Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Zbigniew Szczuka

Sędziowie SO Renata Gąsior

SO Monika Rosłan-Karasińska (spr.)

Protokolant Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko Zarządcy masy sanacyjnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w restrukturyzacji w W.

o wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 lutego 2018 r. sygn. akt VI P 320/17

oddala apelację.

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka SSO Monika Rosłan-Karasińska

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał wyrok w sprawie o sygn. akt
VI P 320/17 z powództwa K. W. przeciwko Zarządcy masy sanacyjnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w restrukturyzacji w W. o wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy na podstawie którego:

1.  zasądził od Zarządcy masy sanacyjnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w restrukturyzacji w W. na rzecz K. W. następujące kwoty:

- tytułem wynagrodzenia za pracę za kwiecień 2017 roku 2 000 złotych brutto (dwa tysiące złotych),

- tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2017 rok 288 złotych (dwieście osiemdziesiąt osiem złotych),

wszystkie wyżej wymienione kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 01.05.2017 roku do dnia zapłaty;

2.  nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości kwoty 2 000 złotych (dwa tysiące złotych).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. W. był zatrudniony w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji na stanowisku pracownika magazynu w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 4 lipca 2013 r. na podstawie umowy o pracę. Ostatnia umowa pomiędzy stronami była zawarta w dniu 28 sierpnia 2015 r. na czas określony - na okres od dnia 31 sierpnia 2015 r. do dnia 30 sierpnia 2018 r. Powód otrzymywał umowne wynagrodzenie 2.000 zł miesięcznie.

W związku z otwartym w dniu 1 grudnia 2016 r. postępowaniem sanacyjnym w (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w W. podjęte zostały działania restrukturyzacyjne. Celem podjętych działań było uniknięcie ogłoszenia upadłości i ochrona pozostałych miejsc pracy. Jednym z warunków powodzenia restrukturyzacji (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w W. było ograniczenie stanu zatrudnienia, co nastąpiło przez przeprowadzenie zwolnień grupowych. Dnia 17 stycznia 2017 r. zostało zawarte porozumienie dotyczące zwolnień grupowych .

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 13 lutego 2017 r. do 24 lutego 2017 r. (zwolnienie lekarskie k.29).W dniach 27 lutego i 28 lutego 2017 r. powód przebywał na urlopie wypoczynkowym. Wniosek o urlop w dniu 27 lutego 2017 r. powód złożył w dniu 6 lutego 2017 r. Urlop wypoczynkowy z dnia 28 lutego 2017 r. był urlopem udzielonym w trybie art. 167 ² k.p. („na żądanie"), powód poinformował telefonicznie (wiadomością SMS) o żądaniu udzielenia urlopu w dniu 28 lutego 2017 r.

Zwolnienia w ramach zwolnień grupowych objęły również powoda. Pozwany wypowiedział zawartą z powodem umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego upływ przewidział na dzień 31 marca 2017 r. W okresie wypowiedzenia zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Jako powód rozwiązania umowy o pracę wskazał zmiany organizacji pracy u pracodawcy połączone z reorganizacją stanowisk bezpośrednio spowodowane przyczynami finansowymi spółki i skutkujące koniecznością redukcji etatów. Zaznaczył, że powodowi przysługuje odprawa pieniężna na podstawie art 10 ust 1 i 8 ust 1 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Zawarł pouczenie o miejscu, terminie i sposobie wniesienia odwołania do Sądu .

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem zostało skierowane na adres zamieszkania powoda drogą pocztową za pośrednictwem (...) S.A. Pismo zostało nadane listem poleconym w dniu 16 lutego 2017 r. W dniu 17 lutego 2017 r. nastąpiła pierwsza awizacja przesyłki. Druga awizacja przesyłki nastąpiła w dniu 24 lutego 2017 r. Odbiór przesyłki w placówce pocztowej nastąpił w dniu 1 marca 2017 r. o godz. 08:11.

Po odebraniu i zapoznaniu się z wypowiedzeniem, powód uznał iż na otrzymanym wypowiedzeniu pozwany błędnie określił datę upływu okresu wypowiedzenia na dzień 31 marca 2017 r., a powodowi przysługiwał l miesięczny okres wypowiedzenia. Termin upływu wypowiedzenia winien zostać określony na dzień 30 kwietnia 2017 r.

Powód zwrócił się do pozwanego i poinformował go, iż została błędnie określona data upływu okresu wypowiedzenia. Pozwany nie przyznał racji powodowi w tym przedmiocie i odmówił wypłaty wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2017 r.

W dniach 13.02.2017 r. - 17.02.2017 r. oraz w dniach 27.02.2017 r. - 03.03.2017 r. (w tym 01 marca 2017r.), Powód miał świadczyć pracę dopiero od godz. 14.00, przeciwnie do swojego grafiku pracy, ponieważ zamienił się z innym pracownikiem T. P. swojego działu pracy na przeciwne godziny pracy, a zamianę zatwierdził kierownik zmianowy (Ł. B.). Tego typu zamiany odbywały się od wielu lat i w praktyce były to zamiany ustne, nigdy bezpośredni przełożeni Powoda nie wymagali, aby to odbywało się na piśmie .

W dniu 9 marca 2017 r. powód złożył skargę na swojego pracodawcę (pozwanego) do Państwowej Inspekcji Pracy ze względu na łamanie przepisów (zastosowanie nieprawidłowego okresu wypowiedzenia) przez co Powód nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia za miesiąc kwiecień 2017 r . Inspektor pracy wskazał w odpowiedzi na skargę Powoda, iż nie może nic zrobić ponieważ pomiędzy stronami zaistniał spór co do terminu upływu okresu wypowiedzenia, i w zaistniałej sytuacji jedynym organem uprawnionym do wydania wiążącego rozstrzygnięcia jest Sąd Pracy. Rozwiązywanie sporów leży poza kompetencją Państwowej Inspekcji Pracy .

W dniu 3 kwietnia 2017 r. pozwany wystawił powodowi świadectwo pracy.

W dniu 4 kwietnia 2017 r. powód nabył prawo do urlopu wypoczynkowego za 26 dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, na podstawie zeznań świadków B. B. k. 82 e - protokół 00:16:35 – 00:40:14, J. W. (1) k. 83-83v 00:40:15 – 00:50:46 oraz na podstawie zeznania powoda k.89-91 e – protokół 00:04:40 – 00:24:52. Sąd Rejonowy oparł się również na zeznaniach świadków oraz stron.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością powództwa Sąd Rejonowy na wstępie rozstrzygnął kwestię legitymacji procesowej biernej w niniejszym postępowaniu. Sąd Rejonowy zważył, że powód właściwie określił pozwanego kierując pozew przeciwko zarządcy masy sanacyjnej (...) sp. z o.o. w restrukturyzacji z siedzibą w W. bowiem postanowieniem z dnia 01 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy, X Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych w sprawie o sygnaturze akt X GR 74/16 otworzył postępowanie sanacyjne. Otwarcie postępowania sanacyjnego spowodowało utratę legitymacji biernej do występowania w niniejszej sprawie przez (...) Sp. z o.o. w restrukturyzacji. Uwzględniając tę okoliczność powód nie mógł skierować postępowania sądowego przeciwko (...) Sp. z o.o. w restrukturyzacji ze względu na to, że byłoby to działanie nieprawidłowe bowiem dochodzone przez niego roszczenie dotyczy masy sanacyjnej (roszczenie to powstało po otwarciu postępowania sanacyjnego).

Sąd Rejonowy badał zasadność roszczenia powoda o zasądzenie wynagrodzenia za pracę w kwocie 2.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w kwocie 288 zł.

Do określenia chwili, momentu złożenia oświadczenia woli drugiej stronie należy stosować przepis art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., zgodnie z którym oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią (vide wyrok SN z dnia 19.10.1976 I PR 125/76 LEX nr 14332).

W ocenie Sądu I instancji należało rozgraniczyć sytuację kiedy pracownik ma realną możliwość zapoznania się z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy o pracę, a odmawia przyjęcia pisemnego oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę zawierającego prawidłowe pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy (vide wyrok SN z dnia 13 grudnia 1996r. I PKN 41/96 OSNP 1997/15/268) od sytuacji kiedy pracownik nie przebywa w zakładzie pracy w momencie kiedy pracodawca chce mu wręczyć wypowiedzenie.

Możliwość zapoznania się pracownika z treścią oświadczenia woli o odwołaniu ze stanowiska (art. 61 KC w związku z art. 300 KP) powinna mieć charakter konkretny w tym znaczeniu, iż odnosi się do konkretnego oświadczenia przesłanego do określonego adresata. Dwukrotne awizowanie przesyłki poleconej zawierającej oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się przez pracownika z jego treścią. Oznacza to, że nieodebranie przesyłki przez pracownika nie ma wpływu na skuteczność dokonanego wypowiedzenia. Odmowa odbioru pisma czy też nieodebranie pisma z placówki pocztowej mimo dwukrotnego awizowania pisma, nie ma wpływu na skutek złożenia oświadczenia woli gdyż awizowanie przesyłki stwarza domniemanie możliwości zapoznania się adresata z treścią pisma zawartego w przesyłce.

W ocenie Sądu Rejonowego powód ani nie odmówił przyjęcia przesyłki, ani nie pozostawił nieodebranej w Urzędzie Pocztowym. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, a następnie w dniach 27 i 28 lutego 2017 r. korzystał z urlopu na żądanie, za zgodą pracodawcy. Powód znalazł awizo w dniu 28 lutego 2017 r. po powrocie z urlopu wypoczynkowego. Umieszczone zostało w skrzynce nadawczej w dniu 24 lutego 2017 r. (piątek). Znalezione awizo było powtórnym awizem. Powód odebrał awizowaną przesyłkę dnia 1 marca 2017 r., pierwszego dnia po znalezieniu awizo.

Po przeprowadzeniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd I instancji w całości podzielił stanowisko strony powodowej, zgodnie z którym nie istotna jest data sporządzenia lub wysłania lub awizowania przesyłki pocztowej, ale istotne jest to kiedy istniała realna możliwość zapoznania się z oświadczeniem woli jak wskazuje art. 61 k.c., a uwzględniając okoliczności dopiero w chwili odbioru przesyłki powstała realna możliwość zapoznania się oświadczeniem woli w przedmiotowej sprawie. Wcześniej powód nie wiedział, że takie oświadczenie zostało do niego skierowane, pozwany nie informował go o tym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, otrzymane awizo (zapoznanie się z nim) nie jest równoznaczne z dojściem do adresata oświadczenia woli w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Możliwość taka powstanie dopiero gdy adresat oświadczenia w zwykłym biegu (rozwoju) zdarzeń uzyskał realna możliwość zapoznania się z treścią awizowanej przesyłki pocztowej, co wymaga udania się na pocztę (vide wyrok Sadu Najwyższego z dnia 18 listopada 1999 r. IPKN 375/99). Data wystawienia drugiego awizo przypadała na niezdolność do pracy powoda i to, iż na zwolnieniu lekarskim powód miał adnotację „może chodzić" jak wskazał pozwany, nie zobowiązywało powoda do tego aby podczas choroby odbierał niezwłocznie wszystkie pisma, które są do niego adresowane. Nie można też wymagać, aby pracownik przejawiał aktywności w szukaniu możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia woli pracodawcy, o którym nic nie wiedział. lub którym powinien się liczyć (czy też, które powinien przewidywać), ani też, by z uwagi na prawdopodobne rozwiązanie z nim umowy o pracę (odwołanie ze stanowiska) przebywał w domu (pod znanym pracodawcy adresem) podporządkowując w ten sposób swoje życie pozazawodowe oczekiwaniom pracodawcy (vide wyrok SN z dnia 6 października 1998 r. I PKN 369/980).

Sąd I instancji nie podzielił stanowiska pozwanego, zgodnie z którym dla skuteczności doręczenia w myśl art 61 k.c. wystarczy by pracodawca stworzył pracownikowi możliwość zapoznania się z wypowiedzeniem, że wystarczy iż powodowi umożliwiono zapoznanie się z treścią oświadczenia, bowiem zostało ono skierowane na właściwy adres zamieszkania powoda (ul. (...), (...) W.). Niemożliwym jest uznanie, że skoro już w dniu 17 lutego 2017 r. w skrzynce pocztowej powoda pozostawiono awizo. Możliwość zapoznania się z treścią pisma istniała przez cały okres zwolnienia lekarskiego w dni otwarcia placówki pocztowej i mógł on odebrać przesyłkę w trakcie zwolnienia lekarskie. Pozwany zarzucił powodowi, że ten celowo nie odbierał przesyłki, bo dążył do przesunięcia okresu wypowiedzenia z dnia 31 marca 2017 r. na dzień 30 kwietnia 2017r. i zachowanie takie należy ocenić jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niepodlegające ochronie stosownie do treści art. 8 k.p. W toku procesu pozwany nie przedstawił jednak żadnego skutecznego dowodu, że powód mógł się zapoznać wcześniej z wysłaną do niego przesyłką albo że celowo nie podejmował przesyłki zatem wszelkie twierdzenia w tym względzie są w ocenie Sądu gołosłowne i pozbawione uzasadnienia.

Zgodnie z art. 32§ 2 k.p. rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia. Uznając zatem, że powód zapoznał się z oświadczeniem woli o rozwiązaniu umowy o pracę w dniu 1 marca 2017 r. i przysługiwał mu miesięczny okres wypowiedzenia to zgodnie z zasadami liczenia terminów w postępowaniu cywilnym, okres wypowiedzenia upłynął w dniu 30 kwietnia 2017 r. W myśl bowiem przepisu art. 112 k.c. termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Jednakże przy obliczaniu wieku osoby fizycznej termin upływa z początkiem ostatniego dnia.

Zgodnie z art. 36 ² k.p. w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę pracodawca może zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia. W okresie tego zwolnienia pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. W piśmie rozwiązującym umowę o pracę pozwany zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, a wynagrodzenie powoda wynosiło 2.000 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc kwiecień 2017 r.

W zakresie roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy pozwany nie kwestionował kwotowych wyliczeń powoda.

Zgodnie z art. 152 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Zgodnie z art. 158 k.p. pracownikowi, który wykorzystał urlop za dany rok kalendarzowy, a następnie uzyskał w ciągu tego roku prawo do urlopu w wyższym wymiarze, przysługuje urlop uzupełniający. W myśl art. 171 § 1 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie – świadectwa pracy - w 2017 r. powód wykorzystał tylko 6 dni. Pozwany nie udowodnił jakoby powód wykorzystał więcej urlopu. Dlatego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 288 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Wszystkie wyżej wymienione kwoty wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności tj. od dnia 1 maja 2017 r. do dnia zapłaty.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekał na podstawie art. 477 ² § 1 kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi: „Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika”. Sąd maił na uwadze wysokość wynagrodzenia wskazanego przez powoda.

Apelację od powyższego wyroku złożył w dniu 21 kwietnia 2018 roku (data nadania w placówce pocztowej) pozwany zaskarżając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 299 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i oparcie wyroku wyłącznie na wyjaśnieniach powoda, która Sąd uznał za wiarygodne w zakresie, jakim zeznał, że odnalazł awizo 28 lutego 2017 roku, po powrocie z urlopu wypoczynkowego, wcześniej nie posiadał o nim wiedzy i dopiero w dniu 1 marca 2017 roku miał możliwość odbioru przesyłki z placówki pocztowej,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego i dokonanie jego ustalenia z pominięciem zeznań świadków B. B. i J. W. (2), w zakresie jakim B. B. twierdziła, że powód wiedział o przeprowadzanej procedurze zwolnień grupowych i dlatego składał wnioski urlopowe i przedkładał zwolnienia lekarskie,

3.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. po przez błędną wykładnię i nieprawidłowe przyjęcie, że dla skuteczności złożenia oświadczenia woli niezbędne jest istnienie realnej możliwości zapoznania się z jego treścią, wobec czego oświadczenie woli pracodawcy w postaci wypowiedzenia umowy o pracę nastąpiło w chwili odbioru dwukrotnie awizowanej przesyłki, co skutkowało błędnym ustaleniem, że wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło 1 marca 2017 roku.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości.

W odpowiedzi na apelację z dnia 21 kwietnia 2018 roku powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy oraz
o zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego była niezasadna i podlegała oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Wynikający z ww. przepisu obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji należy rozumieć jako bezwzględny zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice i zarazem jako nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2017r. II UZ 15/17). Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie "w granicach apelacji" wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2016 r. III AUa 806/15). Sąd odwoławczy ma więc nie tylko uprawnienie, ale obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny (art. 382 k.p.c.), przy uwzględnieniu zasad wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r., I PK 169/05).

Kierując się prezentowaną wyżej wykładnią wskazanych przepisów Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu rozważył prawidłowość skarżonego rozstrzygnięcia w kontekście podniesionych zarzutów oraz całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. W konsekwencji Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił właściwe ustalenia faktyczne, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997r., II UKN 61/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999r., I PKN 521/98). Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

Argumentacja skarżącego skupiła się głównie na zakwestionowaniu dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego w zakresie zeznań powoda, na których Sąd Rejonowy oparł swe ustalenia, nie biorąc zdaniem pozwanego pod uwagę zeznań świadków B. B. i J. W. (1), w szczególności B. B., która twierdziła, że powód wiedział o przeprowadzanej procedurze zwolnień grupowych i dlatego składał wnioski urlopowe i przedkładał zwolnienia lekarskie. W tym zakresie pozwana podniosła zarzut braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a przez to naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c.

W orzecznictwie dominuje pogląd, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. narzuca na sądy obowiązek stosowania takiego rozumowania przy analizie materiału dowodowego, który jest zgodny z wymogami wyznaczonymi przepisami prawa procesowego, doświadczeniem życiowym oraz regułami logicznego myślenia. Sądy są obowiązane rozważyć materiał dowodowy w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, a także odnosząc je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 685/98). Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga więc udowodnienia, że powyższa okoliczność nie zachodzi, konieczne jest zatem wskazanie nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych i poglądów stron.
Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998r., II CKN 4/98). W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001r., IV CKN 970/00, 12 kwietnia 2001r.,
II CKN 588/99, 10 stycznia 2002r., II CKN 572/99).

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie wykazał naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania (art. 233 k.p.c. § 1 i art. 299 k.p.c.), a w konsekwencji nie zaistniały podstawy do stwierdzenia, że dokonana przez ten Sąd ocena materiału dowodowego była oceną dowolną a contrario do zasady wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. Pozwana nie przedstawiła argumentów, które w sposób skuteczny poddawałyby w wątpliwość przyjętą przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, sposób rozumowania, czy też konkluzje co do ustalonych okoliczności stanu faktycznego. Pozwana nie wskazała również dowodów, które Sąd ten miałby błędnie ocenić lub też z których miałby wyprowadzić nieprawidłowe wnioski, a ponadto nie wyjaśnił w czym przejawia się brak wszechstronności w dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie materiału dowodowego. Mimo sformułowania zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. pełnomocnik nie odniósł się do tego do niego w sposób pełny, a jego argumentacja ograniczyła się właściwie do przedstawienia własnego postrzegania jak Sąd Rejonowy winien ocenić zeznania świadków, oczywiście na korzyść pozwanego. Sąd Okręgowy zważył, że Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny sprawy m. in. w oparciu o dokumentację złożoną przez strony postępowania, a także z uwzględnieniem zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Wbrew twierdzeniom pozwanej, powód nie przebywał stale na zwolnieniu lekarskim, co więcej od listopada 2016 roku, spółka nie informowała go o zamiarze zwolnienia, nie przekazywała mu takich informacji również gdy był w pracy w lutym 2017 roku, nie wręczono mu wtedy oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Pracodawca mógł wręczyć mu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w lutym 2017 roku, kiedy powód był obecny w pracy, natomiast nadal zwlekał z wręczeniem K. W. oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, a tym samym powód mógł sądził, że zwolnienia grupowe go nie obejmą, skoro nie nastąpiło to od listopada 2016 roku.

Żaden z wymienionych wyżej, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów nie był kwestionowany przez pozwaną w toku postępowania, a również i Sąd Okręgowy uznał te dowody za przekonywujące. W konsekwencji powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że zarzuty pozwanej w zakresie domniemanego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i art. 299 k.p.c., miały charakter polemiczny i były ściśle związane z prezentacją własnej interpretacji poszczególnych dowodów oraz argumentacji, a także stanowiły wyraz subiektywnej oceny zdarzeń przez pozwanego, pozostających w oderwaniu od materiału dowodowego zebranego w toku postępowania przed Sądem Rejonowym. Zarzuty apelacji w tym zakresie zawierają właściwie jedynie uogólnienia, co dodatkowo utrudnia Sądowi Okręgowemu dokonanie merytorycznej oceny zgłaszanych przez pozwaną uchybień.

Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy podzielił również stanowisko Sądu Rejonowego, co do tego, że zeznania świadka B. B. i J. W. (1) nie pozwalają uznać by powód wiedział o zamiarze zwolnienia go.

Za nietrafny należało również uznać zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p., bowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że powód posiadał realną możliwość odebrania awizowanej przesyłki w dniu 1 marca 2017 r., pierwszego dnia po znalezieniu awizo i właśnie w tym dniu zapoznał się z treścią oświadczenia pracodawcy.

Nie sposób się zgodzić ze stroną skarżącą, aby osoba przebywająca na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby sprawdzała regularnie skrzynkę nadawczą, a tym bardziej osoba przebywająca na urlopie. Bowiem możliwość zapoznania się pracownika z treścią oświadczenia woli o odwołaniu ze stanowiska powinna mieć charakter konkretny w tym znaczeniu, iż odnosi się do konkretnego oświadczenia przesłanego do określonego adresata. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6.10.1998r. IPKN 369/98). Podjęcie przez pracownika zawiadomienia o przesyłce pocztowej skierowanej na jego adres przez pracodawcę (awizo) nie jest równoznaczne z dojściem do niego zawartego w tej przesyłce oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę w taki sposób, iż mógł się zapoznać z jego treścią( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.11.1999 r. I PKN 375/99). Powyższe oznacza również, że nie można wymagać od pracownika wykazywania aktywności w poszukiwaniu możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia woli pracodawcy, z którym powinien się hipotetycznie liczyć (przewidywać), ani też, by z uwagi na prawdopodobne rozwiązanie z nim umowy o pracę zobowiązany był do przebywania w domu, podporządkowywując w ten sposób swoje życie pozazawodowe oczekiwaniom (wygodzie) pracodawcy.

Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że powód ani nie odmówił przyjęcia przesyłki, ani nie pozostawił jej nieodebranej w Urzędzie Pocztowym. Powód w okresie od 10 lutego 2017 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym, natomiast od dnia 13 lutego 2017 r. do 24 lutego 2017 r. na zwolnieniu lekarskim, a następnie w dniu 27 lutego 2017 r. na urlopie wypoczynkowym i 28 lutego 2017 r. korzystał z urlopu na żądanie, za zgodą pracodawcy. Powód znalazł awizo w godzinach wieczornych w dniu 28 lutego 2017 r. po powrocie z urlopu wypoczynkowego, które zostało umieszczone w skrzynce nadawczej w dniu 24 lutego 2017 r. (piątek). Znalezione awizo było powtórnym awizem. Powód odebrał awizowaną przesyłkę dnia 1 marca 2017 r. o godzinie 08:11 rano, tj. pierwszego dnia po znalezieniu awizo. Tak więc realna możliwość odebrania przesyłki przez powoda istniała faktycznie w dniu 1 marca 2017 r., wtedy też powód zapoznał się z treścią oświadczenia pracodawcy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy stwierdził, że skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe, gdyż Sąd ten na podstawie zebranego materiału dowodowego wyczerpująco ustalił stan faktyczny, jak również zasadnie i adekwatnie do ustalonego stanu faktycznego wskazał przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. Z kolei podniesione przez pozwaną spółkę zarzuty stanowiły jedynie nietrafną i nieuzasadnioną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i nie mogły skutkować jego wzruszeniem. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej jako bezzasadną.

SSO Renata Gąsior SSO Zbigniew Szczuka SSO Monika Rosłan - Karasińska

Zarządzenie: (...)

(...)