Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 14 lutego 2013 roku nr (...)

w sprawie K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 427/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 5 czerwca 2013 r.

Decyzją z dnia 14 lutego 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153,
poz. 1227 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił K. K. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 4 lata, 11 miesięcy i 28 dni takiej pracy.

Od decyzji tej odwołał się K. K., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że od 26 stycznia 1978 r. do 30 września 1988 r. pracował w szczególnych warunkach w Zakładach (...) w T. na stanowisku oglądacza zwierząt- asystenta. Wskazał, że praca ta polegała na ocenie wzrokowej i dotykowej przydatności trzody, bydła i cieląt do produkcji oraz znaczeniu zwierząt poprzez wybijanie im numerów na uszach. Podniósł też, że pracę tę wykonywał nie tylko w zakładzie, ale i poza jego obrębem, w terenie i w punktach skupu żywca.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniósł, że wykonywana przez odwołującego w spornym okresie praca oglądacza zwierząt- asystenta nie została wymieniona w dziale X, zatytułowanym: „W rolnictwie i przemyśle spożywczym” wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący K. K., urodzony (...), w dniu (...)osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udokumentował 25 lat, 8 miesięcy i 8 dni okresów składkowych
i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 4 lat, 11 miesięcy
i 28 dni z tytułu zatrudnienia od 11 października 1972 r. do 7 października 1977 r. w Gminnej Spółdzielni (...) w T. na stanowisku ubojowca.

We wniosku z dnia 20 grudnia 2012 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 14 lutego 2013 r. ZUS Oddział w T. odmówił K. K. przyznania prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny:

Od 26 stycznia 1978 r. do 30 września 1988 r. odwołujący K. K. był zatrudniony w Zakładach (...) w T. w pełnym wymiarze czasu pracy
w charakterze oglądacza zwierząt rzeźnych- asystenta kontraktacji. Z dniem 1 października 1988 r. powierzono mu obowiązki instruktora hodowlanego.

dowód:

-

częściowo świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 11.02.2002 r.- k. 30 cz. III akt ZUS,

-

świadectwo pracy z dnia 30.01.1995 r.- akta osobowe, k. 30 cz. I akt ZUS,

-

umowa o pracę na okres próbny z dnia 25.01.1978 r.- k. 6 akt osobowych,

-

umowa o pracę z dnia 25.04.1978 r.- k. 10 akt osobowych,

-

karta stanowiska pracy z dnia 31.01.1978 r.- k. 7 akt osobowych,

-

angaże z dnia: 26.01.1985 r., 30.08.1986 r., 06.02.1987 r., 15.07.1987 r.
i 20.06.1988 r.- k. 14-18 akt osobowych,

-

angaż z dnia 26.10.1988 r.- k. 20 akt osobowych,

-

zeznania świadka J. P.- 00:12:46,

-

zeznania odwołującego K. K.- 00:30:34,

Zgodnie z Kartą stanowiska pracy, podpisaną przez odwołującego w dniu 31 stycznia 1978 r., do zakresu jego czynności należało w szczególności: regularne docieranie zgodnie
z ustalonym harmonogramem pracy do producentów poszczególnych wsi w celach kontraktacyjnych oraz przyjmowanie zgłoszeń na kontraktację trzody, bekonów i bydła; dokonanie wstępnej selekcji materiału zgłoszonego do kontraktacji oraz zawieranie umów
(na książeczki dostaw i umowy indywidualne w odniesieniu do trzody bekonowej oraz umowy specjalne i wieloletnie oraz umowy indywidualne w odniesieniu do trzody i bydła); omówienie z producentami hodowli zakontraktowanych sztuk oraz udzielanie w tym zakresie porad i wskazówek; sprawdzenie postępu wychowu i dokonanie w trybie obowiązkowym przepisów zmian terminu dostawy zakontraktowanych sztuk trzody; dopilnowanie terminowej dostawy zakontraktowanych sztuk żywca oraz odbiór żywca bekonowego w punktach skupu; prowadzenie na bieżąco kontraktacji według obowiązujących przepisów i wzorów oraz dokonywanie okresowych rozliczeń kwartalnych z niezrealizowanych umów bekonowych. Odwołujący ponosił odpowiedzialność materialną za powstałe straty finansowe przy rozliczaniu z dostawcami, spowodowane nieodpowiednią dokumentacją, stanowiącą podstawę wypłaty za dostarczone sztuki żywca.

dowód:

-

karta stanowiska pracy z dnia 31.01.1978 r.- k. 7 akt osobowych,

W praktyce praca odwołującego polegała na docieraniu do gospodarstw, oglądaniu zwierząt, stwierdzaniu czy stanowią one odpowiedni materiał do kontraktacji, a w następnej kolejności na ich numerowaniu i tatułowaniu. W kioskach ruchu i w sklepach spożywczych znajdowały się zeszyty, do których rolnicy wpisywali zgłoszenia w sprawie kontraktacji. Każdy asystent sprawdzał wpisy w tych zeszytach i udawał się do rolnika, który chciał zakontraktować bydło i trzodę. Na miejscu asystent klasyfikował zwierzęta, a następnie je tatuował. W ramach klasyfikacji dotykał zwierzęta, żeby sprawdzić grubość słoniny. Ostateczne klasyfikowanie mięsa odbywało się w zakładach mięsnych już po uboju
i dokonywane było przez pracownika zatrudnionego na tzw. rozbiorze mięsa. W ramach codziennych obowiązków odwołujący spisywał też z rolnikami umowy o dostawę danej sztuki żywca. Raz lub dwa razy w miesiącu uczestniczył w tzw. odprawie, tj. zebraniu, gdzie omawiano sprawy związane z kontraktacją. Praca odwołującego była głównie pracą w terenie wykonywana w T. i jego okolicach. Swoje obowiązki wnioskodawca realizował również w punktach skupu żywca. Jako asystent odwołujący był narażony na choroby odzwierzęce. Dwa razy zaraził się różycą. Na przestrzeni całego swojego zatrudnienia
w Zakładach (...) w T. wnioskodawca tylko dwa razy uczestniczył w uboju zwierząt.

dowód:

-

zeznania świadka J. P.- 00:12:46-00:22:29, 00:27:17,

-

zeznania odwołującego K. K.- 00:30:34-00:33:52, 00:39:19,

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadka i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów zgromadzone w aktach osobowych odwołującego, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić nawet z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego. Jeżeli chodzi o świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach
z dnia 11 lutego 2002 r., Sąd opierał się na jego treści tylko i wyłącznie w zakresie, w jakim dokument ten potwierdzał okres zatrudnienia i zajmowane przez wnioskodawcę stanowisko
w spornym okresie. Z uwagi na specyfikę postępowania sądowego w sprawie o prawo do
tzw. wcześniejszej emerytury nie wiązała go natomiast dokonana przez pracodawcę kwalifikacja pracy ubezpieczonego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka J. P. oraz słuchanego
w charakterze strony K. K., którzy złożyli depozycje odnośnie rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w spornym okresie w Zakładach (...)
w T.. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, wzajemnie ze sobą korespondowały, a przy tym były przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wynika, że od 26 stycznia 1978 r. do
30 września 1988 r. odwołujący pracował w charakterze asystenta kontraktacji i na co dzień zajmował się selekcją zwierząt zgłaszanych do kontraktacji oraz zawieraniem z rolnikami umów o dostawę żywca. Na podstawie zeznań świadka i odwołującego można też stwierdzić, że była to praca głównie w terenie, realizowana w T. i jego okolicach, a także
w punktach skupu żywca. Z całą pewnością nie była to więc praca w rzeźni. Taki charakter zatrudnienia odwołującego potwierdza dokumentacja pracownicza znajdująca się w aktach osobowych, z której wynika, że w spornym okresie w/w zajmował stanowisko asystenta kontraktacji i dopiero z dniem 1 października powierzono mu obowiązki instruktora hodowlanego. W Karcie stanowiska pracy, podpisanej przez ubezpieczonego w dniu
31 stycznia 1978 r., wymienione zaś zostały szczegółowo czynności leżące w jego gestii jako asystenta kontraktacji, pokrywające się z obowiązkami, o jakich mówili słuchani przed Sądem J. P. i K. K..

Wobec oświadczenia odwołującego, że zawnioskowany przez niego świadek J. S. przeszedł operację, przebywa obecnie w Klinice (...) w K. i nie wiadomo kiedy będzie mógł składać zeznania, jak też wyjaśnienia spornych kwestii w oparciu
o zgromadzone w sprawie dowody, na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 r. Sąd pominął dowód z zeznań świadka J. S..

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony postępowania, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zostały w całości ocenione przez Sąd jako wiarygodne.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet
i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując, praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden
z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma zatem to, czy jest to praca wymieniona
w powołanym rozporządzeniu oraz w wykazie stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia, przy czym obecna definicja pracy w szczególnych warunkach odwołuje się jedynie do powołanego rozporządzenia i to ono jest podstawą ustalenia, czy dana praca wykonywana była w takim charakterze (por. wyrok SN: z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia
1 czerwca 2010 r., II UK 21/10; LEX nr 619638; wyroki SA we Wrocławiu: z dnia 16 lutego 2012 r., III AUa 1797/11, LEX nr 1130404; z dnia 9 lutego 2012 r., III AUa 1682/11,
LEX nr 1120471; z dnia 24 stycznia 2012 r., III AUa 1499/11, LEX nr 1135413; z dnia
19 kwietnia 2012 r., III AUa 222/12, LEX nr 1171355; z dnia 19 stycznia 2012 r., III AUa 1510/11, LEX nr 1113056).

Jednocześnie, zgodnie z utrwaloną w judykaturze Sądu Najwyższego linią orzeczniczą, dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652;
z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 1 czerwca 2010 r.,
II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Kwestią sporną pozostawała natomiast kwalifikacja jego pracy od 26 stycznia 1978 r. do 30 września 1988 r. w Zakładach (...) w T..

Odmawiając odwołującemu zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach tego okresu zatrudnienia organ rentowy wskazał, że praca oglądacza zwierząt- asystenta nie została wymieniona w dziale X, zatytułowanym: „W rolnictwie i przemyśle spożywczym” wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Z dokumentów zgromadzonych w sprawie, w szczególności tych znajdujących się aktach osobowych odwołującego (świadectwo pracy, umowy o pracę i angaże) wynika, że
w okresie od 26 stycznia 1978 r. do 30 września 1988 r. wnioskodawca zajmował stanowisko oglądacza zwierząt rzeźnych- asystenta kontraktacji. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Na podstawie zakresu czynności ujętego w Karcie stanowiska pracy, jak też dowodów o charakterze osobowym można zaś stwierdzić, że praca ta polegała na przyjmowaniu zgłoszeń na kontraktację trzody, bekonów i bydła, docieraniu do poszczególnych rolników
w celach kontraktacyjnych, dokonywaniu selekcji zwierząt, co polegało na ich oglądaniu (również dotykaniu) i stwierdzeniu czy stanowią odpowiedni materiał do kontraktacji,
a w następnej kolejności na ich numerowaniu i tatułowaniu, jak również na zawieraniu
z rolnikami umów o dostawę żywca. Wiadomo również, że prace tę odwołujący wykonywał głównie w terenie i w punktach skupu żywca, a w uboju zwierząt w rzeźni w okresie całego swojego zatrudnienia w Zakładach (...) w T. uczestniczył jedynie dwukrotnie.

W aktach organu rentowego znajduje się świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach z dnia 11 lutego 2002 r. (k. 13 cz. III akt ZUS), wskazujące na zatrudnienie ubezpieczonego w spornym okresie w Zakładach (...) w T.
w charakterze oglądacza zwierząt- asystenta, która to praca wymieniona została w dziale X, poz. 8 pkt 6 wykazu A, stanowiącego załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarski Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ z 1988 r. Nr 2). Świadectwo to zostało zakwestionowane w toku postępowania przed ZUS przez ten organ z uwagi na to, iż pracodawca nie powołał w nim odpowiedniej pozycji obowiązującego obecnie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Jeżeli chodzi o zarządzenie resortowe, załącznik Nr 1 do tego zarządzenia, zawierający wykaz stanowisk pracy obejmujących dział X, zatytułowany: „ W rolnictwie
i przemyśle rolno- spożywczym” pod pozycją 8 (prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt, peklowaniu) w punkcie 6 wymieniał lekarza weterynarii, weterynaryjnego kontrolera sanitarnego oraz oglądacza zwierząt rzeźnych i mięsa- zatrudnionych w rzeźni.

Obowiązujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, w dziale X, zatytułowanym: „W rolnictwie
i przemyśle rolno- spożywczym” nie wymienia obecnie oglądacza zwierząt rzeźnych
i mięsa. W punktach 7, 8 i 9 wskazuje jedynie na prace w chłodniach składowych
i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C (pkt 7), prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt (pkt 8) i prace wykonywane bezpośrednio przy utylizacji surowców zwierzęcych (pkt 9).

Nie są to jednak prace tożsame z pracą oglądacza zwierząt rzeźnych i mięsa.

Jak zaś wskazał Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 9 stycznia 2013 r., III AUa 1221/12 (LEX nr 1264359), wykazy resortowe muszą być dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 z późn. zm.), w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Gdy zatem określają one tego rodzaju stanowiska pracy niezgodnie z załącznikiem do powołanego rozporządzenia, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wykonywanie więc pracy na stanowisku określonym w zarządzeniu resortowym, której nie wymieniono w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. nie uprawnia do uzyskania emerytury na podstawie art. 32 powołanej wyżej ustawy (por. wyrok SN z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306; wyrok SA w Łodzi z dnia 21 lutego 2013 r., III AUa 941/12, LEX nr 1280532).

W uzasadnieniu wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10 (LEX nr 619638) Sąd Najwyższy podniósł, że wykazy resortowe muszą być dostosowane do treści załącznika,
w którym zawarty jest kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Gdy zatem określają one tego rodzaju stanowiska pracy niezgodnie
z załącznikiem do rozporządzenia, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Podobnych konsekwencji w sferze prawa do emerytury nie implikuje zakwalifikowanie przez pracodawcę stanowiska nie objętego załącznikiem do rozporządzenia do prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

Skoro więc praca oglądacza zwierząt rzeźnych i mięsa nie została wymieniona
w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., nie można mieć żadnych wątpliwości, że odwołujący w spornym okresie nie pracował w szczególnych warunkach. Podkreślić przy tym trzeba, że wspomniany wykaz stanowisk pracy pod pozycją 8 w punkcie 6 wymieniał oglądacza zwierząt rzeźnych i mięsa- zatrudnionego w rzeźni. Wnioskodawca tymczasem był oglądaczem zwierząt rzeźnych- asystentem kontraktacji i swoją pracę wykonywał co do zasady w terenie oraz w punktach skupu żywca, zaś na przestrzeni całego swojego zatrudnienia w Zakładach (...)
w T. w uboju zwierząt w rzeźni uczestniczył tylko dwukrotnie. Tak więc i w tym przypadku (tj. z powołaniem się na rozporządzenie resortowe) pracodawca w sposób nieprawidłowy dokonał kwalifikacji pracy odwołującego.

W tym miejscu zaznaczyć jedynie należy, że w piśmie z dnia 6 lutego 2013 r., skierowanym do odwołującego, po zakwestionowaniu przez organ rentowy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, (...) S.A. Oddział w T. odmówił wystawienia wnioskodawcy nowego świadectwa pracy, podnosząc, że pracy w/w
w spornym okresie nie da się zakwalifikować według przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., jak też zarządzenia resortowego.

Reasumując, uznać należało, że w spornym okresie odwołujący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.