Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K. dnia: 04 grudnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Berczyńska - Bruś

Protokolant: Elżbieta Pabiszczak

po rozpoznaniu

na rozprawie w dniu 04.12.2017r.

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki Komandytowej w K.

przeciwko: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki Komandytowej w K. kwotę 309,96 € (trzysta dziewięć euro dziewięćdziesiąt sześć eurocentów) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 13 lutego 2017r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 173,20 zł. (sto siedemdziesiąt trzy złote 20/100);

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 30,00 zł. (trzydzieści złotych 00/100), tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 287,00 zł. (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych 00/100), tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Magdalena Berczyńska -Bruś

Sygn. akt V GC 1919/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w K. wniósł w dniu 15 maja 2017r. przeciwko pozwanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O. o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym kwoty 309,96 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 13 lutego 2017r. do dnia zapłaty i 173,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w powód świadczył na rzecz pozwanego na podstawie zlecenia z dnia 23 listopada 2016r. umowę przewozu towarów na terytorium W.. Przewóz został wykonany zgodnie z umową. Powodowi nie zgłoszono żadnych uszkodzeń transportowanego towaru, czy też jakichkolwiek innych szkód wynikłych na skutek realizacji transportu. Pozwany nie zgłaszał powodowi jakichkolwiek zastrzeżeń co do terminowości dostawy. Dowodem prawidłowego wykonania usługi jest komplet listów przewozowych. W związku z prawidłowym wykonaniem zlecenia powód wystawił pozwanemu VAT. Mimo upływu terminu płatności płatność nie została uregulowana. Ponadto powód w związku z koniecznością podjęcia działań windykacyjnych, na mocy art. 10 ust.1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wniósł o zasądzenie od pozwanego równowartości 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Do pozwu załączono zlecenie transportowe, listy przewozowe CMR i fakturę VAT.

Zarządzeniem z dnia 26 maja 2017r. sprawa została skierowana do rozpoznania w postępowaniu upominawczym.

W dniu 19 lipca 2017r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 2198/17, którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Zachowując ustawowy termin pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa ze względu na jego nieudowodnienie. Powód załączył do pozwu kserokopie dokumentów, a niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia nie jest dokumentem i nie może być podstawą do przeprowadzenia dowodu z dokumentu w trybie art. 308 k.p.c. Roszczenie powoda jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu w całości i wniósł o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia na potrzeby procesu oryginałów dokumentacji przewozowej dotyczącej usługi objętej fakturą powoda. W uzasadnieniu wskazał, że nie dysponuje oryginalną dokumentacją przewozową albowiem przesłał ją pozwanemu. Wbrew twierdzeniom pozwanego z art. 309 k.p.c. wynika możliwość przeprowadzenia dowodu także innymi środkami niż wymienione w kodeksie, o ile są one nośnikami informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich wykorzystanie nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa.

Sąd zobowiązał pełnomocnika pozwanego do przedłożenia w terminie dwutygodniowym oryginałów dokumentów przewozowych, zgodnie z wnioskiem dowodowym powoda. Zobowiązanie nie zostało jednak wykonane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2016r. pozwany zlecił powodowi transport ładunku o wadze 1.000 kg na terenie W.. Załadunek miał nastąpić w dwóch miejscach dniu 22 listopada 2016r., a rozładunek w czterech miejscach w dniu 22 listopada 2016r. Wynagrodzenie powoda ustalono w kwocie 252 euro netto według średniego kursu ogłoszonego przez NBP (tabela A) na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, czyli daty rozładunku. Formę płatności ustalono jako przelew, termin płatności 60 dni od dnia wpłynięcia faktury wraz z dokumentami. Zlecenie zostało podpisane przez obie strony.

Dowód: zlecenie transportowe nr (...) z 23.11.2016r. (k. 11 akt)

Ładunek został załadowany i rozładowany zgodnie z umową.

Dowód: międzynarodowe samochodowe listy przewozowe CMR (k.12 – 22

akt),

W dniu 30 listopada 2016r. powód wystawił wobec pozwanego na podstawie zlecenia nr (...), fakturę VAT nr (...) na kwotę 309,96 euro (252 euro netto) płatną w terminie 60 dni do dnia 12 lutego 2017r. W treści faktury wpisano numer i datę zlecenia, trasę przewozu, datę załadunku w dniu 22 listopada 2016r. i rozładunku w dniu 23 listopada 2016r.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 23v akt)

Faktura została wysłana przesyłką poleconą, nadaną w urzędzie pocztowym w K. w dniu 29 grudnia 2016r.

Dowód: pocztowa książka nadawcza (k.57 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), podpisanej w 1956r. w G. (Dz. U. Nr 49,poz.238 z 14 września 1962r.). Zgodnie z jej art. 1 ust.1 Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Stosowanie Konwencji jest niezależne od miejsca zamieszkania bądź siedziby stron umowy oraz ich przynależności państwowej. Jedynym warunkiem zastosowania postanowień CMR jest okoliczność, że przewóz odbywa się pomiędzy miejscami znajdującymi się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Z załączonych do pozwu dokumentów CMR wynika, że warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy. Postanowienie art. 9 CMR przewiduje, że w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika.

Strony zawarły w niniejszej sprawie pisemną umowę, nazywając ją zleceniem, w której szczegółowo określiły wzajemne obowiązki przy jej wykonaniu. Pozwany odmówił zapłaty należności wynikającej z faktury VAT nie zarzucając nieprawidłowości jej wystawienia, a jedynie nieudowodnienie przez powoda roszczenia ze względu na załączenie do pozwu kserokopii dokumentów. Pozwany zobowiązany przez Sąd do przedstawienia oryginałów dokumentów w trybie art. 248§ 1 k.p.c. nie wykonał tego obowiązku.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na podstawie art. 309 k.p.c. zgodnie z którym sposób przeprowadzenia dowodu innymi środkami dowodowymi niż wymienione w artykułach poprzedzających określi sąd zgodnie z ich charakterem, stosując odpowiednio przepisy o dowodach. Dowód z dołączonych do pozwu przez powoda kserokopii dokumentów Sąd przeprowadził na podstawie przepisów o dowodach z dokumentów.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 01 września 2016 I ACa 254/16 niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów mogą zostać włączone w poczet materiału dowodowego. Przepisy k.p.c. nie zawierają zamkniętej listy środków dowodowych. Przeciwnie, z treści art. 309 k.p.c. wynika, że możliwe jest przeprowadzenie dowodu także innymi środkami, niż wymienione w kodeksie, o ile są one nośnikami informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich wykorzystanie nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa.

Pozwany nie zgłaszał żadnych zarzutów co do prawidłowości wykonania przez powoda usługi. Z załączonych przez powoda kopii dokumentów wynika, że przewóz został wykonany prawidłowo i terminowo. Powód prawidłowo wykonał obowiązki wynikające z umowy. Jego roszczenie o zapłatę wynagrodzenia, jako odpowiadające prawu, zasługiwało więc na uwzględnienie.

Uprawnienie powoda do domagania się od pozwanego równowartości 40 euro tytułem rekompensaty za koszty poniesione w związku z odzyskiwaniem należności głównej wynika z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 28.03.2013r. poz. 203). Ustawa ta wprowadza dwa rodzaje kosztów windykacji jakich może żądać od dłużnika wierzyciel niezależnie od wysokości niezapłaconej wierzytelności. Pierwsze są kosztami zryczałtowanymi i wynoszą równowartość 40 euro, przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (art. 10 ust. 1 ustawy). Równowartość 40 euro należy się wierzycielowi za każdym razem kiedy dłużnik przekroczy termin zapłaty ustalony w umowie bądź na fakturze, niezależnie od rzeczywiście poniesionych kosztów.

Roszczenie powoda podlegało więc w całości uwzględnieniu, zarówno w zakresie roszczenia głównego wynikającego z faktury VAT jak i równowartości kwoty 40 euro.

Uwzględnieniu podlegało również żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wymagalności faktury.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. z dnia 10 maja 2016r. Dz.U. z 2016r. poz.684) w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie,

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Przesłanką naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie jest popadnięcie dłużnika w stan opóźnienia. Przepis ten reguluje zasady naliczania odsetek za opóźnienie w stosunku do zobowiązań wynikających z transakcji handlowych, w których termin zapłaty oznaczono w umowie. Podstawy do naliczania odsetek za opóźnienie należy doszukiwać się w treści art. 481 §1 k.c., zgodnie z którym jeżeli bowiem dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z treści powyższych przepisów nie wynika natomiast uprawnienie powoda domagania się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od rekompensaty za koszty poniesione w związku z odzyskiwaniem należności głównej. Kwota ta stanowi zryczałtowane koszty windykacji wynikające z prawa materialnego. Ma zbliżony charakter do kosztów sądowych, co do których przesądzono w orzecznictwie niedopuszczalność naliczania odsetek (uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywila z dnia 20 maja 2011r., IIICZP 16/11, Legalis nr 319212).

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo co do odsetek w pozostałym zakresie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. zasądzając je w całości od pozwanego albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na koszty postępowania podlegające zwrotowi powodowi od pozwanego zalicza się opłata od pozwu w wysokości 30,00 zł i koszty zastępstwa prawnego w wysokości 270,00 zł stosownie do §2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804) wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od pełnomocnictwa.

/-/ SSR Magdalena Berczyńska-Bruś