Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Korzeń

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2019 roku

sprawy z odwołania A. G.

od decyzji z dnia 25 czerwca 2018 roku, nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem J. S.

o wysokość podstawy wymiaru składek

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od A. G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 924/18 UZASADNIENIE

Decyzją z 25.06.2018 roku numer: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia A. G. podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik płatnika składek J. S. w wysokości: luty 2018 roku – 2 100,00 zł; marzec 2018 roku – 2 100,00 zł; kwiecień 2018 roku – 140,00 zł.

A. G. odwołała się od tej decyzji. Wniósł o zmianę decyzji i ustalenie, że wysokość jej wynagrodzenia od lutego 2018 roku wynosi kwota 6 000,00 zł brutto miesięcznie. Podała, że została zatrudniona u Płatnika składek od 1.01.2018 roku, a pierwszy okres zatrudnienia miał na celu sprawdzenie jej przydatności do pracy u płatnika. Wyłącznie ubezpieczona miała pełne uprawnienia by prowadził pełną księgowość spółek. U poprzedniej pracodawcy ubezpieczona była zatrudniona z wynagrodzeniem 2 800,00 zł brutto miesięcznie lecz miała tam znacznie mniejszy zakres obowiązków i odpowiedzialności. Wysokość zarobków innych osób zatrudnionych u płatnika winna być bez znaczenia dla ustalenia wysokości wynagrodzenia skarżącej bowiem pracownicy ci nie wykonywali obowiązków jakie należały do ubezpieczonej.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania. Podał, że wynagrodzenie przyznane ubezpieczonej znacznie odbiegało od wynagrodzenia innych pracowników zatrudnionych dłużej u Płatnika niż skarżąca. W latach 2017-2018 płatnik zatrudniał pracowników przyznając im wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Nadto, na czas nieobecności ubezpieczonej jej obowiązki wykonuje płatnik składek. Wynagrodzenie skarżącej zostało celowo zawyżone dla uzyskania przez nią wysokich świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (zasiłku chorobowego i macierzyńskiego).

Płatnik składek J. S. poparł stanowisko odwołującej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. urodziła się (...). Ma wykształcenie wyższe. W 2001 roku ukończyła technikum ekonomiczne, a w 2005 roku (...), uzyskując tytuł licencjata w specjalności finanse i rachunkowość. Ukończyła szkolenia: z zakresu fakturowania w 2009 roku, zasad opodatkowania w 2013 roku, podatku od towaru i usług w 2013 roku. Dotychczas pracowała jako referent w dziale księgowych w (...); księgowa w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

W dniu 29.12.2017 roku ubezpieczona podpisała umowę o pracę z J. S.. Umowa została zawarta na okres próbny od 1.01.2018 roku do 31.01.2018 roku, na stanowisko księgowej, w pełnym wymiarze godzin pracy, z wynagrodzeniem 2 100,00 zł brutto miesięcznie. Skarżąca została przeszkolona w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Posiadała zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy na stanowisku księgowej od poprzedniego pracodawcy (ważne do czerwca 2018 roku).

W dniu 31.01.2018 roku ubezpieczona podpisała z J. S. kolejną umowę o pracę, na czas określony do dnia 31.07.2018 roku, na stanowisko księgowej, z pełnym wymiarze godzin pacy, z wynagrodzeniem 6 000,00 zł brutto miesięcznie.

Do obowiązków skarżącej należało: dekretowanie dokumentów, sporządzanie deklaracji podatkowych, bilansu, rachunku zysków i strat, sprawozdań finansowych. Prowadziła księgowość dwóch firm: F. i O..

Za okres od 3.04.2018 roku do 5.05.2018 roku Płatnik wypłacił ubezpieczonej wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, Od dnia 6.05.2018 roku Płatnik złożył wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego w związku z chorobą w czasie ciąży.

W dniu 7.08.2018 roku ubezpieczona urodziła syna.

J. S. prowadzi działalność gospodarczą od 12.04.1994 roku pod nazwą: (...) – Biuro (...), z siedzibą w S. przy ul. (...). Przedmiot działalności to przede wszystkim działalność rachunkowa i doradztwo podatkowe. W 2017 roku dochód płatnik składek wyniósł 59 032,19 zł.

J. S. przejął obowiązku nieobecnej w pracy ubezpieczonej.

Płatnik zatrudniał dotychczas następujących pracowników:

1/ A. G.;

2/ A. O. - zatrudniona na stanowisko księgowej od 10.03.2018 roku; z wynagrodzeniem 2 100,00 brutto miesięcznie, od dnia 1.01.2019 roku – 3 635,84 zł brutto miesięcznie; wykształcenie wyższe – magister rachunkowości; posiada uprawnienia do prowadzenia pełnej księgowości;

3/ R. W. – zatrudniona od 29.12.2015 roku jako specjalista do spraw kadr i płac z minimalnym wynagrodzeniem za pracę; wykształcenie wyższe – zarządzanie kadrami; ukończyła kurs pracownika kadrowo księgowego;

4/ B. G. – zatrudniona jako specjalista do spraw finansów od 19.09.2013 roku z minimalnym wynagrodzeniem za pracę; wykształcenie średnie – technik administracji; w 2019 roku ukończyła kurs w zakresie podatku od towaru i usług;

5/ W. P. – zatrudniona od 10.08.2018 roku jako księgowa na 1/4 etatu z wynagrodzeniem 525,00 zł brutto miesięcznie (minimalne wynagrodzenie za pracę); wykształcenie średnie; w 2019 roku ukończyła kurs w zakresie podatku od towaru i usług;

6/ M. J. – zatrudniona od 3.04.2018 roku do 30.09.2018 roku jako pomocnik kadrowej z minimalnym wynagrodzeniem za pracę; wykształcenie wyższe – socjolog pracy socjalnej;

7/ E. L. – zatrudniona od 4.01.2018 roku do 15.03.2018 roku jako pracownik biurowy; z minimalnym wynagrodzeniem za pracę; wykształcenie wyższe – zarządzanie i marketing; 8/ 8/ A. K. – zatrudniona od 14.02.2015 roku do 31.12.2017 roku jako młodsza księgowa, z minimalnym wynagrodzeniem za pracę; wykształcenie wyższe – licencjat z finansów i rachunkowości.

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne A. G. podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik płatnika składek J. S. wynosi: 2 100,00 zł – w lutym i marcu 2018 roku, 140,00 zł – od kwietnia 2018 roku.

dowód: dokumenty w aktach ZUS tom I: zaświadczenia k. 3-8, 39-42, 47, wydruk z (...) k. 16, umowy k. 17-18, 36, przelewy k. 19-25, lista obecności k. 26-29, dyplomy k. 37-38, wydruki korespondencji e-mail k. 43-46, zakres obowiązków k. 49, faktury, zestawienia k. 61-88, karta szkolenia k. 100-101, decyzja k. 103-109; dokumenty w aktach osobowych pracowników Płatnika składek stanowiące załącznik do akt sprawy: A. G., A. O., R. W., B. G., W. P., M. J., E. L., A. K.; zeznania ubezpieczonej A. G. k. 43-44, zeznania Płatnika J. S. k. 44, zeznania świadka B. G. k. 44-44v, zeznania świadka A. O. k. 44v, zeznania świadka R. W. k. 44v-45.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy zarówno faktu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności poszczególnych jej elementów - w tym wysokości uzgodnionego wynagrodzenia za pracę. Wynika to z treści art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z 13.10.1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 300 t.j.; dalej jako ustawa systemowa; por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005 roku, II UK 16/05, LEX 182776).

Zgodnie z art. 22 K.p. przez zawarcie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca do zatrudnienia za wynagrodzeniem. Zgodnie z art. 353 ¹ K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny wg własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Ocena łączącego strony stosunku pracy musi uwzględniać nazwę umowy, jej treść, a także faktyczny sposób realizacji obowiązków stron. Kryteria te, ustalone jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zostały przypomniane w wyroku z 19.03.2013 roku (I PK 223/12, Lex 1415490). Charakter umowy ustala się na podstawie treści oświadczeń woli stron, dokonując ich wykładni zgodnie z art. 65 K.c. Według tego przepisu, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1), a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Organ rentowy wskazywał na treść art. 58 § 2 K.c., nie kwestionując ważności samej umowy o pracę, a jedynie kwestionując wysokość wynagrodzenia ubezpieczonej, ustalonego w umowie z dnia 31.01.2018 roku na kwotę 6 000,00 zł brutto miesięcznie podnosząc, że było to działanie mające na celu obejście prawa, w szczególności ustawy świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego razie choroby i macierzyństwa. Organ rentowy ustalił, że wysokość wynagrodzenia skarżącej powinna stanowić kwota 2 100,00 zł tj. kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę jaką ustaliły strony w umowie o pracę z dnia 29.12.2017 roku, a także jaką otrzymywały pozostałe zatrudnione przez płatnika składek osoby.

Zgodnie z art. 58 § 1 K.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że samo zawarcie umowy o pracę nawet w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6.02.2006 roku, III UK 156/05, LEX 272549). Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 K.c. w zw. z art. 300 K.p.; por. wyrok Sądu Najwyższego z 23.01.2014 roku, I UK 302/13, LEX 1503234).

Zgodnie z art. 78 K.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Z punktu widzenia art. 18 § 1 K.p. umówienie się pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą na wyższe od najniższego wynagrodzenie jest dopuszczalne, jednak autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także, jako istotna kwestia jurydyczna, gdyż na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalenie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy systemowej).

Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 26.11.1997 roku, U 6/96, OTK-ZU 1997 nr 5-6, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 16.12.1999 roku, I PKN 465/99, OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 345).

Płatnik składek w żaden sposób nie uargumentował konieczności podwyższenia ubezpieczonej wynagrodzenia z kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę do kwoty aż 6000,00 zł brutto miesięcznie. Nie wykazał żadnych przyczyn ekonomicznych ani gospodarczych, które uzasadniałyby tak znaczne podniesienie wynagrodzenia ubezpieczonej. Co ważne płatnik składek do końca 2018 roku zatrudniał pracownik również na stanowisko księgowych i wszyscy oni – za wyjątkiem ubezpieczonej – otrzymywali wynagrodzenie minimalne za pracę. A zatem w przypadku pozostałych pracowników, co jest zupełnie niezrozumiałe, bez znaczenia było dla pracodawcy jakie osoby te mają wykształcenie i doświadczenie zawodowe, bowiem każdy z nich otrzymywał minimalne wynagrodzenie za pracę w spornym okresie. J. S. nie był w stanie wyjaśnić tak ogromnych dysproporcji w wynagrodzeniach pomiędzy pozostałymi pracownikami a ubezpieczoną.

Pracodawca nie był w stanie wyjaśnić, mając na względzie wykształcenie wyższe ubezpieczonej, które to miało stanowić jeden z głównych argumentów dla ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej na 6 000,00 zł brutto miesięcznie, dlaczego w umowie o pracę z 29.12.2017 roku przyznał jej jedynie 2 100,00 zł brutto miesięcznie. Oczywistym jest, że pracodawca ma możliwość zatrudnienia pracownika na czas próbny celem sprawdzenia jego przydatności do pracy. Tym niemniej zwiększenie temu pracownikowi trzykrotnie wynagrodzenia po upływie zaledwie 1 miesiąca od zawarcia umowy o pracę, podczas gdy pozostali pracownicy zatrudnieni znacznie dłużej, posiadający podobne kwalifikacje do skarżącej nadal otrzymywali minimalne wynagrodzenie za pracę – jest w ocenie Sądu nielogiczne i nie znajduje żadnego wytłumaczenia. Argument płatnika, iż miał on zawrzeć duży kontrakt z inną firmą, co stanowiły jeden z głównych powodów zatrudnienia ubezpieczonej, okazał się gołosłowny bowiem, co z resztą przyznał sam Płatnik – ostatecznie jego firma nie zawarła żadnego kontaktu. Nie sposób doszukać się jakiejkolwiek logiki między zawarcie rzekomego kontraktu, a czasem trwania umowy o pracę, która miała być uzasadniona zawarciem tego kontraktu. Umowa o pracę została bowiem zawarta na okres 6 miesięcy zaś brak jest jakichkolwiek dowodów, że kontakt również miał być zawarty na 6 miesięcy.

Z zestawień przeciętnych wynagrodzeń wydrukowanych i dołączonych przez odwołującą do akt sprawy wraz z odwołaniem wynika, że zarobki osób zatrudnionych na stanowiskach księgowych kształtują się na niższym poziomie niż wynagrodzenie ubezpieczonej, np. 4 500,00 zł brutto miesięcznie. A jak wynika z praktyki wynagrodzeń w firmie (...) – wynagrodzenie dla księgowego wynosić może tyle co minimalne wynagrodzenia za pracę.

Zwiększając ubezpieczonej wysokość wynagrodzenia za pracę płatnik w żaden sposób nie wykazał, że w wyniku zawarcia nowej umowy o pracę obowiązki ubezpieczonej tak znaczącą się zmieniły, że uzasadniały zwiększenie jej wynagrodzenia trzykrotnie.

Biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wiadomo jakimi kryteriami w istocie kierował się pracodawca przyznając ubezpieczonej sporne wynagrodzenie. Nie był w stanie wyjaśnić w żaden logiczny sposób dlaczego akurat A. G. otrzymała wynagrodzenie w kwocie 6 000,00 zł podczas gdy pozostałe zatrudnione w firmie księgowe, ze znacznie dłuższym doświadczeniem na stanowisku księgowych i posiadające wyższe wykształcenie, w spornym okresie otrzymywały minimalne wynagrodzenie za pracę.

Żadna osoba nie została zatrudniona na stanowisko ubezpieczonej, a jej obowiązki przejął płatnik. Skoro zatem pracodawca był w stanie przejąć wszystkie obowiązki za nieobecnego pracownika to nielogiczne wydają się argumenty tego pracodawcy, że praca A. G. była tak ważna, że uzasadniała przyznanie jej wynagrodzenia znacznie wyższego niż wynagrodzenie należne pozostałym zatrudnionym przez niego księgowym. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że kwalifikacje skarżącej nie były wyższe i nie odbiegały od kwalifikacji innych księgowych w spółce, które w ocenie Sądu mogły zastąpić nieobecną w pracy skarżącą.

Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Tymczasem w niniejszej sprawie nie sposób jest ustalić jakimi obiektywnymi kryteriami kierował się płatnik składek przyznając A. G. tak wysokie wynagrodzenie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom J. S. i A. G., co do okoliczności uzasadniających przyznanie ubezpieczonej wynagrodzenia w kwocie 6 000,00 zł brutto miesięcznie, albowiem są one nielogiczne. Zdaniem Sądu zeznania te nie były obiektywne i zmierzały wyłącznie do udowodnienia zasadności twierdzeń odwołującej. Nie zostały również poparte żadnym innym dowodem (z dokumentów, zeznaniami świadków). Zeznania tych osób są również sprzeczne z doświadczeniem życiowym oraz gołosłowne. Ani ubezpieczona ani płatnik składek nie byli w stanie wykazać w sposób logiczny przyczyn dla których wysokość wynagrodzenia skarżącej uległa trzykrotnego podwyższeniu. Argumenty, na które powoływał się Płatnik (tj. zawarcie rzekomego kontaktu) nie zostały w sprawie wykazane. Z przyczyn wyżej wskazanych Sąd uznał zatem, że zeznania tych osób zmierzały wyłącznie do wykazania zasadności twierdzeń ubezpieczonej, które ostatecznie okazały się niezasadne. Zeznania świadków: B. G., A. O. i R. W. Sąd ocenił jako wiarygodne. Były one spontaniczne i szczere. Świadkowie nie byli w stanie wyjaśnić powodów, dla których wynagrodzenie A. G. wynosiło 6 000,00 zł, podczas gdy świadkowie ci (kadrowa i księgowe) otrzymywały minimalne wynagrodzenie za pracę. Świadkowie nie wiedziały czym kierował się pracodawca stosując takie dysproporcje w wynagrodzeniach pracowników. Jednocześnie świadkowie potwierdzili, że A. G. była zatrudniona i wykonywała pracę jako księgowa w firmie płatnika, co z resztą nie było w sprawie sporne.

Wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia i kwalifikacji zawodowych, będzie uwzględniał między innymi takie czynniki, ja: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy; średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży; wykształcenie; zakres obowiązków; odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23.01.2014 roku, I UK 302/13, LEX nr 1503234) . Płatnik przyznał skarżącej wynagrodzenie zbyt wygórowane. Sąd uznał, iż organ rentowy dokonał prawidłowej weryfikacji wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne A. G. tj. ustalając jego wysokość jak w umowie o pracę z dnia 29.12.2017 roku oraz biorąc pod uwagę praktykę panującą w firmie płatnika, gdzie wynagrodzenie wszystkich księgowych (i kadrowych) stanowiła kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę.

W judykaturze Sądu Najwyższego przyjęto pogląd, że przyznanie rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach uznane za nieważne. Podstawą jest naruszenie zasad współżycia społecznego, polegające na świadomym osiąganiu korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu. W wyroku z 18.01.2005 roku (II UK 43/05, OSNP 2006, nr 15-16, poz. 251) Sąd Najwyższy wskazał, że zawarcie umowy o pracę w okolicznościach takich jak: świadomość ciąży, poprzednie wykonywanie tych samych obowiązków bez wynagrodzenia i objęcie ubezpieczeniem z tytułu prowadzonej działalności, krótkotrwałość "zatrudnienia", jak również ustalenie stosunkowo wysokiego wynagrodzenia za pracę, można uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Słuszne jest zatem stanowisko organu rentowego który uznał, że sporne wynagrodzenie w kwocie 6 00,00 zł brutto zostało ukształtowane w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 K.c. oraz miało na celu świadomego osiągnięcia nieuzasadnionych korzyści z sytemu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z powołanym przepisem nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, zaś przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28.11.2001 roku, IV CKN 1756/00, Lex 383719). W ocenie Sądu ZUS trafnie ocenił, ze po stronie odwołującej i Płatnika istniał zamiaru nadużycia świadczeń przysługujących z ubezpieczenia. Zgłoszenie do ubezpieczenia chorobowego dotyczyło zamierzonego krótkotrwałego wykonywania umowy o pracę za wysokim wynagrodzeniem.

Zdaniem Sądu w sprawie zadeklarowana wysokość umówionego wynagrodzenia za pracę pozostawała w opozycji z regułami uczciwości. Płatnik nie był w stanie wyjaśnić w logiczny sposób motywów swojej decyzji o zwiększeniu wynagrodzenia ubezpieczonej do kwoty 6 000,00 zł brutto miesięcznie, w kontekście pozostałych wynagrodzeń księgowych zatrudnionych w firmie (z minimalnym wynagrodzeniem za pracę).

Wynagrodzenie ustalone przez ZUS w zaskarżonej decyzji zachowuje cechę ekwiwalentności w odniesieniu do wykazanego przez wnioskodawczynię zakresu i rodzaju obowiązków na zajmowanym stanowisku, odpowiada poziomowi zarobków pierwotnie umówionych z Płatnikiem oraz poziomowi zarobków pozostałych księgowych zatrudnionych w firmie.

Brak uzasadnienia do trzykrotnego podwyższenia wysokości wynagrodzenia skarżącej z kilku powodów: braku nadzwyczajnych efektów pracy wnioskodawczyni w okresie poprzedzającym zawarcie umowy z dnia 31.01.2018 roku, brak dowodów na zawarcie rzekomego kontraktu, który miał stanowić przyczynę zatrudnienia ubezpieczonej, wysokość wynagrodzenia pozostałych księgowych w firmie.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy doprowadziły Sąd do wniosku, że wynagrodzenie A. G. ustalone w umowie o pracę z dnia 31.01.2018 roku było wygórowane i zawyżone.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. odwołanie należało oddalić.

Organ rentowy wygrał sprawę, a zatem w myśl art. 98 K.p.c. należy mu się zwrot kosztów procesu, o czym sąd orzekł w punkcie II wyroku. Na koszty te składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1 800,00 zł, których wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018, poz. 265).

SSO Tomasz Korzeń

Sygn. akt III AUa 312/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2019 r. w Szczecinie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

przy udziale J. S.

o wysokość podstawy wymiaru składek

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt VI U 924/18

1 .oddala apelację,

2.zasądza od ubezpieczonej A. G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym.