Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. -------

po rozpoznaniu w dniu 09 października 2017 roku, 27 listopada 2017 roku

sprawy D. K.

syna R. i B. z domu G.

urodz. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

I. w bliżej nieustalonym dniu września 2016 roku w nieustalonym miejscu, działając wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie znaczną ilością, tj. co najmniej 100 gram, środka odurzającego w postaci marihuany (ziela konopi innych niż włókniste), które sprzedał za kwotę co najmniej 2500,- złotych A. G. (1), w celu udzielania tego środka innym, nieokreślonym osobom,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

II. w dniu 24 października 2016 roku w T., woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy, posiadał środek odurzający w postaci marihuany ( ziela konopi innych niż włókniste) w ilości co najmniej 1,56 grama netto oraz substancję psychotropową w postaci 3 piktogramów z LSD,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

K. K. (1)

syna J. i B. z domu N.

ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 1 do 24 października 2016 roku w T., woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach czynu ciągłego posiadał znaczną ilość, tj. co najmniej 950,54 grama netto, środka odurzającego w postaci marihuany (ziela konopi innych niż włókniste), czym bezpośrednio zmierzał do odpłatnego udzielenia tego środka innym osobom, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na zatrzymanie przez Policję

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk;

II. w bliżej nieokreślonych dniach, w okresie od 1 do 24 października 2016 roku w T., woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, co najmniej pięciokrotnie udzielił P. S. środka odurzającego w postaci marihuany (ziela konopi innych niż włókniste),

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.205 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to po zastosowaniu art. 37b kk na mocy art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 §1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na mocy art. 87 §2 kk w zw. z art. 85 §1 i §2 kk w zw. z art. 86 §3 kk łączy jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone wobec oskarżonego D. K. i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  na mocy art. 45 §1 kk orzeka wobec oskarżonego D. K. przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia w kwocie 2.500,00 (dwa tysiące pięćset złotych);

V.  na mocy art. 33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego D. K. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

VI.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego D. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: suszu roślinnego o wadze netto 0,37 grama (0,27 grama po badaniach), suszu roślinnego o wadze netto 0,79 grama (po badaniach 0,63 grama), suszu roślinnego o wadze netto 0,40 grama (po badaniach 0,26 grama) oraz substancji w postaci trzech kwadratowych kawałków o wymiarach 8x8 mm przechowywanych w Magazynie (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w B.;

VII.  na mocy art. 44 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego D. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: plastikowego pudełka z przykrywką w kolorze niebieskim i kawałkiem folii aluminiowej, zawiniątka z folii aluminiowej z której wysypano susz roślinny oraz woreczka strunowego z którego wysypano susz roślinny, przechowywanych w składnicy dowodów rzeczowych tutejszego Sądu pod poz. 21/17;

VIII.  na mocy art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu D. K. okres zatrzymania od dnia 24 października 2016 roku godz. 10.50 do dnia 25 października 2016 roku, godz. 16.30, przyjmując, iż stanowi to równowartość 2 (dwóch) dni kary pozbawienia wolności;

IX.  uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w okresie od 1 do 24 października 2016 roku w T., woj. (...)- (...), działając wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość, tj. 950,54 grama netto środka odurzającego w postaci marihuany (ziela konopi innych niż włókniste) tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to po zastosowaniu art. 37b kk na mocy art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

X.  uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, tj. występku z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XI.  na mocy art. 87 §2 kk w zw. z art. 85 §1 i §2 kk w zw. z art. 86 §3 kk łączy jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

XII.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: suszu roślinnego o wadze netto 74 gram (po badaniach 44,4 grama), suszu roślinnego o wadze netto 26,98 grama (po badaniach 16,78 grama), suszu roślinnego o wadze netto 50,03 grama (po badaniach 48,59 grama), suszu roślinnego o wadze netto 134,24 grama (po badaniach 91,51 grama), suszu roślinnego o wadze netto 6,12 grama (po badaniach 5,74 grama), suszu roślinnego o wadze 2,91 grama (po badaniach 1,32 grama), suszu roślinnego o wadze netto 46,60 grama (po badaniach 45,62 grama), suszu roślinnego o wadze netto 6,32 grama (po badaniach 6,01 grama), suszu roślinnego o wadze netto 603,34 grama (po badaniach 528,00 grama), przechowywanych w Magazynie (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w B.;

XIII.  na mocy art. 44 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego K. K. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: słoika litrowego, słoika litrowego, słoika litrowego, słoika plastikowego z zieloną przykrywką, pojemnika plastikowego z żółtą przykrywką, puszki metalowej, fragmentu butelki plastikowej, kubka plastikowego z literą M, młynka z logo marihuany, wagi elektronicznej, reklamówki koloru siwego, suszu roślinnego o wadze netto 1491,98 grama (po badaniach 1048,42 grama), przechowywanych w składnicy dowodów rzeczowych tutejszego Sądu pod poz. 21/17;

XIV.  na mocy art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu K. K. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 24 października 2016 roku godz. 11.25 do dnia 21 grudnia 2016 roku, godz. 15.15, przyjmując, iż stanowi to równowartość 59 (pięćdziesięciu dziewięciu) dni kary pozbawienia wolności;

XV.  zasądza od oskarżonego D. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420,00 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w części go dotyczącej, w kwocie (...),41 (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych, czterdzieści jeden groszy);

XVI.  zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420,00 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w 1/2 części go dotyczącej, w kwocie 647,71 (sześćset czterdzieści siedem złotych, siedemdziesiąt jeden groszy), w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa.

II K 139/17

UZASADNIENIE

5 października 2016 roku w związku z prowadzonym postępowaniem przygotowawczym w sprawie posiadania narkotyków funkcjonariusze policji z KPP w G. (...)udali się do T., gdzie dokonali przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych zajmowanych przez A. G. (1). W wyniku przeszukania ujawniono między innymi marihuanę.

Dowód:

- protokoły przeszukania i spis rzeczy – k.31-36;

- protokół użycia testera narkotykowego i przeważenia substancji – k. 38-42.

A. G. (2) wyjaśnił, iż narkotyki nabył od osoby, która mieszka w akademiku nr 1 w T.. Do transakcji doszło we wrześniu 2016 roku. A. G. (2) już wcześniej powziął plan zakupu większej ilości marihuany by następnie sprzedać ją z zyskiem. W tym celu pytał o możliwość zakupu narkotyku w jednym z lokali w T.. Tam uzyskał informację, iż zakupu może dokonać w akademiku nr 1, w pokoju zajmowanym wówczas przed D. K.. A. G. (2) udał się w związku z tym pod wskazany adres. D. K. posiadał wówczas niewielką ilość marihuany, zobowiązał się jednak do załatwienia 100 gram narkotyku za kilka dni. W umówionym czasie A. G. (2) ponownie udał się do D. K.. Wtedy to doszło do transakcji. Za 100 gram marihuany zawiniętej w folię A. G. (2) zapłacił 2.500 złotych.

Dowód:

- wyjaśnienia A. G. (1) – k. 63; k. 192, k. 245, k. 792-793.

W wyniku powyższych ustaleń w dniu 24 października 2016 roku doszło do przeszukania pokoju w domu studenckim zajmowanym przez D. K.. Ujawniono wówczas między innymi woreczek strunowy z zawartością marihuany o wadze 1,56 grama oraz trzy piktogramy nasączone kwasem LSD. Zabezpieczone substancje należały do D. K..

Dowód:

- protokół przeszukania wraz ze spisem rzeczy – k. 113-115;

- protokół użycia testera narkotykowego – k. 119;

- protokół przeważenia substancji – k. 122;

- wyjaśnienia oskarżonego D. K. – k. 172, k. 766.

24 października 2016 roku dokonano również przeszukania pokoju w domu studenckim nr 2, zajmowanym przez K. K. (1). W wyniku przeszukania ujawniono u niego między innymi 950,54 gram marihuany oraz 1491,98 gram tzw. samosiejki. Zabezpieczona substancja należała do K. K. (1).

Dowód:

- protokół przeszukania – k. 116-118;

- protokół użycia testera narkotykowego – k. 121;

- protokół przeważenia substancji – k. 124;

- opinia fizyko-chemiczna – k. 572-576;

- wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) – k. 766, k. 179, k. 217, k. 670.

Wraz z K. K. (1) pokój w akademiku od 1 października 2016 roku zajmował P. S.. Wiedział on, że K. K. (1) przechowuje w miejscu zamieszkania narkotyki. Na przestrzeni od 1 października 2016 roku do momentu przeszukania K. K. (1) pięciokrotnie udzielił nieodpłatnie marihuanę P. S. podczas spotkań towarzyskich. Marihuanę tę P. S. wypalał wraz z K. K. (1). K. K. (1) nie żądał zapłaty za udzielony środek odurzający. P. S. traktował udzielenie narkotyku jako koleżeński poczęstunek.

Dowód:

- zeznania świadka P. S. – k. 550-551, k. 602.

Oskarżony D. K. nie był dotychczas karany, wykształcenie średnie, kawaler, bez osób na utrzymaniu, zatrudniony na podstawie umowy cywilnoprawnej w firmie (...), dochód około 1700-1800 złotych miesięcznie, student (...) w B., w poradni zdrowia psychicznego nie leczył się, leczy się od uzależnienia od narkotyków.

Dowód:

- karta karna – k. 255;

- dane osobopoznawcze – k. 392;

- informacja o terapii odwykowej –k. 781.

Oskarżony K. K. (1) nie był dotychczas karany, wykształcenie średnie, student, kawaler, bez osób na utrzymaniu, pracuje dorywczo na umowę zlecenia, dochód około 300-600 złotych miesięcznie, w poradni zdrowia psychicznego nie leczył się, leczony od uzależnienia od narkotyków.

Dowód:

- karta karna – k. 256;

- dane osobopoznawcze – k. 285.

Oskarżony D. K. na przestrzeni całego postępowania nie przyznawał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia. Wyjaśnił w związku z tym, iż nie kojarzy osoby, której miał sprzedać marihuanę. Słyszał ksywę G.. Zaprzeczył, aby trudnił się handlem narkotykami (k. 766-767, k. 172). Przyznał się natomiast do zarzutu przedstawionego mu w punkcie II aktu oskarżenia. Wyjaśnił w związku z tym, iż jest osobą uzależnioną od narkotyków. Na etapie postępowania przygotowawczego wyjawił, gdzie zaopatrywał się w LSD. Odmówił podania źródła zaopatrzenia w marihuanę w obawie o własne życie. Przechodzi obecnie terapię (k. 172, k. 766).

Oskarżony K. K. (1) przyznał się do posiadania marihuany zabezpieczonej podczas przeszukania jego pokoju (zarzut III aktu oskarżenia). Wskazał przy tym, iż środek odurzający posiadał na własny użytek. Wyraził przypuszczenie, że ilość zabezpieczonego środka wynika z uwzględnienia w jego gramaturze tzw. samosiejki, którą zbierał w okolicach T. (k. 179, k. 217, k. 766). Z kolei oskarżony nie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, tj. udzielenia środka odurzającego P. S.. Wskazał, iż jest on jego współlokatorem w akademiku (k. 179, k. 766).

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego D. K., sąd zważył, iż jeśli chodzi o zarzut opisany w punkcie II aktu oskarżenia (posiadanie narkotyków) zasługiwały one na przymiot wiarygodności. Marihuana oraz piktogramy z LSD zostały ujawnione w pokoju zajmowanym przez oskarżonego (k. 113-115). Oskarżony wskazał, iż stanowiły jego własność. W trakcie postępowania przygotowawczego wyjaśnił, w jaki sposób wszedł w posiadanie LSD. Sąd nie znalazł podstaw, aby wyjaśnienia te odrzucić. Za niewiarygodne sąd uznał z kolei wyjaśnienia oskarżonego dotyczące zarzutu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia (udziału w obrocie środka odurzającego). Wyjaśnienia w tej części sąd zestawił z zeznaniami świadka A. G. (1). Świadek ów szczegółowo opisał okoliczności związane z nabyciem od D. K. znacznej ilości marihuany. Wskazał, iż o możliwości nabycia narkotyków od oskarżonego dowiedział się w jednym z lokali w T.. Tam wskazano mu adres oskarżonego. W przekonaniu sądu świadczy to o tym, że oskarżony był znany jako osoba handlująca narkotykami. Następnie A. G. (2) przedstawił szczegóły transakcji. W tym celu udał się pod wskazany adres do pokoju w akademiku, gdzie mieszkał wówczas oskarżony. Tam przedstawił mu chęć zakupu większej ilości marihuany w celu jej dalszej odsprzedaży. Oskarżony nie posiadał przy sobie tak dużej ilości, jednak zadeklarował jej sprzedaż za kilka dni. Tak też się stało (k. 792-793, k. 63). Świadek A. G. (2) podczas przesłuchania rozpoznał osobę, która sprzedała mu marihuanę. Spośród osób okazanych wskazał na D. K. (k. 192-194). A. G. (2) podał także miejsce dokonania transakcji. Był to pokój w akademiku nr 1 w T.. Świadek wyjaśnił przy tym nieścisłości związane z numerem akademika, w którym miał zamieszkiwać oskarżony. Wskazał, iż w akademiku nr 1 oskarżony przebywał czasowo w związku z remontem w akademiku nr 2. Sprostował także podczas okazania imię oskarżonego, wskazując, iż ma na imię D., a nie
Ł. (k. 193). Depozycjom tym sąd dał wiarę. Wskazać należy, iż A. G. (2) nie miał żadnego interesu, aby bezpodstawnie obciążyć oskarżonego. Oskarżony nie znał wcześniej świadka, nie miał z nim żadnego zatargu. A. G. (2) już podczas pierwszego przesłuchania, kiedy ujawniono u niego narkotyki, wskazał źródło ich pochodzenia (k. 63). Ponad wszelką wątpliwość wskazał na oskarżonego podczas okazania. Podał szczegóły transakcji, zaznaczając, że do zakupu nie doszło natychmiast przy pierwszej jego wizycie w akademiku u oskarżonego. W ocenie sądu szczegóły te jednoznacznie wskazują, iż nie była to wersja zmyślona, obliczona wyłącznie na obciążenie oskarżonego. Jak już wskazano, A. G. (2) nie miał ku temu żadnych powodów ponieważ nie znał wcześniej oskarżonego. W zestawieniu z przedstawionymi depozycjami A. G. (1), wyjaśnienia oskarżonego należało uznać za niewiarygodne. Dodać trzeba, iż oskarżony niewątpliwie – choćby ze względu na ich zażywanie – znal źródła dostępu do narkotyków. Miał zatem możliwość ich sprzedaży kolejnym osobom, zwłaszcza że wiązało się to z zarobkiem. Sąd nie znalazł racjonalnych podstaw, aby relacji A. G. (1) odmówić przymiotu wiarygodności. Jest ona logiczna. Nie dyskwalifikują jej nieścisłości dotyczące numeru akademika oraz imienia oskarżonego. W trakcie postępowania dowodowego zostały one wiarygodnie wyjaśnione. A. G. (2) nie miał żadnych wątpliwości co do osoby sprzedającego narkotyki podczas okazania. Co znamienne, jego wygląd opisał jeszcze przed okazaniem, wskazując na ciemne długie włosy oraz wzrost (k. 63). To w ocenie sądu wyklucza możliwość pomyłki podczas okazania. A. G. (2) wiedział po prostu jak wyglądał oskarżony.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego K. K. (1) w części dotyczącej posiadania marihuany (zarzut III aktu oskarżenia), sąd co do zasady dał im wiarę. Fakt posiadania środka odurzającego nie stanowił przedmiotu sporu w sprawie. Oskarżony przyznał się do posiadania marihuany, wskazując na jej przeznaczenie. Wskazał w związku z tym, iż nie zamierzał jej sprzedawać. Wyraził także wątpliwość co do wagi zabezpieczonego narkotyku, wskazując iż w składzie zabezpieczonej substancji znajdowała się tzw. samosiejka, która nie ma właściwości narkotycznych (k. 766, k. 179, k. 217, k. 670). Marihuana została ujawniona podczas przeszukania pokoju zajmowanym przez oskarżonego. Substancja została poddana badaniom testerem narkotykowym (k. 116-1121). Co do faktu posiadania marihuany nie może zatem być wątpliwości. Należy jednak dodać, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego, było jej znacznie więcej. Po zważeniu okazało się, iż oskarżony posiadał 950,54 gram ziela konopi innych niż włókniste. Co ważne, w trakcie przeszukania oskarżony sam wskazał reklamówkę, w której znajdowała się tzw. samosiejka. Również i tę substancję zważono (1491,98 grama). Faktu posiadania tzw. samosiejki nie wskazano w opisie czynu. Poza nią oskarżony posiadał mimo tego prawie 1 kg marihuany, a nie jak twierdził – 200-250 gram (k. 179). W tym zakresie jego wyjaśnienia nie znalazły uznania sądu. Przeczą im bowiem obiektywne pomiary dokonane w związku z przeszukaniem jego pokoju. Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego, sąd nie znalazł dowodów na usiłowanie odpłatnego udzielenia zabezpieczonej substancji innym osobom. Oskarżony zdecydowanie temu zaprzeczył. W sprawie nie przeprowadzono postępowania dowodowego, które relację te byłoby w stanie podważyć. Kwestia ta zostanie szerzej omówiona przy prawnokarnej ocenie czynu oskarżonego.

Sąd nie podzielił z kolei wyjaśnień K. K. (1) co do zarzutu udzielenia marihuany P. S. (zarzut IV aktu oskarżenia). Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zeznania świadka P. S., który wskazał wprost, iż K. przez okres trzech tygodni częstował go marihuaną, którą wspólnie palili. Wskazał, iż było chyba pięć takich sytuacji (k. 602). Świadek opisał też historię ich znajomości (k. 550-551). Przyznał, że oskarżony jako jego współlokator przechowywał w pokoju marihuanę. Sąd zważył, iż zeznania P. S. były stanowcze i logiczne. Świadek nie miał żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego, który był jego dobrym kolegą. Jego zeznania wskazują, iż K. K. (1) posiadał marihuanę, którą okazyjnie, bezpłatnie mu udzielał. Był to jak wskazał świadek „poczęstunek” (k. 602). Stąd tez wniosek, że wynikał z bliskiego koleżeństwa, a palenie marihuany było czynnością towarzyszącą wspólnym rozmowom. Na tym tle wyjaśnienia oskarżonego okazały się niewiarygodne. Podobnie jak zeznania świadka P. S. złożone podczas rozprawy głównej. Świadek już na wstępie zasłonił się wówczas niepamięcią, a jego dalsze zeznania były wyjątkowo nieudolne. Świadek nie potrafił wyjaśnić sprzeczności swoich zeznań. Wskazał, że palił marihuanę z niewiadomego źródła. Nie pamiętał kto udzielił mu narkotyku (k. 770). W ocenie sądu zeznania P. S. złożone podczas rozprawy były obliczone na odciążenie oskarżonego i potwierdzenie jego linii obrony w tym zakresie. Zabieg ten nie powiódł się. Świadek uczynił to nieudolnie, jego zeznania rażą naiwnością. Stoją w jaskrawej opozycji do jego depozycji złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego. Nie sposób w inny sposób wyjaśnić wszak, iż na rozprawie świadek nie pamiętał kto udzielił mu marihuany, podczas gdy wcześniej jednoznacznie wskazywał na swojego kolegę z pokoju K. K. (1).

W trakcie rozprawy głównej sąd przesłuchał także w charakterze świadków B. K. – matkę K. K. (1), R. K. – ojca oskarżonego D. K. oraz K. B. i B. G.. Osoby te opisały sytuację życiowa oskarżonych, zwłaszcza po popełnieniu zarzucanych im czynów. Wskazały na źródła ich utrzymania. Akcentowały fakt uzależnienia oskarżonych od narkotyków oraz podjęcie przez nich leczenia odwykowego. Wskazały na poszukiwanie zatrudnienia przez oskarżonych oraz pozytywne zmiany w ich życiu po wydarzeniach wskazanych w akcie oskarżenia. Sąd dał wiarę tym zeznaniom. Wydaje się, iż oskarżeni – mimo stanowisk zajętych w sprawie – zrozumieli naganność swojego postępowania, wykazując wolę pozytywnych zmian.

W trakcie rozprawy głównej odczytano, wobec braku sprzeciwu stron, również zeznania pozostałych świadków wskazanych w akcie oskarżenia (k. 685, k. 769, k. 795). Ich relacje nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych w sprawie, nie wnosiły do niej nic istotnego. Żadna ze stron nie wniosła do nich zastrzeżeń. Stąd też nie ma potrzeby ich szczegółowego omówienia. Są one wiarygodne, dotyczą jednak okoliczności niezwiązanych bezpośrednio z nurtem niniejszego postępowania.

Przedmiotem oceny sądu były także pozostałe, nieosobowe źródła dowodowe w sprawie. Sąd dal im wiarę. Protokoły przeszukania pomieszczeń zajmowanych przez oskarżonych, protokoły użycia testera narkotykowego oraz protokoły zatrzymań wskazują na czynności podejmowane w niniejszej sprawie. Wskazują one w sposób obiektywny na ustalenia poczynione podczas tych czynności. Do akt sprawy załączono także dokumentację fotograficzną wskazującą na zabezpieczone przedmioty. Sąd nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania. Sąd uznał za wiarygodne opinie fizyko-chemiczne substancji zabezpieczonych w związku z przeszukaniem pokoju oskarżonego K. K. (1) oraz D. K. (k. 572-576, k. 612-614). Wskazują one jednoznacznie na charakter substancji. Zostały przeprowadzone przez podmiot fachowy, co do którego kompetencji nie było żadnych wątpliwości. Sąd uznał także za wiarygodne informacje płynące z opinii sądowo-psychiatrycznych oskarżonych (k. 485-488) oraz informacji o ich uzależnieniu od narkotyków (k. 403, k. 489-503). Wskazują one w sposób obiektywny na stan zdrowia oskarżonych oraz ich uzależnienie. Przymiot wiarygodności sąd nadal także informacjom wynikającym z informacji o sytuacji życiowej oskarżonych, ich stanie majątkowym i rodzinnym (k. dane osobopoznawcze – k. 392, k. 372, k. 459, k. 478, k. k. 390, k. 480, k. 285).

Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy, sąd uznał oskarżonego D. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W przekonaniu sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżony brał udział w obrocie znaczną ilością środka odurzającego. Uczestniczenie w obrocie polega na przyjęciu środków odurzających (…) odpłatnie lub nieodpłatnie, celem późniejszego ich przekazania innej osobie, niebędącej konsumentem. W przypadku gdy odbiorcą jest konsument zachodzi udzielenie środka psychoaktywnego innej osobie (art. 58 lub 59 ustawy (por. wyrok SA w Katowicach z 27.6.2002 r., II AKa 201/02, OSA 2003, nr 6, poz. 56; wyrok SA w Białymstoku z 20.3.2001 r., II AKa 34/01, OSA 2002, nr 4, poz. 31). Przedstawiony pogląd powszechnie przyjmowany w orzecznictwie oraz doktrynie precyzyjnie rozróżnia formy przestępczego działania penalizowane w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii (por. art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz 2008, wyd. 2, [red:] S., L./elektr.). Wyodrębnienie „uczestnictwa w obrocie” opiera się zatem na stwierdzeniu zamiaru przekazania otrzymanej substancji od wprowadzającego do obrotu innej osobie niebędącej konsumentem. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, zważyć trzeba jeszcze raz na okoliczności transakcji dokonanej pomiędzy oskarżonym a A. G. (1). A. G. (2) wyjaśnił w związku z tym, iż chciał zarobić na handlu marihuaną, dlatego kupił znaczną jej ilość, tj. 100 gram (k. 63). Już sama ilość zakupionego jednorazowo środka wskazuje jednoznacznie na cel transakcji. Wątpliwości nie budzą również dalsze okoliczności transakcji. A. G. (2) poinformował oskarżonego o zamiarze kupienia większej ilości narkotyku. D. K. nie posiadał przy sobie takiej ilości. W związku z tym umówił się z A. G. (1), iż za kilka dni załatwi potrzebną partię marihuany. W dniu transakcji oskarżony przekazał mu zamówiony środek zapakowany w folię (k. 792-793). Przedstawiona sekwencja zdarzeń wskazuje, iż doszło do umówionej wcześniej transakcji hurtowej ilości marihuany. D. K. zdawał sobie przy tym sprawę, iż uczestniczy w obrocie środkiem odurzającym, dokonując jego sprzedaży osobie niebędącej konsumentem. Gdyby bowiem A. G. (2) był konsumentem to do transakcji doszłoby już podczas jego pierwszej wizyty u oskarżonego. Wtedy to bowiem D. K. posiadał mniejszą ilość marihuany, informując o tym A. G. (1) (k. 793). Zadeklarował przy tym, iż za kilka dni załatwi większą jej ilość. Tak też się stało. Okoliczności te wskazywały na to, że osoba nabywająca narkotyki od oskarżonego nie czyniła tego na własny użytek, ale w celu ich dalszej ich odsprzedaży. Jego zachowanie wyczerpało tym samym znamiona występku uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi. Sąd przyjął przy tym, iż w sprawie należy przyjąć kwalifikowaną postać występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przedmiotem uczestnictwa w obrocie była bowiem znaczna ilość wspomnianego środka. W sprawie ustalono, iż chodziło o zakup co najmniej 100 gram marihuany. Według dominującego poglądu orzecznictwa i doktryny „znaczna ilość” to taka ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych ( por. postanowienie SN z 23.2.2017 r., IV KK 19/17, Legalis nr 1580554). Uzupełniając przytoczony pogląd, wskazać należy, że chodzi o ilość potrzebną do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób ( por. np. wyrok SA w Warszawie z 24.6.2015 r., II AKa 136/15, KZS 2015, nr 12, poz. 53; wyrok SN z 10.4.2014 r., IV KK 49/14, Legalis nr 1002366; wyrok SA w Poznaniu z 28.1.2014 r., II AKa 231/13, Legalis nr 863038). Nie może budzić wątpliwości, że ilość 100 gram marihuany kryteria te spełnia, skoro zwyczajowo marihuana sprzedawana jest w porcjach „handlowych” 1 lub 0,5 grama.

W punkcie II wyroku sąd uznał oskarżonego D. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II Aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Okoliczności popełnienia opisanego czynu nie budziły wątpliwości. W dniu przeszukania ujawniono u oskarżonego 1,56 grama marihuany oraz substancję psychotropową w postaci 3 piktogramów z LSD. Oskarżony przyznał się do posiadania wskazanych narkotyków. Jego zachowanie wyczerpało tym samym znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd zważył zarazem, iż w sprawie nie zachodzi możliwość przyjęcia wypadku mniejszej wagi z art. 62 ust. 3 ustawy. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości. Kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości czynu ustawodawca wymienia w art. 115 § 2 kk. Sąd nie mógł pominąć zatem, iż przestępstwa narkotykowe niosą ze sobą znaczne społeczne zagrożenie problemem narkomanii. Czyn oskarżonego został popełniony w okresie po dokonaniu transakcji z A. G. (1). Nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony funkcjonował w środowisku jako osoba trudniąca się procederem handlu narkotykami. Świadczy to o jego nastawieniu, cynizmie i bezwzględności. Wzgląd na całość działalności oskarżonego nie może prowadzić wobec tego do wyizolowania z niej jednostkowego czynu posiadania narkotyków wskazanego w zarzucie. Z tego też względu sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia wypadku mniejszej wagi.

W punkcie IX wyroku sąd uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w okresie od 1 do 24 października 2016 roku w T., działając wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość, tj. 950,54 grama środka odurzającego w postaci marihuany (ziela konopi innych niż włókniste), tj. występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu. Stąd też zmienił opis i jego kwalifikację, po uprzednim uprzedzeniu stron o takiej możliwości (k. 795). W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż w trakcie przeszukania pokoju oskarżonego ujawniono środek odurzający o podanej gramaturze (ujawniono także tzw. „samosiejkę”, co jednak ze względu na jej właściwości nie znalazło odzwierciedlenia w opisie czynu). Oskarżony przyznał się do posiadania takiej ilości marihuany. Zaprzeczył przy tym stanowczo, aby zmierzał do odpłatnego jej udzielenia innym osobom. Oskarżyciel publiczny w tym zakresie nie przedstawił żadnego dowodu, który skłaniałby do przyjęcia, iż oskarżony bezpośrednio zmierzał do odpłatnego udzielenia środka odurzającego innym osobom. W tym miejscu należy przytoczyć stanowisko Sądu Okręgowego w Toruniu, wyrażone przy okazji rozpoznania zażalenia w przedmiocie stosowania środka zapobiegawczego w przedmiotowej sprawie. Odnosi się ono wprost do omawianej obecnie kwestii. Sąd Okręgowy wskazał w związku z tym, iż „ o ile (…) można się zgodzić z twierdzeniem, że podejrzany wszedł w posiadanie tak znaczącej ilości środków odurzających w celu udzielenia ich innym osobom, o tyle z okoliczności tej nie można wywodzić automatycznie, iż czyn ten wyczerpywał jednocześnie znamiona usiłowania dokonania przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. By mówić o usiłowaniu, konieczne jest wykazanie, że sprawca bezpośrednio zmierzał do dokonania czynu zabronionego, którego to elementu bezpośredniości w odniesieniu do czynu zarzucanego K. K. (1) nie wykazano, czy choćby uprawdopodobniono w wysokim stopniu” ( por. postanowienie Sądu Okręgowego w Toruniu z 31 stycznia 2017 roku, IX Kz 401/16 – k. 42-42v. akt II Kp 116/16). Słuszność jurydyczna przedstawionego poglądu nie wymaga żadnego komentarza. Dodać jedynie trzeba, iż w trakcie dalszego postępowania dowodowego oskarżyciel publiczny nie przejawił inicjatywy dowodowej, na podstawie której można by ustalić, że oskarżony zmierzał bezpośrednio do popełnienia czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Prawo polskie nie przewiduje karania za zamiar popełnienia przestępstwa, jeśli w żaden sposób nie przystąpiono do jego realizacji. Za usiłowanie nie może zostać uznane posiadanie wagi elektronicznej, czy woreczków strunowych do pakowania narkotyków. W dalszym ciągu bowiem okoliczności te nie świadczą o fazie w pochodzie czynu bezpośrednio poprzedzającej dokonanie. Z kolei większego komentarza nie wymaga także zasadność przyjęcia posiadania znacznej ilości środka odurzającego. Godzi się jedynie przypomnieć, iż oskarżony posiadał prawie 1 kg marihuany, co pozwalało na jednorazowe odurzenie co najmniej kilkuset, jeśli nie kilku tysięcy osób. Jeszcze raz w związku z tym przytoczyć trzeba dominujące stanowisko orzecznictwa w kwestii „znacznej ilości” w kontekście art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. „Znaczna ilość” to taka ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych ( por. postanowienie SN z 23.2.2017 r., IV KK 19/17, Legalis nr 1580554). Chodzi o ilość potrzebną do jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób ( por. np. wyrok SA w Warszawie z 24.6.2015 r., II AKa 136/15, KZS 2015, nr 12, poz. 53; wyrok SN z 10.4.2014 r., IV KK 49/14, Legalis nr 1002366; wyrok SA w Poznaniu z 28.1.2014 r., II AKa 231/13, Legalis nr 863038). Mając na uwadze przedstawione powyżej uwagi, sąd przyjął, iż oskarżony wyczerpał swym zachowaniem znamiona czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W punkcie X wyroku sąd uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, tj. występku z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk. W sprawie ustalono, iż w okresie od 1 do 24 października 2016 roku oskarżony nieodpłatnie co najmniej pięciokrotnie udzielił P. S. środka odurzającego w postaci marihuany. Okoliczności tego czynu szczegółowo opisał w swych zeznaniach świadek P. S., wskazując, iż przez okres niecałych trzech tygodni oskarżony poczęstował go kilka razy marihuaną, którą wspólnie wypalili. Uszczegółowił następnie, iż było to chyba pięć razy (k. 602). Oskarżony czynił to przy okazji wizyt świadka w akademiku. W ocenie sądu nie może budzić wątpliwości, iż tym samym oskarżony wyczerpał znamiona czynu polegającego na udzieleniu środka odurzającego (art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). K. K. (1) nie czynił tego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co wykluczało możliwość przyjęcia kwalifikacji z art. 59 ust. 1 ustawy. Były to poczęstunki okolicznościowe, wynikające ze stosunku koleżeństwa oskarżonego z P. S.. Oskarżony nie oczekiwał z tego tytułu zadnej korzyści. Oskarżony zakładał po prostu, iż przy okazji odwiedzin kolego poczęstuje go posiadaną marihuaną (art. 12 kk).

Uznając oskarżonego D. K. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, sąd po zastosowaniu art. 37b kk na mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1 w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Za czyn z punktu II aktu oskarżenia, po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na mocy art. 87 § 2 kk w zw. z art. 85 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 86 § 3 kk sąd połączył jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone wobec oskarżonego D. K. i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 7 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie sądu orzeczone kary jednostkowe oraz kara łączna ograniczenia wolności, są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Spełnią cele z zakresu prewencji indywidualnej oraz kształtowania świadomości społecznej społeczeństwa. Wydane orzeczenie stanowi jednoznaczny sygnał, iż przypisane zachowania oskarżonego spotkały się z szybką i stanowczą reakcją sądu, skutecznie zapobiegając popełnieniu przestępstw w przyszłości. Wyjaśniając orzeczenie w części dotyczącej kary, zważyć trzeba na zagrożenia ustawowe czynów przypisanych oskarżonemu. Występek z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożony jest karą grzywny i karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Wymierzenie kar w ustawowych granicach wiązałoby się zatem między innymi z osadzeniem oskarżonego w zakładzie karnym na stosunkowo długi okres. W ocenie sądu nie jest to zabieg konieczny z punktu widzenia resocjalizacyjnych, wychowawczych i prewencyjnych celów kary. Oskarżony zrozumiał obecnie, iż jego konflikt z prawem miał swoje źródło w uzależnieniu od narkotyków. Podjął i kontynuuje terapię odwykową. Zmienił środowisko, rozpoczął pracę zawodową, co pozwala na ustalenie woli zmian w dotychczasowym życiu. W tym stanie rzeczy sąd przyjął, iż zasadnym będzie sięgnięcie do instytucji przewidzianej w art. 37b kk, która umożliwia orzeczenie sekwencji kar pozbawienia wolności do 6 miesięcy i ograniczenia wolności do 2 lat. Zastosowanie art. 37b kk pozwala tym samym na istotne złagodzenie sankcji za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd miał przy tym na uwadze, iż oskarżony popełnił czyn o znacznej społecznej szkodliwości. Uczestniczył w obrocie znacznej ilości narkotyku, mając pełną świadomość konsekwencji uzależnienia, do którego mógł się przyczynić jego występek. Pomimo tego, kierując się chęcią osiągnięcia zysku, nie odstąpił od opisanego procederu. Jego zachowanie było cyniczne i bezwzględne. Nie przejmował się tym, że swoim postępowaniem mógł przyczynić się do popadnięcia w uzależnienie wielu osób młodych, nieświadomych niebezpieczeństw związanych z używaniem narkotyków. Jego postawa nie znajduje żadnego usprawiedliwienia i wymaga kary, która będzie stanowiła adekwatną reakcję na wyrządzone bezprawie. W związku z tym sąd stoi na stanowisku, iż w pierwszej kolejności oskarżony winien odbyć krótkoterminową karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta musi uzmysłowić oskarżonemu jak wysoce szkodliwego społecznie czynu się dopuścił. Stanowi sprawiedliwą odpłatę, adekwatną do stopnia winy. W ocenie sądu tylko taka kara – choć w niewielkim wymiarze – jest w stanie odnieść skutek w zakresie prewencji. Odbycie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności zapobiega także poczuciu bezkarności, które mogłoby się wiązać z orzeczeniem wyłącznie kary ograniczenia wolności. Sąd pozostaje w przekonaniu, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności w ramach instytucji przewidzianej w art. 37b kk stanowi zabieg prowadzący do wymierzenia kary wyważonej, która nie razi surowością, a jest przy tym dostatecznie dolegliwa, aby odnieść cel indywidualnoprewencyjny. Dopełnieniem kary pozbawienia wolności orzeczonej po zastosowaniu art. 37b kk jest kara ograniczenia wolności. Jej wymiar również dostosowano do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Należy wskazać, iż kara ograniczenia wolności uczy systematyczności i obowiązkowości, co w przypadku oskarżonego jako osoby młodej ma niebagatelne znaczenie. Wymiar kary ograniczenia wolności jest na tyle długi, aby nauczyć oskarżonego szacunku do porządku prawnego oraz postawę tę utrwalić. Sąd zważył, iż obecnie oskarżony wykonuje pracę zarobkową. Czyni to jednak na podstawie umowy cywilnoprawnej, co uniemożliwiło orzeczenie kary ograniczenia wolności w formie potrąceń z wynagrodzenia za pracę. Karę w tym wariancie orzec można bowiem jedynie w stosunku do osoby pozostającego w stosunku pracy (arg. ex art. 35 § 2 kk). W tym stanie rzeczy należało orzec karę ograniczenia wolności w postaci pracy na cele społeczne. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby pracę tę wykonywać w dni wolne od pracy, np. w systemie weekendowym. Kara ograniczenia wolności jest narzędziem elastycznym, które na etapie postępowania wykonawczego można dostosować do aktualnej sytuacji skazanego. W tym miejscu wspomnieć należy w związku z tym o możliwości późniejszego zmniejszenia liczby godzin pracy w miesiącu, ustanawiania, rozszerzenia lub uchylenia obowiązków z art. 34 § 3 kk, czy też o zwolnieniu z reszty kary. Niewątpliwie wpływ na zastosowanie instytucji z art. 37b kk oraz rozmiar orzeczonych kar miała uprzednia niekaralność oskarżonego. Fakt ten pozwalał na przyjęcie, iż nawet znaczne złagodzenie sankcji w stosunku do ustawowego zagrożenia będzie wystarczające. Powyższe uwagi odnieść należy także do kary ograniczenia wolności wymierzonej za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Również i w tym wypadku sąd uznał za zasadne sięgnięcie do instytucji umożliwiającej orzeczenie sankcji łagodniejszej aniżeli przewidziana w zagrożeniu ustawowym. Czyn z art. 62 ust. 1 zagrożony jest bowiem karą pozbawienia wolności do lat 3. Poprzez zastosowanie art. 37a kk sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Kara ta – jak już wskazano powyżej – została następnie połączona węzłem kary łącznej z karą ograniczenia wolności orzeczoną za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Łączna kara ograniczenia wolności będzie wykonywana po odbyciu kary pozbawienia wolności, kształtując i utrwalając właściwą postawę oskarżonego wobec obowiązującego porządku prawnego.

Na podstawie art. 45 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego D. K. przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia w kwocie 2.500 złotych. Orzeczenie w tym zakresie miało charakter obligatoryjny, a jego zasadność nie budzi wątpliwości. Skoro bowiem oskarżony osiągnął korzyść majątkową w związku z uczestnictwem w obrocie narkotykami to winien zwrócić równowartość osiągniętej korzyści majątkowej. Popełnienie przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie może się opłacać. Elementarna uczciwość i sprawiedliwość wymaga, aby równowartość osiągniętej korzyści majątkowej uległa przepadkowi. Uwagi powyższe odnoszą się także do orzeczenia na mocy art. 33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk o karze grzywny. Zważyć trzeba, iż czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony działał powodowany chęcią zysku. Sprzedaż narkotyków w znacznej ilości traktował jako intratną transakcję. Skoro tak, to dla uwydatnienia, że popełnianie przestępstw nie może popłacać, orzeczono dodatkowo karę grzywny. Liczba stawek (100) odpowiada wadze czynu, a wysokość stawki dziennej została dostosowana do możliwości płatniczych oskarżonego. Oskarżony od dłuższego już czasu wykonuje pracę zarobkową, osiągając stały dochód. Stąd też zapłata kwoty 1.000 złotych nie będzie dla niego obciążeniem pociągającym zbyt ciężkie skutki.

Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo wymienionych w punkcie VI wyroku. Dowody rzeczowe to środki odurzające oraz substancja psychotropowa, zabezpieczone u oskarżonego.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczono również o przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, które służył do popełnienia przestępstwa.

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu D. K. okres zatrzymania w sprawie, przyjmując iż stanowi on równowartość 2 dni kary pozbawienia wolności.

Uznając K. K. (1) za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie IX wyroku, sąd na mocy art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Także i w przypadku tego oskarżonego sąd sięgnął przy wymiarze kary do instytucji przewidzianej w art. 37b kk.

Uznając oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, sąd na mocy art. 58 ust. 1 w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył mu, po zastosowaniu art. 37a kk, karę 3 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na mocy art. 87 § 2 kk w zw. z art. 85 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 86 § 3 kk sąd połączył jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) i wymierzył mu karę łączną 1 roku i 7 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) oraz kara łączna ograniczenia wolności oddają stopień winy i społecznej szkodliwości czynów. Przy ich wymierzeniu jako okoliczność łagodzącą sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego. Jednocześnie zważył, iż w przypadku czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zasadnym było sięgnięcie po instytucję przewidzianą w art. 37b kk. Czyn ten zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10. W przekonaniu sądu w sprawie zachodziły przesłanki do orzeczenia sekwencji kar, co pozwoliło między innymi na orzeczenie kary pozbawienia wolności poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia określonego w art. 62 ust. 2 powołanej ustawy. Nawiązując do idei przyświecającej przyjęciu rozwiązania z art. 37b kk, wymierzona kara pozbawienia wolności ma spełnić w tym wypadku funkcję swoistej terapii szokowej, w ramach której skazany powinien doświadczyć realiów odbywania kary pozbawienia wolności. Z kolei sekwencyjna kara ograniczenia wolności jest dla skazanego swoistym okresem próby, związanym z nałożeniem na sprawcę obowiązków, zakazów i nakazów (por. Mikołaj Małecki, Sekwencja krótkoterminowej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności (art. 37b kk) – zagadnienia podstawowe. Pal. 7-8/2015, str. 45-46). Sąd zważył, iż oskarżony jest osobą młodą, wcześniej niekaraną. Orzeczenie wobec niego długoterminowej kary pozbawienia wolności nie było konieczne z punktu widzenia celów kary. W przekonaniu sądu wystarczające będzie w tym wypadku odbycie przez oskarżonego krótkoterminowej kary pozbawienia wolności oraz następującej po niej kary ograniczenia wolności. Tak skompilowany układ kar odniesie skutek z zakresu prewencji indywidualnej, skłaniając oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Konieczność odbycia kar skutecznie odwiedzie oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw. Decydując o konsekwencjach popełnionego czynu, sąd miał na uwadze jego znaczną społeczną szkodliwość. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż oskarżony posiadał znaczną ilość środka odurzającego. Bez cienia wątpliwości można stwierdzić, iż była to ilość wręcz hurtowa, którą można by odurzyć nawet kilka tysięcy osób. W tym stanie rzeczy występku tego nie można zakwalifikować do kategorii błahych. Przeciwnie, wymaga on zdecydowanej reakcji. Taki cel zostanie osiągnięty poprzez wymierzenie sekwencji kar pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności. Jednocześnie rozwiązanie to uchroni oskarżonego przed koniecznością odbycia długoterminowej kary pozbawienia wolności wynikającej wprost z ustawowego zagrożenia czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nawiązując do tegoż zagrożenia, sąd wykluczył jednocześnie możliwość orzeczenia kary w dolnej jego granicy i warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres próby. Sprzeciwiają się temu warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Wzgląd na charakter sprawy i okoliczności popełnienia czynu wskazują, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby niczym nieuzasadnioną gratyfikacją dla oskarżonego. Nasuwałoby nieodparte wrażenie, iż czyn oskarżonego spotkał się z pobłażliwym potraktowaniem ze strony sądu. Godziłoby to w ideę kary jako sprawiedliwej odpłaty. Byłoby rozstrzygnięciem niezrozumiałym w odbiorze społecznym. Orzeczona kara musi spełnić cele prewencyjne i wychowawcze. W ocenie sądu tylko kara pozbawienia wolności powiązana z karą ograniczenia wolności cele tak postawione może wypełnić. Identyczne uwagi należy odnieść do orzeczenia o karze za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Orzeczona za ów czyn kara ograniczenia wolności w wymiarze 3 miesięcy jest adekwatna do rozmiaru wyrządzonego bezprawia. Podobnie ma się rzecz jeśli chodzi o łączną karę ograniczenia wolności. Oskarżony jest osobą młodą, zdrową, zdolną do pracy. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby po odbyciu kary pozbawienia wolności przystąpił do wykonywania pracy na cele społeczne. Sąd miał przy tym na uwadze, iż oskarżony jest studentem. Liczba godzin pracy nie będzie jednak kolidowała z obowiązkiem nauki, który – co trzeba zaakcentować – oskarżony dotąd wyraźnie zaniedbywał. Jak już wskazano, kara ograniczenia wolności jest sankcją elastyczną, co pozwala na jej indywidualizowanie na etapie postępowania wykonawczego w zależności od zmieniającej się sytuacji życiowej sprawcy.

Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa środków odurzających zabezpieczonych podczas przeszukania w pokoju oskarżonego.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeczono z kolei przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych służących do popełnienia czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu K. K. (1) okres tymczasowego aresztowania od 24 października 2016 roku godz. 11.25 do 21 grudnia 2016 roku, ustalając, iż stanowi to równowartość 59 dni kary pozbawienia wolności.

O kosztach procesu w odniesieniu do oskarżonego D. K. orzeczono po myśli art. 627 kpk, zasądzając od niego kwotę 420 złotych tytułem opłaty oraz obciążając go wydatkami w sprawie w części go dotyczącej w kwocie 1295,41 złotych. Orzeczenie w tej kwestii uwzględnia wynik procesu, w którym wina oskarżonego została dowiedziona i doszło wobec tego do skazania. Jednocześnie sąd zważył, iż poniesienie kosztów przez oskarżonego nie przekracza jego możliwości płatniczych. Oskarżony pracuje, osiągając stały dochód. Obowiązek poniesienia kosztów nie narazi go na istotny uszczerbek w zaspokajaniu podstawowych potrzeb.

O kosztach procesu w odniesieniu do oskarżonego K. K. (1) orzeczono po myśli art. 627 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk, zasądzając od niego kwotę 420 złotych tytułem opłaty oraz obciążając go wydatkami poniesionymi w sprawie w ½ części go dotyczącej w kwocie 647,71 złotych, w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym doszło do skazania oskarżonego. Sąd miał zarazem na uwadze obecną sytuację majątkową oskarżonego. Oskarżony studiuje. Wykonuje przy tym pracę zarobkową, osiągając dochód od ok. 300 do 600 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku. W tym stanie rzeczy sąd uznał za zasadne częściowe zwolnienie oskarżonego od wydatków w sprawie. Dochód osiągany przez oskarżonego nie pozwala bowiem na ich uiszczenie w całości.