Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 marca 2018 roku (znak (...)-2018) Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w Ł. w Z., ustalił wysokość kapitału początkowego M. A. na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 96.597,71 zł. Wskaźnik wysokości podstawy kapitału początkowego wyniósł 75,29 %. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 919,21 zł, okresy składkowe w wymiarze 18 lat i 1 dnia, tj. 216 miesięcy oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 5 lat i 2 miesięcy, tj. 62 miesiące. Ustalony współczynnik, proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego, wyniósł dla ubezpieczonego 72,97 %.

Ponadto, organ rentowy poinformował, iż z powodu braku dokumentacji płacowej za okresy pracy od 1 kwietnia 1978 roku do 31 grudnia 1979 roku w (...) oraz od 1 lipca 1990 roku do 30 września 1990 roku w Przedsiębiorstwie (...) zostały przyjęte minimalne kwoty wynagrodzenia za te lata.

(decyzja z dnia 8 marca 2018 roku – akta ZUS)

Decyzją z dnia 19 marca 2018 roku (znak (...)-2018) Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w Ł. w Z., ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego M. A. na dzień 1 stycznia 1999 roku na kwotę 98.167,30 zł. Wskaźnik wysokości podstawy kapitału początkowego wyniósł 77,57 %. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 947,04 zł, okresy składkowe w wymiarze 18 lat i 1 dnia, tj. 216 miesięcy oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 5 lat i 2 miesięcy, tj. 62 miesiące. Ustalony współczynnik, proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego, wyniósł dla ubezpieczonego 72,97 %. Ponadto, organ rentowy poinformował, iż niniejszą decyzją uchyla się decyzję o ustaleniu kapitału początkowego (...)-2018 z dnia 8 marca 2018 roku. Wskazano również, że do obliczenia stosunku podstawy wymiaru składek w 1978 roku do przeciętnego wynagrodzenia za ten rok przyjęto sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok, odpowiednią do liczby miesięcy, w których wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu na podstawie przepisów prawa polskiego.

(decyzja z dnia 19 marca 2018 roku – akta ZUS)

Odwołanie od decyzji, w dniu 18 kwietnia 2018 roku, złożył M. A. wskazując, że podczas zatrudnienia w okresie od 1 kwietnia 1978 roku do 31 lipca 1980 roku w Zakładach (...) otrzymywał wyższe wynagrodzenie niż to, które zostało przyjęte przez organ rentowy. W ocenie odwołującego organ rentowy do kapitału początkowego zaliczył wyłącznie wysokość wynagrodzenia wskazaną na świadectwie zaś w pozostałym zakresie przyjął najniższe wynagrodzenie ze względu na brak dokumentacji płacowej.

(odwołanie – k. 3 – 4)

W odpowiedzi na odwołanie, z dnia 8 maja 2018 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II Oddział w Ł. w Z., wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy podkreślił, że ponowne ustalenie kapitału początkowego miało miejsce z uwagi na korektę podstawy wymiaru kapitału początkowego i ostatecznie do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych, tj. z okresu od 1 stycznia 1978 roku do 31 grudnia 1987 roku i wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wyniósł 77,57 %. Ponadto wskazano, że przy ustalaniu podstawy wymiaru kapitału początkowego – w stosunku do spornego okresu – organ rentowy uwzględnił:

- za okres od 1 kwietnia 1978 roku do 31 grudnia 1979 roku minimalne wynagrodzenie obowiązujące w sferze gospodarki narodowej;

- za okres od 1 stycznia 1980 roku do 31 lipca 1980 roku wynagrodzenia wynikające z załączonego do akt sprawy zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 13 października 2017 roku.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8 – 9)

Na rozprawie w dniu 6 września 2018 roku wnioskodawca poparł odwołanie oraz oświadczył, że nie zgadza się z nieuznaniem wynagrodzenia za pierwsze dwa lata, tj. 1978 – 1979 w Zakładach (...).

(oświadczenie wnioskodawcy – e – protokół rozprawy z dnia 6 września 2018 roku – 00:01:24 – 00:05:00 – k. 45, płyta CD)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. A. urodził się (...).

(bezsporne)

W dniu 1 lutego 2018 roku M. A. złożył wniosek o ustalenie wysokości kapitału początkowego.

(wniosek ustalenie kapitału początkowego z dnia 1 lutego 2018 roku – akta ZUS)

W okresie od 1 kwietnia 1978 roku do 31 lipca 1980 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 1 kwietnia 1978 roku do 30 czerwca 1978 roku M. A. był zatrudniony na stażu na stanowisku socjologa, natomiast w okresie od 1 lipca 1978 roku do 31 lipca 1980 był zatrudniony na stanowisku specjalisty socjologa.

(świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1980 roku – k. 27, umowa o pracę – k. 31)

Podczas stażu wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 2.100,00 zł oraz premię w wysokości do 10 % wynagrodzenia. Po okresie stażu wnioskodawca od 1 lipca 1978 roku otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3.400,00 zł oraz premię w wysokości do 10 %. Natomiast od 1 kwietnia 1979 roku M. A. otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 4.000,00 zł oraz premię
w wysokości do 10 % zaś od 1 października 1979 roku wysokość wynagrodzenia zasadniczego wyniosła 4.400,00 zł oraz premia do 10 % wynagrodzenia.

(dokumentacja osobowa wnioskodawcy – k.27 – 39)

Premie były stałe, jednak pracownik mógł być pozbawiony premii w związku z nieobecnościami związanymi z chorobą. Premia była wypłacana miesięcznie. Ponadto, pracownicy otrzymywali również nagrody pieniężne. O otrzymaniu premii decydował przełożony – premia była uznaniowa. Przełożony mógł zwiększyć bądź zmniejszyć jej wysokość albo pozbawić pracownika premii, jednak miało to miejsce tylko w wyjątkowych wypadkach. Obniżenie premii mogło nastąpić ze względu na naruszenie regulaminów czy niewykonanie poleceń. Pracownicy otrzymywali najczęściej premię w najwyższej wysokości.

(zeznania świadka T. G. – e – protokół rozprawy z dnia 6 września 2018 roku – 00:14:35 – 00:20:21 – k. 45, płyta CD, zeznania wnioskodawcy – e – protokół rozprawy z dnia 6 września 2018 roku – 00:01:24 – 00:11:17 – k. 45, płyta CD, w zw. z e – protokołem rozprawy z dnia 13 listopada 2018 roku – 00:04:15 – 00:06:04 – k. 56, płyta CD)

Hipotetyczna wysokość kapitału początkowego M. A. wyniosła:

- 102.995,20 zł przy uwzględnieniu stawki wynagrodzenia zasadniczego wynikającej
z angaży i umów za lata 1978 – 1979;

-103.979,59 zł przy uwzględnieniu stawki wynagrodzenia zasadniczego wynikającej
z angaży i umów za lata 1978 – 1979 oraz 10 % premii w każdym miesiącu.

(pismo procesowe oraz wyliczenia organu rentowego – k. 47 – 52)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz świadka T. G.. Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Spornymi nie są bowiem poczynione ustalenia co do faktu zatrudnienia, a jedynie kwestia jakie ewentualnie wynagrodzenie należy przyjąć za lata 1978 – 1979, w których wnioskodawca niewątpliwie pracował w Zakładach (...)
w Ł..

Sąd przeprowadzając postępowanie dowodowe przesłuchał wnioskodawcę oraz świadka. Przedłożone do akt sprawy dokumenty, tj. angaże oraz umowy o pracę pozwoliły na ustalenie wysokości wynagrodzenia zasadniczego jakie otrzymywał wnioskodawca
w spornym okresie. Złożone zeznania nie pozwoliły jednak na ustalenie rzeczywistej wysokości uzyskiwanej przez wnioskodawcę premii. Zarówno wnioskodawca jak i świadek jedynie ogólnikowo odnieśli się okoliczności, iż pracownicy otrzymywali premię do wysokości 10 % wynagrodzenia zasadniczego. Natomiast przybliżona czy orientacyjna wartość nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie a w konsekwencji nie można tylko na tej podstawie, bez odwołania do dokumentacji płacowej, dokonać obliczenia wysokości kapitału początkowego. Tym bardziej, że w sprawie nie ustalono nie tylko konkretnej wysokości premii otrzymywanej w poszczególnych miesiącach w spornym okresie, ale także faktu czy premia w ogóle za dany miesiąc została przyznana. Sąd nie kwestionuje okoliczności, że wnioskodawca taką premię otrzymywał jednakże
w sprawie nie przedstawiono dowodów na to w jakiej wysokości niniejsza premia była wypłacana. Ponadto, w toku procesu ustalono, że w razie zwolnienia chorobowego bądź naruszeń regulaminu pracownik mógł zostać pozbawiony premii albo przyznawana była ona w obniżonej wysokości. Wskazano również, że premia była uznaniowa a o jej wysokości decydował przełożony. Powyższe ustalenia nie mogą prowadzić do konstatacji,
że wnioskodawca zawsze otrzymywał premię w najwyższej wysokości skoro biorąc pod uwagę obiektywne okoliczności wysokość premii mogła być zróżnicowana w konkretnych miesiącach. Tym samym, wobec braku dokumentacji płacowej dotyczącej wysokości otrzymywanych premii ustalenie wysokości kapitału początkowego opartego wyłącznie na zeznaniach świadka oraz wnioskodawcy było niedopuszczalne. Mając to na względzie Sąd Okręgowy uznał za właściwe przyjęcie pierwszego wariantu wyliczenia hipotetycznego kapitału początkowego, który uwzględnia stawki wynagrodzenia zasadniczego wynikające
z angaży i umów o pracę za lata 1978 – 1979.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie podlega częściowemu uwzględnieniu.

Zgodnie z treścią art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2018 roku, Nr 1270, z późn. zm.), kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego
i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1. oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2. oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3. oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4. mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja niewątpliwie wyznacza kierunek postępowania dowodowego,
nie oznacza jednak, iż zarówno okres zatrudnienia jak i wysokość uzyskiwanego uposażenia nie może być wykazana w inny sposób, jak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNAPiUS 1998/11/342, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1997-03-04, III AUa 105/97 opubl: OSA w W. rok 1997, Nr. 2, poz. 7; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 1993-08-18, III AUr 294/93 opubl: P.. Sąd. rok 1994, Nr. 3, poz. 6).

Przyjąć zatem trzeba, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (sporne czy też niemożliwe do udowodnienia przy pomocy dowodu z dokumentu) mogą być dowodzone wszelkimi dostępnymi środkami, które Sąd uzna za pożądane i celowe, co wynika także
z treści przepisu art. 473 k. p. c. Mając to na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej oz wysokością wynagrodzenia wnioskodawcy.

Skarżący wniósł o uwzględnienie przy wyliczaniu wysokości kapitału początkowego wynagrodzeń uzyskiwanych w latach 1978 – 1979 na podstawie przedłożonej dokumentacji, tj. angaże i umowy o pracę oraz złożonych zeznań kwestionując w tym zakresie ustalenia poczynione przez organ rentowy, tj. przyjęcie wynagrodzenia minimalnego za sporny okres wobec braku dokumentacji płacowej. Wnioskodawca wnosił zarówno o uwzględnienie wysokości wynagrodzenia zasadniczego wskazanego w przedłożonej dokumentacji jak również o uwzględnienie premii uznaniowej określonej w dokumentacji jako wynoszącej do 10 % wynagrodzenia zasadniczego.

Dlatego, w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej z okresem pracy wnioskodawcy w spornym okresie oraz przesłuchał ubezpieczonego oraz świadka, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądania.

Sąd Okręgowy na podstawie przedłożonej dokumentacji mógł niewątpliwie ustalić wysokość wynagrodzenia zasadniczego jakie otrzymywał wnioskodawca. Nie jest natomiast możliwe przeliczenie wysokości kapitału początkowego z uwzględnieniem premii uznaniowych, które wskazane są w niniejszych dokumentach oraz na które powoływali się
w swych zeznaniach świadek i wnioskodawca.

Świadek, jak i wnioskodawca w swoich zeznaniach nie byli w stanie w sposób jednoznaczny określić wysokości premii otrzymywanych przez skarżącego w spornym okresie. W toku postępowania wskazano jedynie, że ubezpieczony otrzymywał premie jednakże twierdzenia te nie były wystarczająco precyzyjne oraz nie znalazły potwierdzenia
w zgromadzonej dokumentacji. Mając powyższe na uwadze nie sposób ustalić rzeczywistej wysokości uzyskiwanych przez odwołującego premii w spornym okresie.

Stosownie bowiem do art. 6 k. c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości kapitału początkowego na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k. p. c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k. p. c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k. p. c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k. c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z 7 października 1998 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 roku nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku
z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygnaturze akt III AUa 1096/05, wskazując, iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

Tylko niewątpliwe dochody ze stosunku pracy w udowodnionej wysokości,
od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. Z całą mocą podkreślenia wymaga, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi
w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia świadczeniobiorcy. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Sąd Apelacyjny w Łodzi również niejednokrotnie wypowiadał się w tej kwestii stwierdzając, że wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń emerytalno - rentowych nie powinno się udowadniać wyłącznie zeznaniami świadków, jeśli świadkowie nie są w stanie konkretnie i precyzyjnie podać wysokości osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Wprawdzie w toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości wynagrodzeń na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia wszelkimi środkami dowodowymi, zatem dowodem na tę okoliczność mogą być zarówno dokumenty dotyczące wynagradzania osób zatrudnionych w tym samym okresie,
w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju, co ubezpieczony, jak też zeznania tych osób, nie oznacza to jednak, że wykazanie konkretnych zarobków w celu obliczenia wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego może być dokonywane
w sposób przybliżony, jedynie na zasadzie uprawdopodobnienia (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 lipca 2013 r., III AUa 1714/12, Legalis nr 739136, w wyroku z dnia 29 września 2014 r., III AUa 2618/13, Legalis nr 1163500).

Wobec powyższego z uwagi na fakt, że wnioskodawca wykazał jedynie wysokość otrzymywanego wynagrodzenia zasadniczego na podstawie przedłożonej do akt sprawy dokumentacji dotyczącej angaży oraz zawieranych umów o pracę możliwe było w tym zakresie uwzględnienie odwołania i przyjęcie dokonanego przez organ rentowy hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego, który w tym wariancie wyniósł 102.995,20 zł. Natomiast brak było podstaw do uwzględnienia także otrzymywanych premii uznaniowych, gdyż ich wysokość nie została w toku procesu należycie wykazana i udowodniona. Jak wskazano, wysokość premii była zróżnicowana oraz uzależniona od wielu kryteriów. Ponadto, miała ona charakter uznaniowy a o jej wysokości decydował przełożony. W toku procesu, na podstawie dokumentacji oraz zeznań ubezpieczonego i świadka niewątpliwie pewnym jest, że taka premia była pracownikom wypłacana, jednakże wnioskodawca nie przedstawił dowodów wskazujących na konkretną wysokość otrzymywanej premii w poszczególnych miesiącach zatrudnienia w spornym okresie. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia odwołania w pozostałym zakresie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w punkcie pierwszym sentencji wyroku, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k. p. c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił wysokość kapitału początkowego M. A. na kwotę 102.995,20 zł.

Natomiast w punkcie drugim sentencji wyroku Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c., oddalił odwołanie w pozostałej części.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

27 XII 2018 roku.

K. J.