Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 października 2017 roku, wydanym w sprawie
o sygn. akt II C 793/15, z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. przeciwko J. C. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny:

1.  zasądził od J. C. na rzecz (...)
1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. kwotę 36.493,17 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku
i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  nie obciążył J. C. kosztami procesu;

3.  nakazał zwrócić (...) 1 Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu Niestandaryzowanemu Funduszowi Sekurytyzacyjnemu z siedzibą
w W. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 4.000 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, zaksięgowanej pod pozycją 2411 151011.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

P.K.O. B.P. S.A. z siedzibą w W. zawarł z J. C. w dniu
28 lipca 2011 roku umowę kredytu. W ramach zawartej umowy J. C. otrzymał tytułem kredytu kwotę 29.319,37 zł. W zamian J. C. zobowiązywał się zwrócić uzyskaną kwotę na warunkach i w terminie oznaczonych w postanowieniach wskazanej umowy kredytu.

Strony umowy pożyczki ustaliły, że J. C. miał spłacać kredyt
w sześćdziesięciu miesięcznych ratach, każda z rat płatna do dnia dziesiątego każdego kolejnego miesiąca, począwszy od dnia 10 września 2011 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku. Łącznie J. C. miał zwrócić kwotę 44.064,38 zł, na którą składały się: kwota 29.319,37 zł jako udzielona suma kredytu oraz kwota 14.745,01 zł jako odsetki umowne.

J. C. płacił należne raty stosownie do postanowień umowy kredytu do marca 2012 roku. W wyniku niewywiązywania się przez J. C. z obowiązków umowy kredytu, P.K.O. B.P. S.A. z siedzibą w W. wypowiedział w lipcu 2012 roku tę umowę, wzywając J. C. do zapłaty należnej Bankowi kwoty.

P.K.O. B.P. S.A. z siedzibą w W. zawarł z (...) 1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W. w dniu 17 września 2013 roku umowę, na mocy której przeniósł na (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. mające przysługiwać temu Bankowi prawa względem J. C. wynikające z ww. umowy kredytu.

(...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. wystąpił z powództwem inicjującym postępowanie w tej sprawie w dniu 31 grudnia 2014 roku. J. C. obciąża wynikający z ww. umowy kredytu obowiązek zapłaty łącznie kwoty 36.493,17 zł.

Sąd Rejonowy oddalił wnioski dowodowe powoda jako odnoszące się do okoliczności niebędących spornymi między stronami procesu. Sąd meriti podkreślił, że pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika ostatecznie przyznał, że nie kwestionuje wysokości dochodzonego przez powoda żądania, wskazując, że podstawą żądania oddalenia powództwa jest zarzut przedawnienia w części roszczenia powoda. W konsekwencji takiego oświadczenia pozwanego nie było - zdaniem Sądu Rejonowego - potrzeby przeprowadzania postępowania dowodowego co do zasadności wysokości dochodzonej kwoty. Sąd pierwszej instancji oddalił też wnioski dowodowe pozwanego, który chciał udowadniać przejście praw służących przeciwko pozwanemu z P.K.O. B.P. S.A. z siedzibą w W. na powoda, zawarcie przez pozwanego umowy kredytu, uzyskanie przez pozwanego kwoty w ramach zawartej umowy kredytu, niezwrócenie przez pozwanego sumy pieniężnej stosownie do postanowień zawartej umowy kredytu, wysokości tej sumy, bo okoliczności te nie były przedmiotem sporu. Dodatkowo, Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu określonego jako „z zeznań świadków” z tej jeszcze przyczyny, że nie zostały wskazane personalia i adresy tych osób.

Sąd Rejonowy oddalił też wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania pozwanego, gdyż wskazywane przez pozwanego okoliczności mające podlegać stwierdzeniu za pomocą dowodu z przesłuchania pozwanego mogły być ustalone za pomocą innych źródeł dowodowych, bez uszczerbku dla możliwości poczynienia ustaleń o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne.

W ocenie Sądu I instancji bezpodstawne były twierdzenia pozwanego
o częściowym przedawnieniu dochodzonych pozwem roszczeń. Pozwany zaprzestał bowiem płatności rat kredytu w kwietniu 2012 roku, co skutkowało wypowiedzeniem umowy kredytu w lipcu 2012 roku (w uzasadnieniu omyłkowo wskazano rok 2011). Pozew inicjujący postępowanie w tej sprawie został złożony w dniu 31 grudnia 2014 roku, a więc przed upływem trzech lat od daty zaprzestania płacenia rat kredytu przez pozwanego. W konsekwencji bieg terminu przedawnienia został przerwany w dniu 31 grudnia 2014 roku, a więc wcześniej niż trzy lata licząc od daty wymagalności którejkolwiek z rat kredytu niezapłaconych przez pozwanego. Sąd wskazał, że przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło na podstawie art. 123 k.c. w zw. z art. 118 k.c. w zw. z art. 117 k.c. Sąd Rejonowy nie znalazł też podstaw, by uznać dochodzenie przez powoda swoich praw za postępowanie sprzeczne z normą art. 5 k.c.

Skoro więc pozwany ostatecznie nie kwestionował wysokości dochodzonego żądania, Sąd meriti uznał, że żądanie pozwu jest uzasadnione i bezsporne co do wysokości. Wobec tego Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie, jak w punkcie 1. sentencji wyroku, na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe w zw. z art. 509 k.c.

O odsetkach Sąd pierwszej instancji orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Sąd Rejonowy nie obciążył pozwanego kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c., ze względu na jego sytuację materialną, życiową i zdrowotną.

Sąd I instancji wskazał, że nie rozstrzygał w kwestii kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanemu, uznając że pełnomocnik pozwanego z urzędu nie złożył oświadczenia o tym, że koszty pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu nie zostały uiszczone ani nie wnosił o przyznanie mu kosztów świadczonej pozwanemu pomocy prawnej z urzędu.

Orzeczenie zawarte w punkcie 3. sentencji Sąd Rejonowy oparł na treści art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając wyrok
w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie:

- art. 509 § i k.c. w zw. z art. 385 ¹ § 1 k.c. oraz art. 385 ³ pkt 5 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów i przyjęcie, że umowa cesji zawarta przez (...) S.A.
z powodem dotycząca zadłużenia pozwanego wobec wskazanego Banku jest ważna i prawnie dopuszczalna,

- art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych przez jego błędne zastosowanie
i przyjęcie przez Sąd I instancji, że powód był uprawniony do przetwarzania danych osobowych pozwanego;

- art. 357 ¹ k.c. oraz art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków (choroba pozwanego i nieodwracalna utrata pracy) spełnienie świadczenia na rzecz powoda połączone jest z nadmiernymi trudnościami i grozi pozwanemu rażącą stratą, czego strony nie przewidywały przy zawarciu umowy, co skutkować winno orzeczeniem o rozwiązaniu umowy (stosunku prawnego łączącego powoda
z pozwanym) i oddaleniem powództwa;

- art. 299 k.p.c. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku o przesłuchanie stron
z ograniczeniem do przesłuchania pozwanego.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji poprzez: oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje oraz o przyznanie pełnomocnikowi pozwanego od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w pierwszej instancji według norm przepisanych, a także kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, oświadczając, iż koszty te nie zostały zapłacone przez pozwanego w całości ani
w części.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd I instancji ustalenia. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił wynikające z nich konsekwencje prawne.

Nie sposób podzielić żadnego z zarzutów postawionych w apelacji. Jak wprost wynika z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgoda dłużnika na jej zawarcie jest potrzebna zatem tylko wtedy, gdy w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. W umowie kredytu takiego zastrzeżenia nie było, a zatem nic nie stało na przeszkodzie dokonania cesji przez Bank.

Podzielić należy w tym miejscu stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku
z dnia 26 września 2008 roku ( sygn. V CSK 105/08, publ. LEX nr 512022), że zaliczając
w art. 385 ³ pkt 5 k.c. "przeniesienie praw i przekazanie obowiązków wynikających z umowy" do katalogu niedozwolonych postanowień umownych, ustawodawca miał na celu ochronę konsumenta przed nieoczekiwaną, dokonaną w nieprzewidywalnej dla niego chwili zmianą osoby kontrahenta zobowiązanego do świadczeń wynikających z umowy. Nie ustanowił natomiast zakazu zbywania wierzytelności bez zgody konsumenta. Sama zmiana osoby wierzyciela w odniesieniu do ściśle określonej wierzytelności nie prowadzi zresztą ani do zmiany tożsamości stosunku zobowiązaniowego ani do tak poważnych trudności dla dłużnika, że dla ochrony jego interesów należałoby jej zakazać. Za błędny należy uznać pogląd,
że art. 385 ³ pkt 5 k.c. może być uznany za ustawowy zakaz przelewu wierzytelności
w sytuacji, w której umowa nie zawiera określonych w nim postanowień. Artykuł 385 ³ k.c. dotyczy niedozwolonych postanowień umownych i nie może znaleźć zastosowania do umowy, która takich postanowień nie zawiera. Ma on charakter reguły interpretacyjnej, która ukierunkowuje ocenę konkretnego postanowienia umowy w sytuacji, gdy zachodzą w tym przedmiocie wątpliwości.

Bezpodstawny jest też zarzut naruszenia art. 357 ¹ k.c., ponieważ przez nadzwyczajną zmianę stosunków rozumie się najogólniej taki stan rzeczy, który zdarza się rzadko, jest niebywały, niezwykły. Tak więc chodzi o okoliczności, które nie są objęte typowym ryzykiem umownym, a ponadto są obiektywne i niezależne od stron. Nadzwyczajna zmiana stosunków z istoty swej nie może mieć zatem charakteru indywidualnego, tj. dotyczyć osobistej sfery strony (np. choroba samej strony lub członka jej rodziny, pożar siedliska). Mogą jedynie mieć wówczas zastosowanie przepisy o niemożliwości świadczenia
( zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 r., III CK 336/05, publ. LEX nr 490461; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2005 r., III CK 305/05, publ. LEX nr 604120; Wiśniewski, Tadeusz. Art. 357(1). W: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2018).

Również norma art. 5 k.c. ma charakter wyjątkowy i może być zastosowana tylko po wykazaniu wyjątkowych okoliczności, uzasadniających powołanie się na nią. Zasady współżycia społecznego jest to w prawie pojęcie niedookreślone, nieostre, a powoływanie się na sprzeczność czynności prawnej z tymi zasadami powinno wiązać się z konkretnym wykazaniem, o jakie zasady współżycia społecznego w konkretnym przypadku chodzi, na czym polega konkretna zasada współżycia społecznego oraz uzasadnieniu, na czym polega sprzeczność czynności prawnej z tymi zasadami ( tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 12 stycznia 2016 roku, sygn. I ACa 697/15, publ. LEX nr 2005595; SN w wyroku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, sygn. II CSK 555/14, publ. LEX nr 1801548). Tymczasem
w rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie wskazała nawet, jaka zasada współżycia społecznego została naruszona i na czym polega to naruszenie. Powód dochodzi przysługujących mu roszczeń z umowy kredytu zawartej przez pozwanego z Bankiem. Pozwany zawierał umowę jako konsument, ponosząc normalne ryzyko gospodarcze związane z zaciągnięciem zobowiązania o takim charakterze. P.K.O. B.P. S.A. zgodnie z prawem dokonała skutecznej cesji wierzytelności na powoda. Sąd Okręgowy nie dostrzega w tym nadużycia prawa podmiotowego.

Dodać należy, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 lipca 2004 roku art. 326 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi ( tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 1896, ze zm.) do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny, z tytułu umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy o funduszach inwestycyjnych, należało stosować, z zastrzeżeniem ust. 2-4, przepisy art. 92a-92c ustawy Prawo bankowe. Według zaś obowiązującego od tego samego dnia art. 92c ustawy Prawo bankowe przelew wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymagał uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, jak również zgody dłużnika z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z dokonanej czynności oraz złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność, przy czym zgoda i oświadczenie powinny być wyrażone w formie pisemnej pod rygorem nieważności (ust. 1); bank w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy był obowiązany powiadomić pisemnie dłużnika o przelewie wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny (ust. 2). Możliwość odstępstwa od wymagania uzyskania - stosownie do art. 92c ust. 1 ustawy Prawo bankowe - zgody dłużnika na przelew wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny została zastrzeżona w art. 326 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi na wypadek niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie. Przytoczone unormowania zostały uchylone z dniem 13 stycznia 2009 roku przez art. 1 pkt 119 i art. 2 ustawy z dnia 4 września 2008 roku o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 231, poz. 1546), przy czym w regulacji tej nie zamieszczono przepisów intertemporalnych.

Z ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku wynika, że umowa kredytu została zawarta w dniu 28 lipca 2011 roku, a więc po uchyleniu art. 326 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i art. 92c ustawy prawo bankowe. Zatem zgoda pozwanego na przelew nie była potrzebna a jej brak nie ma znaczenia dla oceny ważności tej umowy ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2015 r., II CSK 848/14, publ. LEX nr 1962513).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwrócono uwagę, że nie ma podstaw do uznania, iż okresowo wprowadzone przez ustawodawcę wymaganie uzyskania zgody dłużnika banku na cesję wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego usprawiedliwia kontynuację szczególnej ochrony tego dłużnika albo że de lege lata istnieje potrzeba utrzymania dotychczasowego reżimu prawnego cesji wierzytelności bankowych ( zob. wyrok z dnia 7 listopada 2014 r., IV CSK 131/14, nie publ.). W uzasadnieniu tego zapatrywania, podkreślono, że skoro przepisy przewidujące wyjątek od zasady ogólnej wyrażonej w art. 509 k.c. zostały uchylone, to zasadę tę - zgodnie z regułą bezpośredniego zastosowania ustawy nowej - należy stosować do stosunków prawnych pozostających w toku. Również uwzględniając regułę intertemporalną wyrażoną w art. XLIX § 2 przepisów wprowadzających kodeks cywilny należy przyjąć, że cesja wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, jako autonomiczne źródło stosunku zobowiązaniowego w relacji do umowy kredytu bankowego oraz czynności zabezpieczających wierzytelności wynikające z tej umowy, podlega reżimowi prawnemu obowiązującemu w chwili jej dokonania.

Bez związku z rozpoznawaną sprawą jest zarzut naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy

z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych ( t. j. Dz.U.2016, poz. 922). Sąd Rejonowy nie stosował tego przepisu, a przedmiotem sprawy nie było naruszenia prawa do ochrony danych osobowych.

Nie doszło również do naruszenia art. 299 k.p.c. Nieprzesłuchanie strony może bowiem stanowić naruszenie art. 299 k.p.c. tylko wówczas, gdy mogło ono wpłynąć na wynik sprawy, rozumiany jako wyjaśnienie wszystkich istotnych i spornych okoliczności dotyczących stosunków prawnych pomiędzy stronami sporu, albo gdy dowód z przesłuchania strony był jedynym dowodem, którym dysponował sąd ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I PK 19/09, publ. LEX nr 519171). Dowód ten przeprowadza się po wyczerpaniu innych środków dowodowych na końcowym etapie postępowania. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia tego dowodu, chyba że dotychczasowe postępowanie dowodowe nie doprowadziło do jednoznacznego wyjaśnienia stanu faktycznego. Tymczasem jak wynika z akt sprawy, okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, takie jak zasadność i wysokość roszczenia były między stronami bezsporne, natomiast ocena podnoszonego przez pozwanego w toku postępowania pierwszoinstancyjnego zarzutu przedawnienia była możliwa na podstawie zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego w postaci dokumentów. Nie było zatem podstaw do przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony pozwanej. Stan zdrowia pozwanego, na który pozwany się powoływał był zaś przedmiotem opinii biegłego z zakresu neurologii (k. 129- 131), w której biegły wskazał, że pozwany może być zatrudniony w warunkach pracy chronionej, a przeciwwskazania dotyczą wyłącznie prac związanych z dźwiganiem i przenoszeniem ciężkich przedmiotów w wymuszonej pozycji ciała.

Odnośnie wniosku pełnomocnika pozwanego o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu – wskazać należy że takiego rozstrzygnięcia nie było w zaskarżonym wyroku, a pełnomocnik powoda nie złożył w przepisanym terminie wniosku o uzupełnienie orzeczenia (art. 351 k.p.c.).

Mając na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym
z urzędu, apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania wobec pozwanego w postępowaniu apelacyjnym art. 102 k.p.c. Sama sytuacja finansowa pozwanego nie stanowi dostatecznego argumentu na rzecz nieobciążania go kosztami procesu należnymi stronie przeciwnej. Pozwany nie jest też osobą niezdolną do pracy. Dla zastosowania art. 102 k.p.c. nie jest wystarczające odwołanie się sytuacji osobistej i majątkowej strony, lecz konieczne jest dodatkowo wystąpienie innych szczególnych okoliczności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 listopada 2016 r., I ACa 893/16, LEX nr 2206009), a takie w przedmiotowej sprawie nie występują.

Natomiast na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcy prawnego z urzędu ( t. j. Dz. U. 2016, poz. 1715) podwyższając tak ustaloną kwotę (1.200 zł) zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia o stawkę podatku od towarów
i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tj. o 23 %, czyli o 276 zł Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi - Widzewa
w Ł. na rzecz radcy prawnego J. Z. kwotę 1.476 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej J. C. z urzędu
w postępowaniu apelacyjnym.