Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Skarb Państwa reprezentowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. w pozwie wniesionym w dniu 17 września 2018 r. przeciwko M. O. wniósł o uznanie za bezskuteczne w stosunku do Skarbu Państwa czynności prawnej w postaci umowy o podział majątku małżeńskiego pozwanej i jej ówczesnego współmałżonka- D. O. oraz umowy darowizny pozwanej udziału D. O. w ich domu celem zaspokojenia wierzytelności strony powodowej wobec D. O..

Strona powodowa motywowała swoje roszczenie twierdzeniem, iż przysługują
jej przeciwko D. O. wierzytelności z tytułu publicznoprawnych zobowiązań podatkowych z należnymi odsetkami. W zaskarżonej czynności dłużnik powoda darował swej współmałżonce- pozwanej w sprawie należący do niego udział w nieruchomości. Wiedział wówczas o wymiarze swego zobowiązania podatkowego a wyzbycie się składników majątku przedstawiających wartość egzekucyjną odbyło się na szkodę powodowego wierzyciela.
Z uwagi na nieodpłatny charakter dokonanej darowizny wiedza pozwanej o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności za bezskuteczną nie ma znaczenia.

Ponadto strona powodowa wniosła o zasądzenie na swą rzecz od pozwanej kosztów procesu.

(Pozew, k. 3- 19)

Wyrokiem zaocznym z dnia 22 stycznia 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(Wyrok zaoczny, k. 156- 157)

Od w/w orzeczenia pozwana złożyła w dniu 25 lutego 2019 r. sprzeciw, wnosząc
o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swą rzecz kosztów postępowania
wg norm przepisanych.

M. O. zakwestionowała w pierwszej kolejności nieodpłatny charakter czynności objętej skargą pauliańską wskazując iż przejęła wraz z nim całość obciążającego nieruchomość zobowiązania kredytowego. Przyczyną zaskarżonej czynności była chęć zabezpieczenia sytuacji pozwanej i jej wspólnego z dłużnikiem dziecka w sytuacji końca ich małżeństwa. Z uwagi na ówczesny stan relacji łączących ją z dłużnikiem powoda zaprzeczyła aby miała świadomość szkodliwych dla powoda następstw zaskarżonej czynności.

(Sprzeciw, k. 169- 174)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. O., z domu P. w okresie między dniem 18 czerwca 2005 r. a dniem 26 kwietnia 2016 r. pozostawała w związku małżeńskim z D. O..
(Okoliczność niesporna, nadto wydruk z PESEL2- SAD, k. 146- 148- verte)

W okresie pozostawania w związku małżeńskim, małżonkowie O. wznieśli na potrzeby swej rodziny dom na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Pozostawali wówczas w małżeńskim ustroju majątkowym ustawowej wspólności.

(Zeznania D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte)

W tym okresie M. O. pracowała na stanowisku kierowniczym w przedsiębiorstwie.

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20, k. XYZ oraz zeznania: K. T., e- protokół Re- Court od 00:11:07 do 00:25:00, k. 334- verte i 335 oraz K. K., e- protokół Re- Court od 00:25:35 do 00:39:00, k. 335 i 335- verte)

Natomiast D. O. początkowo był zatrudniony w Sądzie. Następnie prowadził kolejne działalności gospodarcze. Początkowo między 2008 a 2009 r. był to sklep internetowy, zaś następnie między 2 grudnia 2013 r a 3 grudnia 2015 r. działająca pod firmą (...) hurtownia materiałów hydraulicznych świadcząca także usługi w zakresie ich montażu.

(Zeznania D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte oraz wydruk z (...), k. 61)

Celem pozyskania środków na budowę domu małżonkowie O. zawarli w dniu
2 kwietnia 2007 r. z (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. umowę kredytu hipotecznego nr (...) o wysokości 266.502,67 zł podlegającego spłacie w okresie 20 lat w formie 229 równych comiesięcznych rat kapitałowo- odsetkowych.

(Umowa kredytu nr (...), k. 308- 312)

Ponadto celem dokończenia budowy domu małżonkowie O. zawarli w dniu
13 lutego 2008 r. z (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. także umowę kredytu hipotecznego nr (...) o wysokości 102.564,10 zł podlegającego spłacie w okresie 20 lat w formie 234 równych comiesięcznych rat kapitałowo- odsetkowych.

(Umowa kredytu nr (...), k. 318- 322)

Umowy nr (...) nie przewidywały ex lege zmian podmiotowych po stronie kredytobiorców w związku ze zmianami właścicielskimi nieruchomości przy ul. (...) w Ł..

(Okoliczność niesporna między stronami; nadto umowy kredytów: nr (...), k. 308- 312 oraz nr (...), k. 318- 322)

W okresie trwania małżeństwa M. i D. O. mieli osobne rachunki bankowe. To M. O. spłacała zobowiązanie kredytowe zaciągnięte na budowę domu.

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20, k. (...))

W odbiorze osób z ich otoczenia M. i D. O. nie mieli długów poza zobowiązaniem z tytułu udzielonego im kredytu hipotecznego, zaś nieruchomość przy
ul. (...) w Ł. stanowiła wyłączny składnik ich wspólnego majątku

( Zeznania: K. T., e- protokół Re- Court od 00:11:07 do 00:25:00, k. 334- verte i 335 oraz K. K., e- protokół Re- Court od 00:25:35 do 00:39:00, k. 335 i 335- verte)

Tym niemniej znajomi D. O. wiedzieli, że w związku z prowadzoną działalnością popadł on w problemy finansowe.

(Zeznania J. M. e- protokół Re- Court od 00:58:27 do 01:05:00, k. 362- verte i 363)

W związku z pogłębiającym się kryzysem małżeńskim. D. O. wyprowadził się z domu przy ul. (...) w Ł. w dniu 4 kwietnia 2014 r. do wynajętego dzień wcześniej mieszkania. Po pierwotnym opuszczeniu domu D. O. kilkukrotnie wracał tam celem zabrania poszczególnych, początkowo pozostawionych, rzeczy. Nadto w okresie ponownej przeprowadzki D. O. okresowo nocował w przy ul. (...). Małżonkowie zachowali kontakt z uwagi na wspólne małoletnie dziecko- syna F.. Jednakże nie wrócili już do siebie.

(Zeznania: D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte; K. T., e- protokół Re- Court od 00:11:07 do 00:25:00, k. 334- verte i 335; K. K., e- protokół Re- Court od 00:25:35 do 00:39:00, k. 335 i 335- verte oraz J. M. e- protokół Re- Court od 00:58:27 do 01:05:00, k. 362- verte i 363)

W dniu 22 października 2014 r. D. O. zadeklarował obowiązek zapłaty kwoty 19.095,00 zł z tytułu podatku VAT za wrzesień 2014 r., obniżając następnie na podstawie korekty z dnia 14 listopada 2014 r. jego wymiar do kwoty 18.324,00 zł.

(Formularz: deklaracji, k. 33 i 33- verte oraz korekty, k. 34- 35)

W tym okresie D. O. tytułem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zadeklarował m.in. za miesiące czerwiec i lipiec 2014 r. kwoty po 516,00 zł, za sierpień 2014 r. kwotę 419,00 zł, zaś za wrzesień 2014 r. kwotę 393,00 zł Za okres październik- grudzień 2014 r. D. O. zadeklarował tytułem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych kwoty po 150,00 zł.

(Okoliczności niesporne oraz deklaracja, k. 27- 28- verte)

W dniu 13 lipca 2015 r. D. O. skorygował zeznanie w przedmiocie osiągniętego dochodu za rok 2014 oznaczając wymiar podlegającego zapłacie przez siebie za ten okres podatku dochodowego od osób fizycznych na kwotę 40.440,00 zł.

(Zeznanie na formularzu PIT- 36, k. 21- 23- verte)

D. O. w następstwie doświadczanych kłopotów zaprzestał regulować swe zobowiązania, w tym publicznoprawnie należne podatki.

(Okoliczność niesporna)

W związku jednakże z zaniechaniem realizacji obowiązku zapłaty wskazanego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2014 Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. wystawił w dniu 23 lipca 2015 r. przeciwko D. O. tytuł wykonawczy nr SM (...) na kwotę 40.400,00 zł z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 1 maja 2015 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 744,50 zł na który nadano klauzulę wykonalności w dniu 24 lipca 2015 r. (Tytuł wykonawczy, k. 26 i 26- verte)

Nadto z tytułu deklarowanych zaliczek na podatek dochodowy za 2014 r. D. O. nie uiścił sumy 2.294,00 zł za okres miesięcy czerwiec- grudzień.

(Deklaracja, k. 27- 28- verte)

W związku z zaniechaniem realizacji przez D. O. obowiązku zapłaty nadmienionych zaliczek na podatek dochodowy za okres 4 miesięcy: czerwiec- wrzesień
2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. wystawił przeciwko niemu w dniu 28 kwietnia 2015 r. tytuł wykonawczy nr SM (...) obejmujący: kwotę 516,00 zł powstałą za okres czerwca 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 22 lipca 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 34,00 zł; kwotę 516,00 zł powstałą za okres lipca 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 21 sierpnia 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 29,80 zł; kwotę 419,00 zł powstałą za okres sierpnia 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 23 września 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 20,40 zł oraz kwotę 393,00 zł powstałą za okres września 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 21 października 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 16,40 zł. Na powyższy tytuł w dniu 6 maja 2015 r. nadano klauzulę wykonalności.

(Tytuł wykonawczy, k. 29- 30)

Ponadto w związku z zaniechaniem realizacji obowiązku zapłaty nadmienionych zaliczek na podatek dochodowy za okres miesięcy: październik- grudzień 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. także w dniu 28 kwietnia 2015 r. wystawił przeciwko D. O. tytuł wykonawczy nr SM (...) obejmujący kwoty po 150,00 zł powstałe za okresy: października 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia
21 listopada 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 5,20 zł; listopada 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 23 grudnia 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 4,20 zł oraz grudnia 2014 r. z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 21 stycznia 2015 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 3,20 zł.
Na powyższy tytuł nadano w dniu 13 maja 2015 r. klauzulę wykonalności.

(Tytuł wykonawczy, k. 31- 32)

W związku z zaniechaniem przez D. O. realizacji obowiązku zapłaty podatku VAT za okres września 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. wystawił przeciwko niemu w dniu 19 grudnia 2014 r. tytuł wykonawczy nr SM (...) wobec należnej za ten okres kwoty 18.324,00 zł z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 28 października 2014 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 212,90 zł. Na powyższy tytuł nadano w dniu 23 grudnia 2014 r. klauzulę wykonalności. (Tytuł wykonawczy, k. 36 i 36- verte)

Ponadto w związku z zaniechaniem realizacji obowiązku zapłaty podatku VAT za okres grudnia 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. wystawił przeciwko D. O. w dniu 23 marca 2015 r. tytuł wykonawczy nr SM (...) wobec należnej za ten okres kwoty 25.107,00 zł z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 27 stycznia 2015 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 308,20 zł. Na powyższy tytuł nadano w dniu 30 marca 2015 r. klauzulę wykonalności.

(Tytuł wykonawczy, k. 38 i 38- verte)

W związku z zaniechaniem realizacji przez D. O. obowiązku zapłaty podatku VAT za okres pierwszego kwartału 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. wystawił przeciwko niemu w dniu 10 czerwca 2015 r. tytuł wykonawczy
nr SM (...) wobec należnej za ten okres kwoty 25.263,00 zł z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 28 kwietnia 2015 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 243,60 zł. Na powyższy tytuł nadano w dniu 18 czerwca 2015 r. klauzulę wykonalności.

(Tytuł wykonawczy, k. 40 i 40- verte)

Dodatkowo, w związku z zaniechaniem realizacji obowiązku zapłaty podatku VAT za okres drugiego kwartału 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. wystawił w dniu 14 września 2015 r. przeciwko D. O. tytuł wykonawczy nr SM (...) wobec należnej za ten okres kwoty 21.456,00 zł z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia 28 lipca 2015 r. skapitalizowanymi na dzień wystawienia tytułu wykonawczego w kwocie 230,40 zł. Na powyższy tytuł nadano w dniu 24 września 2015 r. klauzulę wykonalności.

(Tytuł wykonawczy, k.42 i 42- verte)

W związku z zaistniałą sytuacja małżeńską. M. O. wraz ze swoimi rodzicami

J. P. oraz M. P. zdecydowali się podjąć działania celem nabycia prawa własności całej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. przez pozostałą tam M. O..

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20 oraz zeznania J. P., e- protokół Re- Court od 00:07:49 do 00:40:20 i M. P. e- protokół Re- Court od 00:42:35 do 00:58:00, k. XYZ )

W dniu 20 maja 2014 r. M. i D. małżonkowie O. zawarli majątkową umowę małżeńską wprowadzającą między nimi ustrój rozdzielności majątkowej.

(Oświadczenie D. O. w akcie notarialnym, k. 44- verte oraz przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20, k. XYZ; ponadto okoliczność niesporna)

Następnie w dniu 6 listopada 2014 r. M. i D. małżonkowie O. dokonali umownego podziału ich małżeńskiego majątku wspólnego obejmującego nieruchomość przy ul. (...) w Ł. obejmując w nim po ½ udziału. Jednocześnie D. O. darował małżonce przysługujący mu na tej udział w nieruchomości.

Żaden z zapisów omawianej umowy nie wskazywał na odpłatność przewidzianego w niej zobowiązania po stronie wskazanej jako obdarowana. Żaden z zapisów umowy nie zobowiązywał M. O. w związku z przewidzianymi przesunięciami majątkowymi do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz albo na korzyść jej małżonka.

(Akt notarialny- umowa podziału małżeńskiego majątku wspólnego oraz umowa darowizny, k. 44- 46)

D. O. dokonał wskazanego przeniesienia majątkowego licząc na zwolnienie go z obowiązku spłaty pozostałego zadłużenia hipotecznego nieruchomości.

(Zeznania D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte)

W toku niniejszego postępowania M. O. zajęła stanowisko, iż notariusz błędnie sporządził umowę z dnia 6 listopada 2014 r. nie uwzględniając woli przejęcia przez nią wspólnych zobowiązań kredytowo- hipotecznych łączących ją z ówczesnym mężem.

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20, k.385-386)

W dniu 28 listopada 2014 r. M. i D. małżonkowie O. wnieśli do (...) Banku S.A. we W. o zwolnienie M. O. z umowy kredytu „samochodowego” nr (...). Wskazali, iż zakupiony za pochodzące z kredytu środki pojazd pozostaje wykorzystywany w prowadzonej przez D. O. działalności gospodarczej.

(Wniosek, k. 230)

W dniu 20 lutego 2015 r. M. i D. małżonkowie O. wnieśli do (...) Banku S.A. we W. o zwolnienie D. O. z długu w związku ze zobowiązaniami spłaty kredytów regulowanych umowami nr (...) zabezpieczonych hipoteką na nieruchomości przy ul. (...). W piśmie dopuszczono możliwość przystąpienia w miejsce D. O. J. P..

(Wniosek, k. 188)

W odpowiedzi Bank wykluczył zwolnienie z długu D. O. bez przystąpienia do kredytów osoby pozwalającej zachować zdolność kredytową po stronie kredytobiorców umożliwiającą spłatę tych zobowiązań.

(Pismo, k. 189)

W związku z tym pierwotnie planowano przystąpienie do w/w. umów J. P..

Jednakże, po przeprowadzeniu stosownej procedury bankowej, w dniu planowanego podpisania właściwego aneksu do umowy, J. P., po zapoznaniu się wraz z mężem ze stosowną dokumentacją, z uwagi na swój ówczesny wiek, perspektywę własnego przejścia na emeryturę oraz przewidywaną długość spłaty nadmienionych zobowiązań hipotecznych ostatecznie nie przystąpiła do opisanego węzła obligacyjnego w miejsce swego ówczesnego zięcia. Małżonkowie P. zdecydowali się ostatecznie wspomagać finansowo córkę darowiznami równowartymi poszczególnym ratom.

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20 oraz zeznania J. P., e- protokół Re- Court od 00:07:49 do 00:40:20 i M. P. e- protokół Re- Court od 00:42:35 do 00:58:00, k.383-386)

Tak też nastąpiło.

(Umowy darowizn, k. 206, 207, 213, 219; zestawienie darowizn sporządzone przez US, k. 269 i 270)

W dacie rozpoznawania niniejszej sprawy D. O. nie jest ponaglany do spłaty zobowiązań z tytułu umów nr (...) zawartych z (...) Bank S.A. we W..

(Zeznania D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte)

Tym niemniej M. O. i D. O. nadal pozostają kredytobiorcami, zgodnie
z pierwotnym brzmieniem w/w. umów

(Przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20,k.385-386)

Pismem z dnia 23 grudnia 2014 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w K. o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 19 grudnia 2014 r. nr SM (...).

W odpowiedzi Bank w piśmie datowanym na dzień 7 stycznia 2015 r. podniósł, iż na rachunkach bankowych, których posiadaczem jest wskazany dłużnik nie ma środków pieniężnych umożliwiających realizację zajęcia

(Zawiadomienie, k. 62 i 62- verte; pismo, k. 66)

Następie pismem z dnia 3 kwietnia 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) Bank Spółkę Akcyjną o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku z realizacją tytułów wykonawczych z dnia 19 grudnia 2014 r. nr SM (...) oraz z dnia 23 marca 2015 r. nr SM (...).

(Zawiadomienie, k. 67 i 67- verte)

W odpowiedzi (...) Bank SA w piśmie datowanym na dzień 15 kwietnia
2015 r. potwierdził, iż dłużnik ma u nich tzw. rachunek firmowy, zaś wszystkie wpływające na niego środki będą przekazywane na rachunek organu egzekucyjnego.

(Pismo, k. 69)

Nadto także pismem z dnia 3 kwietnia 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił Bank (...) Spółkę Akcyjną we W. o zajęciu rachunku bankowego D. O. również w związku z realizacją tytułów wykonawczych z dnia
19 grudnia 2014 r. nr SM (...) oraz z dnia 23 marca 2015 r. nr SM (...). (Zawiadomienie, k. 70 i 70- verte)

W odpowiedzi (...) SA we W. w piśmie datowanym na dzień 13 kwietnia 2015 r. wskazał iż na przedmiotowym rachunku brak jest środków dla realizacji zajęcia a ponadto wystąpił zbieg z egzekucją prowadzoną przez Komornika Sądowego

(Pismo, k. 72)

Ponadto pismem z dnia 8 maja 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) Bank Spółkę Akcyjną o zajęciu rachunku bankowego D. O. także w związku z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 28 kwietnia 2015 r. nr SM (...).

(Zawiadomienie, k. 73 i 73- verte)

W odpowiedzi (...) Bank SA w piśmie datowanym na dzień 26 maja 2915 r. ponownie potwierdził prowadzenie rachunku dłużnika z którego zajęcie będzie realizowane w miarę wpływu nań środków po uwzględnieniu kwot niepodlegających egzekucji.

(Pismo, k. 77)

Nadto pismem z dnia 15 maja 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) SA we W. o zajęciu rachunku bankowego D. O. także w związku z realizacją nadmienionego tytułu wykonawczego z dnia 28 kwietnia 2015 r. nr SM (...).

(Zawiadomienie, k. 78 i 78- verte)

W odpowiedzi (...) SA we W. w piśmie datowanym na dzień 27 maja 2015 r. ponowie wskazał na brak środków dla realizacji zajęcia i zbieg egzekucji do rachunku.

(Pismo, k. 82)

Pismem z dnia 19 maja 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił także (...) SA o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku z realizacją tytułów wykonawczych z dnia 19 grudnia 2014 r. nr SM (...) oraz z dnia 23 marca 2015 r. nr SM (...).

(Zawiadomienie, k. 83 i 83- verte)

W odpowiedzi (...) SA w piśmie datowanym na dzień 30 maja 2015 r. wskazał na istnienie przeszkody w prowadzeniu egzekucji w postaci braku środków na rachunku.

(Pismo, k. 87)

Dodatkowo pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) Bank Spółkę Akcyjną o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku także z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 10 czerwca 2015 r. nr SM (...). (Zawiadomienie, k. 88 i 88- verte)

W odpowiedzi (...) Bank SA w piśmie datowanym na dzień 7 lipca 2015 r. wskazał na wystąpienie zbiegu egzekucji do w/w. rachunku na którym nie ma środków na pokrycie wszystkich dochodzonych należności.

(Pismo, k. 90 i 90- verte)

Ponadto pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił także (...) SA o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku
z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 10 czerwca 2015 r. nr SM (...).

(Zawiadomienie, k. 91 i 91- verte)

W odpowiedzi (...) SA w piśmie datowanym na dzień 26 czerwca 2015 r. wskazał na istnienie przeszkody w prowadzeniu egzekucji w postaci braku środków na rachunku.

(Pismo, k. 95)

(...) SA w piśmie datowanym na dzień 22 października 2015 r. podał, iż umowa rachunku bankowego z dłużnikiem w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej została już rozwiązana.

(Pismo, k. 96)

Następnie pismem z dnia 27 lipca 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) SA o zajęciu rachunku bankowego D. O. w związku z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 23 lipca 2015 r. nr SM (...)

(Zawiadomienie, k. 97 i 97- verte)

W związku z tym (...) SA w piśmie datowanym na dzień 29 września 2015 r. ponownie poinformował o rozwiązaniu umowy rachunku bankowego prowadzonego
dla działalności gospodarczej dłużnika.

(Pismo, k. 101)

Ponadto pismem z dnia 13 listopada 2015 r. Naczelnik US Ł. w Ł. zawiadomił (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną w K. o zajęciu wierzytelności

z rachunku bankowego i wkładu oszczędnościowego D. O. w związku z realizacją tytułu wykonawczego z dnia 14 września 2014 r. nr SM (...).

W odpowiedzi Bank w piśmie datowanym na dzień 23 listopada 2015 r. powiadomił o braku środków pieniężnych i zbiegu egzekucji skierowanych do nich

(Zawiadomienie, k. 111 i 111- verte; pismo, k. 112)

Zgodnie z zapytaniem Naczelnika US Ł. w Ł. z dnia 28 lipca 2015 r. Biuro usług księgowych na dzień 4 sierpnia 2015 r. wskazało jako znany sobie rachunek bankowy prowadzony przez (...) Bank (...) SA w K., zaś w ewidencji środków trwałych znajdują się 2 samochody.

(Pisma, k. 102 i 102- verte oraz 103)

Ostatecznie, w odpowiedzi na zapytanie Naczelnika US Ł. w Ł. z dnia
29 września 2015 r. (...) Bank SA w piśmie datowanym na dzień 8 października
2015 r. ponownie zawiadomił o zbiegu egzekucji do prowadzonego dla dłużnika rachunku bankowego i braku środków dla realizacji zajęcia oraz braku obrotów od dnia 1 kwietnia
2015 r. podał, iż umowa rachunku bankowego z dłużnikiem w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej została już rozwiązana.

(Pismo, k. 105)

Z kolei (...) SA odpowiedzi na zapytanie Naczelnika US Ł. w Ł. z dnia 29 września 2015 r. w piśmie datowanym na dzień 9 października 2015 r. ponownie poinformował o rozwiązaniu umowy zajętego rachunku. (Pismo, k. 107)

(...) SA we W. w odpowiedzi na przedmiotowe zapytanie Naczelnika US Ł. w Ł. podniósł iż w okresie 12 miesięcy od złożenia zapytania D. O. nie posiadał rachunków w tym Banku.

(Wezwanie, k. 122 i odpowiedź, k. 123)

W odpowiedzi na zapytanie Naczelnika US Ł. w Ł. z dnia
12 kwietnia 2017 r. (...) Bank SA podniósł iż w okresie 12 miesięcy od złożenia zapytania zajęte rachunki D. O. nie wykazywały obrotów.

(Wezwanie, k. 125 i odpowiedź 126)

W odpowiedzi na zapytanie Naczelnika US Ł. w Ł. z dnia
12 kwietnia 2017 r. (...) Bank (...) SA w K. podniósł iż w okresie 12 miesięcy od złożenia nie było obrotów na rachunkach dłużnika.

(Wezwanie, k. 128 i odpowiedź 129)

Celem uregulowania stanu meldunkowego na nieruchomości M. O. wniosła w dniu 26 października 2015 r. do Urzędu Miasta Ł. o wymeldowania D. O. z nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Ostatecznie wszczęte przez nią postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 9 grudnia 2015 r. jako bezprzedmiotowe gdyż D. O. tego dnia wymeldował się spod wskazanego adresu

(Podanie, k. 222 oraz decyzja, k. 224)

W późniejszym okresie, po opuszczeniu wynajętego mieszkania D. O. wskazywał jako swój nowy adres miejsce zamieszkania własnej matki w K., gdzie jednak stale nie przebywał.

(Okoliczność niesporna; ponadto zeznania D. O., e- protokół Re- Court od 00:17:45 do 00:48:00, k. 361- verte- 362- verte oraz przesłuchanie pozwanej e- protokół Re- Court od 01:01:54 do 01:44:20, k. 385-386)

W następstwie wymienionych zdarzeń- z uwagi na nieustalenie aktualnego miejsca zamieszkania dłużnika oraz nieuzyskanie w postępowaniu egzekucyjnym kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne Naczelnik US Ł. w Ł. postanowieniem z dnia 30 czerwca 2017 r. umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych nr: SM (...); SM (...); SM (...); SM (...); (...); SM (...); SM (...)

(Postanowienie, k. 131 i 131- verte)

Po okresie faktycznej separacji M. O. wniosła przeciwko D. O. pozew o rozwód. Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 r. wydanym przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt XII C 1775/15 rozwiązano ich małżeństwo. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 19 stycznia 2017 r. wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I ACa 872/16 zmienił orzeczenie I instancji wyłącznie w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie opieki nad wspólnym małoletnim dzieckiem stron postępowania rozwodowego.

(Wyrok, k. 184- 185 oraz 186- 187)

Na dzień 4 stycznia 2018 r. zaległości podatkowe obciążające D. O. wyniosły łącznie sumę 154.230,60 zł, w tym kwotę 126.372,60 zł pierwotnych należności z tytułu PIT i VAT oraz kwotę 27.858,00 zł z tytułu okresowo skapitalizowanych odsetek.

(Lista zaległości, k. 43)

W dniu 17 września 2018 r. Skarb Państwa wniósł niniejszy pozew.

(Pozew, k. 3- 19)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przywołany materiał dowodowy. Wiarygodność dowodów pozwalających ustalić okoliczności kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy nie budziła przy tym wątpliwości. Na ich podstawie przeprowadzono zreferowane dalej rozważania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpatrywane powództwo jest w pełni zasadne. Dlatego też wyrok zaoczny z dnia 22 stycznia 2019 r. należało w całości utrzymać w mocy. Rozstrzygając w sprawie, Sąd oparł się na art. 527 i n. k.c.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła uznania za bezskuteczną wobec siebie zawartej w dniu 6 listopada 2014 r. między ówczesnymi małżonkami O. umowy podziału ich małżeńskiego majątku wspólnego i darowizny przez D. O. na rzecz M. O. należnemu mu z tytułu owego podziału udziału w prawie własności nieruchomości przy ul. (...), wskazując iż z powodu wyzbycia się tego składnika majątkowego stało się niemożliwym zaspokojenie podatkowych wierzytelności przysługujących stronie powodowej.

Zgodnie natomiast z art. 527 § 1 w zw. z 2 k.c. gdy na skutek czynności prawnej dłużnika wskutek której stał się on niewypłacalny, przynajmniej w wyższym stopniu niż przed jej dokonaniem a osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Przywołana norma reguluje instytucję skargi pauliańskiej stanowiącej środek ochrony wierzyciela przed skutkami niewypłacalności dłużnika. Jak trafnie wskazuje P. M. znajduje ona zastosowanie gdy dłużnik swym nielojalnym wobec wierzyciela zachowaniem uniemożliwił realizację wierzytelności powodując lub powiększając swą niewypłacalność a korzyść z tego odniosła osoba trzecia. Instytucja skargi pauliańskiej niweluje ten skutek przyjęciem bezskuteczności względnej czynności dłużnika z osobą trzecią (vide: K.c. Komentarze pod red: E. Gniewka i P. Machnikowskiego [z:] Legalis oraz J. Ciszewskiego i P. Nazaruka [z:] LEX Omega).

Dopuszczalność jej zastosowania przez wierzyciela należności publicznoprawnych-
w tym podatkowych nie budzi wątpliwości orzecznictwa (vide: wyroki SN: z dn. 13 maja 2005 r. w sprawie o sygn. akt I CK 677/04, także z dn 28 października 2010 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 227/10; źródło: LEX Omega), także Sądu orzekającego w niniejszej sprawie.

Należy przy tym podkreślić, iż w zależności od okoliczności spornej czynności oraz relacji między jej beneficjentem- osobą trzecią a dłużnikiem ustawodawca dopuścił modyfikacje katalogu pozytywnych przesłanek, których wypełnienie pozwala uwzględnić rozpatrywaną skargę. Mając na uwadze ustalone wyżej realia niniejszego sporu w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na przepis art. 528 k.c. przewidujący, iż jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Jak bowiem ustalono sporne wzbogacenie pozwanej nastąpiło w wyniku zawarcia umowy przewidującej podział wspólnego majątku jej i dłużnika oraz darowizny przypadającego D. O. udziału na jej rzecz. W tym miejscu, Sąd rozważył konsekwentnie prezentowany przez pozwaną pogląd, iż problemowa czynność nie miała nieodpłatnego charakteru, gdyż w zamian za przekazanie owego udziału M. O. miałaby sama spłacić zadłużenie kredytowe nieruchomości wynikające z zawartych umów
nr (...) oraz (...), gdzie po stronie kredytobiorców występował także D. O.. W istocie przyjęcie tej konkluzji podważyłoby charakter zawartej wówczas umowy jako darowizny, jako że jedną z jej essentialia negotii w myśl art. 888 § 1 k.c. pozostaje bezpłatność przysporzenia dokonanego przez darczyńcę.

Badając jednak charakter umowy zawartej między ówczesnymi małżonkami O. w dniu 6 listopada 2014 r. Sąd na wstępie zwrócił uwagę, iż zasadniczo jej przedmiotem była zmiana po stronie właścicielskiej na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Przewidywała ona bowiem- podział wg należnych ówczesnym współwłaścicielom udziałów a następnie przeniesienie udziału jednego ze współwłaścicieli na rzecz drugiego. Zgodnie natomiast art. 158 zd. 1 k.c. każda umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Zgodnie z art. 73§ 1 k.c. wskazana forma została zastrzeżona ad solemnitatem. Jak natomiast ustalono wcześniej,
w treści aktu notarialnego z dnia 6 listopada 2014 r. nie zawarto żadnych zapisów powiększających węzeł obligacyjny między stronami o spłatę wyłącznie przez pozwaną zadłużenia hipotecznego nieruchomości. Sąd zauważył przeciwne twierdzenia zarówno M. O., jak i D. O., jednakże ich uwzględnienie prowadziłoby w istocie do obejścia nadmienionego przepisu art. 158 k.c. zastrzegającego formę pisemną ad solemnitatem. Zatem per analogiam art. 247 k.p.c. ów dowód nie był dopuszczalny.
Na marginesie należy też wskazać, iż nawet gdyby ustawodawca nie zastrzegł formy dokumentu przeniesienia prawa własności do nieruchomości stron pod rygorem nieważności, gołosłowny wywód pozwanej o domniemanej- tak poważnej, pomyłce notariusza przy sporządzaniu aktu umowy nie byłby w ocenie Sądu wystarczający dla przyjęcia wypełnienia przewidzianej in fine art. 247 k.p.c. przesłanki szczególnych okoliczności sprawy pozwalających uznać taki dowód za konieczny.

Co więcej przyjmując nawet dopuszczalność zrekonstruowania zobowiązania stron w tej formie należy zwrócić uwagę na art. 60 k.c. Przewiduje on bowiem zasadniczo dowolność sposobów ujawnienia oświadczanej woli, wymagając jednak aby nastąpiło to w sposób dostateczny. W ocenie Sądu przyjęcie wskazywanego przez strony „hybrydowego” sposobu ujawnienia woli w części w formie ujawnianego przy wpisie do ksiąg wieczystych aktu notarialnego, zaś w pozostałej części konsensualnego porozumienia stron nie spełnia przesłanki dostateczności, gdyż może powodować niejasny obraz sytuacji wśród uczestników obrotu.

Zgodnie zatem z powyższym wywodem nie sposób przyjąć, aby umowa z dnia
6 listopada 2014 r. została zawarta z uwzględnieniem oświadczenia strony obdarowanej
o przejęciu zobowiązań darczyńcy z zakresu zadłużenia hipotecznego nieruchomości.

Okoliczność dotychczasowej faktycznej spłaty przez powódkę całości
lub przynajmniej zdecydowanej większości zobowiązania wynikającego z kredytów
nr (...) oraz (...) nie jest przy tym sporna. Sąd podziela
tu akcentowane przez stronę pozwaną stanowisko orzecznictwa o konieczności oceny odpłatności danej czynności prawnej przez pryzmat jej rzeczywistych konsekwencji majątkowych (vide: wyrok SN z dnia 1 czerwca 2011 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 513/10; źródło: LEX Omega), które znajduje ponadto uznanie w orzecznictwie sądów powszechnych (vide: wyrok SO w Warszawie z dnia 17 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt XXV C 1407/16; wyrok SO w Poznaniu z dnia 29 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XII C 422/14 oraz wyrok SA w Łodzi z dnia 12 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 879/16).

Niemniej właśnie ów wymóg holistycznej analizy rzeczywistych konsekwencji majątkowych danej czynności prawnej przemawia przeciw uznaniu umowy z dn. 6 listopada 2014 r. za czynność prawną odpłatną po stronie M. O.. Należy bowiem przeanalizować charakter zobowiązań wynikających z kredytów nr (...) oraz (...).

Jak bowiem ustalono jeszcze przed zawarciem zaskarżonej umowy M. O. była jedną z kredytobiorców wskazanych w obu umowach (k 308 i 318). Zarazem małżonkowie O. bezspornie zawarli obie umowy w okresie pozostawania w ustroju majątkowym małżeńskiej wspólności ustawowej. Zgodnie zatem z art. 369 k.c. w zw. art. 1034 i 1035 k.c. znajdującymi tu zastosowanie na podstawie art. 47 kro byli z ich tytułu zobowiązani solidarnie. Zatem w myśl art. 366 § 1 k.c. po stronie wierzyciela pozostawała swoboda wyboru żądania spłaty od jednego z nich lub od obojga, ewentualnie decyzja w zakresu żądania spłaty od danego dłużnika. Dlatego też à rebours z punktu widzenia dłużnika solidarnego winien on liczyć się z obowiązkiem konieczności samodzielnej spłaty całości danego zobowiązania. Ta konkluzja znajduje w pełni zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Nie ustalono bowiem aby w umowie nr (...) zawarto zapis o charakterze limitującej odpowiedzialność dłużników solidarnych klauzuli pactum de non petendo dopuszczalny zgodnie z zakreśloną w art. 353 ¹ k.c. swobodą zawierania umów (vide: G. Karaszewski [w] K.c. Komentarz pod red J. Ciszewskiego i P. Nazaruka; źródło: LEX Omega)

Kwestia ewentualnej dalszej regresowej odpowiedzialności współdłużnika solidarnego zostanie omówiona niżej.

Zatem nie sposób przyjąć aby w następstwie zawarcia problemowej umowy z dnia
6 listopada 2014 r. po stronie M. O. wystąpiły dodatkowe niekorzystne konsekwencje majątkowe. Od początku bowiem zawarcia owych umów kredytowych zakres zobowiązania pozwanej dopuszczał taki scenariusz jego realizacji. Co więcej, jak ustalono, na podstawie jej przesłuchania, to z konta M. O. wychodziły płatności na pokrycie należności m.in. z tego tytułu. Mając przy tym na uwadze ustalenie istnienia osobnych kont obojga małżonków i podnoszonego wzajemnego braku dostępu, czy choćby wglądu do owych rachunków (ok. 01:07:00; k. 385), należy przyjąć, iż także przed zaistnieniem między małżonkami separacji faktycznej a zatem także przed zawarciem przez pozwaną zaskarżonej przez stronę powodową umowy to faktycznie na M. O. spoczywał ciężar ponoszenia spłat rat kredytów hipotecznych zaciągniętych na jej dom. Nie sposób zatem przyjąć, aby rzeczywiste konsekwencje majątkowe umowy z dnia 6 listopada 2014 r. pozwalały przyjąć jej nie- bezpłatny charakter po stronie wskazanej jako obdarowana. Realia majątkowe M. O. nie zmieniły się bowiem z tego względu.

Ewentualnie można wskazać, iż względem początkowego okresu małżeństwa, z uwagi na niekorzystną zmianę pracy, zarobki pozwanej uległy zmniejszeniu przez co ponoszenie tożsamych wydatków może być obecnie bardziej uciążliwe. Należy jednak wykluczyć uwzględnienie tej zmiennej przy ocenie konsekwencji majątkowych umowy z dnia 6 listopada 2014 r. Nie miała ona bowiem z nią żadnego związku. Niezależnie, czy zgodnie z twierdzeniami pozwanej straciła wcześniejszą pracę w dalszym skutku negatywnych następstw psychicznych rozpadu jej małżeństwa – rozpoczęcia separacji faktycznej, czy też nastąpiło to z innych przyczyn, niewątpliwie pozostaje to niezwiązane z umownym podziałem i zmianami właścicielskimi składników majątku dorobkowego ówczesnych małżonków O.. Tak jak obowiązek spłaty zobowiązań z tytułu statusu kredytobiorczyni- współdłużnika solidarnego został po stronie pozwanej ukonstytuowany uprzednio i niezależnie od zaskarżonej umowy, tak i kwestie zmiany, także niekorzystnej finansowo, pracy przez pozwaną pozostają czynnikami odrębnymi. Na marginesie trzeba podkreślić, że z całokształtu twierdzeń strony pozwanej wynika, iż owa zmiana pracy nie nastąpiła w okresie korelującym z zawarciem problemowej umowy między ówczesnymi małżonkami O..

Sąd odnotował przy tym wsparte wybranym orzecznictwem dywagacje strony pozwanej wskazującej relacje ekwiwalentności świadczeń stron dla stwierdzenia charakteru odpłatności lub nieodpłatnosci danej czynności prawnej. Sąd zasadniczo podziela tu wskazywane poglądy, niemniej jednak w świetle wcześniejszej konkluzji pozostają one bezprzedmiotowe. Otóż w sytuacji przyjęcia, iż na pozwanej jeszcze przed zawarciem zaskarżonej umowy spoczywał obowiązek spłaty zadłużenia hipotecznego nieruchomości w zakresie do pełnej wysokości obu kredytów nie sposób uznać, iż dalsza realizacja owej spłaty stanowi wartość świadczenia z umowy z dnia 6 listopada 2014 r., której ekwiwalentność względem ewentualnej wartości nabytego udziału w nieruchomości należy badać. Jak wskazano obciążenie kredytowe pozwanej było wcześniejszym zobowiązaniem, które zgodnie z własnymi twierdzeniami już uprzednio musiała regulować w pełnej wysokości

W tym miejscu dla oceny ostatecznego wymiaru ciężaru majątkowych następstw umowy z dnia 6 listopada 2014 r. należy odnieść się do kwestii ewentualnego regresu pozwanej wobec swego byłego małżonka jako współdłużnika solidarnego. Zgodnie
z art. 376 § 1 k.c. M. O. może dochodzić od D. O. zwrotu zasadniczo połowy uiszczonej przez siebie spłaty. Na podstawie poczynionych ustaleń ta możliwość pozostaje w jej gestii. M. O. i D. O. pozostają bowiem umownymi kredytobiorcami. Matka pozwanej J. P. ostatecznie nie przejęła długu zastępując w węźle obligacyjnym swego ówczesnego zięcia. Sąd, jak wskazano powyżej, nawet przy liberalnym ujęciu art. 60 k.c. nie przyjmuje wskazywanego przez strony hybrydowego modelu wyrażenia oświadczenia woli w tej kwestii. Nie jest przy tym celem niniejszego postępowania przesądzenie o regresowej odpowiedzialności D. O. względem M. O. z tytułu spłaty kredytów nr (...) oraz (...), jednakże poczynione tu ustalenia i konkluzje w żadnym stopniu jej nie wykluczają. Zatem nie sposób przyjąć aby także w zakresie możliwości wtórnej kompensaty proporcjonalnej części kosztów ponoszonych z wyłącznej spłaty kredytów nr (...) oraz (...) zawarcie zaskarżonej umowy w ujęciu całościowym niekorzystnie wpłynęło na sytuację majątkową pozwanej.

Podsumowując powyższe, w ocenie Sądu umowa z dnia 6 listopada 2014 r.
nie przewidywała czynności odpłatnych po stronie pozwanej. Zatem w rozpatrywanej sprawie należało oprzeć się na art. 528 k.c.

Przyjmując jednak nawet, iż zastosowanie znalazłaby norma art. 527 k.c.
nie prowadziłoby to do odmiennego rozstrzygnięcia.

Na wstępie należy podkreślić, iż Sąd podziela refleksje strony pozwanej
iż w ustalonych okolicznościach sprawy separacja faktyczna M. i D. O. wyłącza względem nich przymiot „osób bliskich”, co a contrario art. 527 § 3 k.c. wyklucza domniemanie świadomości po stronie pozwanej, iż jej ówczesny małżonek działał ze świadomością pokrzywdzenia swych wierzycieli.

Sąd podziela bowiem refleksję judykatury, iż nie da się stworzyć katalogu osób, które potencjalnie mogą być traktowane jako odpowiadające wymogom z art. 527 § 3 k.c. i każdorazowo należy odwoływać się do oceny realnie istniejących faktów i łączących te osoby więzi. (vide: wyroki SA w Warszawie z dn. 12 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 1688/12 oraz z dn. 4 kwietnia 2019 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 2/18; źródło: LEX Omega)

Uprzedni brak wspólnych rachunków bankowych odmienne źródła dochodów i związane z rozkładem pożycia oddzielne zamieszkiwanie pozwala bowiem przyjąć ustanie bliskości w zakresie który pozwalałby domniemywać wzajemną znajomość swej sytuacji majątkowej między M. O. a D. O..

Niemniej ustawodawca w art. 527§ 1 k.c. wprowadził jako przesłankę do uwzględnienia skargi pauliańskiej wiedzę lub możliwość dowiedzenia się przez osobę trzecią- beneficjanta zaskarżonej czynności przy zachowaniu należytej staranności o działaniu przez dłużnika na szkodę wierzycieli. W ocenie Sądu nawet gdyby wykluczyć dopuszczalność rozstrzygnięcia w oparciu o art. 528 k.c. można przyjąć wypełnienie tej przesłanki.

Jak trafnie wskazuje przy tym J. N. ocena zachowania przez osobę trzecią należytej staranności powinna być każdorazowo dokonywana indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy i polegać na porównaniu zachowania osoby trzeciej z zachowaniem oczekiwanym od osoby postępującej rozsądnie i rozważnie, zgodnie z zasadami współżycia społecznego i uczciwego obrotu. (vide: J. Naczyńska [w:] K.c. Komentarz pod red. M. Fras i M. Habdas; źródło: LEX Omega)

W rozpatrywanej sprawie, jak ustalono kontakty małżonków załamały się w wyniku wyprowadzki D. O.. Niewątpliwie M. O. nie dysponowała wiadomościami pochodzącymi bezpośrednio od jej ówczesnego małżonka o jego sytuacji finansowej. Jednak nie sposób przyjąć, aby w ostatnim okresie wspólnego zamieszkiwania posiadała ona mniejsze pole do jego obserwacji od własnych rodziców, którzy zgodnie
z twierdzeniami J. P. zamieszkują przeszło 100 km od nieruchomości przy ul. (...) i widywali zięcia epizodycznie. Tymczasem w/w. teściowa D. O. wskazała, iż w miarę rozwoju swej działalności zaczął on żyć ponad stan, gdyż „przychód pomylił mu się z zyskiem” (ok. 00:28, k. 385). Korelowało to z twierdzeniami M. P., który wskazywał, iż w chwili faktycznego rozstania finanse gospodarstwa domowego jego córki z zięciem były „na styku” (ok. 00:58:00, k. 385). Co więcej, zgodnie z zeznaniami J. M., pozostającego zgodnie z niekwestionowanymi twierdzeniami w relacjach towarzyskich także z M. O. w środowisku wspólnych znajomych krążyły informacje o kłopotach finansowych D. O. w sferze prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zważywszy zarazem na deklarowaną przyjaźń między D. O. a J. M. ów sąsiad byłby dla M. O. dobrym źródłem informacji w sytuacji braku kontaktu z małżonkiem po jego wyprowadzce.

Wobec tych refleksji podnoszona przez pozwaną i jej rodziców praktyka braku zainteresowania przychodzącą korespondencją adresowaną dla jej ówczesnego małżonka jest w ocenie Sądu okolicznością ją obciążającą z uwagi na wcześniej wskazane przesadne wydatki D. O., brak większych rezerw majątkowych w tworzonej przez nich rodzinie i krążące wśród znajomych informacje o jego kłopotach finansowych. Należy przy tym podkreślić, iż Sąd nie afirmuje w tym miejscu możliwości naruszenia chronionej normatywnie i uwarunkowanej kulturowo tajemnicy korespondencji. Jednakże wzorcem należytej staranności, w sytuacji posiadania wspólnej masy majątkowej obciążonej wierzytelnościami za które pozwana była solidarnie współodpowiedzialna byłoby podjęcie inicjatywy kontaktu celem ustalenia stanu finansów współmałżonka choćby w zakresie marginesu wykluczającego poniesienie przez siebie niekorzystnych konsekwencji eskalacji jego kłopotów finansowych. Pozwana tak jednak nie zrobiła. Niewątpliwy dyskomfort takich kontaktów uwarunkowany ówczesną sytuacja małżeńską nie usprawiedliwiał tu bierności Co więcej w sytuacji krążących w jej zasięgu informacji wskazujących na finansowe problemy współmałżonka M. O. mogła zakładać, iż wyzbycie się przezeń udziału w nieruchomości stanowiącego zasadniczy składnik ich majątku dorobkowego znacząco pogorszy jego sytuację majątkową, w szczególności, gdy faktycznie nie został on przy tym ostatecznie zwolniony ze zobowiązań kredytowych zaciągniętych przy budowie domu. Zatem sporna dyspozycja majątkowa winna nieść niekorzystne skutki dla wypłacalności D. O. względem jego wierzycieli. Nie ma przy tym znaczenia, czy M. O. obejmowała swoją świadomością możliwość powstania publicznoprawnych zaległości podatkowych, czy wyłącznie zadłużenia na rzecz biznesowych kontrahentów przez jej męża. Tak szczegółową wiedzę o sytuacji finansowej współmałżonka można by bowiem domniemywać przy wypełnieniu przesłanek art. 527 § 3 k.c. co jak wskazano nie miało tu miejsca.

Reasumując powyższe, wbrew swym własnym twierdzeniom, w ocenie Sądu M. O. miała wiedzę lub przynajmniej możliwość dowiedzenia się, iż dokonane w ramach umowy z dnia 6 listopada 2014 r. czynności prawne odbędą się z pokrzywdzeniem wierzycieli jej ówczesnego współmałżonka.

Ważąc następnie wypełnienie pozostałych przesłanek przemawiających za uwzględnieniem skargi pauliańskiej, Sąd na wstępie przyjął iż zaskarżona umowa podziału małżeńskiego majątku wspólnego i darowizny spełnia kryteria przewidzianej normatywnie czynności prawnej. Jak bowiem trafnie wskazuje A. Janiak zaskarżeniu mogą podlegać w zasadzie wszelkie czynności prawne o charakterze rozporządzającym lub zobowiązująco-rozporządzającym (vide: A. Janiak [w:] K.c. Komentarz pod red A. Kidyby; źródło: LEX Omega), zaś ustalona treść umowy z dnia 6 listopada 2014 r. pozwala ją tak sklasyfikować.

Badając spełnienie przesłanki pokrzywdzenia wierzycieli w osobie strony powodowej, czyli spowodowania lub powiększenia stopnia niewypłacalności dłużnika, Sąd oparł się na akceptowanym przez doktrynę poglądzie orzecznictwa, iż spełnienie owej przesłanki należy oceniać z perspektywy daty zaskarżenia danej czynności (vide: wyroki SN: z dn. 22 marca 2001 r. w sprawie o sygn. akt V CKN 280/00, z dn. 23 lipca 2003 r. w sprawie o sygn. akt II CKN 299/01, z dn. 29 czerwca 2004 r. w sprawie o sygn. akt II CK 367/03 oraz z dn. 16 marca 2006 r. w sprawie o sygn. akt III CSK 8/06 a także M. Sychowicz [w:] K.c. Komentarz pod red. J. Gudowskiego; źródło: LEX Omega)

W związku z tym w ocenie Sądu w wyniku zaskarżonej czynności D. O. stał się, co najmniej bardziej niewypłacalny względem strony powodowej niż pozostawał przed jej zawarciem. Przyjmując bowiem za aprobowanymi przez doktrynę głosami orzecznictwa, iż niewypłacalność oznacza tu taki stan majątku dłużnika, w którym egzekucja prowadzona zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej przeciwko temu dłużnikowi. (vide: A. Janiak, j.w., także wyroki: SA w Warszawie z dn. 19 listopada 1997 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 737/97 oraz SA w Łodzi z dn. 30 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 260/13 ; źródło: LEX Omega) można przyjąć wypełnienie tej przesłanki. Zgodnie bowiem z poczynionymi ustaleniami przed skierowaniem pozwu w niniejszej sprawie strona powodowa jako wierzyciel prowadziła postępowanie egzekucyjne, które umorzono postanowieniem z dnia 30 czerwca 2017 r. Jedną ze spełnionych przesłanek owego umorzenia było nieuzyskanie w postępowaniu kwot przewyższających wydatki egzekucyjne (k. 131)

Jak zarazem ustalono w toku postępowania egzekucyjnego w większości objętych nim banków (...) nie miał w ogóle rachunków lub zgromadzonych na nich środków w kwocie umożliwiającej zajęcie. Wyjątkiem był (...) Bank SA, który w toku egzekucji należności z późniejszych tytułów wykonawczych także wskazał na dalszy brak środków umożliwiających realizację zajęcia na prowadzonym przez siebie rachunku dłużnika. Strona powodowa powzięła przy tym informację o zbiegu własnej egzekucji z tożsamymi czynnościami Komorników Sądowych egzekwujących inne wierzytelności. Banki w większości informowały przy tym o długotrwałym braku obrotów na przedmiotowych rachunkach. W tej sytuacji konkluzja, iż zasadniczym składnikiem majątku pozostającym we władztwie dłużnika jest udział w nieruchomości zajmowanej przez pozwaną z synem była w pełni uzasadniona. Zatem zaskarżona czynność prowadząca do nieodpłatnego rozdysponowania owym składnikiem majątku z pewnością zwiększyła skalę niewypłacalności D. O..

W tym miejscu na osobną uwagę zasługuje refleksja, iż prowadzony wywód
w żadnym stopniu nie neguje praw M. i D. O. do uregulowania ich stosunków majątkowych w związku z rozpadem a następnie końcem ich małżeństwa. Jednakże konieczność podziału majątku dorobkowego nie doznaje abstrakcyjnego pierwszeństwa względem konieczności zaspokojenia innych zobowiązań, w tym publicznoprawnych wierzytelności podatkowych obciążających jego współwłaścicieli. Przedmiotem niniejszego postępowania jest w istocie weryfikacja dopuszczalności danej czynności rozporządzającej w obliczu podlegających ochronie interesów prawnych wierzycieli strony ową czynnością zubożonej. Na tym też ogniskuje się kognicja Sądu.

Ostatnią z podlegających ocenie przesłanek skargi pauliańskiej była świadomość dłużnika działania z pokrzywdzeniem wierzycieli, czyli, iż stanie się wskutek tego niewypłacalny, przynajmniej w większym stopniu niż przed dokonaniem zaskarżonej czynności. Analizując tę kwestię Sąd na wstępie zwrócił uwagę, iż D. O. wskazywał, że w dacie zawarcia zaskarżonej czynności nie miał żadnych problemów finansowych a ich późniejsze wystąpienie upatrywał w związku z wystąpieniem po swojej stronie szeregu dolegliwości zdrowotnych. Sąd nie podzielił tej refleksji. Pozostaje ona bowiem gołosłowna i stoi w sprzeczności z zeznaniami świadków, którzy nie mają interesu szkodzić obojgu byłym małżonkom O., jak J. M. lub przynajmniej mają interes faktyczny w wydaniu rozstrzygnięcia korzystnego dla pozwanej jak jej rodzice. Zgodnie z poczynionymi na ich podstawie ustaleniami proces popadania przez D. O. w kłopoty finansowe był bardziej długotrwały i okolicznościowo obciążający dłużnika a także o możliwym do przewidzenia rezultacie. Mając przy tym na uwadze, choćby stan zdrowotny D. O. w dacie składania zeznań, Sąd w żadnym razie nie neguje wystąpienia u niego szeregu schorzeń i dolegliwości. Nie ma jednak podstaw aby utożsamiać problemy biznesowe dłużnika wyłącznie z ich następstwami.

W tym miejscu Sąd odniósł się do stanowiska strony pozwanej, iż na dzień zawarcia umowy o wprowadzeniu małżeńskiego ustroju rozdzielności majątkowej oraz zaskarżonej umowy podziału majątku wspólnego i darowizny D. O. nie był dłużnikiem Skarbu Państwa. Zasadniczo to prawda. Należy przy tym także podkreślić, iż umowa zmieniająca ustrój majątkowy ówczesnych małżonków O. nie była przedmiotem zaskarżenia w tym postępowaniu ani też w toku sprawy Sąd nie powziął co do niej żadnych wątpliwości. Zgodnie z poglądem orzecznictwa objęcie skargą pauliańską umowy zmieniającej małżeński ustrój majątkowy nie jest dopuszczalne (vide: wyroki SN z dn. 28 kwietnia 2004 r. w sprawie o sygn. akt III CK 469/02 oraz z dn. 27 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. akt II CSK 149/15).

Faktem natomiast pozostaje, iż w dacie zawarcia zaskarżonej umowy wierzytelności późniejszego dłużnika objęte skargą w niniejszym postępowaniu w znacznej części nie były jeszcze wymagalne. Nie ma to jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Sąd podziela bowiem obecny od wielu lat w orzecznictwie pogląd Sądu Najwyższego (vide: wyroki SN: z dn. 13 lutego 1970 r. w sprawie o sygn. akt III CRN 546/69 oraz z dn. 27 listopada 2003 r. w sprawie o sygn. akt III CKN 355/01; źródło: LEX Omega), dopuszczający do ochrony ze skargi pauliańskiej także wierzytelności niewymagalne w dacie wniesienia powództwa, byleby były sprecyzowane a powodowy wierzyciel wykazał ich istnienie. Rozumując zatem a maiori ad minus wobec dopuszczalności dochodzenia ochrony wobec wierzytelności niewymagalnej w dacie wniesienia powództwa, tym bardziej dopuszczalne jest objecie skargą pauliańską wierzytelności niewymagalnych w dacie dokonania zaskarżonych czynności.

Jak ustalono w dacie poprzedzającej zaskarżoną czynność D. O. złożył deklarację w przedmiocie wymiaru należnego podatku VAT za wrzesień 2014 r. W tym miejscu należało podkreślić, iż zgodnie obowiązującym wówczas unormowaniem art. 21 § 1 pkt (1) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.2012.749) znajdującym tu zastosowanie na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U.2011.177.1054) zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług powstawały z mocy samego prawa- zaistnienia zdarzeń z wystąpieniem których ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy. Jak przy tym trafnie wskazuje A. B., z uwagi na powyższe a także na przyjęty model poboru podatku VAT w trybie tzw. samoobliczenia. szczególnie istotną rolę odgrywają przy tym deklaracje podatkowe, stwierdzające deklaratoryjnie m.in. istnienie oraz wielkość tego zobowiązania podatkowego (vide: A. B., VAT. Komentarz; źródło: (...)). Co znamienne ustawodawca w art. 99 ust. 12 ustawy o VAT przyjął, iż zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku w ramach przewidzianej w art. 87 ust. 1 przedmiotowej ustawy korekty deklaracji przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości. W opinii ogółu doktryny przywołany zapis statuuje domniemanie prawdziwości i prawidłowości złożonej deklaracji (vide: Komentarze do ustawy o VAT autorstwa: J. Matarewicza, J. Matarewicza oraz A. Piątkowskiej- Chmiel,
W. Maruchina, Z. Modzelewskiego oraz G. Mularczyka; źródło: LEX Omega). Jest ono podważalne w drodze decyzji legitymowanego do tego organu a także podlega korekcie ze strony samego podatnika. Niemniej jednak w dacie zawarcia zaskarżonej umowy, przed złożeniem korekty przez D. O. owo domniemanie obowiązywało, także wobec samego składającego deklarację. D. O. miał świadomość istnienia po swej stronie wymiernego obowiązku podatkowego i wynikającego zeń obowiązku uiszczenia tej publicznoprawnej daniny. Okoliczność późniejszej korekty jego wymiaru nie ma znaczenia. Ustalone zadłużenie z tego tytułu wykracza bowiem wymiernie poza skalę różnicy między złożonymi deklaracjami. Co ustalono późniejsza egzekucja należności strony powodowej z tego tytułu okazała się bezskuteczna

Zatem D. O., mając na uwadze poczyniony wyżej wywód w przedmiocie tempa i przyczyn rozwoju jego kłopotów finansowych, zawierając zaskarżoną umowę
z pozwaną winien mieć świadomość, co najmniej ewentualnej, niemożności późniejszego zaspokojenia swych wierzycieli z majątku uszczuplonego o udział w zasadniczym składniku ich małżeńskiego majątku dorobkowego. Jak trafnie przy ty wskazuje doktryna sama świadomość ewentualności niemożności zaspokojenia wierzyciela pozwala przyjąć wypełnienia przesłanki działania ze świadomością ich pokrzywdzenia (vide: M. Sychowicz, j.w.).

Rozumując analogicznie, należało przyjąć zasadniczo zbieżną konkluzję wobec zadłużenia D. O. z tytułu należności od podatku dochodowego od osób fizycznych. Owo zadłużenie obejmowało zarówno podatkowe zobowiązanie roczne z tego tytułu, jak i zaliczki wymagalne na podstawie art. 44 ust. 1 pkt (1) w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w jej ówczesnym brzmieniu (t.j. Dz.U.2012.361) Jak trafnie wskazała przy tym strona pozwana w myśl art. 44 ust. 6 ustawy o PIT D. O. w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą winien wpłacać zaliczki za dany miesiąc do 20 dnia miesiąca następnego.

Zatem do dnia zawarcia zaskarżonej umowy nieuiszczone zaliczki za 4 miesiące: czerwiec, lipiec, sierpień oraz wrzesień 2014 r. były już wymagalne. D. O. miał świadomość obowiązku ich płatności i własnego opóźnienia skutkującego naliczaniem odsetek. Nie uiścił jednakże tych zobowiązań. Jak ustalono w toku późniejszego postępowania egzekucyjnego prowadzonego z tego tytułu stronie powodowej nie udało się wyegzekwować kwoty choćby równowartej kumulacji należności głównych z tego tytułu- sumy 1.844,00 zł (2x 516,00 zł+ 419,00 zł+ 393,00 zł) Dlatego można przyjąć, iż w zakresie tych należności D. O. zawierając zaskarżoną umowę w dniu 6 listopada 2014 r. działał ze świadomością pokrzywdzenia swych wierzycieli.

Do zbieżnej konkluzji Sąd doszedł także wobec zaległości podatkowej D. O. za październik 2014 r. Wprawdzie w dacie zawarcia zaskarżonej umowy termin jej płatności jeszcze nie nadszedł, jednakże z uwagi na jednoznaczne określenie sposobu jej wyliczenia w art. 44 ust. 3 pkt (3) ustawy o PIT jej należny wymiar pozostawał jednoznacznie określony. Mając zatem na uwadze wcześniejszy wywód w przedmiocie dopuszczalności objęcia skargą pauliańską wierzytelności niewymagalnych w dacie zaskarżonej czynności, Sad przyjął, iż D. O. mając świadomość zbliżającego się w krótkiej perspektywie czasu terminu płatności zaliczki na PIT za październik 2014 r. zawierając zaskarżoną umowę działał ze świadomością pokrzywdzenia swych wierzycieli.

Odnosząc się do pozostałych objętych skargą zaległości podatkowych: zaliczek na PIT za 2 miesiące: listopad oraz grudzień 2014 r. o łącznej wysokości należności głównych 300,00 zł (2 x 150), podatku PIT za 2014 r. o wymiarze należności głównej 40.440,00 zł oraz należnościach z tytułu podatku VAT za grudzień 2014 r. oraz 2 pierwsze kwartały 2015 r. o sumie należności głównej w wysokości 71.826,00 zł Sąd zważył, iż mając na uwadze kaskadowy mechanizm obliczania zaliczek PIT wskazany w art. 44 ust. 3 pkt (3) ustawy o PIT oraz zasady całościowego obliczenia zobowiązania podatkowego a także powiązanie obowiązku podatkowego z tytułu podatku VAT z określonymi przyszłymi procesami gospodarczymi wskazane wierzytelności nie były jeszcze skonkretyzowane. Niemniej jednak ustawodawca w art. 530 k.c. dopuścił możliwość zastosowania skargi pauliańskiej, także w sytuacji, gdy działaniem dłużnika pokrzywdzono jego przyszłych wierzycieli. W rozpatrywanej sprawie, ze względów przedmiotowych Skarb Państwa stał się zarazem „nowym” wierzycielem D. O. z uwagi na dochodzenie nowych- późniejszych wierzytelności. W dacie wniesienia rozpatrywanej skargi te węzły obligacyjne były już jednakże w pełni wyodrębnione tak podmiotowo, jak i przedmiotowo, czyniąc zadość wymogom wskazywanym przez doktrynę (vide: J. Naczyńska, j.w.). Wierzyciel dochodził zapłaty skonkretyzowanych, istniejących i wymagalnych zobowiązań podatkowych dłużnika.

Należało jednak zwrócić uwagę na wprowadzenie przez ustawodawcę obostrzonej przesłanki działania przez dłużnika z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela kwalifikowanej jako bardziej wymagającą niż konieczność wykazania samej „świadomości”. Analizując specyfikę owej przesłanki Sąd odnotował rozbieżności doktrynalne w przedmiocie konieczności wykazania zamiaru bezpośredniego, czy też dopuszczalności wykazania wyłącznie zamiaru ewentualnego w działaniu dłużnika. Po kompleksowym rozważeniu problematyki, Sąd przyjął za stanowiskiem Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 r. , iż zamiar pokrzywdzenia, wymagany przez art. 530 k.c., nie powinien podlegać zawężającej wykładni, gdyż z konieczności rzeczy czyniłoby to iluzoryczną ochronę przyszłych wierzycieli. Dlatego, świadomość możliwego pokrzywdzenia jest również wystarczająca do przyjęcia zamiaru pokrzywdzenia, albowiem działanie ludzkie obejmuje w zasadzie nie tylko następstwa zamierzone, ale i te, których jakkolwiek nie chce się wywołać, przewiduje się jako możliwe, a zarazem objęte i wolą. Oznacza to, że zamiar pokrzywdzenia przyjąć należy także u tego, kto w chwili dokonywania czynności liczył się z tym, że w związku z jego działalnością może mieć wierzycieli i że czynność jego może być połączona z ich krzywdą. (vide: wyrok SN z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie o sygn. akt V CSK 434/07; źródło: LEX Omega)

W ocenie Sądu całokształt działania D. O. pozwala stwierdzić, iż działał on, co najmniej, z ewentualnym zamiarem pokrzywdzenia swych wierzycieli.

Jak bowiem ustalono na podstawie zeznań świadków sytuacja finansowa D. O. była trudna. Miał już wówczas kłopoty finansowe w ramach prowadzonej przez siebie działalności, w widoczny dla otoczenia sposób wydawał zbyt wiele. Co więcej sam zeznał, iż jego przewlekłe problemy zdrowotne zaczęły się już w 2012- 2013 r. (k. 362v). W dacie wyprowadzki sytuacja finansowa małżonków była „na styk”. Nadto jak wskazał także D. O. po wyprowadzce z domu popadł w depresję co wraz z postępującymi schorzeniami neurologicznymi miało wpływ na możliwość kontroli prowadzonej działalności. Kumulacja tych czynników: złej sytuacji wyjściowej, braku starszych rezerw finansowych oraz zdrowotnych przeciwskazań dla w pełni efektywnej pracy pozwala przyjąć, iż wyzbywając się w drodze darowizny zasadniczego składnika przypadającego mu majątku małżeńskiego działał przez to z ewentualnym zamiarem pokrzywdzenia przyszłych wierzycieli, których powstanie w opisanej sytuacji było nieuniknione , w obliczu dalszego kontynuowania przez D. O. działalności- do końca 2015 r.

Konkludując poprzedzający wywód skłania ku objęciu skargą pauliańską także nadmienionej ostatniej grupy wierzytelności podatkowych obejmujących zaliczki na PIT za listopad i grudzień 2014 r. oraz cały podatek PIT za 2014 r. a także należnościach z tytułu podatku VAT za grudzień 2014 r. oraz 2 pierwsze kwartały 2015 r.

Terminy wymagalności wszystkich zobowiązań podatkowych analizowanych w powyższych rozważaniach były jednoznacznie określone normatywnie w oparciu o datę, bądź upływ czasu od konkretnego zdarzenia. Zatem nie ma przeciwskazań aby w zakres chronionych wierzytelności weszły także należności odsetkowe, w tym okresowo skapitalizowane. Nadto finansowy wymiar wierzytelności obciążających D. O. nie był kwestionowany na żadnym z etapów postępowania.

Podsumowując powyższe, po wnikliwym rozpoznaniu sprawy Sąd przyjął, iż rozpatrywana skarga pauliańska była zasadna. Tak więc rozstrzygnięcie zaskarżonego wyroku zaocznego z dnia 22 stycznia 2019 r. było zasadne. Dlatego, na podstawie art. 347 k.p.c. należało utrzymać go w mocy. Tak też orzeczono.

……………………………………

SSO Ewa Steckiewicz- Ochocka

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć stronie pozwanej przez jej pełnomocnika.

…………………………………….

SSO Ewa Steckiewicz- Ochocka