Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2013 r. w Szczecinie

sprawy A. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 lutego 2013 r. sygn. akt VI U 1381/11

oddala apelację.

SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Urszula Iwanowska SSA Jolanta Hawryszko

III A Ua 307/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przeliczył od dnia 1 marca 2011 r. emeryturę A. C. poprzez zaliczenie do przebiegu ubezpieczenia okresów zatrudnienia z tytułu umowy zlecenia w spółkach (...) oraz (...).

W odwołaniu od powyższej decyzji A. C. wniósł o jej zmianę i przeliczenie całej emerytury w oparciu o obowiązującą od dnia 1 marca 2011 r. stawkę bazową tj. kwotę 2.822,66 zł w części składkowej i nieskładkowej oraz według nowego wskaźnika 1,7454 podstawy wymiaru, zasądzenie kosztów ewentualnego zastępstwa procesowego i zasądzenie odsetek od wysokości różnicy wyliczonej emerytury za okres liczony po terminie 30 dni od złożenia wniosku do dnia wypłaty.

Odwołujący podniósł, że wynagrodzenie z tytułu zawartych umów - zlecenia u trzech pracodawców wyniosło w roku 2009 łącznie 49.860 zł: Wyższa Szkoła (...) 20.960 zł, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - kwiecień 1.250 zł, maj 2.500 zł, czerwiec 1.250 zł, październik 6.500 zł, listopad 6.500 zł, grudzień 6.500 zł i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością 4.400 zł. ZUS pominął odprowadzone składki na ubezpieczenie obowiązkowe emerytalno-rentowe przez płatnika składek spółkę (...) za przepracowane miesiące X, XI, XII 2009 r., tj. od kwoty łącznej 19.500 zł na podstawie zawartej umowy - zlecenia z dnia 1 lipca 2009 r. Zgodnie z zawartymi umowami zlecenia z (...) oraz (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu i chorobowemu co najmniej z jednej z umów. W przypadku nie wypłacenia wynagrodzenia z jednej umowy w miesiącach X, XI, XII 2009 r. obowiązek odprowadzenia składek ciążył na drugim zleceniodawcy w tym przypadku (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka odprowadziła składki po ustawowym terminie wraz z odsetkami i w sprawozdaniu do ZUS wykazała opłacone składki za miesiące październik i listopad 2009 r. w miesiącu styczniu i lutym 2010 r. i to jako dobrowolne. Ubezpieczony wskazał, że za styczeń, luty i marzec 2010 r. składki na ubezpieczenie społeczne były odprowadzone jako obowiązkowe przez (...) w G.. Pomimo dostarczenia zaświadczenia z (...) z dnia 9 lutego 2012 r. płatnik składek spółka (...) nie skorygowała sprawozdań przesłanych do ZUS.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że ubezpieczony już w dniu 27 września 2002 r. nabył prawo do emerytury powszechnej należnej w wieku 65 lat. Ustawa nie daje możliwości nabycia kolejnej emerytury po osiągnięciu wieku powszechnego. Zatem brak jest możliwości przeliczenia emerytury z zastosowaniem nowej kwoty bazowej. Wskaźnik wwpw nie uległ zmianie i nadal jest ustalony z 20 lat: 1957-58,61-62,64,66-80 i wynosi 173,15%. Nadal jest on korzystniejszy od ustalonego z 10 kolejnych lat zawartych w dwudziestoleciu poprzedzającym wniosek o świadczenie (1982-2001), jak i o przeliczenie (1991-2010), które wyniosły kolejno: 54,09% i 54,09%.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Ubezpieczony urodził się dnia (...) Decyzją z dnia 4 listopada 2002 r. przyznano mu emeryturę od dnia 27 września 2002 r., ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) na 162,95%. Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2003 r., w sprawie VI U 1872/02, Sąd Okręgowy ustalił wwpw na 173,15% (z 20 lat: 1957-58,61-62,64,66-80), przy czym najniższy uwzględniony wskaźnik roczny – z 1962 r. wyniósł 127,98%.

Po nabyciu prawa do emerytury, ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu przez 30 miesięcy i 29 dni.

W dniu 15 marca 2011 r. ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przeliczenie emerytury poprzez zaliczenie nowych okresów składkowych oraz o przeliczenie podstawy wymiaru.

Decyzją z dnia 19 kwietnia 2011 r. organ rentowy przeliczył świadczenie poprzez zaliczenie nowych okresów ubezpieczenia i poinformował o nieuwzględnieniu do stażu pracy, okresu zatrudnienia tytułem umów zlecenia ze spółkami: (...) oraz (...).

Ubezpieczony odwołał się od decyzji z dnia 19 kwietnia 2011 r. wnosząc o przeliczenie emerytury z zastosowaniem kwoty bazowej obowiązującej od dnia 1 marca 2011 r., a wynoszącej 2.822,66zł. Postanowieniem z dnia 14 października 2011 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w sprawie (VI U 790/11).

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2011 r. organ rentowy przeliczył ponownie emeryturę od dnia 1 marca 2011 r. poprzez zaliczenie do przebiegu ubezpieczenia okresów zatrudnienia z tytułu umowy zlecenia w (...) oraz (...). Uwzględnione przez organ okresy składkowe wzrosły z 597 miesięcy do 599 miesięcy.

Ubezpieczony współpracował na podstawie umów zlecenia z Wyższą Szkołą (...) w G.. Został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych obowiązkowych od 2007 roku do 31 marca 2009 r. i od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2010 r. Rachunki na kwotę po 2.210 zł za grudzień 2008 r., styczeń i luty 2009 r. złożył w marcu 2009 r. i wtedy też zostały wypłacone należności i opłacone składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (od 6.630zł). Za marzec 2009 r. rachunek na kwotę 2.210 złożył w kwietniu 2009 r. Rachunki za okres od lipca do września 2009 r. po 4.040 zł zostały złożone w październiku 2009 r. i wtedy też zostały opłacone składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne. Rachunków za okres od października do grudnia 2009 r. ubezpieczony nie złożył w 2009 r. W 2010 roku wypłacono mu należności od kwot 8.080 zł w marcu, 4.040 zł w kwietniu.

Podstawy wymiaru składek w 2009 r. wynosiły więc 20.960 zł, a w 2010 r. - 12.120 zł.

Ubezpieczony współpracował na podstawie umów zlecenia z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Został zgłoszony z tego tytułu do ubezpieczeń emerytalnego i rentowego obowiązkowych od 15 kwietnia do 30 czerwca 2009 r., a dobrowolnego od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r. i od 1 grudnia 2009 r. do 28 lutego 2010 r. Spółka wypłaciła należności w czerwcu 2009 r. od kwoty 3.750 zł, lipcu 1.250 zł, grudniu 6.500 zł (podstawa wymiaru składek wyniosła 11.500 zł). W 2010 r. podstawa wymiaru składek wyniosła 13.000 zł.

Ubezpieczony współpracował na podstawie umów zlecenia z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w G.. Został zgłoszony z tego tytułu do ubezpieczeń społecznych dobrowolnych od 19 listopada 2009 r. do 31 stycznia 2010 r. Wypłacono mu po 2.200 zł w listopadzie i grudniu 2009 r. i w styczniu 2010 r.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego oraz art. 15, 21, 27, 53, 109-111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j. t. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.; w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.; powoływana dalej jako: ustawa) Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że ubezpieczony w dniu 27 września 2002 r. nabył prawo do emerytury „powszechnej”, należnej w wieku 65 lat, a tym samym część socjalna emerytury (24%) nie podlega ponownemu ustaleniu na podstawie art. 55 ust. 3 w związku z art. 21 ustawy. Sąd meriti miał też na uwadze, że ubezpieczony wskazuje, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 1,74 (174%), a więc jest wyższy niż dotychczasowy.

Sąd Okręgowy wskazał, że zleceniobiorcy podlegają o_@KON@_ooobowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (art. 6 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – j. t. Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1585; powoływana dalej jako: ustawa systemowa) w okresie od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy (art. 13 pkt. 2). Zleceniobiorca spełniający warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami kilku umów, jest objęty obowiązkowo ubezpieczeniami z tego tytułu, który powstał najwcześniej. Może jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęty ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich lub wybranych tytułów lub zmienić tytuł ubezpieczeń, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 9 ust. 2).

Następnie sąd pierwszej instancji uznał, że ubezpieczony myli kwestie podlegania ubezpieczeniom z opłacaniem składek. Dla podlegania ubezpieczeniom istotne jest wykonywanie umów, rodzące obowiązek podlegania ubezpieczeniom, a okresy podlegania takim ubezpieczeniom wynikają z ustawy. Obowiązek opłacenia składek (tak z ubezpieczeń dobrowolnych, jak obowiązkowych) powstaje z tytułu podlegania ubezpieczeniom, jednakże nie wynika z faktu zawarcia umów, ale z faktu wypłaty wynagrodzenia. W tym zakresie ustawa systemowa stanowi w art. 18, że:

1. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12.

1a. W przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło.

3. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorców ustala się zgodnie z ust. 1, jeżeli w umowie agencyjnej lub umowie zlecenia albo w innej umowie o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.

7. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, oraz ubezpieczonych podlegających dobrowolnie tym ubezpieczeniom, o których mowa w art. 7 i 10, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż kwota minimalnego wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust. 3, 9 i 10.

Zaś, zgodnie z art. 4 pkt. 9 ustawy systemowej za przychód rozumie się przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Dalej Sąd Okręgowy podniósł, że ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012 r., poz. 361) przewiduje w art. 11 ust. 1, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast w wyroku z dnia 16 marca 2005 r., III AUa 2121/2004 (LexPolonica nr 1137514) Sąd Apelacyjny w Białymstoku wskazał, że przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (...) nie zaś przysługujące mu należności.

Nadto sąd pierwszej instancji podkreślił, że uregulowania rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.) nie dotyczą zleceniobiorców, a w myśl uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2007 r., I UZP 5/06 (OSNP 2007/910/139) odrębności pracowniczego ubezpieczenia społecznego nie mogą mieć zastosowania dla zleceniobiorców. Tym bardziej, że wypłata wynagrodzenia z umów zlecenia wynikała, jak wskazuje sam ubezpieczony, z późniejszego składania rachunków. Ewentualne roszczenia odszkodowawcze wnioskodawcy względem płatników składek (zleceniodawców), pozostają poza przedmiotem rozpoznania w sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, ażeby środki finansowe pozostawione w dyspozycji wnioskodawcy w 2009 r. wynosiły więcej niż 36.860 zł, a w 2010 r. - 25.320 zł. Wskaźnik roczny wyniósł więc w 2009 r. 98,99% ((...) a w 2010 r. 65,43% (...)). Tym samym ich uwzględnienie nie może zwiększyć dotychczasowego wskaźnika wysokości podstawy (173,15%), skoro najniższy przyjęty wskaźnik roczny wyniósł ponad 127%. Tym samym nie zachodzą podstawy do przeliczenia świadczenia w trybie art. 110 ustawy.

Sąd meriti ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego, jak i w aktach sprawy VI U 790/11. Dokumenty te nie budzą również wątpliwości Sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Mając to na uwadze sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim nie zgodził się A. C., który w wywiedzionej apelacji zarzucił mu:

- błędne ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury,

- wydanie wyroku na podstawie dokumentu, w którym poświadczona została nieprawda tj. na podstawie czynu zagrożonego karą przewidzianą w art. 271 i art. 273 kodeksu karnego,

- błędną interpretację przepisów dotyczących możliwości przeliczenia emerytury.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o:

- zmianę wyroku przez uwzględnienie wyliczonego, nowego wskaźnika podstawy wymiaru emerytury wynoszącego 173,45.

- zobowiązanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do przeliczenia świadczenia emerytalnego wg nowej kwoty bazowej obowiązującej na podstawie prawa polskiego w dniu złożonego wniosku (15 marca 2011 r.) w części socjalnej (24%), jak i okresów składkowych i nieskładkowych z uwzględnieniem wskaźnika wynoszącego 173,45.

W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że Sąd Okręgowy pominął wystawione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 6 września 2010 r. wystawione przez spółkę (...), a w nim rok 2009 na kwotę 31.000 zł. Łączna kwota wynagrodzenia wykazanego w zaświadczeniach Rp-7 za rok 2009 wyniosła:

1. (...) 20.960 zł

2. (...) sp. z o. o. 31.000 zł

3. (...) sp. z o. o. 4.400 zł,

razem 56.360 zł.

Apelujący wskazał, że zgodnie z umową zlecenia z dnia 1 lipca 2009 r. zawartą ze spółką (...) przewidywała (§ 4) okres rozliczenia co miesięczny, od początku aż do końca trwania umowy tj. 31 marca 2010 r. Sąd Okręgowy nie rozpatrzył ani nie ustosunkował się do pism skarżącego z dnia 5, 17, 19 stycznia 2012 r., 24 kwietnia 2012 r., 5 października 2012 r., 4 i 6 listopada 2012 r.

Następie apelujący podkreślił, że nie składał wniosku o dobrowolne ubezpieczenie emerytalno-rentowe, a w przypadku spółki (...) nie przedłożono mu do podpisu dokumentu zgłoszeniowego, o czym ZUS dokonując ustaleń musiał być poinformowany przez tę spółkę. W związku z powyższym korektę na koncie skarżącego dokonano na podstawie poświadczenia nieprawdy przez płatnika składek.

Dalej skarżący potwierdził, że spółka (...) nie odprowadziła składek za miesiąc październik, listopad i grudzień 2009 r., i podkreśli, iż nie składał oświadczenia o dobrowolnym ubezpieczeniu z tytułu tego zatrudnienia. Nadto przedstawił przebieg korespondencji zarówno z organem rentowym jak i zleceniodawcą – spółką (...) w zakresie ustalenia podlegania ubezpieczeniom społecznym w 2009 roku.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także zarzutów podniesionych w apelacji prowadzi zdaniem Sądu Apelacyjnego do wniosku, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy. Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia i rozważania zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje je za własne, co czyni zbytecznym ich ponowne szczegółowe przytaczanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303).

W odpowiedzi na zarzuty apelacji należy wskazać, że były one zgłaszane przez skarżącego w postępowaniu przed Sądem Okręgowym, który szczegółowo ustosunkował się do nich w wydanym orzeczeniu. Podzielając to stanowisko i uznając apelację jedynie za polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sąd Apelacyjny podnosi, że podstawę prawną przeliczenia emerytury w czasie jej pobierania może stanowić, jak słusznie wskazał sąd pierwszej instancji, art. 110 lub 111 ustawy emerytalnej. Ich treść została przytoczona przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Bezspornym w sprawie jest fakt, że ubezpieczony o prawo do emerytury wystąpił w 10 września 2002 r., po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnego i prawo to zostało mu przyznane decyzją z dnia 10 września 2002 r. od dnia 27 września 2002 r. ZUS ustalając wysokość świadczenia przyjął wówczas obowiązującą kwotę bazową (od czerwca 2002 r.) w wysokości 1.775,89 zł.

Wbrew zarzutom ubezpieczonego nie ma podstaw prawnych do przyjęcia nowej kwoty bazowej przy ustalaniu wysokości jego świadczenia. Taki wyjątek jest przewidziany w art. 53 ust. 1 i 4 ustawy emerytalnej, ale ma zastosowanie jedynie do osób, które przed przyznaniem prawa do emerytury w wieku powszechnym miały przyznane prawo do emerytury w wieku obniżonym lub do renty. A. C. do grupy tych osób nie należy. Zatem w sprawie brak przesłanek do zastosowania nowej kwoty bazowej emerytury pobieranej przez ubezpieczonego. Potwierdzenia tego stanowiska można poszukiwać w utrwalonym orzecznictwie, którego wyrazem jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2009 r., I UK 129/09 (LEX nr 558286), w którym wskazano, że przy pierwszym wniosku o emeryturę art. 21 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie ma zastosowania, bowiem oblicza się ją zgodnie z art. 53 w związku z art. 15 tej ustawy. Dopiero nabycie prawa do kolejnej emerytury i wystąpienie z wnioskiem o jej przyznanie uzasadnia zastosowane art. 21 ust. 2 ustawy emerytalnej (por. także uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2009 r., I UZP 6/09, OSNP 2010/5-6/72 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 marca 2013 r., III A Ua 1331/12, LEX nr 1298940).

Ustalony stan faktyczny sprawy, który sąd oceniał na dzień wydania decyzji tj. 23 sierpnia 2011 r., wykazał, że A. C. legitymował się wówczas zgłoszonymi z tytułu umów zlecenia do organu rentowego i uiszczonymi składkami z przychodów uzyskanych z:

- Wyższej Szkoły (...) w G. za 2009 r. – 20.960 zł i za 2010 r. – 12.120 zł, z którego to tytułu został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych od 2007 r. do 31 marca 2009 r. i od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2010 r.,

- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. za 2009 r. – 4.400 zł i za 2010 r. – 2.200 zł, z którego tytułu został zgłoszony do dobrowolnego ubezpieczenia emerytalno-rentowego od 19 listopada 2009 r. do 31 stycznia 2010 r.,

- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. za 2009 r. – 11.500 zł i za 2010 r. – 13.000 zł, z którego tytułu został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych od 15 kwietnia do 30 czerwca 2009 r., a do dobrowolnego ubezpieczenia od 1 lipca do 31 sierpnia 2009 r. oraz od 1 grudnia 2009 r. do 28 lutego 2010 r.

Uwzględnienie rocznych przychodów od wskazanych zleceniodawców prowadzi do wniosku, że za 2009 r. – roczny przychód oskładkowany to kwota 36.860 zł i za 2010 r. – 25.320 zł, a ustalone za te lata wskaźniki roczne są niższe od przyjętych przy ustalaniu wysokości emerytury pobieranej przez ubezpieczonego i wynosiły odpowiednio – 98,99% i 65,43%. Skoro od przychodu ze spółki (...) nie zostały odprowadzone składki (na dobrowolne ubezpieczenia emerytowano-rentowe) od kwoty przekraczającej 11.500 zł w 2009 r. oraz 13.000 zł w 2010 r. to nie ma podstaw do uwzględnia kwoty przekraczającej oskładkowany przychód. Zatem okoliczność, że spółka wystawiła zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 6 września 2010 r. ze wskazaniem, że wynagrodzenie ubezpieczonego w 2009 r. wyniosło 31.000 zł, przy uwzględnieniu faktycznie oskładkowanego przychodu nie prowadzi do wnioskowanego przez ubezpieczonego ustalenia, że w podstawie wymiaru świadczenia należy przyjąć przychód w wysokości przekraczającej przychód oskładkowany.

Ubezpieczony wstępował do spółki (...) o sprostowanie danych przedstawionych Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, przez objęcie go obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi w miejsce ubezpieczenia dobrowolnego, również organ emerytalny podejmował czynności w ramach postępowania wyjaśniającej, ale na dzień wydania decyzji innymi danymi organ nie dysponował.

W tej sytuacji nie ma znaczenia okoliczność jak faktycznie powinny być rozliczane umowy zlecenia przez poszczególnych zleceniodawców, jak i kiedy powinno być wypłacone wynagrodzenie i przekazane od niego składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe. Przy rozpoznawaniu sprawy liczą się bowiem fakty ustalone, a nie te które winny wystąpić, a nie wystąpiły.

Słusznie przy tym Sąd Okręgowy zaznaczył, że w sprawie należy odróżnić podleganie ubezpieczeniom społecznym od opłacania składek. Ubezpieczony był zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu umów zawartych z (...) w okresie od 2007 r. do 31 marca 2009 r. i od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2010 r., natomiast w (...) został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w okresie od 15 kwietnia do 30 czerwca 2009 r. Zatem ubezpieczony podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 2007 r. do 2010 r. Jednocześnie ubezpieczony podlegał dobrowolnym ubezpieczeniom emerytalno-rentowym od 1 lipca 2009 r. do 31 sierpnia 2009 r. i od 19 listopada 2009 r. do 28 lutego 2010 r. Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne z tego tytułu zostały opłacone, na dzień wydania zaskarżonej decyzji od przychodu wyżej określonego.

Zarówno organ rentowy, jak i sądy rozpoznające odwołanie od decyzji ZUS mają obowiązek podejmowania decyzji przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Stan faktyczny niniejszej sprawy, jak i obowiązujące regulacje prawne w omawianym zakresie wskazują, że na dzień 23 sierpnia 2011 r. wydana decyzja organu rentowego była prawidłowa, za prawidłowy też należało uznać zaskarżony wyroku Sądu Okręgowego. Natomiast okoliczności faktyczne, które wystąpiły po tej dacie, a w ocenie skarżącego mogą mieć wpływ na ustalenie wysokości pobieranego świadczenia, mogą być przedmiotem kolejnego wniosku skierowanego do organu rentowego.

Uwzględniając powyższe zarzuty apelacji należało uznać za nieuzasadnione i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić ją w całości.

SSA Zofia Rybicka-Szkibiel SSA Urszula Iwanowska SSA Jolanta Hawryszko