Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 lutego 2012r. powód R. N. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 18000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2011r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek wypadku z dnia 31 maja 2011r. oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za skutki doznanych przez niego obrażeń mogące pojawić się w przyszłości i o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt II C 762/12.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 31 maja 2011r. jadąc rowerem na odcinku drogi powiatowej nr (...) O.-Ż. gm. O. doznał uszczerbku na zdrowiu, gdyż spadł na niego konar drzewa. Na skutek przedmiotowego wypadku powód doznał złamania nasady dalszej kości ramiennej prawej oraz stłuczenia twarzy. Wskazał, że został poddany zabiegowi operacyjnemu zespolenia złamania płytą AO i śrubami. Po operacji założono powodowi opatrunek gipsowy ramienny i skierowano na Oddział (...) Urazowo-Ortopedycznej, gdzie przebywał do dnia 22 czerwca 2011r. Podniósł, że w dalszym ciągu odczuwa skutki przedmiotowego wypadku. W związku z niesprawnością prawej ręki i ograniczeniami ruchowości pozbawiony został możliwości aktywnego uprawiania sportu, co czynił przed wypadkiem a powyższe okoliczności w znacznym stopniu wpływają na stan zdrowia psychicznego powoda, powiększając rozmiar doznanej na skutek wypadku krzywdy. Powód zgłosił szkodę u pozwanego, który był ubezpieczycielem Powiatowego Zarządu Dróg w C.. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił powodowi wypłaty świadczeń, stwierdzając, że nie znajduje przesłanek do uznania odpowiedzialności ubezpieczonego za krzywdę powoda, gdyż konar, który spadł na jezdnię był zdrowy a przyczyną jego oderwania była siła wyższa. Wskazał, że w okresie od dnia 2 marca do dnia 25 maja 2011r. pracownicy Powiatowego Zarządu Dróg w C. wykonywali prace związane z usunięciem suchych konarów i gałęzi. Zdaniem powoda w okresie od dnia 25 maja 2011r. do dnia wypadku droga powiatowa nr (...) była w nienależyty sposób kontrolowana przez w/w Powiatowy Zarząd Dróg, co sprawiło, że nie została na czas usunięta wisząca w konarach drzewa luźna gałąź zagrażająca w sposób bezpośredni bezpieczeństwu w ruchu drogowym; w ocenie powoda gałąź tak dużych rozmiarów nie mogła samoczynnie oderwać się od drzewa i upaść. Gałąź musiała być oderwana przy okazji wichury, jaka miała miejsce przed wypadkiem. Wobec powyższego decyzja pozwanego o odmowie wypłaty jakichkolwiek świadczeń jest nieuzasadniona, w związku z czym żądanie od niego zadośćuczynienia jest zasadne.

(pozew k. 2-8)

Pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 27 sierpnia 2013r. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Przyznał, że zdarzenie, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała miało miejsce na odcinku drogi powiatowej nr (...) O.-Ż. gm. O. oraz że za utrzymanie drogi w należytym stanie w tym za zapewnienie bezpieczeństwa jej użytkowników odpowiada Powiatowy Zarząd Dróg w C.. Podniósł, że odpowiedzialność Zarządu Dróg jest oparta na zasadzie winy. Zdaniem pozwanego z faktu oderwania się konaru drzewa, który spadł na jednię, powód nie może wyprowadzać wniosku, że przyczyną złamania gałęzi było zawinione działanie zarządcy drogi. W ocenie pozwanego Powiatowy Zarząd Dróg w C. nie ponosi odpowiedzialności za szkodę powoda z uwagi na utrzymanie drogi w bardzo dobrym stanie technicznym. Pozwany wskazał, że droga powiatowa, na której powód uległ wypadkowi od dnia 2 marca do dnia 25 maja 2011r. była w przebudowie na odcinku 13,160 km. W tym czasie były usuwane drzewa kolidujące i zagrażające bezpieczeństwu w ruchu drogowym oraz dokonano zabiegów dotyczących usunięcia suchych konarów i gałęzi. Pozwany wskazał, że nie było podstaw do ścięcia przedmiotowego konaru, gdyż był on zdrowy a odłamanie gałęzi nastąpiło na skutek siły wyższej tj. wiejącego ze znaczą siłą wiatru.

Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił, na czym polegało zawinione działanie Powiatowego Zarządu Dróg w C., które doprowadziło do szkody. Pozwany zakwestionował nadto wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując, że żądana kwota w okolicznościach faktycznych sprawy jest wygórowana.

(odpowiedź na pozew k. 57-58)

Wyrokiem z dnia 9 maja 2013r. sąd oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(wyrok k. 100; postanowienie o sprostowaniu wyroku k. 101)

Powyższy wyrok zaskarżył w całości powód, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Na skutek apelacji powoda wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2014r., sygn. akt V Ca 3567/13, Sąd Okręgowy w W. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

(apelacja k. 122-128; wyrok SO k. 172; uzasadnienie wyroku SO k. 173-180)

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2011r. w godzinach popołudniowych powód jechał rowerem drogą powiatową nr (...) O.-Ż.-G. od G. w stronę O., kiedy to został uderzony przez świeży, niespróchniały konar drzewa o długości ok. 6 m, który wcześniej zwisał z drzewa i oberwał się, spadając na powoda. W dniu zdarzenia pogoda była słoneczna a przed dniem poprzedzającym zdarzenie pogoda była bezdeszczowa ale z porywistymi i silnymi wiatrami. (zeznania świadka S. G. k. 83-84; zeznania powoda k. 81-82, k. 312)

Zarządcą drogi powiatowej nr (...) jest Powiatowy Zarząd Dróg w C., który w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego na okres od dnia 1 kwietnia 2011r. do dnia 31 marca 2012r., nr polisy (...). (bezsporne; kopia polisy k. 42)

Przed datą zdarzenia, w okresie od 2 marca do 25 maja 2011r. droga powiatowa nr (...) była w przebudowie na odcinku 13,160 km. Prace remontowe obejmowały m.in. usunięcie suchych konarów i gałęzi drzew rosnących w pobliżu jezdni. (bezsporne; pismo Powiatowego Zarządu Dróg w C. k. 45; zeznania świadka J. B. k. 311)

Po wypadku powód w okresie od dnia 31 maja do dnia 22 czerwca 2011r. przebywał na Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej w C., gdzie rozpoznano u niego na skutek przedmiotowego wypadku: otwarte wieloodłamowe złamanie I stopnia nasady kości ramiennej prawej i ogólne potłuczenia. W czasie pobytu na Oddziale powód został poddany zabiegowi operacyjnemu zespolenia złamania płytą AQ i śrubami a następnie założono mu gips ramienny. Skierowano go na zabiegi fizjoterapeutyczne od lipca do października 2011r.

(historia choroby k. 25, k. 210-214; przebieg choroby k. 27, k. 215; skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 29-33; karta informacyjna k. 24, k. 216)

Na skutek przedmiotowego wypadku powód w okresie od 31 maja do 30 listopada 2011r. był niezdolny do pracy. (bezsporne; kopie zaświadczeń lekarskich k. 34-39)

Powód jest z zawodu kierowcą, obecnie na emeryturze. Przed wypadkiem był osobą aktywną, intensywnie uprawiał amatorsko kolarstwo, pokonując rocznie na rowerze do 10000 km. Obecnie nadal odczuwa dolegliwości bólowe ręki, które zaostrzają się przy zmianie pogody i przy większym wysiłku. Nie jest zdolny całkowicie zginać ręki ze względu na śruby ograniczające sprawność ruchową i dźwigać ciężkich przedmiotów. Nadal przyjmuje środki przeciwbólowe. W związku z dolegliwościami ręki nie jest w stanie jeździć na rowerze.

(zeznania powoda k. 81-82, k. 312)

Podsumowując: W wyniku wypadku z dnia 31 maja 2011r. powód doznał urazu prawego stawu łokciowego pod postacią otwartego wieloodłamowego złamania nasady dalszej kości ramiennej prawej. Złamanie nasady dalszej kości ramiennej prawej było leczone operacyjnie i zostało wygojone z pozostawieniem ograniczenia wyprostu w stawie łokciowym ok. 45 ^◦. Ograniczenie ruchomości w obrębie prawego stawu łokciowego ma charakter trwały i upośledza funkcję czynnościową kończyny górnej prawej w stopniu znacznym. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem z dnia 31 maja 2011r. wynosi 15%. (opinia biegłego ortopedy traumatologa k. 264-266)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu. Pozwany pismem z dnia 6 października 2011r. odmówił uznania swojej odpowiedzialności za szkodę informując, iż zgromadzony materiał otrzymany od ubezpieczającego wskazuje na to, że Powiatowemu Zarządowi Dróg w C. nie można przypisać winy za zaistniałe zdarzenie. bezsporne; pismo pozwanego k. 41)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dokumenty i kopie dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana oraz w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne a także na podstawie zeznań świadków S. G. oraz J. B. i zeznań powoda stosownie do art. 299 i nast. k.p.c., gdyż były one spójne, logiczne, nie było między nimi sprzeczności i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

Ponadto Sąd miał na uwadze ustalenia i wnioski płynące z opinii biegłego ortopedy traumatologa M. R.. Biegły ten w opinii z dnia 29 grudnia 2015r. wykazał, że w wyniku wypadku z dnia 31 maja 2011r. powód doznał urazu prawego stawu łokciowego pod postacią otwartego wieloodłamowego złamania nasady dalszej kości ramiennej prawej. Ograniczenie ruchomości w obrębie prawego stawu łokciowego w ocenie biegłego ma charakter trwały i upośledza funkcję czynnościową kończyny górnej prawej w stopniu znacznym. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem z dnia 31 maja 2011r. biegły ustalił na 15%.

Opinia ta nie była w jakimkolwiek zakresie kwestionowana przez strony postępowania. Stanowiła zatem pełnowartościowy dowód w sprawie umożliwiający poczynienie na jej podstawie niezbędnych ustaleń.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego ubezpieczyciela kwoty 18000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 31 maja 2011r., podnosząc, że pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ponosi wobec powoda odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (ubezpieczony). Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Do ustalenia pojęcia szkody i zakresu odszkodowania zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że powód w dniu 31 maja 2011r. uległ wypadkowi na drodze powiatowej nr (...) O.-Ż.-G., której zarządcą jest Powiatowy Zarząd Dróg w C., który w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Sporna natomiast była odpowiedzialność zarządcy drogi, i, co za tym idzie, pozwanego ubezpieczyciela, za krzywdę doznaną przez powoda.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007, Nr 19, poz. 115 z późn. zm.; dalej: UDPubl.) drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe oraz drogi gminne.

Stosownie do art. 19 ust. 1 UDPubl. organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Ust. 2 pkt 3 powołanego przepisu stanowi, że zarządcą dróg powiatowych jest zarząd powiatu.

Zgodnie z art. 20 pkt 4) powołanej ustawy do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2), zgodnie zaś z art. 20 pkt 16) – utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów.

Zarządcą drogi powiatowej nr (...), na której doszło do zdarzenia był, jak wskazano powyżej, Powiatowy Zarząd Dróg w C., co było bezsporne. Zatem to na Powiatowym Zarządzie Dróg w C. ciążył obowiązek należytego utrzymywania zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów i to pozwany jako ubezpieczyciel Zarządu Dróg z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej będzie odpowiadać za szkodę wyrządzoną powodowi w wyniku niewywiązania się z tego obowiązku, stosownie do art. 415 k.c. Należy tu podkreślić, iż dla przyjęcia odpowiedzialności w prawie cywilnym nie jest konieczne wystąpienie winy umyślnej czy też rażącego niedbalstwa, lecz wystarcza niedołożenie należytej staranności (zob. m.in. A. O., Komentarz do art. 415 Kodeksu cywilnego [w:] K. A. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, Lex 2014.

Z materiału dowodowego w sprawie wynika, że Powiatowy Zarząd Dróg w C. nie dołożył należytej staranności w zapewnieniu utrzymania drogi powiatowej nr (...), na której doszło do wypadku. Zaniechano bowiem usunięcia zwisającego konaru drzewa, który zsunął się i spadł na powoda, co wynikało z wiarygodnych i spójnych zeznań samego powoda oraz świadka S. G.. Wskazać tu należy, że nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, czy konar został ułamany w wyniku silnego wiatru, czy też został pozostawiony przez pracowników dokonujących remontu odcinka przedmiotowej drogi. To bowiem Powiatowy Zarząd Dróg w C. był obowiązany do usunięcia konaru drzewa zagrażającego bezpieczeństwu ruchu drogowego. Tak więc Powiatowy Zarząd Dróg w C. nie dochował należytej staranności w utrzymaniu drogi, co już uzasadnia przyjęcie jego winy. Pomiędzy naruszeniem czynności narządów ciała powoda a winą ubezpieczonego zachodzi też w okolicznościach sprawy adekwatny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 k.c., w związku z czym żądanie przez powoda od pozwanego jako ubezpieczyciela zadośćuczynienia jest zasadne.

Zgodnie z art. 444 § 1 w zw. z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Należy podkreślić, iż w myśl przyjętego w doktrynie i ugruntowanego w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądu, zadośćuczynienie określane na podstawie art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się z kolei cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi. Kwota zadośćuczynienia nie może być jednak nadmierna, winna być należycie wyważona i utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85, LEX nr 8713).

W świetle ugruntowanej linii orzecznictwa ustalony stopień utraty zdrowia w żadnym razie nie jest równoznaczny z rozmiarem krzywdy i wielkością należnego zadośćuczynienia (por. wyrok SN z dnia 5 października 2005 roku, I PK 47/05). Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy za konieczne uważa się uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałości skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości, a także stopnia winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia (por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 roku, IV CSK 99/05, LEX 1988509; wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 roku, II CK 131/03, LEX 327923; wyrok SN z 19 stycznia 1980 roku, IV CR 283/80, OSN 1981, Nr 5, poz. 81). Sąd winien brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za krzywdę zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne związane z zaburzeniami w funkcjonowaniu organizmu, ich długotrwałość i uciążliwość, utratę możliwości korzystania z rozrywek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1969 r., I PR 178/69). Wysokość zadośćuczynienia powinna odpowiadać wielkości ustalonej krzywdy, ponieważ w przybliżeniu świadczenie stanowić ma ekwiwalent utraconych dóbr. Na marginesie zważyć należy, iż trwałość skutków uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia nie stanowi przesłanki żądania ochrony na podstawie ar. 445 § 1 k.c., chociaż może mieć wpływ na rozmiar kompensaty (por. wyrok SN z dnia 5 maja 1967 roku, I PR 118/67).

Dokonując wykładni pojęcia „sumy odpowiedniej” należy stwierdzić, iż pojęcie to w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z dnia 28.09.2001r., III CKN 427/00). Warto przy tym dodać, że oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia, jako „odpowiedniej", Sąd korzysta z daleko idącej swobody, niemniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od kwot zasądzanych w analogicznych przypadkach.

Należy tu podkreślić, iż obrażenia powoda tj. uraz prawego stawu łokciowego pod postacią otwartego wieloodłamowego złamania nasady dalszej kości ramiennej prawej oraz odczuwane w następstwie tego dolegliwości są wyłącznie skutkiem wypadku, któremu uległ powód w dniu 31 maja 2011r. – wynika to bowiem tak z wiarygodnej opinii biegłego M. R., jak też z dokumentacji medycznej i zeznań powoda i świadka S. G.. Nie ulega wątpliwości, iż w związku z odniesionymi obrażeniami i odczuwanymi dolegliwościami konieczne było przeprowadzenie zabiegów rehabilitacyjnych, którym powód nie był poddawany przed wypadkiem. Nie można tu pominąć faktu, że powód przed wypadkiem był osobą sprawną i aktywną fizycznie a po wypadku musiał w ogóle zrezygnować np. z jazdy na rowerze. Podkreślenia tu również wymaga, że powód nadal odczuwa dolegliwości związane z wypadkiem – dolegliwości bólowe ręki, które zaostrzają się przy zmianie pogody oraz przy większym wysiłku. Nie jest zdolny również całkowicie zginać ręki ze względu na śruby ograniczające sprawność ruchową oraz nie jest w stanie dźwigać ciężkich przedmiotów. Nadal przyjmuje środki przeciwbólowe. Podkreślenia wymaga, iż, jak wynika z opinii biegłego, ograniczenie ruchomości w obrębie prawego stawu łokciowego w ocenie biegłego ma charakter trwały i upośledza funkcję czynnościową kończyny górnej prawej w stopniu znacznym.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 18000 zł zgodnie z żądaniem pozwu. Suma ta odpowiada rozmiarowi krzywdy doznanej przez powoda i pozwoli w jakimś rozmiarze ją zrekompensować.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie żądania zasądzenia odsetek ustawowych Sąd oparł na treści art. 481 § 1 i 2 k.c., uwzględniając zmianę jego brzmienia.

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 6 października 2011r. do dnia zapłaty, tj. od daty wydania przez pozwanego decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia, bowiem już w tej dacie pozwany mógł spełnić świadczenie w wysokości odpowiadającej zakresowi krzywdy powoda, zatem od tego dnia pozostaje w zwłoce w spełnieniu świadczenia na rzecz powoda.

Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w K. wyrażone w wyroku z dnia 20 stycznia 2014r., I ACa 763/13, że w obecnych realiach ekonomicznych zasądzenie odsetek od daty wyrokowania uzasadnione jest tylko w sytuacjach, gdy w dacie wcześniejszego wezwania proces leczenia uprawnionego do zadośćuczynienia nie został zakończony, a jego stan zdrowia ustabilizował się dopiero w toku procesu. W takiej sytuacji podstawą ustalania przez sąd zadośćuczynienia jest stan zdrowia uprawnionego z daty wyrokowania, odmienny od stanu z daty wezwania do zapłaty. Taka sytuacja uzasadnia zasądzenie odsetek zwłoki od daty wyrokowania, jako że w tej dacie wykrystalizowany został całokształt okoliczności uzasadniających zasądzenie zadośćuczynienia w danej kwocie. W niniejszej sprawie leczenie powoda zostało zakończone, stąd zasadne było zasądzenie odsetek od daty wskazanej w pozwie.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2864,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się: wynagrodzenie pełnomocnika powoda – adwokata w wysokości 2400 zł stosownie do § 6 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013, poz. 461) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa oraz 447,52 zł wynagrodzenia biegłego wypłaconego z zaliczki uiszczonej przez powoda.

Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla W. (...) kwotę 900 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu jak w punkcie III wyroku stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. z 2010, Nr 90, poz. 594) w zw. z art. 98 k.p.c.

SSR Joanna Bukowska

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

SSR Joanna Bukowska