Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Bobrowska (ref.)

Sędziowie: SO Magdalena Mikłaszewicz

del. SR Marzanna Kucharczyk

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Bogumiły Mateckiej

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2017 r.

sprawy M. W.

oskarżonego z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 2 czerwca 2017 r. sygn. II K 143/17

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 620 (sześćset dwadzieścia) złotych opłaty.

SSO Magdalena Mikłaszewicz SSO Agnieszka Bobrowska del. SSR Marzanna Kucharczyk

Sygn. akt IV Ka 1291/17

UZASADNIENIE

M. W. został oskarżony o to, że:

I. będąc prezesem (...) sp. z o.o. z siedzibą
w S. przy ul. (...) z racji pełnionej funkcji, zajmując się sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi spółki, w okresie od dnia 5 października 2015r. do dnia 1 grudnia 2015r. w sklepie s. p. przy ul. (...) w G., wbrew przepisom ustawy
z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych urządzał gry na automacie A. G. nr (...) (...), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

II. będąc prezesem spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) w S., w okresie od dnia 8 października 2015r. do dnia 13 października 2015r. na automatach A. G. nr (...) oraz A. nr (...), urządzał gry wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych w budynku bez numeru, obok bloku mieszkalnego przy ul. (...) w G., tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 2 czerwca 2017r. w sprawie
II K 143/17:

I. uznał oskarżonego:

- za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 107 § 1 kks,

- za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, przy czym opis czynu uzupełnił o ustalenie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z racji pełnionej funkcji, zajmując się sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi spółki, tj. czynu z art. 107 § 1 kks,

i na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 kks, art. 37 § 4 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks wymierzył mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz karę 70 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę
80 zł.;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks (tj. w brzmieniu kodeksu karnego obowiązującym od 1 lipca 2015r.) wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres roku próby;

III. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zw. z art. 20 § 2 kks zobowiązał oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

IV. na podstawie art. 30 § 5 kks w zw. z art. 29 pkt 2 kks w zw. z art. 31 § 1 a kks orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa następujących urządzeń do gier wraz
z osprzętem oraz znajdujących się w nich środków pieniężnych:

1. A. G. o numerze (...) wraz z 3 sztukami kluczy do tego automatu oraz gotówką w kwocie 540 zł.,

2. A. o numerze H. (...) wraz z 2 sztukami kluczy do tego automatu oraz gotówką w kwocie 550 zł.,

3. A. G. nr (...) wraz z 1 sztuką klucza typu J. oraz gotówką w kwocie 640 zł.;

V. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks w zw. z art. 2 ust 1 pkt 1 i art.
3 ust 1 i art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
w całości oraz wymierzył mu 620 zł. opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Wyrok zaskarżył w całości, zarzucając mu:

1. obrazę prawa materialnego art. 107 § 1 kks poprzez błędną wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie polegające m.in. na: błędnym przypisaniu oskarżonemu realizację znamion art. 107 § 1 kks polegającą na działaniu wbrew przepisom: art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (dalej: u.g.h.), art. 14 ust. 1 u.g.h., poprzez wydanie wyroku skazującego pomimo:

- bezskuteczności przepisu z art. 14 ust. 1 u.g.h., który jako nienotyfikowany przepis techniczny, w braku przekazania Komisji Europejskiej projektu ustawy
z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34, nie może być zastosowany wobec jednostek, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność karną, potwierdzoną wiążącą wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonaną wyrokami: z dnia 13 października 2016r. w sprawie C-303/15 oraz
z dnia 19 lipca 2012r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 (FORTUNA i inni), jak i wcześniejszym wyrokiem z dnia 26 października 2006r. w sprawie C-65/05 (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej), a następnie wprowadzenia mocą art. 4 noweli u.g.h., celem umożliwienia dostosowania się do nowej regulacji prawnej z art. 14 ust. 1 u.g.h., która zastąpiła, nieskuteczną z powodu braku jej notyfikacji zgodnie
z dyrektywą, treść tego przepisu z tekstu pierwotnego ustawy;

- braku strony podmiotowej w postaci umyślności oraz oczywistej
i usprawiedliwionej nieświadomości tak bezprawności, jak i karalności naruszenia art. 6 ust. 1 u.g.h., a to ze względu na powszechne traktowanie tego przepisu jako tożsamego z art. 14 ust. 1 u.g.h., zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i przez Komisję Europejską, co tym bardziej pozwala uznać, że przepis ten w usprawiedliwiony sposób mógł być traktowany jako bezskuteczny.

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż :

- oskarżony nie działał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności

- oskarżony działał umyślnie i wykazał się świadomą ignorancją wobec prawa.

3. obrazę art. 10 § 3 i 4 kks poprzez niezastosowanie przy uznaniu, iż oskarżony miał świadomość zmiennej linii orzeczniczej, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż jego działalność była legalna, a oskarżony na bieżąco analizował charakter prawny prowadzonej przez siebie działalności.

4. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku: art. 424 § 1
w zw. z art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów złożonych przez oskarżonego poprzez ich wybiórczą i jednostronną analizę,
a także pominięcie oceny dowodów z dokumentów złożonych przez oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego,

- alternatywnie o wydanie wyroku umarzającego postępowanie w tej sprawie,

- względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy zgromadził materiał dowodowy dający w pełni podstawę do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych. Ocena zebranych
w niniejszej sprawie dowodów oraz dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Rozstrzygnięć tych, co do zasady, nie poddaje
w wątpliwość także i skarżący. Poza sporem pozostaje bowiem fakt, że oskarżony urządzał gry hazardowe bez koncesji na prowadzenie kasyna poza kasynem gier.

W ramach owych niekwestionowanych ustaleń faktycznych oraz dokonanej oceny dowodów, skarżący podniósł natomiast zarzuty odnoszące się do oceny prawnej zachowania oskarżonego, a konkretnie tego, czy stanowiło ono naruszenie art. 6 ust. 1
i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (dalej: ustawy
o grach hazardowych), a w konsekwencji art. 107 § 1 kks zawierającego normę blankietową uzupełnioną przez owe przepisy szczególne.

Na tym tle obrońca sformułował zarzut dotyczący naruszenia przepisów prawa materialnego, obszernie go uzasadniając i wskazując na liczne, jego zdaniem uchybienia, które w swojej istocie sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, czy
w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks – w dacie czynów jak w niniejszej sprawie – przepisy art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mogą stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, w kontekście przepisu art. 8 ust. 1 dyrektywy nr 98/34/WE, ich technicznego charakteru w myśl art. 1 wspomnianej dyrektywy oraz sankcji wynikających z niezgłoszenia tych przepisów,
a kolizji prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji).

Problematyka ta od kilku lat stanowi przedmiot analizy i rozważań zarówno doktryny, jak i orzecznictwa, w tym również przywołanych przez skarżącego orzeczeń Sądu Najwyższego. Brak jednolitego stanowiska w tej kwestii oraz brak kategorycznego rozstrzygnięcia co do obowiązywania przepisów art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych doprowadziło do skierowania przez Sąd Okręgowy w Łodzi pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, którego rozstrzygnięcie, w ocenie Sądu Okręgowego, w sposób wyczerpujący wyjaśniło wątpliwości w tym zakresie, swoją datą – 13 października 2016r. – stanowiąc cezurę istotną z punktu widzenia analizy dorobku orzeczniczego w tej materii.

I tak Trybunał w sprawie o sygnaturze akt C – 303/15 wyrokiem z dnia 13 października 2016r. orzekł, że pojęcie „przepisów technicznych” obejmuje cztery kategorie środków, to znaczy po pierwsze „specyfikację techniczną” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34/WE, po drugie „inne wymagania” zdefiniowane w art. 1 pkt 4 tej dyrektywy, po trzecie „zasady dotyczące usług”, o których mowa w art. 1 pkt 5 wskazanej dyrektywy, oraz po czwarte, „przepisy ustawowe, wykonawcze
i administracyjne państw członkowskich zakazujące produkcji, przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujące świadczenia, bądź korzystania z usługi lub podejmowania działalności jako dostawca usług” w rozumieniu art. 1 pkt 11 tej samej dyrektywy (pkt 18 wyroku).

Jak wskazano, art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, w zakresie w jakim może mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów użytkowanych w tym kontekście i po drugie, zakaz użytkowania pewnych produktów poza kasynami może mieć istotny wpływ na sprzedaż tych produktów poprzez zmniejszenie liczby kanałów użytkowania (pkt 26 wyroku).

Odnosząc się natomiast do art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, a zatem przepisu, który uzależnia prowadzenie działalności w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34/WE, ponieważ nie odnosi się on do produktu lub jego opakowania jako takich
i nie określają wymaganych cech produktu. Nie zaliczają się również do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34/WE, ponieważ nie dotyczą „usług społeczeństwa informacyjnego”
w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy (pkt 23-24 wyroku).

Trybunał nie podzielił stanowiska Komisji, według której istnieje ścisły związek pomiędzy art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 wspomnianej ustawy (pkt 28 wyroku), konkludując, że nie należy uznać art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34/WE, ponieważ zezwolenie wymagane przez ten przepis krajowy na urządzanie gier hazardowych stanowi warunek nałożony względem prowadzenia działalności w zakresie organizowania takich gier,
w odróżnieniu od art. 14 ust. 1 ustawy, który ustanawia warunki względem danych produktów, zakazując ich użytkowania poza kasynami gier. W tym kontekście przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE.

Judykat Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na tle toczącego się
w doktrynie i orzecznictwie krajowym sporu doprowadził do wyklarowania się poglądu, który zasadza się na tezie, że skazanie na podstawie art. 107 § 1 kks jest dopuszczalne, jeżeli sprawcy zarzuca się naruszenie art. 6 ustawy o grach hazardowych, a nie jest dopuszczalne gdy zarzuca się naruszenie art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w pierwotnym, nienotyfikowanym brzmieniu. Pogląd ten wynika w prostej linii
z omawianego wcześniej orzeczenia Trybunału, do którego odniósł się również Sąd Najwyższy, w uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017r.
w sprawie o sygnaturze I KZP 17/16 ( opub. OSNKW 2017 nr 2, poz. 7). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazał m.in. że zastrzeżenie uczynione
w końcowej części art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, iż chodzi o koncesję na prowadzenie kasyna gry, nie może być poczytywane jako powtórzenie zawartego w art. 14 ust. 1 ograniczenia, zwłaszcza że pierwszy z powołanych przepisów dotyczy prowadzenia działalności, drugi zaś – urządzania gier. Oznacza to, że o ile wyłączona jest możliwość przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks jako naruszającego przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych
w pierwotnym brzmieniu, o tyle art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Wskazane orzeczenie Sądu Najwyższego stanowiło asumpt do zarysowania się nowego poglądu, w ramach którego sądy były w pełni legitymowane do stosowania art. 6 ust. 1 omawianej ustawy jako dopełniającego dyspozycję art. 107 § 1 kks (tak: wyrok SN z dnia 16 lutego 2017r. sygn. akt II KK 342/16 opubl. Lex 2241387,wyrok SN z dnia 22 lutego 2017r. sygn. akt IV KK 304/16 opubl. Lex 2248735, wyrok SN z dnia
29 marca 2017r. sygn. akt IV KK 396/16 opubl. Lex 2281267).

Sąd Okręgowy podziela to stanowisko, pogląd ugruntowany na tym tle przyjmując jako własny. Wskazać należy bowiem, że tak rozważania Trybunału, jak
i Sądu Najwyższego na tym tle nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do zróżnicowania obu omawianych przepisów – art. 6 ust 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy
o grach hazardowych, ich jednoznacznego rozdziału oraz skrajnie różnego wpływu na możliwość ponoszenia odpowiedzialności karnej w dopełnieniu art. 107 § 1 kks.

Zaakcentowania wymaga, w kontekście zarzutów rozpoznawanej apelacji, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych dotyczy tzw. podmiotowej reglamentacji działalności gospodarczej w zakresie urządzania gier hazardowych i wymagań stawianych urządzającemu gry na automatach (koncesji na prowadzenie kasyna gry). Natomiast nie przesądza o tym, że posiadacz takiej koncesji powinien urządzać gry na automatach wyłącznie w kasynie gry.

Z kolei art. 14 ust. 1 tej ustawy zawiera ograniczenia przedmiotowe, ustanawiające warunki urządzania gier, m.in. na automatach, wprowadzając bezwzględny zakaz ich używania do gry poza kasynami gry. Zestawienie tych norm pozwala wysnuć wniosek, że urządzanie gry na automatach jest dozwolone tylko
w kasynach gry, prowadzonych w ramach udzielonej koncesji. Zakaz prowadzenia tego rodzaju działalności poza warunkami koncesji jest adresowany do wszystkich podmiotów, a zatem zarówno osób prawnych, jak i fizycznych niezależnie od tego czy posiadają koncesję czy też nie.

W tych warunkach działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty,
w tym turniejów pokera, gier w kości oraz gier na automatach, bez względu na jej formę prawną, urządzana bez koncesji, poza kasynem gry jest zawsze działalnością nielegalną, prowadzoną wbrew normie wynikającej z treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych i stanowi przestępstwo z art. 107 § 1 kks, także w dacie przypisanych oskarżonemu czynów.

Dalej wskazać należy, że w dniu 3 września 2015r. wszedł w życie znowelizowany przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych (zmienioną ustawą
z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych). Podkreślić przy tym należy, że w zakresie dotyczącym jego istoty, a zatem wskazania, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry, przepis ten nie uległ zmianie. Ważnym jest również to, że ów znowelizowany przepis wprowadzony został z zachowaniem procedury notyfikacji, a zatem od dnia 3 września 2015r. urządzanie gier na automatach poza kasynami gier, naruszające art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, również stanowi dopełnienie normy blankietowej przepisu art. 107 § 1 kks.

Wprawdzie art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych stanowi, iż podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016r., ale przepis ten odnosi się wyłącznie do legalnie działających podmiotów. Nie może zatem z niego skorzystać podmiot, który wymogu uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna nigdy nie wypełnił (jak wynika z orzecznictwa Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, m.in. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 kwietnia 2017r. w sprawie II SA/O. 27/17, Legalis nr 1600582; wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 5 kwietnia 2017r. w sprawie (...) SA/(...), Legalis nr 1598018; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 11 stycznia 2017r.
w sprawie II SA/Sz (...), Legalis nr 1567715, ale też Sądu Najwyższego, m.in.
w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016r. w sprawie I KZP 1/16, Legalis 1442656, które to poglądy Sąd odwoławczy w pełni aprobuje).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności podkreślić należy, że czyny oskarżonego popełnione zostały już po
3 września 2015r., a więc w czasie obowiązywania znowelizowanych przepisów ustawy o grach hazardowych i sprowadzały się do prowadzenia działalności w zakresie urządzania gier na automatach bez wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna, a zatem właśnie z naruszeniem normy wynikającej z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, ale także poza kasynem gier, a więc także z naruszeniem normy wynikającej z art.
14 ust. 1 tej ustawy, który ma już w realiach niniejszej sprawy zastosowanie.

Co zatem wymaga podkreślenia, skoro czyny przypisane oskarżonemu obejmują okres po 3 września 2015r., to dotyczą sytuacji, w której możliwym jest uzupełnienie normy blankietowej art. 107 § 1 kks przepisem art. 6 ustawy o grach hazardowych, bo ten przepis nie miał i nie ma charakteru technicznego, ale także przepisem art. 14 ust. 1 ustawy, który od wskazanej daty obowiązuje w znowelizowanej, uprzednio notyfikowanej, postaci. I naruszenie tych przepisów przypisał oskarżonemu Sąd Rejonowy, co wprawdzie nie wynika wprost z treści wyroku, ale z jego uzasadnienia
i jawi się jako dostateczne dla zrozumienia jakiego rodzaju działalność i naruszenie których przepisów ustawy o grach hazardowych zostało oskarżonemu przypisane.

Chybiony jest zatem podniesiony w tym zakresie zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, którego uzasadnienie okazuje się w ogóle bezprzedmiotowe i nie przystaje do realiów niniejszej sprawy. Obrońca oskarżonego wskazał bowiem
w uzasadnieniu apelacji, że czyny oskarżonego popełnione zostały w okresie od
29 stycznia 2014r. do 1 lipca 2014r. i tego okresu w głównej mierze dotyczy argumentacja skarżącego, która przecież – z związku z okolicznościami, o których była mowa wyżej – nie jest aktualna do stanu prawnego obowiązującego po 3 września 2015r., a więc tego, z którym mamy do czynienia w niniejszej sprawie

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy trafnie przypisał oskarżonemu naruszenie art. 6 ust 1 i art. 14 ustawy o grach hazardowych, a w konsekwencji popełnienie czynu z art. 107 § 1 kks.

Odnosząc się do alternatywnego zarzutu podnoszonego przez skarżącego oraz stanowiska M. W. przedstawionego w piśmie procesowym z dnia
3 listopada 2017r. (k. 830-835), dotyczącego naruszenia art. 10 § 3 i 4 kks,
a polegającego na pominięciu okoliczności sprawy z których wynika, że oskarżony działał co najmniej w nieświadomości karalności, wynikającej z funkcjonującego
w momencie popełnienia czynu stanowiska orzecznictwa i doktryny, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego w tej kwestii, uznając argumentację przedstawioną w uzasadnieniu jako logiczną i zasługującą na aprobatę. Nie ma racji skarżący podnosząc, że Sąd meriti nie odniósł się do tego zagadnienia, bo przeczy temu uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w którym Sąd ten odniósł się do kwestii dotyczącej umyślności działania, przekonania oskarżonego o legalności jego działania
w kontekście właśnie tych okoliczności, o których wspomina skarżący, tyle tylko, że nie przyjął, aby M. W. działał w usprawiedliwionej nieświadomości karalności czynu. I to argumentacja Sądu Rejonowego, której powtarzać nie ma potrzeby, jest przekonująca, w przeciwieństwie do tej zaprezentowanej w apelacji i piśmie procesowym oskarżonego.

Oskarżony jako zainteresowany prowadzeniem działalności gospodarczej na polu urządzania gier hazardowych musiał mieć pełną świadomość w zakresie obowiązujących przepisów, w tym również brzmienia art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, którego treść wskazuje jednoznacznie na obowiązek posiadania koncesji na kasyno gry oraz art. 14 ust. 1 tej ustawy, którego treść zezwala na urządzanie gier na automatach jedynie w kasynach gier. Nieobca była mu zapewne również nowelizacja przepisu art. 14 ust. 1 ustawy. Nie sposób natomiast przyjąć za brak świadomości co do karalności, w szczególności brak usprawiedliwiony, sytuację w której adresat normy prawnej, z określonego stanu prawnego interpretuje jedynie przychylne sobie stanowisko, które okazuje się następnie błędne. To nie ilość orzeczeń w zbliżonym stanie faktycznym decyduje o zasadności określonego stanowiska prawnego, ale jego uzasadnienie oparte o przekrojową i obiektywną ocenę, nawet dużej ilości interpretacji. Dokonywanie zaś interpretacji z określonym z góry, subiektywnym celem, nierozerwalnie wiąże się z ryzykiem błędu, który jednak usprawiedliwiony nie jest.

Co należy podkreślić – z punktu widzenia istoty argumentacji obrońcy oskarżonego – to to, że w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia w przypadkową osobą, która wstawiła jeden automat pierwszy raz, ale z osobą, która od dłuższego czasu prowadziła działalność gospodarczą na polu urządzania gier hazardowych i która musiała mieć pełną świadomość w zakresie obowiązujących przepisów, w tym również brzmienia art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych, których treść wskazuje jednoznacznie na obowiązek posiadania koncesji na kasyno gry i urządzania gier jedynie w kasynie. Samo powołanie się na określoną linię orzeczniczą przychylną stanowisku oskarżonego reprezentowanym w trakcie inkryminowanej działalności jest niewystarczające, szczególnie, gdy weźmie się pod uwagę dwutorowość linii orzeczniczej w tym zakresie. Nie sposób przyjąć za brak świadomości co do karalności, w szczególności brak usprawiedliwiony, sytuację w której adresat normy prawnej, z określonego stanu prawnego interpretuje jedynie przychylne sobie stanowisko, które okazuje się następnie błędne.

Co również trzeba podkreślić, to czasokres inkryminowanych zdarzeń – po
3 września 2015r. – i fakt obowiązywania znowelizowanych już przepisów, a obrońca oskarżonego i w tym zakresie powołuje się na sytuację z 2014r., choć sytuacja prawna uległa zmianie. Opinie prawne, na które powołuje się skarżący, funkcjonujące w dacie czynów, dotyczą innej sytuacji prawnej, czyli tej sprzed 3 września 2015r., a te które dotyczyły aktualnej czynom przypisanym oskarżonemu – wydane zostały w grudniu 2015r., lipcu i listopadzie 2016r., a więc już po dacie czynów. Nie sposób zatem skutecznie się na nie powoływać, a wobec wątpliwości prawnych, które miały miejsce, również po zmianie przepisów niezasadnym było dokonywanie interpretacji
z określonym z góry, subiektywnym celem, bo nierozerwalnie wiązało się to z ryzykiem błędu, który w takiej sytuacji usprawiedliwionym nie jest.

W świetle powyższej argumentacji, stanowisko skarżącego co do pozostawania oskarżonego w błędzie, jak również powołujące się na nieumyślność jego działania, uznać należy jedynie za obraną na uniknięcie odpowiedzialności karnej linię obrony.

Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia apelacji, a także mając na uwadze, że orzeczenie o karze nie razi nadmierną surowością, okazuje się wyważone
i adekwatne do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, respektujące także pozostałe dyrektywy sądowego wymiaru kary, wbrew twierdzeniom autora apelacji, stosownie do treści art. 437 § 1 kpk, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, zaś o opłacie na podstawie art.
2 ust. 1 pkt 1 i 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach
w sprawach karnych.

......................... ......................... ........................

SSO Magdalena Mikłaszewicz SSO Agnieszka Bobrowska del. SR Marzanna Kucharczyk