Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 listopada 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie art. 1 ust. 3 art. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dl osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji odmówił S. W. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 22 listopada 2020 r. ustaliła, że S. W. nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/decyzja k.7 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 3.01.2020 r. złożył S. W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie wnioskodawcy prawa do świadczenia uzupełniającego.

W uzasadnieniu powyższego stanowiska podniesiono, iż stan zdrowia S. W. uzasadnia zakwalifikowanie go do osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji. W ocenie strony odwołującej dokumentacja medyczna badania psychologiczne jak i szereg innych dokumentów jednoznaczne wskazuje iż wnioskodawca funkcjonuje tylko i wyłącznie dzięki wsparciu najbliższych mu osób.

/odwołanie k. 3 -6/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 6/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. W. urodził się (...) Jest osobą z upośledzeniem umysłowym od dzieciństwa. Ukończył szkołę zasadnicza specjalną.

/bezsporne/

W chwili obecnej wnioskodawca utrzymuje się z renty socjalnej i zasiłku pielęgnacyjnego odpowiednio w kwotach 1100,00 zł i 184,00 zł brutto.

/ bezsporne wniosek k. 1 -4 akt ZUS /

Orzeczeniem z dnia 20.07.2017 r. Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył wnioskodawcę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do 31.07.2020 r. wskazując, iż niepełnosprawność istnieje od urodzenia a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się 24.11.2019 r. uznając min. konieczność zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach pracy chronionej, zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej, korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

/ orzeczenie k. 102/

W dniu 7.10.2019 r. S. W. złożył wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/ wniosek k. 1 -4 akt ZUS /

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u wnioskodawcy upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim. Astmę oskrzelową. Wskazał iż ubezpieczony na pytania odpowiada logicznie po krótkim zastanowieniu jest zorientowany co do czasu i miejsca, nie przejawia agresji, nastrój i napęd wyrównany. W skali B. 85 pkt. Orzeczeniem z dnia 5 listopada 2019 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, wieku, konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska z dnia 5.11.2019 r. k. 6 dokumentacji medycznej ZUS , orzeczenie k. 5 akt ZUS/

W dniu 6.11.2019 r. wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, domagając się rozpatrzenia jego sprawy przez Komisję Lekarską ZUS oraz podnosząc, że jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/sprzeciw – k. 19-20 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u S. W. upośledzenie umysłowe umiarkowane astmę oskrzelową. W badaniu afekt labilny, orientacja prawidłowa, tok myślenia zachowany bez objawów psychotycznych wytwórczych. Jest pod opieka psychiatry - E.. Napięcie i niepokój emocjonalny. W funkcjonowaniu oceny psyche 90 pkt. W konsekwencji orzeczeniem z dnia 22.11. 2019 r. Komisja Lekarska uznała, że wnioskujący nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k. 21-24 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 6 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22.11.2019 r., organ rentowy wydal zaskarżoną decyzję.

/decyzja k.7 akt ZUS/

U S. W. w sądowym badaniu przez psychologa stwierdzono sprawność intelektualną na pograniczu lekkiego i umiarkowanego upośledzenia umysłowego, okresowo w zmożone reakcje emocjonalne (lękowo –depresyjne), uznano iż wnioskodawca wymaga kontroli i okresowej pomocy w bardziej złożonych sytuacjach życia codziennego np. załatwianie spraw urzędowych , zakupy ubrań, sprzętów elektronicznych czy gospodarstwa domowego. Nie wymaga stałej opieki , jest w pełni zdolny do samoobsługi, może wykonywać proste prace w domu czy wokół domu robić podstawowe zakupy, co odpowiada orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności.

/ pisemna opinia biegłego specjalisty neuropsychologa L. S. k. 107-108 /

W badaniu psychiatrycznym u wnioskodawcy rozpoznano upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym. Biegły psychiatra stwierdził, że dotychczasowe badania psychologiczne intelektu nie wskazywały jednoznacznie poziomu intelektu badanego. Otóż pierwsze badania wykonane u badanego w wieku ok. 13 lat wskazywały na upośledzenie umysłowe w st. lekkim. Jednak późniejsze o 2 lata wskazuje na upośledzenie umiarkowane, a ostatnie badania z 2013 i 2016r. wskazują na znowu wzrost poziomu intelektu, w dalszym ciągu jednak mieszczą się w granicach poziomu umiarkowanego. Zarówno spadek, jak wzrost poziomu intelektu wskazują na bardzo duże zmiany ( spadek o ponad 20 % w ciągu 2 lat i wzrost o prawie 20 % w ciągu 10 lat ). Taki stan jest w ocenie biegłego co najmniej zaskakujący. W okresie dojrzewania może dojść do dalszego spadku poziomu intelektu, jak

również jego wzrostu. Jednak tendencje są zazwyczaj trwałe, tj. przeważa wraz z wiekiem spadek, albo wzrost poziomu intelektu. W zasadzie nie występuje jednak szybki gwałtowny spadek, a później w wieku dorosłym duży wzrost. Spadki poziomu intelektu o takiej charakterystyce występują jedynie w 2 przypadkach. Powodem takiej sytuacji mogłoby być jakieś schorzenie, które wywołuje uszkodzenie o.u.n. lub znaczny uraz głowy. S. W. nie choruje na żadne choroby przewlekłe nie przebył urazu czaszkowo- mózgowego. W dorosłym życiu opisane zjawisko nie powinno mieć miejsca, mogą następować niewielkie zmiany poziomu intelektu, ale nie w granicach 20%. Ta sytuacja podważa wiarygodność dotychczasowych - badań psychologicznych. Opiniujący w obecnej sprawie biegły psycholog nie wykonał testu (...)(R)-PL i wobec tego nie dysponujemy aktualnym, obiektywnym poziomem intelektu. Jednak zgodnie z kryteriami diagnostycznymi Międzynarodowej K. i Chorób i Z. - (...) 10 ( która obowiązuje w Polsce ), o rozpoznaniu nie decyduje jedynie wynik poziomu intelektu, ale przede wszystkim sposób funkcjonowania badanego.

W ocenie biegłego psychiatry S. W. funkcjonuje zdecydowanie lepiej, niż by na to wskazywał ostatni wynik badania psychologicznego z 2016r. - II = 48. Wydaje się ono niezbyt wiarygodne, gdyż osoba z takim poziomem intelektu nie jest zdolna

do funkcjonowania na poziomie wnioskodawcy. S. W. jest samodzielny w każdej codziennej sytuacji życiowej, nie wymaga pomocy przy prostych czynnościach życiowych. Jest zdolny robić samodzielnie drobne zakupy, samodzielnie porusza się po mieście, mało tego badany nawet pracował jako sprzątacz. Tak więc badany jest samodzielny w codziennych sytuacjach życiowych, jest zdolny do wykonywania prostych prac fizycznych

pod nadzorem, umie dokonywać prostych zakupów. W badaniu przez biegłego psychologa stwierdzono u badanego pogranicze upośledzenia umysłowego w st. lekkim i umiarkowanym.

W ocenie biegłego psychiatry, biorąc pod uwagę całokształt funkcjonowania badanego można stwierdzić, że funkcjonuje on na poziomie upośledzenia umysłowego w st. lekkim. Wobec tego S. W. jest zdolny do samodzielnej egzystencji, nie wymaga bowiem stałej lub długotrwałej opieki okresowo wymaga pomocy w niektórych sprawach np. urzędowych, choć jest niezdolny do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12 ust. z dn.17.12.2018 r. Niezdolność ta jest całkowita w warunkach normalnego zakładu pracy, a badany utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy w okresie rozwojowym; badany jednak jest zdolny do wykonywania pracy w specyficznych warunkach, tj. prostych prac fizycznych ( np. sprzątania ) pod nadzorem w warunkach zakładu pracy chronionej, niezdolność ta występuje od urodzenia.

/ pisemna opinia biegłego lekarza sądowego psychiatry R. Ż. z k. 111-117/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty w tym dokumentacje medyczną oraz opinie biegłych: specjalisty neuropsychologa oraz lekarza psychiatry.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym okresowo w zmożone reakcje emocjonalne (lękowo –depresyjne). Biegli wskazali jednak iż wnioskodawca funkcjonuje na pograniczu upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego. Wnioskodawca wymaga kontroli i okresowej pomocy w bardziej złożonych sytuacjach życia codziennego np. załatwianie spraw urzędowych , zakupy ubrań, sprzętów elektronicznych czy gospodarstwa domowego badany nawet pracował jako sprzątacz. Nie wymaga stałej opieki , jest w pełni zdolny do samoobsługi, może wykonywać proste prace w domu czy wokół domu robić podstawowe zakupy. Tym samym S. W. jest samodzielny niemal w każdej codziennej sytuacji życiowej.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy i jego zdolność do samodzielnej egzystencji. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – wezwany do ustosunkowania się do opinii biegłych w terminie 7 dni zarządzenie k. 128- nie składał żadnych uwag i zastrzeżeń do opinii biegłych a jedynie popierając odwołanie prezentował swoje subiektywne stanowisko w zakresie własnego stanu zdrowia uzasadniającego w jego ocenie przyznanie prawa do dochodzonego świadczenia. W ocenie Sądu brak więc było podstaw do kwestionowania wniosków biegłych specjalistów w tym przedmiocie.

Co prawda pełnomocnik wnioskodawcy domagał się nadto przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków osób bliskich wnioskodawcy na okoliczność braku u wnioskodawcy zdolności do samodzielnej egzystencji w czynnościach życia codziennego i tym samym konieczności stałej pomocy i ponoszenia zwiększonych kosztów związanych z pielęgnacją rehabilitacją czy opieką medyczną, jednakże wskazane dowody należało uznać za nieprzydatne dla ustalenia wskazanych okoliczności. Ustalenie ewentualnej niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji wymaga bowiem bezwzględnie wiedzy specjalnej, której Sąd nie może czerpać z innych źródeł niż opinie biegłych z danej dziedziny. Tym samym wskazane dowody nie mogły, ani obiektywnie stanowić podstawy ustaleń w sprawie, ani podważać opinii biegłych jako niemiarodajne. Tym samym wskazane wnioski jako nieprzydatne dla wykazania danego faktu i zmierzające jedynie do przedłużania postępowania na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 kpc należało pominąć.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art.1 ust. 3 Ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. ( tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1936) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1)obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2)posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568, 1222 i 1578), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1700 zł miesięcznie ( w dniu wydania zaskarżonej decyzji 1600 zł miesięcznie).

W myśl art. 4 ust. 1 -3 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 1700 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem włączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 1700 zł miesięcznie( w dniu wydania zaskarżonej decyzji 1600 zł miesięcznie), z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy istniejące u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma przy tym szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji”. /III AUa 322/12 - wyrok SA Katowice z dnia 07-11-2012 III AUa 269/17 - wyrok SA Szczecin z dnia 31-01-2019, III AUa 872/16 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-10-2017/

Ponadto podnieść należy orzeczenie stwierdzające znaczny stopień niepełnosprawności (a tym bardziej umiarkowany stopień niepełnosprawności, który jest stopniem niższym) nie jest równoznaczne z orzeczeniem lekarza orzecznika organu rentowego o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dzieje się tak dlatego, że stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji jest wymagana w celu pełnienia przez daną osobę ról społecznych, natomiast stosownie do art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stała lub długotrwała opieka i pomoc innych osób jest konieczna w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Tym samym w świetle obowiązującego stanu prawnego brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych "całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji" oraz "niepełnosprawności w stopniu znacznym", skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną. /II UK 77/05 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 16-12-2005/. W konsekwencji zaliczenie wnioskodawcy do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym nie ma żadnego przełożenia na stwierdzenie, iż jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji na gruncie ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227 KPC, 228 KPC, 229 KPC, 230 KPC, 231 KPC, 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 KPC wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku postępowania sądowego nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z jednogłośnych opinii biegłych specjalistów psychologa i lekarza psychiatry tj o specjalizacjach, odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy., potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Stosownie do opinii biegłych psychologa i psychiatry uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W badaniach przez specjalistów stwierdzono upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym okresowo w zmożone reakcje emocjonalne (lękowo –depresyjne). Biegli wskazali jednak iż wnioskodawca funkcjonuje na pograniczu upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego. Wnioskodawca wymaga kontroli i okresowej pomocy w bardziej złożonych sytuacjach życia codziennego np. załatwianie spraw urzędowych , zakupy ubrań, sprzętów elektronicznych czy gospodarstwa domowego badany nawet pracował jako sprzątacz. Nie wymaga stałej opieki , jest w pełni zdolny do samoobsługi, może wykonywać proste prace w domu czy wokół domu robić podstawowe zakupy. Tym samym S. W. jest samodzielny niemal w każdej codziennej sytuacji życiowej. Biegli w swoich opiniach nie stwierdzili zatem naruszenia sprawności w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania oraz upośledzenia wnioskodawcy i jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy w zakresie zdolności do samodzielnej egzystencji.

Znamiennym jest również, iż wnioski wynikające ze wskazanych opinii dotyczące tej zdolności nie zostały merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawca reprezentowany przez profesjonalistę nie składał do nich zastrzeżeń i nie wskazywał, iż jakiekolwiek okoliczności dotyczące zarówno stanu zdrowia wnioskodawcy jego funkcjonowania w zakresie konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych nie zostały jeszcze wyjaśnione. Powód nie domagał się też wydania kolejnych opinii uzupełniających czy dowodu z opinii innych biegłych specjalistów.

Zauważyć należy, iż dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.. Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony czy osób jej bliskich, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna(wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Odwołujący się nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, nie podważył merytorycznej poprawności wniosków opinii biegłych w zakresie oceny jego zdolności do samodzielnej egzystencji, a tym samym nie uczynił zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem strona w toku procesu winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy dotyczące stanu zdrowia i własnej sprawności. W konsekwencji żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji nie mogło zostać zaakceptowane.

Wnioskodawca stosownie do przywołanych opinii biegłych sądowych nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki osób trzecich, w związku z powyższym nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc w sentencji wyroku.

J.L.