Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił I. K. prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 3 sierpnia 2017 r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/decyzja - k. 203 akt ZUS/

W dniu 21 września 2017 r. wnioskodawczyni złożyła odwołanie od w/w wniosła w/w decyzji i wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty socjalnej. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

- naruszenie przepisu art. 8 §2 kpa w związku z art. 16 ustawy o rencie socjalnej,

- naruszenie przepisu art. 10 §1 kpa w związku z art. 16 ustawy o rencie socjalnej,

- naruszenie przepisu art. 7, 77 i 107 kpa w związku z art. 16 ustawy o rencie socjalnej,

- naruszenie art. 4 ustawy o rencie socjalnej w związku z art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

/odwołanie – k. 2 – 12/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 13/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. K. urodziła się (...) Posiada wyższe wykształcenie. Z zawodu jest germanistką. Obecnie pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik działu eksportu. Do pracy dojeżdża samochodem. Ubezpieczoną do pracy zawozi mąż.

/bezsporne/

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności w Ł. z dnia 15 grudnia 2014 r. wnioskodawczynię I. K. zaliczono do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności. Orzeczenie wydano na stałe. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1 grudnia 2014 r., niepełnosprawność istnieje od urodzenia.

/orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 111 akt ZUS/

Wnioskodawczyni w okresie od 11 lipca 2006 r. 31 lipca 2017 r. pobierała rentę socjalną.

/bezsporne/

Wnioskodawczyni w dniu 8 maja 2017 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej.

/wniosek – k. 193 – 195 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 5 lipca 2017 r. rozpoznał u ubezpieczonej I. K. mózgowe porażenie dziecięce pod postacią niedowładu spastycznego kończyn dolnych, po przebytej rizotomii tylnej w dniu 25 września 2015 r. ze zmniejszeniem spastyczności zwłaszcza w kończynie dolnej lewej, po zakończonej rehabilitacji. Lekarz orzekł, że wnioskodawczyni nie jest obecnie całkowicie niezdolna do pracy.

/opinia lekarska – k. 90 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie – k. 199 akt ZUS/

Ubezpieczona złożyła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 99 – 103 dokumentacji lekarskiej/

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 sierpnia 2017 r. rozpoznała u ubezpieczonej niedowład spastyczny kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego, stan po przebytej operacji selektywnej rizotomii grzbietowej we wrześniu 2015 r. Ubezpieczona jest osobą niepełnosprawną od urodzenia z powodu mózgowego porażenia dziecięcego z niedowładem spastycznym kończyn dolnych. Podczas badania wnioskodawczyni ubiera i rozbiera samodzielnie. Komisja stwierdziła u badanej chód paraparetyczny z pomocą balkonika.

Zdaniem Komisji Lekarskiej po zbadaniu ubezpieczonego i po przeprowadzonej analizie dokumentacji medycznej obecny stopień naruszenia sprawności organizmu badanego nie uzasadnia orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy rentowej.

/opinia lekarska – k. 27 – 29 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie – k. 201 akt ZUS/

W konsekwencji decyzją z dnia 24 sierpnia 2017 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej.

/decyzja – k. 203 akt ZUS/

U wnioskodawczyni rozpoznano niedowład spastyczny kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego. Badana od dzieciństwa jest osobą niepełnosprawną. Obecnie porusza się samodzielnie. Wnioskodawczyni pracuje na tzw. otwartym rynku pracy w zmniejszonym wymiarze godzinowym – jak dla osoby niepełnosprawnej. Z neurologicznego punktu widzenia wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu neurologii dr n. med. J. Z. – k. 19 – 20/

U wnioskodawczyni rozpoznano zaburzenia lękowe o obrazie nerwicowym o miernym nasileniu choroby u osoby z niedowładem spastycznym kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego po selektywnej rizotomii grzbietowej. Wnioskodawczyni ma 29 lat, ma wykształcenie wyższe, z zawodu jest filologiem germanistą. Łącznie przepracowała 5 lat. Aktualnie przebywa na zwolnieniu lekarskim z powodu ciąży. Wnioskodawczyni nie leczyła się psychiatrycznie, korzystała z terapii psychologicznej dotyczącej radzenia sobie z lękiem przed chodzeniem w okresie od 9 czerwca 2016 r. do 28 lutego 2017 r. Dzięki terapii uzyskano obniżenie nasilenia lęku i częściową poprawę w zakresie samodzielnego chodzenia, jednak w związku z niepełnosprawnością ubezpieczonej nadal występują u wnioskodawczyni ograniczenia w samodzielnym funkcjonowaniu. Wymaga nadal psychoterapii. Aktualnie nie stwierdza się głębszych zaburzeń depresyjnych, objawów otępienia czy objawów psychotycznych. Zaburzenia lękowe w obrazie nerwicowym o miernym nasileniu nie powodują u badanej całkowitej niezdolności do pracy.

/opinia biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatrii H. K. – k. 22 – 23/

U wnioskodawczyni rozpoznano porażenie mózgowe dziecięce. Ubezpieczona leczy się neurologicznie oraz jest pod kontrolą prof. S. w S., odbywa regularnie zabiegi rehabilitacyjne, na stałe nie przyjmuje leków. Wnioskodawczyni jest wydolna krążeniowo i oddechowo. Porusza się po gabinecie za pomocą balkonika. U ubezpieczonej w badaniu neurologicznym stwierdzono niedowład spastyczny kończyn dolnych znacznego stopnia, bez zaburzeń czucia, zborność kończyn górnych dość dobrze zachowaną, nie stwierdzono objawów korzeniowych, rozciągowych oraz ubytkowych, wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych na całej długości kręgosłupa, ruchy w stawach kręgosłupa zachowane. Skarżąca ma istotne problemy z poruszaniem się nawet o balkoniku ale jest osobą bardzo sprawną intelektualnie i jest w stanie wykonywać pracę biurową taką jaką obecnie wykonuje. Z przyczyn somatycznych wnioskodawczyni ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności i stąd korzysta ze skróconej normy czasu pracy. Jednak biorąc pod uwagę holistycznie stan zdrowia odwołującej to brak jest podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/opinia biegłego sądowego lekarza z zakresu medycyny pracy P. R. – k. 38 – 41/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską oraz opinie biegłych: neurologa, psychiatry i biegłego z zakresu medycyny pracy.

Opinie te są wiarygodne i sporządzone zostały przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie odwołującej się. Biegli w sposób wyczerpujący określili schorzenia, jakie występują u ubezpieczonej i ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonej niedowład spastyczny kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego, zaburzenia lękowe o obrazie nerwicowym o miernym nasileniu choroby u osoby z niedowładem spastycznym kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego po selektywnej rizotomii grzbietowej.

Wskazać należy, iż zarzuty wnioskodawczyni w stosunku do opinii biegłych stanowią jedynie polemikę z wnioskami końcowymi wynikającymi z tej opinii i nie mogą odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z treści sporządzonych w niniejszej sprawie opinii przez biegłych sądowych. Pisemne opinie biegłych zdaniem Sądu Okręgowego zostały sporządzone zgodnie z niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot i w sposób wyczerpujący wyjaśniają wszystkie wątpliwości w przedmiocie w jakim biegli wypowiedzieli się w swoich opiniach. Podkreślić należy, że opinie w/w biegłych są rzetelne, obiektywne i jasne, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisują stan zdrowia wnioskodawczyni, a przy tym biegli w sposób niezwykle szczegółowy, bardzo dokładny, odnieśli się w pisemnych motywach opinii zarówno do dostępnej dokumentacji medycznej wnioskodawczyni, jak i do wyników bezpośredniego badania skarżącej jakie przeprowadzili biegli.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (t. j. Dz.U. z 2003 r., Nr 135, poz. 1268 z późn. zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1)przed ukończeniem 18 roku życia;

2)w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3)w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej,

przy czym osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała albo renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa, która przysługuje przez okres wskazany w decyzji jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Z kolei w myśl art. 5 cyt. ustawy ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm. ).

Natomiast w myśl art. 15 tej ustawy w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, 61, 88-94, 98, 100 ust. 1 i 2, art. 101, 102 ust. 1, art. 104 ust. 4, art. 107, 114, 116 ust. 1b i 2, art. 118 ust. 1-5, art. 119 ust. 1, art. 121, 122 ust. 1, art. 126, 128, 129 ust. 1, art. 130 ust. 1, 2 i 3 pkt 1, art. 133-135 oraz 137-144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy , a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni aktualnie nie spełnia podstawowego warunku, od którego uzależnia się przyznanie prawa do renty socjalnej.

W świetle poczynionych ustaleń stwierdzić bowiem należy, że wnioskodawczyni nie została uznana przez biegłych za osobę całkowicie niezdolną do pracy, co jednoznacznie koreluje w pełni z opinią komisji lekarskiej ZUS.

W ocenie Sądu uwagi ubezpieczonej podniesione w piśmie procesowym w żaden sposób nie podważają ustaleń poczynionych przez Sąd w oparciu o opinie biegłych.

Jednocześnie wskazać należy, iż odwołująca się nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, a tym samym nie uczyniła zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strona w toku procesu winna bowiem dowodzić swoich racji a nie jedynie przedstawiać poglądy.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż wnioskodawczyni w swoim stanie zdrowia nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

W tym miejscu wskazać należy na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłego, na którą treść orzeczenia o niepełnosprawności Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, nie miała wpływu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie zaś na jej wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Podkreślić należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni.

K.K.-W.