Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 grudnia 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 491/17 Sąd Rejonowy w Kutnie:

1.  zasądził od pozwanego M. Z. na rzecz powoda (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 27.148,97 złotych z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 28 lipca 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądził od pozwanego M. Z. na rzecz powoda (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 6.175 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 4800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany. Zaskarżył wyrok w całości.

Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 118 k.c. poprzez przyjęcie, że roszczenie nie uległo przedawnieniu. Nadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez przyjęcie, że zawarcie ugody z dnia 21 marca 2014 roku przerwało bieg przedawnienia.

Powołując się na powyższe podstawy zaskarżenia, skarżący wniósł o:
1. zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa,

2.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację pozwanego, pełnomocnik powódki wniósł o:

1 . oddalenie apelacji pozwanego w całości;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Kutnie oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach:

M. Z. został przyjęty w poczet członków Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. w G. z dniem 14 kwietnia 2000 roku. Zgodnie z deklaracją członkowską nr (...) pozwany zadeklarował miesięczną składkę członkowską w wysokości 30 złotych.

W dniu 29 marca 2011 roku pomiędzy M. Z. a Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową im. F.S. w G., została zawarta umowa pożyczki konsumenckiej na cele mieszkaniowe numer (...), na podstawie której pozwanemu udzielono pożyczki w wysokości 40.000 zł na cele mieszkaniowe . Stosownie do postanowień umowy została pobrana od udzielonej pożyczki prowizja w kwocie 1.600 zł. Umowa została zawarta na okres od dnia 29 marca 2011 roku do dnia 29 marca 2016 roku. Spłata pożyczki miała być dokonana zgodnie z harmonogramem spłaty, stanowiącym załącznik do umowy nr (...), w równych 60 ratach w kwocie po 1.042,54 złotych każda z poszczególnych rat. Kredyt był oprocentowany zmienną stopą procentową ustalonej przez Zarząd (...) w dniu zawarcia umowy w wysokości 18,5 % w skali roku. Pożyczkodawca zastrzegł w umowie prawo do jej wypowiedzenia z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki umowy nie zostały przez pożyczkobiorcę dotrzymane. Załącznikami do niniejszej umowy pożyczki był Regulamin udzielania pożyczek, plan spłaty, zestawienie szacunkowych kosztów sądowych i egzekucyjnych oraz tabela prowizji i opłat. Uruchomienie pożyczki nastąpiło w dniu 29 marca 2011 roku poprzez dokonanie przez (...) przelewu na rachunek pozwanego.

W dniu 21 marca 2014 roku pomiędzy M. Z. a Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową im. F. S. w G., została zawarta umowa ugody, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca (...) wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki z dnia 29 marca 2011 roku. Strony oświadczyły zgodnie, że wierzytelność na dzień podpisania ugody jest wymagalna w całości i wynosi 26.629,30 złotych, w tym kapitał 25 717,94 zł , odsetki umowne należne do dnia podpisania ugody - 265,95 zł , odsetki za opóźnienie do dnia podpisania ugody 645,41 zł. Na podstawie ugody M. Z. zobowiązał się do spłaty należności względem wierzyciela wraz z należnymi odsetkami do dnia 28 września 2016 roku. Spłata miała nastąpić w 30 miesięcznych ratach każda po 1050 złotych , z wyjątkiem ostatniej raty w wysokości 2.363,31 zł. W umowie ugody ustalono, iż kwota zadłużenia będzie oprocentowana według zmiennej stopy procentowej ustalanej przez

Zarząd (...) , wynoszącej w dniu zawarcia ugody 16,00 % w skali roku. Zgodnie z pkt. 19 ugody w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki, według warunków ustalonych w ugodzie , należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną zas kasie przysługiwało prawo do wypowiedzenia ugody z 30 dniowym terminem wypowiedzenia. Po upływie terminu wypowiedzenia ugoda podlegała rozwiązaniu co oznaczało postawienie w stan natychmiastowej wymagalności i konieczność spłaty zadłużenia w terminie wskazanym przez Kasę.

Pismem nadanym w dniu 11 czerwca 2014 roku, (...) wezwał pozwanego M. Z. do zapłaty należności w kwocie 1.122,59 złotych. Na kwotę powyższą składała się kwota zaległego kapitału w wysokości 422,03 złotych, odsetki umowne w kwocie 627,97 złotych oraz koszty windykacji w kwocie 70 złotych.

Pismem nadanym w dniu 11 września 2014 roku (...) wezwał pozwanego M. Z. do zapłaty należności w kwocie 1.135,85 złotych. Na kwotę powyższą składała się kwota zaległego kapitału w wysokości 725,73 złotych, odsetki umowne w kwocie 324,27, odsetki karne w kwocie 4,45 zł oraz koszty windykacji w kwicie 81,40 złotych. Wierzyciel wskazał jednocześnie, że brak spłaty zadłużenia terminie 7 dni skutkować będzie wypowiedzeniem umowy ugody z dnia 21 marca 2014 roku oraz postawieniem całego zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności. (...) wypowiedział umowę ugody zawartej w dniu 21 marca 2014 roku pismem z dnia 29 września 2014 roku, o czym poinformował pozwanego w dniu 8 października 2014 roku. Zatem w stan natychmiastowej wykonalności pożyczka postawiona została w dniu 8 listopada 2014 r. Od dnia wymagalności odsetki karne były naliczane od całego niespłaconego kapitału pożyczki. Na dzień wniesienia pozwu zaległa kwota kapitału wynosiła 23 451,70 zł, odsetki skapitalizowane 3 697,27 zł w tym odsetki od pożyczki 326,07 zł, odsetki karne do dnia wymagalności 11,88 zł, odsetki karne naliczone od dnia wymagalności do dnia wniesienia pozwu 3359,32 zł. Pozwany przed dniem postawienia całości pożyczki w stan wymagalności dokonywał wpłat w łącznej kwocie 5590,85 zł. Po dniu wymagalności dokonano rozliczenia wpłat na łączną kwotę 826 zł.

W dniu 22 grudnia 2015 roku pomiędzy Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo- Kredytową im. F. S. w G. a (...) S.a.r.l. spółka z o.o. została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Załącznikiem do umowy był wykaz wierzytelności, zawierający listę dłużników. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. przeniosła wierzytelność dotyczącą pozwanego na rzecz (...) S. a r. 1. z siedzibą w Luksemburgu, a następnie (...) S. a r. 1. z siedzibą w Luksemburgu przeniosła tę wierzytelność na podstawie umowy z dnia 22 grudnia 2015 roku dotyczące obsługi wierzytelności na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów takich jak: umowa pożyczki - k. 105-108, harmonogram spłaty-k. 116- 117, deklaracja członkowska (...) -k. 48, statut (...), tabela prowizji- 65-78, raport spłaty -k. 79, odpis KRS powoda - k. 28-40, uwierzytelniony wyciąg z umowy przelewu wierzytelności wraz z listą wierzytelności - k. 24-26, uwierzytelniony wyciąg z umowy obsługi wierzytelności wraz z listą wierzytelności-k. 16-19, wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania -k. 50-55, wypowiedzenie umowy z potwierdzeniem nadania - k. 62- 63, zestawienie operacji z rachunku z dnia 15.11.2016 r. - k. 56-58, umowa ugody- k. 60-61, harmonogram spłaty -k. 49, umowy z 22 grudnia 2015 r. w przedmiocie zbycia wierzytelności k- 16- 19 , k- 24 -27.

Przywołane dowody w postaci kopii dokumentów nie budziły jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności, nie były kwestionowane i Sąd Rejonowy uznał je za wystarczające do wydania orzeczenia w sprawie.

Nie ulegało wątpliwości Sądu pierwszej instancji, że to na powodzie spoczywał ciężar wykazania istnienia roszczenia pieniężnego i faktyczny zakres tego roszczenia, co powód uczynił. Sąd podkreślił, iż strona pozwana nie kwestionowała samego faktu zawarcia umowy pożyczki ani nie podnosiła zarzutów dotyczących merytorycznej zasadności roszczenia w zakresie jego wysokości. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i braku legitymacji procesowej po stronie powoda.

Zdaniem Sądu Rejonowego w zakresie wykazania wysokości zadłużenia, wypowiedzenia umowy i naliczonych odsetek, dokumenty przedstawione przez powoda dają podstawy do uwzględnienia powództwa.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przedmiotowa powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie jest, że pozwany zawarł umowę pożyczki mieszkaniowej której jednak w całości nie spłacił. Na poparcie powyższych okoliczności powód przedstawił dowody w postaci umowy kredytowej zawartej pomiędzy pozwanym a poprzednim wierzycielem , umowy ugody i jej wypowiedzenia.

Zdaniem Sądu Rejonowego roszczenie strony powodowej zostało udowodnione zarówno co do zasady jak i wysokości. Zawarta przez pozwanego umowa pożyczki, a następnie umowa ugody została przez wierzyciela skutecznie wypowiedziana.

Sąd meriti podniósł, iż gospodarzem procesu cywilnego jest powód, który - kierując do sądu określone żądanie - ma obowiązek wykazać jego zasadność, a nie czyniąc tego naraża się na negatywne konsekwencje procesowe. Powód załączył dokumenty , z których wynika, iż Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. przeniosła wierzytelność dotyczącą pozwanego wynikającą z umowy pożyczki zawartej w dniu 29 marca 2011 roku na rzecz (...) lnvest S. a r. 1. z siedzibą w Luksemburgu, a następnie (...) S. a r. 1. z siedzibą w Luksemburgu przeniosła tę wierzytelność na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.. Sposób określenia wierzytelności a właściwie podstawy jej istnienia, został co prawda w załączniku do umów zbycia określony poprze numer pożyczki ze wskazaniem numeru zawartej ugody. W aktualnym harmonogramie spłaty odnoszącym się do zawartej z pozwanym ugody, stanowiącym integralna część umowy ugody jej numer określono jako (...). Zdaniem Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie, strona powodowa wykazała zatem przejście praw do spornej wierzytelności na jej rzecz. W tej sytuacji, zarzut braku legitymacji czynnej po jej stronie należało uznać za bezpodstawny.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu mającego istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasada skonkretyzowana w tym przepisie jest jasna - kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę przeciwną wywołuje ten skutek, że istotne dla sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nie udowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości twierdzeń na innej podstawie.

Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów' uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa. Wobec nie wykazania zgłoszonych twierdzeń, Sąd pomija te twierdzenia jako gołosłowne. Wobec tego odnośnie podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia należy wskazać, że stan wymagalności roszczenia powstaje w chwili, w której uprawniony może rozpocząć przymusową realizację, a więc gdy dłużnikowi w stosunku do roszczenia nie będą służyły żadne zarzuty, a powództwo nie będzie przedwczesne.

Na podstawie art. 120§ 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia w którym roszczenie stało się wymagalne. Sąd Rejonowy podniósł, iż w niniejszej sprawie wymagalność zgodnie z ugodą i na skutek jej wypowiedzenia została ustalona na dzień 8 listopada 2014 roku, to jest z upływem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Pozew wniesiono w dniu 28 lipca 2016 roku. Zatem uwzględniając trzyletni termin przedawnienia roszczeń nie sposób przyjąć, żeby przedmiotowe roszczenie uległo przedawnieniu.

Sąd pierwszej instancji zakwestionował jakoby pożyczka była świadczeniem okresowym. Wskazał, iż nie przesądzają o jej okresowym charakterze poszczególne raty na które została rozłożona spłata długu. Tak więc nie ma możliwości, aby przedawnieniu ulegała co miesiąc kolejna rata pożyczki, gdyż każda rata nie stanowi samoistnego świadczenia. Zatem spłata zobowiązania pozwanego w ustalonych ratach miesięcznych stanowiła świadczenie jednorazowe, podzielone jedynie na mniejsze kwoty. Zawarta ugoda stanowiła uznanie niewłaściwe, które spowodowało przerwanie biegu przedawnienia. Wypowiedzenie ugody postawiło w stan wymagalności pozostałego do spłaty zadłużenia i od tej daty ewentualnie może rozpocząć bieg przedawnienia. Gdyby nawet prezentować odmienne stanowisko to pozwany uznał dług poprzez zawarcie umowy ugody. Uznanie właściwe długu wymaga złożenia przez dłużnika oświadczenia woli, czyli następuje przez każde takie jego zachowanie , z którego wynikałaby jego wola spełnienia zobowiązania. Co do niewłaściwego uznania długu, jego charakter prawny był przez dłuższy czas przedmiotem sporu w doktrynie. Obok poglądu, że uznanie niewłaściwe stanowi jednostronne oświadczenie woli, broniono stanowiska, iż uznanie niewłaściwe stanowi przejaw woli czy też oświadczenie woli w potocznym tego słowa znaczeniu. Wreszcie przedstawiono interpretację, że takie oświadczenie należy uznać za oświadczenie wiedzy tj. wypowiedź o faktach ocenianą w kategoriach prawda- fałsz, wywierającą skutki prawne niezależnie od woli wypowiadającego podmiotu lub inne zachowanie wskazujące na świadomość dłużnika w przedmiocie istnienia długu . Uznanie niewłaściwe nie ma charakteru konstytutywnego w postaci powstania zobowiązania. Ponieważ uznanie niewłaściwe z uwagi na brak oświadczenia woli nie jest czynnością prawną, a jedynie działaniem o charakterze faktycznym - uzewnętrznieniem świadomości dłużnika - nie może ono prowadzić do powstania nowego zobowiązania po jego stronie. Co najwyżej skutkuje potwierdzeniem istnienia zobowiązania, które powstało już wcześniej. Jednym z podstawowych motywów wprowadzenia unormowania, w myśl którego uznanie długu - zarówno właściwe jak i niewłaściwe - przerywa bieg przedawnienia jest ochrona zaufania uprawnionego do dochodzenia roszczenia poprzez wykluczenie obciążenia go negatywnymi skutkami przedawnienia w sytuacji, gdy dłużnik swoim zachowaniem daje wyraz świadomości istnienia zobowiązania w taki sposób, że wierzyciel ma prawo w konkretnych okolicznościach oczekiwać, że roszczenie to zostanie ostatecznie dobrowolnie zaspokojone. Zatem poprzez podpisanie ugody doszło do uznania niewłaściwego długu. Ugoda została zawarta w dniu 21 marca 2014 r.

Reasumując, Sąd Rejonowy przyjął, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu i zarzut pozwanego w tym zakresie był chybiony.

O odsetkach orzeczono zgodnie z treścią art. 481 k.c. Roszczenie o odsetki powstaje od chwili opóźnienia w zapłacie i dotyczy okresu aż do momentu, gdy dłużnik spełni świadczenie pieniężne. Odsetki przysługują za czas opóźnienia i dlatego stają się wymagalne począwszy od bezskutecznego upływu terminu spełnienia świadczenia głównego, czyli z upływem pierwszego dnia od wymagalności roszczenia głównego, aż do dnia jego zapłaty. W odniesieniu do kwoty stanowiącej odsetki możliwość taka istniała dopiero od dnia złożenia pozwu tj. 28 lipca.2016 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Przepis art. 98 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie z którą strona przegrywająca proces zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania zasadności zarzutów apelacji pozwanego.

Wobec sformułowania przez skarżącego zarzutu naruszenia przepisów postępowania, należało odnieść się do niego w pierwszej kolejności, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Skarżący podnoszący zarzut z art. 233 § 1 k.p.c. powinien wskazać jakie kryteria oceny Sąd naruszył przy ocenie konkretnych dowodów uznając ich wiarygodność lub odmawiając im takiego charakteru (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753). W ocenie Sądu Okręgowego skarżący nie wskazał konkretnych naruszeń w tym zakresie. Sformułowany przez pozwanego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest chybiony. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga bowiem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tylko to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał w ocenie materiału dowodowego na jakich dowodach oparł poczynione ustalenia. Stan faktyczny był, co do zasady, bezsporny. Przedłożone przez powoda dokumenty zarówno urzędowe, jak i prywatne, tworzą jasny i spójny obraz przedmiotowej sprawy i pozwalają na właściwe ustalenie zakresu i podstaw odpowiedzialności pozwanego. Powód przedstawił szczegółowe rozliczenie wpłat, jakie wpłynęły na poczet spłaty pożyczki, z uwzględnieniem odpowiednich zapisów Regulaminu udzielania pożyczek i kredytów (...), złożonego do akt sprawy. Z dokonanym przez powoda rozliczeniem zadłużenia korespondują przedstawione dokumenty źródłowe w postaci wydruku z rachunku IKS, które przedstawiają szereg różnych operacji finansowych dokonywanych za ich pomocą. Dokumenty przedstawione do sprawy nie budzą wątpliwości, co do swej autentyczności czy wiarygodności, co zostało ustalone przez Sąd I instancji i nie budziło także zastrzeżeń ze strony pozwanego.

Zatem nie można uznać, że Sąd I instancji nie rozważył zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny czyli z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Wnioski wyprowadzone przez Sąd meriti co do oceny zaoferowanych dowodów również nie są obarczone błędem i prowadzą do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Zgodzić należy się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Sąd Rejonowy oraz przez pełnomocnika powoda, że pozwany błędnie podnosi, że roszczenie uległo przedawnieniu i Sąd winien przyjąć inny termin wymagalności roszczenia tj. każdej z rat osobno, albowiem raty, na które została rozłożona płatność należności wynikających z umowy pożyczki, nie są świadczeniami okresowymi. W piśmiennictwie prawniczym wskazuje się, że roszczenie o świadczenie okresowe musi charakteryzować się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość. Globalny rozmiar tych świadczeń zależy zatem od czasu trwania stosunku umownego. Powyższe odróżnia świadczenia okresowe od podzielonych świadczeń jednorazowych, których spełnienie zostało rozłożone na części (raty). Świadczenie mające z natury charakter okresowy (np. czynsz najmu) zachowuje ten charakter także wówczas, gdy umowa stron stanowi, że ma być spełnione jednorazowo. Każde ze świadczeń okresowych jest samoistnym świadczeniem (nie częścią jednego większego świadczenia), przedmiotem odrębnego roszczenia, które oddzielnie od pozostałych staje się wymagalne i ulega przedawnieniu w terminie 3 lat. Zapłata ceny przy sprzedaży na raty jest świadczeniem jednorazowym nie ze względu na typ umowy, ale dlatego, że świadczenie wyczerpuje się po zapłacie konkretnej kwoty, stanowiącej cenę. Podobnie jest ze świadczeniem kredytobiorcy przy umowie kredytu bankowego. Świadczenie z umowy kredytu bankowego, mimo płatności w ratach, nie jest świadczeniem okresowym, a tym samym nie można zgodzić się tezą, iż bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się w innej dacie dla każdej z rat kredytu.

Również w orzecznictwie Sądu Najwyższego panuje pogląd, że splata kredytu w ratach nie jest świadczeniem okresowym w rozumieniu art. 118kc (wyrok Sądu Najwyższego z 2. 10.1998rr., III CKN 578/98, Przedawnienie i terminy zawite, Zamówienia Publiczne Doradca, 2007 r., nr 6, s.56). Jak zważył Sąd Najwyższy, okoliczność, że kredyt jest spłacany ratalnie, nie zmienia charakteru tego roszczenia - w roszczenie okresowe. Pogląd powyższy podzielany jest także w doktrynie. Zgodzić należy się również z twierdzeniem pełnomocnika powódki, że mimo, iż w sprawie mamy do czynienia z pożyczką, a nie kredytem, jednak ta różnica nie ma istotnego znaczenia i pozwala uznać, że przywołany pogląd Sądu Najwyższego ma zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy.

Reasumując, świadczenie z tytułu zwrotu kwoty pożyczki (w ratach) nie jest świadczeniem okresowym. W konsekwencji, spłata kwoty udzielonej tytułem pożyczki w ustalonych planem spłaty ratach stanowiła świadczenie jednorazowe. W odróżnieniu od świadczeń okresowych, z których każde jest samodzielne, świadczenia ratalne nie mają charakteru samoistnego.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwany w momencie zawierania umowy miał wiedzę, iż zobowiązany będzie do zwrotu otrzymanej kwoty wraz z odsetkami oraz kosztami. Jego świadczenie miało zatem charakter jednorazowy, mimo że było spełniane w równych częściach w z góry określonych odstępach czasu. Bieg przedawnienia roszczenia strony powodowej rozpoczynał się zatem od dnia, w którym całe roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Pod pojęciem „wymagalność” należy rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Roszczenia mogą uzyskać przymiot wymagalności w dniu oznaczonym przez ustawę lub przez czynność prawną, albo w dniu wynikającym z właściwości zobowiązania, w tym również niezwłocznie po jego powstaniu (por. wyrok SN z dnia 18 stycznia 2008 r., V CSK 367/07). Poszczególne raty kredytu są sposobem dojścia do całkowitej spłaty zadłużenia. Skoro umowa określała termin końcowy spłaty zadłużenia, to wówczas rozpoczyna się wymagalność zadłużenia istniejącego na tę datę. Termin wymagalności kredytu w rozumieniu art. 120 k.c. należy wiązać więc z datą ostatecznej spłaty zadłużenia ( wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 22.12.2015 r., sygn.. akt II Ca 1388/15, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2012 r. I ACa 671/12, I Ca 198/15, wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 8.10.2015 r., sygn.. akt I Ca 198/15.).

Odnosząc się do zarzutu, iż zawarta ugoda nie przerwała biegu przedawnienia, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne rozważania Sądu Rejonowego w tym zakresie, a ich ponowne przytaczanie uważa za zbędne.

W tym miejscu po pierwsze podnieść należy, iż umowa pożyczki zawarta została w dniu 29 marca 2011 roku, i miała zostać spłacona w 60 ratach. Jednakże w niniejszej sprawie wymagalność zgodnie z ugodą i na skutek jej wypowiedzenia została prawidłowo ustalona na dzień 8 listopada 2014 roku, to jest z upływem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Pozew wniesiono w dniu 28 lipca 2016 roku. Zatem uwzględniając trzyletni termin przedawnienia roszczeń nie sposób przyjąć, iż doszło do przedawnienia dochodzonego roszczenia

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w pkt I sentencji na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.