Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Bohdan Bieniek (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Orechwa-Zawadzka

SA Piotr Prusinowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania A. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt III U 103/11

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oraz kasacyjnego.

Sygn. akt III AUa 285/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 8 marca 2011 roku odmówił A. N. prawa do emerytury

Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. N. i domagał się przyznania prawa do emerytury po uprzednim zaliczeniu do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych zakwestionowanego okresu zatrudnienia od dnia 1 maja 1990 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku w Jednostce Wojskowej Nr (...) w S.. Podniósł, że, będąc zatrudnionym na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

Sąd Okręgowy w Suwałkach Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 8 maja 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał A. N. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2011 roku. Wskazał, że warunkami nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach są: ukończenie przez mężczyznę 60-go roku życia, udowodnienie na dzień 1 stycznia 1999 roku 25-letniego ogólnego stażu pracy i 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem organu rentowego na dochody budżetu państwa oraz rozwiązanie stosunku pracy - art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd I instancji stwierdził, że okolicznością sporną było ustalenie, czy praca w okresie od dnia 1 maja 1990 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku w Jednostce Wojskowej Nr (...) w S. była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, a w konsekwencji czy odwołujący legitymuje się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Z wyjaśnień A. N. wynikało, że w spornym okresie zajmował stanowisko mechanika samochodowego, wykonywał prace polegające na serwisowaniu oraz naprawach ciężkiego sprzętu należącego do wojska w kanale remontowym. Sąd Okręgowy w celu ustalenia charakteru pracy odwołującego w spornym okresie dopuścił dowód z zeznań świadków: A. C., B. P., L. P., K. P. (1) oraz J. G. oraz dowód z akt osobowych odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego z powyższych zeznań wynika, iż A. N. wykonywał swoje czynności pracownicze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanale remontowym. Zauważył przy tym, że naturalnym jest, iż w pracy występowały przerwy, przykładowo w celu pobrania części do naprawianych urządzeń czy też spożycia posiłku, podczas których odwołujący opuszczał kanał remontowy. Uznał, że zeznania świadków, którzy wskazywali procentową ilość czasu pracy poświęcaną na czynności wykonywane w kanale (np. 80 %) nie uniemożliwiają dokonania ustalenia, iż praca w spornym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych określoną w wykazie A, dziale XIV, poz. 16 załącznika do w/w rozporządzenia - prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Nadto zaznaczył, że z uwagi na znaczny upływ czasu trudno jest dokładnie określić, jaki procent czasu był poświęcany na pracę w kanale. Zdaniem Sądu I instancji to, że sporny okres zatrudnienia podlega uwzględnieniu do stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, potwierdzają również następujące dowody: zakres obowiązków mechanika samochodowego oraz świadectwo pracy. Sąd Okręgowy przeprowadził również dowody z trzech opinii różnych biegłych sądowych z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy: Z. C., J. D. oraz K. P. (2). Biegli sądowi Z. C. oraz J. D. uznali, że praca odwołującego w spornym okresie nie była pracą w szczególnych warunkach. Biegły sądowy K. P. (2) uznał zaś, iż sporny okres zatrudnienia winien zostać uwzględniony do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy podzielił wnioski wynikające z opinii biegłego sądowego K. P. (2). Reasumując uznał, iż praca A. N. w spornym okresie była pracą w szczególnych warunkach. Odwołujący bowiem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę określoną w wykazie A, dziale XIV, poz. 16 załącznika do w/w rozporządzenia - prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych. Stwierdził więc, że odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim stażem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, zatem spełnia wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy jak w sentencji wyroku orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu naruszenie:

- art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.) poprzez przyjęcie przez Sąd, że odwołujący udowodnił co najmniej 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, uprawniający do przyznania prawa do emerytury,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego sądowego z zakresu (...), polegające na przyjęciu, iż odwołujący w okresie pracy wykonywanej w Jednostce Wojskowej Nr (...) w S. od dnia 1 maja 1990 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych w charakterze mechanika w kanale remontowym.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 14 listopada 2012r. w sprawie III AUa 618/12 zmienił zaskarżony wyroku i oddalił odwołanie. W ocenie Sądu Apelacyjnego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie pozwalał na dokonanie ustalenia, że praca świadczona przez A. N. w Jednostce Wojskowej Nr (...) w S. od dnia 1 maja 1990 roku do dnia 30 kwietnia 1994 roku na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach w myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zm.). Na poparcie tego stanowiska przytoczono stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 30 marca 2000 roku w sprawie o sygn. akt II UKN 446/99 (OSNP 2001/18/562, lex numer 48778), iż ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 w/w rozporządzenia) nie wymaga wiadomości specjalnych uzasadniających prowadzenie dowodu z opinii biegłego. Sąd I instancji rozpoznając sprawę dopuścił dowód z opinii trzech różnych biegłych sądowych z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność ustalenia, czy praca, jaką wykonywał odwołujący w spornym okresie, była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożył wnioskodawca, zaskarżając orzeczenie Sądu Apelacyjnego w całości i wskazując na naruszenie prawa materialnego art. 184 w związku z art. 32 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 2 ust.1 i § 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Ponadto wskazał również na naruszenie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974r.

Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i oddalenie apelacji pozwanego w całości

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014r. w sprawie I UK 96/13 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest zasadna.

Tym niemniej należy w sprawie podkreślić pewne okoliczności faktyczne, które nie powinny być już sporne w dalszej części postępowania.

Przede wszystkim do okresów pracy w szczególnych warunkach nie może być uwzględniony okres pracy w Jednostce Wojskowej od dnia 1 maja 1990r. do dnia 30 kwietnia 1994r. Poczynione w tym kierunku ustalenie przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku i wyrażone w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia z dnia 14 listopada 2012r. zostało zaakceptowane także przez Sąd Najwyższy podczas rozpoznawania skargi kasacyjnej wnioskodawcy. Nie ma zatem przesłanek do dalszej oceny tego okresu w kontekście przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Po wtóre, nie ma też przesłanek do pominięcia okresu służby wojskowej wnioskodawcy w okresie od dnia 24 kwietnia 1970r. do dnia 12 kwietnia 1973r. Dokonując oceny tego zagadnienia należy mieć na uwadze wnioski wynikające z treści uchwały 7 sędziów SN z dnia 16 października 2013r. w sprawie II UZP 6/13, zgodnie z którą czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Warunkiem otwierającym drogę do uwzględnienia okresu zasadniczej służby zawodowej jest ustalenie, że przed powołaniem do czynnej służby wojskowej ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych, a po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach.

W związku z tym na etapie postępowania apelacyjnego pojawiło się zasadnicze zagadnienie w sprawie, czy wnioskodawca w takich warunkach przed powołaniem do służby wojskowej pracował. Wyjaśnienie tej na pozór oczywistej kwestii nie zostało dotychczas należycie rozwiązane w toku postępowania przed Sądem I instancji. Niewątpliwie do takiego stanu rzeczy w znacznym stopniu przyczynił się pozwany. Jak wynika z odpowiedzi na odwołanie organ rentowy uznał za udowodniony przez ubezpieczonego okres 13 lat 9 miesięcy i 20 dni pracy w szczególnych warunkach. Z tego względu postępowanie przed sądem pierwszej instancji zostało skierowane na weryfikację innych okresów zatrudnienia. W toku postępowania dowodowego Sąd gromadził materiał dowodowy w celu weryfikacji okresów zatrudnienia w Jednostce Wojskowej. Jednocześnie wykazał przy tym inicjatywę dowodową, obligując wnioskodawcę do wskazania osobowych źródeł dowodowych, jak też zażądał akt osobowych wnioskodawcy ze spornego okresu zatrudnienia. Następnie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy praca wnioskodawcy była wykonywana w szczególnych warunkach. Można oczywiście oceniać, czy taki dowód w sprawach o emeryturę jest niezbędny [por. wyrok SN z dnia 8.01.2009r. w sprawie I UK 201/08 ; SA w B. z dnia 28.08.2013r. w sprawie III AUa 202/13; SA w R. z dnia 5.03.2013r. w sprawie III AUa 969/12]. Jeżeli taki dowód został już dopuszczony, to wymaga oceny przez pryzmat zawartych w nim argumentów.

O ile pierwsza opinia biegłego [k-57-61] nic nie wspomina o innych okresach pracy, to trzeba zwrócić uwagę na kolejną opinię z k-125. W tej ostatniej opinii biegły analizuje okres zatrudnienia w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) w O. Oddział w S. w okresie od 2.08.1968r. do 17.08.1974r., a więc w okresie pracy przed służbą wojskową i po jej zakończeniu. Na k-141 biegły stwierdził, że ów okres nie spełnia wymogów określonych w resortowym wykazie stanowisk pracy w szczególnych warunkach , jak i wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Co więcej również kolejny okres pracy w Spółdzielni (...) Oddział w S. w latach 1974-1985 został zanegowany przez biegłego. Warto zauważyć, że Sąd nie gromadził dowodów na okoliczność rodzaju prac wnioskodawcy w dwóch ostatnich zakładach pracy, a zatem wnioski biegłego w tym zakresie mogą być niepełne. Oczywiście brak analizy tych okoliczności wynikał z oceny stanowiska pozwanego. Jednak w sprawie spór obejmował prawo do emerytury, a Sąd powinien w postępowaniu zweryfikować wszystkie przesłanki do niej uprawniające, a nie tylko te wskazane przez organ rentowy. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 7 marca 2006r. w sprawie I UK 195/05 sąd ubezpieczeń społecznych, przyznając prawo do emerytury, ma obowiązek ustalić wszystkie jej warunki, nawet gdy organ rentowy w decyzji negatywnie ocenił tylko niektóre z nich, bez rozpoznania pozostałych (art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.). Pominięcie jednego z wymienionych okresów może prowadzić do braku odpowiedniego stażu pracy w szczególnych warunkach, niezależnie od okresu służby wojskowej. Następnie Sąd po raz kolejny dopuścił dowód z opinii biegłego [k-234]. Tym razem biegły podjął się wyłącznie analizy okresu pracy w szczególnych warunkach w Jednostce Wojskowej, mimo że poprzedni dowód z takiej opinii negował również inne okresy pracy wnioskodawcy. Brak weryfikacji tych innych okresów, zwłaszcza okresu pracy w (...)ie wynikał z faktu, że w aktach sprawy znajduje się świadectwo pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w tym okresie. Można zatem stwierdzić, że stosowne świadectwo stwarza pewne domniemanie faktyczne, które z racji tego iż ów dokument jest dokumentem prywatnym pozwala przeprowadzić postępowanie ponad wskazane w dokumencie okoliczności.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem treść świadectwa pracy oraz świadectwa pracy w szczególnych warunkach może podlegać weryfikacji. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy w szczególnych warunkach ocena charakteru zatrudnienia pracownika nie jest dla sądu wiążąca, dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Świadectwo pracy jako dowód z dokumentu prywatnego nie ma natomiast silniejszej mocy dowodowej niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (por. w tym zakresie wyrok SN z dnia 5 października 2011 r. II UK 43/11 LEX nr 1108484) np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., II UK 15/05, LEX nr 603168 oraz wyroki tego Sądu z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, LEX nr 50890; z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005 nr 6, poz. 113; z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08, LEX nr 707858; z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 117/08, OSNP 2010 nr 13-14, poz. 167; z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161).

Tymczasem w sprawie na k- 253-254 znajduje się stanowisko pozwanego, który negował wnioski wynikające z opinii biegłego K. P. (2) i wskazywał na konieczność oparcia rozstrzygnięcia na pozostałych opiniach w sprawie, z których jedna negowała także okres pracy w (...)ie. Także w apelacji pozwany wskazywał na konieczność odniesienia się do pozostałych opinii w sprawie, zwłaszcza opinii biegłego J. D.. W konsekwencji na obecnym etapie aktualizuje się stanowisko pozwanego, który neguje zatrudnienie wnioskodawcy w szczególnych warunkach poprzedzające rozpoczęcie służby wojskowej, jak i zatrudnienie po niej następujące. Przedmiotowe stanowisko obliguje do przeprowadzenia całości postępowania dowodowego odnośnie okresów zatrudnienia wskazywanych przez wnioskodawcę.

Pierwszy z nich to praca w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) w O. Oddział w S. w okresie od 2 sierpnia 1968r. do 17 sierpnia 1974r., drugi to praca w Spółdzielni (...) Oddział w S. w okresie od 1 czerwca 1985r. do dnia 31 maja 1985r. Z ankiety ubezpieczonego wynika, że na stanowisku mechanika pracował także w innych zakładach pracy, które przy negatywnej weryfikacji dwóch pierwszych wyżej wymienionych mogą mieć również znaczenie w sprawie.

Natomiast obecnie nie zachodzi konieczność ponownej weryfikacji okresu zatrudnienia w Jednostce Wojskowej w S. od dnia 1 maja 1990r. do 30 kwietnia 1994r. Ten okres nie powinien być uwzględniany od obliczania sumy okresów pracy w szczególnych warunkach, co zostało szeroko opisane w uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 listopada 2012r. oraz zaakceptowane wyrokiem SN z dnia 21 stycznia 2014r. w sprawie I UK 96/13

Reasumując, Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien w pierwszej kolejności ustalić jakie konkretnie przesłanki motywują pozwanego do odmowy uznania wnioskodawcy okresu zatrudnienia w Państwowym Przedsiębiorstwie (...) w O. Oddział w S. w okresie 2.08.1968r. do 17.08.1974r. Motywacja pozwanego, że ów okres został zanegowany przez biegłego J. D. wymaga sprecyzowania, bowiem ów biegły w swej opinii wadliwie stwierdził, że pracodawca za ten okres nie wystawił świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Jak wynika z całokształtu materiału dowodowego taki dokument w aktach jest. Pozwany winien określić, czy kwestionuje świadectwo pracy wykonywanej w szczególnych warunkach z uwagi na jego wady formalne, zwłaszcza że do tej pory ów okres uznawał za pracę w takich warunkach. Oczywiście zmiana tego stanowiska jest możliwa, lecz powinna być przed sądem rozpoznającym spór umotywowana. Po wtóre w pierwotnie toczącym się postępowaniu sąd nie gromadził dowodów związanych z tym okresem pracy. W tej sytuacji, kiedy pozwany będzie przeczył okolicznościom wynikającym z wspomnianego świadectwa pracy zasadne będzie dopuszczenie dowodu z akt osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Państwowym Przedsiębiorstwie (...), jak również zeznań świadków, których ma prawo przedstawić wnioskodawca. Również kolejny okres zatrudnienia w Spółdzielni (...) Oddział w S. w okresie od dnia 22 sierpnia 1974r. do dnia 31 maja 1985r. powinien być zweryfikowany według wyżej opisanych reguł.

Biorąc pod uwagę materiał dowodowy, jaki zostanie zgromadzony w sprawie należy pamiętać, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy - rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych (tak wyrok Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/2008, Lex Polonica nr 2339881, OSNP 2010/23-24 poz. 281). Zatem istota postępowania polegać będzie na faktycznej weryfikacji obowiązków pracowniczych wykonywanych przez odwołującego. Dokonanie tych ustaleń mieści się w sferze faktów, które powinien ustalić sąd rozpoznający sprawę. Nie mogą być uznane za dowód w sprawie wypowiedzi biegłego wykraczające zarówno poza zakres udzielonego mu przez sąd zlecenia, jak i poza ustawowo określone jego zadania. Sąd nie jest więc związany opinią biegłego w zakresie jego wypowiedzi zastrzeżonych do wyłącznej kompetencji sądu, kwestii ustalenia i oceny faktów oraz sposobu rozstrzygnięcia sprawy [por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2012r. w sprawie II UK 118/11 Lex 1135992 oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 maja 2013 r. V ACa 150/13; LEX nr 1363242]

Podniesione wyżej okoliczności wymagają przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, co uzasadnia uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w oparciu o art. 386 § 4 kpc

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 108 § 2 kpc.