Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 listopada 2017r. znak sprawy 390000/604/OW/00042733/ZAS/2017, nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił B. Ś. prawa do zasiłku opiekuńczego za okres 29 sierpnia 2017r. - 1 września 2017 r. oraz zobowiązał go do zwrotu pobranego już świadczenia w wysokości 519, 60 zł wraz z odsetkami uznając je za nienależne. U podstaw wydania tej decyzji, jak wskazał organ w jej uzasadnieniu, legło ustalenie, iż ubezpieczony w okresie korzystania z zasiłku opiekuńczego z tytułu zatrudnienia w firmie (...) świadczył pracę na rzecz płatnika składek Liceum Ogólnokształcącego w G.. (decyzja – k. 6 i nast. stanowiącego załącznik do akt sprawy pliku akt organu rentowego, zwanego dalej aktami zasiłkowymi).

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony wskazał, iż w dniu 1 września 2017r. nie wykonywał żadnych obowiązków pracowniczych/nauczycielskich. Zawarł wprawdzie umowę o pracę ze wskazanym przez organ Liceum od 1 września 2017r., jednak rok szkolny 2017/2018 rozpoczął się dopiero w dniu 4 września 2017r. (k. 3)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie na jego rzecz od ubezpieczonego kosztów procesu wskazując, iż uzyskał od płatnika składek informację, że adresat decyzji w dniu 1 września 2017r. świadczył prace otrzymując za nią wynagrodzenie. (k. 6)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

B. Ś. był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w S. w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie 1 września 2012 r. - 30 września 2017 r.

Niesporne, a nadto świadectwo pracy – k. 31 – 31

Ubezpieczony w ramach tej umowy pracował od poniedziałku do piątku w godzinach 8 – 16.

dowód: przesłuchanie ubezpieczonego B. Ś. – k. 34 – 35, informacja o warunkach zatrudnienia – k. 28 - 29

Z tytułu wskazanego zatrudnienia ubezpieczony korzystał w okresie 27 sierpnia 2017r. - 1 września 2017 r. z zasiłku opiekuńczego na dziecko Z. Ś. w związku z hospitalizacją żony A. stale zajmującej się córką.

Niesporne, nadto przesłuchanie ubezpieczonego – k. 34 – 35, zaświadczenie lekarskie – k. 4

Świadczenie w stawce dziennej brutto 129, 90 zł czyli łącznej kwocie 519, 60 zł organ rentowy wypłacił ubezpieczonemu w dniu 25 września 2017r.

Niesporne, nadto karta zasiłkowa – k. 20

W okresie 29 sierpnia 2017r. – 1 września 2017r. ubezpieczony nie świadczył pracy na rzecz zatrudniającej go spółki.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego – k. 34 – 35

Od dnia 1 września 2017r. B. Ś. został zatrudniony w Liceum Ogólnokształcącym im. B. C. w G..

Niesporne

Ubezpieczonego zatrudniono jako nauczyciela stażystę, na zastępstwo. Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego – k. 34 – 35

Umowa o pracę została podpisana przed 1 września 2017r.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego – k. 34 – 35

Informację o warunkach wskazanego zatrudnienia ubezpieczony otrzymał nie wcześniej niż 7 września 2017r. Z informacji tej wynikało, iż czas pracy nie może przekraczać 40 godzin tygodniowo, a w ramach tego czasu pracownik zobowiązany jest prowadzić zajęcia dydaktyczne, których wymiar określony pozostaje na poszczególne dni tygodnia w planie organizacyjnym szkoły i harmonogramie zajęć, nadto zaś realizować inne czynności i zajęcia wynikające z zadań statutowych szkoły ze szczególnym uwzględnieniem zajęć edukacyjnych i wychowawczych oraz zajęcia i czynności związane z przygotowaniem do zajęć, samokształceniem oraz doskonaleniem zawodowym.

Dowód: informacja o warunkach zatrudnienia – k. 30

Zajęcia dydaktyczne w roku szkolnym 2017/2018 rozpoczęły się w dniu 4 września 2017 r.

Niesporne

B. Ś. nie podejmował w dniu 1 września 2017 r. żadnych zajęć dydaktycznych, edukacyjnych i wychowawczych ani związanych z samodoskonaleniem zawodowym czy przygotowaniem do zajęć.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego – k. 34 – 35,

W związku ze stwierdzeniem w oparciu o dane z Centralnego Rejestru Ubezpieczonych, że B. Ś. posiada od 1 września 2017r. drugi tytuł ubezpieczenia, organ rentowy pismem z dnia 22 września 2017r. zwrócił się do zatrudniającego ubezpieczonego Liceum Ogólnokształcącego w G. o podanie, czy ten w dniu 1 września 2017r. świadczył pracę na rzecz szkoły i otrzymał/otrzyma z tego tytułu wynagrodzenie.

Pismem z dnia 26 września 2017r. Liceum Ogólnokształcące im. B. C. w G. wskazało organowi, że B. Ś. zatrudniony jest w tej placówce od 1 września 2017r., przez cały okres świadczył pracę i otrzymał za ten okres wynagrodzenie z góry.

Dowód: pismo wewnętrzne organu – k. 1 akt zasiłkowych, pismo skierowane do płatnika składek – k. 2 akt zasiłkowych, odpowiedź – k. 3 akt zasiłkowych

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy zasiłek opiekuńczy, regulują przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. 2017.1368), zwanej dalej ustawą zasiłkową.

W myśl art. 32 ust.1 pkt c ustawy zasiłkowej, zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem w wieku do ukończenia lat 8 w przypadku pobytu małżonka ubezpieczonego lub rodzica dziecka, stale opiekujących się dzieckiem, w szpitalu albo innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne. Ubezpieczony traci jednak prawo do świadczenia za cały okres objęty zwolnieniem, jeśli wykonuje w tym okresie pracę zarobkową (art. 17 ust. 1 w zw. z art. 35 ust. 2 ustawy zasiłkowej).

Kwestię zwrotu świadczeń z ubezpieczenia chorobowego normuje art. 66 ust. 2 ustawy zasiłkowej. W myśl powołanego przepisu, jeżeli świadczenie zostało pobrane nienależnie z winy ubezpieczonego lub wskutek okoliczności, o których mowa w art. 15-17 i art. 59 ust. 6 i 7 ustawy (wykonywania pracy zarobkowej lub wykorzystywania zwolnienia niezgodnie z jego celem, spowodowania niezdolności do pracy przez samego ubezpieczonego w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym wyrokiem sądu albo nadużycia alkoholu, niestawienia się u lekarza orzecznika ZUS albo ustalenia przez tego lekarza wcześniejszej daty ustania niezdolności badanego do pracy) wypłacone kwoty podlegają potrąceniu z należnych świadczeń z ubezpieczeń społecznych lub ściągnięciu w drodze egzekucji administracyjnej. Organ rentowy jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji wskazywał wymieniony przepis, powoływał się jednak także na art. 84 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U 2017.1778), zwanej dalej ustawą systemową, regulujący kwestię nienależnie pobranych świadczeń. Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy systemowej osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia (art. 84 ust. 2 ustawy). Przyjęcie, iż ubezpieczony wykonywał pracę zarobkową w spornym okresie, nie dawałoby podstaw do uznania wypłaconego mu świadczenia za nienależnie pobrane w rozumieniu art. 84 ust. 2 ustawy systemowej wobec niewykazania należytego pouczenia go o niemożności wykonywania takiej pracy. Art. 84 ust. 1 i 2 ustawy systemowej nie stanowią jednak wyłącznej podstawy do żądania zwrotu wypłaconych świadczeń. W myśl art. 84 ust. 5 tej ustawy art. 84 ust. 2 nie stosuje się, jeżeli przepisy szczególne określające zasady przyznawania i wypłacania świadczeń stanowią inaczej. Art. 66 ust. 2 ustawy zasiłkowej stanowi częściowo samodzielną podstawę do zwrotu świadczeń. Rozróżnienie w tym przepisie świadczeń pobranych nienależnie z winy ubezpieczonego i świadczeń pobranych wskutek okoliczności, o których mowa w art. 15-17 i art. 59 ust. 6 i 7 ustawy, wskazuje, iż w przypadku tych drugich nie muszą zaistnieć warunki określone w art. 84 ustawy systemowej. Powyższe prowadzi do uznania, iż dla przyjęcia istnienia po stronie B. Ś. obowiązku zwrotu zasiłku opiekuńczego pobranego za wskazany w decyzji okres wystarczającym byłoby ustalenie, iż zachodzą przesłanki warunkujące utratę przez niego prawa do zasiłku opiekuńczego określone w art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Sądowi Rejonowemu znany jest wyrażany w ostatnim okresie pogląd Sądu Najwyższego, iż zwrot pobranego zasiłku także w przypadku wykonywania pracy zarobkowej wymaga zaistnienia jednej z dwóch sytuacji uznania świadczenia za nienależne zgodnie z art. 84 ust. 2 ustawy systemowej, poglądu tego jednak nie podziela. Rozróżnienia zawartego w art. 66 ust. 2 ustawy zasiłkowej nie sposób bowiem uznać za przypadkowe zważywszy w szczególności na rodzaj okoliczności wypłaty zasiłku wymienionych odrębnie. Pamiętać należy, iż wypłata zasiłku co do zasady następuje bez wydania decyzji, w której można byłoby zawrzeć stosowne pouczenia, co więcej świadczenie wypłacane jest nie tylko przez organ, ale często i przez płatników składek. Szersza polemika ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wydaje się jednak zbyteczna wobec stwierdzenia w niniejszej sprawie, iż nie zachodzą przesłanki do pozbawienia ubezpieczonego prawa do zasiłku opiekuńczego za okres wskazany w decyzji. Marginalnie zauważyć można, iż podzielenie stanowiska Sądu Najwyższego oznaczałoby konieczność zmiany decyzji w zakresie obowiązku zwrotu świadczenia, organ rentowy nie naprowadził bowiem żadnych dowodów na okoliczność pouczenia ubezpieczonego o braku prawa do świadczenia przed jego wypłaceniem czy też świadomego wprowadzenia organu w błąd, choć na nim w tym zakresie ciążył ciężar dowodu. Nie złożył nawet pliku akt postępowania o zasiłek opiekuńczy, ani karty zasiłkowej (ta wpłynęła dopiero na zobowiązanie sądu).

Przez warunkującą utratę prawa do świadczenia pracę zarobkową, o jakiej mowa w art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej należy rozumieć każdą aktywność ludzką zmierzającą do osiągnięcia zarobku – wykonywanie umowy o pracę, umowy cywilno – prawnej, prowadzenie działalności pozarolniczej etc. (por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007r. II UK 223/06 OSNP 2008/15 – 16/231, z dnia 9 października 2006r. II UK 44/06, OSNP 2007/19 – 20/295, z dnia 20 stycznia 2005r. I UK 154/04 OSNP 2005/19/307, z dnia 5 kwietnia 2005r. I UK 370/04 OSNP 2005/21/342, z dnia 5 października 2005r. I UK 44/05 OSNP 2006/17 – 18/279). Podejmowanie przez odwołującego się czynności w ramach stosunku pracy z uwagi na odpłatny charakter ocenić więc należałoby jako wykonywanie pracy zarobkowej, nawet gdyby czynności te byłyby znacznie ograniczone w stosunku do wykonywanych w okresie niekorzystania z zasiłku opiekuńczego. Wykładnia językowa art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej prowadzi do wniosku, iż wykonywanie jakiejkolwiek pracy zarobkowej, a nie tylko tej, która stanowiła tytuł wypłaty świadczenia, pociąga za sobą utratę prawa do zasiłku chorobowego (odpowiednio opiekuńczego). Bez znaczenia pozostaje tu rodzaj pracy, częstotliwość jej wykonywania czy wymiar czasowy.

Osoba dochodząca określonego świadczenia z ubezpieczeń społecznych ma obowiązek wykazać, iż po jej stronie zaistniały wszelkie przesłanki do tego świadczenia. Na niej zatem spoczywa obowiązek udowodnienia przed organem rentowym, a w razie odmownej decyzji organu, przed sądem, zaistnienia tych przesłanek. Zaistnienie natomiast negatywnej przesłanki prawa do świadczenia, przykładowo przy jednorazowym odszkodowaniu spowodowanie wypadku przy pracy wyłącznie przez poszkodowanego, dopuszczającego się umyślnego naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia lub zdrowia, ma obowiązek wykazać organ rentowy. Tak przedstawia się też rzecz z przesłanką w postaci wykonywania pracy zarobkowej przy ocenie prawa do zasiłku chorobowego czy opiekuńczego. Przemawia za tym regulacja art. 17 ust. 3 ustawy zasiłkowej, w myśl którego ustaleń w zakresie prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich organ rentowy winien dokonywać w trybie określonym w art. 68 tej ustawy, a zatem zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich. (Dz. U. 99. 65.743), wydanym w oparciu o delegację ustawową określoną w art. 68 ust. 2 ustawy. Powyższe uregulowanie oznacza, iż organ rentowy może przeprowadzić stosowną kontrolę i dopiero w oparciu o jej wynik uznać, że ubezpieczony pracę wykonywał. Dotyczy to również zwolnień lekarskich z powodu konieczności sprawowania opieki nad członkiem rodziny (§ 1 rozporządzenia). Kontrolę taką może także w trybie przewidzianym wskazanymi przepisami przeprowadzić płatnik składek zgłaszający do ubezpieczenia ponad 20 pracowników. W przypadku kontroli płatnika wątpliwości co do wykorzystywania zwolnienia niezgodnie z jego celem rozstrzyga jednak właściwa jednostka organizacyjna ZUS ( § 10 wskazanego wyżej rozporządzenia). Skoro to organ musi ustalać negatywne przesłanki do świadczenia w postaci wykonywania pracy zarobkowej, także w przypadku sporu sądowego wykazanie ich zaistnienia ciąży na organie.

W niniejszej sprawie czynności organu sprowadzały się, po stwierdzeniu w oparciu o dane z Centralnego Rejestru Ubezpieczonych, iż B. Ś. posiada od 1 września 2017r. drugi tytuł ubezpieczenia, do zwrócenia się do Liceum Ogólnokształcącego im. B. C. w G. o informację, czy wymieniony świadczył w dniu 1 września 2017 r. pracę na rzecz szkoły i otrzymał/otrzyma wynagrodzenie. Organ nie przeprowadził zatem zgodnej z przepisami rozporządzenia kontroli, w szczególności nie sporządził protokołu, o jakim mowa w § 9 rozporządzenia, w którym byłoby wskazane, na czym polega nieprawidłowe wykorzystywanie zwolnienia i do którego ubezpieczony mógłby wnieść uwagi. Powyższe uchybienie nie mogło skutkować automatycznym przyjęciem, iż ubezpieczony zachowuje prawo do zasiłku opiekuńczego w okresie objętym decyzją, niemniej jednak wymaga zauważenia. Gdyby organ przeprowadził kontrolę w sposób należyty, miałby możliwość przed wydaniem decyzji podjąć określone czynności celem weryfikacji twierdzeń ubezpieczonego, czego nie uczynił.

Żaden przepis nie wyklucza ustalenia w drodze kontroli wykorzystywania zwolnień lekarskich, iż także zwolnienia przypadające w okresach przed kontrolą były wykorzystywane w sposób nieprawidłowy. Niemniej jednak z regulacji dotyczących kontroli zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich wynika, iż wskazana kontrola wprowadzona została celem badania bieżących zwolnień. Świadczy o tym chociażby zapis § 7 rozporządzenia wskazujący, iż kontrola powinna być dokonywana w miarę potrzeby, bez ustalania z góry stałych jej terminów, a nasilana szczególnie w okresach, w których występuje zwiększona absencja z powodu choroby lub sprawowania opieki. Jeśli organ rentowy decyduje się na przeprowadzenie kontroli dotyczącej nie bieżącego zaświadczenia o niezdolności do pracy (gdy kontrolujący może udać się do miejsca pracy kontrolowanego, by ustalić, czy ten w nim nie przebywa i nie wykonuje czynności zawodowych) a okresu przeszłego, winien, w ocenie sądu, przeprowadzić określone postępowanie na okoliczność wykonywania pracy. Tymczasem organ rentowy nadzwyczaj często bez dokładnego zbadania sprawy przyjmuje, że wystąpiła negatywna przesłanka określona w art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Tak było i w tym wypadku. Dokumentacja zgromadzona w toku postępowania poprzedzającego wydanie decyzji (informacja płatnika) wskazywała wprawdzie na świadczenie pracy, nie obejmowała jednak danych co do rodzaju czynności podejmowanych przez pracownika ani załączników w postaci chociażby ewidencji czasu pracy, listy obecności, wytworzonych/podpisanych w danym dniu dokumentów.

Ubezpieczony we wniesionym odwołaniu zaprzeczał wykonywaniu pracy zarobkowej w okresie objętym decyzją. Organ okoliczności tej jednak nie wyjaśniał już z płatnikiem kierując odwołanie do sądu. Tymczasem powinien to uczynić zważywszy na fakt, iż zgodnie z kalendarzem roku szkolnego 2017/2018 ogłoszonym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpoczęcie zajęć dydaktyczno – wychowawczych miało miejsce dopiero dniu 4 września 2017r. Samo zatrudnienie ubezpieczonego od 1 września 2017r. nie świadczyło o wykonywaniu pracy (świadczeniu czynności zawodowych) w tej dacie, skoro został on zatrudniony jako nauczyciel stażysta, a we wskazanym dniu rozpoczyna się rok szkolny (art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta nauczyciela /tj. Dz.U. 2017.1189/)

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dała podstaw do uznania, iż ubezpieczony wykonywał w dniu 1 września 2017r. pracę zarobkową – czynności wynikające z umowy z Liceum Ogólnokształcącym w G.. Organ rentowy nie wykazał wykonywania takich czynności, również płatnik składek nie nadesłał na żądanie sądu dokumentów, z których wynikałoby niezbicie, że praca była rzeczywiście świadczona. Samo wypłacenie ubezpieczonemu wynagrodzenia, zważywszy na rodzaj pracy, nie może stanowić domniemania jej wykonywania z uwagi na specyfikę zawodu nauczyciela, gdzie na czas pracy (do 40 godzin tygodniowo, co do zasady w myśl art. 42 c Karty Nauczyciela 5 dni w tygodniu) składają się nie tylko zajęcia z uczniami, w tym zajęcia dydaktyczne w ramach tzw. pensum, ale i czynności związane z samodoskonaleniem zawodowym, przygotowaniem do zajęć itp. (art. 42 Karty Nauczyciela) nie podlegające ścisłej kontroli pracodawcy (ewidencjonowaniu). Ubezpieczony zaczynał dopiero pracę w szkole, informację o warunkach zatrudnienia otrzymał nie wcześniej niż 7 września 2017r. (data wytworzenia dokumentu w nim wskazana), mógł zatem pozostawać w wynikającym z jego zeznań usprawiedliwionym przekonaniu, iż w dniu 1 września 2017r. wobec braku zajęć nie ma obowiązku wykonywać realnie czynności zawodowych.

Złożone przez ubezpieczonego wobec pracodawcy oświadczenie o wykonywaniu w dniu 1 września 2017r. w godzinach wieczornych/nocnych czynności w postaci zapoznawania się ze stroną internetową szkoły, analizowania struktury podręczników czy wyszukiwania informacji na temat przedmiotowego systemu oceniania nie może skutkować przyjęciem, iż B. Ś. w wymienionej dacie pracę świadczył. Nie sposób bowiem przy ocenie tego oświadczenia pomijać okoliczności jego złożenia. Oświadczenie to zostało złożone przez B. Ś. w dość przymusowej sytuacji, w której znalazł się wyłącznie w związku z niniejszym postępowaniem. Było bowiem wynikiem zobowiązania przez sąd płatnika składek do wskazania, czy i jakie czynności ubezpieczony w dniu 1 września 2017r. realnie wykonywał. Zobowiązanie takie jest typowe w podobnych sprawach i zmierza do weryfikacji słów wnoszącego odwołanie. Tymczasem szkoła miast wskazać na brak wiedzy co do rodzaju wykonywanych czynności (jako że takiej, o czym świadczy dalszy bieg zdarzeń, nie posiadała) zobowiązała ubezpieczonego do wskazania w zakreślonym terminie na piśmie, jakie konkretnie czynności podejmował (k.27). Ubezpieczony znalazł się więc w sytuacji, z której nie miał dobrego wyjścia. Zgodna z rzeczywistością odpowiedź albo narażałaby go na zwrot zasiłku (jeśli czynności wykonywał), albo na ewentualne konsekwencje służbowe (jeśli tego nie czynił). Uwzględniając sposób zeznawania ubezpieczonego na rozprawie zarówno co do wykonywania pracy jak i złożenia oświadczenia i jego treści nie sposób było przyjąć, by ubezpieczony w istocie wykonywał czynności wskazane w oświadczeniu, a tym samym by świadczył pracę. Nawet jednak odmienne ustalenie nie oznaczałoby trafności decyzji organu. Rodzaj czynności, acz pozostający w związku z pracą, nie mieścił się zdaniem sądu w zwykłych (codziennych) obowiązkach zawodowych ubezpieczonego, trudno bowiem uznać je za wyczerpujące pojęcia przygotowywania się do zajęć, samodoskonalenia zawodowego czy samokształcenia. Nawet jednak gdyby tak je potraktować, to były one (ewentualnie) podjęte tylko w godzinach wieczornych czy nocnych, gdy nie kolidowały z opieką nad dzieckiem. Wreszcie ubezpieczony nie uznawał ich za zwykłe obowiązki zawodowe nie mając jeszcze zakresu czynności i dostatecznej wiedzy o nowej pracy. Dwie ostatnie kwestie mają znaczenie zważywszy na cel regulacji z art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Zasiłki z ubezpieczenia chorobowego stanowić mają rekompensatę zarobku, którego ubezpieczony w związku z określonymi zdarzeniami objętymi ochroną ubezpieczeniową, nie mógł uzyskać. Art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej dotyczy osób nieuczciwych – mogących wykonywać i często wykonujących pracę, a jednocześnie dochodzących świadczeń z ubezpieczenia chorobowego mających wszak rekompensować uwarunkowany niemożnością wykonywania zatrudnienia brak dochodu. Pozbawienie prawa do świadczeń w przypadku wykonywania tej samej czy innej pracy wynika z założenia, że skoro czynności zarobkowe zostały podjęte, to w istocie albo zdarzenia objęte ochroną ubezpieczeniową (np. zachorowanie) nie miały miejsca albo (np. hospitalizacja małżonka opiekującego się dzieckiem) nie kolidowały z pracą. Brak podstaw do przyjęcia, by któraś z tych sytuacji miała miejsce w sprawie niniejszej. Warto też wskazać, iż pozbawienie w przepisie, o jakim mowa, prawa do zasiłku za cały okres zwolnienia warunkowane jest założeniem, że skoro w danym dniu (gdy zostało to wykazane) ubezpieczony wykonywał czynności zarobkowe to wykonywał lub mógł wykonywać je także w innych dniach objętych zwolnieniem. Taka sytuacja nie występuje w sprawie niniejszej. Zważywszy na datę podjęcia pracy i rodzaj czynności z niej wynikających do dnia rozpoczęcia zajęć dydaktycznych stwierdzić trzeba, iż ta nie kolidowała z opieką nad dzieckiem. W takim wypadku z uwagi na cel regulacji przy założeniu, że zachodzą przesłanki z art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej można byłoby mówić wyłącznie o utracie prawa do świadczenia za dzień 1 września 2017r.

Mając na uwadze wszystko powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję uznając, iż B. Ś. posiada prawo do zasiłku opiekuńczego za okres nią objęty, a w konsekwencji nie ma obowiązku zwrotu pobranych świadczeń.

Ustalenia faktyczne dokonane zostało w oparciu o niekwestionowane przez strony i nie nasuwające wątpliwości do wiarygodności czy autentyczności dokumenty oraz zeznania ubezpieczonego pozostające z nimi w zgodności. Odmówienie wiary oświadczeniu ubezpieczonego w zakresie wykonywania czynności objętych oświadczeniem złożonemu pracodawcy zostało już omówione.

Sygn. akt IX U 50/18

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować (projekt sporządzał asystent W. S., z uwagi jednak na istotne zmodyfikowanie nieomal w całości tej części uzasadnienia, która nie pochodziła z mojego wzoru nie zaliczam tego projektu)

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego,

3.  z pismami lub za 21 dni.