Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Krośnie II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Gonet

Protokolant: Alicja Wacławik

po rozpoznaniu w dniach: 06 czerwca 2018 r. i 12 września 2018 r.

sprawy karnej:

A. U. - s. S. i B. z d. K., urodz. (...) w O., zam. (...)-(...) B., ul. gen. J. K. (...)

oskarżonego o to, że:

od bliżej nieokreślonego dnia, po 10.12.2016 r. do dnia 27.01.2017 r. w m. K., powiat (...), woj. (...) w lokalu Salon (...), przy ul. (...), (...)-(...) K., podnajętego od spółki (...)-21 z o.o. z siedzibą przy ul. (...), (...)-(...) B. do dnia 01.09.2015 r. przez spółkę z o.o. (...) z siedzibą w B., ul. (...). J. K. (2) (...), (...)-(...) B., działając jako prezes tej spółki, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem KRS (...), urządzał gry na 12 automatach do gier o nazwie:

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „1”);

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „2”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „3”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „4”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „5”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „6”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „7”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „8”);

- (...) 42 nr (...) (z naklejką o nr „9”);

- M. (...) nr (...) (z naklejką o nr „10”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „11”);

- A. (...) nr (...) (z naklejką o nr „12”);

Z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 471) tj. poza kasynem gry, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego, udostępniając je nieokreślonemu kręgowi osób;

- tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

I.  Uznaje oskarżonego A. U. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 107 § 1 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. skazuje go na karę grzywny w liczbie 320 (trzysta dwadzieścia) stawek dziennych, ustalając jedną stawkę dzienną za równoważną 100 zł (sto złotych);

II.  Na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów:

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „1”);

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „2”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „3”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „4”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „5”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „6”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „7”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „8”);

- (...) 42 nr (...) (z naklejką o nr „9”);

- M. (...) nr (...) (z naklejką o nr „10”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „11”);

- A. (...) nr (...) (z naklejką o nr „12”);

oraz kluczy do tych automatów, środków pieniężnych znajdujących się w ich wnętrzu, karteczek z odręcznymi zapiskami, kart formatu A4, szczegółowo opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 09.02.2017 r. w punktach 1-31 oraz
33-36 k. 95;

III.  Na podstawie 230 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zarządza zwrot oskarżonemu dowodu rzeczowego w postaci laptopa marki A. wraz z przewodem zasilającym, szczegółowo opisanego w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 09.02.2017 r., poz. 32, k. 96;

IV.  Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i art. 3 ust.
1 ustawy z dn. 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego koszty sądowe w wysokości 3.698,20 zł (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt osiem złotych, 20/100 gr.),
w tym opłatę w kwocie 3.200 zł (trzy tysiące dwieście złotych) na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 759/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 września 2018 r.

Aktem oskarżenia z dnia 21.03.2018 r. (...) Urząd - C. Skarbowy w P., Referat Dochodzeniowo – Śledczy w K. wniósł akt oskarżenia przeciwko A. U., zarzucając mu, iż od bliżej nieokreślonego dnia, po 10.12.2016 r. do dnia 27.01.2017 r. w m. K., powiat (...), woj. (...) w lokalu Salon (...), przy ul. (...), (...)-(...) K., podnajętego od spółki (...)-21 z o.o. z siedzibą przy ul. (...), (...)-(...) B. do dnia 01.09.2015 r. przez spółkę z o.o. (...) z siedzibą w B., ul. (...). J. K. (2) (...) (...)-(...) B., działając jako prezes tej spółki, zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem KRS (...), urządzał gry na 12 automatach do gier o nazwie:

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „1”);

- (...) nr (...) (z naklejką o nr „2”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „3”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „4”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „5”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „6”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „7”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „8”);

- (...) 42 nr (...) (z naklejką o nr „9”);

- M. (...) nr (...) (z naklejką o nr „10”);

- H. (...) nr (...) (z naklejką o nr „11”);

- A. (...) nr (...) (z naklejką o nr „12”);

z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 471) tj. poza kasynem gry, bez wymaganej koncesji i bez rejestracji przedmiotowych automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego, udostępniając je nieokreślonemu kręgowi osób; tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Przeprowadzone zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i w fazie postępowania sądowego dowody, w tym wyjaśnienia samego oskarżonego A. U. jednoznacznie wykazały, iż we wskazanym w zarzucie okresie czasu oskarżony pełnił funkcję prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., zarejestrowanej pod wskazanym w zarzucie numerem KRS. Zeznania zaś przesłuchanych w sprawie w charakterze świadków byłych pracownic spółki: A. K. (k. 387), A. J. (k.388), Z. K. (k. 110) jednoznacznie wykazały, iż w lokalu przy (...) w K., spółka którą kierował i zarządzał oskarżony instalowała automaty do gier hazardowych a po zajęciu w danym dniu przez funkcjonariuszy służby celnej wstawionych do tego lokalu w danym czasie urządzeń, kolejnego dnia gdy przychodziły do pracy, zastawały w lokalu nowe maszyny. Do zakresu ich czynności zaś należało w przypadku kontroli urzędników służby celnej poinformować o tym fakcie oskarżonego, a czynności z funkcjonariuszami wykonywała kierowniczka tego salonu (...).

Zeznania świadków S. S. (2) (k.390) oraz M. B. (k.391-392), a także wyniki eksperymentów przeprowadzonych w sprawie przez kontrolujących lokal funkcjonariuszy celnych (k. 9-20), dowodzą tego, że gry przeprowadzane na przedmiotowych automatach pozwalały na uzyskiwanie wygranych rzeczowych przez wykorzystanie wygranej rzeczowej tzn. punktów uzyskanych w grze oraz realizowały wygrane w postaci środków pieniężnych. Przebieg gier na tych urządzeniach miał charakter losowy, a uzyskiwane wyniki gier były nieprzewidywalne i niezależne od woli ani zręczności grającego. Wyniki przeprowadzanych gier uzależnione były tylko i wyłącznie od przypadku, tj. programu sterującego grą, a gracz nie decydował w żaden sposób o określonym wyniku gry; zatrzymanie bowiem w zamierzonym układzie przez prowadzącego grę obracających się bębnów z kolorowymi symbolami było niemożliwe do dokonania. Przeprowadzone zresztą następnie w trakcie czynności postępowania przygotowawczego badania przedmiotowych automatów poczynione przez Wydział Laboratorium (...) w P. (k. 277-338) jednoznacznie powyższe ustalenia potwierdziły.

Automaty przedmiotowe, których dotyczyły zarzuty zostały zatrzymane procesowo wraz z zawartością środków pieniężnych jako dowody rzeczowe.

Oskarżony A. U. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż w okresie zarzucanego mu czynu był przekonany o legalnym charakterze prowadzonej działalności, przekonywał go o tym w szczególności fakt, iż zapoznawał się z orzeczeniami sądów powszechnych, które uniewinniały go od stawianych podobnych zarzutów. W sumie wydano wobec niego ok 250 wyroków uniewinniających, natomiast pierwszy wyrok skazujący zapadł w styczniu 2017 r. Oskarżony wyjaśnił ponadto, iż w czasie prowadzenia działalności gospodarczej w tym przedmiocie zapoznawał się z opiniami prawnymi profesorów, które kupował w dostępnych ogólnie wydawnictwach, ponadto wystąpił on o wydanie opinii do prof. K. oraz dr G., których opinie wskazywały na techniczny charakter przepisów ustawy o grach hazardowych, w szczególności art. 2,6,16 oraz na błędną notyfikację art. 14 tej ustawy.

Oskarżony wyjaśnił dodatkowo, iż spółka którą prowadził przechodziła szereg kontroli administracji skarbowej, które to kontrole nie wykazały nigdy nieprawidłowości związanej z prowadzoną działalnością, w związku z czym spółka prawidłowo odprowadzała podatek dochodowy, a podatek ten może być pobierany jedynie od podmiotów działających legalnie. O legalności prowadzonej przez niego działalności może też świadczyć fakt, iż spółka zatrudniała pracowników w sposób prawidłowy, odprowadzając wszelkie podatki oraz opłacając wymagane składki.

Oskarżony jest żonaty, ma dwoje małoletnich dzieci; pracuje zarobkowo. Ma wykształcenie wyższe; nie ma majątku; nie leczy się psychiatrycznie ani odwykowo. Był dotąd wielokrotnie skazywany za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kk (karta karna k. 360-366).

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie oskarżony A. U. naruszył zapisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych [dalej jako ugh]. Pierwszy z powołanych przepisów w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2017r. stanowi, iż działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1 b oraz art. 6a ust. 2 tej ustawy. W czasie popełnienia zaś czynów art. 6 ust. 1 ugh stanowił, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Analogiczna sytuacja zachodzi przy ocenie art. 14 ust. 1 ugh. Od 1 kwietnia 2017r. obowiązuje zapis, iż: urządzanie gier cylindrycznych, gier
w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach na zasadach i warunkach określonych
w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5. W chwili zaś czynu przepis przedmiotowy brzmiał: urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy.

Z art. 6 ust. 1 u.g.h. wynika, że warunkiem podstawowym prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach jest uzyskanie koncesji na kasyno gry. Oskarżony A. U. nie posiadał takiej koncesji, a to oznacza, że swoją działalność prowadził niezgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym. W wyroku z dnia 13 października 2016 r., C-303/15 Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że: „ Artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych" w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. Także i Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. I KZP 17/16, orzekł, że art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Przywołana powyżej treść art. 14 ust. 1 ugh stanowi, iż urządzanie gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gier zgodnie z udzieloną koncesją, zatem skoro w niniejszej sprawie gry na automatach urządzane były poza kasynem gier, to naruszenie art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych jest oczywiste. Zauważyć należy, że powołany przepis w związku z treścią art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/48/WE, wymagał notyfikacji. Polski ustawodawca spełnił ten wymóg i projekt ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1201), która weszła w życie w dniu 3 września 2015r., został notyfikowany. Zatem art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych może być stosowany od dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy, a więc od dnia 3 września 2015r. Odnosząc powyższe do zarzuconego oskarżonemu czasookresu, stwierdzić wypadnie, iż wątpliwości co do technicznego bądź nie charakteru przedmiotowego zapisu nie zachodzą.

Mając na względzie powyższe, nadto zapisy karty karnej oskarżonego podsumować wypadnie, iż doskonale zdawał on sobie sprawę z tego, iż jego działalność w postaci urządzania gier na automatach do gry bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry może stanowić działanie wbrew przepisom ugh, a tym samym spowodować odpowiedzialność karną z art. 107 § 1 kks, co stanowi w efekcie wypełnienie znamion zamiaru ewentualnego jeśli chodzi o stronę podmiotową przedmiotowego czynu. Interpretacja bowiem znamion strony podmiotowej art. 107 § 1 kks nie budzi wątpliwości, jest jednoznaczna i jasna – delikt przewidziany bowiem tym przepisem może zostać popełniony umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. I z tym ostatnim – zdaniem sądu – działał oskarżony w przedmiotowej sprawie. Trudno uznać, iż miał on podstawy do sądzenia, iż prowadzona przez spółkę działalność jest legalna w sytuacji, gdy w czasie zarzutu ma już kilka nieprawomocnych uprzednio wydanych wyroków skazujących za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kks. I tak: w dniu 4 kwietnia 2016r. skazany został przez Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej w sprawie IX K 1108/15, w dniu 14 lipca 2015r. został skazany przez Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej w sprawie IX K 219/15, w dniu 7 września 2016r. skazany został przez Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich
w sprawie II K 325/16, w dniu zaś 28 kwietnia 2016 r. został skazany przez Sąd Rejonowy w Bochni w sprawie II K 302/15.

Oskarżony w toku prowadzonego postępowania eksponuje korzystne dla siebie opinie piśmiennictwa oraz podkreśla korzystne dla siebie rozstrzygnięcia jakie zapadały, jednakże zdaje się nie zauważać, iż linia orzecznicza w tego rodzaju sprawach nie była jednolita, a poglądy doktryny również prezentowały różne stanowiska w tej kwestii, nadto, iż zapadały przeciwko niemu niekorzystne orzeczenia w paralelnych sprawach. Pomimo wiedzy i świadomości co do tego kontynuował przedmiotową działalność, a więc musiał się co najmniej godzić z tym, że swoim zachowaniem może wyczerpywać znamiona z art. 107 § 1 kks. Nie może w żadnej mierze zasłaniać się błędem co do prawa, albowiem z treści art. 10 § 4 kks jednoznacznie wynika, że od odpowiedzialności karnej skarbowej uwalnia tylko usprawiedliwiona nieświadomość karalności.

Odnosząc się do tych kwestii wskazać należy, iż w zdecydowanej większości przestępstw umyślnych nieświadomość bezprawności nie występuje niemal zupełnie z powodu powszechnej wiedzy tradycyjnych zakazów prawa karnego, a szczególnie dotyczących przestępczości pospolitej. Wiedza w tym zakresie jest zakorzeniona i ugruntowana w świadomości prawnej obywateli. Nieświadomość bezprawności może zdarzać się częściej w przypadku przepisów blankietowych, którym jest niewątpliwie art. 107 § 1 k.k. s. Przepisom blankietowym niejednokrotnie nie odpowiadają normy moralne. W przypadku art. 107 § 1 k.k. s., którego treść wypełniają przepisy blankietowe ustawy o grach hazardowych taka sytuacja nie zachodzi. Zdaniem Sądu, tak samo jak w przypadku przestępczości pospolitej powszechnie wiadomym jest, iż hazard rodzi bardzo negatywne skutki i zjawiska społeczne. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 1 marca 2015 roku, sygn. akt P4/14 wydanym w pełnym składzie po rozpoznaniu połączonych pytań prawnych Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Rejonowego w Gdańsku stwierdził m.in., iż odstąpienie przez ustawodawcę od możliwości urządzenia gier na wszelkich automatach z elementami losowości w salonach gier, w punktach handlowych, gastronomicznych i usługowych, a więc poza kasynami gry jest uzasadnione interesem publicznym. Ograniczenie możliwości organizowania gier na automatach wyłącznie do kasyn jest niezbędne dla ochrony społeczeństwa przed negatywnymi skutkami hazardu oraz dla zwiększenia kontroli państwa nad tą sferą, stwarzającą liczne zagrożenia nie tylko w postaci uzależnień, ale także struktur przestępczych. Według Trybunału Konstytucyjnego zwalczanie takich zagrożeń społecznych leży z całą pewnością w interesie publicznym, o którym mowa w art. 22 Konstytucji. Podzielając powyższe poglądy w całości należy dodać, iż zawarte w nich argumenty merytoryczne znane są od dawna. Przytoczenie ich przez Trybunał Konstytucyjny, który posiada niekwestionowany autorytet powoduje, iż zwiększa znaczenie tego poglądu. Według Sądu w czasie, gdy oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo pogląd tego typu był powszechnie znany w społeczeństwie. Reasumując ten fragment wywodów, nie ma zdaniem Sądu wątpliwości, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa art. 107 § 1 k.k. s. posiadał oparcie w odpowiednich normach moralnych.

Przeprowadzając w tym miejscu ponownie analizę orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy podkreślić, iż jeszcze w 2011 roku do TS UE wpłynęły sprawy, które oznaczono sygnaturami C - 213/11, C - 214/11 i C-217/11 „F. i inni”, które rozstrzygnięto wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 roku, których przedmiotem było rozstrzygnięcie zagadnień technicznego charakteru przepisów u.g.h. i ich notyfikacji. W związku z tym oskarżony, jako ostrożny, rozsądny i praworządny obywatel posiadał realną możliwość uświadomienia sobie możliwości popełnienia czynu zabronionego, a zatem nie był w stanie braku jakiejkolwiek wiedzy na ten temat, co jest zupełnie innym stanem od wątpliwości. Postępowanie wzorcowego obywatela, który jest ostrożny, staranny i praworządny przed podjęciem działalności w zakresie gier na automatach byłoby tego typu, że upewniłby się, co do treści przepisów, jakie go dotyczą i nie podjąłby zachowań, o których powszechnie wiadomo, iż są naganne z punktu widzenia moralnego, sprzeczne z wolą ustawodawcy i mogą skutkować odpowiedzialnością karną. Zdaniem Z. Ć. („Błąd co do bezprawności”…, s.138) należy posłużyć się kryterium normatywnym miarodajnego obywatela, „który ma identyczne jak sprawca doświadczenie, wiedzę, należycie wypełni swoje obowiązki, ale nie występuje u niego zakłócenie czynności psychicznych. Jeśli teraz ten hipotetyczny obywatel, będąc w sytuacji sprawcy także nie miałby świadomości bezprawności, to sprawca przestępstwa działający w błędzie nie ponosi winy, jeśli zaś ta możliwość byłaby mu dana, wspomniane nieprzewidzenie jest zarzucalne” A. Z. (...) II s.281 uważa, że: „Kryteria usprawiedliwienia, tak samo, jak w przypadku art. 29, mają charakter obiektywny. Należy w miejsce sprawcy wstawić wzorowego obywatela i zadać sobie pytanie, czy on rozpoznałby bezprawność czynu. Jeśli także dla wzorowego obywatela bezprawność czynu pozostałaby nierozpoznawalna, nieświadomość bezprawności należy uznać za usprawiedliwioną. Poglądy te mają pełne zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Oskarżony należycie nie wypełnił swoich obowiązków, przy czym nie występowało u niego żadne zakłócenie czynności psychicznych. Jego zachowanie nie jest usprawiedliwione, tym bardziej, iż obiektywnie mógł zachować się jak wzorcowy obywatel. Należy też podkreślić ponownie, iż oskarżony posiadał doświadczenie i wiedzę w zakresie obowiązywania przepisów ustawy o grach hazardowych.

Mając powyższe na uwadze, uznał Sąd oskarżonego A. U. za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks i za to, na podstawie tego przepisu skazał go na karę grzywny w wysokości 320 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Granice sądowego uznania przy wymiarze kary wyznaczało zagrożenie ustawowe przewidziane za przestępstwo z art. 107 § 1 kks oraz konieczność względu na to, aby dolegliwość kary nie przekroczyła stopnia winy, aby była odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynów i pozwoliła osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze, a przy tym odpowiadała potrzebie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalając nadto stawkę dzienną, wziął Sąd pod uwagę okoliczności, o których mowa w art. 23 § 3 kks.

Oskarżony był zdolny do rozpoznania znaczenia swego czynu oraz prawnego i moralnego jego wartościowania. Miał wszelkie predyspozycje, aby postąpić zgodnie z prawem. W jego przypadku nie występują żadne okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały jego winę. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego również jest wysoki. Wyznacza go, zaznaczony zachowaniem oskarżonego, charakter i stopień dezaprobaty dla ustanowionego porządku prawnego oraz sposób wyrażenia tego. Jego motywacja, zdaniem Sądu sprowadzała się wyłącznie do osiągania korzyści majątkowej. Po zajęciu bowiem przez Urząd Celny jednych automatów, wstawiane były kolejne urządzenia, na których urządzane były gry. Oskarżony nie prowadził charytatywnej działalności, lecz biznes przynoszący olbrzymie wpływy. Wystarczy zwrócić uwagę na tzw. „inne ustalenia”, jakie każdorazowo, co do każdego z automatów wskazywały sprawozdania z badań wykonane przez Laboratorium (...). Podane zostały łączne kwoty wpłat, jakie do chwili zatrzymania danego automatu zostały dokonane i daje to orientację o tym, jaki dochodowy był to interes.

Na podstawie art. 30 § 5 k.k. s. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci automatów do gier zajętych jako dowody rzeczowe wraz z kluczami, pieniędzmi oraz raportami, grafikami, zapiskami i odczytami – jak w pkt II orzeczenia. Zgodnie z art. 30 § 5 k.k.s., w wypadkach określonych
w art. 107 § 1-3 orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się
w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek. Przepis stosuje się odpowiednio także w wypadkach określonych w art. 107a § 1, art. 108 § 1, art. 109 i art. 110. Treść przepisu art. 30 § 5 k.k.s. nie pozostawia wątpliwości, co do tego, że przepadek przedmiotów w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 jest obligatoryjny.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd zarządził zwrot oskarżonemu dowodu rzeczowego w postaci laptopa szczegółowo opisanego jak w pkt III wyroku. Przedmiotowy laptop nie jest automatem do gier w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych; zastał zatrzymane przez Urząd Celny w K. w ocenie sądu w celu pozyskania ewentualnych znajdujących się w nim dowodów w postaci dokumentów, materiałów video i plików graficznych, z których dane mogły mieć w sprawie znaczenie. Z uwagi na zakończenie postępowania laptop ten stał się zbędny dla sprawy i w związku z tym należało zarządzić ich zwrot.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 3 ust. ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 3.698,20 zł. W ocenie Sądu oskarżony ma duże możliwości zarobkowe stąd uiszczenie przez niego kosztów sądowych, w tym opłaty, nie spowoduje w jego majątku większego uszczerbku.

Z)(...)