Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 197/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. B. (1)

Od co najmniej września 2013 roku do listopada 2013 roku w H. i na terenie różnych miejscowości w P., wspólnie z P. M. (1), P. P. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o zmieniającym się składzie osobowym, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na przemycie z H. do P. oraz obrocie na terenie kraju znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi indyjskich innych niż włókniste, tj. przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2013r. H. K. kierował zorganizowaną grupą przestępczą, która zajmowała się przemytem z H. do P. i obrotem na terenie P. znacznymi ilościami środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste. w Skład grupy początkowo wchodzili P. P. i K. K. (1). W kwietniu 2013r. do grupy tej dołączył P. M. (1). P. P., K. K. (1) oraz P. M. (1) zajmowali się przemytem tych środków do P. oraz odbieraniem od ich odbiorców pieniędzy za narkotyki. We wrześniu 2013r. do grupy dołączył oskarżony P. B. (1), który miał po swoistym przyuczeniu zastąpić P. M. (1). Razem z nim jeździł do P. aż do zatrzymania oskarżonego przez Policję w listopadzie 2013r. w C..

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

1.1.2.

P. B. (1)

W okresie, od co najmniej września 2013 roku do listopada 2013 roku, na terenie H. w H. oraz w różnych miejscowościach na terenie kraju, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku, wspólnie i w porozumieniu z P. M. (1) i P. P. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w przewozie oraz wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznych ilości środków odurzających w postaci ziela konopi indyjskich innych niż włókniste, poprzez przewiezienie go z H. do P. w łącznej ilości nie mniejszej niż 28.000 gram i zbycie jej kontrahentom w P., tj. przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. H. K. przebywał na terenie H., gdzie organizował zakup środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste a następnie przy pomocy swoich tzw. kurierów przemycał te środki na teren P.. Tam był one odbierane przez współpracujące z nim osoby, które jednocześnie przekazywały kurierom pieniądze za te środki. Takim przemytem zajmowali się między innymi P. P. i K. K. (1). Cała operacja przemytu była wcześniej zaplanowana w sposób, który miał utrudniać zatrzymanie sprawców przemytu i ewentualne ustalenie osób zaangażowanych w ten proceder.

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18

2. W kwietniu 2013r. poprzez swojego znajomego o pseudonimie (...) P. M. (1) poznał H. K., który zaproponował mu pracę w charakterze kierowcy, jeżdżącego z H. do P.. Pierwszy kurs wykonał z P. P., a w P. spotkał K. K. (1). W drodze powrotnej dowiedział się, że będzie przewoził narkotyki, na co wyraził zgodę. Za ten pierwszy kurs otrzymał 150 euro.

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

3. Po około dwóch tygodniach po pierwszym wyjeździe P. M. (1) pojechał ponownie do P.. Pojechał samochodem typu bus, którym realizowano stałe połączenia pasażerskie między H. a P.. Od P. P. otrzymał telefon, a swój przekazał P.. Ponadto dostał od niego walizkę wypełnioną marihuaną i 100 euro na opłacenie przejazdu busem. W P. w miejscowości K. telefonicznie otrzymał instrukcje od P. P., co do dalszego postępowania. Na stacji benzynowej spotkał P. P. i K. K. (1), którym przekazał walizkę. Po chwili P. P. odszedł i przekazał komuś walizkę i odebrał jednocześnie pieniądze. W drodze powrotnej podzielili między siebie pieniądze, aby nie przekroczyć na granicy limitu gotówki przewożonej przez jedną osobę. Po powrocie do H. P. M. (1) otrzymał 500 euro za ten wyjazd.

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

4. P. M. (1) zaczął systematycznie jeździć do P., przewożąc w walizkach marihuanę i odbierając pieniądze. Zaczął też jeździć samochodami organizowanymi przez H. K.. W czasie wyjazdów współpracował i kontaktował się z P. P. i K. K. (1). W P. spotykał się we wskazanych miejscach z osobami wskazywanymi przez P. P. H. K. i K. K. (1). Przekazywanie walizek z marihuaną następowało w pewien ustalony, konspiracyjny sposób. Po pewnym czasie P. M. (1) dostał do użytkowania białego M. (...), który wcześniej był specjalnie przygotowany warsztacie do przemytu marihuany (w ścianach samochodu).

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

5. W dniu 13 lipca 2013r. na autostradzie (...) w okolicy W. doszło do wypadku, w którym uczestniczył P. M. (1), kierujący samochodem marki V. (...) na angielskich numerach rejestracyjnych. P. M. (1) został zabrany do szpitala i następnie postawiono mu zarzut spowodowana wypadku i kierowania pojazdem pod wpływem środków odurzających. P. P. natomiast oddalił się z miejsca zdarzenia. Po powrocie do H. P. P. został pobity przez H. K., a P. M. (1) musiał zapłacić 500 euro za rozbicie samochodu marki V..

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

6. W sierpniu 2013r. doszło do zatrzymania w P. K. K. (1), który był poszukiwany listem gończym. W krótkim czasie od tego zatrzymania doszło do spotkania P. M. (1) i P. P. z H. K.. W jego trakcie H. K. stwierdził, że P. P. także jest poszukiwany w P. i dlatego też do P. może jeździć tylko M.. Jednocześnie H. K. stwierdziła, że jeśli M. nie zgodzi się na te wyjazdy, to musi spłacić swój dług w wysokości 2500 euro. P. M. (1) zgodził się na dalsze wyjazdy z marihuaną do P. i wówczas otrzymał do użytkowania S. (...). Od tego czasu P. M. (1) zaczął jeździć sam do P.. Jeździł w miejsca wskazywane przez H. K.. Woził tam marihuanę i odbierał pieniądze, które przekazywał H. K.. Wszystko odbywało się dalej w pewien ustalony sposób, uniemożlwiający ujęcie osób, które brały udział w przemycie. Służyły temu miedzy innymi wynajmowane w tym celu w P. mieszkania, posługiwanie się fałszywymi dokumentami (np. dowodami rejestracyjnymi), częsta zmiana pojazdów, zmiana telefonów prepeidowych, posługiwanie się pseudonimami i brak znajomości z osobami tworzącymi poszczególne elementy działalności przemytniczej.

zeznania świadka P. M. (1)

2-3, 7-13, 14-23, 24-32, 33-45, 46-52, 56-66, 68-72 w tomie II 40

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

7. We wrześniu 2013r. H. K. skontaktował się z P. M. (1) i kazał mu przyjechać do mieszkania w H., w którym mieszkał oskarżony P. B. (1) ze swoją matką. Po pewnym czasie w mieszkaniu pojawił się sam H. K.. Krzyczał na P. M. (1), uderzył go nawet i miał pretensje, że nie odbierał od niego telefonu. P. M. (1) próbował się tłumaczyć tym, że teraz jest sam, a wcześniej współpracował z P. i K.. H. K. poinformował go wówczas, że w związku z tym teraz będzie z nim jeździł P. B. (2). P. M. (1) ma nauczyć wszystkiego P. B. (1), który zastąpi go w wyjazdach i przemycaniu marihuany do P.. Dopiero wtedy M. będzie miał mieć możliwość zrezygnowania z pracy dla H. K..

zeznania świadka P. M. (1)

28-31 w tomie II 40,

558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

8. Jeszcze tego samego dnia P. M. (1) razem z P. B. (1) pojechali do P.. W czasie podróży do P. zostali zatrzymani przez niemieckich policjantów w miejscowości O.. P. M. (1) nie miał prawa jazdy i przeprowadzony test wykazał obecność amfetaminy w jego organizmie. W związku z tym został zabrany na komisariat. P. B. (1) czekał na niego przy samochodzie. Po powrocie M. ruszyli w dalszą drogę. W P. zatrzymali się w B., gdzie zameldowali się w hotelu (blisko hotelu (...)). P. M. (1) posługiwał się fałszywym dowodem osobistym i przy jego użyciu zameldował ich obu w hotelu. Poza przemytem H. K. zlecił P. M. (1) znalezienie nowego mieszkania, które miało znajdować się ja najbliżej autostrady. Obejrzał kilka mieszkań, ale żadnego z nich nie zaakceptował H. K.. H. K. zdecydował też o tym, że w czasie wyjazdu transakcje związaną z przekazaniem narkotyków ma przeprowadzić oskarżony P. B. (1). P. M. (1) miał się jedynie temu przyglądać, nadzorować przebieg transakcji i w razie konieczności zareagować. W związku z tym P. M. (1) przekazała P. B. (1) paczkę po papierosach, w której znajdowało się 3000 złotych. Paczkę miał przekazać kierowcy busa. Od kierowcy miał też odebrać torbę i wrzucić ją do białego buza, który stał na parkingu hotelowym. O umówionym czasie nadjechał tzw. rejsowy bus, do którego podszedł P. B. (1). Odebrał z niego dużą torbę, w której znajdowało się 8 kg marihuany (konopi innych niż włókniste) i przekazał paczkę z pieniędzmi. Torbę, zgodnie z instrukcją wrzucił do zaparkowanego na parkingu hotelowym białego busa. Po tych czynnościach do M. zadzwonił H. K., informując go, ze za chwile pod hotel podjedzie biały bus. P. M. (1) zrozumiał, że torba została wrzucona do niewłaściwego pojazdu. Szybko podjechał pod P. B. (1) i polecił mu, aby wrócił do busa, do którego wrzucił torbę, zabrał ją stamtąd i wrzucił do busa, który za chwile podjedzie na parking. Oskarżony tak zrobił, wyciągnął torbę z busa, a po chwili podjechał zapowiadany przez K. bus, do którego wrzucił torbę z marihuaną. Po tym wszystkim ponownie zadzwonił H. K. i zapytał, czy wszystko się udało i torba została przekazana zgodnie z tym, co przekazał wcześniej. P. M. (1) potwierdził, że torba została dostarczona zgodnie z planem. Po chwili P. M. (1) otrzymał wiadomość tekstową od H. K., zawierającą numer pokoju, w którym miał odebrać pieniądze. Zgodnie z instrukcją zapukał trzy razy do drzwi tego pokoju, w którym było dwóch mężczyzn. Spotkał ich już wcześniej, gdy przekazywał im dwie torby z marihuaną (jeździli samochodem marki V. (...)). Przekazali M. ponad 18.000 euro, które ukrył zgodnie z poleceniem H. K.. Następnie P. M. (1) pojechał do C.. Zgodnie z planem miał pojechać na ul. (...), do którego dostał klucze od P. P..

zeznania świadka P. M. (1)

28-31, 34 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

9. Gdy był już w C., zadzwonił do niego H. K. i zapytał, czy P. B. (2) przekazał pieniądze właściwej osobie. P. M. (1) stwierdził, że nie wie, bo nie widział kierowcy busa. Wówczas H. K. stwierdził, że kierowca tych pieniędzy nie dostał. W związku z tym rozkazał M. zapakować kolejne pieniądze w kwocie 3.000 złotych i dać kierowcy, który podjedzie do niego C.. Zgodnie z informacją K. po pewnym czasie rzeczywiści nadjechał bus, którym przyjechał mężczyzna o ps. (...), którego P. M. (1) znał już z wcześniejszych przemytów. Miał przy sobie niebieską walizką. P. M. (1) przekazał mu karton z pieniędzmi i odebrał od niego walizkę, w której znajdowało się 8 kilogramów marihuany. W czasie tych transakcji P. B. (1) siedział w samochodzie M. S. (...). Następnie wspólnie pojechali do hoteli (...) przy autostradzie. Tam się zameldowali i dostali telefoniczne polecenie od K., aby pojechali do G., gdzie mieli wynajęte mieszkanie. P. B. (1) pozostał w tym mieszkaniu, a M. pojechał obejrzeć kolejne mieszkania do wynajęcia. Było to mieszkania przy ul. (...), które wynajął na swój fałszywy dowód osobisty. Potem wrócił do P. B. (1).

zeznania świadka P. M. (1)

28-31 w tomie II 40, 55-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

10. W G. otrzymali kolejne polecenie od H. K.. Tym razem mieli pojechać do W. i znaleźć kolejne mieszkanie na wynajem. We W. wynajął kolejne mieszkania na fałszywy dowód osobisty i wrócili do H.. Tam w mieszkaniu P. B. (1) spotkali się z K., który rozliczył ich wyjazd.

zeznania świadka P. M. (1)

28-31 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

11. Po kilku dniach P. M. (1) i P. B. (1) ponownie pojechali do P.. Tym razem także pojechali samochodem M. - S. (...). Po drodze P. M. (1) zostawił oskarżonego P. B. (2) w Z.. Oskarżony miał się tam skontaktować z matką K. K. (1), a P. M. (1) pojechał do Ł., gdzie miał się spotkać z adwokatem w sprawie K. K. (1). Potem przez kilka dni przebywał u rodziny w R.. W drodze do Z. zatrzymał się we W., gdzie sfinalizował umowę wynajmu mieszkania. Potem w drodze do H. zabrał P. B. (1) ze Z. i razem wrócili do H..

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

12. Po powrocie do H. znowu spotkali się z H. K., który znowu kazał im jechać do P.. Wyjechali i zatrzymali się w B., we wcześniej wynajętym mieszkaniu przy ul. (...). Gdy tam byli do P. M. (1) zadzwonił H. K.. Kazał im odebrać narkotyki. Miał to znowu zrobić P. B. (2), a M. miał go jedynie obserwować. Tym razem P. B. (2) także otrzymał 3000 złotych w kartonie po papierosach. Również miał ją przekazać temu samemu kierowcy busa, co za poprzednim razem. by przekazać je kierowcy busa, temu samemu, co poprzednio. Zgodnie z instrukcja oskarżony P. B. (1) odebrał torbę, która była zamknięta na kłódkę. Znajdowało się w niej 20 kg marihuany. Przekazał ją następnie P. M. (1), który w wynajętym mieszkaniu, zgodnie z poleceniem H. K. rozciął ją i wyjął z niej dwie kilogramowe kostki marihuany owinięte folię. Obie były obsypane kawą, aby jej zapach zmylił ewentualnie psy szkolone do wykrywania narkotyków. Dwie kilogramowe kostki przekazał P. B. (1), który miał je dostarczyć zgodnie z otrzymaną od K. instrukcją. Pojechali w okolice miejsca wskazanego przesłanego w wiadomości od H. K.. Nikogo tam jednak nie spotkali. Okazało się, że odbiorca pojechał w niewłaściwe miejsce i musieli na niego czekać. Po pewnym czasie pojawił się znajomy P. B. (1) ze Z. o ps. (...). Jemu B. przekazał 2 kg marihuany. Nie odebrał jednak od niego pieniędzy. Zrobił to potem P. M. (1) przy okazji kolejnych wyjazdów i spotkań z (...) w Z..

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50, 57, 69-70 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

13. Po przekazaniu 2 kg marihuany znajomemu P. B. (1), wrócili do mieszkania w B., skąd zabrali pozostałe 18 kg marihuany i pojechali do miejscowości R., koło S.. Tam nieznana im osoba w umówionym miejscu przekazał im około 5.000 euro. P. M. (1) jednocześnie wskazał tej osobie P. B. (1) jako osobę, która od teraz będzie odbierała pieniądze. Po tym spotkaniu wrócili do H., gdzie przekazali pieniądze H. K..

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50, 57, 69-70 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18

14. W czasie spotkania z H. K. P. M. (1) poinformował go o zatrzymaniu przez Policję i o tym, że w razie kolejnego zatrzymania go w czasie prowadzenia pojazdu bez prawa jazdy zostanie zatrzymany. W związku z tym po pewnym czasie H. K. skontaktował się z M. i kazał mu zwrócić klucze do wynajmowanych w P. mieszkań. Miał też je opisać, wskazując, do których mieszkań dotyczą. M. zwrócił klucze i dowiedział się od K., że teraz sam oskarżony P. B. (2) będzie jeździł busem z narkotykami do P.. P. B. (1) otrzymał od K. klucze do wszystkich mieszkań w P..

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50, 57, 69-70 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18

15. P. B. (1) pojechał sam do P.. W pierwszej kolejności miał pojechać do mieszkania w C., w którym był wcześniej razem z P. M. (1). W trakcie próby wejścia do mieszkania został zatrzymany przez Policję, a następnie został zwolniony i wrócił do H..

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50, 57, 69-70 w tomie II 40, 558-559

częściowo wyjaśnienia P. B. (1)

140 w tomie 5A/P

16. Po kilku dniach od zatrzymania P. B. (1) do P. M. (1) zadzwonił H. K. i chciał, aby przyjechał do warsztatu. W czasie spotkania krzyczał wulgarnie, że ktoś współpracuje z Policją i P. B. (2) i kobieta o ps. (...) zostali zatrzymani przez Policją w C.. Po kilku dniach P. B. (1) wrócił do H.. H. K. zakazał jednak członkom grupy utrzymywać z nim jakikolwiek kontakt w obawie, że może być śledzony przez Policję.

zeznania świadka P. M. (1)

34-36, 50, 57, 69-70 w tomie II 40, 558-559

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18.

Oskarżony P. B. (1) nie był karany sądownie. Oskarżony ma wykształcenie zawodowe, jest elektrykiem, ale nie pracuje zawodowo. Nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, korzysta z pomocy społecznej. Posiada orzeczenie o niepełnosprawności i otrzymuje zasiłek chorobowy do marca 2021r.). Mieszka z matka i bratem. Leczy się specjalistycznie w związku ze zdiagnozowaną w 2019r. marskością wątroby.

zapytanie o karalność

wywiad środowiskowy

154

tom 5A/P

522-523

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. B. (1)

czyny przypisane w punkcie pierwszym i drugim części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak znajomości oskarżonego z H. K. i P. M. (1).

wyjaśnienia oskarżanego

130-132 tom 5A/P

Przewóz przez oskarżonego paczki do C. od nieznanej osoby.

wyjaśnienia oskarżonego

130-132 tom 5A/P

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

1.1.2

zeznania świadka P. M. (1)

Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, dotyczących przypisanych oskarżonemu przestępstw Sąd w zasadzie opierał się na zeznaniach i wyjaśnieniach P. M. (1), który zdecydował się pójść na współpracę z organami ścigania, a jednocześnie w zamian skorzystał z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary.

W przypadku świadka P. M. (1) konsekwentnie wskazywał on na wolę złożenia wyjaśnień, dotyczących szczegółów działania zorganizowanej grupy przestępczej, w tym złożenia wyjaśnień, dotyczących nowych, nieujawnionych dotąd przestępstw, w których obciążał także siebie samego.

Sąd podkreśla, że świadek zerwał solidarność grupy, będąc świadomym tego konsekwencji. W kolejnych wyjaśnieniach konsekwentnie uzupełniał podawane pierwotnie informację, odnosząc się do kolejnych gromadzonych sukcesywnie dowodów.

W oczywisty sposób Sąd poddał składane przez świadka uprzednio wyjaśnienia wnikliwej i krytycznej ocenie, uwzględniając właśnie ewentualny „zysk” P. M. (1) z pomówienia współoskarżonych w postaci nadzwyczajnego złagodzenia ich kary w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim. Analiza ta jednak nie wpłynęła na ocenę zeznań i wyjaśnień świadka.

W ocenie Sądu dowody z pomawiających wyjaśnień a potem zeznań P. M. (1) stanowią wiarygodne źródło informacji o składzie osobowym i działalności zorganizowanej grupy przestępczej. Zasada swobodnej oceny dowodów in concreto, nie pozwala na wartościowanie dowodów i przyjmowanie a priori określonej ich wartości. Jak każdy inny dowód, tak i takiego rodzaju wyjaśnienia podlegają ocenie przez pryzmat innych dowodów, zasad racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego. To właśnie te zasady i dowody stanowią zobiektywizowane kryteria oceny danego dowodu w kontekście przestrzegania zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wyjaśnień i zeznań P. M. (1) dokonana w oparciu o te kryteria prowadzi do uznania ich za wiarygodny dowód, niezależnie od motywów, którymi kierował się przy ich składaniu. Jeśli ustawodawca daje gwarancje zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, w odpowiedzi na dostarczenie w zamian przez oskarżonych istotnych informacji co do pozostałych współsprawców oraz podanie nowych okoliczności, dotychczas nieznanych organom ścigania a jednocześnie istotnych, wiarygodnych, pełnych i kompletnych, to brak jest podstaw do kwestionowania zachowania sprawcy, który z takiej możliwości korzysta. Wręcz przeciwnie, pominięcie takich okoliczności przez Sąd podlegałoby zasadnej krytyce.

Zasadne jest przy tym zwrócenie uwagi, że zasadniczym celem wprowadzenia do ustawy przepisu art. 60 § 3 k.k. było dążenie do rozbicia solidarności przestępczej, oferując sprawcy przestępstwa nadzwyczajne złagodzenie kary. Ustawodawca dokonał swoistego ważenia dóbr i interesów, które stały u podstaw takiego rozwiązania. Świadomie zatem rezygnuje z odpowiedzialności jednego ze sprawców, w zamian za możliwość ujawnienia okoliczności związanych z działalnością pozostałych współsprawców.

Jak wskazano już wyżej, ocena wiarygodności takiego pomówienia wymaga szczególnej ostrożności. Dla uzyskania cechy pełnowartościowego dowodu konieczne jest zatem, aby takie wyjaśnienia były jasne i konsekwentne, a także znajdowały potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Tak było, zdaniem Sądu, w przypadku wyjaśnień i zeznań P. M. (1). Sąd podkreśla przy tym, że w przypadku tzw. dowodu z pomówienia, nie jest konieczne, aby relacja oskarżonego była potwierdzona innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego przestępstwa. Wystarczy, aby co najmniej część opisywanych przez niego przestępstw zastała potwierdzona innymi dowodami, co będzie stanowiło podstawę do pozytywnego zweryfikowania pozostałej części wyjaśnień. Tak również stało się w przypadku zeznań i odczytanych wyjaśnień P. M. (1).

Na marginesie należy podkreślić, że wyjaśnienia świadka były już przedmiotem analizy i oceny w toku innego postępowania (akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18), w którym Sąd uznał je także za pełnowartościowy dowód. To właśnie przede wszystkim oparciu o relacje P. M. (1) w tamtym postępowaniu doszło do prawomocnego skazania części członków zorganizowanej grupy przestępczej, w tym P. P..

O ile w toku tamtego postępowania P. M. (1) był współoskarżonym i skorzystał z instytucji przewidzianej w art. 60 § 3 k.k., to w postępowaniu przeciwko P. B. (1) był już tylko świadkiem, który nie miał żadnych racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego.

akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. III K 53/18

Wskazane akta sprawy przeciwko części pozostałych członków zorganizowanej grupy przestępczej stanowią zbiór dokumentów sporządzonych i zebranych w sposób ustalony przepisami prawa. Zebrane w nich dokumenty, z których część znalazła się także w aktach postępowania przygotowawczego w sprawie przeciwko P. B. (1), stanowią potwierdzenie przeprowadzonych w toku śledztwa czynności (protokołu przeszukań, oględzin, zatrzymań, opinie biegłych), które posłużyły sądowi przede wszystkim do zweryfikowania zeznań P. M. (1). To właśnie na tle dowodów zebranych w toku tamtego postępowania Sąd dokonał oceny wiarygodności jego relacji. Akta te, a w szczególności wydany w tamtej prawie wyrok i jego uzasadnienie były Sądowi pomocne także przy analizie okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze orzeczonej oskarżonemu karze (swoiście zastosowana „zasada sprawiedliwości wewnętrznej rozstrzygnięcia).

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego P. B. (1)

P. B. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. W swoich wyjaśnieniach, złożonych w toku śledztwa, a podtrzymanych przed Sądem podał, że około 2013r. w H. poznał w barze mężczyznę, który załatwił mu pracę i mieszkanie. Ten sam mężczyzna poprosił oskarżonego o odebranie w C. paczki od nieznanej P. B. (1) osoby. Gdy oskarżony tam się udał, został zatrzymany przez Policję, a następnie zwolniony. Wyjaśnił także, że nie zna nazwiska mężczyzny, który poprosił go o dostarczenie przesyłki. Stwierdził tylko, że zwracał się do niego określeniem (...). Jednocześnie zaprzeczył, aby przywoził cokolwiek z H. do P.. Swój wyjazd do P. w 2013r. tłumaczył koniecznością wyrobienia nowego dowodu osobistego. Jak wyjaśnił, po powrocie do H. nie kontaktował się już z mężczyzną określanym jako (...). P. B. (1) zaprzeczył znajomości z H. K., P. M. (1) i P. P..

Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zebrane w sprawie dowody, w tym w szczególności zeznania świadka P. M. (1). Twierdzenie oskarżonego nie znajdują także oparcia w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. Trudno uznać za coś innego, jak tylko za nieudolną próbę obrony, wyjaśnienia oskarżonego o nieznajomej osobie, na którą z bliżej niesprecyzowanych powodów miałby mówić (...), a która poprosiłaby oskarżonego o przewiezienie do P. nieznanej osobie paczki z nieznaną zawartością z H.. Już samo przytoczenie takich okoliczności bez znajomości okoliczności sprawy wzbudza co najmniej wątpliwości, co do prawdopodobieństwa bezkrytycznego wykonania takiego polecenia przez oskarżonego. W powszechnym odbiorze od wielu lat Holandia jest krajem znanym z tego, że zdepenalizowane są w nim tzw. „miękkie narkotyki” (ich zażywanie tolerowane jest w przeznaczonych do tego lokalach). Przekazanie z H. do P. paczki o rzekomo nieznanej zawartości, rzekomo nieznanej osobie od rzekome nieznanej osoby, tytułowanej mianem (...) w świetle zasad doświadczenia życiowego co najmniej zatem musiało uzasadniać u oskarżonego podejrzenie przewożenia takich właśnie środków.

Wyjaśnienia oskarżonego stoją także w wyraźnej sprzeczności z zeznaniami P. M. (1), który w szczegółowy sposób opisał okoliczności ich znajomości, której P. B. (1) zaprzeczał. Znamiennym było także powołanie się w tych zeznaniach na charakterystyczny tatuaż oskarżonego, który z racji umiejscowienie świadka na sali rozpraw w stosunku do oskarżonego oraz samego umiejscowienia tego tatuażu P. M. (1) nie mógł w czasie zeznań dostrzec. Sąd bezpośrednio zwrócił uwagę na to w trakcie składania zeznań przez świadka i dał temu jednoznaczny wyraz w treści protokołu („w widocznym miejscu na po lewej stornie szyi widnieje tatuaż w kształcie litery Z). W trakcie przesłuchania w dniu 19 maja 2014r. wówczas jeszcze podejrzany P. M. (1) rozpoznał na okazanych mu tablicach poglądowych oskarżonego P. B. (1). Dodał przy tym, że na zdjęciu jest on młodszy i nie ma jeszcze wytatuowanej na szyi litery Z.

P. M. (1) jednoznacznie i bez wątpliwości zeznał, że P. B. (1) nie mógł nie wiedzieć, w jakim celu jeździł z nim do P.. Świadek wskazał, że oskarżony wiedział, że jest na „przyuczeniu” i sam odbierał torbę z suszem marihuany w B.. Świadek opisywał to miejsce w swoich zeznaniach, jako często używany punkt przerzutowy i miejsce odpoczynku w trakcie podróży z H..

W swoich zeznaniach świadek opisał szczegółowo pierwszą wspólną podróż i charakterystyczna pomyłkę oskarżonego przy przekazywaniu paczki z pieniędzmi. Wskazał także na samodzielną podróż oskarżonego do P. i jego zatrzymanie w C., co potwierdził w swoich wyjaśnieniach sam P. B. (1). Tłumaczył przy tym ów wyjazd w dość nieprzekonywujący i nieracjonalny sposób. Miał rzekomo jechać wymienić dowód w Z., a niejako „przy okazji” pojechał przekazać paczkę nieznajomej osobie do C. (prawie 400 km dalej).

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pierwszy

P. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 258 § 1 k.k. opisane w nim przestępstwo popełnia sprawca, który bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.

W orzecznictwie i doktrynie zgodnie wskazuje się na pewne cechy, charakteryzujące ten specyficzny związek przestępczy. Przede wszystkim podkreśla się, że tworzy ją grupa przynajmniej trzech osób. Ponadto cechować ją musi pewna struktura organizacyjna, która przejawia się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.1999 r., II AKa 45/99, OSA 2000/2, poz. 15, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20.01.2016 r., II AKa 328/15, LEX nr 2008333). Pomimo wskazanego elementu organizacyjnego nie jest jednak konieczne, aby wszyscy członkowie grupy wspólnie uzgadniali sposób popełnienia wszystkich przestępstw i wszyscy wzajemnie się znali. Muszą jednak mieć świadomość działania właśnie w ramach takiej grupy. Ważne jest przy tym, aby owo zorganizowania występowało łącznie z porozumieniem sprawców, tworzących grupę. Kolejnym elementem wyróżniającym ten typ przestępczego współdziałania jest istnienie kierownictwa i pewnej dyscypliny. Przywódca grupy nie musi być przy tym ciągle ten sam i nie musi być także założycielem grupy. Możliwe są zatem różne konfiguracje w zakresie przywództwa, w tym swoisty podział tej funkcji między kilka osób, istnienie różnych stopni przywództwa na różnych poziomach grupy. Grupa winna cechować się pewnym stopniem zorganizowania, przy czym nie musi on być szczególnie wysoki. Kolejna cecha wyróżniająca tę grupę, to moment jej zorganizowania. Winno to nastąpić przed dokonaniem planowanych przestępstw. Jest to cecha, która odróżnia taką formę współdziałania od zwykłego współsprawstwa, czyli działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, które może zaistnieć nawet w chwili dokonywania przestępstwa, a nawet realizowania jego kolejnych znamion. I na koniec należy odwołać się do elementu trwałości, który cechować ma grupę, a oznacza popełnianie przestępstw w ciągły sposób, zapewniający stały dochód przez określony czas (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14.06.2017 r., II AKa 52/17, LEX nr 2344211).

Inna zaproponowana w piśmiennictwie definicja zorganizowanej grupy przestępczej wskazuje, że „zorganizowana grupa przestępcza to ugrupowanie składające się z co najmniej 3 osób, posiadające trwałą strukturę pionową (z wyodrębnionym ośrodkiem decyzyjnym) albo poziomą (bez wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego), wykazujące odrębności od zasad przyjętych w danym społeczeństwie i nie identyfikujące się z nimi, o więziach psychologicznych łączących poszczególne jednostki, świadomie zmierzające do realizacji zamierzonego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego” (M. M. „Zorganizowana grupa i związek przestępczy w świetle orzecznictwa sądowego oraz poglądów doktryny – wybrane zagadnienia”, Wojskowy Przegląd Prawniczy nr 4, 2017r.).

Analiza tak przedstawionych znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. w zestawieniu z ustalonym w oparciu o zebrane dowody stanem faktycznym prowadzi do wniosku, że oskarżony P. B. (1) zrealizował wszystkie znamiona tego przestępstwa. Z zebranych dowodów wynika, że na terenie H. i P. działała zorganizowana grupa osób, która zajmowała się przemytem z H. do P. oraz obrocie na terenie kraju znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi indyjskich innych niż włókniste. Dowody te wskazują bowiem, że grupa ta działała na zasadzie wzajemnych powiazań, zależności i podporządkowania. Wśród osób kierujących tą grupą znajdował się H. K., który jak wynika przede wszystkim z zeznań P. M. (1) wydawał polecenia pozostałym członków tej grupy, w tym P. P., K. K. (1) oraz samemu P. M. (1). Na terenie P. funkcjonowali natomiast pozostali członkowie grupy, którzy wykonywali zlecone im czynności związane z odbiorem i dystrybucją przemycanych narkotyków. W skład grupy wchodziła zatem więcej aniżeli trzy osoby. Grupa miała też pewną strukturę organizacyjną, która przejawiała siew podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy. W grupie z pewnością istniało kierownictwo (H. K.) oraz obowiązywał pewna dyscyplina. Potwierdzeniem tego były kary, w tym finansowe, wymierzane przez H. K. za niewłaściwe wykonywanie poleceń (np. opóźnienie, rozbicie samochodu). O porozumieniu członków grupy zawiązanym jeszcze przed dokonaniem przestępstw świadczy natomiast z góry zaplanowany sposób działania. Składały się na niego zasady przemytu narkotyków, sposób ich przekazywania i otrzymywania pieniędzy, posługiwanie się fałszywymi dokumentami, wynajmowanie mieszkań na nieprawdziwe dane osobowe, częste zmiany pojazdów, kupowanych także na fałszywe dane osobowe. Taki bardzo konspiracyjny a zarazem wyspecjalizowany sposób działania grupy świadczy o jej wysokim stopniu zorganizowania.

Do tak istniejącej już grupy o charakterze przestępczym przestąpił co najmniej we wrześniu 2013r. oskarżony P. B. (1). Od samego początku wiedział, jaka rolę w niej będzie pełnił oraz, czym cała grupa się zajmowała. Został niejako wdrożony do funkcjonowania w ramach tej grupy przez P. M. (1) a bezkrytyczni wykonywał polecenia wydawane mu przez H. K.. W żaden sposób nie oponował nawet, gdy K. kazał mu niemal natychmiast wyjeżdżać do P.. Oskarżony miał zatem pełną świadomość funkcjonowania w ramach właśnie takiej grupy.

Jednocześnie z opisu czynu przypisanego w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku Sąd wyeliminował zapis dotyczący imiennie H. K. jako członka grupy, w której brał udział oskarżony. Zebrane dowody wskazują wprawdzie na wysokie prawdopodobieństwo kierowania przez H. K. taką grupą, jednak dotąd nie został on nawet oskarżony o takie przestępstwo. Przypisane zatem P. B. (1) czynu w brzmieniu zarzucanym mu w akcie oskarżenia, naruszałoby zasadę domniemania niewinności w odniesieniu do H. K., któremu w taki sposób bez wyroku skazującego przypisano by faktycznie sprawstwo w tym zakresie.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

drugi

P. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje niezgodny z przepisami przywóz, wywóz, przewóz, wewnątrzwspólnotowe nabycie lub wewnątrzwspólnotową dostawę środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. W ustępie 3 określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do na znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Art. 4 pkt 33 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wewnątrzwspólnotowe nabycie definiuje jako przemieszczenie środków odurzających lub substancji psychotropowych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Marek Kulik pod. red Marek Mozgawa, Komentarz do niektórych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii).

Zgodnie z art. art. 4 pkt. 26 lit. d) ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii środkiem odurzającym jest każda substancja inna niż wymienione w lit. a-c, które na podstawie przepisów ustawy obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej były objęte wykazem substancji psychotropowych i środków odurzających – określone w przepisach wydanych na podstawie art. 44f pkt 2.

Przepisy wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 44f pkt. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych. W tym miejscu należy zaznaczyć, że do czasu jego wydania obowiązywał wykaz tych substancji stanowiący załącznik do samej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zarówno w załączniku tym, jak i we wskazanym rozporządzaniu Ministra Zdrowia jako środek odurzający (GRUPY IV-N) wymienione jest ziele konopi innych niż włókniste, które z kolei z godnie z art. 4 pkt. 37 powoływanej ustawy oznacza każdą naziemną część rośliny konopi (pojedynczą lub w mieszaninie), z wyłączeniem nasion, zawierającą powyżej 0,20% sumy delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta-9 - (...)2-karboksylowego).

Jak wynika z zebranych dowodów, w tym zeznań P. M. (1) z opinii biegłego przewożony przez P. B. (1) dwukrotnie susz roślinny, nazywany przez świadka marihuaną, stanowił zasuszone części konopi innych niż włókniste, czyli środek odurzający w rozumieniu art. 4 pkt. 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

W rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., (...), LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo-jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). W przypadku konopi innych niż włókniste przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 1 do 0,5 grama. Pozwala ona na odurzenie 2 - 3 osób (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2010 r. II KK 37/2010 - LEX nr 619607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r. IV KK 127/08, OSNwSK 2008/1/2206).

Art. 65 § 1 k.k. stanowi regulację przewidującą zaostrzenie odpowiedzialności karnej w stosunku do określnej kategorii sprawców. Metodą, którą posłużył się przy tym ustawodawca jest odesłanie do uregulowań zawartych w art. 64 § 2 k.k. dotyczącym tzw. multirecydywy. Wśród sprawców, którzy podlegają surowszej odpowiedzialności, analogicznej do recydywistów wielokrotnych powołany przepis wymienia sprawców, którzy popełniają przestępstwo, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mających na celu popełnienie przestępstwa.

Przekładając tak scharakteryzowane znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na ustalone oparciu o zebrane dowody zachowanie zarzucone P. B. (1) Sąd uznał, że zrealizował on w pełni znamiona zarzucanego mu przestępstwa. Dwukrotnie wspólnie z P. M. (2) przywieźli środku odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste z H. do P., a zatem doszło do przewozu i wewnątrzwspólnotowego nabycia tego środka odurzającego. Sam P. M. (1) został już za to zachowanie prawomocnie skazany. Z zeznań świadka P. M. (1) oraz okoliczności towarzyszącym ich działalności oraz w świetle opinii biegłych sporządzanych na potrzeby postępowania II KI K 53/18,a dotyczących analogicznych zachowań P. M. (1) wynika, że przewożone środki stanowiły ziele konopi innych iż włókniste. Był to zatem środek odurzający w rozumieniu art. 4 pkt. 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie ulega także wątpliwości, że P. M. (1) i P. B. (1) uczestniczyli w przewozie i wewnątrzwspólnotowym nabyciu. Narkotyki przyjeżdżały z H. do P., tam były odbierane przez umówione wcześniej osoby, które potem dalej wprowadzały te środki do obrotu. Z zeznań i wyjaśnień P. M. (1) wynika natomiast ilość narkotyków, które wspólnie przewozili. W ocenie Sądu jak cała relacja świadka, tak również ta ich część, w której określa wagę przemycanych narkotyków zasługuje na wiarę. P. M. (1) zanim poznał P. B. (2) wielokrotnie przewoził już takie narkotyki i miał niezbędne własne doświadczenie umożlwiające mu oszacowywanie ilości narkotyków, które zestawiał z często podawanymi ilościami przez samego H. K., czy innych członków grupy. Mógł też to weryfikować w oparciu i ilość przekazywanych mu pieniędzy, która dopowiadała określonej ilości przekazywanych w zamian za nie pieniędzy. W przypadku pierwszego wspólnego przemytu z oskarżonym właśnie od H. K. dowiedział się o ilości przewożonych wówczas narkotyków (8 kg). W drugim przypadku sposób zapakowana narkotyków ułatwiał mu taką ocenę, albowiem były one zapakowane w kilogramowe paczki, których w torbie było 20. Łącznie zatem P. B. (1) przewiózł 28 kg konopi innych niż włókniste. Mając na uwadze wskazaną wcześniej wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że przemycana przez oskarżonego ilość konopi innych niż włókniste wystarczyłaby do odurzenia co najmniej od 28 000 – 56 000 osób. Z całą pewności stanowi zatem znaczną ilość środków odurzających w rozumieniu art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zachowanie sprawcy, co wynika z zebranych dowodów, związane było z jego działalności w zorganizowanej grupie przestępczej, o której mowa była w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku. W konsekwencji w kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu Sąd zamieścił przepis art. 65 § 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. B. (1)

pierwszy

pierwszy

Przy wymiarze kary za pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów, rozmiar wyrządzonej szkody, motywację i sposób działania sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, zachowanie się przed i po popełnieniu przestępstw, a także zapobiegawcze i wychowawcze cele kary.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił okoliczności popełnienia czynu, w szczególności sposób jego zachowania, przejawiający się w łatwości, z jaką oskarżony podjął się działania w ramach już istniejącej grupy przestępczej. P. B. (1) w pełni zaakceptował swoją rolę, jaką miał wypełniać w przestępczym procederze. Było to zarazem sposób na stosunkowo łatwy zarabianie pieniędzy.

Jednocześnie na wymiar kary miał wpływ czas działania oskarżonego w grupie przestępczej, który w zestawieniu z innymi jej członkami grupy był stosunkowo niedługi. Niejako automatycznie przy tej okazji pojawia się potrzeba zestawienia analizowanej kary z wymiarem kar orzeczonych za takie samo przestępstwie wobec innych członków tej samej grupy przestępczej. Tylko brak możliwości ujęcia P. B. (1) sprawił bowiem, że jego sprawa nie była rozpoznawana w toku twego samego postępowania. W konsekwencji zatem wymiar potencjalnej kary należało rozpatrywać w ramach rozszerzonej wewnętrznej sprawiedliwości rozstrzygnięcia. Skoro zatem w sprawie o sygn. III K 53/18 rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim P. P. za działanie w tej samej grupie przestępczej przez dłuższy okres czasu i przy bardziej istotnej roli i zaangażowaniu wymierzono kar 1 roku pozbawienia wolności, to logicznym i sprawiedliwym wydaje się być wymierzenie niższej kary P. B. (3).

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego niekaranego za przestępstwa.

P. B. (1)

drugi

drugi

Na wymiar kary za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów obciążająco wpłynął bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości tego rodzaju przestępstw, czego potwierdzeniem jest już samo ustawowe zagrożenie karą przewidziane w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przypisany oskarżonemu czyn godzi w zdrowie publiczne społeczności UE, a także społeczności państw sygnatariuszy poszczególnych aktów prawa międzynarodowego. Wynikająca stąd potrzeba penalizacji takich zachowań jest podkreślana między innymi w Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, sporządzonej w W. dn. 20 grudnia 1988 r. oraz w rozdziale 6 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dn. 14 czerwca 1985 roku, Dz.Urz. UE L 239/19.

Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że przestępstwa o charakterze międzynarodowym godzą we wspólne dobro i chronione prawem międzynarodowym interesy państw, stanowią zamach na normalne stosunki między państwami oraz przynoszą szkodę pokojowej współpracy międzynarodowej w różnych jej sferach. Okolicznością obciążającą jest także fakt, iż oskarżony w pełni zaakceptował propozycję zastąpienia P. M. (1) i faktyczne przyjęcie przyszłej roli głównego wykonawcy przemytu do P.. Zatem mimo, że w dokonanym przestępstwie nie pełnił jeszcze kluczowej roli w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, to jednak rola ta miała być w przyszłości znacząca. Można zaryzykować stwierdzenie, że przygotowywał się wręcz do pełnienia tak znaczącej roli.

Podobnie, jak w przypadku pierwszej z wymierzonych mu kar jednostkowych, tak i w odniesieniu do drugiej Sąd dokonał zestawienia takiej hipotetycznej kary oskarżonego z wymiarem kar orzeczonej już wobec innych członków grupy za takie same czyny. P. P. za przestępstwo z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionym w znacznie dłuższym okresie czasu i przy znacznie istotniejszej jego roli w tych czynach został skazany na kare 5 lat pozbawienia wolności. Zdziwienie zatem musiał budzić w tym kontekście wniosek oskarżyciela o wymierzenie P. B. (4) za zarzucane mu przestępstwo kary 7 lat pozbawienia wolności. Kara taka byłaby zaprzeczeniem wewnętrznej sprawiedliwości wyroku ujmowanej szeroko (dwa postępowania dotyczące tych samych zdarzeń i analogicznych czynów). Ponadto nie uwzględniałaby odmienności zachowania P. B. (1), w tym jego ograniczonej i niesamodzielnej roli oraz ilości zachowań, składających się na przypisane mu przestępstwo.

Uwzględniając te właśnie okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że kara w orzeczonym wymiarze będzie karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego oraz okoliczności popełnienia przez niego czynu.

Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze grzywny, której orzeczenie obok kary pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę sytuacje majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe.

P. B. (1)

trzeci

pierwszy i drugi

Przy wymiarze kary łącznej Sąd uwzględnił przede wszystkim charakter związków przedmiotowo podmiotowych między przestępstwami, jak również ogólne dyrektywy wymiaru kary, poza okolicznościami, które legły u podstaw wymiaru kar składowych.

Wziął zatem pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze (art. 85a k.k.), zgodnie z którymi kara ma zapobiec dalszemu naruszenia prawa przez sprawcę. Przepis art. 85a k.k. określa bowiem hierarchię tych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. i wskazuje zatem spośród nie te, którymi sąd powinien kierować się w pierwszej kolejności przy orzekaniu kary łącznej (J. Lachowski w: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. M. Królikowski, C. H. Beck 2017). Jak wynika zatem z brzmienia powołanego przepisu zasadnicze znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma prewencja indywidualna oraz prewencja ogólna (pozytywna). Ponadto wśród innych okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary łącznej uwzględnia się związek przedmiotowo-podmiotowy między przestępstwami popełnionymi przez sprawcę (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 3 listopada 2016 r., II AKa 148/16, LEX nr 2205972).

Orzeczona w ten sposób kara łączna stanowić będzie dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość i jednocześnie nie będzie nosić znamion kary nazbyt surowej. Kara w takiej postaci spełni swoje cele w zakresie prewencyjnego i wychowawczego oddziaływania na sprawcę. Ponadto stanowi karę sprawiedliwą w zestawieniu z karami wymierzonymi wobec pozostałych sprawców, działających w ramach tej samej grupy i dokonujących także przestępstw z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

P. B. (1)

czwarty

drugi

Sąd orzekł także przepadek korzyści, jaką oskarżony osiągnął z popełnienia przestępstw. Przy określeniu wysokości kwot podlegających przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego (por. Przytoczona powyżej wykładnia przepisu art. 45 § 1 k.k. jest zgodna z tym co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w L. z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605).

Sąd ustalił kwotę przepadku korzyści jako iloczyn ilości przemycanych przez oskarżonego kopi (28 kg) oraz ceny rynkowej tego środka odurzającego, kształtującej się na poziomie 20 zł za 1 gram. Tak zresztą określił tę wartość sam oskarżyciel w swoim wniosku/

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pięty

Podstawą przyznania kosztów obrony z urzędu był art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu jest podstawą przyznania wynagrodzenia obrońcy z urzędu. Obrońca oskarżonej złożył wniosek o przyznanie mu nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej. Wysokość tych kosztów wynika z § 17 ust. 2 pkt. 5 i ust. 2 pkt. 3, § 4 ust. 2 pkt. 1 i ust. 3 podwyższa stawkę o podatek od towarów i usług.

szósty

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na treści art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 5 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Zgodnie bowiem z art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Na koszty sądowe składały się koszty informacji z KRK, ryczałt za wezwania, koszty nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Opłatę oskarżonemu wymierzono w oparciu o przepis art. 2 ust. 1 pkt. 5 (400 zł za karę od 2-5 lat pozbawienia wolności) i art. 3 ust. 1 (20% grzywny) ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

1.Podpis

Sędzia Andrzej Lewandowski