Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim IV Wydział Pracy w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 09 sierpnia 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim

sprawy z powództwa Ł. G.

przeciwko B. T. oraz H. T. i P. T. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) S.C. z siedzibą w T.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza solidarnie od pozwanych H. T. i P. T. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) S.C. z siedzibą w T. na rzecz powoda Ł. G. kwotę 25.000,00 (dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05 lutego 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  umarza postępowanie w stosunku do pozwanej B. T.;

4.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu;

5.  odstępuje od obciążania powoda Ł. G. kosztami nieuiszczonej opłaty sądowej i kosztami wydatków od oddalonej części powództwa;

6.  nakazuje pobrać solidarnie od pozwanych H. T. i P. T. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) S.C. z siedzibą w T. na rzecz Skarbu Państwa – S. R. w T. kwotę 1.225,00 (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia pięć złotych 00/100) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej oraz kwotę 533.00 (pięćset trzydzieści trzy 00/100) tytułem wydatków poniesionych w sprawie od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt IV P 18/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 stycznia 2013r., skierowanym przeciwko B. T. i P. T. – właścicielom spółki cywilnej (...) s.c. z siedzibą w T., powód Ł. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 49.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 maja 2010r. oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Nadto pełnomocnik powoda wnosił o dopuszczenie dowodu z akt sprawy karnej S. R. w O.sygn.akt II K 762/10 oraz dowodu z opinii biegłego lekarza medycyny sadowej lub chirurgii urazowej na okoliczność doznanego przez powoda stopnia uszkodzenia prawej ręki i uszczerbku na zdrowiu, trwałości naruszenia funkcji narządu ruchu, doznanych cierpień i wpływu doznanego uszczerbku na zdrowiu na możliwości podejmowania przez powoda pracy zawodowej na przyszłość.

Na uzasadnienie swojego żądania pełnomocnik powoda wskazał, iż powód był zatrudniony w firmie pozwanych na umowę o pracę na okres próbny od dnia 11 maja 2010r. na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego i że w dniu 20 maja 2010r. doszło do wypadku przy pracy przy ręcznym podnoszeniu i przytrzymywaniu, bez użycia sprzętu pomocniczego płyty do czasu wyrównania podłoża. Za zaistniały wypadek winę ponosi pracodawca, który nie dopełnił obowiązku w ten sposób, że wbrew zasadom BHP określonym w 3 ust.2.2., § 13 ust.1 pkt 2, § 14 pkt 2, §16 ust.1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych (Dz.U. Nr 26 poz .313 z póź. zmianami) przyjął nieprawidłową metodykę pracy. W wyniku wypadku płyta podnoszona i podtrzymywana przez powoda zmiażdżyła palce II i III i IV prawej ręki, powodując trwałe uszkodzenie narządu ruchu, a dochodzona kwota 49.000 zł tytułem zadośćuczynienia nie jest wygórowana, a niewątpliwie pomoże powodowi zrekompensować doznaną krzywdę i w części przyczyni się do polepszenia jego trudnej sytuacji materialnej. Jako podstawę prawną pełnomocnik powoda wskazał przepis art. 415 k.c., art. 435 k.c., art. 441 § 1 i 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 94 pkt 4 k.p. i art. 207 k.p.

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lutego 2013r., pełnomocnik pozwanych wnosił o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego stanowiska pełnomocnik pozwanych podniósł m.in. to, że pracownik dochodzący naprawienia szkody nie może powołać się jedynie na fakt wypadku przy pracy, który został stwierdzony protokołem powypadkowym, lecz jest obowiązany wykazać przesłanki prawne odpowiedzialności odszkodowawczej:
- ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego;

- poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu);

- związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstałą szkodą, przy czym na ocenę poniesionej przez pracownika szkody będą miały wpływ świadczenia uzyskane uprzednio z ubezpieczenia społecznego.

W ocenie pełnomocnika pozwanych, w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał żądnego uszczerbku na zdrowiu, który spowodowany byłby wypadkiem przy pracy, któremu uległ w dniu 20 maja 2010r. jak i też nie wykazał, czy uzyskał jakikolwiek świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłaconego przez ZUS.

Na rozprawie w dniu 12 września 2016r., pełnomocnik powoda precyzując oznaczenie strony pozwanej wnosił o wezwanie w charakterze pozwanego dodatkowo H. T. – jako obecnego wspólnika spółki cywilnej podnosząc, iż ostecznie jako stronę pozwaną wskazuje P. T. i H. T. obecnych wspólników spółki cywilnej (...) w T. oświadczając zarazem, iż cofa powództwo w stosunku do pozwanej B. T. .

Pełnomocnik pozwanych wyrażając zgodę na cofnięcie powództwa w stosunku do pozwanej B. T. oświadczył, iż wniosek pełnomocnika powoda o wezwanie do udziału w sprawie H. T. pozostawia do uznania Sądu, wnosząc o zasądzenie w tym zakresie kosztów zastępstwa prawnego.

Postanowieniem z dnia 12 września 2016r., wydanym na rozprawie, Sąd na podstawie art. 194 § 3 k.p.c. w zw. z art. 477 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie po stronie pozwanej H. T..

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2016r., pełnomocnik powoda popierając wniesione powództwo wskazał, iż na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 20.000,00 zł tytułem odszkodowania oraz kwota 29.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nadto, pełnomocnik powoda wobec zgłoszonego przez pełnomocnika pozwanych wniosku o zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa prawnego na rzecz pozwanej B. T. (w stosunku, do której powództwo zostało cofnięte) wnosił o zastosowanie art. 102 k.p.c.

Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2017r., pełnomocnik pozwanych wnosząc o oddalenie powództwa w całości, podniósł dodatkowo zarzut przyczynienia się powoda do zaistniałej szkody w 90 %.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 11 maja 2010r. pomiędzy powodem Ł. G. a pozwanymi B. T. i P. T. jako wspólnikami spółki cywilnej (...) z siedzibą w T. została zawarta umową o prace na okres próbny do dnia 10.06.2010r.

Na mocy zawartej umowy powód Ł. G. został zatrudniony na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem brutto w kwocie 1.317,00 złotych.

Przed przystąpieniem do pracy, powód Ł. G. nie odbył szkolenia wstępnego w dziedzinie BHP oraz nie został zapoznany z oceną ryzyka zawodowego dla stanowiska pracy robotnik ogólnobudowlany. Do obowiązków powoda należało układanie instalacji ściekowych.

W pozwanej firmie był również zatrudniony ojciec powoda K. G., na stanowisku operatora koparki.

dowód: umowa o pracę z dnia 11.05.2010r. – akta osobowe powoda;

zeznania powoda Ł. G. - protokół rozprawy audio- video z dnia 16.11.2016r. 00:13:45-00:30:47 k. 245 verte- k.246 oraz k. 42 verte- k.43;

W dniu 20 maja 2010r., w miejscowości M., pracownicy pozwanego pracodawcy wykonywali roboty budowlane przy budowie kanalizacji, pod bezpośrednim nadzorem P. T..

W związku z uniesieniem się i deformacją płyt betonowych wylanych przez sklepem spożywczym, na skutek wykonanej techniki przecisku rur kanalizacyjnych, w godzinach południowych, pracownicy pozwanego pracodawcy przystąpili do usunięcia tej usterki. Każda z tych unoszonych płyt betonowych miała wymiary 1,2 x 1,0 i ważyła ok. 300 kg.

Pozwany P. T. zaplanował wykonanie tych prac naprawczych w ten sposób, iż pracownicy mieli unosić ręcznie każdą z tych płyt i odstawiać na bok, po czym wybierać z tego miejsca piach i po wyrównaniu terenu ponownie ułożyć te płyty na ich dotychczasowym miejscu.

Podczas podnoszenia jednej z tych płyt, powód Ł. G. został wezwany przez swojego pracodawcę P. T. do pomocy przy jej podtrzymywaniu. Kiedy powód L. G. przytrzymywał stojącą w pionie płytę betonową za jej górną krawędź, zadzwonił telefon pozwanego P. T., który chcąc go odebrać odszedł, pozostawiając przy płycie samego powoda.

W tym czasie, znajdujący się w pobliżu K. G. poprosił powoda (swojego syna), aby ten podrzucił w jego kierunku leżący na podłożu drewniany klocek.

Kiedy powód Ł. G. podrzucał drewniany klocek ojcu, płyta betonowa, którą on zabezpieczał, straciła stabilność i zaczęła się przechylać w przeciwną stronę, pociągając za sobą powoda i w efekcie przygniatając jego prawą dłoń. Po oswobodzeniu ręki, na skutek odłamania się kawałka płyty, powód zauważył krew na rękawicy, po czym wyciągnął z niej zmiażdżoną prawą dłoń.

Po tym zdarzeniu, powód Ł. G. został niezwłocznie odwieziony przez pozwanego P. T. do Szpitala (...) w O..

dowód: zeznania powoda Ł. G. - protokół rozprawy audio- video z dnia 16.11.2016r. 00:13:45-00:30:47 k. 245 verte- k.246 oraz k. 42 verte- k.43;

zeznania świadka K. G. – k.63 verte-k.64 verte i k. 296 verte i k.297;

zeznania pozwanego P. T. – protokół rozprawy audio video z dnia 30.01.2017r. 00:04:49-00:30:46 k.250 verte- k.251;

Po wykonaniu niezbędnych czynności medycznych okazało się, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia, powód Ł. G. doznał zmiażdżenia palców II-IV prawej ręki /S67.8) . Po przeprowadzonym zabiegu operacyjnym polegającym na stabilizacji paliczków palców, powód przebywał w szpitalu na oddziale chirurgii urazowo-ortopedycznej przez okres 2 dni tj. do dnia 22 maja 2010r.

Na zwolnieniu lekarskim powód przebywał przez okres 182 dni, a następnie przez okres kolejnych 2 miesięcy korzystał ze świadczenia rehabilitacyjnego.

dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego SP ZOZ Szpitala (...) w O. z dnia 22.05.2010r. – k. 81;

W dniu 28 maja 2010r. został sporządzony przez specjalistę BHP protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, w którym przyjęto, że przedmiotowe zdarzenie miało charakter wypadku przy pracy, powodującego czasową niezdolność powoda do pracy. Ustalenia poczynione w protokole powypadkowym zostały oparte o ustną relację przebiegi zdarzenia powoda Ł. G. oraz obecnego przy zdarzeniu pracownika pozwanej firmy (...) w T.

dowód: protokół Nr (...)r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k.32-35; protokół wysłuchania poszkodowanego – k. 37; protokół wysłuchania świadka I. K.- k.37;

W wyniku przedmiotowego zdarzenia, powód Ł. G. doznał zmiażdżenia palców II-IV w zakresie paliczków dystalnych i środkowych i z tego tytułu doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %.

Silne dolegliwości bólowe utrzymywały się do 2 miesięcy od wypadku, a leczenie wymagało trzykrotnej interwencji zabiegowej. Przeprowadzone leczenie i usprawnianie skutkuje obecnie niewielką dysfunkcją ręki prawej polegającą na osłabieniu chwytu precyzyjnego i miernym niedotykaniu się palca III przy zaciskaniu w pięść.

Niewielka dysfunkcja może aktualnie powodować utrudnienia w wykonywaniu niektórych czynności np. precyzyjne chwytania palcami, ale nie ogranicza podjęcia zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Stwierdzone zmiany ze względu na czas jaki upłynął od wypadku i zakończenia leczenia należy uznać za trwałe.

dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii lek.med. J. B. (1) k. 113-114;

uzupełniająca ustna opinia biegłego ortopedy lek. med. J. B. (1)- protokół rozprawy audio video z dnia 23 maja 2016r. 00:06:19-00:15:54 –k.213 verte;

U powoda Ł. G. stwierdzono zaburzenia psychiczne pod postacią zaburzeń schizotypowych F21, które nie mają jednak związku z przebytym wypadkiem.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia (wypadku przy pracy), doszło u powoda Ł. G. do reaktywnych zaburzeń adaptacyjnych F43, które nałożyły się na istniejące podłoże schizotypowe, przez co z punktu widzenia psychiatrycznego brak jest podstaw do orzekania długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i tym samym trwałego uszczerbku na zdrowiu.

dowód: pisemna opinii biegłego psychiatry lek. med. J. B. (2) – k. 88-91; ustna uzupełniająca opinia w/w biegłego - protokół rozprawy audio video z dnia 23 maja 2016r. 00:15:54-00:42:51 –k. 213 verte

Prawomocnym wyrokiem S. R. w O. z dnia 19.12.2011r., wydanym w sprawie sygn. akt II K 762/10, pozwany P. T. został uznany winnym popełnienia przestępstwa:

- z art. 220 §1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegającego na tym, że w dniu 20 maja 2010r. w miejscowości M. gm. Ż., woj. (...), będąc właścicielem firmy (...) S.C. B. T. i P. T. i pracodawcą pracownika Ł. G. zatrudnionego na okres próbny od dnia 11 maja 2010r. do 10 czerwca 2010r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownik ogólnobudowlany i będąc z tego tytułu odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy, nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku w ten sposób, że wbrew przepisom i zasadom BHP określonym w § 3 ust. 2.2, § 13 ust. 1 pkt 2, § 14 pkt 2, § 18 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14.03.2000r.w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych ( Dz. U. nr 26 poz. 313 z póź. zmianami) przyjął nieprawidłową metodę pracy (technologię), polegającą na ręcznym podnoszeniu i podtrzymywaniu płyty betonowej o wymiarach 1,2 x 1,2 m i masie co najmniej 191 kg, bez użycia sprzętu pomocniczego do czasu wyrównania podłoża pod płytą, przy masie dopuszczalnej przypadającej na jednego pracownika, przy podnoszeniu 50 kg przy pracy dorywczej, przez co naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w następstwie czego doszło do zdarzenia wypadkowego, polegającego na przygnieceniu przez płytę betonową prawej dłoni powoda Ł. G., w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci zmiażdżenia palców II,III i IV ręki prawej, skutkujących rozstrojem zdrowia na czas powyżej 7 dni;

- z art. 221 k.k. polegającego na tym, że w dniu 20 maja 2010r. w miejscowości M. gm. Ż., woj. (...), będąc właścicielem firmy (...) S.C. B. T. i P. T. i pracodawcą pracownika Ł. G. zatrudnionego na okres próbny od dnia 11 maja 2010r. do 10 czerwca 2010r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownik ogólnobudowlany i będąc z tego tytułu zobowiązanym do niezwłocznego zawiadamiania właściwego okręgowego inspektora pracy i oskarżyciela publicznego o ciężkim wypadku przy pracy oraz o każdym innym wypadku, który wywołał w/w skutki mające związek z pracą, nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku i nie powiadomił o tym zdarzeniu w/w podmiotów.

Za czyn zarzucany w punkcie I aktu oskarżenia pozwany P. T. został skazany na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, a za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia sąd wymierzył pozwanemu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.

dowód: wyrok S. R. w O. z dnia 19.12.2011r. wydany w sprawie sygn.akt II K 762/10 – k. 211 załączonych akt sprawy II K 762/10 ;

wyrok S. O. w P.. IV Wydział Pracy z dnia 24.09.2012r., wydany w sprawie sygn.akt IV Ka 426/12- k. 305 w/w akt sprawy;

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał powodowi Ł. G. jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 20.05.2010r. za 16% uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10.320,00 złotych.

dowód: decyzja ZUS z dnia 28.09.2011r.- k. 59;

orzeczenie komisji lekarskiej ZUS Nr (...) w sprawie procentowego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku z dnia 20.09.2011r. – k. 38;

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód Ł. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił przeciwko pozwanemu pracodawcy z roszczeniem o zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy, a swoje roszczenia wywodzi z czynu niedozwolonego wskazując w tym zakresie, jako podstawę odpowiedzialności strony pozwanej przepis art. 415 k.c.

Przepis ten stanowi, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłanką odpowiedzialności z art. 415 k.c. jest zatem wykazanie winy osoby odpowiedzialnej za szkodę, a ciężar dowodu w tym zakresie obciąża stronę powodową.

Zdaniem Sądu, strona powodowa sprostała temu obowiązkowi. Wina pozwanego pracodawcy za wyrządzenie powodowi Ł. G. szkody na skutek zaistniałego wypadku przy pracy została wykazana prawomocnym skazującym wyrokiem karnym S. R. wO. z dnia 19.12.2011r., wydanym w sprawie sygn.akt II K 762/10, którego ustaleniami co do popełnienia przestępstwa sąd w niniejszej sprawie jest związany na podstawie art. 11 k.p.c.

Mocą tego wyroku, pozwany P. T. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 220 §1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegającego na tym, że będąc właścicielem firmy (...) S.C. B. T. i P. T. i pracodawcą powoda Ł. G., zatrudnionego na okres próbny od dnia 11 maja 2010r. do 10 czerwca 2010r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownik ogólnobudowlany i będąc z tego tytułu odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy, nie dopełnił wynikającego stąd obowiązku w ten sposób, że wbrew przepisom i zasadom BHP określonym w § 3 ust. 2.2, § 13 ust. 1 pkt 2, § 14 pkt 2, § 18 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14.03.2000r.w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych ( Dz. U. nr 26 poz. 313 z póź. zmianami) przyjął nieprawidłową metodę pracy (technologię), polegającą na ręcznym podnoszeniu i podtrzymywaniu płyty betonowej o wymiarach 1,2 x 1,2 m i masie co najmniej 191 kg, bez użycia sprzętu pomocniczego do czasu wyrównania podłoża pod płytą, przy masie dopuszczalnej przypadającej na jednego pracownika, przy podnoszeniu 50 kg przy pracy dorywczej, przez co naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w następstwie czego doszło do zdarzenia wypadkowego, polegającego na przygnieceniu przez płytę betonową prawej dłoni powoda Ł. G., w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci zmiażdżenia palców II,III i IV ręki prawej.

Istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym na podstawie przepisu art. 11 k.p. wyraża się tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten jest pozbawiony możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności w zakresie ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego.

Odnośnie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przyczynienia się powoda do zaistniałego wypadku w 90 % wskazać należy, iż w toczącym się postępowaniu cywilnym skazany może powoływać się na wszystkie inne okoliczności mogące mieć wpływ na jego odpowiedzialność cywilną, w tym i również na przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistniałej szkody. Sąd cywilny jest wówczas uprawniony do samodzielnych ustaleń w zakresie podniesionego zarzutu przyczynienia.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności ze sporządzonej w sprawie karnej opinii biegłego z zakresu BHP wynika, iż bezpośrednimi przyczynami wypadku było:

- wykonywanie pracy z zastosowaniem technologii wymuszającej wykonywanie tej pracy z naruszeniem norm dźwigania ciężarów i użycia siły fizycznej przez pokrzywdzonego, bez zapewnienia stosowania sprzętu pomocniczego;

- brak należytej koncentracji uwagi pokrzywdzonego na wykonywanej czynności w chwili zdarzenia.

Z w/w opinii wynika również i to, że choć sam pokrzywdzony (powód L. G.) przyczynił się w sposób bezpośredni do zaistniałego wypadku, to jednak ze względu na fakt, iż wykonywał on polecenie przełożonego i nie posiadał wiedzy na temat prawidłowego wykonania tych prac nie ze swojej winy, to stopień jego przyczynienia się do zaistniałego wypadku z dnia 20.05.2010r. należy ocenić, jako niewielki. Powyższe wprawdzie obciąża powoda, ale nie można zapominać, że do zdarzenia doszło w wyniku wykonywania przez powoda nieprawidłowego polecenia pozwanego pracodawcy.

Z uwagi na to, że powód Ł. G. w sposób znikomy i nieumyślny przyczynił się do wypadku, Sąd nie znalazł podstaw do miarkowania dochodzonego roszczenia.

Podkreślić w tym miejscu należy również i to, że pełnomocnik pozwanego zgłaszając zarzut przyczynienia się powoda do zaistniałego wypadku w 90% nie zgłosił w tym zakresie żadnych wniosków dowodów, które potwierdzałyby zasadność zgłoszonego zarzutu.

Należy również wskazać i to, że ustalenie przyczynienia jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania oraz zadośćuczynienia i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza jeszcze o zmniejszeniu obowiązku naprawienia szkody, a ponadto - stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, a rozważenie wszystkich okoliczności w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej - jest jego powinnością. Do okoliczności, o których mowa w art. 362 k.c., zaliczają się - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. Samo przyczynienie ma charakter obiektywny, a elementy subiektywne mają znaczenie dopiero na etapie "miarkowania" odszkodowania. Natomiast porównanie stopnia winy stron, jak również sytuacja, w której tylko sprawcy można winę przypisać, mają niewątpliwie istotne znaczenie przy określaniu ewentualnego „odpowiedniego" zmniejszenia obowiązku odszkodowawczego (vide: wyrok SN z 19 listopada 2009 r., IV CSK 241/09,LEX nr 677896, wyrok SN z 8 lipca 2009 r., I PK 37/09, LEX nr 523542, wyrok SA w Lublinie z 9 kwietnia 2013 r.,I ACa 18/13, LEX nr 1313361, i inne).

W przedmiotowej sprawie, powód Ł. G. dochodził naprawienia szkody na osobie, której doznał na skutek wypadku przy pracy.

Szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Uszczerbki te mogą przybrać postać szkody majątkowej, jak i niemajątkowej (krzywdy). Zakres naprawienia szkody na osobie wyznaczają przepisy art. 444 i 445§1 k.c.

Stosownie do treści art. 445 §1 k.c. sąd może w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej.Podstawą żądania z art. 445 § 1 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie ( vide:wyrok SN z dnia 4 lipca 1969 r ; I PR 178/69, OSN 1970, Nr4, poz.71).

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c., zadośćuczynienie winno być „odpowiednie". Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych. Pojęcie krzywdy mieści wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. W konkretnych sytuacjach musi to prowadzić do uogólnień wyrażających zakres doznanego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na życiu osobistym i społecznym ( vide: wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r (...) 681/88 OSNP 2000 Nr.16 poz. 626 ) .

Wysokość doznanego przez powoda Ł. G. trwałego uszczerbku na zdrowiu Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego ortopedy, który ustalając wysokość tegoż uszczerbku posiłkował się w tym zakresie rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (Dz. U. Nr 234, poz. 1974) w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustaleniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, celem wyliczenia stopnia uszczerbku na zdrowiu.

W przedmiotowej sprawie, na skutek wypadku przy pracy powód Ł. G. zgodnie z opinią biegłego ortopedy doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %. Zdaniem Sądu biegły w sposób jasny, klarowny i logiczny przedstawił metodę ustalenia trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda.

Silne dolegliwości bólowe utrzymywały się u powoda do 2 miesięcy od wypadku, a leczenie wymagało trzykrotnej interwencji zabiegowej. Przeprowadzone leczenie i usprawnianie skutkuje obecnie niewielką dysfunkcją ręki prawej polegającą na osłabieniu chwytu precyzyjnego i miernym niedotykaniu się palca III przy zaciskaniu w pięść. W chwili obecnej, ta niewielka dysfunkcja może powodować utrudnienia w wykonywaniu niektórych czynności np. precyzyjne chwytania palcami, ale nie ogranicza podjęcia zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Stwierdzone zmiany ze względu na czas, jaki upłynął od wypadku i zakończenia leczenia należy uznać za trwałe.

Powód Ł. G. w chwili wypadku był młodą osobą (miał 23 lata). Zamieszkiwał wspólnie z rodzicami. Nie miał żadnych dolegliwości zdrowotnych.

Biorąc pod uwagę rozmiar, charakter i stopień (15%) uszczerbek na zdrowiu oraz nasilenie cierpień powoda na skutek wypadku, jego wiek (obecnie 30 lat), oszpecenie prawej dłoni i ograniczenia związane z wypadkiem Sąd uznał, iż stosowną dla niego kwotą zadośćuczynienia jest kwota 35.000,00 złotych. Jest ona umiarkowana, utrzymana w rozsądnych granicach i odpowiada aktualnym warunkom, zwłaszcza jeśli chodzi o zadośćuczynienia zasądzane w podobnych przypadkach.

Uwzględniając dodatkowo okoliczność otrzymania przez powoda z tytułu przedmiotowego wypadku z ZUS jednorazowego odszkodowania w wysokości 10.320,00 złotych Sąd uznał, że odpowiednią dla powoda sumą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę tytułem uzupełnienia roszczeń wypadkowych jest kwota 25.000,00 złotych i taką też kwotę zasądził na rzecz powoda na podstawie art. 445 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo o zadośćuczynienie Sąd oddalił jako wygórowane i niezasadne.

Odnośnie dochodzonego roszczenia o odszkodowanie, Sąd uznał iż podlega ono oddaleniu jako nieudowodnione.

O odsetkach ustawowych, Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. zasądzając je od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu. Żądanie odsetek już od dnia wniesienia pozwu wobec braku wezwania do zapłaty przed tym dniem jako bezzasadne podlega oddaleniu. Doręczenie pozwu zastępuje wezwanie do zapłaty. Z chwilą zatem jego doręczenia roszczenie stało się wymagalne (art. 455 k.c.).

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Ponieważ na rozprawie w dniu 12 września 2016r., pełnomocnik powoda cofnął powództwo w stosunku do pozwanej B. T., na którą to czynność pełnomocnik pozwanych wyraził zgodę, przeto z powyższych względów i na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie 3 wyroku.

Wobec uwzględnienia dochodzonych roszczeń w 50% (uwzględnienie roszczenia o zadośćuczynienie w kwocie 25.000,00 złotych i oddalenie roszczenia o odszkodowanie w kwocie 20.000,00 złotych), Sąd zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami na podstawie art. 100 k.p.c., o czym orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia pkt 5 wyroku stanowił przepis art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623).

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.