Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powód K. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 75.000,00 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 października 2016 r. do dnia zapłaty oraz wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 10.800,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dochodzi od strony pozwanej zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca E. K. (1), który zginął w wypadku drogowym w dniu 9 stycznia 1998 r. na autostradzie (...) w okolicy miejscowości F. na terenie N.. Powód wskazał, że kierujący wówczas pojazdem marki M. o nr rej. (...) R. H. nie zachował należytej ostrożności
i bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu, doprowadzając do śmiertelnego
w skutkach zderzenia. Dodał, że pojazd sprawcy wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powód podał, że po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła mu świadczenie w kwocie 15.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią ojca. W ocenie powoda zadośćuczynienie adekwatne do doznanej przez niego krzywdy powinno jednakże wynosić 90.000,00 zł, dlatego w pozwie domagał się zapłaty przez stronę pozwaną brakującej różnicy. Swoje żądanie powód oparła na art. 24 k.c. w zw.
z art. 448 k.c. Podniósł, że w chwili śmierci ojca miał 2 lata i nie miał szansy na poznanie
i zapamiętanie ojca. Wskazał, że bardzo silnie przeżywał brak ojca na każdym etapie rozwoju i zazdrościł rówieśnikom możliwości spędzania czasu ze swoimi ojcami. Podkreślił, że został pozbawiony prawa do wychowywania się i dorastania u boku ojca, został pozbawiony wsparcia ze strony ojca w okresie dojrzewania i wchodzenia w dorosłość. Dodał, że jako jedyny mężczyzna w rodzinie przejął znaczną część obowiązków ojca, chcąc pomóc osamotnionej matce. Zaznaczył, że pomimo upływu lat wspomnienie o ojcu wywołuje
u niego łzy.

Uzasadniając żądanie zasądzenia odsetek ustawowych, powód wskazał, że w dniu
27 października 2016 r. strona pozwana zajęła ostateczne merytoryczne stanowisko
w sprawie, a zatem znajdowała się już wówczas w posiadaniu wszelkich informacji
i dokumentów pozwalających na określenie wysokości powstałej szkody, dlatego też domaga się odsetek od dnia następnego, tj. od 28 października 2016 r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, (...) S. A.
z siedzibą w W., wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana przyznała, że dotychczas wypłaciła powodowi zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej w kwocie 15.000,00 zł. Podniosła, że powód, domagając się dalszego świadczenia, powinien wykazać nie tylko więzi rodzinne i emocjonalne, ale także cierpienie i ból po stracie bliskiego, rodzące poczucie krzywdy. Zdaniem strony pozwanej powód nie przedłożył dowodów na wykazanie swojego roszczenia. Z ostrożności procesowej strona pozwana zarzuciła, że dochodzona pozwem tytułem zadośćuczynienia suma jest rażąco wygórowana. Wskazała również, że w toku pierwszego postępowania likwidacyjnego w 1998 r. wypłaciła na rzecz powoda kwotę 25.000,00 zł tytułem odszkodowania za pogorszenie się sytuacji życiowej po śmierci poszkodowanego i kwotę tę należy uwzględnić przy określeniu kwoty zadośćuczynienia należnego powodowi. W ocenie strony pozwanej wypłacona przez nią w postępowaniu likwidacyjnym kwota zadośćuczynienia była w pełni adekwatna i zrekompensowała powodowi jego krzywdę związaną ze stratą osoby najbliższej. Odnosząc się do żądania odsetkowego strona pozwana podała, że miała ustawowy termin 30 dni na przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego i przed upływem tego terminu nie mogła popaść w opóźnienie z zapłatą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 stycznia 1998 r. na autostradzie (...) w okolicy miejscowości F. na terenie N. doszło do zdarzenia drogowego, w którym R. H., kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu i doprowadził do śmiertelnego w skutkach zderzenia. W wypadku tym śmierć poniosły dwie osoby podróżujące z R. H.: E. K. (1), siedzący obok kierowcy i J. G., który zajmował miejsce z tyłu za kierowcą.

Dowód:

- telefaks z Inspekcji Policji Ruchu Drogowego H. z dnia 23.01.1998 r. wraz
z tłumaczeniem przysięgłym na język polski – k. 13 – 15 akt sprawy.

Sprawca wypadku – R. H. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej – (...) S.A. z siedzibą w W..

W postępowaniu likwidacyjnym w 1998 r. strona pozwana przyznała powodowi świadczenie w kwocie 25.000,00 zł tytułem odszkodowania za pogorszenie się sytuacji życiowej wskutek śmierci ojca.

/okoliczność bezsporna/

E. K. (1) w dacie wypadku pozostawał w związku małżeńskim z E. K. (2)
i posiadał syna – powoda K. K., który wówczas miał niespełna 2 lata. E. K. (1) był bardzo dumny z syna i bardzo cieszył się z jego narodzin. Kąpał powoda, opiekował się nim, karmił go, wychodził z nim na spacery.

Powód nie pamięta swojego ojca. Był wychowywany tylko przez matkę, która starała się zastąpić mu zmarłego tatę. Matka powoda dbała o to, aby powód poznał ojca choćby na podstawie zdjęć i jej opowiadań. Matka powoda zostawiła także dla powoda dużo pamiątek po ojcu, takich jak mundur górniczy, szpady, odznaczenia. Powód bardzo lubi przeglądać te pamiątki i albumy ze zdjęciami. Powodowi przez całe życie brakowało męskiego wzorca. Gdy przyjeżdżał z matką do dziadka i wujka H. K., bardzo lgnął do nich, zaś oni starali się nauczyć go męskich zajęć takich jak majsterkowanie. Powód przez cały czas bardzo dotkliwie odczuwa brak ojca. W dzieciństwie było mu bardzo przykro, gdy inne dzieci pytały go o ojca, bądź bawiły się ze swoimi ojcami, zaś on nie miał takiej możliwości. Wówczas dołączał się do zaprzyjaźnionych chłopców i ich ojca, z którymi chodził grać w piłkę. Powodowi brakowało ojca także w okresie dorastania, gdy chciał chociażby porozmawiać na tematy dotyczące związków z kobietami, bądź na inne męskie tematy. Zwracał się wówczas
o radę do wujka, H. K.. Powód, wzorując się na ojcu, który był ratownikiem górniczym, chciałby pracować w ochotniczej straży pożarnej, aby tak jak ojciec służyć innym ludziom. Powód jest bardzo dumny ze swojego ojca i stara się dla niego coś osiągnąć w życiu. Z uwagi na brak ojca, powód starał się zastąpić go zarówno sobie, jak i swojej matce. Gdy przyjeżdża do domu, za każdym razem, gdy czas mu na to pozwala, stara się odwiedzać grób ojca i wówczas za każdym razem ma refleksje o ojcu.

Dowody:

- oświadczenie powoda – k. 26 – 27 akt sprawy,

- zeznania świadków:

1) H. K. – 00:06:54 – 00:21:18 zapisu audio-video rozprawy z dnia 18.05.2018 r.,

2) E. K. (2) – 00:21:18 – 00:37:15 zapisu audio-video rozprawy z dnia 18.05.2018 r.

- przesłuchanie powoda K. K. – 00:37:38 – 00:48:41 zapisu audio-video rozprawy z dnia 18.05.2018 r.

Pismem z dnia 22 września 2016 r. powód wystąpił do strony pozwanej
z żądaniem zapłaty kwoty 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci szczególnej więzi rodzinnej łączącej go ze zmarłym ojcem, E. K. (1), który zginął w wypadku z dnia 9 stycznia 1998 r. Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i decyzją z dnia 27 października 2016 r. przyznała powodowi zadośćuczynienie za śmierć osoby bliskiej w wysokości 15.000,00 zł.

Dowody:

- zgłoszenie szkody z dnia 22.09.2016 r. – k. 19 – 21 akt sprawy,

- decyzja strony pozwanej z dnia 27.10.2016 r. – k. 23 – 24 akt sprawy,

- akta szkody nr (...) na płycie CD – k. 85 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości i w takim zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne między stronami były okoliczności faktyczne,
w jakich doszło do śmierci ojca powoda K. K. – E. K. (1).

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności cywilnej za zdarzenie
z dnia 9 stycznia 1998 r., w wyniku którego śmierć poniósł E. K. (1) i w postępowaniu likwidacyjnym wypłaciła powodowi bezsporną kwotę zadośćuczynienia w wysokości 15.000,00 zł.

Spór między stronami procesu dotyczył wyłącznie wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Powód twierdził bowiem, że wypłacona mu przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego kwota 15.000,00 zł nie jest adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez niego wskutek naruszenia dóbr osobistych w związku z tragiczną śmiercią ojca, E. K. (1), zaś strona pozwana utrzymywała, że przyznane przez nią na rzecz powoda świadczenie spełniło swoją funkcję kompensacyjną.

Odnosząc się merytorycznie do zasadności żądania powoda wskazać należy, że powód trafnie określił podstawę prawną swojego żądania w zakresie zadośćuczynienia pieniężnego, wskazując na art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. i argumentując, że w związku ze śmiercią E. K. (1) wskutek wypadku drogowego z dnia 9 stycznia 1998 r. doznał naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej ze zmarłym. Z ugruntowanego już w tym przedmiocie stanowiska sądów powszechnych i Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika bowiem, że jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem wejścia w życie przepisu art. 446 § 4 k.c., czyli przed 3 sierpnia 2008 r., to najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c., zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę za naruszenie dobra osobistego w postaci szczególnej więzi rodzinnej ( por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09, OSNC-ZD 2010, nr 3, poz. 91; uchwała SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, Lex nr 604152; wyrok SN z dnia 11 maja 2011 r., I CSK 621/10, Lex nr 848128; wyrok SN z dnia 25 maja 2011 r.,
II CSK 537/10, Lex nr 846563; uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, Lex
nr (...) ; wyrok SN z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 314/11, Lex nr 1164718; wyrok SN
z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, Lex nr 1228438; uchwała SN z dnia
7 listopada 2012 r., III CZP 67/12, OSNC 2013, nr 4, poz. 45 oraz postanowienie SN z dnia 27 czerwca 2014 roku, III CZP 2/14, Legalis numer 994661).

Co do zasady, żądanie powoda w zakresie dochodzonego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę związaną ze śmiercią E. K. (1) było zatem słuszne i zasługiwało na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu nie można jednakże zaakceptować stanowiska strony pozwanej, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia należnego powodowi z tego tytułu jest kwota
15.000,00 zł.

Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną cierpienia fizyczne lub psychiczne. Pomimo, że przepisy prawa nie określają szczegółowo kryteriów, jakimi należy kierować się przy ustalaniu wysokości należnego świadczenia z tytułu zadośćuczynienia, to jednak w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w doktrynie prawa, zostały wypracowane pomocne wskazówki pozwalające na dokonanie odpowiednich ustaleń. Biorąc pod uwagę niewymierny charakter szkody niemajątkowej, zadośćuczynienie stanowi swoiste wynagrodzenie osobie pokrzywdzonej przeżytych cierpień psychicznych i fizycznych, przy czym wysokość takiego świadczenia powinna stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, jednakże nie nadmierną
w stosunku do rozmiaru doznanej krzywdy ( por. wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98, LEX nr 52776). Przy ocenie, jaka suma jest odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem (krzywda). Dla oceny tej nie jest też bez znaczenia stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste ( por. wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2006 r., I CSK 159/05, LEX nr 371773).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że śmierć E. K. (1) wskutek wypadku z dnia 9 stycznia 1998 r. spowodowała naruszenie dobra osobistego powoda w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi rodzinnych.

Sąd dokonał ustaleń rozmiaru krzywdy powoda w oparciu o zeznania świadków H. K. i E. K. (2) oraz w oparciu o przesłuchanie powoda.

Świadek H. K. jest bratem matki powoda, tj. świadka E. K. (2). Świadkowie są zatem osobami z najbliższego otoczenia powoda, które na przestrzeni wielu lat obserwowały, jaki wpływ na powoda wywarła śmierć E. K. (1) oraz w jaki sposób powód radził sobie ze stratą ojca. Zeznania tych świadków były ze sobą zbieżne i zostały ocenione przez Sąd jako wiarygodne i przekonujące.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd ustalił, że powód bardzo dotkliwie przeżywa brak ojca w swoim życiu. Z uwagi na to, że w dacie śmierci E. K. (1) powód miał niespełna 2 lata, nie dane mu było nawet zapamiętać ojca. Całą swoją wiedzę na temat ojca powód czerpał z opowieści swojej matki oraz z albumów ze zdjęciami
i z pozostawionych dla niego przez matkę pamiątek po ojcu. Powód zaczął odczuwać brak ojca w dzieciństwie, gdy widział, że inne dzieci opowiadają o swoich ojcach i bawią się
z nimi, uprawiają sporty, zaś on został pozbawiony takiej możliwości. Było mu wtedy bardzo przykro. Zdarzało się, że z tęsknoty za ojcem powód płakał w poduszkę. Powodowi brakowało możliwości rozmowy z ojcem, brakowało męskiego wzorca. Czuł się jako mężczyzna odpowiedzialny za matkę i starał się jej zastąpić zmarłego męża, tym bardziej, że jego matka nie wyszła powtórnie za mąż. Gdy powód jeździł z matką w odwiedziny do dziadka i wujka, bardzo się do nich garnął i uczył się od nich męskich zajęć. W późniejszym okresie powodowi bardzo brakowało możliwości rozmowy z ojcem na męskie tematy. Powód idealizuje swojego ojca i stawia go sobie za wzór mężczyzny. Dla niego stara się dobrze uczyć i coś osiągnąć w życiu. Za jego wzorem chciałby pomagać ludziom, służąc
w ochotniczej straży pożarnej.

O tym, że strata ojca jest dla powoda bardzo bolesna świadczy fakt, że powód podczas przesłuchania na rozprawie, mimo że nie pamięta ojca, nie mógł powstrzymać łez, kiedy mówił o E. K. (1) i o poczuciu braku ojca.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego – do kategorii krzywdy kompensowanej zadośćuczynieniem pieniężnym za śmierć osoby najbliższej zalicza się w szczególności takie uszczerbki niemajątkowe wywołane śmiercią osoby najbliższej, jak wstrząs psychiczny, cierpienia psychiczne, spadek sił życiowych, przyspieszenie rozwoju choroby, uczucie smutku, tęsknoty, żalu, utrata wsparcia, rady, towarzystwa, niemożność odnalezienia się
w nowej sytuacji czy zaburzenia w prawidłowym funkcjonowaniu rodziny ( por. wyrok SN
z dnia 17 kwietnia 2015 r., III CSK 173/14, Legalis nr 1263234). Na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj
i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego ( por. wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2015 r., II CSK 595/14, Legalis nr 1337753).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że niespodziewana śmierć E. K. (1) była dla powoda tragicznym wydarzeniem, determinującym całe jego życie i powodującym
u niego ból i cierpienie oraz poczucie straty i osamotnienia. Powód został pozbawiony możliwości nawiązania relacji z ojcem, czego żadne pieniądze nie są mu w stanie zrekompensować. Powód nie mógł spędzać czasu z ojcem, nie mógł z nim rozmawiać, uczyć się od niego męskich czynności, czerpać z jego doświadczenia. Był wychowywany tylko przez matkę, która choć starała się zastąpić mu ojca, z oczywistych względów nie była
w stanie wypełniać w pełni roli obojga rodziców.

Uwzględniając okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, a w szczególności rozmiar krzywdy doznanej przez powoda w związku ze śmiercią ojca oraz biorąc pod uwagę realną stopę życiową społeczeństwa, Sąd uznał, że powodowi należy się od strony pozwanej na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę związaną ze śmiercią jego ojca i zerwanie przez to więzi rodzinnych łączących powoda
z ojcem w kwocie łącznej 90.000,00 zł. Zdaniem Sądu kwota ta jest adekwatna do doznanych przez powoda cierpień związanych z nagłą utratą ojca i przedstawia dla niego odczuwalną wartość ekonomiczną. Ponadto kwota ta jest utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Kwota ta przewyższa ponad dziewiętnastokrotnie przeciętne wynagrodzenie, które według danych Głównego Urzędu Statystycznego w IV kwartale 2017 roku wynosiło 4.516,69 zł (Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 9 lutego 2018 roku w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w czwartym kwartale 2017 roku – Monitor Polski z 2018 roku, poz. 181), co uzasadnia stwierdzenie, że jest ona rzeczywiście ekonomicznie odczuwalna dla powoda.

Mając na uwadze, że strona pozwana dotychczas wypłaciła już powodowi K. K. tytułem zadośćuczynienia świadczenie w kwocie 15.000,00 zł, Sąd w punkcie
I sentencji wyroku zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej brakującą część zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę związaną ze śmiercią ojca w kwocie 75.000,00 zł, tj. w kwocie dochodzonej pozwem.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 473).

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Ponadto na mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia
o szkodzie.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik powoda zgłosił stronie pozwanej roszczenie K. K. o wypłatę zadośćuczynienia w piśmie z dnia 22 września 2016 r., które strona pozwana otrzymała w dniu 27 września 2016 r. W związku z powyższym ustawowy termin 30 dni na rozpatrzenie zgłoszenia powoda i wypłatę należnego mu świadczenia upłynął stronie pozwanej z dniem 27 października 2016 r. r. W konsekwencji, począwszy od dnia
28 października 2016 r. strona pozwana popadła w opóźnienie z zapłatą należnego powodowi świadczenia.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że wydając decyzję z dnia 27 października 2016 r.
o przyznaniu powodowi bezspornej kwoty zadośćuczynienia pieniężnego, strona pozwana znała wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokość należnego powodowi świadczenia
i powinna była prawidłowo określić wysokość tego świadczenia. Skoro zatem powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od zadośćuczynienia pieniężnego od dnia 28 października 2016 r., Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonego na jego rzecz zadośćuczynienia pieniężnego zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie II sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisów art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c.

Zgodnie z treścią przepisu art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie strona pozwana przegrała proces w całości, dlatego powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego powoda wynikała z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.), zgodnie z którym przy wartości przedmiotu sporu powyżej 50.000,00 zł do 200.000,00 zł stawka minimalna wynagrodzenia adwokata wynosi 5.400,00 zł.

Ponadto Sąd zważył, że na koszty procesu poniesione przez powoda K. K., poza kosztami zastępstwa procesowego (5.400,00 zł) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17,00 zł), złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 3.750,00 zł. Łącznie koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły zatem 9.167,00 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.