Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 października 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. W. prawa do rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczona nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS uwzględnił okresy z tytułu pracy na kolei tj. od 1.04.1983 do 31.10.1998 roku, zgodnie z wystawionym świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 29.12.2000 roku, z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych: od 1.06.1987 do 30.09.1988, od 16.08.1989 do 31.08.1989 i od 20.11.1989 do 1.12.1989 roku.

/decyzja – k. 24 plik akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła wnioskodawczyni podnosząc, że jako praca na kolei powinien być jej zaliczony dalszy okres, tj. od 1.11.1998 do 31.12.2000 roku, kiedy to pracowała w SPZOZ (...) w Ł..

/odwołanie – k. 3 – 6/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu przywołał argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 7/

Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie z tym, że na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2019 roku zmodyfikował datę końcową pracy w szczególnych warunkach na dzień 18.12.2000 roku, czyli do dnia w którym wpisano spółkę (...) Spółka Akcyjna do rejestru handlowego.

/protokół rozprawy – k. 101/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

A. W. urodziła się (...) Wnioskodawczyni w 2015 roku ubiegała się o prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, jednak decyzją z dnia 19 lutego 2015 roku ZUS odmówił jej prawa do tego świadczenia. Wskazano wówczas, że wnioskodawczyni, na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodniła 20 lat ogólnego stażu ubezpieczeniowego oraz nie wykazała 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W dniu 29 sierpnia 2018 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem wieku. Decyzją z dnia 13 września 2018 roku organ rentowy przyznał jej prawo do emerytury od dnia 1 sierpnia 2018 roku.

W dniu 29 września 2018 roku A. B. – (...) wystąpiła o przyznanie rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach.

Okoliczności bezsporne

A. W. była pracownikiem (...) od 1.04.1983 roku do 31.07.1993 roku, początkowo na stanowisku młodszego referenta, następnie referenta i starszego referenta. Następnie wnioskodawczyni została zatrudniona w (...) w Ł. od 1.08.1993 roku na stanowisku prasowaczki. Z dniem 1.04.1996 roku wnioskodawczyni została przeniesiona na stanowisko pomocy dentystycznej w (...) Przychodni (...) w (...).

Z dniem 1 listopada 1998 roku wnioskodawczyni została przejęta w trybie art. 23 ¹ Kodeksu pracy przez nowo utworzony podmiot Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) w Ł., gdzie była zatrudniona do 31.12.2000 roku.

Przed ustaniem zatrudnienia pracodawca wystawił wnioskodawczyni świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach. Wskazano w nim, że wnioskodawczyni była zatrudniona na kolei w okresie od 1.04.1983 rok 31.10.1998 roku w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, o którym mowa w § 4ust.3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Dowód: akta osobowe k 20 -83

Wnioskodawczyni, po przejęciu jej jako pracownika w trybie art. 23 ¹ Kodeksu pracy wykonywała te same obowiązki. Miała płacony ekwiwalent za umundurowanie do końca okresu zatrudnienia.

Dowód: karty wynagrodzeń k 27-28, zeznania świadka J. G. k 90, przesłuchanie wnioskodawczyni k 90, zeznania świadka E. G. k 102

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 664), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.).

W myśl art. 21 ust. 1 w/w ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). A zatem prawo do rekompensaty, zgodnie z w/w ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowym stanie faktycznym wnioskodawczyni nie spełnia warunku co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Poza sporem pozostaje okoliczność, że do dnia 31 października 1998 roku wnioskodawczyni była pracownikiem zatrudnionym na kolei. Nie można jednak uznać za pracę na kolei zatrudnienia od 1 listopada 1998 roku. Z tym dniem bowiem wnioskodawczyni stała się pracownikiem nowo utworzonego podmiotu, jakim był Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (...) w Ł.. Oczywiście wcześniej (...) wchodził w strukturę Państwowego Przedsiębiorstwa (...), jednak nie ma racji pełnomocnik wnioskodawczyni, iż powinno się tutaj zastosować interpretację art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Należy bowiem z całą mocą podkreślić, że przepis ten nakazuje traktować jako pracowników kolejowych osoby pozostające w stosunku pracy w podmiotach wydzielonych z przedsiębiorstwa państwowego (...) w okresie od dnia 1 września 1999 roku do dnia wpisu spółki (...) Spółka Akcyjna, czyli do 18 grudnia 2000 roku.

W rozpoznawanej sprawie Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej został utworzony przed datą 1 września 1999 roku, co więcej został utworzony przed datą 1 listopada 1998 roku, bowiem od tego dnia wnioskodawczyni była już pracownikiem SPZOZ (...) w Ł., czyli stała się pracownikiem służby zdrowia.

Tak więc nie jest możliwe zastosowanie interpretacji, o którą wnosiła strona odwołująca się od decyzji ZUS.

Kwestie działalności zakładów opieki zdrowotnej regulowała w spornym okresie ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r.o zakładach opieki zdrowotnej. Zgodnie z art. 1. ustawy, zakład opieki zdrowotnej jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia.

Odnosząc się do kwestii tego, że po przejęciu pracowników przez SPZOZ nic dla wnioskodawczyni się nie zmieniło, w szczególności co do wysokości wynagrodzenia i przywilejów kolejowych Sąd zauważa, że wynikało to z regulacji ustawowych. Przepis art.23 ¹ Kodeksu pracy stanowi, że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Oznaczało to, że nowy pracodawca, wraz z przejęciem nie mógł zmienić warunków pracy i płacy, ale nie oznaczało to pozostawienie wnioskodawczyni przywileju bycia „pracownikiem na kolei”. Właśnie to uległo zmianie. Wnioskodawczyni przestała być pracownikiem na kolei a stała się pracownikiem służby zdrowia.

Powyższe nie spowodowało, że sporny okres należy wliczyć do pracy w szczególnych warunkach, gdyż Dział XII rozporządzenia z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dotyczący stanowisk w służbie zdrowia i opiece społecznej, nie wymienia stanowiska pomocy stomatologicznej w kategorii prac w szczególnych warunkach.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.