Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie : SA Dorota Elżbieta Zarzecka

: SA Sławomir Bagiński

Protokolant : Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2019 r. w B.

sprawy z odwołania D. W., B. Z. (1) prowadzącej (...) Centrum Medyczne (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt V U 642/18

I. oddala apelację,

II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz D. W. 240 (dwieście czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka SSA Sławomir Bagiński

Sygn. akt III AUa 419/19

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z 21 maja 2018 r. stwierdził, że D. W. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług na rzecz (...) Centrum Medyczne (...) podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 26 października 2017 r. Dodatkowo ustalił podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia za październik 2017 r. w wysokości 0 zł, za listopad 2017 r. w wysokości 2 114 zł, za grudzień 2017 r. w wysokości 0 zł, za styczeń 2018 r. w wysokości 2 337 zł. Organ rentowy wskazał, że D. W. wykonywał usługi zdrowotne na podstawie w ramach umowy o świadczenie usług zawartej 26 października 2017 r. z B. Z. (1), prowadzącą (...) Centrum Medyczne (...) w B., a nie w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

D. W. oraz B. Z. (1) prowadząca (...) Centrum Medyczne (...) złożyli odwołanie od tej decyzji. D. W. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uznanie, że nie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 26 października 2017 r. z tytułu wykonywania świadczeń leczniczych na podstawie umowy o świadczenie usług na rzecz (...).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Białymstoku w wyroku z 30 maja 2019 r. zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że D. W. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług na rzecz (...) Centrum Medyczne (...) nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu od 26 października 2017 r. Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz wnioskodawcy D. W. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i oddalił w pozostałym zakresie wniosek o zwrot kosztów procesu. Ponadto Sąd ustalił, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od 1 października 2016 r. do 30 listopada 2016 r. D. W. pracował w (...) w B. na stanowisku lekarza dentysty – stażysty w celu odbycia stażu podyplomowego. Od 1 grudnia 2016 r. do 30 września 2017 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) Przychodnia (...) na stanowisku lekarza dentysty-stażysty. 11 października 2017 r., na mocy uchwały Prezydium Okręgowej Rady Lekarskiej w B., uzyskał prawo wykonywania zawodu lekarza, a 24 października 2017 r. rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie dentystycznej praktyki lekarskiej. 26 października 2017 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z (...) Centrum Medyczne (...) w B. umowę na czas nieokreślony na wykonywanie świadczeń zdrowotnych. Z tytułu wykonywania umowy D. W. przysługiwało wynagrodzenie, które wynosiło 40% wartości wykonanych usług. Na podstawie umowy odwołujący wykonywał świadczenia zdrowotne przy użyciu aparatury, sprzętu medycznego, środków farmaceutycznych, środków opatrunkowych i innych o przeznaczeniu medycznym udostępnionych przez zamawiającego. Odwołujący wystawił dwie faktury nr (...) z 31 października 2017 r. na kwotę 2 114 zł oraz nr (...) z 30 listopada 2017 r. na kwotę 2 337 zł za wykonane usługi stomatologiczne. W związku z zarejestrowaniem działalności gospodarczej D. W. zgłosił się do obowiązkowych ubezpieczeń: emerytalnego, rentowego i wypadkowego oraz do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego. W złożonych deklaracjach rozliczeniowych za październik 2017 r. jako podstawę wymiaru składek zadeklarował kwotę 2 750,32 zł, za listopada 2017 r. kwotę 10 657,50 zł, a za grudzień 2017 r. kwotę 1 031,37 zł. W okresie od 4 grudnia 2017 r. do 16 kwietnia 2018 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, w związku z czym wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie zasiłku chorobowego za ten okres.

Sąd Okręgowy uznał, że lekarz może pracować na podstawie umowy o pracę, prowadząc własną działalność gospodarczą, jak i na podstawie umowy zlecenia (świadczenia usług). Odwołał się do art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 8 ust. 6 pkt 1, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 300 ze zm.) i wskazał, że w świetle tych przepisów ustawodawca wiąże powstanie obowiązku ubezpieczenia społecznego nie z samym faktem spełnienia formalnych wymogów uprawniających do prowadzenia pozarolniczej działalności, a z momentem faktycznego jej wykonywania. Istotnym z punktu widzenia ubezpieczeń społecznych jest więc dopiero moment podjęcia faktycznych czynności związanych z wykonywaniem danej działalności. Będą to zatem czynności składające się na przedmiot prowadzonej działalności, jak też czynności mające prowadzić do osiągnięcia celu tej działalności. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 listopada 2005 r. (I UK 80/05) stwierdził, że w ocenie, czy zostały podjęte czynności zmierzające bezpośrednio do rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej, należy uwzględnić wszelkie okoliczności sprawy, w tym także zamiar (wolę) osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Zamiar ten przejawia się w podejmowaniu czynności pozostających w ścisłym związku z działalnością, polegających np. na poszukiwaniu klientów, zamieszczaniu ogłoszeń w prasie, czy załatwianiu spraw urzędowych. Czynności te, określane są jako przygotowawcze, zmierzają bowiem do stworzenia właściwych warunków do wykonywania działalności. Podobny pogląd znajdujemy też w wyroku z 18 października 2011 r. (II UK 51/11), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że podjęcie czynności zmierzających bezpośrednio do rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej stanowi już o jej wykonywaniu.

Sąd Okręgowy przywołał definicję działalności gospodarczej, wynikającą z art. 2 Ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a następnie przywołał charakterystyczne cechy działalności gospodarczej, do których Sąd Najwyższy w uchwale z 6 grudnia 1991 r. (III CZP 117/91) zaliczył: a) zawodowy, a więc stały charakter, b) związaną z nią powtarzalność podejmowanych działań, c) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, d) uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Sąd Okręgowy wskazał, że ocena, czy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana, należy do sfery ustaleń faktycznych, a istnienie wpisu w ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże wpis ten prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji, która nie zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, jest traktowana, jako prowadząca taką działalność (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 29 stycznia 2013 r., III AUa 802/12).

Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący wykonywał działalność gospodarczą, ponieważ podjął on czynności zmierzające do formalnego zarejestrowania działalności, zawarł umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, poniósł wydatki na zakup materiałów medycznych z przeznaczeniem na cel prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł umowę na wykonywanie świadczeń zdrowotnych i z tytułu świadczonych usług wystawił faktury VAT. Potwierdzili to również przesłuchani w sprawie świadkowie oraz strony na okoliczność prowadzonej przez D. W. działalności gospodarczej. Świadek L. C. (1) i odwołująca B. Z. (1) potwierdzili okoliczności dotyczące nawiązania współpracy z odwołującym na podstawie umów cywilnoprawnych. Z zeznań B. Z. (1) wynikało, że ubezpieczony pracował w jej gabinetach jako stomatolog i rzeczywiście wykonywał usługi dentystyczne za odpowiednim wynagrodzeniem. Standardem jest, że stomatolodzy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawierają umowy cywilnoprawne. Odwołująca zeznała, że zatrudnia kilkunastu stomatologów – wszystkich na podstawie umów pomiędzy podmiotami gospodarczymi. Podobnej treści zeznania złożył świadek L. C. (1), który zeznał, że zatrudnia pracowników w sześciu gabinetach stomatologicznych. Wszyscy zatrudnieni przez niego lekarze prowadzą działalność gospodarczą. Umowy zlecenia zawierane są pomiędzy podmiotami gospodarczymi. Taka też umowa łączy go obecnie z odwołującym. Podobne zeznania złożył świadek P. K.. Przesłuchany w charakterze strony D. W. zeznał, że rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, ponieważ w dzisiejszych czasach rynek w zawodzie lekarza stomatologa uniemożliwia zatrudnienie bez założenia działalności gospodarczej. W innym wypadku nie mógłby rozpocząć kariery jako stomatolog. Po wystawieniu pierwszej faktury za 5-6 dni pracy na kwotę ponad 2 000 zł wiedział, że jego działalność będzie przynosić wysokie dochody. Do pracy przychodził zgodnie z harmonogramem, tak jak byli zapisani pacjenci.

Sąd uznał zeznania świadków i strona za wiarygodne. Wskazał, że lekarze, jako osoby wykonujące wolny zawód, z reguły decydują się na założenie własnej działalności gospodarczej, co daje im większą swobodę działania, a także jest korzystniejsze finansowo. Tak też uczynił D. W.. Odwołujący posiada wszelkie uprawnienia do wykonywania zawodu dentysty, w tym uzyskał wymagane przez prawo wpisy do rejestru działalności regulowanej, podejmował działania spełniające przesłanki działalności gospodarczej. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na ustalenie, że D. W. faktycznie prowadził działalność gospodarczą. Jego działanie było stałe, nieamatorskie, fachowe oraz zorganizowane. Odwołujący miał zamiar pracować jako stomatolog w ramach działalności gospodarczej. Na skutek niespodziewanych schorzeń kręgosłupa szyjnego zmuszony był czasowo zaprzestać świadczenia usług, nie zawiesił jednak działalności. Odwołujący nie mógł przewidzieć tych schorzeń w październiku 2017 r., gdy zakładał własną działalność. Świadczył o tym fakt, że diagnoza dotycząca choroby została postawiona po zadeklarowaniu składek.

Sąd dodał, że działalność lecznicza może być prowadzona w formie najprostszej, czyli jako jednoosobowa działalność gospodarcza. Poza tym lekarze i pielęgniarki mają także dodatkowe możliwości do wyboru – ich pełną listę wskazuje art. 5 ust. 2 Ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2018 r., poz. 2190 ze zm.). Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem organu rentowego, że D. W. nie prowadził działalności gospodarczej, dlatego orzekł zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., a o kosztach orzekł na podstawie art. 98 i art. 99 k.p.c. w zw. § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Sąd oddalił wniosek o zwrot kosztów dojazdu nieprofesjonalnego pełnomocnika odwołującego na podstawie art. 109 § 2 k.p.c., który stanowi, że sąd bierze pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Odwołującego reprezentowało w sprawie dwóch profesjonalnych pełnomocników. Zdaniem Sądu ustanowienie kolejnego nieprofesjonalnego pełnomocnika nie było niezbędne. Sąd podzielił podgląd, że strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu przeciwnikowi procesowemu tylko tych poniesionych faktycznie kosztów procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Dlatego też w tej części wniosek został oddalony.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. złożył apelację od wyroku Sądu Okręgowego. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 pkt 4, 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 w związku z art. 13 pkt 2 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2017 r., poz. 1778) poprzez przyjęcie, że w okolicznościach sprawy nie doszło 26 października 2017 r. do faktycznego świadczenia usług skutkującego objęciem ww. obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi oraz dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu umowy zlecenia;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału w sprawie poprzez przyjęcie, że D. W. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o świadczenie usług na rzecz (...) Centrum Medyczne (...) od 26 października 2017 r.;

3.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodów i uznanie, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że odwołujący podjął i prowadził działalność gospodarczą od 26 października 2017 r., w ramach której świadczył usługi objęte zaskarżoną decyzją.

Wskazując na te zarzuty, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, a także zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. Organ rentowy wniósł również o połączenie tej sprawy do wspólnego rozstrzygania i odrębnego wyrokowania ze sprawą V U 495/18, w której ZUS stwierdził, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją odwołujący nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Organ rentowy dodał, że odwołujący może być objęty ubezpieczeniem wyłącznie z jednego tytułu, wykonując jedną usługę.

D. W. wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył:

Apelacja była niezasadna.

Poza sporem było to, że D. W. wykonuje zawód lekarza dentysty od 1 października 2016 r., początkowo posiadając ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty. Od 24 października 2017 r. odwołujący zadeklarował prowadzenie indywidualnej praktyki stomatologicznej w ramach działalności gospodarczej, mając już pełne prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, a 26 października 2017 r. zawarł z B. Z. (1), prowadzącą (...) Centrum Medyczne (...) w B., umowę o wykonywanie świadczeń zdrowotnych w zakresie leczenia stomatologicznego od 26 października 2017 r.

Rozstrzygnięcie sporu w rozpoznawanej sprawie wymagało ustalenia, co było przedmiotem działalności gospodarczej D. W. i co było treścią zobowiązania umownego wiążącego go z B. Z. (1) prowadzącą działalność gospodarczą o nazwie (...) Centrum Medyczne (...). Dopiero ustalenia w tym zakresie pozwoliło na ocenę, czy obowiązki umowne odwołującego mieściły się w zakresie przedmiotowym prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czy też wykraczały w całości lub w części poza ten zakres.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 Ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1638 ze zm.) podmiotami leczniczymi są przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów Ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a od 30 kwietnia 2018 r. – w rozumieniu Ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. W myśl art. 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Ustawy o działalności leczniczej lekarze (w tym lekarze dentyści zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 4 Ustawy o działalności leczniczej) mogą wykonywać swój zawód w ramach działalności leczniczej na zasadach określonych w ustawie oraz w przepisach odrębnych, po wpisaniu do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, o którym mowa w art. 100. Działalność lecznicza lekarzy może być wykonywana m.in. w formie jednoosobowej działalności gospodarczej jako indywidualna praktyka lekarska, indywidualna praktyka lekarska wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska, indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna praktyka lekarska wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład lub indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład. Ponadto, należało zwrócić uwagę, że w myśl art. 16 ustawy działalność lecznicza jest działalnością regulowaną w rozumieniu Ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (obowiązującej do 29 kwietnia 2018 r.) oraz w rozumieniu obecnie obowiązującej ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców. W myśl art. 5 pkt 5 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (obowiązującej w czasie rejestracji działalności gospodarczej przez D. W.) działalnością regulowaną była działalność gospodarczą, której wykonywanie wymagało spełnienia szczególnych warunków, określonych przepisami prawa, a zgodnie z art. 64 ust. 1 tej ustawy, jeżeli przepis odrębnej ustawy stanowił, że dany rodzaj działalności był działalnością regulowaną w rozumieniu niniejszej ustawy, przedsiębiorca mógł wykonywać tę działalność, jeżeli spełnił szczególne warunki określone przepisami tej odrębnej ustawy i po uzyskaniu wpisu w rejestrze działalności regulowanej, z zastrzeżeniem art. 75. Aktualnie obowiązująca Ustawa Prawo przedsiębiorców zawiera podobną regulację. Zgodnie z art. 43 ust. 1 tej ustawy, jeżeli odrębne przepisy stanowią, że dany rodzaj działalności jest działalnością regulowaną, przedsiębiorca może wykonywać tę działalność, jeśli spełnia warunki określone tymi przepisami i po uzyskaniu wpisu do właściwego rejestru działalności regulowanej. Niewątpliwie jednak poza wpisem do właściwego rejestru działalności regulowanej do podjęcia działalności gospodarczej wymagane jest – zgodnie z art. 14 ust. 1 obowiązującej przed 30 kwietnia 2018 r. Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz z art. 17 ust. 1 obowiązującego obecnie Prawa przedsiębiorców – złożenie wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo dokonanie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Z tych przepisów wynika, że świadczenie przez lekarza dentystę usług stomatologicznych w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wyłącznie w zakładzie leczniczym na podstawie umowy z podmiotem leczniczym prowadzącym ten zakład jest formą prowadzenia działalności gospodarczej. Jest to bez wątpienia usługowa działalność zawodowa prowadzona w sposób ciągły i zorganizowany, której celem jest uzyskiwanie dochodu (wynagrodzenia) z tytułu działalności zakładu leczniczego, a zatem spełniająca wszystkie warunki definicji ustawowej działalności gospodarczej unormowanej w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz w art. 3 Ustawy Prawo przedsiębiorców.

To, że D. W. prowadził działalność gospodarczą w formie indywidualnej praktyki stomatologicznej od 24 października 2019 r., zostało potwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 30 sierpnia 2019 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt III AUa 420/19. Istotne w sprawie było jednak ustalenie, czy obowiązki umowne wiążące D. W. z B. Z. (1) prowadzącą działalność gospodarczą o nazwie (...) Centrum Medyczne (...), mieściły się w zakresie przedmiotowym prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czy też wykraczały w całości lub w części poza ten zakres. Zgodnie z art. 2 ust. 2 w zw. z ust. 1 Ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 125) wykonywanie zawodu lekarza dentysty polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich, w zakresie chorób zębów, jamy ustnej, części twarzowej czaszki oraz okolic przyległych. Takie czynności odwołujący może wykonywać w ramach prowadzonej indywidualnej praktyki stomatologicznej. W ramach spornej umowy z 26 października 2019 r., zawartej z B. Z. (1), D. W. zobowiązał się do wykonywania świadczeń zdrowotnych w zakresie leczenia stomatologicznego. Zgodnie z zeznaniami B. Z. (2) D. W. wykonywał w jej zakładzie usługi stomatologiczne jako lekarz dentysta. Oznaczało to, że zakres czynności zleconych mu w ramach spornej umowy odpowiadał zakresowi prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Czynności określone w umowie o wykonywanie usług zdrowotnych mieściły się w zakresie świadczeń zdrowotnych, które lekarz dentysta może wykonywać zgodnie z art. 2 ust. 2 w zw. z ust. 1 Ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Nie wykraczały także poza zakres czynności lekarza dentysty wymienionych w tym przepisie. W konsekwencji, nie było podstaw do potraktowania spornej umowy jako samodzielnego tytułu ubezpieczenia społecznego.

Należało również zwrócić uwagę, że na takich samych zasadach D. W. współpracuje z L. C. (1) od 19 lutego 2019 r. Świadek ten posiada sześć gabinetów stomatologicznych. Lekarze dentyści, którzy świadczą usługi stomatologiczne w tych gabinetach, prowadzą własną działalność gospodarczą. W ramach tej działalności lekarze ci nawiązują umowy zlecenia z L. C. (2) na świadczenie usług stomatologicznych. Rozliczenie następuje na podstawie faktur wystawionych przez lekarzy dentystów wykonujących te usługi.

W świetle tych okoliczności należało uznać, że wykonywanie przez D. W. czynności w zakresie świadczenia usług stomatologicznych na podstawie umowy zlecenia (o świadczenie usług) nie stanowiło samodzielnej podstawy podlegania ubezpieczeniu społecznemu z art. 6 ust. 1 pkt 4 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli były one wykonywane w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Z tego względu Sąd Okręgowy słusznie stwierdził, że D. W. nie podlega od 26 października 2017 r. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług na rzecz B. Z. (1), prowadzącej (...) Centrum Medyczne (...).

Mając powyższe na uwadze, apelacja organu rentowego była niezasadna, dlatego podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt I sentencji wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego odwołującego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym od 30 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) – punkt II sentencji wyroku.

SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka SSA Sławomir Bagiński