Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: T. S.

od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 12 kwietnia 2019 r., znak: (...)

w sprawie: T. S.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. do ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonej T. S., z pominięciem art. 25 ust. 1 b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. ).

Na oryginale właściwy podpis.

VI U 1405/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. w związku ze skargą o wznowienie postępowania złożoną przez T. S. z dnia 28 marca 2019 r. na podstawie art. 151 § 2 w związku z art. 146 § 1 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. Dziennik Ustaw 2018 r., pozycja 2096 z późniejszymi zmianami odmówił uchylenia decyzji z dnia 5 grudnia 2013 r. znak (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 146 § 1 k.p.a. uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z konstytucją na podstawie którego została wydana decyzja nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat. W takim przypadku zgodnie art. 151 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności z powodu, których nie uchylił tej decyzji. Organ rentowy wyjaśnił w dalszej części uzasadnienia tej decyzji, że od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji z dnia 5 grudnia 2013 r. upłynęło 5 lat, nie jest więc możliwe jej uchylenie. Wobec powyższego zakład odmówił uchylenia zaskarżonej decyzji i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. Odwołanie od tej decyzji wniosła ubezpieczona domagając się wznowienia postępowania. Odwołała się ona od decyzji z dnia 12 kwietnia 2019 r. i żądała przyznania emery..., dotyczącej przyznania emerytury z powszechnego wieku emerytalnego, domagała się przyznania tego świadczenia w najkorzystniejszym wariancie. Na rozprawie sprecyzowała ona żądanie odwołania, wskazując że domaga się zmiany zaskarżonej decyzji i ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem przepisu uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją i bez potrącenia dotychczas pobranych wcześniejszych emerytur. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył co następuje. Ubezpieczona T. S. urodzona (...) uprawniona była od dnia (...) r. do emerytury przyznanej jej decyzją z dnia, decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B., z dnia 14 sierpnia 2008 r. na podstawie art. 46 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Tekst jednolity Dziennik Ustaw z 2018 r., poz. 1270 ze zmianami. W dniu 22 listopada 2013 r. ubezpieczona T. S. złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury na podstawie art. 24 Ustawy emerytalnej i decyzją z dnia 5 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonej emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym od dnia (...)., to jest od osiągnięcia wieku emerytalnego. Z treści tej decyzji wynika także, że podstawa obliczenia tej emerytury została pomniejszona o kwoty pobranych przez nią wcześniej emerytur zgodnie art. 25 ust. 1b Ustawy emerytalnej. Okoliczności niesporne. Decyzje przyznające emeryturę na karcie 70 akt sprawy o emeryturę wszczętej z wniosku ubezpieczonej z 28 lipca 2008 r. oraz karta 19 akt sprawy z wniosku o emeryturę ubezpieczonej, wniosek z 22 listopada 2013 r. Wyrokiem z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 25 ustęp 1, ustęp 1b Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dziennik Ustaw z 2018 r., pozycja 1270 oraz 2019 r. poz. 39 w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w 1953 r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej Ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Powołując się na powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego ubezpieczona T. S. w dniu 28 marca 2019 r. złożyła w ZUS w Oddziale w B. wniosek o uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury na podstawie art. 145a k.p.a. i jej obliczenie z uwzględnieniem art. 25 ust. 1b Ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczona wnosiła o wydanie, wnosiła także o wydanie nowej decyzji, w której emerytura zostana, zostanie obliczona bez zastosowania wyżej wskazanego przepisu. Wniosek ubezpieczonej z dnia 28 marca 2019 r. - karta 32 akt emerytalnych.

[Powódka S. T.00:10:09.832]

Jeszcze przepraszam proszę Sądu, bo ja jeszcze miałam w sądzie już sprawę w 2013 w grudniu, a potem miałam wyrok 11 czerwca 2014 r. tutaj już.

[Sędzia Przewodniczący Madej Janusz 00:10:22.480]

Proszę pani, teraz Sąd podaje ustne motywy rozstrzygnięcia.

[Powódka S. T.00:10:25.656]

Aha. Dobrze, przepraszam, przepraszam.

[Sędzia Przewodniczący Madej Janusz 00:10:29.632]

Postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2019 r. ZUS Oddział w B. na podstawie art. 149 § 1 k.p.a., przepraszam. Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2019 r. ZUS Oddział w B. na podstawie art. 149 § 1 k.p.a. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia 30 kwietnia 2013 r. znak (...), przepraszam. Wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia 5 grudnia 2013 r. znak (...), a następnie wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję z dnia 12 kwietnia 2019 r. Oceniając zasadność, oceniając zgodność z prawem tej decyzji Sąd Okręgowy wskazuje w pierwszej kolejności, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych jako państwowa jednostka organizacyjna uprawniona do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach dotyczących m.in. ustalania uprawnień do świadczeń z Ubezpieczeń Społecznych i wymiaru, art. 66 ust. 1 w związku z art. 83 ustęp 1 pkt 4 i pkt. 5 Ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie Ubezpieczeń Społecznych, tekst jednolity Dziennik Ustaw 2019 r., pozycja 300 ze zmianami, powinien działać zgodnie z zasadami legalności i praworządności oraz zasadą wyważania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli wskazanymi w art. 6 i art. 7 k.p.a. Przepisy te nakazują organom administracji podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy - zasada prawdy obiektywnej. Przypomnieć także należy że przepis art. 8 § 1 k.p.a. zgodnie z którym..., przypomnieć także należy przepis art. 8 § 1 k.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami

proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania. W postępowaniu sądowym wszczętym w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego wydanej w indywidualnej sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, Sąd Ubezpieczeń Społecznych nie może co do zasady kontrolować przestrzegania przez organ rentowy przepisów k.p.a. albowiem sprawa taka jest sprawą cywilną podlegającą rozstrzygnięciu merytorycznemu według przepisów prawa materialnego, właściwych dla zgłoszonego w odwołaniu i w poprzedzającym go wniosku roszczenia. Zgłoszone przez ubezpieczoną w odwołaniu oraz w poprzedzającym to odwołanie wniosku z dnia 28 marca 2019 r. żądanie nie ograniczało się do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. sto pięćdzieś..., 145a § 1 i § 2 k.p.a., lecz obejmowało również żądanie ponownego ustalenia wysokości emerytury z pominięciem niekonstytucyjnego w stosunku do ubezpieczonej przepisu, art. 25 ust. 1b Ustawy emerytalnej w brzmieniu obwiązującym do 30 września 2017 r. Sąd Okręgowy podkreśla przy tym, iż w orzecznictwie brak jest jednolitego stanowiska w kwestii trybu, który należy stosować przy eliminowaniu decyzji organu rentowego wydanych w sprawach emerytalno-rentowych i opartych na przepisach uznanych przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z ustawą zasadniczą przy ponownym ustaleniu prawa do świadczeń i ich wysokości. Postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2014 r. III UZP 3/13 LEX numer 1455749..., 747 przepraszam wskazano, że za przepis na podstawie, którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją należy uznać art. 145a k.p.a. w myśl, którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą na podstawie, którego została wydana decyzja. Skargę o wznowienie postępowania wnosi się w takim przypadku w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Po złożeniu takiej skargi do organu rentowego dochodzi do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji dotkniętej opisaną wadą i zastąpienia jej decyzją uwzględniającą stan prawny, który pomija [ns 00:16:46.352] orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego regulacje. Stosownie bowiem do art. 124 Ustawy emerytalnej w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w niej stosuje się przepisy k.p.a., chyba że Ustawa stanowi ina..., inaczej. W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd Najwyższy zaznaczył także, iż cytat można, początek cytatu - można rozważać zastosowanie w takiej sytuacji art. 114 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym prawo do świadczeń lub ich wysokości ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Jednakże w ocenie Sądu Najwyższego w obecnym składzie nie jest to uprawnione. Przede wszystkim art. 190 ust. 4 Konstytucji wyraźnie odsyła w przypadku w nim określonym do przepisów określających zasady i tryb wznowienia. Tymczasem instytucja przewidziana w art. 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie jest wznowieniem postępowania sensu stricto, lecz co najwyżej swoistym wznowieniem postępowania. Poruszona Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 OSNP 2003 r.nr 18, poz. 442 i orzecznictwo tam powołane ma szerszy charakter niż wznowienie postępowania i nieco odmienne od niego przesłanki. Z istoty swej służy też innym celom pozwalając przy wykorzystaniu mniej rygorystycznych podstaw niż określone w przepisach k.p.a. podstawy wznowienia takiego postępowania, podobnie ustalić prawo do świadczeń emerytalno-rentowych lub ich wysokość nie jest też ograniczone jakimkolwiek, jakimkolwiek terminem. Co jednak szczególnie istotne, orzeczenie, o którym mowa w art. 190 w ust. 4 Konstytucji stanowi samodzielną i szczególną podstawą wznowienia postępowania wymienioną expressis verbis w przepisach regulujących postępowanie zarówno sądowe artykuł 401 prim k.p.c. i artykuł 540 paragraf 2 k.p.k., jak i administracyjne artykuł 145a k.p.a. Odmienne stanowisko zaprezentował jednak Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 10 czerwca 2011 r. III UZP 1/11, opublikowanej w systemie informacji prawnej LEX nr 842889, wydanej w sprawie o zbliżonym do stanu faktycznego, na tle którego wydane zostało wyżej wskazane postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2014 r. III UZP 3/13. W obu tych sprawach wystąpił wspólny element stanu faktycznego spraw, wydane zostały wyroki Trybunału Konstytucyjnego uznające konkretne unormowania za niezgodne z Konstytucją. Sąd Najwyższy wskazał, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokości w trybie artykułu 114 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie wymaga wydania przez organ rentowy postanowienia o wznowieniu postępowania na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a., wymaga natomiast zawiadomienia stron o wszczęciu postępowania na podstawie art. 61 § 4 k.p.a. w związku z artykułem 124 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż początek cytatu "ustawodawca w art. 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS wyposażył organ rentowy w uprawnienia do ponownego ustelania prawa do świadczeń lub ich wysokości na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Ustawodawca nie używa w omawianym przepisie terminu wznowienie postępowania, chociaż wskazane podstawy ponownego ustalania praw..., ponownego ustalenia prawa do świadczeń, inaczej decyzji ostatecznej w rozumieniu k.p.a., odpowiadają przyczynie wznowienia postępowania administracyjnego z artykułu 145 paragraf 1 punkt 5 k.p.a. Uregulowanie z art. 114 zbliżone jest do rozwiązań przyjętych w przypisach artykułu 83 a ustęp 1 i 3 Ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie Ubezpieczeń Społecznych, z tym, że przepis ten w ust. 2 wyraźnie przewiduje, że decyzje zakładu, od której nie zostało wniesione odwołanie do właściwego Sądu, mogą być z urzędu przez zakład uchylone, zmienione lub unieważnione na zasadach określonych w przepisach k.p.a. Mimo takiego uregulowania Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 23 marca 2011 r. I UZP 3/10 biuletyn Sądu Najwyższego 2011 rok numer 3 pozycja 25, mającej moc zasady prawnej przyjął, że od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydanej na podstawie art. 83a ustęp 2 Ustawy o systemie Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie nieważności decyzji przysługuje odwołanie do właściwego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto wydanie lub niewydanie przez organ rentowy na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a. postanowienia o wznowieniu postępowania dotyczącego ponownego ustalania prawa do świadczeń lub ich wysokości w oparciu o artykuł 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS, podobnie w oparciu art. 83a Ustawy o systemie Ubezpieczeń Społecznych jest prawnie indyferentne w postępowaniu sądowym wszczętym przed Sądem Ubezpieczeń Społecznych w wyniku wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego wydanej na podstawie art. 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że naruszenie przepisów k.p.a. nie stanowi przesłanki wzruszenia decyzji przez Sąd Ubezpieczeń Społecznych, co oznacza, że przepisy k.p.a. nie są przez ten Sąd stosowane. Za stanowiskiem, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokości w trybie artykułu 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie wymaga wydania przez organ rentowy postanowienia o wznowieniu postępowania na podstawie artykułu 149 § 1 k.p.a. przemawiają też motywy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2005 r. II UZP 15/05 OSNP 2006 r. nr 17, 18 pozycja 176. W uchwale tej odnośnie do zbliżonego do art. 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS rozwiązania w artykule 83a ustęp 1 Ustawy o systemie Ubezpieczeń Społecznych przyjęto, że przepisy o ponownym rozpoznaniu, nie o wznowieniu postępowania, stanowią leges specialnes w zakresie, w jakim wznowienie postępowania regulowane jest przez kodeks postępowania administracyjnego. Instytucja ponownego rozpoznania uprawnień, którą w odróżnieniu od wznowienia postępowania posługuje się ustawodawca tylko w odniesieniu do postępowania przed organem Ubezpieczeń Społecznych i to bez względu na to, czy okoliczności powodujące takie rozpoznanie sprawy wystąpiły przed rozstrzygnięciem sprawy, czy po jej rozstrzygnięciu, została wprowadzona zamiast wznowienia postępowania administracyjnego. Poruszony druk sejmowy nr 700/02. Projektodawca zmian w ustawie o systemie Ubezpieczeń Społecznych zwrócił uwagę, że sprostowanie przepisów k.p.a. artykuł 123 w sytuacjach, w których przewidują one podjęcie działań przez organ wyższego stopnia wznowienie postępowania, uchylenie decyzji, uznanie decyzji za nieważną, czy zażalenie na postanowienie, nie jest możliwe przy jednoinstancyjnej organizacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym dodane przepisy artykułu 83a do 83c Ustawy o systemie Ubezpieczeń Społecznych mają rozstrzygać te wątpliwości w sposób analogiczny, jak to jest przyjęte w Ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy uszanowaniu zasady, że każda decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, kończąca postępowanie, podlega kontroli sądowej, a w sprawach, w których zmiany w decyzjach są zgodnie z interesem zainteresowanego, tryb postępowania musi być maksymalnie uproszczony. Poruszone także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2004 r. II UK 250/03 niepublikowany, z dnia 13 maja 2004 r. II UK 359/03 OSNP 2004 rok numer 24 pozycja 425 i z dnia 25 maja 2005 r., 2004 r. III UK 31/04 OSNP 2005 r. nr 1 poz. 13". Ten sam kierunek wykładni przedstawiony został także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2013 r. III AUa 1750/12 LEX nr 1386109, w którym wskazano, że cytat "od decyzji emerytalno-rentowej w toku instancji administracyjnej nie przysługuje żaden środek odwoławczy. Dlatego te decyzje w rozumieniu k.p.a. mają charakter ostateczny od daty wydania artykuł 16 paragraf 2 k.p.a. Wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie artykuł 145 k.p.a. dotyczy decyzji ostatecznych, jak wyraźnie stanowi ten przepis, dlatego artykuł 145 k.p.a. nigdy nie może być podstawą nadzwyczajnej weryfikacji prawomocnych decyzji emerytalno-rentowych. Podstawą wzruszenia takiej prawomocnej decyzji może być tylko artykuł 114 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W artykule 145a k.p.a. przewiduje się możliwość wznowienia postępowania, gdy organ orzekł decyzją na podstawie niekonstytucyjnej normy prawnej, uznanej przez trybunał za niezgodną z Konstytucją. Nie ma takiej wyraźnej podstawy do wzruszenia decyzji emerytalno-rentowej, która uprawomocniła się wskutek niewniesienia od niej odwołania. Jeżeli odwołanie wniesiono i Sąd orzekł na podstawie niekonstytucyjnej normy, to sytuacja jest jasna wznowienie postępowania sądowego przewidziane jest w artykule 401 ze znaczkiem prim k.p.c. W orzecznictwie powszechnym przyjmuje się jednolicie, że pod pojęciem okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, o których mowa w artykule 114 ustęp 1 Ustawy emerytalnej rozumieć należy też niezgodność z Konstytucją danej normy prawnej, która stanowiła podstawę wydania decyzji. Patrz też Renata Babińska [f 00:30:02.952] "Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych" 2007 r. W trybie artykułu 114 ust. 1 wyżej wymienionej Ustawy, istnieje więc możliwość wzruszenia przez organy rentowe na wniosek lub z urzędu decyzji wydanych w sprawach emerytalnych i rentowych, także w razie późniejszego uznania niezgodności z Konstytucją danej normy prawnej. Dlatego wniesienie ponownego wniosku po uprawomocnieniu się decyzji w zwykły sposób powinna uzasadniać badanie pod kątem przesłanek z artykułu ust. 114 Ustawy emerytalnej. W wyniku zastosowania instytucji ponownego ustalan..., ustalania prawa do emerytur i rent następuje nadzwyczajna kontynuacja postępowania w tej samej sprawie. Wzruszalność prawomocnych decyzji uregulowana jest odrębnie w Ustawie o emeryturach i rentach z FUS, niż w k.p.a. Wzruszalność na gruncie artykułu 114 Ustawy to szczególny sposób pozbawienia skutków prawnych prawomocnych decyzji emerytalno-rentowych, niweczących skutki obiektywnie wadliwych decyzji z mocą wsteczną" . Powołując powyższe obszerne fragmenty uzasadnień wskazanych wyżej orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Łodzi, Sąd Okręgowy wskazuje, iż podziela [ns 00:31:29.848] wyżej przedstawionych kierunków wykładni, zgodnie z którym właściwym trybem postępowania, który powinien zastosować organ rentowy przy rozpoznaniu wniosku T. S. jest tym przewidziany w art. 114 ustęp 1 Ustawy emerytalnej. Wskazać także należy w tym miejscu, iż w końcowej części uzasadnienia wyroku trybunału konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 roku Sąd..., Trybunał Konstytucyjny wskazał, że omawiając kwestię wznowienia postępowania na podstawie art. 401 ze znaczkiem prim Kodeksu postępowania cywilnego art. 145a Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z artykułem 124, że wskazane wyżej przepisy dotyczące wznowienia postępowania nie uwzględniają jednak specyficznej sytuacji związanej z obowiązkiem sanacji konstytucyjności w sprawach dotyczących emerytur u kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie artykułu 46 Ustawy o FUS. Pozostawiają tym samym znaczny margines dowolności organom i sądom w ocenie i w rozstrzygnięciu następstw w wyroku Trybunału Konstytucyjnego w konkretnych sprawach. Zaznaczyć zatem należy, że wniosek ubezpieczonej T. S. z dnia 28 marca 2019 r., w którym powoływała się ona na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r., pozwany organ rentowy powinien rozpoznać w takim trybie, który skutecznie usunie z obrotu prawnego decyzję emerytalną opartą na niekonstytucyjnym wobec powódki przepisie artykułu 25 ustęp 1b Ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r. Zaskarżona decyzja oparta została wyłącznie na przepisach k.p.a., w szczególności art. 146 § 1 k.p.a. w związku z artykułem 151 § 2 k.p.a. i nie doprowadziła do wyżej wskazanego skutku, co w konsekwencji osłabia moc wiążącą wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Sąd Okręgowy nie może tego rodzaju stanowiska organu rentowego zaakceptować. Dodatkowo podkreślić w tym miejscu należy, iż wniosek ubezpieczonej z dnia 28 marca 2019 r., który organ rentowy potraktował wyłącznie jako skargę o wznowienie postępowania, złożoną w trybie przepisów k.p.a., powinien zostać rozpoznany przez organ rentowy kompleksowo, także, co do zgłoszonego w nim żądania wydania nowej decyzji, w której emerytura zostałaby obliczona na nowo i to z pominięciem regulacji normatywnej, która uznana została wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. za niezgodną z ustawą zasadniczą, czyli z pominięciem art. 25 ustęp 1 [ns 00:35:26.464] Ustawy emerytalnej w brzmieniu obwiązującym do 30 września 2019 r. Z powyższych motywów na podstawie art. 477 ze znacznie 14 paragraf 2 k.p.c., w związku z artykułem 114 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, orzeczono jak w sentencji wyroku. Wydając powyższe rozstrzygnięcie, Sąd Okręgowy miał przy tym na uwadze, iż orzeczenie kasatoryjne wobec decyzji organu rentowego, zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w artykule 477 ze znaczkiem 14a k.p.c., może zostać wydane tylko poprzez Sądu II Instancji. Natomiast zgodnie z artykułem 477 ze znaczkiem 14 paragraf 1 i paragraf 2 k.p.c., Sąd I Instancji zobligowany jest do wydania orzeczenia merytorycznego, bądź do oddalenia odwołania albo jego uwzględnienia w całości lub w części i orzeczenia, co do istoty sprawy.