Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska – Statuch

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa(...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko G. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu rejonowego w Łasku

z dnia 21 września 2017 roku, sygn. akt I C 460/16 upr

zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w całości w ten sposób, że „1. zasądza od pozwanego G. K. na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.:

a/ 517,89 (pięćset siedemnaście 89/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, oddalając dalej idące powództwo;

b/ 161,75 (sto sześćdziesiąt jeden 75/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu”;

oddala apelację w pozostałej części;

zasądza od pozwanego G. K. na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. 137,50 (sto trzydzieści siedem 50/100 ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym 25 (dwadzieścia pięć) złotych opłaty od apelacji;

przyznaje adwokat M. B. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku 369 (trzysta sześćdziesiąt dziewięć) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną pozwanemu z urzędu
w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 493/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Łasku oddalił powództwo Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
z siedzibą w K. skierowane przeciwko G. K. o zapłatę
i nakazał wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Łasku
na rzecz adwokat M. B. kwotę 1476 zł brutto tytułem kosztów zastępstwa prawnego udzielonego z urzędu pozwanemu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 15 maja 2013 roku pomiędzy (...)
Sp. z ograniczoną odpowiedzialnością i (...) została zawarta umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr TS (...). Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy z pakietem taryfowym S. (...).

W dniu 11 czerwca 2014 roku pomiędzy (...) SA z siedzibą w W.
i G. K. została zawarta umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr TEL (...). (...). Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy z pakietem taryfowym S. (...) na raty.

Powód przedstawił następujące faktury wystawione przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. w stosunku do pozwanego:

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 lutego 2015 r. z tytułu opłat naliczonych za okres od dnia 19 stycznia 2015 roku do dnia 18 lutego 2015 r. z datą wymagalności
5 marca 2015 roku - zawierającą następujące pozycje: usługi telekomunikacyjne - wartość brutto 169,12 zł, usługi internetowe - wartość brutto 18,99 zł, opłaty doliczone do faktury
37,03 zł; razem do zapłaty 225,14 zł;

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 marca 2015 r. z tytułu opłat naliczonych za okres od dnia 19 lutego 2015 roku do dnia 18 marca 2015 r. z datą wymagalności
2 kwietnia 2015 roku - zawierającą następujące pozycje: usługi telekomunikacyjne - wartość brutto 164,89 zł, opłaty doliczone do faktury 30,83 zł, razem do zapłaty 199,91 zł;

- faktura VAT nr (...) z dnia 19 kwietnia 2015 r. z tytułu opłat naliczonych za okres od dnia 19 marca 2015 roku do dnia 18 kwietnia 2015 r. z datą wymagalności 4 maja 2015 roku - zawierającą następujące pozycje: usługi telekomunikacyjne - wartość brutto 164,89 zł, opłaty doliczone do faktury 38,24 zł, razem do zapłaty: 203,13 zł;

- nota obciążeniowa nr (...) z dnia 24 czerwca 2015 r. na kwotę 867,94 zł z terminem zapłaty do dnia 8 lipca 2015 r. roku „w związku z niedotrzymaniem
warunków zawartej na czas określony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych".

W dniu 23 listopada 2015 r. zostało zawarte porozumienie nr 7 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 17 października 2014 roku z późniejszym aneksem nr (...) z dnia

19 grudnia 2014 r. pomiędzy (...) SA z siedzibą w W. i Funduszem (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym
w K. na mocy którego dokonano przelewu wierzytelności (...) Spółce Akcyjnej - usługi mobilne - pakiet klientów.

Powód załączył wyciąg z listy dłużników stanowiący załącznik do umowy cesji z dnia 23 listopada 2015 r., dotyczący G. K., w którym wskazano wartość należności głównej na 1946,15 zł (188,11 zł, 164,89 zł, 164,89 zł, 560,32 zł i 867,94 zł)

Pismem z dnia 20 stycznia 2016 r. powód wystąpił do pozwanego G. K. z przedsądowym wezwaniem do zapłaty kwoty należności głównej 1946,15 zł odsetek w kwocie 98,90 zł.

Pozwany ma 52 lata. Jest ojcem siedmiorga dzieci. Zarabia miesięcznie 2040 zł. Innych dochodów nie ma. Jest zadłużony na kwotę około 16000 zł - na dzień 13 marca 2016 r.. Toczą się wobec niego postępowania egzekucyjne, w toku, których zajęte zostało jego konto bankowe.

Sąd, powołując się na treść przepisów art. 354 k.c., 509 § 1 k.c. art. 512 k.c. 513 § 1 k.c. oraz art. 6 k.c., w zw. z art. 232 k.p.c. stwierdził, że w przypadku przeniesienia wierzytelności powód powinien udowodnić, iż umowa przeniesienia dotyczy tej konkretnej wierzytelności. Ponadto powinien wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego zbywcę wierzytelności z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania oraz wysokość roszczenia.

Zdaniem Sądu, powód nie przedstawił rozliczenia umów, które pozwany zawarł
z wierzycielem pierwotnym, tj. umowy (...) z 15.05.2013r. oraz umowy (...). (...) z dnia 11.06.2014r., co spowodowało, iż nie uzyskał Sąd wiedzy jakie kwoty pozwany miał obwiązek uiścić w ramach tych umów, jaką część kwoty i kiedy uiścił a jaka pozostała do zapłaty.

Podniesiono przy tym, że powód nie załączył faktury TEL (...). (...)
z dnia 11.06.2014r. z tytułu rat za sprzęt, nie wskazał na jakiej podstawie została obliczona kwota 560,32 zł i nie załączył harmonogramu spłat rat oraz rozliczenia, z którego wynikałoby, które raty i kiedy zostały spłacone przez pozwanego, a które pozostały do spłaty.

Odnosząc się do kwoty 867,94 zł wynikającej z noty obciążeniowej
nr (...) z dnia 24.06.2015r. z tytułu kary umownej wynikającej z niedotrzymania warunków umownych, Sąd wskazał, że powód nie załączył specyfikacji do tej noty,
nie wskazał zapisu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych ani regulaminów stanowiących załącznik do umowy, z którego wynikałaby podstawa naliczenia kary umownej.

W ocenie Sądu nie przedstawiono dostatecznych dowodów, aby można było przyjąć, iż pozwany był zobowiązany wobec pierwotnego wierzyciela w zakresie w wskazanym
w pozwie i dlatego wobec nieudowodnienia wysokości żądanych kwot, nie załączenia faktury VAT nr (...). (...)- (...) oraz specyfikacji do pozostałych faktur i noty obciążeniowej, z których strona powodowa wywodzi swoje roszczenia - powództwo oddalono.

O kosztach niepłaconej pomocy prawnej orzeczono w oparciu o § 2, § 4 i § 8 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (…).

Z powyższym orzeczeniem nie zgodził się powód, która zaskarżył przedmiotowe rozstrzygnięcie zarzucając:

a/ rażące naruszenie przepisów regulujących postępowanie cywilne, tj. - art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie przez Sąd obowiązku rozpoznania całego zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego i nieuwzględnienie zarówno podstaw umownych
jak i prawnych uprawnienia operatora telefonicznego sieci O. do naliczenia pozwanemu kary umownej z tytułu nienależytego wykonania zawartych z operatorem telefonicznym umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych; nieuwzględnienie faktu, iż pozwany nie wywiązał się z ciążących na nim zobowiązań wynikających z zawartych z operatorem umów, tj. terminowego regulowania płatności na rzecz operatora telefonicznego przez cały okres obowiązywania zawartych umów co; błędne przyjęcie, na skutek wyłącznie pobieżnego rozpoznania niniejszej sprawy, iż powód nie wykazał podstawy i zasadności naliczenia pozwanemu kary umownej, podczas gdy zastrzeżono ją, podobnie jak treść art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800), w razie nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego abonenta w postaci zobowiązania do utrzymania aktywnej karty SIM przyznanej abonentowi przy zawarciu umowy przez wskazany w niej czas; poprzez pominięcie przez Sąd treści zawartych przez pozwanego umów, z których jednoznacznie wynika uprawnienia operatora do naliczenia kary umownej w razie nienależytego wykonywania przez pozwanego zobowiązania; poprzez nieuwzględnienie faktu niewykazania przez pozwanego, aby w sposób należyty wywiązał się z ciążących na nim zobowiązań wynikających z zawartych z operatorem umów; poprzez nieuwzględnienie, iż dowodowi podlegają jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie i wynikającą z niej zasadę facta probantur iura novit curia, z której wynika, iż sąd zna prawo, co w efekcie doprowadziło Sąd do błędnego wniosku, iż powód
nie wyjaśnił zasady naliczenia kary umownej na rzecz pozwanego, podczas gdy zasady
te wynikają z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne, które Sąd winien był znać;

- art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oraz w zw. z art. 6 k.c. wskutek nieuwzględnienia wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda, tj. niezobowiązanie operatora do udostępnienia dokumentów stanowiących podstawę naliczenia opłat abonamentowych oraz kary umownej oraz harmonogramu spłaty rat nr (...). (...), jak również rozliczenia konta abonenckiego przypisanego pozwanemu o nr (...) oraz przedłożenia rozliczeń wszystkich połączeń głosowych
i tekstowych zrealizowanych przez pozwanego, jak również transmisji danych podczas
gdy okoliczności, na które powód powołał wskazane dowody miały istotne znaczenie
z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania;

- 328 k.p.c. poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do wniosku powoda o zwrócenie się do operatora o udostępnienie dokumentów stanowiących podstawę naliczenia opłat abonamentowych oraz kary umownej oraz harmonogramu spłaty rat
nr (...). (...), jak również rozliczenia konta abonenckiego przypisanego pozwanemu o nr (...) oraz przedłożenia rozliczeń wszystkich połączeń głosowych
i tekstowych zrealizowanych przez pozwanego;

b/ rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800) poprzez niezastosowanie wskazanego przepisu i nieuwzględnienie uprawnienia operatora telefonicznego do naliczenia kary umownej w wysokości przyznanej pozwanemu ulgi
w sytuacji doprowadzenia przez pozwanego do dezaktywacji posiadanych kart SIM, otrzymanych przez pozwanego w ramach zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, przed umówionym terminem ich obowiązywania, co skutkowało rozwiązaniem z pozwanym umów przez operatora przed upływem umówionego czasu trwania, podczas gdy przesłanki naliczenia kary umownej oraz ich wysokość zostały uzgodnione przez strony w treści umów i zaakceptowane przez pozwanego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie powództwa powoda oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie w obu instancjach.

W odpowiedzi na apelacje pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kosztów zastępstwa procesowego udzielonego pozwanemu z urzędu, z uwzględnieniem stawki podatku VAT.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Mając na uwadze, iż sprawa dotyczyła roszczenia podlegającego rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym, uzasadnienie sądu odwoławczego ma formę wynikającą z treści art. 50513 § 2 k.p.c.

Wskazać również należy, że w postępowaniu uproszczonym ( art. 5051 - 50514 k.p.c.) apelacja została ukształtowana w sposób istotnie odbiegający od ujęcia zawartego
w przepisach ogólnych o apelacji. W postępowaniu uproszczonym znacznie zacieśnione zostały kompetencje sądu drugiej instancji w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego. W zasadzie - z wyjątkiem przypadków oparcia apelacji na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji - ograniczają się one do prowadzenia dowodów
z dokumentu ( art. 50511 k.p.c.) (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2015r., III Cz 15/15, Lex nr 1682212).

W postępowaniu uproszczonym z uwagi na ograniczenia kognicji sądu drugiej instancji oraz katalog zarzutów apelacyjnych, niedopuszczalne są zarzuty, które dotyczą ustalenia faktów lub oceny dowodów (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 20 stycznia 2010r., II PK 178/09 LEX nr 577829, Komentarz do art. 505 (9) k.p.c. pod red. Marszałkowska-Krześ 2015 wyd. 13, publik. L., Komentarz KPC , t. II p od red. Piasecki 2014 wyd. 6,
J. Jaśkiewicz, Apelacja w postępowaniu uproszczonym, PS 2003, Nr 10, s. 73; zob. także
M. Michalska - Marciniak, Zasada instancyjności w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2013, s. 332, M. Manowska, Postępowania odrębne, s. 323). Wyjątek jedynie stanowi sytuacja, gdy wraz z takim zarzutem następuje powołanie się na nowe fakty i dowody, których strona nie mogła powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Jak stanowi art. 50511 § 2 k.p.c. sąd odwoławczy przeprowadza postępowanie dowodowe jedynie, gdy apelację oparto na późniejszym wykryciu nowych faktów lub dowodów, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Oznacza to, że sąd odwoławczy w postępowaniu uproszczonym jest jedynie sądem prawa, o ile nie zachodzi przypadek z art. 50511 § 2 k.p.c.

Z powyższych względów, zarzuty powoda, w których polemizuje z oceną dowodów oraz ustaleniami faktycznymi sądu pierwszej instancji (art. 233 k.p.c.) nie mogą się ostać, zwłaszcza, że nie przedstawiono żadnych okoliczności i dowodów, których istnienie wykryto dopiero po wydaniu zaskarżonego orzeczenia.

Dowody zawnioskowane w apelacji nie spełniają wymogów określonych art. 50511 § 2 k.p.c. Bezsprzecznie są to dowody, które powód powinny zostać przeprowadzone
w postepowaniu przed Sądem Rejonowym skoro powód wytaczając powództwo miał ku temu możliwość. Był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika posiadającego wiedzę
o rygorach dowodowych.

Sąd Okręgowy podziela ugruntowaną linię orzeczniczą w myśl której niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia, czy błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 10 lutego 1999r., II CKN 807/98, Legalis nr 338891 i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2015r., IV CZ 4/15 , Legalis nr 1242527).

W literaturze również wskazuje się, że okoliczności wyłączające wskazane
w art. 505 11 § 2 k.p.c. podlegają wnikliwej ocenie sądu drugiej instancji, który może nie dopuścić nowych faktów lub dowodów, jeżeli nieprzytoczenie ich przed sądem pierwszej instancji wynikało np. z przyczyn, za które ponosi odpowiedzialność strona (zaniedbania, lekkomyślności itd.) (por. Komentarz do art. 505 (11) k.p.c. pod red. Zieliński; pod red. Marszałkowska-Krześ; pod red. Piasecki).

W konsekwencji należy uznać, że najistotniejszym w sprawie była okoliczność,
iż powód nie przedstawił żadnych dowodów wymaganych przez prawo procesowe wykazujących w jaki sposób została skalkulowana kwota 560,32 zł z tytułu rat za sprzęt oraz kwota 867,94 zł wynikającej z tytułu kary umownej wynikającej z niedotrzymania warunków umownych. Tak skonstruowane roszczenia nie poddawały się kontroli co do ich poprawności i zasadności.

Ponadto trzeba zwrócić uwagę, że zarówno przepis art. 6 k.c., i art. 232 zd. 1 k.p.c. jest adresowany do stron, nie do sądu. To strony, bowiem obowiązane są przedstawiać dowody. Sąd nie jest władny tego obowiązku wymuszać, ani - poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami - zastępować stron w jego wypełnieniu ( art. 232 zd. 2 kpc ). Tymczasem podstawa naruszenia przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na treść wyroku, odnosi się
do uchybień procesowych sądu, a nie stron. Nie może, więc stanowić jej uzasadnienia przepis, którego sąd nie może naruszyć.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, sąd nie zastępuje stron w dowodzeniu, więc wątpliwości, że w uzasadnieniu wyroku sąd nie odniósł się do wniosku powoda o zwrócenie się do operatora o udostępnienie dokumentów stanowiących podstawę naliczenia opłat abonamentowych oraz kary umownej oraz harmonogramu spłaty rat, jak również rozliczenia konta abonenckiego przypisanego pozwanemu, nie podlegały obowiązkowemu wyjaśnieniu przez Sąd poprzez uzyskaniu informacji z urzędu. Kwestie te wchodziły w zakres dowodzenia, z którego powód nie ma uprawnień, aby się zwolnić. Dlatego też, w tym zakresie twierdzenia, że w ten sposób Sąd naruszył przepis art. 328 k.p.c., są całkowicie chybione.

W tych warunkach nie można także podzielić twierdzeń skarżącego, że Sąd Rejonowy naruszył w sprawie art. 233 k.p.c. w zw. z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne.

W okolicznościach niniejszej sprawy, skarżący ma jedynie rację, że sąd pierwszej instancji nienależycie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy odnoszący się do przedłożenia rozliczeń połączeń głosowych i tekstowych zrealizowanych przez pozwanego, gdyż w aktach sprawy znajdują się faktury (k.105-107) nr (...), nr (...), nr (...), których odpowiednio wyszczególniono kwoty 188,11 zł, 164,89 zł i 164,89 zł tytułem usług telekomunikacyjnych, czy też internetowych, powiększone o podatek Vat, dotyczące usługi z której pozwany korzystał, a za które to pozwany nie uregulował należności (art. 354 k.c. w zw. z art. 509 k.c.).

Uwzględniając w części apelację Sąd Okręgowy datę odsetek od roszczenia przysługującego powodowi ustalił na 9 lutego 2016 roku w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c.
i art. 455 k.c. W aktach sprawy nie ma innego dowodu na wiedzę pozwanego o tym,
że powód domaga się zapłaty przez niego kwot wynikających z łączącego strony stosunku prawnego. W dniu 9 lutego 2016 roku pozwany udzielił natomiast odpowiedzi powodowi na takie wezwanie, zatem odmawiając zapłaty pozostawał w zwłoce co najmniej od tego terminu
i od tej chwili biegnie termin odsetek za opóźnienie (k. 6).

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w całości w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 517,89 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9 lutego 2016 roku
do dnia zapłaty, oddalając dalej idące powództwo (pkt I a).

Konsekwencją modyfikacji rozstrzygnięcia była konieczność zmiany orzeczenia
o kosztach procesu w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.

Z żądanej pierwotnie przez powoda sumy 2050,28 zł zostało zasądzone na jego rzecz jedynie 517,89 zł, co oznacza, że powód w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wygrał sprawę w 25 %, zaś w 75 % przegrał, czego konsekwencją było zasądzenie od pozwanego
na rzecz powoda kwoty 161,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt I b).

Dalej idącą apelację powoda, jako nieuzasadnioną oddalono na podstawie
art. 385 k.p.c. (pkt II).

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz powoda
Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie III sentencji, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał w stosunku do powoda w instancji odwoławczej
w tym samym stosunku co w postepowaniu pierwszoinstancyjnym (75%/25%).

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137,50 zł z tytułu zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kwotę 25 zł tytułem opłaty od apelacji.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnika pozwanego będącego adwokatem w postępowaniu apelacyjnym, w wysokości 369 zł brutto, orzeczono jak
w punkcie IV wyroku, na podstawie § 8 pkt 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1714).