Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w III Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący SSO Marek Buczek

Ławnicy Roman Kowalik, Piotr Smyczek

Protokolant Joanna Matejkowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Marty Midery

po rozpoznaniu w dniu: 08 listopada 2013 r. 02 grudnia 2013 r., 20 stycznia 2014 r.,

28 lutego 2014 r., 31 marca 2014 r.

sprawy karnej

1. M. Z. (1) ur. (...)

w J. syna K. i G. zd. S.

2. A. W. (1) ur. (...)

w J. córki L. i W. zd. W.

3, G. B. (1) ur. (...)

w J. syna E. i B. zd. R.

4. R. D. ur. (...)

w J. syna M. i K. zd. K.

oskarżonych o to, że:

I.  w dniu 22 czerwca 2013 roku w J. w mieszkaniu przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu, używając i posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci młotka, wzięli udział w pobiciu W. S., w którym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk, dokonując jednocześnie rozboju na osobie wymienionego, w ten sposób, że użyli wobec niego przemocy polegającej na uderzaniu młotkiem i drewnianą szczotą w głowę, biciu z otwartej dłoni i pięściami oraz kopaniu nogami po całym ciele, rzucaniu w pokrzywdzonego różnymi przedmiotami, w tym metalowym imadłem, a także grozili mu obcięciem palca przy użyciu scyzoryka powodując przy jego użyciu ranę kłutą okolicy lewego kolana, w wyniku czego spowodowali u W. S. obrażenia w postaci licznych ran tłuczonych głowy, obrzęku nosa z podejrzeniem złamania kości nosa, a także rany ciętej okolicy kolana lewego, naruszające czynności narządów ciała oraz powodujące rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia dekoder telewizji cyfrowej (...) marki W. (...) wraz z pilotem o wartości 100 złotych, 80 gram tytoniu o wartości 20 złotych, maszynkę do skręcania papierosów o wartości 25 złotych, lokówkę o wartości 30 złotych, zegarek o wartości 20 złotych i nożyk o wartości 20 złotych, czym spowodowali straty o łącznej wartości 215 złotych na szkodę W. S., przy czym M. Z. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 lutego 2007 roku w sprawie II K 918/06 za czyny z art. 278 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 maja 2007 roku w sprawie II K 272/07 za czyn z art. 278 § 5 kk i inne na karę 1 roku pozbawienia wolności, które objęte zostały wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 20 grudnia 2011 roku w sprawie II K 1735/11, na mocy którego wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.12.2010 roku do 20.03.2012 roku z zaliczeniem na poczet kary dnia 02.10.2006 r., 07.11.2006 r., 08.11.2006 r. i okresu od 23.07.2009 r. do 09.10.2009 r., a nadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 września 2009 roku w sprawie VII K 961/09 za czyny z art. 279 § 1 kk i inne na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.10.2009 r. do 09.12.2010 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 22.05.2009 r. do 23.07.2009 r., zaś A. W. (1) zarzucanego jej czynu dopuściła się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazaną wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10 stycznia 2003 roku w sprawie II K 1518/02, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 11 kwietnia 2003 roku w sprawie VI Ka 162/03, za czyn z art. 280 § 1 kk, na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 13.08.2006 r. do 20.06.2007 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 27.09.2002 r. do 13.01.2003 r., wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 marca 2009 roku w sprawie II K 474/08 za czyny z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawiania wolności, którą odbyła w okresie od 03.02.2012 r. do 14.03.2013 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 18.09.2007 r. do 01.12.2008 r., a nadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 września 2009 roku w sprawie VII K 961/09 za czyny z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 04.02.2010 r. do 03.02.2012 r., z zaliczeniem na poczet kary dnia 22.05.2009 r., zaś G. B. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 03 marca 1999 roku w sprawie II K 56/99 za czyny z art. 208 dkk i inne, za które wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 czerwca 1999 roku w sprawie II K 524/99 za czyn z art. 279 § 1 kk i inne, za które wymierzono mu karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które to kary objęte zostały następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 października 1999 roku w sprawie II K 859/99, na podstawie którego wymierzono mu kare łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 02 czerwca 2008 roku do 11 października 2008 roku, z zaliczeniem okresów od 22 stycznia 2002 roku do 04 lutego 2004 roku i od 14 marca 2005 roku do 23 czerwca 2006 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 lipca 2004 roku w sprawie VII K 625/04 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara objęta została wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 02 lutego 2005 roku w sprawie VII K 1412/04, podstawie którego wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03 kwietnia 2008 roku do 02 czerwca 2008 roku i od 11 października 2008 roku do 16 lutego 2010 roku, z zaliczeniem okresu od 18 września 2004 roku do 14 marca 2005 roku, zaś R. D. zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 kwietnia 2007 roku w sprawie II K 203/07 za czyny z art. 280 § 1 kk i inne na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 kwietnia 2011 roku do 12 października 2011 roku, z zaliczeniem na poczet kary okresów od 12 stycznia 2007 roku do 19 listopada 2007 roku i od 19 maja 2008 roku do 20 stycznia 2010 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 lipca 2010 roku w sprawie II K 1621/10 za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 20 kwietnia 2010 roku do 21 kwietnia 2011 roku i od 12 października 2011 roku do 11 kwietnia 2013 roku,

tj. o czyn z art. 280 § 2 kk, art. 159 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wobec M. Z. (1), zaś wobec A. W. (1) o czyn z art. 280 § 2 kk, art. 159 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, zaś wobec G. B. (1) i R. D. o czyn z art. 280 § 2 kk, art. 159 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

a nadto G. B. (1) o to, że:

II.  w dniu 06 września 2013 roku w J. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonym nieletnim, używając przemocy wobec M. K. (1), polegającej na uderzaniu go i kopaniu po całym ciele, w wyniku czego spowodowali u niego obrażenia w postaci złamania ściany dolnej oczodołu lewego, krwiaka zatoki szczękowej lewej i obrzęku, krwiaka i odmy podskórnej oczodołu lewego, naruszające czynności narządów ciała oraz powodujące rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu dokonali zaboru w celu przywłaszczania z kieszeni jego spodni pieniędzy w kwocie 300 złotych, czym działali na szkodę M. K. (1), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w pkt 1,

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

III.  w bliżej nieokreślonym dniu w lipcu 2013 roku w J., z terenu posesji numer (...) przy ulicy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego w kolorze niebieskim o wartości 400 złotych, czym działał na szkodę E. D., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 lipca 2004 roku w sprawie VII K 625/04 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 13 października 2004 roku w sprawie VII K 895/04 za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności, które to kary objęte zostały wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 02 lutego 2005 roku w sprawie VII K 1412/04, podstawie którego wymierzono mu kare łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03 kwietnia 2008 roku do 02 czerwca 2008 roku i od 11 października 2008 roku do 16 lutego 2010 roku, z zaliczeniem okresu od 18 września 2004 roku do 14 marca 2005 roku,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

IV.  w dniu 17 sierpnia 2013 roku w J. przy ulicy (...), poprzez uderzenie pięścią dokonał uszkodzenia wkładu w lusterku zewnętrznym prawym w oznakowanym radiowozie policyjnym L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował straty w wysokości 339,65 złotych na szkodę Komendy Miejskiej Policji w J., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w pkt 3,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

I. uznaje M. Z. (1), A. W. (1), G. B. (1) i R. D. za winnych tego, że 22 czerwca 2013 r. w J. działając wspólnie i w porozumieniu w celu dokonania rozboju wzięli udział w pobiciu W. S. narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk w ten sposób, że zadawali mu uderzenia pięściami, otwarta dłoniom i kopali po całym ciele z tym, że M. Z. (1) i G. B. (1) działali w sposób bezpośrednio zagrażający życiu W. S. w ten sposób, że posłużyli się nożem, zadając nim uderzenie w okolicę lewego kolana oraz posłużyli się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci młotka zadając nim oraz drewnianą szczotką uderzenia w głowę, a także rzucali w W. S. różnymi przedmiotami, w tym metalowym imadłem w wyniku czego spowodowali u W. S. obrażenia w postaci licznych ran tłuczonych głowy, obrzęku nosa z podejrzeniem złamania kości nosa, a także rany ciętej okolicy kolana lewego, naruszające czynności narządów ciała oraz powodujące rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia dekoder telewizji cyfrowej (...) marki W. (...) wraz z pilotem o wartości 100 złotych, 80 gram tytoniu o wartości 20 złotych, maszynkę do skręcania papierosów o wartości 25 złotych, lokówkę o wartości 30 złotych, zegarek o wartości 20 złotych i nożyk o wartości 20 złotych, czym spowodowali straty o łącznej wartości 215 złotych na szkodę W. S. z tym, że oskarżeni działali w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych jak w punkcie I części wstępnej wyroku z tym, że:

- A. W. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 474/08 skazana została za przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, i w zw. z art. 91 § 1 kk na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie VII K 961/09 skazana została za przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk na karę 2 lat pozbawiania wolności,

- M. Z. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie VII K 961/09 skazany został za przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- R. D. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 1621/10 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z aert. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawiania wolności,

tj. przestępstwa z art.:

- 157 § 1 kk i art. 280 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 11 § 2 kk wobec M. Z. (1),

- 157 § 1 kk i art. 280 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i art. 11 § 2 kk wobec G. B. (1),

- 158 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i art. 11 § 2 kk wobec A. W. (1),

- 158 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i art. 11 § 2 kk wobec R. D.

i za to na podstawie:

- art. 11 § 3 kk i art. 280 § 2 kk wymierza M. Z. (1) karę 6 /sześciu/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności,

- art. 11 § 3 kk i art. 280 § 2 kk i art. 64 § 2 kk wymierza G. B. (1) karę 6 /sześciu/ lat pozbawienia wolności,

- art. 11 § 3 kk i art. 280 § 1 kk i art. 64 § 2 kk wymierza A. W. (1) i R. D. karę po 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności;

II. uznaje G. B. (1) za winnego czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 11 § 3 kk i art. 280 § 1 kk i art. 64 § 2 kk wymierza mu karę 3 /trzech/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznaje G. B. (1) za winnego popełnienia czynów opisanych w punkcie III i IV części wstępnej wyroku stanowiących odpowiednio wykroczenia z art. 119 § 1 kw i 124 § 1 kw i za to na podstawie art. 9 § 2 kw i art. 119 § 1 kw wymierza łącznie karę 30 /trzydziestu/ dni aresztu;

IV. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza G. B. (1) karę łączną 7 /siedmiu/ lat i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

V. zasądza od G. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa Komendy Miejskiej Policji w J. kwotę 554,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 02 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty;

VI. na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 kpc wyrokowi w punkcie V nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

VII. zasądza od M. Z. (1) na rzecz W. S. kwotę 50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

VIII. zasądza od A. W. (1) na rzecz W. S. kwotę 50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

IX. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza:

- M. Z. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 22 czerwca 2013 r. do dnia 03 kwietnia 2014 r.,

- A. W. (1) okres tymczasowego aresztowania od dnia 23 czerwca 2013 r. do dnia 03 kwietnia 2014 r.,

- G. B. (1) okres zatrzymania, tj. dzień 17 sierpnia 2013 r. i okres tymczasowego aresztowania od dnia 23 września 2013 r. do dnia 03 kwietnia 2014 r.

- R. D. okres tymczasowego aresztowania od dnia 01 października 2013 r. do dnia 03 kwietnia 2014 r.;

X. na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca W. S. dowody rzeczowe w postaci metalowego imadła w kolorze niebieskim i młotka z drewnianą rękojeścią znajdujących się wykazie dowodów rzeczowych pod pozycją Drz 17/13 ;

XI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 300 zł i dalsze 69 zł /tytułem podatku VAT/, adw. I. M. koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 1500 zł i dalsze 345 zł /tytułem podatku VAT/, adw. M. G. (1) koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 1500 zł i dalsze 345 zł /tytułem podatku VAT/, adw. W. O. koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 1200 zł i dalsze 276 zł /tytułem podatku VAT/, adw. F. B. koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 1200 zł i dalsze 276 zł /tytułem podatku VAT/;

XII. na podstawie art. 102 kpc nie obciąża G. B. (1) kosztami związanymi z wniesieniem powództwa, a na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia M. Z. (1), A. W. (1), G. B. (1) i R. D. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2013 roku M. Z. (1) i A. W. (1) spotkali się pod sklepem (...) na ulicy (...) w J. z G. B. (1) i R. D.. Tam ustalili, iż udadzą się do mieszkania W. S. w J., znajdującego się przy ulicy (...), gdzie miała się znajdować bezdomna W. C.. G. B. (1), R. D., M. Z. (1) i A. W. (1) przybyli tam około godziny 21.

Dowód: wyjaśnienia G. B. (1) k. 222-223, k. 240-242, k. 360-362, k.402-404, k. 520v.-521, wyjaśnienia A. W. (1) k. 222-225, k. 521v-522.

Po przybyciu na miejsce A. W. (1) zapukała do drzwi mieszkania W. S.. Mieszkanie W. S. składa się między innymi z dwóch pokojów, z tym, że jeden z nich jest większy. W. S. nie znał A. W. (1). Kiedy W. S. otworzył jej drzwi od swojego mieszkania, niespodziewanie zza A. W. (1) wyłoniło się trzech towarzyszących jej mężczyzn – M. Z. (1), G. B. (1) i R. D.. Do mieszkania W. S. jako pierwszy wszedł M. Z. (1). Za nim weszła A. W. (1) oraz G. B. (1) i R. D.. A. W. (1) powiedziała W. S., że szukają kobiety o imieniu W., która miała ich okraść. Bezpośrednio po tym G. B. (1) zadał z dużą siłą uderzenie z pięści w nos W. S., powodując u niego obfity krwotok z tej części ciała. Następnie wspólnie z M. Z. (1) zaciągnęli pokrzywdzonego do większego pokoju, gdzie rzucili go na wersalkę i zaczęli na przemian zadawać mu uderzenia pięściami po całym ciele, w szczególności po jego głowie. W. S. zaczął wówczas głośno krzyczeć i wzywać pomocy, usiłował również zasłaniać rękoma głowę przed uderzeniami napastników. W tym czasie A. W. (1) i R. D. przeszli do sąsiedniego pokoju i zaczęli tam przeszukiwać tamto pomieszczenie. -

Dowód: zeznania W. S. k. 6-8, k. 91-97, k. 524-526v., zeznania M. A. k. 4-5, k. 604-604v., zeznania K. R. (1) k. 133-134, k. 604v.- 605, protokół oględzin miejsca zamieszkania pokrzywdzonego k. 15-18, protokół oględzin pokrzywdzonego k. 19-25, opinia sadowo – lekarska k. 137, częściowo wyjaśnienia G. B. (1) k. 222-223, k. 240-242, k. 360-362, k.402-404, k. 520v.-521, częściowo wyjaśnienia A. W. (1) k. 222-225, k. 521v-522.

M. Z. (1) i G. B. (1) przez cały czas zadawali W. S. uderzenia po całym ciele. G. B. (1) kopał go także po całym ciele. W pewnym momencie M. Z. (1) wziął do ręki znajdujący się w pokoju kij od miotły i zaczął nim z dużą siłą uderzać W. S., kierując uderzenia przeważnie w jego głowę. W. S. starał się zasłaniać rękoma się przed tymi uderzeniami, jednakże kilkakrotnie został trafiony przez M. Z. (1) kijem w głowę. M. Z. (1) kontynuował atak na W. S. aż do momentu połamania kija od miotły. W pewnym momencie wyciągnął z szafki metalowe imadło ważące około 2 kg i z odległości ok. 1,5 metra rzucił nim w kierunku W. S.. Nie zdołał jednak trafić pokrzywdzonego, ponieważ zdołał on się w porę uchylić w bok. Następnie M. Z. (1) wyciągnął młotek i kilkukrotnie z dużą siłą starał się uderzyć nim W. S. w głowę. W. S. zasłaniał przed uderzeniami rękoma, jednakże pomimo to został przez tego oskarżonego dwukrotnie trafiony młotkiem w głowę. W międzyczasie G. B. (1) cały czas zadawał W. S. uderzenia rękoma i kopał po całym ciele, głównie w okolice głowy.

Dowód: zeznania W. S. k. 6-8, k. 91-97, k. 524-526v., zeznania M. A. k. 4-5, k. 604-604v., zeznania K. R. (1) k. 133-134, k. 604v.- 605, protokół oględzin miejsca zamieszkania pokrzywdzonego k. 15-18, protokół oględzin pokrzywdzonego k. 19-25, opinia sadowo – lekarska k. 137, częściowo wyjaśnienia G. B. (1) k. 222-223, k. 240-242, k. 360-362, k.402-404, k. 520v.-521, częściowo wyjaśnienia A. W. (1) k. 222-225, k. 521v-522.

W pewnym momencie do pokoju, w którym znajdował się W. S. weszła A. W. (1), która miała w rękach skórzaną torebkę i perfumy. Oskarżona powiedziała do W. S., że rzeczy te są jej własnością. Następnie podeszła do pokrzywdzonego i dwukrotnie uderzyła go z otwartej dłoni po twarzy. Bezpośrednio po tym M. Z. (1) i G. B. (1) kontynuowali atak na W. S., zadając mu na przemian uderzenia pięściami po całym ciele, głównie zaś w okolice głowy. W pewnym momencie M. Z. (1) wyciągnął z kieszeni spodni scyzoryk, po czym zwrócił się do niego słowami „dawaj palec” i złapał go za rękę. W. S. zdołał wyrwać swoją rękę napastnikowi. Takie zachowanie pokrzywdzonego zdenerwowało M. Z. (1), który zaraz potem wbił ostrze noża w jego lewą nogę, tuż nad kolanem.

Dowód: zeznania W. S. k. 6-8, k. 91-97, k. 524-526v., zeznania M. A. k. 4-5, k. 604-604v., zeznania K. R. (1) k. 133-134, k. 604v.- 605 protokół oględzin miejsca zamieszkania pokrzywdzonego k. 15-18, protokół oględzin pokrzywdzonego k. 19-25, opinia sadowo – lekarska k. 137, częściowo wyjaśnienia G. B. (1) k. 222-223, k. 240-242, k. 360-362, k.402-404, k. 520v.-521, częściowo wyjaśnienia A. W. (1) k. 222-225, k. 521v-522.

W tym czasie M. Z. (1) podszedł do telewizora i zabrał dekoder telewizji cyfrowej (...) marki W. (...) wraz z pilotem o wartości 100 złotych. W międzyczasie do pokoju, w którym przebywał W. S., M. Z. (1) i G. B. (1), przyszedł również R. D. i z jednej ze znajdujących się tam szafek wyciągnął 80 gram tytoniu o wartości 20 złotych oraz maszynkę do skręcania papierosów o wartości 25 złotych. Nadto oskarżeni zabrali z mieszkania pokrzywdzonego także lokówkę o wartości 30 złotych, która znajdowała się w barku segmentu, w mniejszym pokoju mieszkania, zegarek o wartości 20 złotych i nożyk o wartości 20 złotych. Potem M. Z. (1), A. W. (1), G. B. (1) i R. D. opuścili mieszkanie W. S.. Na chwilę powrócił tam jeszcze M. Z. (1) i wyrwał kabel od telefonu stacjonarnego.

Dowód: zeznania W. S. k. 6-8, k. 91-97, k. 524-526v., zeznania M. A. k. 4-5, k. 604-604v., zeznania K. R. (1) k. 133-134, k. 604v.- 605 protokół oględzin miejsca zamieszkania pokrzywdzonego k. 15-18, wyjaśnienia G. B. (1) k. 222-223, k. 240-242, k. 360-362, k.402-404, k. 520v.-521.

W tym czasie do mieszkania W. S. weszła jego sąsiadka – C. D.. Podchodząc do mieszkania minęła się z wybiegającym stamtąd M. Z. (1), który odepchnął ją i zbiegł po schodach na dół do wyjścia. Bezpośrednio po wejściu do mieszkania pokrzywdzonego C. D. o zaistniałym zdarzeniu telefonicznie poinformowała policję.

Dowód: zeznania W. S. k. 6-8, k. 91-97, k. 524-526v., zeznania C. D. k. 135-136.

Na skutek zdarzenia W. S. doznał licznych ran tłuczonych głowy, obrzęku nosa z podejrzeniem złamania kości nosa a także rany ciętej okolicy kolana lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała oraz spowodowały rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

Dowód: opinia sądowo – lekarska dotycząca obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego k. 137

W bliżej niekreślonym dniu w lipcu 2013 roku G. B. (1) zabrał z terenu posesji przy ulicy (...) w J. rower górski o wartości 400 złotych stanowiący własność E. D.. Następnie rower ten sprzedał nieustalonej osobie za kwotę 200 złotych.

Dowód: zeznania E. D. k. 217-218 w sprawie III K 109/13 , k. 607 v., wyjaśnienia G. B. (1) k. 189- 191.

W dniu 17 sierpnia 2013 roku około godziny 12 w J. na placu przed sklepem (...) przy ul. (...) przechodząc obok radiowozu policyjnego L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uderzył ręką w prawe zewnętrzne lusterko tegoż pojazdu, powodując odpadnięcie wkładu tegoż lusterka. Następnie oskarżony wyrzucił wkład do lusterka na posesję przyległą do placu sklepowego i zbiegł z miejsca zdarzenia. Po krótkim pościgu G. B. (1) został zatrzymany przez funkcjonariusza Policji. G. B. (1) swoim działaniem spowodował straty w wysokości 339,65 złotych na szkodę Komendy Miejskiej Policji w J..

Dowód: zeznania D. B. k. 364-365, wyjaśnienia G. B. (1) k. 360-362, protokół oględzin radiowozu policyjnego L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) k. 346-351, pismo z dnia 20.09. 2013r. k. 370.

W dniu 6 września 2013 roku M. K. (1) otrzymał w pracy zaliczkę w kwocie 400 zł. na poczet przyszłego wynagrodzenia. Po pracy spotkał się na terenie S. ze swoim znajomym i wspólnie z nim pił alkohol. W trakcie tego spotkania do mężczyzn przyłączył się znany M. K. (1)- G. B. (1), który przyszedł wraz z 16-letnim P. W.. Po skończonym spotkaniu G. B. (1) zaproponował M. K. (1), aby wspólnie z nimi pojechał do J.. Po przyjeździe do J. M. K. (1) na prośbę G. B. (1) zakupił 0, 5 litra wódki, a następnie około godziny 19 mężczyźni udali się do parku przy ulicy (...). Tam G. B. (1) wspólnie z M. K. (1) i P. W. spożywali wcześniej zakupiony przez pokrzywdzonego alkohol. W pewnym momencie podczas wspólnego spożywania alkoholu G. B. (1) zaczął uderzać M. K. (1) pięściami po głowie, a także kopać go. Jednocześnie nakazał M. K. (1), by ten dał mu posiadane przez niego pieniądze. W tym czasie P. W. przytrzymywał M. K. (1) za ubranie. Kiedy M. K. (1) na skutek ataku G. B. (1) upadł na ziemię, oskarżony w dalszym ciągu kopał go po klatce piersiowej oraz po twarzy. Z uwagi na to, że M. K. (1) przez cały czas przyciskał ręką lewą kieszeń, w której miał pieniądze, G. B. (1) chwycił go za tą rękę i odciągnął ją, a następnie wyciągnął z kieszeni jego spodni pieniądze w łącznej kwocie 300 złotych. Następnie G. B. (1) i P. W. uciekli z miejsca zdarzenia. Potem podzielili się pieniędzmi, które zabrali M. K. (1).

Dowód: zeznania M. K. (1) k. 523-524, częściowo zeznania P. W. k. 293-294 w s sprawie III K 109/13, częściowo wyjaśnienia G. B. (1) k. 172-173, k. 189- 191, k. 295, k.402, k. 520-521.

Na skutek zdarzenia M. K. (1) doznał złamania ściany dolnej oczodołu lewego, krwiaka zatoki szczękowej lewej i obrzęku, krwiaka i odmy podskórnej lewego, naruszające czynności narządów ciała oraz powodujące rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

Dowód: opinia sądowo – lekarska dotycząca obrażeń doznanych przez M. K. (1) k. 393

A. W. (1) nie jest chora psychicznie, ani upośledzona umysłowo. W czasie popełnienia zarzucanego jej czynu nie miała zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozumienia zarzucanego czynu ani pokierowania swoim postępowaniem. Stwierdzono u oskarżonej zaburzenia osobowości o typie osobowości dyssocjalnej, jak również uzależnienie od alkoholu.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna dotycząca A. W. (1) k. 167-169.

M. Z. (1) był już w przeszłości karany sądownie, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 lutego 2007 roku w sprawie II K 918/06 za czyny z art. 278 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 maja 2007 roku w sprawie II K 272/07 za czyn z art. 278 § 5 kk i inne na karę 1 roku pozbawienia wolności, które objęte zostały wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 20 grudnia 2011 roku w sprawie II K 1735/11, na mocy którego wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.12.2010 roku do 20.03.2012 roku z zaliczeniem na poczet kary dnia 02.10.2006 r., 07.11.2006 r., 08.11.2006 r. i okresu od 23.07.2009 r. do 09.10.2009 r., a nadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 września 2009 roku w sprawie VII K 961/09 za czyny z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.10.2009 r. do 09.12.2010 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 22.05.2009 r. do 23.07.2009 r.

Dowód: dane o karalności M. Z. (1) k. 37-39, odpis wyroku w sprawie II K 1735/11 k. 40.

A. W. (1) była już w przeszłości karana sądownie, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10 stycznia 2003 roku w sprawie II K 1518/02, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 11 kwietnia 2003 roku w sprawie VI Ka 162/03, za czyn z art. 280 § 1 kk, na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 13.08.2006 r. do 20.06.2007 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 27.09.2002 r. do 13.01.2003 r., wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 marca 2009 roku w sprawie II K 474/08 za czyny z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i w zw. z art. 91 § 1 kk karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawiania wolności, którą odbyła w okresie od 03.02.2012 r. do 14.03.2013 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 18.09.2007 r. do 01.12.2008 r., a nadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 września 2009 roku w sprawie VII K 961/09 za czyny z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbyła w okresie od 04.02.2010 r. do 03.02.2012 r., z zaliczeniem na poczet kary dnia 22.05.2009 r.

Dowód: dane o karalności A. W. (1) k. 47-49, odpisy wyroków w sprawach: II K 1518/02 k. 98, VI Ka 162/03 k.99, II K 474/08 k.101-103, VII K 961/09 k. 108-109.

G. B. (1) był już w przeszłości karany sądownie, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 03 marca 1999 roku w sprawie II K 56/99 za czyny z art. 208 dkk i inne, za które wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 czerwca 1999 roku w sprawie II K 524/99 za czyn z art. 279 § 1 kk i inne, za które wymierzono mu karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które to kary objęte zostały następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 października 1999 roku w sprawie II K 859/99, na podstawie którego wymierzono mu kare łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 02 czerwca 2008 roku do 11 października 2008 roku, z zaliczeniem okresów od 22 stycznia 2002 roku do 04 lutego 2004 roku i od 14 marca 2005 roku do 23 czerwca 2006 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 lipca 2004 roku w sprawie VII K 625/04 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara objęta została wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 02 lutego 2005 roku w sprawie VII K 1412/04, podstawie którego wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03 kwietnia 2008 roku do 02 czerwca 2008 roku i od 11 października 2008 roku do 16 lutego 2010 roku, z zaliczeniem okresu od 18 września 2004 roku do 14 marca 2005 roku.

Dowód: dane o karalności G. B. (1) k. 175-178, k. 352-355, odpisy wyroków w sprawach VII k 625/04 k. 179, 235, II K 859/99 k. 180, k. 234, VII K 1412/04 k. 181, k. 234, VII K 895/04 k. 182, 236.

R. D. był już w przeszłości karany sądownie, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 27 kwietnia 2007 roku w sprawie II K 203/07 za czyny z art. 280 § 1 kk i inne na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 kwietnia 2011 roku do 12 października 2011 roku, z zaliczeniem na poczet kary okresów od 12 stycznia 2007 roku do 19 listopada 2007 roku i od 19 maja 2008 roku do 20 stycznia 2010 roku, a następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 lipca 2010 roku w sprawie II K 1621/10 II K 1621/10 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawiania wolności, którą odbył częściowo w okresie od 20 kwietnia 2010 roku do 21 kwietnia 2011 roku i od 12 października 2011 roku do 11 kwietnia 2013 roku.

Dowód: dane o karalności R. D. k. 247-251, odpisy wyroków w sprawach: II K 203/07 k. 301, VII K 1727/05 k. 309, VII K 1621/10 k. 310-311.

Oskarżony G. B. (1) przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

W zakresie pierwszego z zarzucanych mu czynów oskarżony wyjaśnił, iż dopuścił się go wspólnie i porozumieniu z R. D., M. Z. (1) i A. W. (1). Podał, że inicjatorką rozboju była A. W. (1). Po wejściu do mieszkania pokrzywdzonego, to właśnie A. W. (1) jako pierwsza zaatakowała W. S. i nakazała pozostałym współoskarżonym, aby przyłączyli się do niej. Wówczas M. Z. (1) straszył pokrzywdzonego nożem. G. B. (1) podał, że zarówno on, jak i R. D. w trakcie zdarzenia jeden raz uderzyli W. S.. Później M. Z. (1) dał G. B. (1) spakowane w reklamówkę rzeczy, jakie zostały zabrane z mieszkania pokrzywdzonego, a następnie wraz z R. D. uciekł z miejsca zdarzenia.

Z kolei w zakresie drugiego z rozbojów popełnionego na szkodę M. K. (1) G. B. (1) wyjaśnił, że to towarzyszący mu wówczas P. W. jako pierwszy niespodziewanie zaatakował pokrzywdzonego. Bezpośrednio po tym oskarżony przyłączył się do niego i wspólnie zadawali uderzenia pokrzywdzonemu. W pewnym momencie P. W. przeszukał kieszenie M. K. (1) i zabrał stamtąd pieniądze w kwocie 300 zł. Potem podzielili się nimi po połowie i rozeszli się do domów.

Odnośnie zarzutu dotyczącego kradzieży roweru G. B. (1) podał, że wykorzystał to, że stał on niezabezpieczony nieopodal jednego z budynków wielorodzinnych przy ul. (...) w J.. Później sprzedał go bliżej nieustalonemu mężczyźnie za kwotę 200 zł. Podał również, że zniszczył lusterko w radiowozie policyjnym, ponieważ był pijany. (k. 172-173, 189-191, 195-196, 222-223, 240-242, 360-362, 402- 404).

Przed Sądem G. B. (1) podtrzymał swoje wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym (k.520 – 521).

R. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 257-258, 265).

Przed Sądem oskarżony R. D. podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Podał, że został pomówiony przez G. B. (1), ponieważ w przeszłości pozostawał z nim w konflikcie. Oskarżony nie potrafił wskazać dlaczego został pomówiony również przez pozostałych współoskarżonych. (k. 521-521v.).

M. Z. (1) w trakcie pierwszych dwóch przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podnosząc, iż krytycznego zdarzenia nie był w mieszkaniu W. S.. Oskarżony wyjaśnił, że od godziny 16 przebywał u kolegi M. S., a następnie zadzwoniła do niego A. W. (1), gdyż potrzebowała swój dowód osobisty, który był w jego posiadaniu. Umówili się w J. przy ulicy (...). Po przybyciu na miejsce okazało się, że jest tam Policja. Tam też M. Z. (1) przekazał A. W. (1) jej dowód osobisty. Następnie został zatrzymany przez policję, po tym jak został wskazany przez mężczyznę przebywającego w karetce pogotowia. Oskarżony zaprzeczył by zarówno on, jak i A. W. (1) mieli coś wspólnego z rozbojem na osobie W. S. (k. 43-44, k. 58-59).

Podczas kolejnego przesłuchania, jakie miało miejsce w trakcie posiedzenia w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania M. Z. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie podtrzymał wcześniejszych swoich wyjaśnień, podnosząc, iż w dniu 22 czerwca 2013 roku był w mieszkaniu W. S., jednakże stał tylko w pokoju, nie bił pokrzywdzonego, go nie przeszukiwał. Wskazał, iż powodem udania się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego był fakt, iż jeden z jego kolegów szukał kobiety o imieniu W.. Wyjaśnił, iż W. S. był bity przez dwóch jego kolegów, których tożsamości nie wskazał. Podniósł, iż mężczyźni nie pozwolili mu opuścić mieszkania, a on się ich bał (k. 71-72).

Podczas ostatniego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżony M. Z. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia z dnia 24 czerwca 2013 r. (k. 244-246).

Przed Sądem oskarżony M. Z. (1) nie podtrzymał tych wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Podał, że złożył je, ponieważ chciał, aby jego konkubina A. W. (1) opuściła areszt, mogła powrócić do swojego miejsca zamieszkania i zająć się dzieckiem. (k. 522v.- 523).

Oskarżona A. W. (1) w trakcie pierwszego przesłuchania nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż w dniu 22 czerwca 2013 roku w godzinach wieczornych przebywała z M. Z. (1) u M. K. (2). W pewnym momencie do M. Z. (1) miał zadzwonić telefon, po którym wspólnie udali się pod sklep (...), gdzie czekało już na nich dwóch nieznanych jej mężczyzn. Jeden z nich powiedział, iż muszą się udać na ulicę (...) po jakąś dziewczynę. Oskarżona wskazała, że po wejściu do mieszkania pokrzywdzonego dwóch nieznanych mężczyzn zaczęło bić W. S.. Do bijących mężczyzn dołączył także M. Z. (1). Oskarżona podała, iż starała się odciągnąć jednego z mężczyzn od W. S., a także usiłowała odciągnąć M. Z. (1). Wobec bezskuteczności takich działań wyszła z mieszkania wraz z M. Z. (1) i zadzwoniła na Policję. Wyjaśniła także, iż widziała jak dwaj nieznani mężczyźni wynoszą z domu jakieś przedmioty. Oskarżona zaprzeczyła, aby stosowała przemoc wobec pokrzywdzonego (51-53).

Podczas kolejnych przesłuchań A. W. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i podtrzymała wcześniejsze swoje wyjaśnienia (k. 61-62, k. 73).

Podczas przesłuchania w dniu 19 sierpnia 2013 roku A. W. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia, w których wskazała imiona i nazwiska pozostałych dwóch mężczyzn, którzy mieli uczestniczyć w rozboju i pobiciu na osobie W. S.. Powodem, dla którego udała się ona z pozostałymi mężczyznami do mieszkania przy (...) 17/7 miał być fakt poszukiwania W. C., która miała coś ukraść jednemu ze współsprawców. W pozostałym zakresie wymieniona potwierdziła przebieg zdarzenia, jaki relacjonowała podczas wcześniejszych wyjaśnień. Po raz kolejny wyjaśniła, iż to M. Z. (1) i dwóch pozostałych mężczyzn biło W. S., ona natomiast jedynie przebywała w jego mieszkaniu i go nie uderzyła. Wskazała, iż gdyby wiedziała, że mężczyźni mają zamiar pobicia W. S. nie poszłaby z nimi. Zaprzeczyła jakoby zabrała jakikolwiek rzeczy z domu W. S.. Oskarżona wyjaśniła, iż krzyczała do napastników, by przestali bić W. S., a nawet próbowała odciągnąć od niego M. Z. (1). Po wyjściu z mieszkania miała zaś telefonicznie poinformować o zdarzeniu Policję (k. 222-226)

Przed Sądem oskarżona podtrzymała swoje wcześniejsze wyjaśnienia, jakie złożyła w postępowaniu przygotowawczym. Dodatkowo przyznała również, że w przeszłości przez około pół roku pozostawała w związku z G. B. (1) (k. 522-522v.)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd czyniąc w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w zakresie pierwszego z przypisanych oskarżonym czynów, tj. rozboju dokonanego na osobie W. S. oparł się w przeważającej mierze na zeznaniach złożonych przez tego pokrzywdzonego.

W. S. składał w toku niniejszego postępowania zeznania trzykrotnie – dwukrotnie w toku postępowania przygotowawczego oraz jeden raz przed Sądem. Sam pokrzywdzony w toku postępowania wskazywał w sposób stanowczy i konsekwentny na to, że pamięta bardzo dobrze przebieg zdarzenia z dnia 22 czerwca 2013r. z udziałem oskarżonych i pomimo doznanych wówczas od napastników uderzeń w głowę przez cały czas miał zachowaną świadomość, zaś jego relacje potwierdzają takie twierdzenia. Wszystkie zeznania W. S. były bardzo szczegółowe i wyczerpujące. Pokrzywdzony przedstawiał w nich przebieg krytycznego zajścia od jego początku, tj. od momentu jego zainicjowania przez A. W. (1) aż do momentu ucieczki oskarżonych z miejsca zdarzenia. Jakkolwiek uwadze Sądu nie uszło to, że W. S. w toku pierwszego przesłuchania opisywał w nieco odmienny sposób chronologię zachowań jakie były podejmowane wówczas przez oskarżonych, jednakże wynikało to, na co wskazywał sam pokrzywdzony, ze zdenerwowania, emocji związanych z przebiegiem krytycznego zajścia. Zeznania te były bowiem najbliższe krytycznemu zdarzeniu.

W szczególności podkreślić należy to, że pokrzywdzony był przez cały czas postępowania w niniejszej sprawie konsekwentny i stanowczy odnośnie działań jakie były podejmowane wobec niego przez poszczególnych oskarżonych, stosowanej przez nich przemocy, w tym przedmiotów, jakimi się wówczas posługiwał M. Z. (1).

W. S. w swoich wszystkich zeznaniach wskazywał na to, że osobą, która przejawiała wobec niego największy stopień agresywności i brutalności działań był M. Z. (1). Pokrzywdzony zidentyfikował tego sprawcę już bezpośrednio po krytycznym zajściu, kiedy wskazał go interwenjującym na miejscu zdarzenia funkcjonariuszom policji. Z relacji W. S. wynika, że M. Z. (1) oprócz zadawanych uderzeń po całym ciele, uderzał go kijem od miotły i młotkiem po głowie, posługiwał się nożem, strasząc pokrzywdzonego „obcięciem palca”. Także to M. Z. (1) rzucał w kierunku jego głowy metalowym imadłem. Równie szczegółowo i wyczerpująco W. S. opisał działania, przemoc jaka była stosowana wobec niego przez G. B. (1), wskazując na to, że przez cały czas towarzyszył M. Z. (1), na przemian zadając mu uderzenia i kopnięcia po całym ciele, w tym po głowie. Pokrzywdzony w sposób stanowczy i konsekwentny wskazał także na rzeczy, jakie zostały mu skradzione w trakcie zajścia przez oskarżonych.

Sąd uznał zeznania złożone przez W. S. za całkowicie wiarygodne. Wskazać należy przede wszystkim na to, że pokrzywdzony przed zdarzeniem z dnia 22 czerwca 2013r. nie znał oskarżonych, nie był więc z nimi w jakikolwiek sposób skonfliktowany. Logicznym jest więc przyjęcie, że pokrzywdzony nie miał żadnych podstaw do pomawiania któregokolwiek z oskarżonych. Wiarygodność jego relacji zwiększa to, że pokrzywdzony nie wskazywał na to, aby wszyscy oskarżeni stosowali wobec niego przemoc o tożsamym natężeniu. Jak już wcześniej zostało podniesione, wskazał na M. Z. (1) jako na osobę, która przejawiała największy stopień agresji i brutalności oraz posługiwała się nożem, młotkiem oraz zadawała mu uderzenia kijem od miotły. Z kolei przemoc stosowaną wobec niego przez A. W. (1) miała polegać na zadaniu dwóch uderzeń po twarzy. W przypadku zaś P. D. w ogóle nie wskazywał na to, aby ten oskarżony stosował wobec niego jakąkolwiek przemoc, nawet o niewielkim natężeniu. Zdaniem Sądu, gdyby w rzeczywistości zeznania W. S. miały na celu niesłuszne obciążenie oskarżonych, odwet, zemstę, pokrzywdzony przypisałby A. W. (1) i R. D., a w szczególności G. B. (1), działania tożsame do tych podejmowanych przez M. Z. (1). Oprócz oskarżonych W. S. był bowiem jedynym uczestnikiem krytycznego zajścia.

Wiarygodność relacji W. S. znajduje także potwierdzenie w protokole oględzin jego ciała, w treści którego wyszczególnione zostały liczne obrażenia i rany znajdujące się na ciele, w szczególności zaś na głowie pokrzywdzonego, jak również w sporządzonej opinii sądowo – lekarskiej. Biegły w powołanej opinii wskazał m.in. na to, że pokrzywdzony w toku krytycznego zdarzenia doznał licznych ran tłuczonych głowy, obrzęku nosa z podejrzeniem złamania kości nosa a także rany ciętej okolicy kolana lewego. W przedmiotowej opinii wskazano nadto, iż obrażenia ciała u pokrzywdzonego powstały od działania narzędzia, bądź narzędzi tępych lub tępokrawędzistych (rany tłuczone głowy, obrzęk nosa) lub od działania narzędzia bądź narzędzi ostrych, ostrokrawędzistych (rana cięta okolicy kolana lewego), albo od uderzenia się o takie narzędzia i mogły powstać w podanym przez pokrzywdzonego czasie oraz okolicznościach, tj. w wyniku uderzenia opisanym narzędziem w okolice nosa oraz kilkakrotnego uderzenia młotkiem w głowę, zaś rana cięta kolana mogła powstać od działania opisanego narzędzia ostrego, ostrokrawędzistego.

Sąd uznał tej treści opinię za w pełni wiarygodną i w oparciu o nią poczynił w sprawie wiążące ustalenia faktyczne. Była ona bowiem jasna, spójna i wyczerpująca. Biegły nie tylko wskazał na obrażenia jakich doznał W. S., ale przedstawił również prawdopodobny mechanizm ich powstania. Opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron w toku procesu.

Z zeznaniami W. S. w pełni korespondują również zeznania złożone przez M. A., K. R. (2) i C. D..

Pierwsi dwaj świadkowie są funkcjonariuszami policji, którzy interweniowali na miejscu zdarzenia bezpośrednio po jego zakończeniu rozboju z dnia 22 czerwca 2013r. Świadkowie ci zgodnie wskazali na zły stan, w jakim się wówczas znajdował pokrzywdzony, a w szczególności widoczne obrażenia i zakrwawienia znajdujące się na jego twarzy. Obaj przytoczyli również tożsamą relację krytycznego zajścia jaka została im wówczas przedstawiona przez W. S., w tym opisali działania jakie były podejmowane wobec niego przez oskarżonych, rodzaj i natężenie stosowanej przez nich przemocy, jak również wskazali na rzeczy, jakie zostały wówczas przez nich skradzione z mieszkania pokrzywdzonego. Relacja ta jest zgodna z tą jaka została przedstawiona w zeznaniach złożonych przez W. S..

Z kolei C. D. jest sąsiadką W. S.. W dniu 22 czerwca 2013r. zaalarmowana hałasem, jaki dochodził z jego mieszkania udała się tam. Podała, że w czasie kiedy znajdowała się w pobliżu drzwi wejściowych, uciekał stamtąd jeden z napastników i po jej odepchnięciu, uciekł z budynku. Był to M. Z. (1). Z relacji W. S. wynika bowiem w sposób jednoznaczny, że to właśnie ten oskarżony po tym, jak wspólnie z G. B. (1), A. W. (1) i R. D. opuścił jego mieszkanie, po niedługim czasie powrócił tam i wyrwał z gniazdka kabel od telefonu stacjonarnego. Świadek C. D. w swoich zeznaniach wskazała na to, że W. S. powiedział jej o tym, że został pobity i okradziony, opisała również stan, w jakim zastała po przyjściu pokrzywdzonego, jak również wygląd jego mieszkania. Podała, że był on zakrwawiony i pobity, zaś mieszkanie doszczętnie zdemolowane.

Sąd uznał zeznania wszystkich powołanych świadków za wiarygodne. Były one bowiem logiczne, rzeczowe i wzajemnie zgodne. Świadkowie są osobami obcymi zarówno dla oskarżonych, jak i pokrzywdzonego, dlatego też nie mieli oni żadnego interesu w składaniu zeznań korzystnych dla żadnej ze stron.

Z zeznaniami złożonymi przez pokrzywdzonego W. S. koresponduje również protokół oględzin jego miejsca zamieszkania wraz z załączoną do niego dokumentacją fotograficzną, na której uwidoczniono stan mieszkania W. S. pozostały po zdarzeniu z udziałem oskarżonych, do jakiego doszło w dniu 22 czerwca 2013r.

Konsekwencją dania wiary zeznaniom złożonym przez W. S. była odmowa prawdziwości większości wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych M. Z. (1), G. B. (1), A. W. (1) i P. D..

Jakkolwiek oskarżony M. Z. (1) w swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w toku posiedzenia w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to z treści przedstawionej przez niego relacji krytycznego zdarzenia wynikało, iż w rzeczywistości nie uczestniczył w rozboju i pobiciu W. S., a jedynie obserwował to zajście. Wyjaśnieniom tym nie sposób dać wiary, bowiem pozostają one w rażącej sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w prawie wiarygodnym materiałem dowodowym, w szczególności zaś z zeznaniami pokrzywdzonego W. S. oraz częściowo z wyjaśnieniami A. W. (1) i G. B. (1). Z relacji tych osób wynika bowiem jednoznacznie aktywny udział M. Z. (1) w krytycznym zdarzeniu. Zarówno pokrzywdzony W. S., jak i A. W. (1) oraz G. B. (1) wskazywali na to, że M. Z. (1) uderzał i kopał pokrzywdzonego. G. B. (1) potwierdził również fakt posługiwania się w trakcie rozboju przez M. Z. (1) nożem. Nadto z relacji W. S., co było już podkreślane we wcześniejszych rozważaniach, wynika, iż to właśnie M. Z. (1) był najbardziej agresywny ze wszystkich napastników, a także używał podczas krytycznego zdarzenia młotka, imadła i scyzoryka.

Z kolei te wyjaśniania M. Z. (1), w których zaprzeczył swojemu sprawstwu w zakresie zarzucanego mu czynu pozostają w sprzeczności nie tylko z zeznaniami W. S. i wyjaśnieniami A. W. (1) oraz G. B. (1), ale także z zeznaniami M. S.. Świadek ten, wbrew twierdzeniom oskarżonego, zaprzeczył jakoby krytycznego dnia M. Z. (1) przebywał w jego miejscu zamieszkania.

Sąd uznał zeznania złożone przez tego świadka za wiarygodne. Były one bowiem spójne i stanowcze. Sąd nie znalazł przesłanek, które by mogły je dyskwalifikować.

W świetle powołanych powyżej okoliczności, a w szczególności stanowczych, jednoznacznych i konsekwentnych zeznań złożonych przez W. S., nie sposób za wiarygodne uznać tych twierdzeń M. Z. (1), w których tłumaczył niekonsekwencję swoich wyjaśnień, fakt przyznania się przez niego do popełnienia zarzucanego mu czynu w toku jednego z przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym, bezinteresowną chęcią pomocy A. W. (1). Są one zdaniem Sądu zupełnie gołosłowne i nielogiczne.

Przechodząc do oceny wyjaśnień oskarżonego G. B. (1) w zakresie pierwszego z przypisanych mu czynów, podnieść należy, że wprawdzie przyznał się on do jego popełnienia, jednakże uwadze Sądu nie uszło to, że w toku swoich wszystkich wyjaśnień złożonych w toczącym się postępowaniu w ewidentny sposób starał się umniejszać swoją rolę w krytycznym zajściu, wskazując przede wszystkim na inicjującą, dominującą rolę A. W. (1) i M. Z. (1), swój udział ograniczając w zasadzie do zadania jednego uderzenia W. S..

Tej treści wyjaśniania stoją przede wszystkim w opozycji z powołanymi już wielokrotnie zeznaniami pokrzywdzonego W. S., który wskazał G. B. (1) jako tego napastnika, który obok M. Z. (1), podejmował wobec niego brutalne zachowania, polegające na zadawaniu mu uderzeń i kopaniu po całym ciele, w tym po jego głowie. Pokrzywdzony także podał, że to właśnie G. B. (1), bezpośrednio po wejściu do jego mieszkania, zadał mu mocne uderzenie pięścią w nos, powodując wystąpienie obfitego krwawienia z tej części ciała.

Jako wiarygodne Sąd uznał te wyjaśnienia G. B. (1), w których wskazywał on na to, że M. Z. (1) w trakcie krytycznego zdarzenia posługiwał się nożem, jak również te, w których przyznał, że wspólnie z współoskarżonymi dokonał zaboru rzeczy z mieszkania pokrzywdzonego.

Nie sposób również dać wiarę tym wyjaśnieniom A. W. (1), w zakresie w jakim nie przyznała się ona do popełniania zarzucanego jej czynu. Także i one bowiem pozostają w sprzeczności z wiarygodnymi i konsekwentnymi zeznaniami W. S., który konsekwentnie, w toku wszystkich przesłuchań wskazywał na to, iż oskarżona po wejściu do jego mieszkania przeszukiwała pomieszczenia, a następnie uderzyła go dwukrotnie z otwartej ręki w twarz i zabrała z jego mieszkania torebkę i perfumy. Z relacji pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, iż A. W. (1) działała w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, nadto nie wskazał on na to, by w jakikolwiek sposób starała się ona bronić pokrzywdzonego przed napastnikami. Podkreślić należy także i to, że z relacji W. S. wynika, iż krytycznego dnia to właśnie A. W. (1) zadzwoniła do jego mieszkania, a zatem to dzięki niej sprawcy dostali się do środka i podjęli przestępczą akcję.

Sąd za niewiarygodne uznał także te twierdzenia oskarżonej, w których wskazywała ona na to, że telefonicznie informowała policję o pobiciu pokrzywdzonego i prosiła o podjęcie interwencji w jego miejscu zamieszkania. Jakkolwiek prawdą jest to, że oskarżona w tym czasie wykonała połączenie telefoniczne do Komendy Miejskiej Policji w J., jednakże z zapisu rozmowy, jaką wówczas przeprowadziła z dyżurnym, nie wynika, aby w jakikolwiek sposób wspominała o rozboju dokonanym na W. S. przez współoskarżonych. Z zapisu tego wynika, że bezpośrednio po krytycznym zdarzeniu wdała się w szarpaninę z jednym z napastników i właśnie o tym incydencie starała się poinformować policję.

Jako nieprawdziwe należy ocenić również te początkowe wyjaśnienia A. W. (1), w których zaprzeczała ona swojemu udziałowi w krytycznym zdarzeniu z udziałem pokrzywdzonego. Są one bowiem sprzeczne z zeznaniami M. K. (2), w którego mieszkaniu A. W. (1) miała wówczas przebywać. Świadek podał, że nie widział i nie spotykał się z oskarżoną w dniu 22 czerwca 2013r. Zeznał, że wspólnie z konkubentem była ona w jego miejscu zamieszkania na początku 2013r., a więc około pół roku przed krytycznym zajściem.

Sąd uznał zeznania M. K. (2) za prawdziwe. Były one bowiem konsekwentne i stanowcze. Świadek nie jest w żaden sposób skonfliktowany z A. W. (1), co więcej – jest jej bliskim znajomym, dlatego tez Sąd nie dostrzegł przesłanek, któryby wskazywały na to, że Miałby on jakikolwiek interes w zatajaniu okoliczności korzystnych dla oskarżonej.

Należy się również odnieść do wyjaśnień złożonych przez R. D.. Oskarżony ten w toku całego postępowania negował swój udział w krytycznym zdarzeniu z udziałem W. S.. Tej treści wyjaśnienia stoją nie tylko w rażącej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, ale także z wyjaśnieniami współoskarżonych, którzy A. W. (1) i G. B. (1), z których wynika, że R. D. był jednym z uczestników rozboju dokonanego w dniu 22 czerwca 2013r. na osobie W. S..

W świetle powyższych okoliczności nie sposób dać wiary tym wyjaśnieniom R. D., w których wskazywał on na fakt pomawiania go przez G. B. (1). Jak już bowiem wskazano powyżej na udział R. D. w krytycznym zajściu wskazują także konsekwentnie i jednoznacznie A. W. (1) oraz W. S..

Jako niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia R. D. również w tym zakresie, w jakim podawał, że w czasie rozboju, jaki został dokonany na osobie pokrzywdzonego w dniu 22 czerwca 2013r. przebywał w miejscu zamieszkania swojego kolegi K. S., gdzie miał wspólnie z nim świętować swoje urodziny. Jakkolwiek K. S. potwierdził, że w rzeczywistości w 2013r. wspólnie z R. D. obchodził jego urodziny, jednakże nie był w stanie określić, przybliżyć daty tego zdarzenia. R. D. urodził się w dniu (...), a zatem najbardziej prawdopodobną datą świętowania jego urodzin była data 15 czerwca 2013r. Z kolei rozbój na osobie W. S. miał miejsce w dniu 22 czerwca 2013r. Brak jest w niniejszej sprawie innych wiarygodnych dowodów, które by potwierdziły relację R. D. w tym zakresie. Przesłuchana w sprawie M. M. (3), która jest konkubiną K. S. i wraz z nim zamieszkuje, w swoich zeznaniach wskazywała na to, że nie pamięta, aby w 2013r. wspólnie z jej konkubentem i R. D. obchodzili w ich miejscu zamieszkania urodziny oskarżonego. Tym bardziej więc świadek ten nie była w stanie podać daty tej uroczystości.

Sąd uznał zeznania powołanych świadków za wiarygodne. K. S. sam wskazywał na to, że jest przyjacielem R. D., również M. M. (3) jest jego znajomą, zatem bez wątpienia nie mieli oni żadnego interesu w zatajaniu okoliczności korzystnych dla oskarżonego.

Oceniając wyjaśnienia G. B. (1), w których odnosił się on do pozostałych zarzucanych mu czynów. Sąd w całości uznał za prawdziwe te relacje oskarżonego, w których wskazywał na okoliczności kradzieży roweru oraz zniszczenia wkładu do lusterka w policyjnym radiowozie (czyn III i IV aktu oskarżenia). Były one bowiem konsekwentne i spójne, a nadto korespondowały w pełni ze zgromadzonym w sprawie wiarygodnym materiałem dowodowym w postaci zeznań E. D., która wskazała na okoliczności towarzyszące kradzieży roweru, D. B., który jest funkcjonariuszem policji i podał okoliczności, w jakich doszło do zniszczenia lusterka, jak również z protokołem oględzin radiowozu policyjnego L. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Z kolei w dużym zakresie krytycznie należało ocenić te wyjaśnienia G. B. (1), w których zrelacjonował przebieg rozboju dokonanego na osobie M. K. (1). Jakkolwiek oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu, to w ewidentny sposób starał się w umniejszyć swoją rolę w krytycznym zdarzeniu, przerzucić ciężar odpowiedzialności za atak i dokonany zabór pieniędzy pokrzywdzonemu na osobę drugiego – nieletniego współsprawcy jakim był P. W.. Tej treści wyjaśnienia stoją w oczywistej sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez M. K. (1), który w sposób konsekwentny i stanowczy wskazywał na to, że to właśnie G. B. (1) niespodziewanie go zaatakował, bił go pięściami i kopał po całym ciele, w tym po głowie, a następnie zabrał mu z kieszeni jego spodni pieniądze w kwocie 300 zł. Pokrzywdzony w swoich zeznania wprost podał, że rola współdziałającego z G. B. (1) P. W. ograniczała się w trakcie krytycznego zajścia do przytrzymywania pokrzywdzonego.

Sąd uznał zeznania M. K. (1) za w pełni wiarygodne. Były one szczegółowe, stanowcze i konsekwentne. Pokrzywdzony przed krytycznym zdarzeniem utrzymywał z G. B. (1) kontakty koleżeńskie, o czym świadczy fakt, że w okresie bezpośrednio poprzedzającym krytyczne zajście, na prośbę oskarżonego, zakupił mu alkohol, a potem wspólnie z nim go spożywał. M. K. (1) nie miał więc żadnego interesu w niesłusznym obciążaniu G. B. (1).

Konsekwencją takiej oceny zeznań pokrzywdzonego była odmowa wiarygodności zeznaniom P. W.. Świadek ten znajdował się pod wyraźnym wpływem oskarżonego G. B. (1), o czym dobitnie świadczą jego zeznania złożone przed Sądem w których wziął na siebie cały ciężar odpowiedzialności za przestępstwo, wskazując na to, że samodzielnie pobił i dokonał zaboru pieniędzy pokrzywdzonemu. P. W. ostatecznie zaprzeczył jakoby G. B. (1) stosował wobec M. K. (1) jakąkolwiek przemoc w trakcie dokonanego napadu. Jest to o tyle niezrozumiałe i niewiarygodne, że okoliczności tej nie kwestionował nawet sam oskarżony, wskazując na to, że w pewnym momencie przyłączył się do P. W. i wspólnie z nim zadawał uderzenia pokrzywdzonemu.

Brak jest podstaw, by kwestionować dokumenty stanowiące dowód w sprawie, w tym opinie uzyskane w toku postępowania. Pochodzą od osób posiadających wiadomości specjalne, wydane zostały z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. W szczególności opinia biegłych lekarzy psychiatrów dotycząca A. W. (1) jest jasna, spójna i logiczna. Nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Pozostałe dowody również zasługują na danie im wiary, pochodzą od uprawnionych do ich wydania podmiotów, zostały sporządzone w prawem przepisanej formie, są rzetelne i korespondują ze sobą oraz z dowodami osobowymi.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że oskarżeni swoim działaniem wypełnili znamiona przestępstw przypisanych im w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku.

W trakcie zdarzenia oskarżeni zadawali naprzemiennie uderzenia i kopnięcia po całym ciele, w tym w szczególności po głowie pokrzywdzonego, co było równoznaczne z możliwością przewidywania narażenia na niebezpieczeństwo, o jakim mowa w art. 158 § 1 k.k.. W niniejszej sprawie opisane działanie oskarżonych G. B. (1) i M. Z. (1) spowodowało skutki w postaci obrażeń pokrzywdzonego określonych w art. 157 § 1 k.k

Jakkolwiek działanie A. W. (1) polegało na dwukrotnym uderzeniu pokrzywdzonego w twarz, zaś R. D. w ogóle nie stosował wobec niego przemocy, jednak nie budzi wątpliwości to, że uświadamiali oni sobie to, że biorą udział w takim pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo skutku określonego w art. 157 §1 k.k. Konkluzja taka wynika z realiów przedmiotowego zdarzenia, a w szczególności z tego, że A. W. (1) i R. D. uczestniczyli i mieli możliwość obserwowania od początku przebieg zdarzenia z udziałem W. S.. Widzieli zatem m.in. to, jak G. B. (1) bezpośrednio po wejściu do mieszkania pokrzywdzonego zadał mu z dużą siłą uderzenie pięścią w nos, powodując obfity krwotok, a następnie wspólnie z M. Z. (1) zaciągnęli go na wersalkę i zadawali mu na przemian uderzenia po całym ciele, w szczególności po głowie. Pomimo również tego, że później przeszli do sąsiedniego pomieszczenia bez wątpienia słyszeli wołanie pokrzywdzonego o udzielenie pomocy, mieli świadomość charakteru działań jakie były podejmowane wówczas przez M. Z. (1) i G. B. (1) wobec pokrzywdzonego. Tym bardziej, że A. W. (1) w pewnym momencie weszła do pokoju, w którym przebywali współoskarżeni wraz z W. S., widziała w jakim stanie znajdował się wówczas pokrzywdzony, że był bardzo pobity, miała możliwość bezpośredniej obserwacji działań, stosowanej wobec niego przemocy przez M. Z. (1) i G. B. (1). W tym czasie nie była zdziwiona, zszokowana tym co zastała, w szczególności stanem W. S., nie sprzeciwiła się też w żaden sposób działaniom współoskarżonych. Wprost przeciwnie. Podeszła do pokrzywdzonego i dwukrotnie zadała mu uderzenie w twarz. Z kolei R. D. w pewnym momencie także wszedł do pokoju, w którym przebywał W. wraz z M. Z. (1) i G. B. (1) i na oczach pokrzywdzonego zabrał z jednej ze znajdujących się tam szafek tytoń i maszynkę do skręcania papierosów.

W orzecznictwie zgodnie wskazuje się bowiem na to, że dla przyjęcia pobicia o jakim stanowi art. 158 k.k. obojętny jest stopień aktywności poszczególnych jego uczestników. Dla wypełnienia znamion tego przestępstwa koniecznym jest świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub grupy osób przeciwko innemu człowiekowi, jeżeli z pobicia wynikną skutki wymienione w tym przepisie i to niezależnie od tego, czy uda się ustalić indywidualnego sprawcę konkretnych skutków. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 listopada 1997 r., II AKa 85/97 OSA 1998/10/56).

W niniejszej sprawie Sąd nie znalazł jednak przesłanek do przyjęcia aby, A. W. (1) i R. D. w trakcie krytycznego zdarzenia mieli świadomość tego, że M. Z. (1) i G. B. (1) posługiwali się nożem oraz podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci młotka. W tym czasie bowiem, kiedy M. Z. (1) zadawał W. S. przy pomocy noża ranę ciętą lewego kolana oraz uderzenia młotkiem po głowie przebywali oni w drugim pomieszczeniu, nie widzieli tego. M. Z. (1) i G. B. (1) też w żaden sposób nie werbalizowali faktu podejmowania takich działań wobec W. S., nie czynił tego też sam pokrzywdzony. Brak jest w sprawie również jakichkolwiek dowodów na to, aby oskarżeni wcześniej uzgodnili wspólnie właśnie taki sposób działania wobec pokrzywdzonego. Zwłaszcza, że M. Z. (1) użył scyzoryka, który miał w kieszeni, a więc nie był on wcześniej widoczny dla A. W. (1) i R. D.. Natomiast inne przedmioty jakie były użyte wobec W. S. w toku krytycznego zdarzenia, a w szczególności młotek, znajdowały się w pokoju, w którym przebywał pokrzywdzony wraz z M. Z. (1) i G. B. (1), a nie było w nim A. W. (1) i R. D..

Inaczej kwestia ta przedstawia się w przypadku oskarżonego G. B. (1). Bez wątpienia miał on świadomość tego, że współdziała z osobą, która posługuje się nożem oraz młotkiem, jak również działa w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego. Przez cały czas bowiem krytycznego zajścia G. B. (1) towarzyszył M. Z. (1), widział jakie działania podejmuje wobec pokrzywdzonego, m.in. to, że zadawał on kilkukrotne mocne uderzenia młotkiem i kijem od miotły w głowę pokrzywdzonego, rzucał w kierunku jego głowy około 2 kg żelaznym imadłem. G. B. (1) w żaden sposób nie wyraził swojej dezaprobaty dla zachowania współdziałającego. Wręcz przeciwnie, własnym zachowaniem dał dowód, że utożsamiał się z jego aktywnością, przez cały czas sam stosował przemoc wobec pokrzywdzonego, uniemożliwiając mu tym samym skuteczną obronę.

Takie działania oskarżonych poprzedziły zabór rzeczy W. S.. Jakkolwiek Sąd nie był w stanie dokładnie wskazać dokładnie momentu, w którym oskarżeni powzięli zamiar zaboru rzeczy pokrzywdzonemu, jednak nie budzi żadnych wątpliwości, że zamiar taki na pewno istniał już w czasie, kiedy stosowana była przemoc wobec pokrzywdzonego. To przecież już w początkowej fazie zadawania uderzeń pokrzywdzonemu doszło do przeszukiwania mebli, szaf, znajdujących się w mieszkaniu, w tym mebli stojących w mniejszym pokoju, w którym nie znajdował się pokrzywdzony i z którego zabrano m.in. lokówkę. W pomieszczeniu tym znajdował się R. D. i A. W. (1). Oskarżona A. W. (1) nie tylko sama dokonywała przeszukania mniejszego z pokojów zajmowanych przez pokrzywdzonego, ale także obserwowała to, jak pozostali współoskarżeni wyciągają z szaf, szuflad rzeczy W. S., a następnie dokonują ich zaboru i w żaden sposób nie starała się temu przeciwstawiać. Twierdzenia tej oskarżonej, że starała się odciągnąć napastników od pokrzywdzonego, nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach W. S., który wprost zaprzeczył, aby sytuacja taka miała miejsce. Oskarżona w końcowej części zdarzenia widziała, jak wynoszone są z mieszkania przez współoskarżonych rzeczy należące do pokrzywdzonego. Po krytycznym zajściu A. W. (1) spotkała się z R. D. i wspólnie z nim piła alkohol. Podobne okoliczności dotyczą G. B. (1), z tym, że on cały czas przebywał w pomieszczeniu, w którym był pokrzywdzony i z którego zostało zabranych większość rzeczy należących do pokrzywdzonego. Nadto z relacji A. W. (1) (k. 225) i G. B. (1) (k. 173) wynika, że to on wspólnie z drugim oskarżonym zabrał dekoder oraz że dekoder ten miał następnie R. D..

W świetle powyższych okoliczności nie budzi wątpliwości sprawstwo oskarżonych M. Z. (1) i G. B. (1) w popełnieniu przypisanych im przestępstw z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk, zaś A. W. (1) i R. D. z art. 158 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, z tym że w przypadku oskarżonego M. Z. (1) popełnionego w warunkach art. 64 § 1 k.k. a w przypadku pozostałych oskarżonych w warunkach art. 64 § 2 k.k.

Podczas zdarzenia M. Z. (1) użył noża, a także młotka. Młotek jest takim przedmiotem, który użyty przeciwko człowiekowi powoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu noża, tym samym jest on podobnie niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 280 §2 k.k. (m.in. wyrok s. apel. w Katowicach w sprawie II AKa 314/12z dnia 31. 10. 2012r.). Ponadto podczas tego zdarzenia M. Z. (1) i G. B. (1) działali w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego – to działanie polegało na zadawaniu uderzeń młotkiem w głowę. W tej sytuacji ten niebezpieczny sposób wykonania rabunku zawiera także znamiona skutku z narażenia z art. 158 § 1 kk i z art. 159 § 1 kk i dlatego też Sąd nie przyjął wobec wyżej wskazanych oskarżonych kumulatywnego zbiegu przepisów (art. 280 §2 k.k. i art. 158 § 1 kk i z art. 159 § 1 kk). Z kolei zadawanie wspólnie przez oskarżonych G. B. (1) i M. Z. (1) uderzeń pokrzywdzonemu spowodowało powstanie skutku z art. 157 § 1 kk – te skutki były spowodowane przez w/w oskarżonych, jako współsprawców (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 06.03. 2002r.).

Z kolei w przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych A. W. (1) i R. D. należało uwzględnić przepis art. 158§ 1 kk, bowiem Sąd ustalił, że oboje brali udział w pobiciu W. S., w którym był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk. Oskarżeni akceptowali zachowanie G. B. (1) i M. Z. (1) wobec pokrzywdzonego i w czasie, gdy oni bili pokrzywdzonego, dokonywali przeszukania jego mieszkania.

G. B. (1), A. W. (1) i R. D. byli już uprzednio skazani w warunkach recydywy podstawowej o jakiej stanowi przepis art. 64 § 1 kk. i z tytułu tych skazań odbyli łącznie co najmniej kary 1 roku pozbawienia wolności i w okresie pięciu lat po ich odbyciu dopuścili się przestępstw podobnych przeciwko zdrowiu i mieniu, tj. przestępstw rozboju, które były przedmiotem niniejszego postępowania.

Z kolei M. Z. (1) był w przeszłości karany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie VII K 961/09 za przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.10.2009 r. do 09.12.2010 r., z zaliczeniem na poczet kary okresu od 22.05.2009 r. do 23.07.2009 r., a więc w wymiarze przekraczającym okres sześciu miesięcy, i popełnił w ciągu pięciu lat po odbyciu tych kar, umyślne przestępstwo podobne, jakim jest przestępstwo rozboju, będące przedmiotem niniejszego postępowania.

Sąd uzupełnił opisy recydywy wskazane w akcie oskarżenia - w przypadku A. W. (1) i M. Z. (1) w zakresie przyjętych kwalifikacji prawnych przypisanych im ciągów przestępstw oraz wymierzonej za te ciągi kar w sprawach II K 474/08 (A. W. (1)) i VII K 961/09 (M. Z. (1)), w przypadku zaś R. D. w zakresie kary jednostkowej wymierzonej mu wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 1621/10 za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Wskazanie kar jednostkowych wymierzonych za przestępstwa, co do których wymierzone zostały kary łączne pozwala na stwierdzenie spełnienia przesłanek z art. 64 § 1 kk lub z § 2 kk.

Sąd nie przyjął, aby przypisane oskarżonym M. Z. (1) i G. B. (1) przestępstwa wypełniły znamiona przepisów z art. 158§ 1 kk i 159§1 kk, ponieważ w opisie czynu wskazał, że sprawcy dopuścili się rozboju, m.in. działając w sposób zagrażający życiu pokrzywdzonego (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie II Aka 45/02).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił również na przypisanie sprawstwa G. B. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku.

Oskarżony używając przemocy wobec M. K. (1), polegającej na uderzeniu go i kopaniu po całym ciele, dokonał zaboru jego pieniędzy i tym samym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk. Z uwagi na to, że działania oskarżonego doprowadziły pokrzywdzonego do spowodowania obrażeń ciała, czyn należało zakwalifikować kumulatywnie z art. 157 § 1 kk.

Sąd tak jak to miało miejsce w przypadku pozostałych przestępstw przypisanych G. B. (1) przyjął, że oskarżony dopuścił się go działając w warunkach z art. 64 § 2 kk.

Oskarżony swoim działaniem wypełnił również znamiona wykroczeń przypisanych mu w pkt III części dyspozytywnej wyroku, tj. z art. 119§1 kw i z art. 124 §1 kw. Jakkolwiek oskarżyciel publiczny zakwalifikował te czyny jako przestępstwa - odpowiednio z art. 278§1 k.k. i z art. 288 §1k.k., to z uwagi na zmianę Kodeksu wykroczeń, jaka weszła w dniu 9 listopada 2013r., należało czyny te zakwalifikować jako wykroczenia, albowiem wartość skradzionego i uszkodzonego mienia nie przekraczyła 1/4 minimalnego wynagrodzenia (obecnie to kwota 420 zł.).

W lipcu 2013r. G. B. (1) dokonał kradzieży roweru o wartości 400 zł. na szkodę E. D., zaś w dniu 17 sierpnia 2013r. zniszczył wkład w lusterku w radiowozie policyjnym, powodując szkodę w kwocie 339, 65 zł. na szkodę Komendy Miejskiej Policji w J..

W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości przestępstw przypisanych oskarżonym jest bardzo wysoki.

Przede wszystkim podkreślić należy sposób działania oskarżonych wobec pokrzywdzonego. W. S. został pobity przez M. Z. (1) i G. B. (1) w sposób bardzo brutalny, a większość wyprowadzonych przez nich ciosów oraz kopnięć ukierunkowanych było w jego głowę. Nie sposób, analizując przebieg krytycznego zdarzenia, nie odnieść wrażenia, iż ci dwaj oskarżeni w sposób wyrafinowany „pastwili” się nad pokrzywdzonym, z rozmysłem zadając mu kolejne uderzenia. Na skutek intensywności agresji oraz przewagi napastników pokrzywdzony właściwie nie podejmował działań obronnych. Początkowo jedynie wzywał pomocy, potem ograniczył się do osłaniania swojej głowy przed kolejnymi uderzeniami. Do rozboju doszło w mieszkaniu pokrzywdzonego, a więc w miejscu, gdzie miał prawo czuć się najbezpieczniej. Do zaatakowania pokrzywdzonego doszło bez jakiegokolwiek powodu z jego strony. Nagannie należało ocenić także działanie A. W. (1), która, widząc w jakim stanie znajduje się pokrzywdzony, że został bardzo pobity przez M. Z. (1) i G. B. (1), działając pod błahym pretekstem, przyłączyła się do ataku, zadając mu dwukrotnie uderzenia po twarzy. W zakresie czynu popełnionego przez G. B. (1) na szkodę M. K. (1) Sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że zaatakował swojego znajomego, z którym w jakikolwiek sposób nie był skonfliktowany i który nie dał mu żadnego ku temu pretekstu. Wprost przeciwnie. Bezpośrednio przed atakiem G. B. (1) spożywał z pokrzywdzonym alkohol. Alkohol ten został zakupiony przez M. K. (1) na prośbę oskarżonego. G. B. (1) w czasie zdarzenia działał wspólnie i w porozumieniu z nieletnim. Oskarżeni byli już w przeszłości karani, a mimo to perspektywa odpowiedzialności za następne przestępcze zachowanie nie powstrzymała ich od popełnienia kolejnych przestępstw. Wszyscy oskarżeni są osobami zdemoralizowanymi, prowadzą pasożytniczy tryb życia, nadużywają alkoholu. Zdaniem Sądu fakt, że oskarżony G. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów nie mógł przeważyć okoliczności wyjątkowo obciążających dla tego sprawcy.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, Sąd uznał, że z uwagi na różny stopień natężenia agresji, intensywności działania, udział w przestępstwie oskarżonych konieczne było zróżnicowanie orzeczonych względem nich kar za czyn popełniony wspólnie i w porozumieniu przypisany im w pkt I części dyspozytywnej wyroku. Uwzględniając znaczną przewagę okoliczności obciążających po stronie M. Z. (1), a w szczególności jego wiodącą rolę w trakcie całego zdarzenia, brutalność i bezwzględność działania, fakt, że działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk, Sąd jako odpowiednią wobec oskarżonego uznał karę 6 lat pozbawienia wolności. Jakkolwiek rola G. B. (1) w przestępstwie popełnionym na szkodę W. S. nie była tak doniosła jak M. Z. (1), to nie sposób, także w jego przypadku nie zauważyć brutalności jego działań wobec pokrzywdzonego, a w szczególności tego, że dopuścił się tego przestępstwa w warunkach wielokrotnej recydywy. Z kolei A. W. (1) i R. D. wymierzył Sąd kary w niższym wymiarze, mając na uwadze z jednej strony ich mniejszą rolę w popełnionym przestępstwie, fakt, że swoim działaniem wypełnili znamiona rozboju w formie podstawowej, z drugiej zaś nie tracąc z pola widzenia działania przez nich w warunkach z art. 64 § 2 kk. Wymierzając karę G. B. (1) za czyn przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku uwzględnił Sąd przede wszystkim to, że oskarżony dopuścił się tego przestępstwa, działając w warunkach wielokrotnej recydywy, współdziałał z nieletnim, a jego agresywne zachowanie się wobec pokrzywdzonego doprowadziło do spowodowania u niego poważnych obrażeń ciała. Z kolei za przypisane G. B. (1) wykroczenia Sąd wymierzył łącznie karę 30 dni aresztu. Zdaniem Sądu kary orzeczone wobec oskarżonych należycie oddają szkodliwość ich zachowań, czynią zadość oczekiwaniom prewencji ogólnej i szczególnej. Winny uzmysłowić oskarżonym nieopłacalność łamania prawa, jednocześnie stanowiąc dla nich przestrogę na przyszłość, powstrzymującą ich przed popełnianiem kolejnych przestępstw, a w szczególności tych skierowanych przeciwko zdrowiu i życiu.

Oskarżonemu G. B. (1) wymierzone zostały dwie kary pozbawienia wolności za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, czyli popełnione zanim zapadł wobec niego wyrok choćby nieprawomocny. Dlatego też Sąd, zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe i wymierzył karę łączną. Z jednej strony Sąd miał na uwadze to, że przypisane oskarżonemu czyny godziły w tożsame dobra chronione prawem, jakim jest mienie i zdrowie, popełnione zostały w stosunkowo krótkim okresie czasu, z drugiej zaś strony fakt, że zostały popełnione na szkodę różnych pokrzywdzonych.

Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze wniósł w toku postępowania pozwy adhezyjne przeciwko M. Z. (1) i A. W. (1), które zostały przyjęte. Z uwagi na to, że Sąd w wyroku przypisał tym oskarżonym popełnienie przestępstw na szkodę W. S., Sąd uwzględnił złożone powództwa i zasądził na rzecz tego pokrzywdzonego kwoty po 50 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 czerwca 2013r. (pkt VII i VIII części dyspozytywnej wyroku). Sąd uwzględnił także powództwo wniesione przez pokrzywdzonego KMP w J.. Z uwagi na to, że G. B. (1) uznał to powództwo, Sąd nadał w tym zakresie wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Oskarżeni byli w toku postępowania tymczasowo aresztowani, dlatego też zgodnie z art. 63 § 1 kk należało zaliczyć na poczet orzeczonych wobec nich kar okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie.

Działając na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd zwrócił W. S. dowody rzeczowe, ponieważ były one już zbędne dla postępowania karnego.

Zgodnie z dyspozycją art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K., adw. I. M., adw. M. G. (1), adw. W. O. i adw. F. B. koszty nieopłaconej obrony udzielonej przez nich z urzędu oskarżonym.

Sąd na podstawie art. 102c kpc nie obciążył G. B. (1) kosztami związanymi z wniesieniem przez Komendę Miejską Policji w J. powództwa cywilnego, albowiem oskarżony uznał je już na pierwszej rozprawie przed Sądem (k. 529), a pokrzywdzony wcześniej nie występował do oskarżonego o naprawienie szkody.

W związku z orzeczeniem kary pozbawienia wolności podlegającej wykonaniu, ale także sytuacją osobistą i majątkową oskarżonych nieosiągających stałych dochodów i nieposiadających majątku, Sąd uznał, że zachodzą warunki do zwolnienia ich od ponoszenia kosztów postępowania i opłaty (art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.