Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 138/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w (...)z dnia 8 listopada 2018r. sygn. akt II K 86/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. M.

oskarżony nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego;

Informacja z K.

164

2.

M. M.

Oskarżony nadal nie płaci alimentów w ustalonej wysokości na podstawie ugody zawartej w sprawie III RC 164/11 i zaległości alimentacyjne nadal rosną;

Z.-czenie o dokona-nych wpłatach

166-167

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. M.

Oskarżony nie przebywa pod adresem, który wskazał jako miejsce zameldowania i zamieszkania (dłuższego pobytu), ale nie ukrywał swojego aktualnego miejsca pobytu przedkładając umowy o pracę w których figuruje adres zamieszkania;

Notatka kuratora z próby przeprowadzenia wywiadu;

Umowy o pracę

116

43,101

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. 

Informacja z K.

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacja jest aktualna tj. wystawiona w dniu 18 grudnia 2019r.

Zaświadczenie o dokonanych wpłatach

Dokument oryginalny wystawiony przez Kancelarię Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...), opatrzony pieczęcią Kancelarii (...) w M. i podpisem Asesora Komorniczego E. R., nie budzi wątpliwości odnośnie rzetelności zawartych w nim informacji dotyczących wysokości kwot wyegzekwowanych podczas trwania egzekucji oraz wysokości alimentów zaległych dla wierzyciela;

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Notatka sporządzona przez kuratora z próby przeprowadzenia wywiadu i umowy o pracę przedłożone przez oskarżonego;

Oskarżony w toku postępowania nie poinformował sądu o zmianie adresu zamieszkania, ale jednocześnie przedłożył dwie umowy o pracę w których adres jego aktualnego miejsca zamieszkania figuruje, dlatego nie można uznać, że oskarżony ukrywał ten adres przed sądem, celowo uniemożliwiając przeprowadzenie wywiadu środowiskowego przez kuratora;

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji

1.

Obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 209 § 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji gdy czyn zarzucany oskarżonemu w okresie do 30 maja 2017r. został przez niego popełniony w czasie obowiązywania poprzedniej ustawy tj. ustawy Kodeks Karny z dnia 6 czerwca 1997r. (Dz. U. Nr 88, poz.553) tj. z dnia 5 lipca 2016r. (Dz. U. z 2016r. poz. 1137);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom skarżącego, nowela z dnia 23 marca 2017r. wprawdzie zrezygnowała ze znamienia „uporczywości” uchylania się od obowiązku alimentacyjnego i w to miejsce wprowadzono sztywne określenie wysokości zaległości alimentacyjnych „jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowy wynosi co najmniej 3 miesiące”, to jednak ta zmiana jeszcze nie oznacza, że obecnie samo powstanie zaległości alimentacyjnych w określonej kwocie jest wystarczającą przesłanką do uznania, iż zrealizowano znamiona z art. 209 § 1 k.k., a przepis ten w poprzednim brzmieniu jest względniejszy dla sprawcy. Dla bytu tego przestępstwa nadal konieczne jest równoczesne ustalenie, iż od tego obowiązku „uchyla się”. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że uchylanie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji, w rozumieniu art. 209 § 1 k.k. zarówno w brzmieniu obowiązującym przed nowelą z dnia 23 marca 2017r., jak i aktualnie obowiązującym- zachodzi wtedy, gdy zobowiązany, mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli. Negatywne nastawienie psychiczne do świadczenia ciążących na nim alimentów i stan uchylania się przez niego od zapłaty musiał istnieć przed nowelą , jak również w obowiązującym stanie prawnym musi trwać przez określony dłuższy czas. W stanie prawnym obowiązującym przed nowelą z dnia 23 marca 2017r. zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą nie mógł być krótszy niż 3 miesiące (por. uchwała SN z dnia 9 czerwca 1976r. VI KZP 13/75 OSNKW 1976, z. 7-8, poz. 86). Twierdzenie, że wskutek eliminacji pojęcia „uporczywie” z dyspozycji przepisu art. 209 § 1 k.k. i zmiany znamienia odnoszącej się do samego „uchylania się od obowiązku alimentacyjnego” poprzez redukcję składających się na niego elementów, ustawodawca doprowadził do dekryminalizacji zachowań, które przed wejściem w życie te zmiany wypełniały warunki wynikające z obu elementów składających się na” uporczywość” jest zatem pozbawione podstaw. Całkowicie chybiony jest więc argument naruszenia przepisu art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 209 § 1 k.k. w jego nowym brzmieniu do czynów popełnionych przed jego nowelizacją. Dla pociągnięcia do odpowiedzialności za przestępstwo niealimentacji popełnione przed wejściem w życie nowelizacji z dnia 23 marca 2017r. czyn musi wypełniać jednocześnie znamiona opisane w poprzedniej, jak i obecnie obowiązującej wersji brzmienia art. 209 § 1 k.k. Sąd Rejonowy powinien więc dokonać podwójnej oceny czynu z punktu widzenia obecnego i poprzedniego brzmienia tego przepisu (por. postanowienie SN z dnia 20 marca 2019r. I KZP 17/18). Nie ma zatem racji skarżący, iż oskarżony swoim zachowaniem w okresie od 1 grudnia 2015r. do 30 maja 2017r. nie wyczerpał znamion czynu z art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed 31 maja 2017r., gdyż pomimo wyeliminowania znamienia uporczywości, przepis ten w nowym brzmieniu nie jest względniejszy dla sprawcy, skoro okres nie alimentacji w przypadku oskarżonego trwał przez dłuższy czas, przekraczający okres 3 miesięcy. Natomiast negatywny stosunek psychiczny oskarżonego do ciążącego na nim zobowiązania alimentacyjnego wobec syna, wynika z obiektywnej możliwości wykonania tego obowiązku. Oskarżony nie przedstawił żadnej dokumentacji potwierdzającej swoją trudną sytuację życiową, a zatem twierdzenie obrońcy nie zostało w żaden sposób udokumentowane.

W świetle zasad doświadczenia życiowego nie może zaś wątpliwości budzić fakt, że osoby o wyspecjalizowanej wiedzy z zakresu ubezpieczeń doskonale odnajdują się na rynku pracy i są chętnie zatrudniani przez pracodawców. Z pewnością zatem przy odpowiedniej determinacji i woli oskarżonego był on w stanie podjąć lepiej płatną pracę zarobkową na pełny etat. Rację ma Sąd Rejonowy kwestionując wiarygodność tego, że w okresie objętym zarzutem oskarżony pozostawał zatrudniony jedynie na ¼ etatu jako pracownik firmy oferującej sprzedaż ubezpieczeń majątkowych i życiowych, zarabiając ok. 500 zł miesięcznie brutto, gdyż za taką kwotę nie byłby w stanie egzystować w W., gdzie od kilku lat zamieszkuje. Powyższa umowa o pracę z dnia 01.02.2017r. złożona przez oskarżonego, potwierdza jedynie fakt ukrywania przez niego prawdziwego źródła dochodu oraz jego wysokości. Natomiast aneks do umowy o pracę zawarty w dniu 28.09.2018r. z tym samym pracodawcą, na mocy którego w miejsce dotychczasowych zapisów umowy zwiększono wymiar czasu pracy do 1/1 etatu oraz wynagrodzenie zasadnicze 2100 zł brutto, wskazuje na trwałe związanie oskarżonego z firmą (...), co przemawia za przyjęciem, że oskarżony uzyskuje stały dochód z wynagrodzenia za pracę. Nie można więc tracić z pola widzenia tego, że oskarżony podejmował pracę w celach zarobkowych i niewątpliwie musiał uzyskiwać wyższy dochód niż ten wskazywany w pierwszej umowie o pracę. Mimo tego jednak, jak wynika z materiału dowodowego, w okresie objętym zarzutem oskarżony jedynie w niewielkiej części (symbolicznej) realizował obowiązek alimentacyjny na rzecz syna. Podnieść należy, iż sąd odwoławczy nie kwestionuje tego, że sytuacja materialna oskarżonego w okresie objętym zarzutem była trudna, skoro ciąży na nim zaległe zobowiązanie alimentacyjne oraz obowiązek alimentacyjny na rzecz pozostałej dwójki dorosłych dzieci. Nie można jednak tracić z pola widzenia tego, iż rolą oskarżonego było, mając świadomość obowiązku alimentacyjnego, starać się kierować swoim życiem zawodowym, tak aby móc czynić zadość wszystkim ciążącym na nim zobowiązaniom. Oskarżony przede wszystkim jako rodzic winien dążyć do zaspokojenia podstawowych potrzeb syna.

Odnosząc się do argumentu braku istnienia przesłanki w postaci narażenia na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, skoro oskarżycielka posiłkowa zaspokajała potrzeby syna, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy dokonując wyboru ustawy względniejszej dla sprawcy zasadnie wziął powyższą okoliczność pod uwagę i zastosował wobec oskarżonego przepis art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym obecnie, w którym ustawodawca powyższe znamię wyeliminował. Natomiast znamię to obecnie jest wskazane w przepisie art. 209 § 1a k.k., a zatem Sąd zastosował do okresu niealimentacji sprzed nowelizacji ustawę względniejszą dla sprawcy, skoro przepis art. 209 § 1 k.k. sprzed nowelizacji przewidywał karę surowszą. Natomiast nie można zgodzić się ze skarżącym, że znamię odnoszące się do skutku w postaci narażenia na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, nie zostało zrealizowane. Skoro bowiem finalnie zapewnienie tych potrzeb odbyło się kosztem znacznego wysiłku matki, to należy uznać, że faktycznie wystąpił stan „narażenia” na ich niezaspokojenie. Istniało bowiem prawdopodobieństwo, że do zapewnienia podstawowych potrzeb uprawnionego w rzeczywistości nie dojdzie. W analizowanym przypadku należy podkreślić, że A. K. prowadzi działalność gospodarczą w postaci biura rachunkowego, ale jej dochody oraz ciążące zobowiązanie kredytowe, jak również jej problemy zdrowotne, nie pozwalają na zaspokojenie wszystkich potrzeb syna, który jest dzieckiem niepełnosprawnym, posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego i wymaga zajęć dodatkowych i zarazem płatnych. W świetle zaś utrwalonego orzecznictwa okoliczność, że zamiast zobowiązanego do alimentacji środki na realizację podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego są dostarczane przez inne osoby, nie wyłącza odpowiedzialności zobowiązanego za występek niealimentacji. Zarzut obrońcy należy więc uznać za chybiony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez zmianę opisu czynu i wyeliminowanie z niego czasookresu od dnia 1 grudnia 2015r. do dnia 30 maja 2017r;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany opisu czynu i wyeliminowania z niego czasookresu od dnia 1 grudnia 2015r. do dnia 30 maja 2017r., albowiem zachowanie oskarżonego w tym wcześniejszym okresie wypełnia znamiona opisane w poprzedniej, jak i obecnie obowiązującej wersji brzmienia art. 209 § 1 k.k. Do oceny czynu osoby zobowiązanej do alimentacji, której obowiązek został określony co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem, albo inną umową, a popełnionego przed dniem 31 maja 2017r., możliwe jest – przy respektowaniu reguł wskazanych w art. 4 § 1 k.k., zastosowanie przepisu art. 209 k.k. zarówno w brzmieniu dotychczasowym, jak i obowiązującym obecnie. Warunkiem jest ustalenie, że sprawca wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa nie alimentacji wymagane w dotychczasowym brzmieniu tego przepisu, a równocześnie zrealizował wymagane dla tego przestępstwa znamiona w brzmieniu nadanym tą nowelizacją. W takiej sytuacji organ procesowy po dokonaniu takiej oceny czynu, zasadnie zastosował ustawę nową jako względniejszą dla sprawcy. Dokonując wyboru ustawy względniejszej dla sprawcy Sąd bierze bowiem pod uwagę wszystkie okoliczności mające znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, a zatem zagrożenie karą, która jest łagodniejsza w obecnie obowiązującym przepisie art. 209 § 1 k.k., a także możliwość skorzystania z instytucji wskazanych w art. 209 § 4 i 5 k.k.

Lp.

Zarzut w apelacji

2.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że szkodliwość społeczna czynu zarzucanego oskarżonemu jest większa niż znikoma, co miało wpływ na treść wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy okres niealimentacji nie obejmował jedynie okresu niespełna 5 miesięcy, lecz okres niemal 2 lat, a co za tym idzie, nie sposób uznać, że szkodliwość społeczna czynu oskarżonego jest znikoma. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i brak jest podstaw do uznania, że okoliczności podmiotowe oraz przedmiotowe świadczą, że szkodliwość społeczna czynu oskarżonego jest znikoma. Wbrew twierdzeniom obrońcy sytuacja życiowa oskarżonego nie była trudna, a fakt niekaralności oraz ubieganie się o zmniejszenie alimentów, nie potwierdza takiej argumentacji. Zdaniem Sądu Okręgowego analiza sytuacji życiowej i zawodowej oskarżonego nie daje podstaw do twierdzenia, że oskarżony nie mógł z przyczyn obiektywnych realizować zobowiązania alimentacyjnego na rzecz syna. Oskarżony ma odpowiednie wykształcenie, a przede wszystkim kilkuletnie doświadczenie w branży ubezpieczeniowej. Dla oceny zachowania oskarżonego w okresie zarzutu istotne jest dokonanie analizy jego postępowania, a przede wszystkim podpisanie umowy o pracę na czas nieokreślony na ¼ etatu z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 500 zł brutto (!), a zarazem rezygnacja z ubiegania się o lepiej płatną pracę. Takie zachowanie wskazuje, że oskarżony konsekwentnie przez kilka lat realizował plan nie płacenia alimentów na rzecz syna w pełnej wysokości, przy jednoczesnym ograniczeniu możliwości dochodzenia tych roszczeń w drodze egzekucji, co potwierdza wykaz wyegzekwowanych przez komornika kwot. Niewątpliwie takiego zachowania oskarżonego nie można uznać za społecznie niebezpieczne w stopniu znikomym, lecz wprost przeciwnie takie zachowanie cechuje znaczna społeczna szkodliwość wynikająca z rozmiaru wyrządzonych szkód w postaci znacznego zadłużenia alimentacyjnego, które na dzień 13.10.2017r. wynosiło 33 907,51 zł, a na dzień 12.09.2019r. wynosi już ponad 50 000 zł.

Wniosek

O umorzenie postępowania karnego w oparciu o przepis art. 1 § 2 k.k. odnośnie zarzutu niealimentacji obejmującego okres od dnia 31 maja 2017r. do dnia 19 października 2017r.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustawodawca uznał, że czyny o znikomym ładunku szkodliwości społecznej, chociaż formalnie wyczerpują znamiona określonego czynu zabronionego i zasługują na napiętnowanie, to jednak jako zachowania błahe lub mało znaczące w ogóle nie stanowią przestępstwa i nie podlegają represji karno-sądowej (por. uchwała SN z dnia 13 grudnia 2002 roku w sprawie o sygn. akt SNO 47/02, opublikowana: LEX nr 470214). Wola ustawodawcy znalazła swój zapis w art. 1 § 2 kk, który to przepis stwierdza, że nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

Natomiast działanie oskarżonego skutkuje powstaniem stosunkowo wysokiej zaległości alimentacyjnej, dlatego z pewnością nie jest społecznie szkodliwe w stopniu znikomym. Dodatkowo Sąd Rejonowy zasadnie wziął pod uwagę oprócz rozmiaru wyrządzonej szkody, także okres niealimentacji i motywację oraz sposób zachowania oskarżonego, który nie interesuje się niepełnosprawnym synem i w żaden sposób nie pomaga matce dziecka w jego utrzymaniu, przerzucając cały ciężar utrzymania dziecka na jej barki. W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji dokonał zatem prawidłowego zbadania tej sprawy z punktu widzenia przesłanek opisanych w art. 115 § 2 kk, co zaskutkowało wnioskiem o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Pogłębiona analiza w tym zakresie doprowadziła do trafnych wniosków, a zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacji uchybienia tj. obraza przepisów prawa materialnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych, w niniejszej sprawie nie zaistniały. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. Apelacja ma charakter czysto polemiczny, a postawione tezy o braku winy oskarżonego czy o znikomym stopniu społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, oparte są w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Apelujący stara się podważyć te ustalenia faktyczne i o winie w oparciu o swoje subiektywne oceny, które jednak wobec obiektywnych faktów o rzeczywistej sytuacji i możliwościach zarobkowych oskarżonego, czy położeniu syna i sytuacji finansowej jego matki, nie są w stanie ich podważyć. Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa M. M. odnośnie popełnienia przypisanego mu przestępstwa. Do czynu tego Sąd Rejonowy zastosował prawidłową kwalifikację prawną. Dlatego Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie winy.

Sąd II instancji nie znalazł także podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez skrócenie czasookresu niealimentacji oraz umorzenia postępowania. Analiza zgromadzonego w sprawie, w tym zakresie, materiału dowodowego wskazuje, iż wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 3 lat próby oraz zobowiązania do informowania kuratora o przebiegu okresu próby oraz do bieżącego łożenia na utrzymanie małoletniego syna J. M. poprzedzone zostało ze strony Sądu I instancji właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność (art. 53 kk). Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało, jako słuszną, podzielić. Orzekając o karze Sąd ten w sposób właściwy dokonał prawno - karnej oceny popełnionego przez oskarżonego czynu i wymierzył karę adekwatnie do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych podsądnego, który wykluczał przyjęcie znikomego stopnia społecznej szkodliwości i umorzenie postępowania.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł apelacje- art. 636 § 1 kpk; brak podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ze względu na stały dochód, a wysokość opłaty wynika z art. 2 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych;

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 8 listopada 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 86/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana