Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 czerwca 2018 r. (znak: 210500/72/2018-SE-666040/15/SER) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1383), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 29 maja 2018 r., odmówił A. G. ponownego rozpatrzenia sprawy w przedmiocie ustalenia prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dokumentów, które miałyby wpływ na uprawnienia do emerytury.

(decyzja k. 230 akt rentowych).

W dniu 19 czerwca 2018 r. A. G. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę. Podniósł, że nie zgadza się z przeliczeniem ZUS gdyż uważa, że najkorzystniejsze dla niego zarobki są z lat 1968-1976 oraz z działów specjalnych. Wniósł o emeryturę z tych lat.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 lipca 2018 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie. ZUS wskazał w uzasadnieniu, że decyzją z dnia 11 czerwca 2018 r. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury ponieważ nie przedstawił nowych dowodów czy okoliczności mających wpływ na wysokość świadczenia.

(odpowiedź na odwołanie k. 4)

Na rozprawie w dniu 23 lipca 2019 r. bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku wnioskodawca poparł wniesione odwołanie.

(stanowisko strony: e-protokół z dnia 23 lipca 2019 r. 00:05:17-00:05:24 płyta CD k. 58).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna).

A. G. ma przyznane prawo do emerytury poczynając od 15 stycznia1998 roku na postawie decyzji ZUS z dnia 25 marca 1998r. (decyzja k.36 akt rentowych).

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 8 lat kalendarzowych, to jest z lat 1969 – 1976. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 48,40%. Podstawa wymiaru została ustalona z 8 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 17 lat poprzedzających rok 1977 tj. rok, w którym wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności rolniczej.

Od powyższej decyzji A. G. odwołał się do Sądu Okręgowego w Łodzi wnosząc o uwzględnienie przy wyliczenia świadczenia emerytalnego dodatku z tytułu sprzedaży Państwu produktów rolnych. Wyrokiem z dnia 17 grudnia 1999 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie VIII U 1973/98 oddalił odwołanie wnioskodawcy, natomiast apelacja odwołującego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 września 2000r. w sprawie III AUa 229/00 ( wyrok S.A. w Łodzi k.139-143 akt rentowych).

Następnie decyzją z dnia 3 sierpnia 1999r. organ rentowy przeliczył emeryturę wnioskodawcy przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek z 8 lat kalendarzowych, to jest od 1960 do 1967r. a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 120,85% ( decyzja k.67 akt rentowych).

Kolejną decyzją z dnia 29 września 1999r. organ rentowy ponownie przeliczył wysokość emerytury wnioskodawcy i ustalił nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiary z tych samych lat tj. 1960-1967 na 121,61% ( decyzja (...) akt emerytalnych).

Następnie decyzją z dnia 4 marca 2003 roku organ rentowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawcy (decyzja k. 149 akt rentowych).

W dniu 17 marca 2003r. A. G. złożył odwołanie od decyzji waloryzującej świadczenie emerytalne z dnia 4 marca 2003r. wnosząc o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia z uwzględnieniem wynagrodzenia za prace świadczoną w latach 1968-1976, a także uwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia dodatku stażowego. Na rozprawie przed Sądem w dniu 18 grudnia 2003r. wnioskodawca cofnął odwołanie na co organ rentowy wyraził zgodę wobec czego Sad Okręgowy w Łodzi umorzył postępowanie w sprawie (odwołanie k. 150-151 akt rentowych ).

Decyzją z dnia 23 lutego 2004r. pozwany organ rentowy odmówił A. G. ponownego obliczenia wysokości emerytury z uwzględnieniem podstawy wymiaru z 8 lat kalendarzowych wybranych z lat 1968-1975, gdyż wyliczony w ten sposób wskaźnik wyniósł 115,03% i okazał się niższy od dotychczasowego, jak również wyliczenia wskaźnika z lat 1969-1976 gdyż wyliczony w ten sposób wskaźnik wyniósł 116,22% i okazał się również niższy od dotychczasowego ( decyzja k. 159 akt rentowych).

Do odwołania wnioskodawca załączył kopię książeczki sprzedaży produktów rolnych (kopia k.110-112 akt ZUS).

Odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 maja 2005r. w sprawie IX U 1202/04 (bezsporne).

Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 4 maja 2006r. w sprawie III AUa 1252/05 ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi k.144 akt rentowych).

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2007r. Sąd Najwyższy odrzucił skargę kasacyjną wnioskodawcy złożoną od powyższego wyroku (Postanowienie SN k. 156-159 akt rentowych).

W odwołaniu od kolejnej decyzji organu rentowego z dnia 2 czerwca 2009r., która to decyzja odmówiono mu przeliczenia emerytury A. G. wniósł ostatecznie o ustalenie wysokości świadczenia z 8 lat od 1967-1976 na podstawie angaży. Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 8 grudnia 2009r. w sprawie IX U 890/09 oddalił odwołanie (wyrok k.192 akt rentowych).

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2010 roku organ rentowy odmówił ponownego ustalenia wysokości świadczenia z uwzględnieniem podstawy wymiaru z 8 lat kalendarzowych wybranych z lat 1968-1975, gdyż wyliczony w ten sposób wskaźnik wyniósł 115,03% i okazał się niższy od dotychczasowego, jak również wyliczenia wskaźnika z lat 1969-1976 gdyż wyliczony w ten sposób wskaźnik wyniósł 116,22% i okazał się również niższy od dotychczasowego. (decyzja k.206-207 akt rentowych)

Kolejną decyzją z dnia 11 kwietnia 2013 roku organ rentowy odmówił ponownego przeliczenia świadczenia, jako przyczynę odmowy wskazano brak przytoczenia nowych dowodów lub okoliczności mających wpływ na ustalenie wysokości świadczenia. (decyzja k. 220-221 akt rentowych)

Odwołanie od powyższej decyzji zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 8 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 2203/13. Sąd wskazał, że pomiędzy stronami sprawa o to roszczenie została już prawomocnie rozstrzygnięta wyrokami w sprawach o sygn. akt. VIII U 1202/04, VIII U 1973/98. (postanowienie k. 24,26-30 załączonych akt VIII U 3190/14)

Na skutek złożonego zażalenia Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 18 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt. III AUz 86/14 uchylił powyższe postanowienie. (postanowienie k.45-47 załączonych akt VIII U 3190/14)

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2014 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 3190/14 Sąd Okręgowy oddalił odwołanie od decyzji z dnia 11 kwietnia 2013 roku na skutek nieprzedstawienia nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia. (wyrok k. 62,65-69 załączonych akt VIII U 3190/14)

Apelację od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 3 listopada 2015 roku o sygn. akt. III AUa 228/15 (wyrok k.104,108-109 załączonych akt VIII U 3190/14)

W dniu 31 stycznia 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia. Do wniosku dołączył zaświadczenie z KRUS o okresach podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników (wniosek k. 222, zaświadczenie k. 223 akt rentowych).

Decyzją z dnia 1 marca 2018 roku organ rentowy przeliczył ubezpieczonemu emeryturę od 1 stycznia 2018 roku tj. od miesiąca w którym złożono wniosek (decyzja k. 224-225 akt rentowych).

W dniu 11 kwietnia 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia (wniosek k.226 akt rentowych).

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2018 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do ponownego przeliczenia świadczenia z powodu nieprzedłożenia nowych dowodów oraz nieujawnienia nowych okoliczności mających wpływ na wysokość świadczenia (decyzja k. 227 akt rentowych).

W dniu 29 maja 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne obliczenie świadczenia. Do wniosku nie zostały załączone żadne dokumenty, a wnioskodawca wskazał tylko, iż wnosi o przeliczenie emerytury z lat 1968 – 1976 i z działów specjalnych (wniosek k. 229 akt rentowych).

W dniu 11 czerwca 2018 roku organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję, w której odmówił ubezpieczonemu prawa do ponownego przeliczenia świadczenia z powodu nie przedłożenia nowych dowodów oraz nie ujawnienia nowych okoliczności mających wpływ na wysokość świadczenia (decyzja k. 230 akt rentowych).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych ZUS załączonych do akt sprawy oraz dokumentów załączonych w aktach sprawy o sygn. VIII U 3190/14.

Dokumentom tym Sąd przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że są one rzetelne, kompletne i mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jako niezasadne podlega oddaleniu.

Na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.) prawo do świadczeń (emerytalno – rentowych) lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawca przedłożył nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji odmawiającej mu prawa ponownego ustalenia wysokości świadczenia, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Ocena, że przesłanki te nie były spełnione powinna prowadzić do odmowy ponownego ustalenia świadczenia przez organ rentowy oraz oddalenia odwołania przez Sąd, bez potrzeby merytorycznego zbadania wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonemu. Bez spełnienia przesłanek formalnych wniosku z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, prowadzenie postępowania dotyczącego merytorycznej oceny wysokości świadczenia, jest bezcelowe i bezprzedmiotowe.

Dokonując wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że skarżący A. G. w toku postępowania przed organem rentowym wywołanym ponownym złożeniem wniosku z dnia 29 maja 2018 r. o ustalenie prawa do emerytury, nie spełnił przesłanki wniosku o ponowne ustalenie prawa do emerytury na zasadach określonych w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wnioskodawca do rozpoznawanego wniosku nie przedłożył nie tylko nowych dowodów, ale żadnych. Wszystkie natomiast dokumenty złożone w toku sprawy, w tym książeczka sprzedaży produktów rolnych były już przedmiotem oceny organu rentowego a niejednoktrotnie również sądu, w poprzednich postępowaniach.

Skarżący w przedmiotowym postępowaniu podnosi, że jego zdaniem korzystniejsze wyliczenie emerytury będzie dla niego z uwzględnieniem lat 1968-1976. Podkreślić należy, że organ rentowy dokonując przeliczeń emerytury wnioskodawcy wyliczył ją w różnych możliwych wariantach i przyjął wariant najkorzystniejszy dla ubezpieczonego. Ponadto wskazać należy, że prawidłowość wyliczenia świadczenia wnioskodawcy była już przedmiotem niejednego postępowania sądowego. Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokami z dnia 9 maja 2005 roku sygn. akt IX U 1202/14, 8 grudnia 2009 roku sygn. akt IX U 890/09 i 25 listopada 2014 roku sygn. akt VIII U 3190/14 oddalił odwołanie, następnie Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 3 listopada 2015 roku sygn. akt III AUa 228/15 oddalił apelację ubezpieczonego tym samym stwierdzając prawidłowość wyliczeń Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji sprowadza się jedynie do polemiki ze stanowiskiem organu rentowego. Jak już podkreślono wnioskodawca przedstawia jedynie swój punkt widzenia, swoje przypuszczenie, że emerytura została wyliczona w sposób nieprawidłowy, domagając się ponownego przeliczenia nie przedstawił żadnych dowód wskazujących na możliwość ponownego jej przeliczenia.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, w toku postępowania przed organem rentowym, wywołanego wnioskiem z dnia z dnia 29 maja 2018 r., nie zostało ujawnione nic nowego, co dawałoby Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych podstawę do ponownego przeanalizowania sytuacji prawnej wnioskodawcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793). W konsekwencji decyzję organu rentowego z dnia 11 czerwca 2018 r. uznać należy za prawidłową bowiem w chwili jej wydawania nie zachodziły przesłanki z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na uwadze odwołanie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

30 VII 2019 roku.