Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 8.962 zł tytułem wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy w październiku 2014 r., kiedy to powód pozostawał w gotowości do świadczenia pracy i informował o tym pracodawcę, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pozwanej spółki. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że jest pracownikiem pozwanej spółki od kwietnia 2000 r. Pozwana spółka w dniu 6 sierpnia 2010 r. podjęła próbę rozwiązania z nim umowy o pracę. Swoje oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę następnie cofnęła z uwagi na niedopełnienie wszystkich formalności. Jednocześnie pozwana wydała powodowi świadectwo pracy oraz zwolniła go z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia oraz z zakazu konkurencji. W wyniku wszczętego przez powoda postępowania o przywrócenie do pracy Sąd Pracy stwierdził, że stosunek pracy łączący strony nie uległ rozwiązaniu, zaś powód może zgłosić skuteczne roszczenie o dopuszczenie go do pracy. Powód tak też uczynił uzyskując prawomocne orzeczenie nakazujące pozwanej dopuszczenie go do pracy. Począwszy od września 2014 r. do stycznia 2017 r. powód co miesiąc kierował do pracodawcy pisma wyrażające gotowość do świadczenia pracy na jego rzecz. Regularnie informował pozwaną, że w dalszym ciągu chciałby pracować na dotychczas zajmowanym stanowisku, występując jednocześnie z żądaniem dopuszczenia go do pracy. Nadmienił, że wykonywanie przez niego w spornym okresie, w toku postępowania sądowego, pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez niego gotowości do pracy ani pozostawania w czujności do jej wykonywania w rozumieniu art. 81 § 1 k.p. Stwierdził, że pozwana uniemożliwiała mu świadczenie pracy i niesłusznie nie dopuszczała go do jej wykonywania.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) spółka akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Nadto domagała się zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że warunkiem nabycia prawa do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 81 § 1 k.p. jest pozostawanie pracownika w gotowości do wykonywania pracy. Z kolei cechami istotnymi gotowości do wykonywania pracy są: zamiar jej wykonywania, faktyczna zdolność do jej świadczenia, uzewnętrznienie gotowości do jej wykonywania, pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. Jej zdaniem powód w przesłanych pismach nie deklarował wprost natychmiastowej gotowości do świadczenia pracy, a co najwyżej wolę spotkania z przedstawicielami pracodawcy celem omówienia jego statusu. Jednocześnie wskazała, że powód nie podjął żadnych realnych i faktycznych kroków zmierzających do zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy i nadal pozostawał w stosunku pracy z pracodawcą konkurencyjnym dla niej. W składanych do pozwanej pismach powód nie wskazywał miejsca, w którym oczekiwał będzie na wezwanie go wobec fizycznego niedopuszczenia go do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku. Pozwana spółka powołała się także na nadużycie prawa podmiotowego przez powoda i w tym kontekście przywołała wyrok Sądu Najwyższego, który stwierdził, że powoływanie się przez działacza związkowego na ochronę przed zwolnieniem w sytuacji, gdy rażąco i wyjątkowo nagannie łamie obowiązki pracownicze, jest czynieniem z prawa użytku, który jest sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem powołanego prawa oraz z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. został zatrudniony w (...) Spółce Akcyjnej w W. w dniu 1 kwietnia 2000 r. na podstawie umowy o pracę, w tym od dnia 1 lipca 2000 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika ds. kontroli finansowej, a od dnia 15 kwietnia 2001 r. na stanowisku regionalnego kierownika ds. kontroli finansowej.

Od 1 stycznia 2009 r. S. B. przysługiwało prawo do zasadniczego miesięcznego wynagrodzenia w wysokości 8.962 zł.

Dowód:

- aneks do umowy o pracę z 02.01.09 r. k . 96,

- przesłuchanie S. B. k. 181.

We wrześniu 2010 r. powód zainicjował postępowanie przed tutejszym Sądem Pracy, w którym domagał się przywrócenia do pracy w pozwanej. Wskazał, że zostało mu złożone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, ale ostatecznie je cofnięto z uwagi na konieczność przeprowadzenia konsultacji związkowej. Następnie udzielono mu informacji, iż jednak znajduje się w okresie wypowiedzenia.

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2013 r. wydanym w sprawie IX P 866/10 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił powództwo. Sąd ten ustalił, że powodowi nie zostało złożone oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę. W konsekwencji Sąd przyjął, że stosunek pracy między stronami trwa nadal. Apelacja wywiedziona przez powoda od w/w wyroku w części odmawiającej przywrócenia do pracy została oddalona na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 września 2014 r. w sprawie VI Pa 33/14.

Dowód:

- wyrok z 09.12.13 r. wraz z uzasadnieniem k. 13-19,

- wyrok z 19.09.14 r. wraz z uzasadnieniem k. 20-28,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

Jeszcze w grudniu 2013 r. powód zainicjował postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej o zapłatę wynagrodzenia za pracę i dopuszczenie go do pracy na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej. Strona pozwana nie wyraziła zgody na zawarcie ugody argumentując, że powodowi nie przysługują roszczenia wskazane we wniosku.

Dowód:

- pismo z 30.12.13 r. k. 29-30,

- pismo z 20.01.14 r. k. 34,

- odpis protokołu k. 38.

W kolejnym postępowaniu przeciwko pozwanej powód domagał się dopuszczenia do pracy na stanowisku kierownika regionalnego do spraw kontroli wewnętrznej. Żądaniu temu udzielono ochrony prawnej na mocy wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt IX P 1067/14. Sąd Pracy wskazał, że był związany wyrokami sądów w sprawach IX P 866/10 i VI Pa 33/14, co sprowadzało się do przyjęcia, że stosunek pracy istniejący między stronami od 2001 r. nadal trwa i w konsekwencji pozwana zobowiązany jest do zatrudniania powoda za wynagrodzeniem. Apelacja wywiedziona przez pozwaną od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 stycznia 2017 r. wydanym w sprawie VI Pa 88/16.

Dowód:

- wyrok z 27.01.17 r. wraz z uzasadnieniem k. 40-45v,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

Od września 2010 r. powód faktycznie nie świadczył pracy na rzecz pozwanej.

W dniu 17 września 2012 r. powód zawarł umowę o pracę z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Świadczył pracę na jej rzecz od 18 września 2012 r. do 11 czerwca 2014 r. Od dnia następnego jego pracodawcą została (...) Spółka Akcyjna w G.. Rozwiązanie tego stosunku pracy nastąpiło na skutek wypowiedzenia dokonanego przez powoda niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia sądowego nakazującego pozwanej dopuszczenie go do pracy. Okres wypowiedzenia wynosił 3 dni i upłynął 2 lutego 2017 r.

W okresie zatrudnienia u w/w pracodawców powód był niezdolny do pracy w wyniku choroby w dniach 23 i 30 kwietnia 2014 r.

Dowód:

- pismo z 30.01.17 r. k. 46,

- świadectwo pracy k. 47-48,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

Pismem z 22 września 2014 r. powód po raz pierwszy zgłosił pozwanej gotowość do pracy na stanowisku kierownika regionalnego do spraw kontroli wewnętrznej. Wskazał w nim, że w związku z zapadłym wyrokiem z 19 września 2014 r. zwraca się z prośbą o zajęcie stanowiska odnośnie jego osoby. Jego stosunek pracy nie został rozwiązany. Chciałby pracować w pozwanej spółce na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej. Żądanie dopuszczenia do pracy i tym samym umożliwienia wykonywania pracy zgłaszał już we wrześniu 2010 r. Skierował też do sądu pracy wniosek o zawezwanie pozwanej do zawarcia ugody w przedmiocie dopuszczenia go do pracy. W piśmie zwrócił się o udzielenie informacji, czy „okres od dnia 30 listopada 2010 r. do dnia dzisiejszego zostanie rozliczony w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych”, gdyż będzie miało to znaczenie dla ustalenia uprawnień emerytalnych. Zadeklarował też, że jest gotów spotkać się z przedstawicielem pozwanej.

Pisma o tożsamej treści powód kierował do pozwanej w każdym kolejnym miesiącu, aż do stycznia 2017 r. Wówczas to skierował do pozwanej dodatkowe pismo, w którym oświadczył, że stawi się w pracy na wezwanie pracodawcy. Podał też dane kontaktowe, w tym adres zamieszkania, numer telefonu i adres poczty elektronicznej.

Pozwana dopiero upływie roku po skierowaniu do niej pierwszego z pism odpowiedziała powodowi, iż nie widzi możliwości dalszego zatrudnienia powoda u siebie.

Dowód:

- pismo z 29.10.15 r. k. 39,

- pismo z 27.01.17 r. k. 49,

- potwierdzenia nadania k. 63, 65, 67, 95,

- pismo z 19.01.17 r. k. 64,

- pismo z 16.12.16 r. k. 66,

- pismo z 16.11.16 r. k. 68,

- pismo z 19.10.16 r. k. 69,

- pismo z 16.09.16 r. k. 70,

- pismo z 17.08.16 r. k. 71,

- pismo z 20.07.16 r. k. 72,

- pismo z 17.06.16 r. k. 73,

- pismo z 19.05.16 r. k. 74,

- pismo z 20.04.16 r. k. 75,

- pismo z 18.03.16 r. k. 76,

- pismo z 19.02.16 r. k. 77,

- pismo z 10.01.16 r. k. 78,

- pismo z 21.12.15 r. k. 79,

- pismo z 23.11.15 r. k. 80,

- pismo z 21.10.15 r. k. 81,

- pismo z 21.09.15 r. k. 82,

- pismo z 24.08.15 r. k. 83,

- pismo z 21.07.15 r. k. 84,

- pismo z 22.06.15 r. k. 85,

- pismo z 21.05.15 r. k. 86,

- pismo z 21.04.15 r. k. 87,

- pismo z 23.03.15 r. k. 88,

- pismo z 21.02.15 r. k. 89,

- pismo z 21.01.15 r. k. 90,

- pismo z 22.12.14 r. k. 91,

- pismo z 21.11.14 r. k. 92,

- pismo z 22.10.14 r. k. 93,

- pismo z 22.09.14 r. k. 94,

- zeznania B. B. k. 174,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

W dniu wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie VI Pa 88/16, tj. 27 stycznia 2017 r. powód wypowiedział umowę o pracę, która łączyła go ze spółką optima – ze skutkiem na dzień 2 lutego 2017 r

Dowód:

- pismo z 30.01.17 r. k. 46,

- świadectwo pracy k. 47-48,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

Został ostatecznie dopuszczony przez pozwaną do pracy z dniem 7 lutego 2017 r. Jednak pracy nie wykonywał, gdyż w tym samym dniu zwolniono go z obowiązku jej świadczenia do 21 lutego 2017 r. Zwolnienie to wydłużano, aby w dniu 27 lutego 2017 r. po raz kolejny rozwiązać z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p. – w związku okolicznością świadczenia przez powoda pracy na rzecz spółki (...).

Powód zaskarżył decyzję pracodawcy. Postępowanie w tej sprawie nie zostało prawomocnie zakończone.

Dowód:

- pismo k. 50,

- orzeczenie lekarskie k. 51,

- pismo z 21.02.17 r. k. 52,

- pozew k. 53-62,

- przesłuchanie S. B. k. 181-182.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie w znacznej mierze pozostawał bezsporny i ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, przesłuchanie powoda i częściowo zeznania B. B.. Kwestia obowiązywania stosunku pracy i obowiązek dopuszczenia powoda do pracy zostały prawomocnie rozstrzygnięte wyrokami tutejszego Sądu w sprawach IX P 866/10 i IX P 1067/14.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z wszystkich dokumentów zawartych w aktach spraw IX P 866/10, VI Pa 33/14, VI Pa 88/16, albowiem dowody pochodzące z tych akt, w szczególności orzeczenia z uzasadnieniami, były wystarczające ustalenia okoliczności pozostawania przez strony w stosunku pracy w październiku 2014 r. i obowiązku dopuszczenia powoda do pracy. Oddaleniu podlegał również wniosek pozwanej o zobowiązanie spółki (...) do złożenia dokumentów dotyczących ustania zatrudnienia powoda. Sąd dysponował złożonymi przez powoda dokumentami w postaci oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę oraz świadectwem pracy. W sposób wystarczający obrazowały one okoliczność zakończenia przez powoda pracy na rzecz w/w spółki.

Sporną między stronami była gotowość powoda do świadczenia pracy w październiku 2014 r. Powód zaoferował na jej potwierdzenie pisma kierowane do pozwanej comiesięcznie począwszy od września 2014 r. z potwierdzeniami nadań. Pozwana nie twierdziła, iż rzeczone pisma do niej nie dotarły. Jednak według niej nie stanowiły one deklaracji podjęcia pracy.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 81 § 1 k.p. Przepis ten jest wyjątkiem od zasady wynagradzania pracownika za pracę wykonaną i stanowi, że pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia.

Cechami charakterystycznymi gotowości pracownika do wykonywania pracy są:

- faktyczna zdolność do świadczenia pracy,

- uzewnętrznienie gotowości do wykonywania pracy,

- zamiar wykonywania pracy,

- pozostawanie w dyspozycji pracodawcy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2013 r., sygn. II PK 211/13).

Pozwana w pierwszej kolejności przeczyła temu, by powód zgłaszał jej gotowość do podjęcia pracy wcześniej, niż w styczniu 2017 r.

Sąd z tym stanowiskiem się nie zgodził. Faktem jest to, że żądanie przywrócenia do pracy w ramach odwołania od oświadczenia o rozwiązaniu tego stosunku nie jest wyrazem owej gotowości w rozumieniu art. 81 k.p., a co najwyżej gotowości po wyroku przywracającym. Należy jednak pamiętać, że po wydaniu wyroku w sprawie IX P 866/10 powód zawezwał pozwaną do próby ugodowej. Jej przedmiotem miało być m.in. roszczenie dopuszczenie do pracy. Wniosek powoda datowany jest na 30 grudnia 2013 r. Posiedzenie w jego przedmiocie odbyło się 20 lutego 2014 r. Jednocześnie wniosek zawierał wszystkie niezbędne dane umożliwiającej pozwanej skontaktowanie się z powodem.

Po wydaniu wyroku w sprawie VI Pa 33/14 oczywistym stało się, że powód formalnie nadal pozostaje w stosunku pracy z pozwaną, stąd może domagać się dopuszczenia do pracy i przy spełnieniu określonych wymagań - wynagrodzenia za okres pozostawania bez niej. Nadto z treści wyroku i jego uzasadnienia wynika, że w apelacji od wyroku w sprawie IX P 866/10 powód wspomniał o żądaniu dopuszczenia. Jednak uczynienie tego na etapie postępowania odwoławczego musiało skutkować odrzuceniem apelacji w tym zakresie.

W tej sytuacji powód zaczął kierować do pozwanej w odstępach miesięcznych pisma, w których zwracał się z prośbą o zajęcie stanowiska odnośnie jego osoby. Wskazywał, że jego stosunek pracy nie został rozwiązany. Deklarował, że chciałby pracować w pozwanej spółce na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej. Napomknął o żądanie dopuszczenia do pracy i próbie ugodowej. Zadeklarował też, że jest gotów spotkać się z przedstawicielem pozwanej.

Zdaniem Sądu nie ma innego logicznego wyjaśnienia motywu działania powoda przy systematycznym stosowaniu korespondencji do pozwanej przez okres kilkunastu miesięcy, jak to, że manifestował w ten sposób gotowość do powrotu do pracy na zajmowane wcześniej stanowisko. Dodatkowym potwierdzeniem tego jest okoliczność zainicjowania przez niego postępowania sądowego w przedmiocie żądania dopuszczenia do pracy, co miało miejsce 4 grudnia 2014 r.

Przyjmuje się, iż uzewnętrznienie gotowości do pracy może nastąpić nie tylko poprzez składanie stosownych oświadczeń przez pracownika, ale również przez czynności konkludentne. W wyroku z 13 lutego 2013 r., w sprawie I PK 187/12 Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, iż „błędne jest stanowisko, że warunkiem koniecznym do wykazania gotowości świadczenia pracy u pracodawcy jest złożenie przez pracownika stosownego oświadczenia na piśmie (na zasadach analogicznych, jak w przypadku uchylenia się od skutków wadliwego oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron). Pracownik może gotowość do pracy wyrazić pracodawcy w każdy możliwy sposób, w tym przez czynności konkludentne i przez sformułowanie odpowiedniego żądania w cywilnym postępowaniu sądowym prowadzonym przeciwko pracodawcy. Mimo że ujawnienie gotowości podjęcia pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p. jest czynnością wywołującą skutki materialnoprawne, to jednak nic nie stoi na przeszkodzie połączeniu takiego oświadczenia z czynnością procesową, jaką jest zgłoszenie powództwa o nakazanie przez sąd dopuszczenia pracownika do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za pozostawanie w gotowości do pracy”.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie ze stanowiskiem tym w pełni się zgadza. Jego przyjęcie w okolicznościach niniejszej sprawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że omawiane wyżej pisma powoda do pozwanej w sposób wystarczający uzewnętrzniały jego gotowość do pracy.

Strona pozwana wskazywała również, iż powód pracując w październiku 2014 r. na rzecz innego pracodawcy, nie pozostawał w jej dyspozycji.

Pozostawanie w dyspozycji pracodawcy jako element gotowości do pracy oznacza stan, w którym pracownik może na wezwanie pracodawcy niezwłocznie podjąć pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2003 r., I PK 345/02). Owa niezwłoczność nie oznacza, iż pracownik bezprawnie niedopuszczany do pracy musi powstrzymywać się od jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Należy mieć na uwadze to, że praca z zasady służy zapewnieniu środków pieniężnych na zaspokojenie potrzeb bytowych. Pracownik nie musi zatem biernie oczekiwać na dopuszczenie go do pracy czy to dobrowolnie, czy też na skutek rozstrzygnięcia sądu pracy.

W kwestii rozumienia gotowości do świadczenia pracy, w razie podjęcia zatrudnienia u innego pracodawcy wypowiadał się Sąd Najwyższy wykształcając tu jednolitą linię orzeczniczą, wedle której podjęcie zatrudnienia u innego pracodawcy nie wyłącza prawa do wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, jeżeli pracownik był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2003 r., sygn. akt I PK 109/03, z dnia 11 stycznia 2006 r., sygn. akt II PK 111/05).

Jak ustalił Sąd, powód od 18 września 2012 r. do 2 lutego 2017 r. świadczył pracę w ramach stosunku pracy na rzecz innych podmiotów. Uprzedzając ewentualne kroki ze strony pozwanej, już w dniu 27 stycznia 2017 r., gdy wydany został wyrok w sprawie VI Pa 88/16, rozwiązał umowę o pracę z zachowaniem trzydniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął z końcem 2 lutego 2017 r. Tymczasem pierwsza czynność zmierzająca do dopuszczenia powoda do pracy, tj. skierowanie na badania lekarskie, została podjęta przez pozwaną 6 lutego 2017 r. Powód jeszcze tego samego dnia uzyskał orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej.

Sąd nie dopatrzył się tu zatem po stronie powoda braku zdolności do natychmiastowego podjęcia pracy w pozwanej spółce.

Całokształt okoliczności sprawy czynił bezzasadnym zgłoszony przez pozwaną zarzut nadużycia prawa przez powoda. Sprowadzał się on do tego, że powód manipuluje rzekomą ochroną związkową, zwolnieniami lekarskimi, pracą dla podmiotu wykonującego działalność konkurencyjną dla pozwanej.

Stosowanie przepisu art. 8 k.p. oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z prawa, które mu w świetle przepisów prawa przedmiotowego przysługuje. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być szczegółowo uzasadnione. Decydując się na to zastosowanie należy wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć. (por. wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. IIPK 254/10, wyrok SN z 12 listopada 2014 r., sygn. I PK 79/14). Ocena, czy w konkretnym wypadku ma zastosowanie norma art. 8 k.p., mieści się w granicach swobodnego uznania sędziowskiego, po uwzględnieniu całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy (por. wyrok SN z 16 lipca 2015 r., sygn. II PK 172/14).

Z zasady ten kto sam narusza obowiązujący porządek prawny pozbawia się możliwości powoływania na zarzut nadużycia prawa przez inny podmiot.

Przyczyną problemów powoda nie jest jego postepowanie, ale wyłącznie pozwanej. To ona wprowadziła powoda w błąd co do rozwiązania stosunku pracy w roku 2010. To ona, mimo jasnego przekazu płynącego z uzasadnień wyroków w sprawie o przywrócenie powoda do pracy, nie pokusiła się o autorefleksję i w dalszym ciągu odmawiała powodowi podjęcia pracy. Doprowadziła do konieczności wszczynania kolejnych postępowań (łącznie z zawezwaniem), których efektem finalnym był nakaz dopuszczenia powoda do pracy. Ocena przyczyny rozwiązania umowy o pracę w roku 2017 leży poza sądem orzekającym w niniejszej sprawie, ale okoliczności złożenia powodowi oświadczenia budzą wątpliwości co do rzeczywistych intencji pozwanej.

Dodatkowo podkreślić należy, że argumenty powołane na uzasadnienie omawianego zarzutu są niczym niepoparte i do tego błahe. W szczególności trudno się dziwić powodowi, iż mając doświadczenie w zakresie sprzedaży produktów finansowych nowego zatrudnienia nie znalazł np. w branży zbrojeniowej, czy spożywczej. Natomiast jeżeli nadużywał on swoich praw w zakresie ochrony związkowej i zwolnień lekarskich, to obowiązujące przepisy pozwalają na wyeliminowanie tych nadużyć.

Ostatecznie Sąd uznał, że powód w październiku był fizycznie zdolny do pracy, miał zamiar jej podjęcia i był do tego gotowy. Uzewnętrznił też ów zamiar i gotowość, ale w wyniku bezprawnego działania pozwanej, nie został dopuszczony do pracy.

Tym samym roszczeniu powoda należało udzielić ochrony prawnej co do zasady.

W kwestii wysokości wynagrodzenia Sąd oparł się o aneks do umowy o pracę powoda z 2 stycznia 2009 r. Wskazana w nim wysokość wynagrodzenia powoda wyniosła 8.829 zł. Tyle też zasądzono na jego rzecz w pkt I wyroku. Uwadze Sądu umknął aneks z 31 grudnia 2009 r. On z kolei przewidywał wynagrodzenie w wysokości 8.962 zł, czyli takiej, jaką wskazał powód określając swoje żądanie.

Oddaleniu w pkt II wyroku podlegało powództwo co do kwoty 133 zł. Jak już wspomniano, Sąd błędnie ustalił wysokość wynagrodzenia powoda. Wyrok w tym zakresie wymaga korekty w ramach postępowania odwoławczego.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na treści art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowe rozdzielenia i zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 800 zł. Podstawę ustalenia wysokości kosztów stron stanowił § 2 pkt 4 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – według stanu prawnego obowiązującego w dniu wniesienia pozwu.

W toku postępowania Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie tymczasowo poniósł koszty opłaty od pozwu. Stosownie do wyniku sprawy i unormowania zawartego w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 98 k.p.c. – Sąd w pkt IV wyroku obciążył pozwaną w/w kosztami sądowymi w zakresie, w jakim uwzględniono żądanie powoda.

Rozstrzygnięcie w pkt V wyroku zapadło w oparciu o przepis art. 477 ² § 1 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...),

3. (...).