Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu sprawy z powództwa R. Z. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy, oddalił powództwo i zasądził od R. Z. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

R. Z. w okresie zatrudnienia od 1 września 1965 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., w okresach od 15 maja 1982 roku do dnia 30 czerwca 1986 roku, od 1 października 1986 roku do 30 czerwca 1989 roku, od 1 sierpnia 1989 roku do 31 grudnia 1992 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno - techniczny na oddziałach i wydziałach w których jako podstawowe wykonywane są pracę wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych wymienionych w wykazie A działu XIV poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze., na stanowisku elektromonter urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej - brygadzista. Powód w okresie zatrudnienia od 1 września 1965 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. w okresach od dnia 21 listopada 975 roku do 14 maja 1982 roku oraz od 1 lipca 1989 roku do 31 lipca 1989 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych wymienionych w wykazie A działu XIV poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, na stanowisku elektromonter zatrudniony wyłącznie w kanałach remontowych. Powód otrzymał w dniu 11 wrześniu 2014 roku od (...) Sp. z o. o. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o. wskazano, iż zatrudniony był od 1 stycznia 1993 roku do dnia 16 stycznia 2003 roku , w tym od 1 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno - techniczny na oddziałach i wydziałach w których jako podstawowe wykonywane są pracę wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych wymienionych w wykazie A działu XIV poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, na stanowisku elektromonter urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej - brygadzista.

Zaświadczenie z dnia 11 września 2014 roku zostało wydane na podstawie ustaleń dokonanych przez pozwaną wraz z kierownikiem E. S..

W duplikacie świadectwa pracy z dnia 5 grudnia 2001 roku, wystawionym w dniu 24 maja 2012 roku zostało wskazane, iż powód był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w okresie od 1 września 1965 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku . W okresie od 1 września 1965 roku wykonywał pracę elektromontera pojazdów szynowych - uczeń (...), od dnia 17 lipca 1968 roku elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej - stażysta, od dnia 2 listopada 1970 roku elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej, od dnia 23 października 1972 roku motorniczego - uczeń, od dnia 6 grudnia 1972 roku elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej, od 1 stycznia 1986 roku elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej - brygadzista oraz od 1 lipca 1989 roku elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej. W punkcie 3 świadectwa pracy wskazano, iż umowa o prace ustała w wyniku porozumienia stron i zakładów pracy. W punkcie 4 pp. 8 wskazano, iż powódki nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W duplikacie świadectwa pracy z dnia 16 stycznia 2003 roku, wystawionym w dniu 23 maja 2012 roku zostało wskazane, iż powód był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w okresie od 1 stycznia 1993 roku do dnia 16 stycznia 2003 roku. W okresie od 1 stycznia 1993 roku wykonywał pracę elektromontera urządzeń i aparatury trakcji elektrycznej - brygadzista, natomiast od dnia 1 grudnia 2000 roku pracę elektromontera urządzeń i aparatury elektrycznej. W punkcie 3 duplikatu świadectwa pracy wskazano, iż umowa o prace ustała w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego - art. 53 § 1 pkt. 1 lit. b k.p. W punkcie 4 pp. 8 wskazano, iż powód nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W dniu 20 grudnia 2002 roku powód złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Powodowi przysługiwała renta z tytułu czasowej niezdolności do pracy do dnia 31 stycznia 2004 roku.

Podaniem z dnia 10 czerwca 2011 roku powód wystąpił do pracodawcy o uznanie przepracowanych lat w kanałach jako pracy w warunkach szczególnych. Powód wskazał, iż od dnia 6 lutego 2003 roku przeszedł na rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Natomiast podanie składa w związku z chęcią skorzystania z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę. W odpowiedzi na powyższe pozwana odmówiła powodowi wydania dokumentu potwierdzającego wykonywanie prac w szczególnych warunkach wskazując, iż brak jest dokumentów w aktach osobowych powoda potwierdzających, iż wykonywał w okresie od 17 lipca 1968 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku prace w warunkach szczególnych.

Przed 2013 roku powód nie występował z wnioskiem o emeryturę.

Powód występował do pozwanej z wnioskiem o stwierdzenie, iż pracując w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł. pracował w warunkach szczególnych. Pozwana odmówiła powodowi wydania dokumentu potwierdzającego wykonywanie prac w szczególnych warunkach wskazując, iż brak jest dokumentów w aktach osobowych powoda potwierdzających, iż wykonywał prace w warunkach szczególnych. Trzecie pismo wystosowane przez pozwaną do powoda z odmową sprostowania świadectwa pracy w zakresie wskazania pracy w warunkach szczególnych zawierało informację, iż powód może wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie uprawnienia do emerytury, a następnie odwołać się od decyzji do sądu celem ustalenia charakteru pracy w spornym okresie.

Powód wystąpił w 2013 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie prawa do emerytury.

W wyniku odwołania do Sądu od decyzji organu rentowego z dnia 13 listopada 2013 roku odmawiającej powodowi prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał powodowi prawo do emerytury od dnia 1 października 2013 roku. Sąd Okręgowy ustalił, iż w okresie od dnia 17 lipca 1968 roku do dnia 22 października 1972 roku oraz od dnia 6 grudnia 1972 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku powód pracował w warunkach szczególnych. Z dniem złożenia wniosku o przyznanie wcześniejszej emerytury - 24 października 2013 roku powód spełnił wszelkie przesłanki do jej nabycia zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wysokość renty, którą otrzymywał powód po zwaloryzowaniu na dzień 1 marca 2011 roku wynosiła 1.790 zł. Wysokość emerytury otrzymywanej przez powoda obecnie wynosi 3.057,24 zł.

Uchwała nr XXIX/277/91 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 18 grudnia 1991 roku w sprawie wyboru organizacyjno- prawnej formy prowadzenia przez Gminę Ł. działalności gospodarczej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, wykonywanej dotychczas przez Miejski Przedsiębiorstwa (...) w Ł. w § 1 ustaliła, iż dla działalności gospodarczej Gminy Ł. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, wykonywanej dotychczas przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w Ł. dokonuje się wyboru następujących form organizacyjno- prawnych:

1.  Dla działalności w przedmiotowym zakresie na obszarze miasta Ł. - jednoosobową spółkę lub spółki prawa handlowego gminy Ł..

2.  Dla działalności na obszarze miasta Ł. i obszarach zainteresowanych miast i gmin w zakresie „transportu międzygminnego” spółkę lub spółki prawa handlowego związku komunalnego miasta Ł. i innych miast i gmin albo spółkę lub spółki prawa handlowego wymienionych miast i gmin.

3.  Dla wszelkiej działalności nie będącej transportem zbiorowym - spółki prawa handlowego, w tym bez udziału gminy Ł..

W § 2 uchwały wskazano, iż likwiduje się Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w Ł. w celu wprowadzenia form organizacyjno - prawnych określonych w § 1 uchwały. Natomiast w § 9 wskazano, iż następcą prawnym likwidowanego Miejskiej Przedsiębiorstwa (...) w Ł. będzie podmiot gospodarczy określony w § 1 ust. 1.

Uchwałą nr XIX/352/99 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 22 lipca 1999 roku w sprawie przejęcia majątku, wierzytelności i długów likwidowanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. oraz zmian w budżecie miasta Ł. na 1999 rok wyrażono zgodę na przejęcie przez Miasto Ł. majątku, wierzytelności i długów likwidowanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł.. Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w likwidacji zostało zlikwidowane z dniem 30 września 1999 roku.

Wszyscy pracownicy byli informowani przez pozwaną, iż pozwana nie jest następcą prawnym zlikwidowanej spółki.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo nie jest zasadne i jako takie podlegało oddaleniu

Z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut braku legitymacji procesowej biernej, przedmiotem badania Sądu w pierwszej kolejności było istnienie legitymacji procesowej biernej po stronie pozwanej.

Roszczenia byłych pracowników o ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze mogą być skutecznie dochodzone tylko przeciwko byłemu pracodawcy lub jego następcy prawnemu (art. 23 ¹ k.p.). Powództwo takie skierowane przeciwko innemu podmiotowi jest niedopuszczalne.

Powód występując z roszczeniem wskazał, iż pozwana spółka, wystawiając w 2003 roku świadectwo pracy nie wskazała, iż powód będąc zatrudnionym w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) wykonywał w okresie od 1965 roku do 2003 roku pracę w szczególnych warunkach, co uprawniałoby powoda do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury i renty inwalidzkiej. Sąd Rejonowy wskazał, iż w okresie od dnia 1 września 1965 roku do dnia 31 grudnia 1992 roku powód był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł., następnie w okresie od 1 stycznia 1993 roku do dnia 16 stycznia 2003 roku w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Powód w latach 2011-2013 składał do pozwanej spółki wnioski o sprostowanie świadectwa pracy. Pozwana każdorazowo odmawiała sprostowania świadectwa pracy tłumacząc powodowi, iż brak jest dokumentacji pracowniczej w aktach osobowych powoda potwierdzających pracę w szczególnych warunkach. Wartym uwagi, jest rozpatrzenie kwestii następstwa prawnego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł., bowiem zgodnie z uchwałą nr XXIX/277/91 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 28 grudnia 1991 roku ustalono, iż następcą prawnym likwidowanego będzie jednoosobowa spółka lub spółki prawa handlowego gminy Ł.. Następnie postanowienie powyższej uchwały w zakresie następstwa prawnego zostało uchylone uchwałą XIX/352/99 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 22 lipca 1999 roku w sprawie przejęcia majątku, wierzytelności i długów likwidowanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. oraz zmian w budżecie miasta Ł. na 1999 rok. Ponadto ustalono, iż Miasto Ł. przejmie majątek, wierzytelności i długi likwidowanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł., zaś z dniem 30 września 1999 roku Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w Ł. zostało zlikwidowane. Pozwana od dnia 26 października 1992 roku istniała do dnia 30 września 1999 roku obok zlikwidowanej spółki, przy czym podmioty te działały niezależnie od siebie. Z zebranego materiału wynika, iż część pracowników zlikwidowanego przedsiębiorstwa została zatrudniona u pozwanej, natomiast pozostała część pracowała w zlikwidowanym przedsiębiorstwie do dnia jego likwidacji, powód został pracownikiem pozwanej od dnia 1 stycznia 1993 roku. Pozwanej zostały przekazane akta osobowe pracowników, którzy zostali u niej zatrudnieni, w tym akta osobowe powoda. Jednakże mimo dysponowania aktami osobowym brak było w nich dokumentów stwierdzających prace powoda w szczególnych warunkach. Pozwana spółka miała możliwość wydania takiego zaświadczenia jedynie uwzględniając okres, w którym była pracodawcą powoda, i tak powodowi zostało wydane zaświadczenie o pracy w warunkach szczególnych w okresie od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Pozwana słusznie twierdziła, iż nie jest upoważniona do ingerowania w kształt świadectwa pracy wydanego przez odrębny podmiot. Pozwana wydawała jedynie duplikaty świadectw pracy wydanych przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w Ł. bez dokonania ich sprostowania oraz zaświadczenia o pracy w danym charakterze.

Zdaniem Sądu Rejonowego ze względu na zapisy uchwały XXIX/277/91 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 28 grudnia 1991 roku oraz fakt, iż stosunek pracy powoda z MPK w Ł. uległ rozwiązaniu, natomiast zatrudniony został przez pozwaną w dniu 1 stycznia 1993 roku pozwanej zostały przekazane akta osobowe powoda. W okresie od 1992-1999 roku MPK w Ł. było w likwidacji toteż nie można uznać, iż pozwana była już na mocy wskazanej uchwały uznana za następcę prawnego, gdyż do faktycznej likwidacji jeszcze nie doszło. Zanim zlikwidowano MPK w Ł., Rada Miejska w Ł. wydała uchwałę XIX/352/99 wskazując, jako następcę prawnego Miasto Ł..

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż następcą prawnym zlikwidowanej spółki, byłego pracodawcy powoda Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. jest Miasto Ł., nie zaś pozwana, która stanowi odrębny podmiot gospodarczy. Zatem powództwo należało oddalić ze względu na brak legitymacji procesowej po stronie pozwanej.

Wskazać również należy, iż powód w niniejszej sprawie nie wykazał jakichkolwiek przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej spółki, jako przechowawcy dokumentacji. Wbrew twierdzeniom powoda, ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, w zakresie charakteru pracy w warunkach szczególnych, oparte zostały w dużej mierze nie tylko o owo świadectwo pracy, ale o dokumentację znajdującą się już w aktach osobowych powoda tj. umowy o pracę , karty zmian w stosunku pracy, powierzenie nowych warunków pracy (k.139 i nast.) i zeznania świadków .

Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyraźnie wskazał, iż świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi stanowi jedynie domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jedynie posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza o automatycznym przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art.184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009.153.1227 ze zm.). Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach traktuje się jak dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem powoda, iż postawa strony pozwanej wywołała jego uzasadnione błędne przekonanie, że nie dysponując świadectwem pracy, mimo spełnienia przesłanek, nie może wystąpić o przyznanie emerytury wcześniejszej, co rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą na gruncie art. 99 kp.

Brak jest jakichkolwiek podstaw czy to prawnych czy faktycznych do przyjęcia, aby pozwana spółka miała obowiązek pouczania powoda o trybie dochodzenia przysługującego mu świadczenia emerytalnego.

O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt. 3 w zw. z § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pełnomocnik powoda, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. polegające na poczynieniu dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się w ustaleniu, że powód nie udowodnił odpowiedzialności i legitymacji biernej pozwanej,

2.  naruszenie prawa materialnego, a to przepisów art. 416 k.c. w zw. z art. 231 k.p. i art. 99 k.p. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, w sytuacji, w której w okolicznościach sprawy uzasadnione były twierdzenia powoda o odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o:

1. zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez orzeczenie odmiennie, co do istoty sprawy i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 49.088 zł z tytułu odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 15 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz skorygowanie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji
2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych,
ewentualnie:
3. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je, jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Brak jest uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa procesowego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655).

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć, zatem miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania, bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.)

Analizując treść złożonej przez stronę powodową apelacji należy stwierdzić, iż skarżący nie zdołał skutecznie wykazać przyczyn, które dyskwalifikowałyby możliwość uznania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny materiału dowodowego za prawidłową. Procesowe zarzuty strony sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów przezeń dokonaną i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę, z pominięciem okoliczności dla niego niewygodnych lub nieodpowiadających jego wersji zdarzeń. Tymczasem zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo zrealizowanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności.

Brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 328 § 2 kpc, bowiem sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie spełnia wszelkie kryteria, zakreślone przez przywołany przepis. Wskazać nadto należy, że apelujący nie sprecyzował, na czym polegać miało naruszenie art. 328 § 2 kpc i która część uzasadnienia wyroku została sporządzona wbrew zasadom, wynikającym z tego przepisu bądź też, którego z elementów koniecznych zabrakło w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. przepisów art. 416 k.c. w zw. z art. 231 k.p. i art. 99 k.p. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, w sytuacji, w której w okolicznościach sprawy uzasadnione były twierdzenia powoda o odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazuje, jak zrobił to Sąd Rejonowy, iż następcą prawnym byłego pracodawcy R. Z. - Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w Ł. jest Miasto Ł., nie zaś pozwana, która stanowi odrębny podmiot gospodarczy. Słusznie podniesiono w odpowiedzi na apelację powoda, że stron niniejszego postępowania nie łączy żaden stosunek prawny dot. zatrudnienia powoda w latach 1965 – 1992. W związku z powyższym stwierdzić należy, że podstawa roszczenia powoda dotyczy stosunku prawnego, który nie istnieje, gdyż pozwany nie posiada legitymacji biernej, której to znaczenie słusznie i obszernie objaśnił Sąd Rejonowy. Wobec braku jakichkolwiek podstaw, co wykazał Sąd I instancji, a przede wszystkim braku legitymacji procesowej po stronie pozwanej powództwo należało oddalić. Zgodnie z treścią przepisu art. 6 kpc ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Co istotne, strona pozwana skutecznie wykazała brak legitymacji biernej przedstawiając na tę okoliczność dowody w postaci Uchwał kolejno nr XXIX/277/91, XIX/352/99 oraz 1034/117/99, pełnomocnik powoda tymczasem w sposób jednoznaczny oświadczył, że podtrzymuje stanowisko wyrażone w pozwie, w tym także w zakresie oznaczenia strony pozwanej, nie opierając tego na dowodach, które mogłyby w jakikolwiek sposób wykazać słuszność powództwa.

Reasumując należy stwierdzić, iż brak było podstaw do uznania, że strona pozwana jest właściwym adresatem roszczeń w zakresie odszkodowania z tytułu wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Jeżeli natomiast uznamy – z daleko posuniętej ostrożności procesowej – że pozwana spółka jest legitymowana biernie w niniejszym postępowaniu, to mimo wszystko powództwo i tak podlegałoby oddaleniu.

Zgodnie z art. 415 kc. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis art. 415 k.c., dla przypisania odpowiedzialności deliktowej, wymaga więc ustalenia bezprawności zachowania sprawcy, jego winy, skutku w postaci szkody oraz ustalenia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy wskazanym zachowaniem sprawcy a szkodą.

W myśl art. 416 Kc, osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

Sąd Rejonowy słusznie zauważył, że powód nie wykazał szkody, a zatem nie może skutecznie domagać się odszkodowania.

Podkreślenia wymaga jedna okoliczność, a mianowicie, że powód dopiero w październiku 2013 roku – po raz pierwszy – złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę. Z uwagi na decyzję odmowną, powód złożył odwołanie do Sądu i wygrał sprawę. Efektem tego było przyznanie R. Z. emerytury z tzw. warunków szczególnych, od dnia 1 października 2013 roku, a zatem zgodnie z żądaniem oraz zgodnie z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zdaniem Sądu Okręgowego, jeżeli powód wykazałby, że wcześniej próbował zrealizować swoje uprawnienia, aby uzyskać świadczenie emerytalne, to przy założeniu, iż pozwana ma legitymację bierną, roszczenie byłoby rozważane przez Sąd w kontekście jego zasadności.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie powód nie składał nigdy wcześniej wniosku o emeryturę, dlatego obciążanie w dniu dzisiejszym pozwanego za tą okoliczność, jest dla Sądu Okręgowego niezrozumiałe.

Jeszcze raz podkreślenia wymaga to, że zarówno świadectwo pracy jak i świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach stanowią dokumenty prywatne.

Nie należy również tracić z pola widzenia okoliczności, iż dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, a tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Świadczy to o tym, że nawet jeśli w świadectwie pracy, czy też w innych dokumentach znajdujących się w aktach osobowych pracownika, w sposób nieprecyzyjny została wskazana nazwa stanowiska, to i tak nie może to być decydującym kryterium w zakresie jego oceny, pod kątem zakwalifikowania do prac wykonywanych (czy też nie) w szczególnych warunkach, zwłaszcza wobec kategorycznych i w pełni wiarygodnych zeznań powołanych w sprawie świadków oraz informacji wynikających z akt (por. wyrok SA w Gdańsku III AUa 2119/2012, Lex Polonica nr 5269010).

Powód, dopiero na etapie odwołania od decyzji ZUS, odmawiającej mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, wykazał ponad wszelką wątpliwość, że w spornych okresach był zatrudniony na stanowisku, zaliczanym do pracy w szczególnych warunkach. Wykazanie tych okoliczności zaowocowało przyznaniem emerytury. Ponadto, decyzja odmowna, wydana pierwotnie przez ZUS ukazuje brak spójności w przypisywaniu przez poszczególne organy administracyjne charakteru danego stanowiska, z punktu widzenia szczególnych, czy szkodliwych warunków pracy. Tak więc przeszkodą w przyznaniu powodowi emerytury nie był brak właściwego świadectwa pracy, ale wątpliwość co do charakteru zajmowanego przez niego stanowiska pracy. Jeżeli powód nie dysponowałby żadnym świadectwem pracy w szczególnych warunkach, a spełniałby przesłanki do nabycia prawa do emerytury, to miał możliwość dochodzenia swoich praw w sądzie, z czego ostatecznie skorzystał, ale dopiero w 2103 roku.

Podsumowując, uznać należy, że powód nie wykazał w żaden sposób, aby poniósł szkodę w postaci utraconej emerytury w związku z działaniami pozwanej spółki (oczywiście przy założeniu, że pozwany byłby biernie legitymowany w procesie).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 i § 9 ust. 1 pkt 2 oraz § 10 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od R. Z. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 1350 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.