Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 215/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 czerwca 2020 r., sygn. akt III K 348/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej R. D. za popełniony czyn z art. 280 § 2 k.k., wyrażającej się w orzeczeniu kary zaledwie 4 lat pozbawienia wolności, podczas gdy orzeczona w takiej wysokości kara - biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu, wysoki stopień winy i znaczną społeczną szkodliwość czynu - nie jest adekwatna do w.w. czynników limitujących wymiar kary, a nadto pozbawiona jest prewencyjnego oddziaływania o charakterze szczególnym, jak i ogólnym, w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych względem oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji wskazujący na rażącą niewspółmierność - nadmierną łagodność kary 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego R. D., tylko w części okazał się zasadny, co skutkowało tym, że sąd odwoławczy podwyższył tę karę do 5 lat pozbawienia wolności, jednakże nie dostrzegł przekonujących podstaw, aby zaostrzyć ją do wymiaru 8 lat postulowanego przez apelującego.

W pierwszym rzędzie zauważyć trzeba, że kształtowanie odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa w sensie rodzaju i rozmiaru kary (także środka karnego, środków probacyjnych, czy stosowania szczególnych instytucji łagodzenia bądź obostrzenia kary), następuje w ramach zasady swobodnego uznania sądu. Oznacza to samodzielność i niezależność sędziowską, poprzez które realizuje się niezawisłość orzecznicza. Oczywiste jest przy tym, że w praktyce orzeczniczej wypełnienie powyższej kompetencji dokonuje się przy uwzględnieniu dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, obejmujących samo zdarzenie, osobę sprawcy, jak też kontekst społeczny w jakim funkcjonuje. Przez pryzmat tego rodzaju elementów, biorąc pod uwagę cele kary i respektując ustawowe zasady rządzące jej kształtowaniem, sąd ustala właściwy wymiar kary. (Komentarz do art. 53 k.k. - Kodeks karny. Część ogólna, T. I, Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V Włodzimierz Wróbel). Z powyższego wynika, że określenie w konkretnym przypadku kary za przypisane sprawcy przestępstwo, dokonuje się w granicach swobodnego uznania sądu, ale zarazem przy odpowiednim respektowaniu zasad i dyrektyw ustawowych.

Zestawiając rozważania Sądu pierwszej instancji dotyczące kwestii kary z argumentacją przedstawioną przez prokuratora w apelacji, nietrudno dostrzec, że apelujący opiera swoją analizę na znacznie szerszym spektrum okoliczności, jednakże finalnie dochodzi do wniosku, który jest bardziej odległy od optymalnego, aniżeli ma to miejsce w przypadku de facto bardziej powierzchownej analizy sądu, która w dodatku zawiera tezy budzące zastrzeżenia, czego zaś nie można powiedzieć o zdecydowanej większości cząstkowych wywodów apelującego. Konkretyzując powyższe, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że na aprobatę nie zasługiwała ocena Sądu Okręgowego, jakoby przestępstwo przypisane R. D. odznaczało się niezbyt wysokim stopniem szkodliwości społecznej w zestawieniu z innymi czynami tego rodzaju. Taki sposób rozumowania oznacza, że Sąd pierwszej instancji ocenił szkodliwość społeczną tego czynu wbrew treści art. 115 § 2 k.k., czy raczej takiej oceny uniknął, dokonując od razu porównania z "innymi czynami tego rodzaju". Nawet jeśli dokonane zestawienie, miałoby umożliwić dostrzeżenie przestępstwa przypisanego oskarżonemu, na tle innych "tego rodzaju", czyli rozbojów kwalifikowanych, to najpierw należałoby jednak poddać analizie konkretne okoliczności tej sprawy zgodnie ze wskazaniem płynącym z art. 115 § 2 k.k., czego zaś Sąd Okręgowy w tym przypadku nie uczynił.

Należy tymczasem zgodzić się z prokuratorem, że szkodliwość społeczna czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczna. R. D. bowiem, podjętym działaniem naruszył kilka istotnych dóbr prawnych - zdrowie, wolność i mienie pokrzywdzonych. Prawdą jest, że kij bejsbolowy posłużył jedynie do zamanifestowania faktu, iż wypowiedzianą groźbę karalną oskarżony może zrealizować poprzez jego użycie i chociaż wynikłe z tego skutki, faktycznie, nie były szczególnie intensywne (poza wzmożoną obawą, lękiem pokrzywdzonego), to jednak zważyć należy, że równocześnie sprawca użył wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego, wywołując u niego określone dolegliwości cielesne - ani długotrwałe, ani intensywne - to fakt - ale wystarczające do zrealizowania przestępczego zamiaru. W efekcie bowiem podjęcia tych wielorakich działań, oskarżony zapewnił sobie możliwość bardziej skutecznego uzyskania stanu bezbronności pokrzywdzonego i osiągnięcie finalnego celu, jakim był zabór pieniędzy. Zaznaczyć trzeba, że stanowiąca przedmiot kradzieży kwota 1.000 zł nie jest wprawdzie wygórowana, ale też nie może być postrzegana jako minimalna, przy czym tamtego dnia stanowiła połowę całego zasobu kasy w lokalu (...).

Powyższe elementy zachowania oskarżonego, odzwierciedlają nie tylko zaatakowanie w toku jednego zdarzenia kilku dóbr prawnych, a jednocześnie obrazują sposób i okoliczności dokonania czynu, jako kolejne wyznaczniki stopnia jego szkodliwości społecznej. Gdy dodatkowo zważy się, że w czasie ataku na pokrzywdzonego oskarżony demonstrował również swoją agresywność krzykiem, mając zamaskowaną twarz, gwałtownością (wskoczenie na ladę, aby wyrwać szufladę z pieniędzmi) to takie elementy, jako policzone przez sprawcę na pewniejszą skuteczność jego działań, wzmagające po stronie pokrzywdzonego lęk i ograniczające wolę oporu, bez wątpienia wpływają na podwyższenie stopnia szkodliwości społecznej czynu.

Prokurator słusznie podkreślił w apelacji, że R. D. nie działał w zamiarze nagłym, lecz z premedytacją, w sposób przemyślany i wręcz w szczegółach zaplanowany (wyposażony z gaz pieprzowy, w specjalnie w tym celu wzięty z magazynku sportowego szkoły kij bejsbolowy, z zamaskowaną twarzą, w rękawiczkach, podjął działania w późnych godzinach nocnych - około godz. 1:45, wykorzystując zatem porę, kiedy z dużą dozą pewności mógł zakładać, że poza pracownikiem lokalu, nie będzie w nim innych osób), co również istotnie intensyfikuje społeczną szkodliwość czynu. W świetle ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, niewątpliwe jest nadto, że motywację kierującą poczynaniami oskarżonego, stanowiła chęć osiągnięcia w szybki sposób bezprawnej korzyści majątkowej. Jest to, rzecz jasna, motywacja naganna i jako taka stanowi element rzutujący na większą szkodliwość społeczną czynu.

Rozważania powyższe prowadzą do wniosku, że prokurator skutecznie podważył pierwszoinstancyjną ocenę szkodliwości społecznej czynu przypisanego R. D., bowiem w świetle wskazanych okoliczności, w pełni zasadna jest konkluzja, iż czyn ten odznaczał się znacznym stopniem społecznej szkodliwości.

Apelujący słusznie zaakcentował, że elementem limitującym wymiar kary - dodać należy, że nader istotnym - jest stopień winy. Wprawdzie dokładniej tej kwestii nie analizował w swoich rozważaniach, ale przynajmniej dostrzegł jej znaczenie, czego natomiast zabrakło w ocenach Sądu pierwszej instancji, a w każdym razie nie zostały one wyrażone wprost. Tymczasem w treści przepisu art. 53 § 1 k.k. została zawarta dyrektywa sprawiedliwościowa, obligująca sąd do takiego stosowania sankcji karnej, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy przypisanej sprawcy przestępstwa. W ślad za autorem powołanego wcześniej Komentarza do Kodeksu Karnego - W. W., podkreślić należy, że z uregulowań ustawy karnej wynika wyraźnie rozróżnienie winy od społecznej szkodliwości czynu, możliwość stopniowania winy, a nadto brak podstaw do utożsamiania winy ze stroną podmiotową czynu zabronionego. Na podstawie przebiegu zdarzenia, sposobu zachowania oskarżonego oraz okoliczności charakteryzujących sprawcę, należy zatem dokonać oceny zawinienia oraz ustalić jego stopień, badając w szczególności czy w konkretnym przypadku istniały okoliczności ograniczające swobodę sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z porządkiem prawnym, czy dysponował on możliwością rozpoznania znaczenia czynu i podjęcia decyzji odpowiadającej prawu i czy mógł w sposób rzeczywisty sterować swoim postępowaniem. Niewątpliwe jest przy tym, że stopień winy w największej mierze zależy od stopnia poczytalności. Podkreśla się, że przy określeniu stopnia winy nie chodzi o wyrażenie tego w formie matematycznej, a więc ułamkowej lub procentowej, lecz przy wykorzystaniu skali: nieznaczny, znaczny, bardzo znaczny (vide: Komentarz do art. 53 Kodeksu karnego, I. Zgoliński, st. pr. 2020.10.01, LEX, wyrok SA w Krakowie z 30.11.2010 r., II AKa 217/10, KZS 2011/3/39). Odnosząc tego rodzaju wskazania do realiów niniejszej sprawy, zauważyć należy, że ani z przebiegu zdarzenia, ani właściwości osobistych oskarżonego odzwierciedlonych poprzez sposób realizacji czynu, ani też z motywacji którą się kierował oraz z planowości działania i samodzielności wykonania przestępczych działań - nie wynika, aby w jakimkolwiek stopniu ograniczona była swoboda oskarżonego w zakresie możliwości rozpoznania znaczenia czynu, czy też możliwości dokonania wyboru zachowania zgodnego z prawem. Również dyspozycje poczytalności oskarżonego nie były w żadnym stopniu ograniczone. Można zatem podzielić stanowisko prokuratora co do tego, że stopień winy oskarżonego był znaczny.

Poza przedstawionymi powyżej okolicznościami, wskazującymi na potrzebę podwyższenia wymiaru kary orzeczonej wobec R. D. zaskarżonym wyrokiem (znaczny stopień winy i znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu), należało nadto dokładniejszej analizie poddać także fakty, mające znaczenie ze względu na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy. Sąd Okręgowy dostrzegł wprawdzie wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego, ale pewne, wcale niebłahe, związane z tym okoliczności - pominął. Wprawdzie przed popełnieniem przestępstwa, którego dotyczy niniejsza sprawa, istotnie, był karany trzykrotnie za przestępstwa o mniejszym ciężarze gatunkowym (2x - z art. 178a § 1 k.k. i 1x - z art. 180a k.k.), ale można zasadnie domniemywać, że przypisany w tej sprawie czyn (dokonany w dniu 15.05.2019 r.), popełnił w okresie, gdy toczyło się postępowanie o czyn z art. 279 § 1 k.k., skoro wyrok dotyczący tego przestępstwa zapadł w dniu 01.07.2019 r. Nie zachodzi również całkowicie neutralna dla czynionych tu ocen, relacja czasowa pomiędzy przedmiotowym rozbojem a przestępstwem z art. 207 § 1 k.k., za które R. D. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Gryfinie (II K 44/19) wydanym w dniu 19.12.2019 r. Tak więc, również akcentowane na tym tle argumenty prokuratora, zasługiwały na uwzględnienie w odpowiednim stopniu, albowiem przekonujące jest twierdzenie, że wobec postawy oskarżonego, tak dalece lekceważącej porządek prawny i orzeczenia sądowe, a także wobec słusznie dostrzeżonej przez Sąd Okręgowy, ewoluowania ciężaru gatunkowego kolejnych przestępczych dokonań ku coraz poważniejszym, całkowicie zasadne okazało się podwyższenie kary orzeczonej wobec oskarżonego.

Celem analizy okoliczności niniejszej sprawy - podmiotowych i przedmiotowych, dokonanej przez pryzmat zasad i dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., jest określenie trafnej reakcji karnej. Temu właśnie służy potrzeba takiego wyważenia kary, aby jej dolegliwość nie przekraczała przypisanego sprawcy stopnia winy. Stąd też wynika potrzeba uwzględnienia nadto stopnia społecznej szkodliwości czynu, celów jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Trafność reakcji karnej realizuje potrzebę sprawiedliwego osądzenia sprawy, a uzyskanie takiego efektu, jest w istocie obowiązkiem sądu (por. wyrok SN z 05.03.2019 r., II DSI 13/18, LEX nr 2632313, wyrok SA w Gdańsku z 11.07.2019 r., II AKa 125/19, LEX nr 2749039).

Mając na uwadze szereg trafnie podniesionych w apelacji prokuratora argumentów, Sąd Apelacyjny dostrzegł potrzebę skorygowania pewnych mankamentów, dotyczących ocen odzwierciedlonych w zaskarżonym wyroku, a w ślad za tym - orzeczenie wobec oskarżonego kary w stosownie wyższym wymiarze. Całościowa, przedstawiona powyżej analiza okoliczności tej sprawy, doprowadziła do konstatacji, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat, spełnia warunki trafnej represji i stwarza uzasadnione podstawy do przewidywania, że pozwoli osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, jak również w dostatecznym stopniu wywrze wpływ na świadomość prawną społeczeństwa, przede wszystkim w sensie odstraszenia innych osób od popełniania tego rodzaju przestępstw. Zauważyć przy tym należy, że kara 5 lat pozbawienia wolności, nie jest w realiach niniejszej sprawy, karą nadmiernie łagodną. Wnikając głębiej w sens zestawienia czynu przypisanego oskarżonemu z innymi typowymi przestępstwami tego rodzaju (co Sąd pierwszej instancji niefortunnie wykorzystał jako jedyny wyznacznik oceny stopnia szkodliwości społecznej), można uznać za uprawioną ocenę, że czyn R. D. nie należy do szczególnie brutalnych i drastycznych rozbojów. Kara 8 lat pozbawienia wolności, wnioskowana w apelacji przez prokuratora, byłaby wtedy jedynie karą racjonalną, trafną i sprawiedliwą, gdyby w grę wchodziło działanie o wyższym stopniu szkodliwości społecznej, bardziej dotkliwych skutkach i ewentualnie popełnione z jeszcze wyższym stopniem zawinienia. Zaznaczyć należy, że kara zbyt surowa, nie stanowi trafnej represji i nie tylko może prowadzić do skutków odwrotnych od pożądanych w zakresie prewencji indywidualnej, ale też kłóci się z racjami sprawiedliwości i praworządności. Słuszności powyższych spostrzeżeń, nie podważa przekonanie niektórych osób o potrzebie daleko idącej surowości kar, bez względu na brak ku temu racjonalnych przesłanek mających oparcie w realiach sprawy, z czym zaś wiąże się ryzyko tego rodzaju, że sprawca z powodu nazbyt surowego potraktowania wzbudzać może u części społeczeństwa współczucie, co nie byłoby pożądanym efektem (por. wyrok SA w Krakowie z 23.04.1998 r., II AKa 48/98, KZS 1998/4-5/49). Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15.05.2019 r., III KK 146/19, Prok. i Pr. - wkł. 2020/3/2 - "Kara musi być adekwatną i wystarczającą dolegliwością zadawaną sprawcy z powodu popełnienia przez niego przestępstwa", ważne jest, aby była tak ukształtowana, żeby zdolna była osiągnąć wyznaczone jej cele.

Okoliczności, wskazane w apelacji i zasługujące na uwzględnienie, znalazły swoje odzwierciedlenie w powyższej argumentacji, nie można natomiast podzielić poglądu prokuratora co do tego, że na zaostrzenie kary winna wpłynąć również postawa oskarżonego, w tym nieprzyznanie się, bezkrytyczny stosunek do czynu oraz brak skuchy. Zauważyć należy, że negowanie sprawstwa nie stanowi okoliczności, wpływającej na potrzebę zastosowania wobec sprawcy surowszego wymiaru kary. Analogicznie postrzegać należy również, związany z tym, brak krytycznej oceny czynu. Logiczną zaś konsekwencją nieprzyznania się jest także brak skruchy, nie sposób bowiem oczekiwać, aby sprawca negujący popełnienie przestępstwa, równocześnie wyrażał z powodu jego dokonania, żal i skruchę (por. wyrok SA we Wrocławiu z 07.11.2019 r., II AKa 317/19, LEX nr 2761629).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu R. D. kary 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się częściowo zasadny w tym znaczeniu, że Sąd odwoławczy dostrzegł potrzebę zmiany wyroku, ale nie w taki dokładnie sposób, jak wnioskował prokurator. Uznał bowiem, że zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie, a więc co do kary, jest uzasadniona i w rezultacie orzeczoną wobec oskarżonego karę podwyższył do wymiaru 5 lat pozbawienia wolności, nie stwierdził natomiast istnienia przekonujących podstaw, aby zaostrzyć ją do wysokości 8 lat pozbawienia wolności. Szczegółowa argumentacja dotycząca tej kwestii, zawarta jest powyżej, w ramach oceny zasadności zarzutu apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wobec faktu kwestionowania apelacją jedynie wymiaru kary zasadniczej orzeczonej wobec oskarżonego i z racji dokonania w tym zakresie zmiany przez sąd odwoławczy, nie zaistniała potrzeba wydania rozstrzygnięcia o utrzymaniu w mocy wyroku w jakimkolwiek zakresie, albowiem jego część nie objęta zaskarżeniem jest prawomocna.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wysokości kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego R. D..

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec częściowego uwzględnienia zarzutu apelacji i dostrzeżenia zasadności podwyższenia kary orzeczonej wobec oskarżonego, zmieniono wyrok w zaskarżonej części.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 738 zł z VAT tytułem opłaty na nieopłaconą przez oskarżonego pomoc prawną - obronę udzieloną z urzędu R. D. w postępowaniu odwoławczym - na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym i wymierzono opłatę w kwocie 400 zł za obie instancje - na podstawie art. 635 k.p.k., art. 634 i 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Małgorzata Jankowska SSA Stanisław Kucharczyk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana