Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 maja 2017 roku, po rozpatrzeniu wniosku z 3 kwietnia 2017 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał E. G. emeryturę od dnia 27 kwietnia 2017 roku (tj. od daty osiągnięcia wieku emerytalnego). Do obliczenia wysokości emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. W przypadku wnioskodawczyni kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 145.088,34 zł, a kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego 319.227,66 zł. Wysokość emerytury , obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej , wyniosła 1.831,62 zł. W treści decyzji wskazano ,że w podstawie wymiaru nie uwzględniono ustalonego stawką godzinową wynagrodzenia za okres od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. z tytułu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) , a za okres od 1 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1977 r. przyjęto wynagrodzenie minimalne. Jednocześnie na podstawie art. 21 – 23 ustawy o emeryturach pomostowych organ rentowy odmówił E. G. przyznania rekompensaty , ponieważ na wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych wnioskodawczyni udokumentowała 13 lat , 9 miesięcy i 3 dni pracy w okresie od 16 listopada 1994 r. do 31 grudnia 2008 r. ( do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono okresów pobierania zasiłków chorobowych po dniu 15 listopada 1991 r.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał , że do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono wnioskodawczyni okresów: od 5 września 1975 r. do 31 lipca 1977 r. oraz od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. , gdyż brak jest świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych , a przedłożone dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie wykonywania takiej pracy.

/decyzja k.26 – 27 odwrót plik II akt ZUS/

W dniu 12 czerwca 2017 roku E. G. złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę w zakresie w jakim odmówiono jej prawa do rekompensaty oraz odliczono okresy pobierania zasiłków chorobowych po 15 listopada 1991 r. Skarżąca wskazała ,że w okresach: od 5 września 1975 r. do 31 lipca 1977 r. ( okres pracy w Spółdzielni Pracy (...)) oraz od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. ( okres pracy w (...) Zakładach (...)) wykonywała pracę w warunkach szczególnych na stanowisku introligatora oraz preparatora wyrobów introligatorskich tj. na stanowiskach wymienionych w Zarządzeniu nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. , w wykazie A , dziale 11 w P. Poligraficznym , pkt 5 , ppkt 1 i 3. E. G. podniosła także , iż nie zgadza się z odliczeniem jej okresów pobierania zasiłków i na tę okoliczność powołała Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r. , III UZP 10/3.

/odwołanie k. 2-2 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie , która wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 11 lipca 2017 r. , pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k.3/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. G. urodziła się w dniu (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 3 kwietnia 2017 r. E. G. złożyła wniosek o emeryturę , po którego rozpatrzeniu wydano zaskarżoną decyzję.

/wniosek k. 1 – 4 odwrót plik II akt ZUS , decyzja k.26 – 27 odwrót plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 13 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył E. G. emeryturę z uwzględnieniem wynagrodzenia za lata 1977 – 1980 oraz z uwzględnieniem urlopu bezpłatnego z dnia 8 czerwca 1978 r.

/decyzja k. 29 – 30 odwrót/

Wnioskodawczyni udowodniła 13 lat , 9 miesięcy i 3 dni pracy w okresie od 16 listopada 1994 r. do 31 grudnia 2008 r.

/ decyzja k.26 – 27 odwrót plik II akt ZUS/

W okresie od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. E. G. była zatrudniona w (...) Zakładach (...) w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy w dokumentacji pracowniczej wnioskodawczyni k.12/

E. G. została zatrudniona w ww. zakładzie pracy na podstawie umowy o pracę z dnia 31 sierpnia 1977 r. zgodnie z którą od dnia 1 września 1977 r. powierzono jej obowiązki preparatora wyrobów introligatorskich.

/umowa o pracę w dokumentacji pracowniczej wnioskodawczyni k.12/

Powierzone obowiązki pracownicze wnioskodawczyni wykonywała na hali produkcyjnej zakładu pracy , gdzie znajdowało się 10 maszyn introligatorskich służących do produkcji książek. Poszczególne maszyny były obsługiwane przez ich operatorów , a do zadań wnioskodawczyni powierzonych jej na stanowisku preparatora należało wkładanie tzw. legów z których maszyna składała książkę. W zależności od wielkości produkcji , maszynę introligatorską obsługiwało , oprócz operatora , nawet pięciu preparatorów. Do zadań powierzonych wnioskodawczyni należała także obsługa maszyn służących do wklejania książek w okładki.

Wnioskodawczyni pracowała, ale jednocześnie uczyła się w liceum dla pracujących. Otrzymała zgodę pracodawcy na zwolnienie z pracy w wymiarze do 4 godzin tygodniowo.

/zeznania wnioskodawczyni k.28 – 28 odwrót oraz min.00:09:20 – 00:14:40 protokołu rozprawy z dnia 7 marca 2018 r. , płyta CD k.59, akta osobowe k 12/

W okresie od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. E. G. zatrudniona była w (...) Zakładach (...) na stanowisku „preparator wyrobów introligatorskich", w pełnym wymiarze czasu pracy. E. G., jako „preparator wyrobów introligatorskich" wykonywała prace związane z obsługą maszyn poligraficznych oraz czynności ręcznego składu książek. Z charakteru pracy E. G. wynika bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla działu gospodarki - „w przemyśle poligraficznym”. Wynika z tego, iż w okolicznościach i warunkach zatrudnienia E. G. należy uwzględnić dyspozycje określone w piśmie Ministerstwa Kultury i Sztuki z 13 maja 1982 r. (znak E-IN/-10/12/5/82), które było dyrektywą dla organów zwierzchnich lub nadzorujących zakłady pracy do prowadzenia wykazów stanowisk wymienionych w załączniku do rozporządzenia, zawierających normy o charakterze informacyjnym, techniczno-porządkującym, uściślającym. Pismo (...) z dnia 13 maja 1982r. zawiera wykaz stanowisk, na których wykonywane są prace zaliczane do I kategorii zatrudnienia występujące w przemyśle poligraficznym, i stanowi swoiste podsumowanie dokonanej oceny ryzyka zawodowego związanego z pracą na stanowiskach wskazanych w wykazie, w czasie zbliżonym do czasu zatrudnienia E. G. w (...) Zakładach (...). Wykaz w Dziale XI pkt 5 wymienia stanowiska zaliczane do ogólnej kategorii określonej jako „Bezpośrednią obsługę maszyn i urządzeń do składania (łamania) arkuszy papieru, krajania papieru i wyrobów poligraficznych oraz do oprawy wyrobów poligraficznych w drukarniach." W punkcie 7 zawiera oznaczenia stanowiska „preparator wyrobów introligatorskich", a więc stanowisko na jakim zatrudniona była E. G. w (...) Zakładach (...). Ponadto, zgodnie z Międzynarodową Kartą Charakterystyki Zagrożeń Zawodowych, wskazane zostały zagrożenia związane z wykonywaniem zawodu (...) /Synonimy; operator maszyn drukujących, maszynista maszyn drukujących, pracownik drukarni, pomocnik maszynisty. Specjalności zawodu drukarskiego; maszynista offsetowy, maszynista typograficzny, maszynista fleksograficzny, sitodrukarz, trawiacz, zecer (składacz ręczny), kopista (poligraf), introligator, krajacz, konserwator wałków/

-Drukarze narażeni są na urazy takie jak przecięcia, amputacje, zmiażdżenia, stłuczenia spowodowane przez ruchome części maszyn drukarskich, np. gilotyny, prasy drukarskie i zszywarki introligatorskie itd.

-Drukarze narażeni są na działanie związków chemicznych zawartych w farbach drukarskich, tonerach, barwnikach, rozpuszczalnikach organicznych, środkach czyszczących itd. takich jak ksylen, benzyna, nafta, toluen, cykloheksan, oleje oraz kwasy i inne środki stosowane do mycia maszyn i wytrawiania form drukarskich.

-W drukarniach występuje zagrożenie pożarowe oraz wybuchowe, ze względu na rodzaj farb i rozpuszczalniki stosowane w produkcji

-Nadmierny wysiłek fizyczny towarzyszący pracy może być przyczyną urazów a także bólów pleców, ramion i rąk (szczególnie w małych drukarniach).

-W drukarniach występuje hałas spowodowany np. pracą automatów, przewijarek

-Podczas pracy niektórych urządzeń występuje hałas ultradźwiękowy (np. myjki ciśnieniowe)

-Praca drukarza jest głównie stojąca lub stojąco-chodząca, co stwarza możliwość powstania żylaków i płaskostopia.

-Pracownik jest narażony na urazy spowodowane upadkiem z poziomu wyższego na niższy, podczas pracy na maszynach z podestami roboczymi oraz obsługi dużych maszyn drukarskich.

-Istnieje możliwość narażenia na promieniowanie ultrafioletowe i ozon przy pracy na automatach utwardzających farby promieniami UV.

-Istotnym zagrożeniem jest także zapylenie, które zależne jest głównie od stosowanego rodzaju papieru i od technologii druku.

E. G. od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. w ramach swoich obowiązków, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała na terenie (...) Zakładów (...) czynności charakterystyczne dla pracy preparatora wyrobów introligatorskich oraz operatora maszyn i urządzeń poligraficznych, w warunkach narażenia na czynniki szkodliwe i zagrożenia charakterystyczne dla stanowisk w przemyśle poligraficznym określonych jako bezpośrednią obsługą maszyn i urządzeń do składania (łamania) arkuszy papieru, krajania papieru i wyrobów poligraficznych oraz do oprawy wyrobów poligraficznych w drukarniach". E. G., pracując w (...) Zakładach (...) od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. na stanowisku preparatora wyrobów introligatorskich, była narażona na taką samą ekspozycję czynników szkodliwych, jak pracownicy zatrudnieni na stanowiskach pracy, o których mowa w dziale XI (w przemyśle poligraficznym) wykazu A pozycja 5 , stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

/ opinia biegłego sądowego w zakresie (...). K. k.46 – 48/

Sąd Okręgowy ustalił charakter pracy wnioskodawczyni w spornym okresie na podstawie jej dokumentacji pracowniczej z (...) Zakładów (...) oraz zeznań , a także opinii biegłego ds. BHP. Opinia biegłego ds. BHP jest pełna, spójna i logiczna, w sposób klarowny wyjaśnia wszystkie istotne kwestie odnosząc się do charakteru pracy wnioskodawczyni w spornym okresie.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego uznając, że przedmiotowy wniosek zmierza jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania. Okoliczność, że sporządzona w sprawie przez biegłego opinia nie jest korzystna dla strony, nie może być argumentem za dopuszczeniem innego biegłego, czy też zobowiązania biegłego do wydania uzupełniającej opinii w sprawie. Co więcej , organ rentowy został zobowiązany do odniesienia się do wydanej przez biegłego opinii w terminie 7 dni , ale z uprawnienia tego nie skorzystał.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych ( tj. Dz. U. z 2017 r. , poz. 664 ) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art.23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15 – LEX 2044406).

Przepisy art.2 pkt 5 i art.21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 r.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX).

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołująca się nie nabyła prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art.32 ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t. j. Dz. U. z 2017 r. , poz. 1383) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art.32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawczyni domagała się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych i tym samym spełnia warunki do przyznania rekompensaty.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast w rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011. 237.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawczynię w powyższym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

W ocenie Sądu Okręgowego analiza zgromadzonego materiału dowodowego daje podstawę do stwierdzenia, iż wnioskodawczyni, będąc zatrudnioną w (...) Zakładach (...) od 1 września 1977 r. do 31 maja 1980 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace związane z obsługą maszyn służących do składania oraz sklejania książek tj. prace wymienione w wykazie A dziale XI pkt 5 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku , które to prace zaliczane są do prac wymienionych w wykazie A , dziale XI , pkt 5 ppkt 4 zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 roku (Dz.Urz. Min. Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 4).

Charakter pracy wnioskodawczyni wynika zarówno ze złożonej dokumentacji pracowniczej , zeznań samej wnioskodawczyni jak i złożonej przez biegłego z dziedziny BHP opinii. Podkreślić bowiem należy, że E. G., jako preparator wyrobów introligatorskich wykonywała prace związane z obsługą maszyn poligraficznych oraz czynności ręcznego składu książek. Z charakteru pracy E. G. wynika bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla działu gospodarki - „w przemyśle poligraficznym”. E. G. pracując w (...) Zakładach (...) była narażona na taką samą ekspozycję czynników szkodliwych, jak pozostali pracownicy zatrudnieni na stanowiskach związanych z obsługą maszyn introligatorskich i tym samym nie ma znaczenia nazwa zajmowanego przez nią stanowiska pracy.

Podsumowując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu powyższych okresów zatrudnienia wnioskodawczyni oraz okresów uznanych przez organ rentowy spełnia ona wymóg co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

W odniesieniu zaś do kwestii okresów pobierania zasiłków chorobowych po dniu 15 listopada 1991 r. wskazać należy , że ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 roku
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach (Dz. U. Nr 121, poz. 1264), która weszła w życie w
dniu 1 lipca 2004 roku, do artykułu 32 dodano ustęp 1a. Zgodnie z pkt 1 tego przepisu przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. O ile zatem skutki wprowadzenia przepisu art. 32 ust 1a ustawy są oczywiste dla stosunków powstałych po dniu 1 lipca 2004 roku, o tyle w odniesieniu do okresów przypadających przed tą datą Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r. II UK 313/09 (OSNP 2011/19-20/ 260) zgodnie z którym osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy obowiązujących od 1 lipca 2004 r.

Podsumowując, stwierdzić należy, że po uwzględnieniu powyższego okresu zatrudnienia wnioskodawczyni oraz okresów uznanych przez organ rentowy, spełnia ona wymóg co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu bez znaczenia pozostaje okoliczność, że wnioskodawczyni miała zgodę pracodawcy na zwolnienie z pracy w wymiarze do 4 godzin tygodniowo.

Przede wszystkim należy podkreślić, że nie zostało wykazane, aby z tego przywileju skorzystała i to w każdym tygodniu nauki. Ponadto zgoda mówi o wymiarze „do 4 godzin” co nie musiało oznaczać, że za każdym razem były to właśnie 4 godziny.

Dokumentacja pracownicza potwierdza pracę wnioskodawczyni, w spornym okresie, w pełnym wymiarze czasu pracy, a to oznacza, że pracowała w szczególnych warunkach na cały etat.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał E. G. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z pouczeniem o prawie, sposobie i terminie do wniesienia apelacji, wypożyczając akta rentowe.

S.B.