Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

K. P. została skazana:

1.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 31 stycznia 2011 roku w sprawie IIK 776/10 mocą którego za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 20 sierpnia 2010 roku wymierzono jej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby wynoszący 3 lata, grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych po 10 złotych, oddano ją pod dozór kuratora, a następnie postanowieniem z dnia 5 maja 2014 roku w sprawie II Ko 1780/13 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, zaś postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 roku w sprawie IIKo 848/14 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 20 sierpnia 2010 roku do 21 sierpnia 2010 roku na poczet kary pozbawienia wolności;

2.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 22 listopada 2011 roku w sprawie IIK 922/11 mocą którego za czyn z art. 190 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 września 2011 wymierzono jej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 32 godziny w stosunku miesięcznym oraz za czyn z art. 216 § 1 k.k. popełniony w dniu 20 września 2011 roku wymierzono jej karę 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 32 godziny w stosunku miesięcznym, a następnie wymierzono jej karę łączną 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 32 godziny w stosunku miesięcznym, objętym wyrokiem łącznym w sprawie II K 41/12,

3.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 30 listopada 2011 roku w sprawie IIK 195/11 mocą którego za czyn z art. 226 § 1 k.k. popełniony w dniu 8 października 2010 roku wymierzono jej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 28 godzin w stosunku miesięcznym oraz za czyn z art. 222 § 1 k.k. popełniony w dniu 8 października 2010 roku wymierzono jej karę 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 28 godzin w stosunku miesięcznym, a następnie wymierzono jej karę łączną 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 28 godzin w stosunku miesięcznym, objętym wyrokiem łącznym w sprawie II K 41/12,

4.  prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 8 maja 2012 roku w sprawie II K 41/12, którym orzeczona została kara w związku ze skazaniem na kary ograniczenia wolności w sprawach IIK 922/11 i IIK 195/11 i jako łączną orzeczono karę 9 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatne kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 godzin w stosunku miesięcznym, a następnie postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2014 roku w sprawie II Ko 2036/13 Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej, po ustaleniu, że skazana wykonała karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, zarządzono wykonanie kary zastępczej 2 miesięcy i 15 dni pozbawienia wolności za niewykonaną karę 5 miesięcy ograniczenia wolności,

5.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 31 lipca 2013 roku w sprawie II K 154/13 za czyn z art. 284 § 3 k.k. popełniony w dacie bliżej nieustalonej we wrześniu 2012 roku wymierzono jej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 godzin w stosunku miesięcznym, a następnie postanowieniem z dnia 10 stycznia 2014 roku w sprawie II Ko 1597/13 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej zarządzono wykonanie kary zastępczej 2 miesięcy pozbawienia wolności,

6.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 30 kwietnia 2013 roku w sprawie II K 467/12 za czyn z art. 158 § 1 k.k. popełniony w dniu 15 lutego 2012 roku za który wymierzono jej karę 1 roku pozbawienia wolności,

7.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 22 października 2013 roku w sprawie II K 833/12 za czyn z art. 158 § 1 k.k. popełniony w dniu 6 lipca 2012 roku na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz oddano skazaną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

8.  prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 16 kwietnia 2015 roku w sprawie II K 552/14, którym orzeczona została kara w związku ze skazaniem na karę ograniczenia wolności w sprawie IIK 154/13 i kary pozbawienia wolności w sprawach IIK 467/12 i IIK 833/12 i jako łączną orzeczono karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie postanowieniem z dnia 14 grudnia 2015 roku w sprawie II Ko 1977/15 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej, obniżono tę karę łączną do 1 roku 4 miesięcy i 15 dni pozbawienia wolności,

9.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej z dnia 23 maja 2016 roku w sprawie II K 153/16 za czyn z art. 159 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i w związku z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 26 stycznia 2016 roku na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyżej wymieniona złożyła wniosek o wydanie wyroku łącznego i połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych i jeszcze nie w pełni wykonanych, w sprawach Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej o sygnaturach: II K 776/10 ( 8 miesięcy), II K 552/15 (1 rok i 4 miesiące ) oraz II K 154/16 ( 4 lata i 6 miesięcy). Wniosła o wymierzenie kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji kar łączonych.

Sąd Rejonowy w Skarżysku – Kamiennej wyrokiem łącznym z dnia 31 stycznia 2018 roku w sprawie II K 363/17 orzekł, co następuje:

I.  po rozłączeniu kary łącznej orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej w sprawie IIK 195/11 i utracie mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej w sprawie IIK 41/12, na podstawie art. 569 § 1 k.p.k. w zw. z art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 87 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. połączył wobec K. P. kary ograniczenia wolności orzeczone w sprawie II K 195/11 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej oraz karę pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie II K 776/10 Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej i jako łączną orzekł wobec niej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  orzekł, że w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym wyroki w sprawach II K 776/10 i IIK 195/11 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej podlegają odrębnemu wykonaniu;

III.  na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanej okresy wykonania kary w sprawach: IIK 776/10 Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej od dnia 20 sierpnia 2010 roku do dnia 21 sierpnia 2010 roku i od dnia 16 kwietnia 2015 roku do 20 sierpnia 2015 roku oraz IIK 41/12 od dnia 17 stycznia 2015 roku do dnia 1 kwietnia 2015 roku;

IV.  na podstawie art. 575 k.p.k. wobec utraty mocy wyroku łącznego w sprawie IIK 41/12 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej orzekł, że wyrok w sprawie IIK 922/11 Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej podlega odrębnemu wykonaniu;

V.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w sprawie wydania wyroku łącznego co do kar orzeczonych w sprawach IIK 154/13, IIK 467/12, IIK 833/12, IIK 552/14, IIK 922/11 i IIK 153/16 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej,

VI.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. D. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/00) złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazaną K. P. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku łącznego wniosła skazana i jej obrońca.

K. P. zaskarżyła przedmiotowy wyrok łączny w całości, wskazując w uzasadnieniu apelacji, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 85 § 3 k.k. ustalając, iż zachodzi negatywna przesłanka, wynikająca z treści tego przepisu, uniemożliwiająca połączenie kar ze spraw IIK 153/16, IIK 552/14 i IIK 776/10. Skazana wskazała, że popełnienia przestępstwa na warunkowym zwolnieniu nie można traktować jako dokonanie czynu zabronionego w trakcie wykonywania kary. Według skazanej z chwilą udzielenia jej warunkowego przedterminowego zwolnienia w sprawach II K 552/14 i IIK 776/10, kary wymierzone wyrokami w tych sprawach uważa się za odbyte.

W konkluzji K. P. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Skarżysku- Kamiennej, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez orzeczenie wobec niej kary łącznej zgodnie z jej wnioskiem o wydanie wyroku łącznego na podstawie „nowych” przepisów, przy zastosowaniu zasady pełnej absorbcji.

Obrońca skazanej zaskarżył przedmiotowy wyrok w części co do orzeczenia, że w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym, wyrok w sprawie IIK 776/10 podlega odrębnemu wykonaniu oraz co do umorzenia postępowania w sprawie wydania wyroku łącznego co do kar orzeczonych w sprawach IIK 552/14 oraz IIK 153/16. Skarżący ten zarzucił naruszenie:

1.  prawa materialnego art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i art. 87 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. poprzez ich niezastosowanie, pomimo możliwości połączenia wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia 31 stycznia 2011r. w sprawie IIK 776/10 na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie II K 552/14 na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy oraz wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej w sprawie II K 153/16 na karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  prawa materialnego art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, że znowelizowanych przepisów nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem 30 czerwca 2015 r., w sytuacji gdy przepisy rozdziału IX k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r., znajdują zastosowanie do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie nowelizującej ustawy w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty obrońca skazanej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez połączenie kar pozbawienia wolności wymierzonych skazanej wyrokami Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej w sprawach II K 776/10, II K 552/14 i II K 153/16 i wymierzenie jako kary łącznej kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje są zasadne. Sąd pierwszej instancji rzeczywiście obraził prawo materialne błędnie interpretując i stosując przepis art. 85 § 3 kk a także dokonał błędnej wykładni przepisów art.19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2015 r. poz. 396 dalej zwanych „przejściowymi”).

Przepis art. 85 § 3 kk wyklucza orzeczenie kary łącznej, w skład której miałaby wejść kara orzeczona za przestępstwo popełnione „ po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej…”. Zapis ten Sąd pierwszej instancji zinterpretował w ten sposób, że karą której wykonanie rozpoczęto i nie zakończono jej wykonania, jest też kara wykonywana po odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia. Dlatego Sąd ten uznał, że skoro zaczęto wykonywać karę orzeczoną w sprawie o sygnaturze II K 776/10 i kara ta, po odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, będzie – w części niewykonanej – wykonywana w przyszłości, to kary orzeczone w „ międzyczasie” ( obecnie wykonywana kara orzeczona w sprawie o sygnaturze II K 153/16 oraz pozostała do wykonana część kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym w sprawie o sygnaturze II K 552/14) – nie mogą być połączone w wyroku łącznym, bowiem wyklucza to właśnie przepis art. 85 § 3 kk.

Pogląd ten jest błędny. Końcowa część zdania stanowiącego § 3 przepisu art. 85 kk wyraźnie wskazuje, że „ orzeczona kara [ za dane przestępstwo] nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu”. Nie ma więc wątpliwości, że ograniczenie jakie wprowadza zapis przepisu art. 85 § 3 kk dotyczy kar orzeczonych za przestępstwa popełnione w czasie odbywania kary.

Kwestią mogącą sprawiać trudności interpretacyjne jest rozstrzygnięcie, czy okres warunkowego przedterminowego zwolnienia ( okres próby) jest „ obywaniem kary” w rozumieniu przepisu art. 85 § 3 kk. Rozstrzygając w tym przedmiocie stwierdzić należy, że ów okres próby nie jest „odbywaniem kary”. Instytucja warunkowego przedterminowego zwolnienia jest środkiem probacyjnym pozwalającym skazanemu na skrócenie – pod pewnymi warunkami – okresu odbywanej kary. Jak w przypadku wszystkich środków probacyjnych podstawową przesłanką jej stosowania – poza warunkami formalnymi ( art. 77 § 1 kk) – jest istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej [ „…będzie (…) przestrzegał porządku prawnego…” ] czyli założenie, że skazany po zwolnieniu z zakładu karnego, reszty kary nie będzie odbywał ( sąd nie zakłada odwołania warunkowego zwolnienia, bowiem byłoby to sprzeczne z istnieniem pozytywnej prognozy kryminologicznej).

Tak więc okres warunkowego przedterminowego zwolnienia ( próby) nie jest „odbywaniem kary” a co za tym idzie – kara orzeczona za przestępstwo popełnione w tym okresie ( próby) może być składową kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym, w skład której wchodzi kara wykonywana w wyniku odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 25 stycznia 2018 r. I KZP 11/17 - Popełnienie przez sprawcę przestępstwa w okresie próby wyznaczonym postanowieniem o warunkowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności nie stanowi przewidzianej w art. 85 § 3 k.k. negatywnej przesłanki do orzeczenia kary łącznej obejmującej karę (kary łączne), z odbycia reszty której sprawca został warunkowo zwolniony oraz karę (kary łączne) za przestępstwo popełnione w okresie próby. OSNKW 2018/4/28, LEX nr 2428801, (...).

Skoro więc przepis art. 85 § 3 kk nie wykluczał łączenia kar: obecnie wykonywanej ( w sprawie II K 153/16) i kar mających być wykonanymi w przyszłości ( w sprawach II K 776/10 i II K 552/14), należało rozważyć połączenie w wyroku łącznym tych kar. Przemawiał za tym powołany wyżej przepis przejściowy ( art.19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.), z którego wynika, że tylko wówczas, gdy przedmiotem kary łącznej orzekanej w wyroku łącznym są orzeczenia, które uprawomocniły się przed 30 czerwca 2015 roku – sąd stosuje przepisy obowiązujące do 30 czerwca 2015 roku. Jeśli jednak przedmiotem orzekania w wyroku łącznym jest choćby jedno orzeczenie, które uprawomocniło się po 30 czerwca 2015 roku – sąd stosuje przepisy obowiązujące od 1 lipca 2015 roku chyba, że przepis art. 4 § 1 kk ( ustawa względniejsza) przemawiałby za stosowaniem przepisów wcześniej obowiązujących. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 lutego 2017 roku w sprawie sygn. II KK 347/16 - Przy wymiarze kary łącznej w wyroku łącznym tylko na podstawie jednostkowych kar prawomocnie orzeczonych do dnia 30 czerwca 2015 r. zasada sformułowana w treści art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) wyłącza stosowanie art. 4 § 1 k.k., mimo materialnoprawnego charakteru norm określających orzekanie w przedmiocie kary łącznej. Wówczas sąd zobligowany jest do stosowania przepisów rozdziału IX k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Jednak w sytuacji, w której co najmniej jeden wyrok objęty wyrokiem łącznym uprawomocnił się po dniu 30 czerwca 2015 r., zgodnie z dyspozycją ww. art. 19 ust. 1, znajdzie zastosowanie przepis art. 4 § 1 k.k. Oznacza to, że ustawa obowiązująca poprzednio stanowi podstawę orzeczenia kary łącznej tylko wtedy, gdy będzie ona względniejsza dla skazanego, przy czym analiza ta obejmuje również ewentualną względność tzw. ustawy pośredniej. W przeciwnym wypadku kara łączna zostanie wymierzona w oparciu przepisy rozdziału IX k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. LEX nr 2284181.

W sprawie niniejszej zastosowanie przepisów obowiązujących przed 1 lipca 2015 roku na pewno nie było dla skazanej korzystniejsze, skoro większość kar mogących podlegać łączeniu w oparciu o te przepisy została wykonana. Natomiast przepisy obowiązujące obecnie ( po 1 lipca 2015 r.), nie wymagające istnienia zbiegu przestępstw lecz zbiegu kar ( art. 85 § 2 kk) pozwalają orzec w wyroku łącznym karę łączną opartą na wszystkich jeszcze podlegających wykonaniu ( w rozumieniu przepisu art. 85 § 2 kk) karach pozbawienia wolności, także karach łącznych.

W tej konkretnej sprawie, jak wyżej podkreślono, są to kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej w sprawach: II K 776/10 ( 8 miesięcy), II K 552/15 (1 rok i 4 miesiące, kara łączna orzeczona wyrokiem łącznym ) oraz II K 154/16 ( 4 lata i 6 miesięcy).

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji było w tej sprawie błędne z powodów wyżej wskazanych i musiało zostać uchylone w oparciu o przepisy art. 437 § 2 kpk, art. 438 pkt. 1i 2 kpk i art. 456 kpk.

Rozważając kwestię orzeczenia reformatoryjnego ( zmiany wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy) lub uchylającego zaskarżone orzeczenie – Sąd odwoławczy uznał, że wydanie orzeczenia zmieniającego poprzez orzeczenie kary łącznej nie jest w tej sprawie możliwe. Nie wyklucza wprawdzie takiego orzeczenia przepis art. 437 kpk, szczególnie jego drugi paragraf, ograniczający możliwość uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Z drugiej strony jednak prawo do obrony i konstytucyjne prawo do dwuinstancyjności procesu karnego ( art. 176 ust. 1 Konstytucji) – przy zaskarżeniu wyroku jedynie na korzyść skazanego ( jak w tej sprawie) - pozwala wydać orzeczenie zmieniające diametralnie ( bo w oparciu o inne, nie wzięte przez ów sąd pod uwagę wyroki skazujące) wyrok sądu pierwszej instancji tylko wówczas, gdyby sąd odwoławczy orzekł w wydanym wyroku łącznym karę stosując zasadę pełnej absorpcji. Wówczas bowiem wykluczona byłaby możliwość wydania orzeczenia bardziej korzystnego dla skazanego.

Jeśli jednak sąd odwoławczy nie widzi podstaw do takiego orzeczenia – wskazane wyżej zasady prawa do obrony i możności zaskarżenia orzeczenia do sądu wyższej instancji przemawiają za koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, przed którym skazany będzie mógł wykorzystać prawo do obrony a przede wszystkim będzie miał zapewnione prawo rozpoznania jego sprawy przez sądy dwóch instancji. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 11 kwietnia 2017 roku ( III KK 420/16) – „ …. W sprawie o wydanie wyroku łącznego, toczącej się w trybie art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., z uwagi na konieczność zagwarantowania skazanemu konstytucyjnego prawa do zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji, a także do realizowania prawa do obrony przed sądem odwoławczym, wyłączona jest, co do zasady, możliwość wydania przez sąd drugiej instancji orzeczenia co do kary łącznej w sytuacji procesowej, w której sąd pierwszej instancji nie orzekł w przedmiocie kary łącznej obejmującej kary wymierzone za określone przestępstwa prawomocnymi wyrokami. Prawo skazanego do obrony nie byłoby naruszone tylko wtedy, gdyby sąd odwoławczy orzekł tę karę łączną z zastosowaniem pełnej absorpcji.” LEX nr 2281232 ( OSNKW 2017/8/48, Biul.SN 2017/8/12-13).

W sprawie niniejszej Sąd odwoławczy nie widzi możliwości wydania wyroku łącznego czyniącego zadość treści wniosku skazanej, czyli połączenia kar wyżej wskazanych z zastosowaniem pełnej absorpcji. Przeciwko takiemu rozstrzygnięciu przemawia wielokrotna karalność skazanej ( w sumie 7 wyroków skazujących za różnego rodzaju przestępstwa) poddająca w wątpliwość zaawansowanie procesu resocjalizacji i istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej ( wzgląd cele wychowawcze i zapobiegawcze ) oraz konieczność uwzględnienia potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa ( art. 85 a kk). Tak daleko idące złagodzenie kary faktycznie wykonywanej byłoby po prostu niesprawiedliwe. |

Dlatego działając na podstawie wyżej już wskazanych przepisów art. 437 § 2 kpk, art. 438 pkt. 1i 2 kpk i art. 456 kpk Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Skarżysku – Kamiennej pozostawiając temu sądowi także orzeczenie w przedmiocie kosztów, w tym wynagrodzenia obrońcy ustanowionego z urzędu.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd ten przeprowadzi przewód sądowy od początku i w całości, mając na względzie zapatrywania prawne sądu odwoławczego wyżej przedstawione ( art. 442 § 3 kpk) a po rozpoznaniu sprawy wyda stosowne orzeczenie.

SSO A. B.- Domagała SSO E. K. SSO B. S.