Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

7 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Foksińska

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Strzelecka

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2018 roku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko S. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  ustala, iż koszty procesu ponosi powód.

Sygn. akt I C 57/18

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2017 roku powód (...) z siedzibą we W., działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, skierował do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej S. L. kwoty 11.130,53 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od za okres od 11 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z braku wywiązania się przez pozwaną z umowy bankowej nr (...) z dnia 10 listopada 2008 roku zawartej z S. C. (...). Wskazana wierzytelność została następnie zbyta przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda, który zawarł z pozwaną dwie kolejne umowy ugody: w dniu 2 stycznia 2016 roku oraz w dniu 26 sierpnia 2016 roku, w których uznała ona wierzytelność wynoszącą 10.586,22 zł, a następnie 11.120,45 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie. Ponieważ pozwana nie wywiązała się ze wskazanych umów, zostały one przez powoda wypowiedziane, a ostatecznie zadłużenie pozwanej z tytułu drugiej umowy ugody wynosi 11.130,53 zł i składa się na nie: 10.519,46 zł kwoty bazowej oraz 611,07 zł odsetek umownych za czas trwania umowy i skapitalizowanych odsetek za opóźnienie (k. 3-8).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, postanowieniem z dnia 8 stycznia 2018 roku, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, procedując na podstawie art. 505 ³³ § 1 kpc, przekazał wskazaną sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wąbrzeźnie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanej (k. 8v).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia (k. 47-48), a stanowisko swoje podtrzymała na rozprawie w dniu 28 maja 2018 roku (czas zapisu: od 00:01:06).

Wobec treści art. 505 ¹ pkt 1 kpc, niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 listopada 2008 roku pozwana S. L. zawarła z (...) we W. umowę bankową nr (...), w oparciu o którą został jej udzielony kredyt w wysokości 9.735,34 zł. Z dniem 1 marca 2011 roku doszło do połączenia spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ksh poprzez przeniesienie całego majątku (...) we W. na (...) we W., wskutek czego (...) we W. stała się następcą prawnym (...) we W.. S. L. nie dotrzymała warunków umowy, dlatego bank wypowiedział umowę i w dniu 6 czerwca 2011 roku wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) (...), w którym wysokość zobowiązania S. L., wymagalnego na dzień wystawienia tytułu, określił na łączną kwotę 8.864,42 zł. Kwota ta obejmowała: należność główną – 6.652,19 zł, odsetki umowne od 10.11.2009r. do 06.06.2011r. – 2.042,83 zł, koszty – 151,40 zł oraz opłatę za pakiet usług bankowych – 18,00 zł. Ponadto dłużnika obciążały dalsze należne odsetki. W oparciu o wniosek (...) we W., referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Wąbrzeźnie w dniu 14 lipca 2010 roku, w sprawie (...) (...), wydał postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności wskazanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, z ograniczeniem odpowiedzialności dłużniczki S. L. do kwoty 19.470,68 zł.

dowody:

- umowa bankowa (k. 74-76),

- (...) z dnia 6.06.2011r. (k. 77),

- postanowienie z dnia 14.07.2011r. (k. 78).

W dniu 15 maja 2015 roku (...) we W. zawarła z (...) we W. umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której przeniosła na fundusz wierzytelność względem S. L. wynikającą z umowy nr (...) z dnia 10 listopada 2008r., z kwotą kapitału wynoszącą 6.652,19 zł, odsetkami - 3.295,54 zł i kosztami - 338,14 zł.

dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika (k. 21-26)

W dniu 2 stycznia 2016 roku (...) z siedzibą we W. zawarł z S. L. ugodę, w której § 1 pkt 1 fundusz oświadczył, że nabył od (...) we W. – w oparciu o umowę przelewu wierzytelności z dnia 15.05.2015r. – wierzytelność pieniężną wobec S. L. wynikającą z umowy nr (...) z dnia 10.11.2008r. zawartej z (...) Bank (...) akcyjną we W., która wynosi łącznie 10.586,22 zł. Z kolei S. L. oświadczyła, że uznaje wierzytelność tak opisaną i zobowiązała się do jej spłaty na zasadach opisanych w ugodzie. W § 2 ust. 1 ugody ustalono, że S. L. spłaci (...)we W. kwotę 15.261,51 zł, na którą składają się: wierzytelność wynosząca 10.586,22 zł oraz kwota 4.675,29 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych za okres od 2.01.2016r. od kwoty wierzytelności pozostałej do spłaty. Strony zgodnie postanowiły, że spłata nastąpi w 81 ratach miesięcznych, pierwsza w kwocie 75,00 zł płatna będzie do 2.01.2016r., kolejne 27 rat w kwocie 75,00 zł płatne będą do 2-go dnia każdego miesiąca, kolejne 52 raty w kwocie 250,00 zł płatne będą do 2-go dnia każdego miesiąca i ostatnia w kwocie 161,51 zł płatna do 2.09.2022r. (§ 2 ust. 2). W § 3 ust. 1 i 2 ugody uzgodniono, że oprocentowanie będzie stałe i wyniesie 9,50 % w stosunku rocznym, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 9,86 %. W § 4 ugody strony ustaliły, że w przypadku niespłacenia dwóch pełnych rat, (...) we W. będzie miał prawo pisemnego wypowiedzenia ugody z zachowaniem 7-dniowego terminu wypowiedzenia i po jego upływie cała pozostała do zapłaty kwota stanie się natychmiast wymagalna i może być dochodzona przed sądem. Wypowiedzenie ugody nastąpi listownie, a wierzyciel będzie upoważniony do naliczania odsetek za opóźnienie od pozostałej do zapłaty kwoty zadłużenia.

dowód:

- ugoda z dnia 2.01.2016r. (k. 30-33)

S. L. w ramach wykonania umowy ugody dokonała wpłaty na rzecz (...) we W. w kwocie 75,00 zł.

/okoliczność bezsporna/

Pismem z dnia 19 maja 2016r. (...) we W. wypowiedział S. L. ugodę z dnia 2.01.2016r. z powodu braku spłaty 4 pełnych rat ugody w terminach określonych w ugodzie. Okres wypowiedzenia określono na 7 dni.

dowód:

- wypowiedzenie ugody (k. 29)

W dniu 26 sierpnia 2016 roku (...) we W. zawarł z S. L. ugodę na czas oznaczony od 26.08.2016r. do 26.10.2025r., w której § 1 pkt 1 S. L. oświadczyła, że 2.01.2016r. zawarła z (...) we W. ugodę, z której pozostała do zapłaty kwota 11.120,45 zł, na którą składa się: kwota 10.519,46 zł tytułem wierzytelności nabytej przez (...) we W. na podstawie umowy przelewu z dnia 15.05.2015r., wynikająca z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 10.11.2008r. zawartej z (...) we W., kwota 464,18 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych zgodnie z ugodą z dnia 2.01.2016r. i kwota 136,81 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w wysokości 2-krotności odsetek ustawowych za opóźnienie od 23.06.2016r. do 27.07.2016r. Z kolei (...) we W. wyraził zgodę na spłatę opisanej wierzytelności, powiększonej o odsetki umowne, w ratach. W § 2 ust. 1 S. L. zobowiązała się do spłaty kwoty 16.605,52 zł, na którą składają się: kwota 10.519,46 zł, kwota 464,18 zł z tytułu odsetek umownych, kwota 136,81 zł z tytułu odsetek za opóźnienie za okres 23.06.2016r. do 27.07.2016r. oraz kwota 5.485,07 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od 26.08.2016r. Strony zgodnie postanowiły, że spłata należności nastąpi w 111 ratach, pierwsza w kwocie 150,00 zł płatna do 26.08.2016r., kolejne 109 rat w kwocie 150,00 zł płatne do 26-go dnia każdego miesiąca i ostatnia w kwocie 105,52 zł płatna do 26.10.2025r. (§ 2 ust. 2). W § 3 ust. 1 i 2 ugody uzgodniono, że oprocentowanie będzie stałe i wyniesie 9,50 % w stosunku rocznym, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniesie 9,93 %. W § 4 ugody strony ustaliły, że w przypadku niespłacenia dwóch pełnych rat, (...) we W. będzie miał prawo pisemnego wypowiedzenia ugody z zachowaniem 7-dniowego terminu wypowiedzenia i po jego upływie cała pozostała do zapłaty kwota stanie się natychmiast wymagalna i może być dochodzona przed sądem. Wypowiedzenie ugody nastąpi listownie, a wierzyciel będzie upoważniony do naliczania odsetek za opóźnienie od pozostałej do zapłaty kwoty zadłużenia.

dowód:

- ugoda z 26.08.2016r. (k. 34-37)

S. L. w ramach wykonania wskazanej umowy ugody dokonała wpłaty na rzecz (...) we W. w kwocie 1.350,00 zł.

/okoliczność bezsporna/

Pismem z dnia 14 września 2016r. (...) we W. wypowiedział S. L. ugodę z dnia 26 sierpnia 2016r. z powodu braku spłaty 4 pełnych rat ugody w terminach określonych w ugodzie. Okres wypowiedzenia określono na 7 dni. Pismo to zostało wysłane S. L. przesyłką rejestrowaną w dniu 14.09.2017r.

dowody:

- wypowiedzenie ugody (k. 29),

- potwierdzenie nadania korespondencji (k. 28).

Sąd zważył, co następuje:

Z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powództwo okazało się nieuzasadnione.

Roszczenie dochodzone przez stronę powodową wynikało z zawartej przez pozwaną z (...) we W. umowy o kredyt gotówkowy. Umowę kredytu reguluje art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2002.72.665 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, a także przepisy obowiązującej w dniu zawarcia umowy ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2001.100.1081 ze zm.), w szczególności art. 2 ust. 1 stanowiący, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

Strona powodowa swoją legitymację czynną oparła na art. 509 § 1 kc stanowiącym, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Pozwana potwierdziła zawarcie umowy kredytowej z pierwotnym wierzycielem i brak spłaty kredytu, nie kwestionowała zarówno skuteczności przelewu wierzytelności na rzecz powoda, jak i kwoty swojego zadłużenia, którą uprzednio potwierdziła w zawartych z powodem dwóch umowach ugody. Okoliczności te należało więc uznać za bezsporne pomiędzy stronami, ponadto zostały wykazane za pomocą dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne.

Wobec podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, rolą Sądu była ocena jego zasadności.

Zgodnie z art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Po myśli art. 120 § 1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciwko komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia (tzw. zarzut peremptoryjny). Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Przedawnione roszczenie zmienia się w tzw. zobowiązanie naturalne, którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji.

Na gruncie niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż roszczenie banku, będącego poprzednikiem prawnym strony powodowej – jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – podlegało trzyletniemu okresowi przedawnienia. W sytuacji niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy, bank miał prawo wypowiedzieć zawartą umowę kredytową, co skutkowało powstaniem stanu wymagalności niespłaconej kwoty kredytu. Powód nie wskazał, kiedy dokładnie doszło do wypowiedzenia umowy przez bank oraz nie przedłożył dowodu doręczenia pisma wypowiadającego umowę pozwanej, lecz opierając się na treści bankowego tytułu egzekucyjnego (bte) należało przyjąć, iż najpóźniej w dniu jego wydania, tj. 6 czerwca 2011 roku całe roszczenie było już wymagalne, a więc od tego dnia biegł termin jego przedawnienia. Wprawdzie pierwotny wierzyciel wystąpił do Sądu z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności na bte, lecz wskazana czynność nie przerwała biegu przedawnienia roszczenia objętego tym tytułem względem powoda (cesjonariusza), skoro nie jest on bankiem (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9.06.2017r., sygn. III CZP 17/17, Legalis nr 1604399). Tym samym należało przyjąć, iż roszczenie przeciwko pozwanej wynikające z umowy bankowej uległo przedawnieniu 6 czerwca 2014 roku.

Po upływie terminu przedawnienia roszczenia powód zwarł z pozwaną dwie kolejne umowy ugody: w dniu 2 stycznia 2016 roku oraz w dniu 26 sierpnia 2016 roku. W umowach tych zgodnie z wolą stron doszło do modyfikacji zobowiązania pozwanej poprzez odroczenie płatności i rozłożenie należności na raty. W pierwszej ze wskazanych umów pozwana zawarła oświadczenie o uznaniu wierzytelności nabytej przez powoda od pierwotnego wierzyciela, a wynikającej ze wskazanej umowy bankowej, natomiast w drugiej – uznała wierzytelność objętą pierwszą umową ugody. Ponadto na poczet pierwszej umowy pozwana spełniła świadczenie w zakresie 75,00 zł, zaś na poczet drugiej – odnośnie 1.350,00 zł, co należy traktować jako formę niewłaściwego uznania roszczenia. Zawarcie wskazanych umów oraz dokonanie częściowych płatności przez pozwaną nie mogło jednak wywrzeć żadnych skutków prawnych, w tym spowodować przerwania biegu terminu przedawnienia, ponieważ wierzytelność była już wcześniej przedawniona a zobowiązanie pozwanej miało w tym czasie charakter zobowiązania naturalnego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.10.2006r., sygn.. I CSK 119/06, L. nr I CSK 119/06).

W tej sytuacji ustalenia wymagała kwestia, czy wskazane czynności należy traktować w konkretnych okolicznościach, jako zrzeczenie się przez pozwaną zarzutu przedawnienia, wszak uznanie przedawnionego roszczenia może zawierać także zrzeczenie się takiego zarzutu, o ile z treści oświadczenia lub okoliczności, w których zostało złożone, wynika taka wola dłużnika (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.06.2002r., sygn. IV CKN 1013/00, Legalis nr 61718; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.10.2006r., sygn. I CSK 119/06, Legalis nr 304537). Zatem niezbędne jest, aby dłużnik, którego zachowania są badane pod kątem możliwości zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, wiedział lub przynajmniej posiadał wątpliwości o przedawnieniu wierzytelności (vide: A. S., Uwagi o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, R. nr 10(138) październik 2002 r., s. 25).

W myśl art. 117 § 2 kc, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Ciężar wykazania że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia lub że pozwana nie jest uprawniona do skorzystania z tego zarzutu spoczywał w całości na stronie powodowej (art. 6 kc, 232 kpc). Powód tymczasem poza powoływaniem się na umowę ugody innych okoliczności w tym przedmiocie nie podnosił.

Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia jest jednostronną czynność prawną wywołującą skutki prawne ex nunc. Stanowi wykonanie prawa kształtującego, w wyniku którego dochodzi do przekształcenia zobowiązania niezupełnego ponownie w zupełne. Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia zawiera oświadczenie woli, dlatego należy do niego stosować wszelkie reguły dotyczące składania takich oświadczeń. Nie wymaga żadnej szczególnej formy, aby było skuteczne i wywołuje skutki prawne, gdy doszło do drugiej strony w taki sposób, iż mogła zapoznać się z jego treścią. Może być dokonane poprzez każde zachowanie się dłużnika, które ujawnia jego wolę w sposób dostateczny - wyraźny lub dorozumiany, jednakże musi być w pełni świadome skutków (vide: wyrok SN z 16.02.2012r., sygn. III CSK 208/11, Legalis nr 469567 ). Z uwagi na doniosłe następstwa, nie należy pochopnie przyznawać waloru zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wszelkim zachowaniom dłużnika. Aby uznać, że dłużnik zrzekł się zarzutu przedawnienia niezbędne jest ustalenie, że miał on świadomość przedawnienia kierowanego pod jego adresem roszczenia o spełnienie świadczenia majątkowego i będąc świadomym konsekwencji zrzeczenia się zarzutu przedawnienia roszczenia, zrzekł się go. Zamiar dłużnika winien być zatem ukierunkowany nie na oświadczenie jego wiedzy o istnieniu zadłużenia, lecz na wywołanie skutku w postaci zrzeczenia się zarzutu przedawnienia. Warunkiem uznania oświadczenia lub zachowania dłużnika za zrzeczenie się prawa do skorzystania z zarzutu przedawnienia, jest świadome i wyraźne wyrażenie woli co do rezygnacji z tego uprawnienia (vide: wyrok Sąd Najwyższy z dnia 15.10.2004r., sygn. II CK 68/04, Legalis nr 67326).

W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż pozwana – zawierając z powodem dwie następujące po sobie umowy ugody, w których uznała roszczenie powoda, czy dokonując na jego rzecz częściowych płatności – zrzekła się jednocześnie zarzutu przedawnienia, ponieważ nie wynika to ani z treści umów, ani z innych okoliczności. Żadne z unormowań przewidzianych w ugodach nie zawiera nawet wzmianki o przedawnieniu i zobowiązaniu dłużnika do spłaty w ratach przedawnionego roszczenia, a okoliczności sprawy nie wskazują, by pozwana – poprzez uznanie przedawnionego roszczenia – w sposób dorozumiany zrzekła się zarzutu przedawnienia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym uznanie przedawnionego roszczenia może zawierać także zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, jeżeli z treści oświadczenia lub okoliczności, w których zostało złożone, wynika taka wola dłużnika (por. wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002r., sygn. akt IV CKN 1013/00; wyrok SN z dnia 21 lipca 2004r., sygn. akt V CK 620/03; wyrok SN z dnia 12 października 2006r., sygn. akt I CSK 119/06; wyrok SN z dnia 21 listopada 2008r., sygn. akt V CSK 164/08). W wyroku z dnia 15 października 2004r., sygn. akt II CK 68/04, Sąd Najwyższy wskazał, że składający oświadczenie o zrzeczeniu się przedawnienia musi wprost lub w sposób dorozumiany objawić swoją wolę, że rezygnuje z przywileju, jaki stwarza przedawnienie, tzn. iż pomimo upływu okresu przedawnienia można będzie dalej skutecznie dochodzić od niego spełnienia świadczenia. Nie wystarczy, aby było to tylko oświadczenie wiedzy, tak jak to jest przy uznaniu roszczenia, lecz oświadczenie o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia powinno zawierać wyraźny zamiar rezygnacji przez dłużnika z możliwości podniesienia wobec wierzyciela tego zarzutu.

Tymczasem pozwana, co jednoznacznie wynika z jej wiarygodnych zeznań, nigdy nie miała świadomości możliwości zrzeczenia się zarzutu przedawnienia. Treść każdej z ugód została opracowana przez stronę powodową, która dysponując profesjonalną obsługą prawną mogła także we własnym dobrze pojętym interesie zadbać o umieszczenie w nich wyraźnego, nie budzącego wątpliwości interpretacyjnych, oświadczenia dłużnika o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, czego jednak zaniechano. W tej sytuacji stanowisko powoda jawi się, jako próba wykorzystania niewiedzy słabszego podmiotu i niesłusznego obciążenia go konsekwencjami, których wywołanie nigdy nie było jego intencją. Pozwana, podpisując każdą z umów ugody, niewątpliwie działa w przeświadczeniu, że roszczenie powoda nie było przedawnione i nigdy nie było jej zamiarem zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. Umowa pożyczki, z której roszczenie wynikało zawarta została bowiem 7 lat przed przystąpieniem do zawarcia pierwszej ugody. Mając to na uwadze, nie sposób założyć, by pozwana, mając świadomość możliwości odmowy spełnienia świadczenia z uwagi na przedawnienie roszczenia powoda, zamierzała z takiego uprawnienia nie skorzystać. W dacie zawierania przedmiotowych umów utrzymywała się ona ze świadczeń społecznych, dlatego nielogiczne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym byłoby, aby w pełni świadomie zrzekła się zarzutu umożliwiającego jej odmowę zaspokojenia roszczenia powoda. Sąd stoi na stanowisku, iż, aby doszło do zrzeczenia się zarzutu przedawnienia roszczenia, oświadczenie w tym przedmiocie winno zostać w sposób jasny i nie budzący wątpliwości wyartykułowane. Pozwana konsekwentnie w toku procesu formułowała zarzut przedawnienia, co świadczy o tym, iż działała w przekonaniu, iż nigdy nie zrezygnowała ze swoich uprawnień w tym zakresie. W świetle wskazanych okoliczności Sąd uznał, że powód nie wykazał, by pozwana zrzekła się zarzutu przedawnienia a z okoliczności faktycznych sprawy takiego domniemania wyprowadzić nie sposób. Dlatego Sąd nie znalazł podstaw, aby przyjąć, iż intencją pozwanej podczas zawierania ugód z powodem, czy dokonywania na jego rzecz częściowych spłat, było zrzeczenie się zarzutu przedawnienia.

Roszczenie powoda w chwili wystąpienia z pozwem wszczynającym niniejsze postępowanie, tj. w dniu 11 grudnia 2017 roku było przedawnione, co wobec skutecznego podniesienia zarzutu w tym przedmiocie przez pozwaną skutkowało oddaleniem powództwa, o czym Sąd orzekł w pkt I wyroku.

W pkt II wyroku Sąd ustalił, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 § 1 kpc), iż koszty procesu ponosi strona powodowa, która w całości przegrała spór sądowy.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

W., 2/07/2018 roku