Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2017 r. w Warszawie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 2 maja 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

A. G. wniosła odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 2 maja 2016 r., znak: (...). Odwołująca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W związku
z powyższym ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie,
że od dnia 7 kwietnia 2016 r. jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy
oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego ortopedy ( k. 2-7 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 21 czerwca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2016 r. odwołująca została uznana przez Komisję Lekarską ZUS za zdolną do pracy. W związku z powyższym Oddział odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 9 a. s.).

Sąd postanowieniem z dnia 15 lipca 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy celem ustalenia, czy odwołująca jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa,
to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej, to na czym ona polegała ( k. 21 a. s.).

Pismem procesowym z dnia 5 grudnia 2016 r. odwołująca wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego ortopedy. Ubezpieczona wskazała, że opinia sporządzona przez biegłego sądowego jest niepełna, nierzetelna oraz zawiera błędy.
W związku z tym Sąd zarządzeniem z dnia 4 stycznia 2017 r. skierował sprawę ponownie
do biegłego ( k. 79-81 i 116 verte a. s.).

Pismem procesowym z dnia 16 marca 2017 r. odwołująca wniosła o dopuszczenie dowodu z łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii z uwagi na to,
że złożona w sprawie opinia jest niepełna i niejasna, a co za tym idzie, nie daje jednoznacznej odpowiedzi na zadane pytania. W związku z tym Sąd postanowieniem z dnia 21 marca
2017 r. dopuścił dowód z opinii łącznej neurologa i ortopedy na tożsame okoliczności, jak
w postanowieniu z dnia 15 lipca 2016 r. ( k. 141-144 i 194 a. s.).

Pismem procesowym z dnia 10 sierpnia 2017 r. odwołująca ponownie wniosła zastrzeżenia do opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. Ubezpieczona wskazała, że biegli sądowi nie wzięli pod uwagę wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy aspektów stanu jej zdrowia oraz aktualnego stopnia naruszenia sprawności organizmu ( k. 268-270 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 lutego 2016 r., znak: (...)miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 7 lutego 2016 r. do dnia 6 kwietnia 2016 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru ( a. r., tom II).

Odwołująca w dniu 24 lutego 2016 r. złożyła wniosek do organu rentowego o rentę
z tytułu niezdolności do pracy ( k. 1 a. r., tom I).

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 31 marca 2016 r., odwołująca została uznana za zdolną do pracy ( k. 6 a. r., tom I).

W związku ze sprzeciwem odwołującej z dnia 14 kwietnia 2016 r., sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej, która orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2016 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika ZUS ( k. 10 a. r., tom I i k. 153 dok. lek.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w oparciu o własne ustalenia wydał zaskarżoną decyzję z dnia 2 maja 2016 r., znak: (...), zgodnie
z którą odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy uznał ubezpieczoną za osobę nieuprawnioną do tego świadczenia, gdyż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2016 r. uznała A. G. za zdolną do pracy. Oddział przyjął za udowodniony ogólny staż pracy odwołującej w wymiarze 28 lat,
5 miesięcy i 1 dzień, w tym 10 lat w ostatnim 10-leciu przed dniem zgłoszenia wniosku
o rentę z tytułu niezdolności do pracy ( k. 12 a. r., tom I).

Sąd na podstawie opinii biegłych sądowych ustalił, że u odwołującej rozpoznano:

- w zakresie ortopedycznym zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową obu stawów biodrowych, wczesne zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, stan po stłuczeniu
i skręceniu prawego stawu barkowego z dolegliwościami bólowymi wysiłkowymi, chorobę (...) kciuka ręki prawej, koślawe paluchy, płaskostopie poprzeczne i podłużne obu stóp oraz otyłość. Ubezpieczona obecnie kwalifikuje się do planowej protezoplastyki stawów biodrowych. Istnieją względne wskazania do planowej operacji paluchów koślawych obu stóp. Stwierdzone schorzenia innych odcinków układu ruchu mogą wymagać leczenia farmakologicznego i okresowego leczenia rehabilitacyjnego w ramach krótkotrwałego zasiłku chorobowego. Brak jest wskazań klinicznych i radiologicznych do leczenia operacyjnego prawego stawu barkowego. Odwołującą może wykonywać pracę siedzącą, a sprawność
i wydolność układu ruchu powinna znacznie poprawić się po zmniejszeniu wagi jej ciała.
W związku z tym ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Z dokumentacji medycznej wynika, że podczas upadku w dniu 14 września 2016 r. uszkodzenia układu ruchu nie były duże. Istnienie schorzeń układu ruchu nie powodu automatycznie niezdolności do pracy biurowej ( k. 62 i 125 a. s.);

- w zakresie ortopedyczno-neurologicznym zwyrodnienie wielostawowe w szczególności stawów biodrowych, chlondropatię obu stawów kolanowych, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego bez zespołu neurologicznego
i istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu oraz patologiczną otyłość. Zwyrodnienie wielostawowe oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa ze zmianami dyskopatycznymi wymagają systematycznego leczenia oraz okresowej rehabilitacji w przypadku zaostrzeń objawów chorobowych. Ubezpieczona okresowo może wymagać leczenia rehabilitacyjnego
a nawet farmakoterapii w ramach (...), ale pracę zarobkową może wykonywać
w wyuczonym zawodzie. Konieczna jest pilna redukcja masy ciała, ponieważ czynnościowy narząd ruchu będzie się systematycznie pogarszał oraz uniemożliwi wykonanie potencjalnych zabiegów naprawczych w obrębie układu ruchu. Dość dobry stan czynnościowy narządu ruchu i brak zespołu neurologicznego nie daje podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy
z powodów ortopedycznych i neurologicznych ( k. 251-254 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą
w aktach sądowych, aktach rentowych ubezpieczonej, a także na podstawie przeprowadzonego dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał jednak opinie powołanych biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, albowiem dowód ten pozwolił
na dokładne określenie zakresu dysfunkcji, jakie występują w stanie zdrowia odwołującej.
Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującej. Sąd zwraca uwagę również, że biegli lekarze orzekający w niniejszej sprawie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 2 maja 2016 r., znak: (...)jest niezasadne
i podlega oddaleniu.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem
w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 ustawy. Sąd zważył,
że w niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że odwołująca spełniła przesłanki wynikające z punktu 2 i 3 przepisu 57. Jedyną kwestią pozostającą do ustalenia było rozważenie, czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż odwołująca cierpi na wiele chorób, które zostały zdiagnozowane przez biegłych sądowych w sporządzonych opiniach sądowo-lekarskich. Sąd na potrzeby niniejszej sprawy dokonał rozważań dotyczących wszystkich opinii sądowych. Również pierwsze zastrzeżenia odwołującej Sąd potraktował jako zasadne, dając temu wyraz podczas dopuszczenia dowodu z opinii łącznej biegłych sądowych
z zakresu ortopedii i neurologii. Sąd doszedł do przekonania, że uzyskane opinie lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii odnoszą się w sposób wszechstronny do stanu zdrowia ubezpieczonej, oceniając szeroko skutki jej schorzeń w kontekście możliwości podjęcia pracy. Ustalenia zawarte w uzyskanych opiniach biegłych sądowe, poczynione
w oparciu o wyniki badań specjalistycznych oraz bezpośrednie badanie odwołującej, stanowią w ocenie Sądu rzetelną i rzeczową analizę stanu jej zdrowia. Sąd przyjął, iż treść sporządzonych opinii stanowi w pełni wiarygodny i rzetelny materiał dowody, pochodzący
od biegłych, którzy są specjalistami w swoich dziedzinach i posiadają wieloletnie doświadczenie w opiniowaniu spraw. Biegli sądowi jasno w sposób wyczerpujący uzasadnili, że obecne leczenie badanej nie powoduje konieczności odbycia operacji, a co najwyżej należy zastosować leczenie inwazyjne, które nie skutkuje wydaniem orzeczenia dotyczącym uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy. Zdaniem Sądu oczywistym jest,
że schorzenia odwołującej wymagają dalszego leczenia specjalistycznego, lecz wykonywanie badań kontrolnych może odbywać się w ramach czasowych zwolnień.

Sąd zważył, że argumentacja użyta przez odwołująca nie uprawdopodobniła,
iż możliwa była inna ocena jej stanu zdrowia, aniżeli wynikająca z opinii powołanych
w sprawie biegłych sądowych. Zgodnie z linią orzeczniczą Sądu Apelacyjnego, ,,sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych, czy też opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania
co do trafności jego wniosków końcowych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia
27 czerwca 2013 r., sygn. akt III AUa 131/13). ,,Oceny zdolności do pracy, oznaczającej potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia, dokonuje się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt III AUa 464/15).

Odnosząc się natomiast do zarzutów zgłoszonych przez odwołującą, Sąd doszedł
do przekonania, że były one nieuzasadnione. Subiektywna negatywna ocena dotycząca sporządzonych przez biegłych opinii, nie stanowi wystarczającego powodu, aby dopuszczać kolejny dowód w sprawie. Sąd doszedł do wniosku, że dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych sądowych byłoby bezprzedmiotowe i prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Z uwagi na fakt, iż żaden z biegłych sądowych nie ocenił stanu zdrowia ubezpieczonej jako kwalifikującego się do zastosowania kryterium niezdolności
do pracy, Sąd nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Należy również wskazać, że odwołująca przedstawiała licznie nową dokumentację medyczną podkreślając przy tym,
iż obecny stan jej zdrowia pogorszył się, czego nie uwzględnili w opinii biegli sądowi.
Sąd zważył, że w niniejszej sprawie należało zbadać, czy ubezpieczona była niezdolna
do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji, a więc w dniu 2 maja 2016 r. Przedmiotem postępowania nie było bowiem rozważenie stanu zdrowia odwołującej w dacie opiniowania przez biegłych sądowych w dniu 10 czerwca 2017 r. Aktualne schorzenia występujące
u odwołującej mogą być rozpoznawane podczas kolejnego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji wyroku.