Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Fornal (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Marek Tauer

SO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2018 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z wniosku dłużniczki L. B.

o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

na skutek zażalenia dłużniczki na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 marca 2018 r. (sygn. akt XV GU 600/17)

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić zażalenie;

2.  przyznać adwokatowi A. S. od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej dłużniczce z urzędu.

Elżbieta Kala Artur Fornal Marek Tauer

Sygn. akt VIII Gz 95/18

UZASADNIENIE

Dłużniczka L. B. domagała się ogłoszenia własnej upadłości, jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu podniosła, że jest niewypłacalna, gdyż nie reguluje wymagalnych zobowiązań podatkowych na zasadzie solidarnej odpowiedzialności z tytułu prowadzonej dawniej działalności gospodarczej pod nazwą (...) T. J., L. B. w (...). Wyjaśniła, że w latach 2007 - 2008 bezrefleksyjnie podpisała szereg dokumentów w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez jej byłego konkubenta. Wnioskodawczyni wskazała, że obecnie otrzymuje najniższe wynagrodzenie krajowe, pracując jako sprzątaczka i nie posiada żadnego majątku.

Postanowieniem z dnia 29 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (Sąd upadłościowy) oddalił powyższy wniosek, a swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach :

L. B. nie prowadzi działalności gospodarczej, ma 41 lat, mieszka w wynajmowanym mieszkaniu komunalnym w I. wraz z pełnoletnim synem. Czynsz najmu mieszkania wynosi 200 zł. Syn wnioskodawczyni jest zatrudniony w stolarni w J., partycypuje w kosztach utrzymania wspólnego gospodarstwa domowego, przekazując wnioskodawczyni kwotę 500 zł miesięcznie. L. B. jest zatrudniona w na podstawie umowy o pracę jako pracownik sprzątający. Z tytuły wykonywanej pracy uczestniczka otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 2.100 zł brutto miesięcznie. Wnioskodawczyni nie posiada żadnego majątku i nie ma osób zobowiązanych finansowo wobec niej, od roku 2001 jest rozwiedziona. Była ona wspólnikiem spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) T. J., L. B.. Ustalono, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w (...) na podstawie decyzji z dnia 1 sierpnia 2011 r. orzekł o solidarnej odpowiedzialności byłych wspólników tej spółki - T. J. i L. B. za jej zaległości podatkowe. Postępowania egzekucyjne zmierzające do wyegzekwowania należności wynikających z wystawionych przez Naczelnika ww. Urzędu Skarbowego tytułów wykonawczych, wynoszących kwotę 8.455.359 zł wraz z odsetkami, zostały jednak umorzone, z uwagi na upływ terminów przedawnienia zobowiązań podatkowych z dniem 1 stycznia 2015 r. Obecnie L. B. nie posiada zaległości z tytułu podatków, Prokuratura Okręgowa w Kielcach wniosła natomiast przeciwko niej akt oskarżenia o popełnienie przestępstw z art. 258 § 1 k.k., z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 51 § 2 k.k.s., art. 61 § l k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s., a postępowanie karne przed jest w toku.

Sąd upadłościowy ustalił także, że wnioskodawczyni zawarła z (...) następujące umowy pożyczki: nr (...) na kwotę 500 zł, nr (...) z dn. 19 kwietnia 2015 r. na kwotę 1.000 zł, nr (...) z dn. 28 stycznia 2016 r. na kwotę 4.000 zł (do spłaty pozostało 4.536,35 zł), nr (...) z dn. 14 maja 2016 r. na kwotę 1.700 zł (do spłaty pozostało 750,72 zł) i nr (...) z dn. 26 października 2016 r. na kwotę 1.800 zł (do spłaty pozostało 2.425,33 zł). Wskazanych zobowiązań w łącznej kwocie 9.212,40 zł dłużniczka nie jest w stanie spłacać regularnie, niemniej dokonuje częściowych płatności w wysokości uzależnionej od posiadanych środków (obecnie 100 zł miesięcznie jako łączna rata z tytułu trzech pożyczek zaciągniętych w (...)). Nadto wnioskodawczyni zawarła umowy pożyczki nr (...) w dniu 20 sierpnia 2015 r. na kwotę 1.000 zł oraz nr (...) z dnia 12 grudnia 2014 r. na kwotę 1.400 zł, które zostały przez nią spłacone w całości. Powyższe zobowiązania zostały zaciągnięte przez dłużniczkę w celu zaspokojenia bieżących potrzeb życiowych.

Ponadto Sąd upadłościowy ustalił, że w dniu 26 stycznia 2018 r. – a zatem już po wszczęciu niniejszego postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości – nie będąc w stanie spłacać w całości rat poprzednich pożyczek zawarła z (...) umowę kredytu nr (...) na kwotę 6.523,05 zł, z czego do jej dyspozycji przekazano na cele konsumpcyjne środki w kwocie 4.300 zł. Z tytułu tego kredytu do spłaty pozostaje obecnie kwota 7.125,62 zł. L. B. zaciągnęła ww. zobowiązanie z zamiarem naprawy zepsutego pieca gazowego, służącego do ogrzewania wody i mieszkania.

Sąd upadłościowy zważył, że przedmiotowy wniosek podlegał oddaleniu na podstawie art. 491 ⁴ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2344 ze zm. - dalej jako „p.u.”), gdyż dłużniczka istotnie zwiększyła umyślnie stopień swojej niewypłacalności.

Sąd ten wskazał, że wnioskodawczyni jest zobowiązana finansowo wobec dwóch podmiotów (...) (z tytułu umów pożyczek zawartych w latach 2015 - 2016) oraz (...) (z tytułu umowy o kredyt gotówkowy z dnia 26 stycznia 2018 r.). Tych wierzycieli oraz wierzytelności dłużniczka we wniosku o ogłoszenie upadłości nie wymieniła, przy czym w dacie jego składania dłużniczka posiadała wymagalne wierzytelności tylko wobec (...) Oceniając zasadność przedmiotowego wniosku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż nie mógł pominąć że dłużniczka zaciągnęła zobowiązanie wobec (...) będąc już niewypłacalna i to już po złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości.

W momencie podpisania umowy o kredyt gotówkowy z (...) L. B. pozostawała w zwłoce ze spłatą rat pożyczek udzielonych przez (...), czego miała pełną świadomość, z jej zeznań wynika bowiem, że zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji finansowej. Wyrazem tego, że dłużniczka nie jest w stanie regulować swoich zobowiązań pieniężnych był złożony przez nią wniosek o ogłoszenie upadłości, lecz mimo to, zdecydowała się na zaciągnięcie kolejnego zobowiązania w wysokości stanowiącej niemalże równowartość dotychczasowego długu z trzech spłacanych częściowo pożyczek wobec (...) W ocenie tego Sądu fakt, że bank udzielił dłużniczce w tej sytuacji kredytu nie zmienia oceny jej zachowania jako umyślnego pogłębienia stopnia istniejącej niewypłacalności. Jest przy tym oczywiste, że gdyby dłużniczka poinformowała ww. Bank, że od przeszło miesiąca toczy się postępowanie o ogłoszenie jej upadłości, to kredytu by nie uzyskała. Zdaniem Sądu upadłościowego dłużniczka wprowadziła wierzyciela w błąd co do swojej zdolności do spłaty w ratach zaciągniętego zobowiązania. Natomiast na naprawę zepsutego pieca gazowego (o ile nie leżała ona po stronie wynajmującego stosownie do art. 663 k.c.) powinna postarać się o środki od pracującego syna, który wspólnie z nią zajmuje mieszkanie komunalne, a jeśli nie byłyby one wystarczające powinna zwrócić się o uzyskanie na ten cel zasiłku celowego na zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej związanej z dokonaniem drobnych remontów i napraw (art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej).

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył w imieniu dłużniczki ustanowiony dla niej z urzędu pełnomocnik zarzucając temu rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik postępowania tj. art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolną, a także sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak również zaniechanie wszechstronnego jego rozważenia i pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść wnioskodawczyni poprzez błędne uznanie, że z uwagi na swoją niewypłacalność i problemy finansowe wnioskodawczyni powinna zwrócić się o pomoc finansową do swojego syna, który wspólnie z nią zamieszkuje lub do odpowiednich instytucji pomocy społecznej o zasiłek celowy w sytuacji gdy wnioskodawczyni nie posiadała wiedzy o możliwości przyznania takiego zasiłku i tym bardziej nie posiadała wiedzy czy spełniła by wymagania potrzebne do otrzymania takiego wsparcia,

2.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. poprzez błędne uznanie, iź wnioskodawczym istotnie zwiększyła stopień swojej niewypłacalności poprzez rażące niedbalstwo,

3.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 491 ⁴ ust. 4 p.u. poprzez niezbadanie przez Sąd pierwszej instancji – w sytuacji wystąpienia wskazanej przesłanki negatywnej uwzględnienia wniosku – czy nie wystąpiła choćby jedna (alternatywa nierozłączna) z przesłanek pozytywnych opisanych w końcowej części tego przepisu (tj. czy za uwzględnieniem wniosku nie przemawiają względy słuszności i humanitaryzmu).

Skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie dokonanie jego zmiany i orzeczenie zgodnie z wnioskiem, a ponadto zasądzenia na rzecz pełnomocnika kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu zażaleniowym.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że jako instytucja prawna upadłość konsumencka stanowi odpowiedź na narastające negatywne zjawisko społeczne nadmiernego zadłużania się osób fizycznych. Ustawodawca wyszedł z założenia, że należy stworzyć mechanizmy prawne, które w pewnych wypadkach umożliwią oddłużenie tym osobom fizycznym, które są zadłużone w stopniu uniemożliwiającym im samodzielną spłatę długów, co ma ograniczyć wykluczenie społeczne, umożliwiając reintegrację dłużników w legalnym obrocie gospodarczym, a w dłuższej perspektywie także ponowne korzystanie przez konsumentów z usług instytucji finansowych. Pierwszoplanowym celem tzw. upadłości konsumenckiej jest więc oddłużenie osoby fizycznej (art. 2 ust. 2 p.u.), a pierwotnie zbyt restrykcyjne w tym zakresie przepisy zostały poddane nowelizacji. Ponadto w treści art. 491 ⁴ ust. 4 in fine p.u. określone zostały również pozytywne przesłanki ogłoszenia upadłości konsumenckiej, a mianowicie zasada słuszności oraz względy humanitarne. Usytuowanie wskazanych przesłanek pozytywnych (stojących na przeszkodzie oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości), w jednostce redakcyjnej dotyczącej nieprawdziwych lub niezupełnych danych, prowadzi do wniosku, że sąd rozpatrujący wniosek, w przypadku wystąpienia wskazanej przesłanki negatywnej, powinien zbadać, czy nie wystąpiła choćby jedna (alternatywa nierozłączna) z ww. przesłanek pozytywnych. Jeżeli więc przemawiają za tym zasady słuszności lub względy humanitarne, sądowi rozpoznającemu wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej nie wolno oddalić wniosku na podstawie art. 491 ⁴ ust. 4 p.u.

Skarżąca podkreśliła, że skoro powyższy przepis w kontekście przesłanek negatywnych ogłoszenia upadłości konsumenckiej w przypadku winy nieumyślnej stanowi wyłącznie o rażącym niedbalstwie, to jeżeli dłużnik błędnie oceniał swoją sytuację w wyniku lekkomyślności, to nie stoi to na przeszkodzie ogłoszeniu jego upadłości konsumenckiej. W ocenie skarżącej okoliczności sprawy nie pozwalają na kategoryczne stwierdzenie, że swoim zachowaniem – i to wskutek winy umyślnej – doprowadziła ona do niewypłacalności lub istotnie zwiększyła jej stopień. Sąd pierwszej instancji oceniając zachowanie wnioskodawczyni na wyrost stwierdził, że przesłanka ta została spełniona. Okoliczności niezależne od wnioskodawczyni (tj. awaria pieca) doprowadziły do sytuacji, że była ona zmuszona zaciągnąć kolejną pożyczkę na zakup nowego pieca, tak aby w okresie zimy możliwe było ogrzewanie mieszkania. Wnioskodawczyni nie miała wiedzy o tym, iż istnieje instytucja zasiłku celowego przewidziana w ustawie o pomocy społecznej, a tym bardziej nie wiedziała czy spełnia kryteria aby taki zasiłek otrzymać. Natomiast interwencja dotycząca wymiany pieca nie mogła być odkładana w czasie z uwagi na ewentualne oczekiwanie na przyznanie wnioskodawczyni takiego wsparcia ze strony państwa. Sąd upadłościowy nie zbadał przy tym czy nie wystąpiła choćby jedna z przesłanek pozytywnych określonych w treści art. 491 ⁴ ust. 4 in fine p.u.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie dłużniczki nie mogło zostać uwzględnione.

Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie poczynił adekwatne do treści zgromadzonego materiału ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego powtarzania, co do zasady aprobując również przyjętą przez Sąd upadłościowy podstawę prawną rozstrzygnięcia.

W sprawie nie było kwestionowane, że spełniona została podstawa ogłoszenia upadłości wnioskodawcy w postaci jego niewypłacalności. Podstawa oddalenia przedmiotowego wniosku wynikała jednak, jak słusznie uznał Sąd Rejonowy (Sąd upadłościowy), z regulacji zwartej w art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. – zgodnie z którym sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości , jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Powołany przepis stanowi podstawową przesłankę negatywną ogłoszenia upadłości „konsumenckiej”.

Powołana regulacja stała się obowiązującą z dniem 31 grudnia 2014 r. (na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; Dz.U. z 2014, poz. 1306).

Podkreślić należy, że w rozumieniu projektodawców umyślność w rozumieniu wprowadzonego przepisu oznaczała objęcie zamiarem dłużnika doprowadzenia do niewypłacalności albo jej pogłębienia, a nie sam fakt umyślnego dokonania czynności, które do niewypłacalności doprowadziły (por. uzasadnienie projektu ustawy zmieniającej – Sejm RP VII kadencji; Nr druku 2265). Pojęcie natomiast rażącego niedbalstwa, w kontekście przepisu art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. i definicji niewypłacalności, oznacza natomiast przekroczenie podstawowych i elementarnych zasad staranności przy ocenie obecnej własnej sytuacji majątkowej i sytuacji majątkowej, która będzie istniała w czasie trwania zobowiązania. O rażącym niedbalstwie można mówić zatem w sytuacji, gdy oceniane zachowanie odbiega od wzorcowego modelu postępowania w określonej sytuacji, i to odbiega w stopniu drastycznym. Dlatego dokonując oceny, w jakim stopniu postępowanie dłużnika stanowiło niedbalstwo, należało wziąć pod uwagę wymóg dochowania staranności, jakiej wymaga się w konkretnych okolicznościach od konkretnego dłużnika. Rażące niedbalstwo jest niezachowaniem podstawowych i oczywistych zasad ostrożności, które są jasne i wiadome dla rozsądnego człowieka, ale poziom tej oczywistości zależy też oczywiście od danego stanu faktycznego i osoby sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2007 r., II CSK 170/07, LEX 465906).

W ocenie Sądu drugiej instancji każda osoba fizyczna zaciągając zobowiązanie powinna ocenić nie tylko swoje obecne możliwości bieżącego wykonywania zobowiązań, w tym dochody i oszczędności, ale również, wybiegając w przyszłość, dokonywać swego rodzaju prawdopodobnej antycypacji przyszłej swojej sytuacji. Konieczność przewidywania możliwości spłaty długów w przyszłości w kontekście majątku i dochodów należy do elementarnej staranności każdego podmiotu zaciągającego zobowiązanie. Jedynie takie postępowanie osoby fizycznej należy uznać za odpowiadające podstawowym zasadom troski o własne sprawy majątkowe. Rażące niedbalstwo jest zatem kwalifikowaną postacią braku staranności w przewidywaniu skutków działania. Taki charakter, w przekonaniu Sądu odwoławczego, będzie miało zaciągnięcie kolejnego zobowiązania przy zaniedbaniu właściwej oceny możliwości jego spłaty.

W ocenie Sądu Okręgowego nawet przy założeniu, że takiego zachowania skarżącej nie można ocenić jako działania umyślnego (w rozumieniu regulacji art. 491 ⁴ ust. 1 p.u.), to z pewnością musiałoby ono podlegać kwalifikacji jako rażące niedbalstwo, tj. przekroczenie podstawowych i elementarnych zasad staranności przy ocenie obecnej własnej sytuacji majątkowej i sytuacji majątkowej, która będzie istniała w czasie trwania zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2007 r., II CSK 170/07, LEX 465906).

Jak przyjmuje się w piśmiennictwie, nie będzie stanowić wskazanej podstawy do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości sytuacja, w której dłużnikowi można przypisać jedynie lekkomyślność lub zwykłe niedbalstwo, a także w przypadku gdy niewypłacalność była skutkiem podjęcia przez niego racjonalnie dopuszczalnego ryzyka gospodarczego, np. inwestycji w narzędzia pracy czy edukację w nadziei na lepsze stanowisko (K. Forysiak, M. Medyński, B. Szczepkowka Niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości wbrew obowiązkowi jako negatywna przesłanka ogłoszenia upadłości konsumenckiej, „Doradca Restrukturyzacyjny” 2016, Nr 3, Lex nr 300868, teza 4).

Nie ma natomiast żadnych wątpliwości co do tego, że w rozpoznawanej sprawie dłużniczka zaciągnęła zobowiązanie z tytułu kredytu, i to w znaczącej wysokości, już po złożeniu wniosku o ogłoszenie „upadłości konsumenckiej”, a więc będąc już niewypłacalną. Niezależnie bowiem od sytuacji losowej w jakiej się znalazła (na skutek awarii pieca gazowego) każdy racjonalnie myślący dłużnik – w sytuacji niewypłacalności i złożonego już w Sądzie wniosku o ogłoszenie własnej upadłości – zmuszony byłby poszukiwać innych źródeł pozyskania środków na ten cel, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. W sytuacji zaś gdy dłużniczka zajmuje mieszkanie komunalne (a więc obejmujące lokal wchodzący w skład mieszkaniowego zasobu gminy), w pierwszej kolejności powinna ona niezwłocznie zwrócić się w tej kwestii do wynajmującego, który jest przecież obowiązany do zapewnienia sprawnego działania istniejących instalacji i urządzeń umożliwiających najemcy korzystanie z wody i ciepła, a więc – co do zasady – dokonywania napraw lub wymiany instalacji wewnętrznych, w tym także wymiany pieców grzewczych (art. 6a ust. 1 i ust. 3 lit. b w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego; tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1610 ze zm.).

Stwierdzić należy w konsekwencji, że dłużniczka nie zdołała postawić skutecznych zarzutów naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania dotyczących oceny materiału dowodowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie narusza opisanej w tym przepisie zasady swobodnej oceny dowodów. Dłużniczka nie wykazała, by doszło przy tej ocenie do uchybienia zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Odmienna, subiektywna, ocena zachowań dłużniczki, zaprezentowana w zażaleniu, nie może być przeciwstawiona prawidłowej obiektywnej ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, podzielanej w pełni przez Sąd odwoławczy.

Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 491 ⁴ ust. 2 pkt 4 in fine p.u., skoro w niniejszej sprawie podstawę oddalenia wniosku dłużniczki stanowił przepis art. 491 ⁴ ust. 1 p.u. (gdzie mowa o umyślności działania lub też rażącym niedbalstwie), a w takim przypadku wyłączona jest możliwość uwzględnienia wniosku nawet w sytuacji gdyby przeprowadzenie postępowania było uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi. Słusznie więc Sąd Rejonowy pominął badanie tej okoliczności, czy w okresie dziesięciu lat przed dniem zgłoszenia niniejszego wniosku, mając taki obowiązek, wbrew przepisom ustawy dłużniczka nie zgłosiła w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości (art. 491 ⁴ ust. 2 pkt 3 p.u.), a także nie oceniał faktu, iż dane podane przez dłużniczkę we wniosku były niezupełne (art. 491 ⁴ ust. 4 p.u.). Dopiero bowiem w tych przypadkach Sąd musiałby – jak to wynika z wyraźnego brzmienia art. 491 ⁴ ust. 2 pkt 4 in fine i ust. 4 p.u. – ocenić czy przeprowadzenie postępowania jest rzeczywiście uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c., a także w zw. z art. 35 Prawa upadłościowego, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. Podstawę przyznania od Skarbu Państwa na rzecz adwokata, ustanowionego dla wnioskodawczyni z urzędu, kwoty 450 zł - powiększonej o należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów tej pomocy prawnej stanowiły przepisy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 2368 ze zm.) w zw. Z § 14 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714 ze zm.).

Elżbieta Kala Artur Fornal Marek Tauer

Sygn. akt VIII Gz 95/18

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować sporządzenie uzasadnienia.

2.  Odpis doręczyć pełnomocnikowi dłużniczki (k. 2295).

3.  Przedłożyć z wpływem z.p.o. lub za 30 dni.

SSO Artur Fornal