Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 2348/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

SSA Marek Procek (spr.)

Sędziowie

SSA Jolanta Pietrzak

SSA Marek Żurecki

Protokolant

Elżbieta Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018r. w Katowicach

sprawy z odwołania M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku z dnia 17 sierpnia 2017r. sygn. akt IX U 465/15

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie w całości.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 2348/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2017r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 27 marca 2015r. i stwierdził,
że ubezpieczony M. B., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, niemająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota
nie niższa, niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w okresach:

- od 1 lutego 2010r. do 28 lutego2010r.,

- od 1 kwietnia 2010r. do 30 kwietnia 2010r.,

- od 1 czerwca 2010r. do 31 lipca 2010r.,

- od 1 września 2010r. do 30 września 2010r.,

zaś w pozostałym zakresie - odwołanie oddalił.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony M. B. rozpoczął działalność gospodarczą od 1 maja 2005r. Równolegle z okresem prowadzenia działalności gospodarczej, posiadał inne tytuły ubezpieczeń społecznych, w postaci zatrudnienia na podstawie umowy
o pracę:

- w okresie od 31 grudnia 1998r. do 31 sierpnia 2008r. w zakładzie P.P.H. (...),

- w okresie od 1 października 2010r. do 31 marca 2011r. w zakładzie (...) S.A., przy czym, z tytułu tego zatrudnienia w miesiącach:
10, 11, 12/2010 i 1, 2/2011 ubezpieczony nie uzyskał wynagrodzenia za pracę (wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim zostało zasądzone wynagrodzenie za okres od października 2010r. do marca 2011r.),

- w okresie od 1 kwietnia 2011r. do 31 marca 2012r. w Zakładzie (...) s.c.,

- w okresie od 1 marca 2013r. do nadal w zakładzie MOSiR Centrum

oraz wykonywał umowę zlecenia na rzecz (...) od 1 września 2008r.
do 30 września 2010r. - z tytułu wykonywania tej umowy w miesiącach: 2, 4, 6, 7, 9/2010 nie uzyskał przychodu w wysokości co najmniej najniższej podstawy wymiaru składek dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

W okresach:

- od 1 października 2000r. do 31 lipca 2001r.,

- od 2 maja 2005r. do 31 stycznia 2010r.,

- od 1 marca 2010r. do 31 marca 2010r.,

- od 1 maja 2010r. do 31 maja 2010r. ,

- od 1 sierpnia 2010r. do 31 sierpnia 2010r.,

- od 1 października 2010r. do 31 marca 2012r.,

- od 1 marca 2013r. do 23 stycznia 2014r.,

- od 30 grudnia 2014r. do 31 grudnia 2014r.

ubezpieczony spełniał warunki do wyłączenia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne z działalności.

Jeżeli chodzi o umowę zlecenia z dnia 1 września 2008 ., aneks z 1 października 2008r., i z dnia 1 lipca 2010r. - ubezpieczony z tytułu tej umowy nie uzyskał wynagrodzenia, natomiast wynagrodzenie za luty 2010r., kwiecień 2010r., czerwiec 2010r., lipiec 2010r.
i wrzesień 2010r. - zdaniem organu rentowego - było niewystarczające by spełnić obowiązek podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Na podstawie umowy zlecenia zawartej na czas nieokreślony od 1 września 2008r., wynagrodzenie miesięczne ubezpieczonego zostało przewidziane na 2.800 zł brutto. Od 1 października 2008r. - 3.300 zł brutto, od 1 lipca 2009r. - 3.800 zł brutto, a od 1 czerwca 2010r. - wynagrodzenie zostało ustalone na 1.800 zł brutto + 5% wpływu netto z tytułu pozyskanych środków przez Dział Marketingu.

Od 1 lipca 2010r. wynagrodzenie miesięczne wynosiło brutto 2.500 zł.

Od 1 października 2010r. ubezpieczony zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony.

W decyzji z dnia 27 marca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R. stwierdził, że ubezpieczony M. B., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, niemająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa, niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu
w okresach:

- od 1 lutego 2010r. do 28 lutego2010r.,

- od 1 kwietnia 2010r. do 30 kwietnia 2010r.,

- od 1 czerwca 2010r. do 31 lipca 2010r.,

- od 1 września 2010r. do 30 września 2010r.,

- od 1 kwietnia 2012r. do 28 lutego 2013r.

i dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 17 kwietnia 2012r. do 28 lutego 2013r.

W uzasadnieniu podniósł, że w tych okresach ubezpieczony nie spełniał warunków do wyłączenia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne z działalności.

Ubezpieczony M. B. złożył odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że w spornych okresach był zatrudniony na podstawie umowy zlecenia, a następnie umowy o pracę przez (...) w W.. Przez wszystkie lata zapewniano go, że składki ubezpieczeniowe są należycie odprowadzane w wysokości, która pozwala,
przy jednoczesnym prowadzeniu działalności gospodarczej, na opłacanie wyłącznie składki zdrowotnej. Wynagrodzenie ubezpieczony miał wypłacane ratami, a następnie zaprzestano wypłacania wynagrodzenia. Skierował sprawę do Sądu, uzyskując prawomocny wyrok, jednakże żadnych pieniędzy nie otrzymał z powodu braku majątku dłużnika.

Rozpoznając odwołanie, Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - w brzmieniu obowiązującym do 29 grudnia 1999r. - osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, pozostające jednocześnie
w stosunku pracy, obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegały z tytułu stosunku pracy, bez względu na wymiar czasu pracy i przychód wynikający z zawartej umowy o pracę. W brzmieniu obowiązującym zaś od dnia 30 grudnia 1999r. osoby, które prowadzą pozarolniczą działalność gospodarczą, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu zatrudnienia,
są obejmowane ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy w przypadku, gdy podstawa wymiaru składek z tytułu zatrudnienia jest równa, bądź wyższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Mogą one jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z tytułu prowadzenia działalności.

Wyjątek od powyższej reguły stanowią pracownicy zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy, którym przepisy Kodeksu pracy gwarantują co najmniej minimalne wynagrodzenie oraz pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, mający w umowie o pracę zagwarantowane wynagrodzenie w kwocie co najmniej równej lub wyższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia. W takich przypadkach, jak długo trwa stosunek pracy, dodatkowy tytuł do ubezpieczenia (prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej) ma charakter dobrowolny.

Zgodnie z zapisem art. 9 ust. 2 wyżej powołanej ustawy, osoba spełniająca warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z kilku tytułów (między innymi wykonywania umowy zlecenia i prowadzenia działalności gospodarczej) jest objęta obowiązkowo ubezpieczeniami z tego tytułu, który powstał najwcześniej. Może jednak dobrowolnie - na swój wniosek - być objęta ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi,
a także z pozostałych, wszystkich lub wybranych tytułów lub zmienić tytuł do ubezpieczeń.

W myśl art. 9 ust. 2a cytowanej ustawy, obowiązującej od dnia 1 listopada 2005r. - osoba wykonująca pracę na podstawie np. umowy zlecenia, prowadząca działalność gospodarczą - podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu tej działalności, jeżeli z tytułu wykonywania umowy zlecenia podstawa wymiaru składek
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe jest niższa od obowiązującej tę osobę najniższej podstawy wymiaru składek dla osób prowadzących działalność gospodarczą. Może ona dobrowolnie, na swój wniosek, być objęta ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi również z tytułu wykonywania umowy zlecenia, bądź innej umowy świadczenia usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

W świetle powyższych unormowań, zleceniobiorca, który równocześnie prowadzi działalność gospodarczą, może jako tytuł do obowiązkowych ubezpieczeń, wybrać umowę zlecenia, gdy z umowy zlecenia uzyskuje wynagrodzenie równe co najmniej obowiązującej go minimalnej podstawie wymiaru składek z działalności gospodarczej.

Z literalnego brzmienia przepisu wynika, że znaczenie ma nie wysokość wynagrodzenia należnego, ale kwota faktycznie wypłacona w danym miesiącu.

Sąd Okręgowy, powołując się na stanowisko zawarte w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 2 sierpnia 2012r. (II UK 31/12), uznał, że w przypadku zbiegu obowiązku ubezpieczenia społecznego z umowy zlecenia i prowadzenia działalności gospodarczej, ubezpieczony jest uprawniony do wyboru umowy zlecenia, jako tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń, jeżeli tak zwana wartość umowy zlecenia (tj. uzgodnione wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek), nie jest niższe od obowiązującej tę osobę najniższej podstawy wymiaru składek dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Zleceniobiorca nie może ponosić negatywnych konsekwencji działania płatnika składek, który jest zobowiązany do prawidłowego naliczania składki od wynagrodzenia
(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 8 stycznia 2014r., III AUa 1238/13).

Zdaniem Sądu Okręgowego, zawarte umowy zlecenia i uzgodnione tam wynagrodzenia dały ubezpieczonemu możliwość wyboru podstawy ubezpieczenia
i pozwalały na wyłączenie go z obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Kierując się powyższymi okolicznościami, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14
§ 2 k.p.c.
orzekł, jak w sentencji.

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia organ rentowy zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

- art. 9 ust. 2a w związku z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r.
o systemie ubezpieczeń społecznych
, poprzez stwierdzenie braku podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i obowiązku opłacania składek
na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej odwołującego w okresach od dnia 1 lutego 2010r. do 28 lutego 2010r., od dnia 1 kwietnia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2010r., od dnia 1 czerwca 2010r.
do 31 lipca 2010r. oraz od 1 września 2010r. do 30 września 2010r.;

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów,
a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, poprzez uznanie, iż brak przesłanek objęcia ubezpieczeniami społecznymi odwołującego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okresach od dnia 1 lutego 2010r.
do dnia 28 lutego 2010r., od dnia 1 kwietnia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2010r.,
od dnia 1 czerwca 2010r. do dnia 31 lipca 2010r. oraz od dnia 1 września 2010r.
do dnia 30 września 2010 r.

Wskazując na powyższe podstawy apelacji, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zdaniem apelującego, przy bezspornym stanie faktycznym, w którym odwołujący, mimo zawartej umowy zlecenia, nie uzyskał przychodu w wysokości co najmniej najniższej podstawy wymiaru składek dla osób prowadzących działalność gospodarczą, zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 9 ust 2a ustawy systemowej, osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia, prowadząca jednocześnie pozarolniczą działalność, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu tej działalności, jeżeli z tytułu wykonywania umowy zlecenia podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe jest niższa od najniższej podstawy wymiaru składek dla osób prowadzących pozarolniczą działalność, o której mowa w art. 18 ust. 8.

Skarżący wskazał również, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle,
co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej.
Nie można zatem nadać wyrażeniu podstawa wymiaru składek innego znaczenia, niż wynika z definicji legalnej zawartej w art. 18 ustawy systemowej, a które odwołuje się do pojęcia przychodu, którym są wszystkie otrzymane lub postawione do dyspozycji należności przysługujące pracownikowi, wymienione w katalogu art. 12 ustawy o podatku dochodowym, chyba, że zostały wyłączone z podstawy wymiaru składki. Podstawą wymiaru składki
są fizycznie otrzymane - wypłacone środki pieniężne, albo też takie środki postawione
do dyspozycji pracownika, a więc środki pieniężne wypłacone, ale z przyczyn leżących
po stronie pracownika, nie pobrane przez niego, a więc należność przekazana do dyspozycji pracownika, jako prawnie mu przysługująca, tak rozumiany jest przychód w ustawie
o podatku dochodowym
, biorąc pod uwagę, że podatek dochodowy jest należny od środków pieniężnych, którymi podatnik dysponuje, albo może dysponować. Przychód powstaje dopiero w momencie rzeczywistego otrzymania lub postawienia go do dyspozycji pracownika, stąd przy ustalaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne istotne jest, czy powstał przychód z tytułu stosunku pracy, a więc, czy nastąpiła wypłata należności lub jej postawienie do dyspozycji ubezpieczonego.

Przychód z tytułu umowy zlecenia, zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi
w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, powstaje z chwilą jego otrzymania
lub postawienia do dyspozycji. Stąd też, wynagrodzeniem będzie dla odwołującego przychód tego miesiąca, w którym zostało otrzymane, choćby nawet dotyczyło ono innego miesiąca. Definicja zawarta w art. 11 ustawy o podatku dochodowym ma zastosowanie do przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia zleceniobiorców w takim zakresie, w jakim określa on, jako przychód wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku zlecenia wypłacono zleceniobiorcy. W konsekwencji, nie są przychodami w rozumieniu zarówno tego przepisu, jak i art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, wierzytelności, nawet wymagalne. Przychód powstaje dopiero w momencie jego rzeczywistego otrzymania lub postawienia do dyspozycji. Wynagrodzenie wypłacone przez zleceniodawcę z opóźnieniem wykazywane jest w raporcie za ten miesiąc, w którym zostało wypłacone i wówczas staje się podstawą wymiaru składek. Przy braku wypłaty wynagrodzenia nie ustala się podstawy wymiaru składki.

Przenosząc powyższe rozważana na grunt niniejszej sprawy, apelujący stwierdził,
iż skoro ze stosunku zlecenia łączącego odwołującego z (...) S.A. w spornym okresie nie osiągnął, co najmniej minimalnego wynagrodzenia w miesiącach: lipiec 2010r., listopad 2010r., październik 2011r., to z tytułu prowadzenia własnej działalności gospodarczej w okresie od dnia 1 lutego 2010r. do dnia 28 lutego 2010r., od dnia 1 kwietnia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2010r., od dnia 1 czerwca 2010r. do dnia 31 lipca 2010r.
oraz od dnia 1 września 2010r. do dnia 30 września 2010r. podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako własne, uznał,
że apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Ubezpieczony przed Sądem drugiej instancji twierdził, że w okresie objętym zaskarżonym wyrokiem pozostawał w stosunku pracy z (...), nie otrzymując jednak za swą pracę wynagrodzenia.

Trzeba zatem wskazać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy spełniający jednocześnie warunki do objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym i wypadkowym z innych tytułów, są obejmowani ubezpieczeniami tylko z tytułu stosunku pracy. Regulacja ta kształtuje zasadę prymatu ubezpieczenia pracowniczego, która jednak nie ma charakteru bezwzględnego. Otóż bowiem w normie art. 9 ust. 1a ustawy systemowej przewidziano wyjątek stanowiący, że pracownik, którego podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe z tytułu stosunku pracy jest w przeliczeniu
na okres miesiąca niższa, niż minimalne wynagrodzenie, podlega również obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu z innych tytułów.

Organ rentowy trafnie zarzucił w apelacji, że podstawę wymiaru składek stanowi przychód, który pracownik lub zleceniobiorca w danym miesiącu otrzymał lub który
został postawiony do jego dyspozycji. Oznacza to, że niewypłacone pracownikowi
lub zleceniobiorcy wynagrodzenie za pracę, nie stanowi podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, skoro podstawę wymiaru składek stanowi przychód
(art. 18 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy systemowej), to gdy pracodawca
lub zleceniodawca nie wypłaca wynagrodzenia, albo nie stawia go do dyspozycji pracownika lub zleceniobiorcy, to nie ma podstawy wymiaru składki. Wbrew odmiennemu poglądowi zaprezentowanemu przez Sąd pierwszej instancji, niewypłacone pracownikowi (zleceniobiorcy) wynagrodzenie za pracę, nie stanowi podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne (tak uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z 10 września 2009r., I UZP 5/09). Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe pracowników stanowi bowiem wypłacone im w danym miesiącu
kalendarzowym wynagrodzenie wraz z tymi składnikami i świadczeniami, które - z mocy
§ 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe
(Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.) - nie są wyłączone z podstawy wymiaru
składek. Wynagrodzenie wypłacone przez pracodawcę (zleceniodawcę) z opóźnieniem wykazywane jest w raporcie za ten miesiąc, w którym zostało wypłacone i wówczas
dopiero staje się podstawą wymiaru składek (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lipca 2009r., II BU 29/08).

Przypomnieć należy, iż Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z dnia
10 września 2009r. trafnie wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód (rozumiany według zasad określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych) między innymi z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oraz z tytułu umowy zlecenia i taka jest też podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie (art. 20 ust. 1 ustawy systemowej). Przychodem, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym, są więc otrzymane
lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Tak więc, przychodem,
od którego wymierzana jest, w oparciu o art. 18 ustawy systemowej składka, są wszystkie otrzymane lub postawione do dyspozycji należności przysługujące pracownikowi
lub zleceniobiorcy, czyli wypłacone środki pieniężne, albo też takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik, wykazując określoną aktywność, ma możliwość włączyć
do swojego władztwa. W konsekwencji powyższego, nie jest prawnie możliwe uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników (zleceniobiorców) jakichkolwiek należności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli nie zostały wypłacone pracownikowi (zleceniobiorcy) lub postawienia go do dyspozycji pracownika (zleceniobiorcy).

W świetle przedstawionych wyżej reguł, rację ma skarżący organ rentowy, twierdząc, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników lub zleceniobiorców jakichkolwiek wierzytelności, które nie stały
się przychodem ze stosunku pracy lub umowy zlecenia (umowy o świadczenie usług),
w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód powstaje bowiem dopiero w momencie jego rzeczywistego otrzymania lub postawienia do dyspozycji.

Konkludując, Sąd drugiej instancji uznał apelację za zasadną i na mocy art. 386
§ 1 k.p.c.
orzekł reformatoryjnie, jak w sentencji.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR