Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2019 r. w Toruniu na rozprawie

sprawy z wniosku H. L.

z udziałem L. L.

o podział majątku wspólnego

postanawia:

I.  ustalić, że w skład majątku wspólnego H. i L. L. wchodzi wyłącznie prawo najmu lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...), które strony posiadają na mocy umowy z dnia 18 grudnia 2009 r. zawartej z Miastem T.;

II.  dokonać podziału majątku wspólnego H. i L. L. w ten sposób, że przyznać prawo najmu opisane w pkt. I. H. L.;

III.  zasądzić od H. L. na rzecz L. L. kwotę 39.900 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy dziewięćset złotych) tytułem spłaty;

IV.  zasądzone w pkt III. świadczenie rozłożyć na 2 raty, pierwsza rata w kwocie 20.000 zł płatna w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia zaś kolejna rata w kwocie 19.900 zł, płatna w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat;

V.  zasądzić od L. L. na rzecz H. L. kwotę 303,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty z tytułu rozliczenia nakładów;

VI.  oddalić wniosek H. L. o rozliczenie nakładów w pozostałej części ;

VII.  nakazać L. L. opróżnienie z rzeczy, opuszczenie i wydanie H. L. lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...) w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

VIII.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążyć Skarb Państwa;

IX.  ustalić, iż każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni H. L. wniosła o podział majątku wspólnego małżonków po ustaniu małżeństwa z L. L..

Wnioskodawczyni wskazała we wniosku że do majątku wspólnego małżonków wchodzi szereg ruchomości nabytych po 1997 r. i prawo najmu lokalu mieszkalnego wynikające z umowy zawartej w dniu 18 grudnia 2009 r.

Nadto wnioskodawczyni domagała się uznania, że uczestnik na wobec niej zadłużenie w łącznej kwocie 2584,83 zł:

- 38 zł z tytułu braku uiszczenia połowy opłaty za telewizję kablową w listopadzie 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 22,79 zł

- 38 zł z tytułu braku uiszczenia połowy opłaty za telewizję kablową w grudniu 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 22,67 zł

- 57,79 zł z tytułu braku uiszczenia 1/3 opłaty za prąd w grudniu 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 11,11 zł

- 46,53 zł z tytułu braku uiszczenia 1/3 opłaty za paliwo gazowe w grudniu 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 8,11 zł

- 151,52 zł z tytułu braku uiszczenia 40% opłaty za mieszkanie w listopadzie 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 31,37 zł

- 151,52 zł z tytułu braku uiszczenia 40% opłaty za mieszkanie w grudniu 2015 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 29,41 zł

- 151,52 zł z tytułu braku uiszczenia 40% opłaty za mieszkanie w styczniu 2016 r. i skapitalizowane odsetki w kwocie 28,39 zł

- 450 zł, 400 zł, 6 zł z tytułu połowy opłat sądowych uiszczonych w postępowaniach rejestrowych

- 977 zł i 126 zł kosztów procesu zasądzonego od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni w innych postępowaniach;

i potrącenia tej kwoty z wysokości należnego uczestnikowi udziału z tytułu podziału majątku wspólnego

Oboje uczestnicy domagali się przyznania prawa najmu lokalu na ich rzecz.

Sąd ustalił, co następuje:

L. L. i H. L. zawarli związek małżeński 16 października 1982 r. w Urzędzie Stanu Cywilnego w T.. W dniu 1 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie I C 2126/15 rozwiązał związek małżeński stron przez rozwód z winy L. L.. Orzeczenie uprawomocniło się 6 lipca 2016 r.

Dowód: odpis wyroku k. 18 akt

Dnia 27 grudnia 1993 r. przed notariuszem M. C. uczestnicy zawarli majątkową umowę małżeńską i ustanowili rozdzielność majątkową. Taki ustrój majątkowy obowiązywał do rozwodu stron.

Dowód: odpis aktu notarialnego k. 194 akt

W dniu 18 grudnia 2009 r. strony zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 47,92 m ² składającego się z 2 pokoi. Mieszkanie zostało wynajęte od Gminy T.. Miesięczna stawka czynszu za metr kwadratowy powierzchni użytkowej w lokalach wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy M. T. dotycząca lokalu zajmowanego przez strony, na chwilę zamknięcia rozprawy wynosiła 5,64 zł

Dowód: umowa z dnia 18.12.2009 r. k. 44 akt, Zarządzenie nr 61 Prezydenta Miasta T. z 4 kwietnia 2018 r. (źródło (...)

Różnica pomiędzy czynszem regulowanym przez przepisy gminne a czynszem wolnorynkowym za lokal zajmowany przez uczestników wynosi 950 zł

bezsporne (oświadczenie stron k. 189v)

L. L. jest chory, ma silnie rozwiniętą dnę moczanową i torbiele w kolanach. bowiem nie jest ubezpieczony. Nie może pracować, nie jest ubezpieczony ani zarejestrowany jako bezrobotny, nie ma żadnych dochodów, utrzymuje go rodzina. Musi leczyć się prywatnie.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 124-126, zeznania uczestnika k. 195-196 akt

H. L. pracuje jako pielęgniarka, zarabia 2370 zł brutto, spłaca długi związane z dzielnością gospodarczą.

Dowód: zeznania wnioskodawczyni k. 194-195 akt, dokumenty k. 180-186 akt

Wnioskodawczyni zapłaciła czynsz za lokal mieszkalny położony w T. przy ul. (...) za listopad i grudzień 2015 r. i styczeń 2016 r.

Dowód: dokumenty k. 79-82

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą prawną wniosku zgłoszonego w niniejszej sprawie stanowi art. 35 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi, iż w czasie trwania wspólności ustawowej żadne z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Z wnioskowania a contrario wynika więc, że podział majątku wspólnego małżonków możliwy jest po ustaniu tej wspólności. Wspólność ustawowa zaś ustała w niniejszej sprawie z chwilą zawarcia umowy o rozdzielności majątkowej w dniu 27 grudnia 1993 r. i tym samym żądanie dokonania podziału majątku wspólnego stron w niniejszej sprawie jest dopuszczalne. W postępowaniu tym sąd w pierwszej kolejności dokonuje ustalenia składu i stanu majątku wspólnego oraz jego wartości, co wynika z treści art. 684 k.p.c. w zw. z art. 567 § 3 k.p.c.

Podziałowi podlega majątek wspólny stron istniejący na dzień ustania wspólności ustawowej małżeńskiej i stan tego majątku na ten dzień jest brany pod uwagę przy orzekaniu w przedmiocie podziału majątku.

W niniejszej sprawie nie ustalono, aby istniał jakikolwiek majątek podlegający podziałowi a nabyty przez strony przed 1993 r.

Wszelkie ruchomości, które wskazywała wnioskodawczyni nabyte zostały po 1997 r,. i należą do majątków odrębnych stron, są ich własnością, ewentualnie współwłasnością w częściach ułamkowych i nie podlegają podziałowi w postępowaniu o podział majątku wspólnego.

Jednak zgodnie z treścią art. 680 ¹ § 1 k.c. małżonkowie bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe są najemcami lokalu, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. W niniejszej sprawie umowa najmu spornego lokalu mieszkalnego została zawarta w czasie trwania małżeństwa stron. Została ona również zawarta dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, albowiem miało to być miejsce zamieszkania małżonków i ich syna.

Mając na uwadze wyżej poczynione rozważania Sąd uznał, iż wskazane przez wnioskodawczynię prawo najmu lokalu mieszkalnego wchodzi w skład majątku wspólnego stron i orzekł jak w punkcie I postanowienia.

Prawo najmu jest prawem obligacyjnym, a więc względnym, którego istotę stanowi możliwość korzystania z cudzego przedmiotu majątkowego przez czas określony bądź nieokreślony. Na przestrzeni lat praktyka wypracowała sposób ustalenia wartości prawa najmu. Jednym z niezbędnych czynników podlegających uwzględnieniu przy ustalaniu wartości prawa najmu lokalu mieszkalnego jest możliwości korzystania w przyszłości z lokalu z uwzględnieniem hipotetycznego okresu trwania owej możliwości. Przypuszczalny okres wynajmu w przyszłości określa się w zależności od wieku osoby uprawnionej i na czas życia osoby będącej najemcą. Z chwilą śmierci prawo najmu lokalu bowiem wygasa. Przy ustalaniu wartości tego prawa nie uwzględnia się natomiast całego okresu trwania stosunku najmu, gdyż do chwili ustania wspólności majątkowej prawo najmu służyło obojgu uprawnionym małżonkom. Zatem w chwili zamknięcia rozprawy Sąd ustala aktualną wartość tego prawa określoną z uwzględnieniem prawdopodobnego czasu trwania tego stosunku prawnego w przyszłości oraz na podstawie przeciętnych cen czynszu stosowanych w danej miejscowości dla lokali. Prawo najmu lokalu nie jest bowiem przeznaczone do obrotu, a stanowi wartość, jaką dla najemcy przedstawia możliwość korzystania z przedmiotu najmu. Prawo najmu lokalu jest więc warte tyle, ile dla najemcy warta jest możliwość mieszkania w tym lokalu. Przy ustalaniu wartości tego prawa nie może być brana pod uwagę wartość rynkowa mieszkania rozumianego jako prawo własności do lokalu mieszkalnego, a wyłącznie wartość czynszu (bez opłat związanych z uiszczaniem lokalu). Realną wartość prawa najmu przyjętą do rozliczeń wyraża więc różnicą pomiędzy czynszem " wolnym" (rynkowym) a czynszem regulowanym uiszczanym przez najemcę lokalu wynajmowanego od Gminy.

Wartość prawa najmu, objętego podziałem, jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, stanowi różnica między czynszem wolnym (jaki za taki lokal były uiszczany na wolnym rynku - czynszem rynkowym) a czynszem regulowanym, z uwzględnieniem - w konkretnych okolicznościach sprawy - okresu prawdopodobnego trwania stosunku najmu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2002 r., III CZP 28.02, OSNC 2002/12/150, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2008 r., III CZP 33/08, OSNC 2009/6/86). Przy określaniu wartości prawa najmu, jako składnika majątku wspólnego, powinno uwzględniać się wartość możliwości korzystania w przyszłości z lokalu mieszkalnego przez najemcę. Zważywszy że istotą tego prawa jest możliwość korzystania z cudzego przedmiotu majątkowego przez czas oznaczony lub nieoznaczony, przy ustalaniu wartości tego prawa nie można nie uwzględniać hipotetycznego okresu trwania owej możliwości korzystania. Jednocześnie przy ustalaniu wartości tego prawa konieczne jest odwołanie się do przeciętnego czynszu rynkowego, który musiałby zapłacić zainteresowany korzystaniem z tego lokalu mieszkalnego. Czynsz taki, stanowiący ekwiwalent możliwości korzystania z przedmiotu najmu, jest właściwym miernikiem wartości prawa przysługującego najemcy. Zatem jeżeli wysokość czynszu regulowanego, ze względu na szczególną regulację ustawową, jest niższa od kształtowanej przez rynek wysokości czynszu wolnego - to wartość prawa najmu takiego lokalu powinna być określana przez odwołanie się do różnicy między wysokością czynszu " wolnego" a wysokością czynszu regulowanego.

Dokonując wyceny prawa najmu Sąd oparł się na zgodnym oświadczeniu stron, które określiły ta wartość na 950 zł. Sąd kierując się zasadami doświadczenia życiowego uznał tę wartość za prawidłową, ze szczególnym uwzględnieniem tej okoliczności, że interesy uczestników w sprawie były sprzeczne.

Kolejnym etapem dokonania wyceny było ustalenie hipotetycznego okresu trwania stosunku najmu. Z oświadczeń stron wynikało, iż każde z nich zamierza nadal mieszkać w spornym mieszkaniu. Nie wskazywali przy tym, iż zamierzają dokonać zmiany lokalu mieszkalnego bądź też ten stosunek prawny wypowiedzieć.

Dla ustalenia wartości najmu należało uznać, iż jego prawdopodobny czas trwania winien zostać wyznaczony przez różnice między obecnym wiekiem wnioskodawczyni a przeciętną długością życia kobiety w Polsce. wnioskodawczyni w chwili orzekania miała około 58 lat, a przewidywana długość życia to 22 lata. Niemniej ustalenie na taki okres prawdopodobnego trwania prawa najmu i zastosowanie wyżej określonej wartości miesięcznej tego prawa prowadziłoby do ustalenia wartości tego prawa w kwocie, która nie jest do pogodzenia z zasadami logicznego myślenia i doświadczenia życiowego. W taki sposób obliczona wartość prawa najmu dałaby kwotę 250800 zł, która mogłaby odpowiadać wartości tego mieszkania, gdyby było własnością stron. W tej sytuacji zadaniem Sądu koniecznym było korygowanie tej wartości i w związku z tym Sąd uznał, iż do rozliczeń miedzy stronami winna być przyjęta wartość prawa najmu zbliżona do 1/3 wyżej wskazanego okresu prawdopodobnego trwania stosunku najmu, tj. dla lat 7. Przyjęcie tego okresu powoduje, iż wartość tego prawa wynosi 79800 zł. Przyjęcie takiego okresu prawdopodobnego czasu trwania tego prawa na 7 lat spowoduje, że ustalona w ten sposób wartość będzie odpowiadała, zdaniem Sądu, rzeczywistej wartości tego prawa.

Mając na uwadze wyżej poczynione uwagi Sąd ustalił, iż wartość majątku wspólnego stron wyniosła 79800 zł.

Kolejno - po ustaleniu składu majątku wspólnego stron, należało dokonać jego podziału pomiędzy byłych małżonków. Do podziału tego majątku zgodnie z treścią art. 46 k.r.o. stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku. Przepisy zaś o dziale spadku odsyłają do odpowiedniego stosowania przepisów o zniesieniu współwłasności. Przepisy dotyczące zniesienia współwłasności nakazują Sądowi, aby w pierwszej kolejności przy podziale rzeczy wspólnej kierował się wnioskiem stron w tym zakresie, o ile nie sprzeciwia się temu przepisy prawa lub społeczno-gospodarcze przeznaczenie rzeczy. Strony zgodnie wnosiły o przyznanie jego prawa jednemu z nich ze spłatą na rzecz drugiego.

Jest sprawą oczywistą, że zniesienie współwłasności w niniejszej sprawie nie może nastąpić poprzez podział prawa, z uwagi na jego specyfikę (prawo obligacyjne).

Rolą Sądu w takiej sytuacji było podjęcie decyzji, komu przyznać prawo najmu lokalu.

W niniejszej sprawie Sąd podejmując decyzję ważył następujące okoliczności:

L. L. jest chory, ma silnie rozwiniętą dnę moczanową i torbiele w kolanach. Musi leczyć się prywatnie, nie stać go na leki. Nie może pracować, nie jest ubezpieczony ani zarejestrowany jako bezrobotny, nie ma żadnych dochodów, utrzymuje go rodzina i wspiera były wspólnik. Rozwód został orzeczony z jego winy. Jednocześnie zaproponował byłej żonie spłatę w wysokości 120000 zł wskazując, iż pomoc w uzyskaniu takiej kwoty zaoferował mu jego wspólnik. Wskazał, że taka kwotę mógłby przekazać byłej żonie w ciągu 6 miesięcy od chwili wydania orzeczenia.

Natomiast H. L. pracuje, jest pielęgniarką i zarabia 2370 zł brutto, spłaca wspólne długi stron.

Sąd podejmując decyzję o przyznaniu prawa najmu H. L. uznał, iż ma ona większe możliwości, aby zgromadzić środki na spłatę byłego męża. W przypadku, gdyby nie uiściła należnych L. L. spłat, możliwe byłoby egzekwowanie ich np. z wynagrodzenia za pracę. Tymczasem L. L. nie ma żadnych przychodów, żyje z pomocy osób trzecich. Jednocześnie nie zadbał nawet o to, aby być ubezpieczony, a ma środki na to, żeby leczyć się prywatnie i z jego oświadczenia wynika, że w ciągu pół roku ma możliwości dysponowania kwotą 120000 zł od swojego wspólnika, którą to spłaciłby pracując, gdy odzyska zdrowie. Jednoznacznie wskazuje to na okoliczność, iż L. L. ma możliwość zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie pozostając oficjalnie w takiej sytuacji majątkowej, która powoduje, że jest całkowicie niewypłacalny w przypadku ewentualnej przymusowej egzekucji należnych od niego kwot.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt II postanowienia.

Zgodnie z treścią art. 212 § 2 k.c. w razie przyznania majątku w całości na rzecz jednego z małżonków lub przyznania jednemu z nich składników majątku o wyższej wartości Sąd zobowiązany jest zasądzić na rzecz drugiego z małżonków odpowiednią spłatę. Sąd ustalił, iż wnioskodawczyni otrzymała w wyniku podziału majątek o wartości 79.800 zł, w związku z tym należy mu się spłata w kwocie 39.900 zł.

Stosownie do treści art. 212 § 3 k.c., który ma tutaj odpowiednie zastosowanie - Sąd ustalając spłaty oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, przy czym sąd należną spłatę może rozłożyć na raty na maksymalnie dziesięć lat. Biorąc pod uwagę możliwości majątkowe H. L. i uzasadnione potrzeby L. L. Sąd w pkt IV zasądzone świadczenie rozłożył na 2 raty, pierwsza rata w kwocie 20.000 zł płatna w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia a kolejna w kwicie 19.900 w płatna w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia. Sąd wskazał również sposób naliczania odsetek.

W ocenie Sądu okoliczności niniejszej sprawy jak również charakter dzielonego składnika majątkowego nie uzasadnia zasądzenia tej spłaty na rzecz uczestnika w sposób jednorazowy. Podkreślić należy, iż konstytucyjna zasada równej dla wszystkich współwłaścicieli ochrony prawnej własności i innych praw majątkowych (art. 64 ust. 2 Konstytucji) wyłącza - w wypadku znoszenia współwłasności, ale również w przypadku podziału majątku wspólnego byłych małżonków - oznaczenie terminu i sposobu uiszczania spłat bez uwzględnienia uzasadnionego interesu dotychczasowego współwłaściciela (drugiego z małżonków) uprawnionego do tej spłaty (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 658/00, OSNC 2001/12/179). Zważywszy bowiem na to, że byli małżonkowie mają takie same prawa do majątku wspólnego pod względem ilościowym jak i jakościowym oraz funkcje gospodarcze i osobiste tego majątku postuluje się w judykaturze, aby przy podziale dążyć do ukształtowania sytuacji prawnej i ekonomicznej byłych małżonków w sposób zbliżony do stanu sprzed podziału majątku wspólnego. Tylko wtedy będzie można stwierdzić, że należne udziały zostały przekształcone w inne prawa, a nie odjęte uprawnionym. W razie zaś przyznania spłaty winna ona spełniać zasadnicze wymaganie umożliwienia uzyskania w rozsądnym terminie spłaty o odpowiednim znaczeniu ekonomicznym Mając na uwadze powyższe zapatrywania judykatury oraz okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, iż brak jest w niniejszej sprawie podstaw do zasądzenia tej spłaty jednorazowo. Kwota spłaty jest stosunkowo wysoka. Niemniej zasadnicze znaczenia dla rozłożenia spłaty na raty miał charakter głównego składnika majątkowego podlegającego podziałowi. Mianowicie tym składnikiem było prawo najmu lokalu mieszkalnego, a nie prawo własności. Prawo najmu lokalu jest rozłożone w czasie i aby skonsumować określoną w postanowieniu jego wartość musi ono istnieć przez określony czas. Małżonkom nadto w czasie trwania małżeństwa przysługiwało jedynie prawo najmu lokalu. Tym samym zdaniem Sądu w największym stopniu stan majątkowy wnioskodawczyni i uczestnika sprzed podziału majątku wspólnego będzie odzwierciedlało dokonanie spłaty w ratach. wnioskodawczyni bowiem w ramach podziału majątku wspólnego uzyskała prawo najmu, które jest prawem o wiele słabszym od prawa własności i w każdej chwili wnioskodawczyni może to prawo utracić. W tej też sytuacji przyznawanie uczestnikowi spłaty jednorazowej powodowałoby, że znalazłby się w o wiele korzystniejszej sytuacji niż wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni domagała się rozliczenia poniesionych przez nią kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego, którego prawo najmu podlegało rozliczeniu w niniejszym postępowaniu, w postaci opłat uiszczanych na rzecz Gminy M. T. w związku z najmem spornego lokalu. Uczestnik sprzeciwiał się temu wnioskowi wskazując, iż zapłacił te należności.

Stosownie do treści art. 45 § 1 k.r.o. każdy z małżonków może w postępowaniu o podział majątku wspólnego żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W przypadku zaś wspólnego najmu danego lokalu obowiązek zapłaty czynszu najmu spoczywa na współnajemcach solidarnie (art. 366 § 1 k.c.). W ocenie Sądu wobec powyższego co do zasady uczestnikowi przysługiwało prawo domagania się od wnioskodawczyni zwrotu kosztów poniesionego przez niego czynszu za sporny lokal.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał, iż z treści art. 45 § 1 k.r.o. wynika, iż rozliczeniu w niniejszej sprawie podlegają jedynie nakłady poczynione z majątku osobistego małżonków.

Sąd nie znalazł podstawy do rozliczenia wskazanych przez wnioskodawczynię kwot w pełnej wysokości. W ocenie Sądu brak jest podstaw do obciążania rozliczania innych należności niż opłata z tytułu czynszu najmu uiszcza na rzecz wynajmującego.

Natomiast w przypadku czynszu najmu jest to niewątpliwie koszt związany z utrzymaniem samego prawa najmu, który obciąża najemców. Uiszczanie tych opłat służy utrzymaniu w ogóle prawa najmu lokalu. Brak uiszczania czynszu prowadzi bowiem do wypowiedzenia tego prawa, co oznacza wygaśnięcie praw i utratę tytułu prawnego do nieruchomości. Z tych też względów Sąd uznał, iż wnioskodawczyni ma prawo domagać się od uczestnika zwrotu poniesionych opłat z tytułu czynszu. Opłaty te nie miały bowiem na celu jedynie umożliwienia uczestnikowi zamieszkiwanie w tym lokalu, ale również doprowadziły do utrzymania samego prawa najmu.

Mając na uwadze powyższe uwagi Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie winien ulec rozliczeniu jedynie poniesiony przez uczestnika czynsz najmu spornego lokalu mieszkalnego za okres od listopad 2015 r., grudzień 2015 r. i styczeń 2016 r. Czynsz najmu za ten okres został w całości poniesiony przez H. L.. W związku z tym Sąd w punkcie V. postanowienia zasądził od L. L. na rzecz H. L. kwotę 303,02 zł (151,52 zł za listopad 2015 r. 151,52 zł za grudzień 2015 r. i 151,52 zł za styczeń 2016 r.) o odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc początek ich naliczania określając od chwili wymagalności – w niniejszej sprawie wnioskodawczyni nie wykazała, że wcześniej wzywała uczestnika do zapłaty, tak więc Sąd uznał, że wezwaniem do zapłaty jest doręczony wniosek a chwilą wymagalności rozpoczęcie sporządzania odpowiedzi na wniosek.

L. L. twierdził, że zapłacił te należności, jednak tego nie udowodnił. Dowodem na ta okoliczność nie mogły być bowiem zestawienia należnych od niego opłat sporządzanych przez syna (k. 131-147akt). Nie świadczą one o tym, że wskazane w nich kwoty były rzeczywiści uiszczane.

W pozostałym zaś zakresie wniosek o rozliczenie kosztów utrzymania mieszkania i dalszych kwot wskazanych we wniosku Sąd oddalił, bowiem nie podlegają one rozliczeniu w sprawie o podział majątku wspólnego a mogą być ewentualnie dochodzone w odrębnej sprawie o zapłatę. Dotyczą one bowiem odrębnych mas majątkowych istniejących od 1997 r.

W konsekwencji przyznania prawa najmu H. L. Sąd nakazał L. L. opróżnienie z rzeczy, opuszczenie i wydanie H. L. lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...) w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia.

O kosztach w pkt VIII i IX orzeczono na podstawie art. 520 kpc i 113 ust 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

SSR Katarzyna Malinowska

ZARZĄDZENIE

Odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełn. stronSSR Katarzyna Malinowska