Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dorota Radlińska

Protokolant:

Mateusz Marek, Kamila Wróbel, Dominika Hara,
Mikołaj Żaboklicki

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 226/16

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

S. W. (1)

W ramach czynów zarzuconych oskarżonemu w punktach I i II / czyny z pkt II i III aktu oskarżenia/ uznaje S. W. (1) za winnego tego, że w miesiącu wrześniu 2001 r. w W., działając czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i ze z góry powziętym zamiarem, po uprzednim sprowadzeniu na polski obszar celny towarów w postaci odzieży i obuwia z K. (...) przez specjalnie stworzone do tego celu podmioty o nazwie (...) i (...) wprowadził na polski obszar celny towary bez ich faktycznego przedstawienia organowi celnemu i nakłonił funkcjonariusza
Urzędu Celnego w W. M. K. (1) wykonującego czynności służbowe w Miejscu Uznanym (...) w W. przy ul. (...), do potwierdzenia nieprawdy w dokumentach odpraw towarów o numerach: E 13 (...) i E 13 (...) dotyczących fikcyjnych odpraw towarów dla w/w firm w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości
co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, dostarczając mu dokumenty odpraw granicznych w postaci CMR, karnetów TIR, packing list, faktur i innych, za co wręczył mu za pośrednictwem innych osób korzyść majątkową w kwocie co najmniej 40.000 zł, przez co wprowadził w błąd organy celne co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru i wyłudził poświadczenie nieprawdy
w postaci decyzji celnych ustalających nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno – prawnych,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zb. art. 229 § 3 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

2.

S. W. (1)

W ramach czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie III /czyn z pkt V aktu oskarżenia/ uznaje S. W. (1) za winnego tego, że w okresie od września 2001 r. do grudnia 2001 r. w W. działając czynem ciągłym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, za pośrednictwem B. P. wręczył A. S. korzyść majątkową co najmniej czterokrotnie w łącznej kwocie co najmniej 4.000 dolarów amerykańskich w zamian za dokonanie fikcyjnych odpraw towarów i poświadczenie nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych dotyczących nieustalonych dotychczas odpraw towarów,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. W. (1) prowadził agencję (...). Wraz z P. W., który był funkcjonariuszem celnym importowali z krajów azjatyckich do Polski wyroby tekstylne, sprzęt AGD i RTV, a także obuwie. Towary te musiały przechodzić obowiązkową odprawę celną. Z racji wykonywanej pracy i posiadanego doświadczenia, posiadali kontakty zarówno wśród importerów towarów, jak i pracowników Urzędu Celnego i agencji celnych, posiadali też niezbędną wiedzę na temat przepisów i reguł obowiązujących w prawie celnym.

W 2001 roku P. W., pomógł innemu celnikowi – M. K. (1), w przeniesieniu służbowym do Oddziału (...) Urzędu Celnego w W. przy ul. (...). Podczas rozmowy z ówczesnym Naczelnikiem Oddziału(...) S. L., M. K. (1) dowiedział się, że będzie pracował w systemie tzw. Miejsc Uznanych, czyli placówek celnych, w których pracuje jeden lub kilku celników i która mieści się bezpośrednio przy siedzibie agencji celnej lub spedycji, której towary ci celnicy mają odprawiać. Miejsca Uznane są tworzone przy firmach, które odprawiają dużą ilość towarów lub przy spedycjach, które mają dużo klientów. O utworzeniu takiej placówki decyduje Dyrektor Urzędu Celnego, zaś oddelegowani do takiego miejsca celnicy podlegają bezpośrednio Naczelnikom Oddziałów Celnych, przy których takie miejsce jest utworzone.

Po przejściu do Oddziału(...) Urzędu Celnego w W., M. K. (1) początkowo pracował w Miejscu Uznanym (...), a następnie przeszedł do Miejsca Uznanego (...) przy siedzibie firmy (...) przy ul. (...) w W., gdzie był jedynym celnikiem. Firma (...) była agencją celną zajmującą się odprawianiem tekstyliów sprowadzanych z K. (...) i z Turcji, w której faktycznie rządził M. K. (2), związany wcześniej z firmą (...).

P. W. na początku września 2001 roku przyjechał do M. K. (1), będącego celnikiem w Miejscu Uznanym (...) i zażądał od niego przysługi – w zamian za pomoc, jakiej mu udzielił w przeniesieniu do obecnego miejsca sprawowania służby – w postaci odprawienia kilku TIRów bez ich podjeżdżania pod urząd celny. M. K. (1) zgodził się to zrobić.

W dniu 8 września 2001 roku S. W. (1) wraz z P. W. i M. K. (1) udali się do Miejsca Uznanego (...) w celu dokonania fikcyjnej odprawy trzynastu kontenerów. Z uwagi na to, iż była to sobota, zatem dzień, w którym nie są dokonywane odprawy, do Miejsca Uznanego (...) przyjechał R. W., który dokonał zmiany daty w komputerze M. K. (1) w ten sposób, że cofnął ją na poprzedni dzień, tj. piątek 7 września 2001 roku na koniec godzin pracy w/w celnika. Wówczas M. K. (1) dokonał rejestracji 12 przekazówek zawierających buty, przyjmując trampki jako najtańsze z możliwych i 1 przekazówki zawierającej płaszcze przeciwdeszczowe. Odprawy dokonano na firmę (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o., które były deklarowanymi odbiorcami towaru. Wspomniane przekazówki wraz z dołączonymi fakturami zostały przywiezione przez oskarżonego i P. W.. Oskarżony dostarczył M. K. (1) dokumenty odpraw granicznych w postaci CMR, karnetów TIR, packing list, faktur i innych. Brakowało części dokumentów, które miały zostać dostarczone w późniejszym terminie. Z uwagi na fakt, że obuwie i tekstylia objęte są specjalnym nadzorem i o ich odprawie należy powiadomić Naczelnika, P. W. polecił M. K. (1) spakować do koperty 10.000 zł i w poniedziałek rano z pakunkiem udać się do S. L.. Wcześniej S. W. (1) zapytał M. K. (1) w jaki sposób ma mu przekazać pieniądze za te odprawy i wówczas K. powiedział, że będzie po południu umówiony ze swoją dziewczyną K. L. w mieszkaniu jego ojca w Z. przy ul. (...) i żeby tam przywiózł mu pieniądze. Oskarżony powiedział, że pieniądze przywiezie mu jego człowiek.

M. K. (1) za dokonaną fikcyjną odprawę towarów i fałszowanie dokumentacji celnej dotyczącej odpraw ostatecznych towaru w postaci tekstyliów dla firm (...) i (...) o numerach E 13 (...) i E 13 (...) dotyczących fikcyjnych odpraw towarów dla w/w firm w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, otrzymał od oskarżonego 40.000 zł. Przekazanie w/w kwoty nastąpiło we wcześniej ustalony pomiędzy mężczyznami sposób – pod domem jego ojca w Z., przy ul. (...) za pośrednictwem B. P. zwanego „Czerwonym nosem”, następnego dnia, tj. 9 września 2001 roku.

W dniu 10 września 2001 roku (poniedziałek) dokumenty związane odprawami o numerach E 13 (...) i E 13 (...) pomagała M. K. (1) wypełniać M. B., za co otrzymała od niego pewną sumę pieniędzy. K. poinformował ją, że fikcyjnej odprawy dokonał w sobotę, a pomógł mu w tym m.in. R. W., który cofnął datę w komputerze na piątkową. Później dowiedziała się, że odprawę zrobili dla ps. (...). Nazywali tak S. W. (1).

Potwierdzenie nieprawdy w dokumentach odpraw towarów o numerach: E 13 (...) i E 13 (...), dotyczących fikcyjnych odpraw dla firm (...) i (...) w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, skutkowało wprowadzeniem w błąd organów celnych co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru i w efekcie doprowadziło do wyłudzenia poświadczenie nieprawdy w postaci decyzji celnych ustalających nieprawidłowo kwotę długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno – prawnych.

depozycje świadka M. K. (1)

depozycje świadka B. P.

częściowo zeznania świadka K. L.

depozycje świadka M. B.

odprawa nr E13 (...) z dnia 07.09.2001 r. dla (...) sp. z o.o.

dokumenty graniczne dot. odprawy dla (...) sp. z o.o.

odprawa nr E13 (...) z dnia 07.09.2001 r. dla (...) sp. z o.o.

dokumenty graniczne dot. odpraw dla (...) sp. z o.o.

połączenia telefoniczne

t. LI, k. 9811 – 9817, k. 9820 – 9826, k. 9828v – 9829, k. 9830 – 9831v, 9834 – 9835, k. 9838, k. 9932 – 9933, k. 9936 – 9937, k. 9946, k. 9946, k. 9955v, k. 9957 – 9957v, k. 9957v – 9958; t. LVII, k. 11277 – 11278, k. 11279; t. LIX, k. 11668 – 11669, k. 11669 – 11670; t. LXII, k. 12124 – 12124v, k. 12125; t. LXIII, k. 12344 – 12345, k. 12346, k. 12347, k. 12457 – 12457v, k. 12458 – 12458v; t. LXIV, k. 12567 – 12568, k. 12569 – 12570, k. 12764 – 12766; t. LXV, k. 12995 – 12995v, k. 12996, k. 13035 – 13035v, k. 13035v – 13036; t. LXXII, k. 14273 – 14273v, k. 14274 – 14275; t. LXXV, k. 14848; t. LXXXVIII, k. 17211 – 17212, k. 17212 – 17214, k. 17215 – 17219, k. 17219 – 17221, k. 17221 – 17222, k. 17222 – 17226, k. 17226 – 17229; t. LXXXVIII, k. 17398 – 17401, k. 17401 – 17404, k. 17427 – 17429, k. 17429 – 17437, k. 17437 – 17441; t. LXXXIX, k. 17468 – 17469, k. 17472 – 17473, k. 17473 – 17474, k. 17475; t. XCVII, k. 19101 – 19101v, k. 19101v – 19102, k. 19102v, k. 19103v, k. 19203 – 19203v, k. 19213v – 19214; t. CI, k. 231, k. 231 – 232, k. 232 – 233, k. 285 – 287, k. 372 – 379, k. 381 – 389; k. 389a – 389f; t. CII, k. 473 – 482, k. 485 – 491, k. 547 – 551

t. LXV, k. 12976 – 12981, k. 12995 – 12996v; t. LXV, k. 13023; t. LXXXVII, k. 17067 – 17072; t. XCVII, k 19143 – 19148, k. 19151 – 19156, k. 19188 – 19190v; t. CI, k. 198 – 200

t. XLIII, k. 8357 – 8359; t. LXXXV, k. 16675 – 1676v; t. XCVII, k. 19088v – 19090v; t. CI, k. 220 – 224, k. 254; t. CII, k. 500 – 504

t. XXXIV, k. 6539 – 6540v; t. LVII, k. 11126 – 11128, k. 11128 – 11129, k. 11131, k. 11148 – 11152, k. 11154v – 11155, k. 11183, k. 11212v, k. 11217; t. LVIII, k. 111395 – 111395v; t. LXI, k. 11914, k. 11917; t. LXXV, k. 14667; t. LXXXVII, k. 17073 – 17077; t. XCVII, k. 19160v – 19162v, k. 19162v – 19164v; t. CI, k. 201; t. CII, k. 411 – 424

t. XXXVI, k. 6859 – 6907

t. XXXVI, k. 6908 – 6934

t. XXXVI, k. 6935 – 6981

t. XXXVI, k. 6982 – 7005

t. XVIII, k. 3504 – 3637, k. 3640 – 3653, k. 3656 – 3657

B. P. wykonywał na polecenie oskarżonego S. W. (1) różne zlecenia, w tym odbierał i przewoził dokumenty, a także przewoził dla wskazanych przez oskarżonego osób pieniądze. Za te zlecenia otrzymywał wynagrodzenie od oskarżonego.

W okresie od września 2001 roku do grudnia 2001 roku kilkukrotnie na polecenie oskarżonego B. P. woził do Miejsca Uznanego (...) przesyłki, które wręczał A. S.. Jeździł także do mieszkania A. S., które mieściło się na G., był tam około 10 razy z przesyłkami, przy czym co najmniej czterokrotnie znajdowały się w nich pieniądze w kwocie co najmniej po 1.000 dolarów amerykańskich każda. Pieniądze te S. W. (2) przekazywał A. S. w zamian za dokonanie fikcyjnych odpraw towarów i poświadczenie nieprawdy w dokumentach celno – spedycyjnych dotyczących nieustalonych dotychczas odpraw towarów.

depozycje świadka B. P.

połączenia telefoniczne

t. LXV, t.12961 – 12966, k. 12976 – 12981, k. 12995 – 12996v; LXV, k. 13023; t. LXVII, k. 13317 – 13317v; t. LXXV, k. 14691 – 14692; LXXXVII, k. 17067 – 17072; t. XCVII, k. 19118 – 19119v; k. 19143 – 19148, k. 19151 – 19156, k. 19188 – 19190v; t. CI, k. 198 – 200

t. XVIII, k. 3504 – 3637, k. 3640 – 3653, k. 3656 – 3657

S. W. (1) urodził się w dniu (...) we W.. Posiada wykształcenie średnie techniczne. Jest żonaty i posiada dwójkę dzieci w wieku 20 lat i 16 lat. Osiąga średni dochód 2.000 zł netto miesięcznie, z których utrzymuje się z małżonką i dwoma synami. Posiada gospodarstwo rolne o powierzchni 3 ha, zabudowane 100 metrową stodołą. Jest współwłaścicielem z synem samochodu marki B. (...) rok produkcji 2006. Żona pracuje, zarabia 2.000 zł netto jako pomoc biurowa w firmie budowalnej w (...) sp. z o.o. Oskarżony posiada działkę budowlaną we wsi K. o powierzchni 1.000 m ². Posiada udziały w dwóch spółkach – 51% udziałów w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wartość kapitału 450.000 zł oraz 34% udziałów w (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., wartość kapitału 50.000 zł. Nie posiada lokat bankowych, papierów wartościowych, ani oszczędności. Posiada z żoną 6.000 zł na koncie w jakimś (...), tj. funduszu emerytalnym. Nie był leczony w PZP, karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 4 kwietnia 2016 roku za czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz art. 4 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zawieszoną na okres próby lat 2 oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 40 zł każda. Przy czym kara grzywny została wykonana wobec oskarżonego z dniem 29 stycznia 2020 roku.

oświadczenie oskarżonego

wywiad środowiskowy dot. oskarżonego

karta karna

t. CI, k. 321 – 322, k. 366

t. CIV, k. 868 - 869

t. CIV, k. 864 - 865

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

3

S. W. (1)

(czyn z pkt VI aktu oskarżenia) w okresie 2005 roku W., działając w ramach kierowanej przez siebie i P. W. zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z P. W. i K. W. podejmował czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia, wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku środków finansowych w kwocie co najmniej 425 000 złotych, pochodzących z popełniania czynów zabronionych związanych z wprowadzaniem na polski obszar celny towarów pochodzących z K. (...)
z uszczupleniem należności celno – podatkowych na szkodę Skarbu Państwa, w ten sposób, że przekazał K. W. wymienioną kwotę w celu nabycia nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonów dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą
nr (...), którą to nieruchomość po jej nabyciu K. W. wniosła jako aport do spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), na mocy aktu notarialnego z dnia 15.12.2005 r., której wspólnikami byli S. W. (1), P. W. i K. W.,

tj. o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 12 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, wbrew stawianemu S. W. (1) zarzutowi z pkt VI aktu oskarżenia, aby wypełnił on swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Nie zostało udowodnione, że oskarżony miał wręczyć K. W. kwotę 425.000 złotych na zakup nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonów dla Warszawy Mokotowa prowadzi księgę wieczystą nr (...), którą to nieruchomość po jej nabyciu K. W. wniosła jako aport do spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), na mocy aktu notarialnego z dnia 15.12.2005 r., której wspólnikami byli S. W. (1), P. W. i K. W., a ponadto, aby kwota ta miała pochodzić z popełniania czynów zabronionych związanych z wprowadzaniem na polski obszar celny towarów pochodzących z K. (...)
z uszczupleniem należności celno – podatkowych na szkodę Skarbu Państwa. Co więcej, wątpliwości Sądu budził czasookres od zarzuconych oskarżonemu czynów (z pkt II, III i V aktu oskarżenia – 2001 rok, a przestępstwem prania brudnych pieniędzy, do którego miało dojść w 2005 roku.

depozycje świadka K. W.

depozycje świadka P. W.

t. LXVI, k. 13167v – 13169v, k. 13170v – 13171, k. 13212a – 13214, k. 13234 – 13235; t. LXXXVIII, k. 17298 – 17302, k. 17303; t. XCVIII, k. 19243, k. 1944, k. 1945; t. CI, k. 256 – 259, k. 263 – 266, k. 283; t. CII, k. 513 – 518; t. CIII, k. 635 – 641

t. XCV, k. 1871, k. 18709v; t. XCVII, k. 19118; t. CII, k. 441 – 452

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1

1.2

Częściowo wyjaśnienia S. W. (1)

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, że zakup ziemni wniesionej aportem do spółki (...) przez K. W. nie była finansowana z jego pieniędzy. Jak wynika z zeznań P. W. pieniądze na zakup tej nieruchomości pochodziły wyłącznie od niego.

Oskarżony potwierdził także znajomość z M. K. (1), u którego bywał w miejscu pracy, tj. Miejscu Uznanym (...), gdzie spożywali wspólnie alkohol. Okoliczność tę potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie.

1.1

Depozycje świadka M. K. (1)

Sąd uznał depozycje M. K. (1) za polegające na prawdzie. Świadek zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym konsekwentnie opisywał na czym polegały nieprawidłowości przy odprawach towarów dla firm (...) i (...) w Miejscu Uznanym (...) i z czego wynikały. Opisał swoją rolę w tym procederze i wskazał, że oskarżony wraz z P. W. zajmowali się organizowaniem odpraw celnych tekstyliów i butów dla Wietnamczyków. P. W. zażądał za pomoc przy przeniesieniu świadka do IV Urzędu Celnego i docelowo Miejsca Uznanego (...) od M. K. (1) poświadczenia odprawy 13 TIRów bez ich podjeżdżania pod Urząd Celny, oferując mu za to razem ze S. W. (1) kwotę po 1.000 dolarów od kontenera. Świadek wskazał, że w szczególności zapamiętał to zdarzenie z dwóch powodów – ilości odpraw (było ich aż 13) oraz czasu – niedługo przed atakiem na W. (...), które miało miejsce 11 września 2001 roku.

Wprawdzie oskarżony S. W. (1) nie przyznał się do stawianych mu w tym zakresie zarzutów, podobnie przesłuchani w charakterze świadków P. W. i R. W. zaprzeczyli, aby dopuścili się zachowań o jakich zeznawał M. K. (1), to relacja świadka znajduje odzwierciedlenie w depozycjach B. P. i M. B., a także dowodach o charakterze nieosobowych jak bilingach połączeń telefonicznych numerów należących do oskarżonego, świadka i B. P. oraz dokumentach z odpraw dla spółek (...).

B. P. przyznał, że podrabiał na polecenie S. W. (1) podpisy na dokumentach oraz zawoził dokumenty dla M. B. (k. 12998). Na okoliczność tę wskazywał także M. K. (1) (k. 9822). Z kolei M. B. przyznała, że wypełniała (...) dotyczące odprawy dla mężczyzny o ps. (...), za co otrzymała od M. K. (1) określoną sumę pieniędzy. (...) określany był właśnie S. W. (1), co w swych zeznaniach potwierdziła chociażby K. L.. Zeznania tych świadków potwierdzają wiarygodność M. K. (1), a tym samym wskazują na winę oskarżonego.

M. K. (1) został przesłuchany w trakcie rozprawy w obecności biegłego psychologa. Z wydanej w sprawie opinii wynika, że świadek jest osobą o sprawności umysłowej oraz procesach poznawczych funkcjonujących na poziomie normy, odpowiednich do jego wieku, poziomu wykształcenia i aktywności życiowej, zaś jego zeznania nie zawierają zniekształceń i mogą stanowić wartościowy materiał dowodowy. Biegła wskazała, że niepamięć szczegółów zdarzeń jest związana z upływem czasu, zmienioną sytuacją życiową M. K. (1), chęcią zapomnienia i wypierania ze świadomości skutków niekorzystnych doświadczeń z przeszłości, a także ma związek z potrzebą aktualnego przedstawiania swojej osoby w korzystniejszym świetle (opinia – t. CII, k. 564 – 567).

Opinię sądowo – psychologiczną sporządzoną dla potrzeb niniejszego postępowania przez biegłą psycholog, Sąd uznał za wiarygodną i w pełni podzielił stanowisko w niej wyrażone, albowiem została sporządzona przez osobę dysponująca rzetelną i fachową wiedzą specjalistyczną oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym po przeprowadzeniu stosownych badań i udziale w przesłuchaniu świadka. Opinia ta nie była również kwestionowana przez strony.

Taka ocena psychologiczna zeznań M. K. (1) przemawia za jego wiarygodnością tym bardziej, że zeznania świadka zostały poparte także innymi dowodami. Zeznania M. K. (1) zostały pozytywnie zweryfikowane także w zestawieniu z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie i pozwoliły na poczynienie kategorycznych ustaleń w oparciu o depozycje tego świadka i przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynów zarzuconych mu w pkt II i III aktu oskarżenia, czego wyraz dał Sąd w pkt I wyroku.

Nie sposób także znaleźć racjonalny powód dla którego M. K. (1) miałby składać nieprawdziwe zeznania, w szczególności, że to on zgłosił do organów ścigania i przedstawił cały mechanizm nieprawidłowości podczas dokonywania odpraw celnych tekstyliów poprzez przyjęcie korzyści majątkowej w zamian za zaniżenie wartości celnej odprawionego towaru. Wszakże nie pogrążał innych osób, ale przede wszystkim także siebie. Tym samym jaki miałby cel, aby ponosić odpowiedzialność karną za coś, czego miałby się nie dopuścić? Świadek nie miał żadnego konfliktu z oskarżonym. Z kolei zdarzenie, w którym P. W. miał uderzyć świadka mogłoby co najwyżej obrócić się przeciwko P. W., a nie S. W. (1), bowiem brak jest jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do zemsty ze strony M. K. (1) na oskarżonym. W końcu, gdyby depozycje K. nie polegały na prawdzie nie znalazłyby potwierdzenia w innych dowodach, a tak jego słowa potwierdzali bezpośrednio (M. B., B. P.), jak i pośrednio (K. L.) inni świadkowie oraz dowody o charakterze nieosobowym. Poza tym świadek składał tożsame zeznania w każdej ze spraw, w których zeznawał. Opisywał rolę każdej z osób. Niewątpliwie z uwagi na upływ czasu niektóre zdarzenia ulegały zatarciu, jednakże potwierdzał odczytane mu wyjaśnienia, czasami także je samodzielnie prostował.

Sąd przeanalizował także dołączone do akt przedmiotowej sprawy: wydruk wiadomości przesłanej do oskarżonego rzekomo od świadka, w której domagał się pieniędzy od oskarżonego i P. W. za zmianę zeznań (k. 571), sprawozdanie z analizy billingów (k. 572 – 573) oraz opinię biegłego z zakresu informatyki i telekomunikacji (k. 574 – 592) i z powyższych dokumentów nie sposób jednoznacznie stwierdzić, aby to właśnie M. K. (1) miał kontaktować się z oskarżonym, żądając pieniędzy za zmianę obciążających go zeznań. Także wskazane w opinii lokalizacje – znane wszakże oskarżonemu z wzajemnych kontaktów ze świadkiem, a także z akt sprawy (k. 14827v) – nie mogą przesądzać, aby wiadomość rzeczywiście została przesłana przez M. K. (1). Lokalizacja nadawcy w tych okolicach nie przesądza, że to rzeczywiście świadek miał kontaktować się z oskarżonym, a nie inna osoba. Tym samym dowód ten nie wpłynął na ocenę wiarygodności świadka.

1.1

Depozycje świadka B. P.

B. P. był przesłuchiwany w charakterze świadka przy udziale biegłej psycholog. W opinii psychologicznej wskazano, że zeznania świadka B. P. składane podczas rozprawy 19.04.2018 r. i 08.08.2018 r. nie mogą być uznane za wartościowy materiał dla niniejszej sprawy, mając na względzie stwierdzone objawy otępienne, głównie w postaci upośledzenia pamięci i myślenia słowno – pojęciowego oraz ogólne obniżanie się sprawności życiowej, aktywności, powodujące konieczność korzystania z pomocy innych osób (opinia – t. CII, k. 520 – 521).

Nadto, w sprawie opinię wydała biegła psychiatra, która rozpoznała u świadka zespół psychoorganiczny, w wywiadzie organiczne zaburzenia urojeniowe i wskazała, że stan psychiczny świadka stanowi przewlekłe przeciwwskazanie do uczestnictwa w wielogodzinnym przesłuchaniu przez Sąd w charakterze świadka, zaś czynność ta może wpłynąć na pogorszenie się stanu psychicznego świadka, Sąd odstąpił od przesłuchania świadka i ujawnił uprzednio złożone przez niego depozycje (opinia – t. CIII, k. 616 – 619, k. 629 – 631, k. 691).

Sąd oparł się przede wszystkich na opiniach biegłych specjalistów – psychologa i psychiatry, albowiem dowody te pozwoliły na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia świadka. Uzyskane w ten sposób wiadomości specjalne Sąd uwzględnił w całości, ponieważ opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki bezpośrednich badań B. P. oraz w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Opinie biegłych pozwoliły na uznanie, iż istnieją przeciwwskazania do przesłuchania świadka przed Sądem, a także jego zeznania składane w trakcie niniejszego postępowania nie mają wartości dowodowej. Strony nie kwestionowały ustaleń dokonanych przez biegłych. Warto również wskazać, że opinie te są co do zasady ze sobą spójne i zawierają tożsame ustalenia. Analizując opinie biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajne i wiarygodne dowody w sprawie, gdyż wydane zostały przez specjalistów w swoich dziedzinach. Wobec treści opinii biegłych, mając na uwadze schorzenia, na które choruje świadek i przyjmowane przez niego leki, Sąd wziął pod uwagę jedynie depozycje tego świadka składane w toku postępowania przygotowawczego oraz w innych sprawach.

Za polegające na prawdzie Sąd uznał depozycje B. P., który zeznał, że dorabiał do renty wykonując zlecenia dla S. W. (1), na którego polecenie woził dokumenty z urzędów celnych, czasami przewoził też zapakowane pieniądze. Świadek podał okoliczności, w których dochodziło do przekazania pieniędzy, a także opisywał osoby, które je wręczyła i wskazał na czyje polecenie to robił.

Ad. pkt I wyroku (czyn II i III z aktu oskarżenia)

B. P. zeznał, że raz na polecenie S. W. (1) zawiózł kopertę z pieniędzmi do Z. dla celnika z długimi włosami. Zeznania świadka korespondują z depozycjami M. K. (1), który przyznał, że pieniądze od S. W. (1) odebrał za pośrednictwem przysłanego przez niego mężczyzny zwanego (...), który przyjechał do Z., pod miejsce zamieszkania jego ojca. Okoliczność przekazania pieniędzy potwierdziła także ówczesna konkubina M. K. (3) L..

Ad. pkt II wyroku (czyn V z aktu oskarżenia)

Na przymiot wiarygodności, w ocenie Sądu, zasługiwały również depozycje świadka, w których wskazał, że do Miejsca Uznanego (...) na zlecenie S. W. (1) przewoził dokumenty do różnych agencji celnych. Pracowała tam A. S.. Odnośnie zawartości przesyłek oskarżony informował go, że znajdują się tam dokumenty celne – CMR, listy przewozowe, świadectwa pochodzenia, faktury i inne. Kilkakrotnie przekazywał dokumenty, które otrzymywał od młodej kobiety pracującej w Urzędzie przy ul. (...), a także od mężczyzny, którego określał jako (...). Przyznał, że oprócz przesyłek z dokumentami przekazywał również pieniądze – między innymi A. S.. Jeździł z nimi do prywatnego mieszkania A. S., znajdującego się na G.. Od S. W. (1) wiedział, że w kopertach były kwoty od 1.000 do 2.000 dolarów. O tym, iż w kopertach były pieniądze wiedział także dlatego, że zdarzało się, że A. S. liczyła je w jego obecności. Świadek zeznał, że na pewno 4 razy przekazał A. S. przesyłki zawierające pieniądze. Jak wskazał świadek „ Widziałem jak kilka razy ta pani A. w swoim mieszkaniu przy mnie z koperty wyjmowała te dolary. Mówiłem, że są to pieniądze os (...). Ona nie była zdziwiona, to było normalne, że jej dawałem te pieniądze. […] to wyglądało, że ona czekała na te pieniądze, wyglądało tak, że wiedziała, że przyjadę z pieniędzmi, ile ich będzie.” (k. 12961v). Zdaniem świadka, musieli wcześniej to uzgodnić telefonicznie, co znajduje odzwierciedlenie w wykazie połączeń pomiędzy numerem oskarżonego a A. S.. B. P. zeznał, że „ Teraz wydaje mi się, że pieniądze pani A. zawoziłem, co najmniej cztery razy, bo te kolejne razy były związane z przewożeniem dokumentów.” (k. 19145). Z tego powodu, Sąd uznał, iż oskarżony za pośrednictwem świadka co najmniej czterokrotnie przekazał A. S. kwotę co najmniej 4.000 dolarów, przyjmując zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. na korzyść oskarżonego najniższą z kwot, jakie B. P. przekazywał A. S. od oskarżonego.

Co więcej, świadek na okazanych zdjęciach rozpoznał A. S. jako kobietę, której przekazywał dokumenty i pieniądze od S. W. (1) (k. 12966 oraz k. 19148, k. 19156).

1.1.

Częściowo zeznania K. L.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. L. jedynie w tej części, w której wskazała, że widziała u M. K. (1) w przyniesionej przez niego reklamówce pieniądze. Świadek wskazała, że na początku września 2001 roku, w niedzielę przebywała razem z M. K. (1) w mieszkaniu w Z. przy ul. (...). W godzinach popołudniowych odebrał on telefon komórkowy i wyszedł z domu. Wrócił z reklamówką, w której była znaczna ilość gotówki. Powiedział, że połowę z tych pieniędzy musi oddać. Po około dwóch tygodniach, na kolejnym spotkaniu w Urzędzie Celnym przy ul. (...), gdzie K. L. była chwilowo oddelegowana, M. K. (1) poinformował ją, że idzie do S. L. i ma to związek ze „sprawą z Z.”. Później wytłumaczył jej, że część pieniędzy wręczył Naczelnikowi. Świadek sytuację skojarzyła z tym, że pod koniec tygodnia we wrześniu 2001 roku była umówiona ze świadkiem i swoją koleżanką A. na spotkanie towarzyskie. Razem z A. samochodem pojechały po niego do Miejsca Uznanego (...) w W., żeby go stamtąd zabrać. Tego dnia K. był zajęty i długo do nich nie wychodził. Potem powiedział jej, że robił coś dla (...) z karnetami TIR na towar dla „(...)”. (...) nazywali S. W. (1).

Zeznania świadka pośrednio potwierdzają relację przedstawioną zarówno przez M. K. (1), jak i B. P. co do przekazania pieniędzy M. K. (1) pod mieszkaniem w Z..

1.1.

Depozycje świadka M. B.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka M. B.. Świadek była zatrudniona na stanowisku agenta celnego w agencji (...) przy ul. (...) w W.. Wskazała, że kiedy przyszła w poniedziałek, tj. 10.09.2001 r. do pracy, to na jej biurku znajdowały się częściowo wypełnione (...), zaś M. K. (1) powiedział jej, że w sobotę odprawił towar dla znajomych po uprzednim cofnięciu daty w komputerze przy pomocy R. W.. Poprosił ją o skompletowanie dokumentów, tj. „packing list”, świadectw pochodzenia i faktur. Otrzymała za to od M. K. (1) określoną kwotę pieniędzy. Zmiany w dokumentach polegały na zmniejszeniu należności celnych i podatkowych. Później dowiedziała się, że robią to dla ps. (...). Przyznała, że przyjeżdżał on do agencji i był zaprzyjaźniony z pracownikami agencji, w tym szefem oraz celnikiem – M. K. (1), ponieważ spożywał z mężczyznami alkohol. Podczas rozprawy w oskarżonym rozpoznała mężczyznę, który przyjeżdżał do agencji (...) robić odprawy i przy okazji spożywał alkohol z M. K. (1).

Zeznania świadka Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne, albowiem były one ze sobą spójne, a także logiczne i konsekwentne. M. B. ustosunkowując się do odczytanych jej wyjaśnień wskazała, które nie polegały na prawdzie i w jakim zakresie. Wskazała, że jej zeznania w zakresie, że wykonywała wszystkie czynności przy odprawach zgodnie z prawem, a także iż nigdy nie przyjęła korzyści majątkowej od żadnej osoby, stanowiły wówczas jej linię obrony. Świadek nie miała żadnych powodów, aby opisywać przebieg zdarzeń w sposób odmienny od rzeczywistego. Wskazywała też, że szczegółów tamtych zdarzeń nie pamięta, co uzasadnione jest upływem czasu.

1.1

1.2

Depozycje K. W.

Sąd dał wiarę depozycjom K. W. co do przekazania jej pieniędzy na zakup nieruchomości oraz okoliczności jej zakupu i wniesienia aportem do spółki (...) sp. z o.o., natomiast nie sposób potraktować jej zeznań jako kategorycznych co do faktycznego źródła pochodzenia tych środków finansowych – przesłuchana w charakterze podejrzanej najpierw wskazała, że „[…] W. i W. nie mieli udokumentowanych legalnych dochodów” (k. 13170v) i dalej „ W. i W. tłumaczyli mi, abym zakupiła działkę na siebie gdyż oni nie mieli udokumentowanych pochodzenia pieniędzy na zakup tej działki.” (k. 13213), lecz podczas kolejnych przesłuchań stwierdziła, że „ Nie mam wiedzy by te pieniądze pochodziły z przestępstwa z nielegalnego źródła” (k. 17303) oraz „ Nie mam wiedzy na temat źródła pochodzenia pieniędzy panów W. i W. ” (k. 257). Podczas rozprawy świadek zeznała, że „ nie nabyłam jej [działki – przypisek Sądu] za własne pieniądze tylko za pieniądze, które otrzymałam od W. albo od W., dokładnie tego nie pamiętam, ale raczej ze wskazaniem na W. .”(k. 515). Powyższe jest zgodne z zeznaniami P. W., który wskazał, iż to właśnie on dał pełną kwotę na zakup nieruchomości. Świadek tłumaczyła, że podczas rozmów z oskarżonym i P. W. nie było „[…] rozgraniczane W., W., oni funkcjonowali i mówili o sobie w formie „my”. Trudno zatem powiedzieć mi kto faktycznie był właścicielem tych pieniędzy ale w okolicznościach, które przed chwilą podałam zarówno W. jak i W. mogli być współwłaścicielami tych pieniędzy. Równie dobrze mogły one należeć tylko do jednego, ja tego nie wiem, to są tylko moje domysły.” – k. 516.

Ustosunkowując się do pytań odnośnie nielegalnego pochodzenia środków finansowych przeznaczonych za kup nieruchomości K. W. wskazała, że „ Wtedy, jak miała miejsce transakcja zakupu tej działki na moją osobę to wydawało mi się, że W. i W. posiadają nielegalne pieniądze i w związku z tym, ta działka miała być kupiona na mnie, gdyż ja byłam w stanie wykazać skąd mam dochody na zakup tej działki a W. i W. takiej możliwości nie mieli tj. udokumentowania tych pieniędzy, które posiadali na zakup tej działki. Pamiętam, że pytałam P. W. o pochodzenie tych pieniędzy na zakup działki na moje nazwisko a on mi powiedział, że to nie moja sprawa i wtedy nabrałam przypuszczeń, że są to pieniądze pochodzące z nielegalnego źródła czy też nieudokumentowane. Ja nigdy nie dowiedziałam się skąd tak naprawdę pochodziły te pieniądze, którymi ja zapłaciłam za tę działkę.” (k. 515). Dodała także „ W. i W. tłumaczyli mi, abym zakupiła tę działkę na siebie, jednakże wprost nie powiedzieli, że nie mieli udokumentowanego pochodzenia pieniędzy na zakup tej działki, to już były moje domniemania” (k.636).

Konsekwentnie za to odnośnie spółki (...) wskazywała, że spółka miała swoje plany i prowadziła faktyczną działalność.

Świadek wskazała także, że dla S. W. (2) pracował starszy mężczyzna o imieniu B. [B. P. – przypisek Sądu], który przyjeżdżał po dokumenty związane z odprawami towarów, był kierowcą oskarżonego.

1.1.

Analiza połączeń telefonicznych

Z analizy połączeń telefonicznych wynika, że w dniu 9 września 2001 roku (niedziela) do M. K. (1) posługującego się wówczas numerem (...) o godz. 15:45 telefonował z numeru (...) oskarżony S. W. (1) – rozmowa trwała 51 sekund, następnie oskarżony zadzwonił do B. P., posługującego się numerem (...) dwukrotnie – o godz. 15:45 oraz o godz. 16:04. Z kolei świadek M. K. (1) o godz. 16:31 rozmawiał przez 33 sekundy z B. P..

Powyższa analiza bilingów dodaje przymiotu wiarygodności zeznaniom zarówno M. K. (1), jak i B. P., iż rzeczywiście w dniu 9 września 2001 roku doszło do przekazania przez B. P. M. K. (1) na polecenie S. W. (1) określonej kwoty pieniężnej za dokonanie odprawy 13 kontenerów na polecenie P. W. i S. W. (1), o czym świadczą kontakty telefoniczne pomiędzy w/w osobami.

Z zeznań M. B. i M. K. (1) wynika, że od poniedziałku 10 września 2001 roku rozpoczęli kompletowanie dokumentów do odpraw, które odbyły się w sobotę 8 września 2001 roku. Z kolei B. P. wskazał, że w czasie kompletowania dokumentów do odpraw w Miejscu Uznanym (...) S. W. (1) polecił mu dokonać wpisów na dokumentach celnych, zaś świadek był z nim w stałym kontakcie telefonicznym, uzgadniając rodzaj wpisów, itp. Oskarżony powiedział mu także, aby pisał to co każe „pani M.”. I tak w dniu 10 września 2001 roku (poniedziałek) pomiędzy numerem użytkowanym przez oskarżonego, tj. (...) a numerem B. P., tj. (...) zarejestrowano 11 połączeń, kolejnego dnia (11 września 2001 roku) było to również 11 połączeń, w środę 12 września 2001 roku było 8 połączeń, zaś w czwartek 13 września 2001 roku – 5 połączeń. B. P. na okazanych mu dokumentach dotyczących odpraw dla spółek (...) i (...) z dnia 7 września 2001 roku rozpoznał swój charakter pisma. Wskazał też, iż kazano podpisać się mu (...) nazwiskiem.

1.1

Dokumentacja odpraw celnych towarów E 13 (...) i E 13 (...) wraz z dokumentami granicznymi

Analiza dokumentów odpraw 13 ładunków dopuszczonych do obrotu, tj. odprawa tenisówek dziecięcych E (...) dla firmy (...) oraz tenisówek dziecięcych i płaszczy dziecięcych przeciwdeszczowych – odprawa E (...) dla firmy (...) wskazuje na rozbieżności w opisujących je dokumentach. Dokumentacja („packing list”, faktury – rachunki) przedstawiana w czasie kontroli przez kierowców firm transportowych przekraczających granicę w L. lub K., różni się od tej, która była składana do odprawy ostatecznej w Miejscu Uznanym (...) w W.. Zgadza się numer rachunek, nazwa importera, numer kontenera i ilość towaru, inna jest natomiast nazwa eksportera, data wystawienia faktury, szczegółowa specyfikacja, nazewnictwo towaru. Różna jest także ilość oraz wartość towaru: wyższa – przy odprawie granicznej, niższa – przy odprawie ostatecznej, co więcej rachunki wystawione są przez inne firmy. W czasie odprawy granicznej kierowca przedstawiał „packing list”, a w czasie odprawy ostatecznej przedstawiono dokument zatytułowany „specification”, przy czym dokumenty te nie posiadają naniesionych pieczątek świadczących o odprawie granicznej towaru. O fikcyjności odprawy świadczy także okoliczność, że zestaw (...) w dniu 6 września 2001 roku przekroczył granicę RP w K. z towarem pochodzenia tajwańskiego dla firmy (...), a w dniu 7 września 2001 roku o godz. 15:00 dokonano jego odprawy z towarem w W. i jeszcze tego samego dnia o godz. 23:48 był ponownie z innym towarem na granicy RP (przejście graniczne w L.) na kierunku wyjazdowym. Nie jest prawdopodobne, aby w/w zestaw samochodowy mógł przystąpić o godz. 15:00 do odprawy ostatecznej w Miejscu Uznanym (...) w W., a następnie z innym towarem rozpocząć procedurę tranzytu o godz. 23:48. Na podstawie powyższego można wnioskować, że zestaw ten nie dotarł do miejsca przeznaczenia, czyli urzędu celnego wewnętrznego, a tym samym funkcjonariusz celny (M. K. (1)) przeprowadzając odprawę dopuścił do obrotu towar, który nie był przedstawiony do odprawy celnej.

Powyższe wskazuje na prawdziwość depozycji składanych przez M. K. (1), o dokonaniu poświadczenia nieprawdy w dokumentach odpraw towarów E 13 (...) i E 13 (...) (świadek wskazał, że przyjął trampki jako obuwie objęte najniższą stawką celną i płaszcze przeciwdeszczowe) zgodnie z poleceniem S. W. (1) i P. W. za obiecaną mu korzyść majątkową, przez co oskarżony wprowadził w błąd organy celne co do rzeczywistej wartości, ilości, rodzaju asortymentu i kraju pochodzenia towaru i wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci długu celnego poprzez zastosowanie niewłaściwej stawki celnej mającej wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno – prawnych. Nadto, B. P. rozpoznał na okazanych mu dokumentach odprawy towarów swój podpis. Wpisał także podawane mu przez M. B. rodzaje towarów – jak płaszczyki dziecięce i obuwia.

1.1

Karta karna, wywiad środowiskowy, odpisy wyroków, protokoły oględzin

Przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd oparł się również na pozostałych zgromadzonych w sprawie i ujawnionych w toku rozprawy głównej dokumentach, bowiem ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, zostały one sporządzone przez kompetentne i uprawnione podmioty oraz mają stosowną formę.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.

Wyjaśnienia S. W. (1)

Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony konsekwentnie nie przyznając się do stawianych mu czynów i składając wyjaśnienia zaprzeczające popełnieniu tychże przestępstw, prezentował swoją linię obrony, która nie mogła ostać się w świetle zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów, w szczególności uznanym za wiarygodne depozycjom M. K. (1) i B. P..

Oskarżony zaprzeczał, aby dawał B. P. pieniądze, które ten miałby później wręczyć jako łapówki funkcjonariuszom celnym. Zaprzeczył też, aby znał A. S., przy czym z numeru zarejestrowanego na A. S. ((...)) łączono się 4 razy z numerem oskarżonego ((...)), podobnie z numeru (...) zarejestrowanego na A. S. dokonano 99 połączeń, w tym z tego numeru dzwoniono 54 razy na numer (...) oraz 45 razy odebrano połączenia z tego numeru i dwukrotnie odebrano SMSa z tego numeru należącego do oskarżonego – zob. t. XVIII, k. 3504 – 3637, k. 3640 – 3653, k. 3656 – 3657. To wskazuje, że S. W. (1) znał się z A. S., co tym samym podważa wiarygodność jego wyjaśnień w tym zakresie.

1.1.

Częściowo zeznania K. L.

Sąd nie dał przymiotu wiarygodności zeznaniom świadka w części, w której negowała, aby widziała u M. K. (1) pieniądze, które otrzymał w dniu 9 września 2001 roku jako łapówkę i wskazywała, że zeznania takiej treści polecił jej złożyć sam M. K. (1).

Uwadze Sądu nie uszło, iż świadkowie ci pozostają ze sobą w konflikcie związanym z kwestią wychowania i kontaktów z ich małoletnią wspólną córką, co z pewnością mogło się przełożyć na zeznania K. L., która przedstawiała M. K. (1) jako niezrównoważonego i uzależnionego człowieka, który nakłaniał ją do złożenia zeznań o określonej treści.

1.1

Depozycje świadka A. S.

Zeznania A. S. Sąd uznał za niewiarygodne w zakresie tego, iż nie zna oskarżonego, P. W. i B. P., a także w zakresie w jakim zaprzeczała, aby uczestniczyła w procederze narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenia celno – podatkowe, w tym wykonywania czynności związanych z odprawami towarów, które były niezgodne z prawem i za które otrzymała pieniądze od S. W. (1) tytułem łapówki za pośrednictwem B. P..

B. P. przyznał, że na polecenie S. W. (1) dostarczał dokumenty od (...) dla A. S.. O dokonywaniu podobnych „lewych” odpraw przez A. S. w agencji (...) M. K. (1) dowiedział się w pokoju S. L., gdy zobaczył podpisane przez A. S. i M. Z. dokumenty, ale nie wiedział ile takich „lewych” odpraw dokonały. A. S. wykonywała odprawy m.in. dla firmy A. S.. A. S. i K. W. przyznali, że korzystali przy odprawach towarów z pomocy P. W., ale nie wiedzieli czy ten wraz z S. W. (1) wręczali celnikom za to pieniądze.

Wprawdzie świadek w chwili składania zeznań została nieprawomocnie uniewinniona od stawianych jej zarzutów w sprawie toczącej się przez Sądem Okręgowym w Warszawie pod sygn. akt XII K 81/15, to skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań i po odczytaniu jej uprzednio składanych wyjaśnień wskazała, że nie będzie się do nich odnosiła. Potwierdziła jedynie wyjaśnienia składane przed Sądem, w których kwestionowała zasadność stawianych jej zarzutów.

Uwadze Sądu jednak nie uszło, że podczas konfrontacji B. P. rozpoznał świadka jako kobietę, do której mieszkania przyjeżdżał. Wskazał, że mieszkała na G. i miała „ małego pieska z kokardką”, zaś świadek przyznała, że miała psa rasy yorkshire terier, jednak utrzymywała, że nie zna konfrontowanego z nią mężczyzny (k.13317). Podczas składania zeznań w dniu 17 kwietnia 2007 roku świadek wskazał, że „[…] ta pani A. miała małego pieska rasy y. ” (k. 12961v). Gdyby rzeczywiście A. S. nie znała B. P. to nie wiedziałby on gdzie mieszka i jakie posiada zwierzęta w domu oraz jakiej jest rasy.

1.1

1.2

Depozycje świadka P. W.

P. W. kwestionował zarówno zarzuty postawione jemu, jak i oskarżonemu. Przyznał, że zna oskarżonego, ponieważ pracował jako funkcjonariusz celny, zaś oskarżony pracował w firmie, która importowała samochody S.. Później byli wspólnikami w spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Ad. pkt I wyroku (czyn z pkt II i III aktu oskarżenia)

P. W. kategorycznie zaprzeczył, aby M. K. (1) na jego polecenie wykonywał odprawy spółek powiązanych z obywatelami W. ani innych. Wskazał, że nie ma wiedzy, aby K. dokonywał takich odpraw na prośbę lub polecenie S. W. (1), zaś oskarżony w jego obecności nigdy nie mówił o spółkach (...) i (...). Nigdy też nie brał udziału w odprawach celnych towarów należących do w/w spółek. Świadek przyznał, że zna B. P. jako pracownika oskarżonego, nie posiadał też wiedzy czy B. P. wręczył jakąś korzyść majątkową komukolwiek, w tym M. K. (1) na prośbę bądź polecenie oskarżonego. Zaprzeczył również by brał udział w fikcyjnych odprawach wspólnie z oskarżonym na zlecenie S.. Wskazał, że nigdy nie był świadkiem, aby oskarżony S. W. (1) uczestniczył w fikcyjnych odprawach celnych, nakłaniał do nich, czy do poświadczenia nieprawdy, przekazywał funkcjonariuszom i agentom celnym łapówki.

Świadek w swoich zeznaniach starał się wykazać, że M. K. (1) był osobą uzależnioną, a przez to jako świadek niewiarygodną „ Zdarzało się, że spożywaliśmy z M. K. (1) alkohol w Urzędzie Celnym, w miejscu, w którym pracował M. K. (1). Zdarzało się to zarówno w godzinach pracy M. K. (1) jak i poza tymi godzinami pracy. […] Wielokrotnie byłem świadkiem jak M. K. (1) w miejscu uznanym (...) upijał się do nieprzytomności. […] Takie sytuacje gdzie W. bądź K. dzwonili do mnie ze K. jest mocno pijany i śpi na biurku zdarzały się średnio raz w tygodniu.” (t. CII, k. 444). Co więcej, w ocenie świadka, M. K. (1) złożył zeznania obciążające innych, ponieważ chciał wyjść z aresztu. P. W. wskazał, że od momentu kiedy uderzył M. K. (1) w twarz, ich przyjaźń się skończyła i pozostawali w konflikcie. Świadek nie potrafił natomiast wyjaśnić z jakiego powodu M. K. (1) miałby obciążyć oskarżonego nieprawdziwymi depozycjami, a przede wszystkim także siebie samego. Zdaniem Sądu, świadkowi zależało na przedstawieniu M. K. (1) w niekorzystnym świetle i wykazaniu, że jest osobą niewiarygodną poprzez jego uzależnienie od alkoholu, albowiem zeznania M. K. (1), co podkreślił sam świadek, spowodowały przedstawienie zarzutów kilkunastu osobom, w tym i jemu. Zeznania M. K. (1) stanowią obciążający m.in. świadka materiał dowodowy. Uznanie jego zeznań i wyjaśnień za niewiarygodne skutkowałoby uniewinnieniem wszystkich osób, co do których jego depozycje stanowiły jedyny, bądź główny obciążający dowód w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom P. W., w których kwestionował swój i oskarżonego S. W. (1) udział w zarzucanych im czynach, w szczególności czynach zarzucanych oskarżonemu w pkt II i III aktu oskarżenia. Jak wynika z uznanych w tym zakresie za wiarygodne depozycji M. K. (1), to właśnie świadek miał wpływać na niego, aby ten odprawił 13 kontenerów dla spółek (...) i (...) bez podstawiania ich pod siedzibę urzędu celnego, a także wraz z oskarżonym i R. W. byli w sobotę 8 września 2001 roku w Miejscu Uznanym (...) podczas dokonywania tychże fikcyjnych odpraw przez M. K. (1). Za tą przysługę otrzymał od nich, za pośrednictwem B. P. korzyść majątkową w kwocie co najmniej 40.000 złotych. Zeznania tego świadka znajdują, co już uprzednio Sąd wskazywał, potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w tym zeznaniach innych świadków – K. L. (odnośnie kwoty pieniędzy jaką miał przynieść M. K. (1)), B. P. (dostarczenie przesyłki dla M. K. (1) na polecenie S. W. (1)) i M. B. (przyznanie przez M. K. (1), iż dokonał fikcyjnej odprawy towarów w sobotę, po cofnięciu daty w komputerze i wypełnienie dokumentacji celnej), a także pozostałym materiałem o charakterze nieosobowym w postaci dokumentów odpraw dla spółek (...) i (...) oraz połączeń telefonicznych pomiędzy oskarżonym a M. K. (1) i B. P..

Ad. pkt V wyroku (czyn z pkt VI aktu oskarżenia)

P. W. wskazał, że pomysł na założenie spółki (...) sp. z o.o. powstał podczas boom'u budowlanego. Współpracę w tym zakresie zaproponował S. W. (1), gdyż uznał, że budując swój dom znał się na budownictwie i K. W.. Wyjaśnił, że kwota 425.000 zł za jaką K. W. nabyła w 2005 roku nieruchomość położoną w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonów dla W. M. prowadzi księgę wieczystą nr (...), którą to nieruchomość po jej nabyciu K. W. wniosła jako aport do spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), na mocy aktu notarialnego z dnia 15.12.2005 r., której wspólnikami byli S. W. (1), P. W. i K. W., należała w całości do niego i pochodziła częściowo ze spadku, który odziedziczył, z pożyczki od rodziców, z pożyczki od przyjaciela, od żony, która prowadziła działalności w postaci gabinetu stomatologicznego. Później wspólnicy mieli spłacić go z tej kwoty.

Sąd w tym zakresie dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem nie było żadnego dowodu, który przeczyłby jego zeznaniom, w szczególności, że oskarżony wskazywał, iż nieruchomości tej nie zakupiono z jego pieniędzy.

1.1

Zeznania świadka H. D. – Ś.

Zeznania świadka nic nie wniosły do sprawy. Świadek znała co prawda oskarżonego, ale jak wskazała był jej klientem w salonie fryzjerskim oraz polecił jej agencję celną. Zaprzeczyła, aby dokonywała jakichkolwiek odpraw celnych za pośrednictwem oskarżonego. Nie łączyły ich relacje biznesowe. Nie posiadała także żadnej wiedzy o jego działalności. Wskazała, że wszyscy mówią do niej H., nie miała żadnego pseudonimu, nie kojarzyła także osoby, na którą mówiono H..

1.1

Zeznania świadka J. W.

Zeznania świadka nie pozwoliły na poczynienie jakichkolwiek ustaleń co do zarzutów stawianych oskarżonemu. J. W. przyznał jedynie, że wydzierżawił nieruchomości W. pod pawilon.

1.1

Zeznania świadka S. W. (3)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania S. W. (3) w zakresie, w którym potwierdził, że zapoznał B. P. ze S. W. (1) oraz okoliczność, iż później P. pracował dla oskarżonego.

Świadek starał się przedstawić zarówno B. P., jak i M. K. (1) w negatywnym świetle, wskazując, że P. nie jest uczciwym człowiekiem, ponieważ nie odbierał od niego telefonów, zaś K. jest alkoholikiem z problemami psychicznymi. Natomiast odnośnie oskarżonego wypowiadał się w samym superlatywach, określał go jako „ super uczciwego człowieka”, ponieważ odbierał od niego telefony i pomógł mu załatwić talon na samochód.

1.1

Zeznania świadka P. G.

Zeznania P. G. nic nie wniosły do ustalenia okoliczności dotyczących czynów zarzucanych oskarżonemu. Świadek był właścicielem firmy, która wykonywała usługę transportu towaru dla spółki (...) sp. z o.o., ale jak wskazał, nie jest pewien co robili jego kierowcy i czy mogli nie podjechać pod siedzibę urzędu celnego, natomiast kontenery z TIRami powinny stawić się do urzędu celnego i tam powinna być dokonywana odprawa celna, bądź rozładunek na skład celny.

1.1

Zeznania świadka M. Z.

M. Z. wskazała, że została prawomocnie uniewinniona od stawianych jej zarzutów. Zeznała, że razem z A. S. pracowały w (...) jako celnicy. Podkreśliła, że nigdy nie była świadkiem, aby A. S. przyjmowała korzyści majątkowe, tzn. łapówki, ale nie wiedziała też czy A. S. brała łapówki. Zaprzeczyła, aby brała udział w odprawach celnych, gdzie towar faktycznie nie podjeżdżał do Urzędu Celnego. Nie widziała wcześniej oskarżonego, dopiero poznała go na sali sądowej, gdzie wspólnie byli oskarżeni, nazwisko P. zna tylko z sali sądowej, wie, że był świadkiem w sprawie. M. Z. wskazała, że A. S. nigdy nie proponowała jej żadnych korzyści majątkowych za udział w tzw. fikcyjnych odprawach.

1.1

Zeznania świadka G. P.

Zeznania świadka nic nie wniosły do sprawy. G. P. stwierdził, że nie zna oskarżonego, ani też nic mu nie mówią dane S. W. (1). Świadek potwierdził odczytane mu zeznania – pracował w agencji (...), współpracując z A. S. i M. Z.. Opisał na czym polegały jego obowiązki służbowe jako agenta celnego oraz jak wyglądała kontrola celna. Nie kojarzył, aby przy odprawach, w których uczestniczył dochodziło do nieprawidłowości. Nie przypominał sobie, aby ktoś mu proponował wypełnienie dokumentów za towar, którego nie byłoby fizycznie w urzędzie celnym, zaś żadna z celniczek nie przekazywały mu pieniędzy. Nie widział, aby A. S. czy M. Z. otrzymywały jakąś gotówkę.

1.1

Zeznania świadka R. W.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka R. W., że nie brał udziału wraz z M. K. (1) i S. W. (1) w zdarzeniu, które miało polegać na zmianie faktycznej daty odprawy towaru poprzez cofnięcie daty w komputerze znajdującym się w Agencji (...) w W. na piątek 07.09.2001 r. i następnie rejestracji odpraw towaru z zapisem rodzaju, wartości i ilości innych niż w rzeczywistości. W innym przypadku świadek M. K. (1) nie dawałby mu pieniędzy. M. B. wskazała, że wypełniając (...) dla spółek (...) i (...) konsultowała się z M. K. (1), a także był przy tym obecny R. W., który ściśle współpracował w zakresie nielegalnych odpraw z M. K. (1).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

--------

-----------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----------------

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

S. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd nie miał wątpliwości, iż S. W. (1) działał z zamiarem bezpośrednim wprowadzenia organów celnych w błąd co do rodzaju asortymentu, ilości, rzeczywistej wartości i kraju pochodzenia towaru, co spowodowało ustalenie nieprawidłowej kwoty długu celnego w decyzji celnej i miało wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, doprowadzając w ten sposób Skarb Państwa do uszczuplenia należności celno – podatkowych, w jak dotąd nieustalonej wysokości (art. 286 § 1 k.k.). W tym celu nakłonił celnika M. K. (1), wykonującego czynności służbowe w Miejscu Uznanym (...) w W. przy ul. (...) do przekroczenia swoich uprawnień i poświadczenia nieprawdy w dokumentach odpraw towarów o numerach: E 13 (...) i E 13 (...) dla spółek (...) i (...) bez faktycznego przedstawienia towarów podlegających ocleniu organowi celnemu. W/w dokumenty dotyczyły fikcyjnych odpraw towarów dla w/w firm w postaci obuwia w ilości 337.292 par o wartości co najmniej 201.266 zł oraz odzieży w ilości 28.240 szt. o wartości co najmniej 13.862 zł, przy czym oskarżony dostarczył M. K. (1) dokumenty odpraw granicznych w postaci CMR, karnetów TIR, packing list, faktur i innych. Za potwierdzenie nieprawdy w w/w dokumentach odpraw, oskarżony wręczył M. K. (1) za pośrednictwem innych osób korzyść majątkową w kwocie co najmniej 40.000 zł (art. 229 § 3 k.k.).

W ocenie Sądu, zachowanie S. W. (1) stanowiło jeden czyn, a nie jak przyjął w akcie oskarżenia prokurator – dwa czyny. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarówno czynu z art. 286 § 1 k.k., ale i dopuścił się popełnienia przestępstwa przekupstwa udzielając M. K. (1), pełniącemu funkcję celnika w Miejscu Uznanym (...) w W. przy ul. (...) korzyści majątkowej w kwocie co najmniej 40.000 zł w zamian za naruszenie przepisów prawa (art. 229 k.k. w typie kwalifikowanym § 3). Najpierw S. W. (1) obiecał osobiście w trakcie rozmowy z M. K. (1), że otrzyma on korzyść majątkową za fikcyjną odprawę towarów dla spółek (...) i (...), następnie obietnicę tę spełnił przekazując określoną kwotę pieniędzy za pośrednictwem B. P..

Dla bytu czynu zabronionego stypizowanego w w/w przepisie istotne jest, by wręczenie korzyści majątkowej, czy też jej obietnica były skierowane do osoby pełniącej funkcję publiczną. Zgodnie z art. 115 § 19 k.k. osobą pełniącą funkcję publiczną jest m.in. funkcjonariusz publiczny. Oczywistym jest, że funkcjonariusz służby celnej, pracownik Oddziału IV Urzędu Celnego w W. w jest osobą, o której mowa w art. 115 § 13 k.k. Tym bardziej, że według art. 133 ustawy o Służbie Celnej jej funkcjonariusz w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych w kodeksie karnym. Dalej – M. K. (1) – w dniu 8 września 2001 roku – pełnił swoje czynności służbowe i pracował w Miejscu Uznanym (...) dokonując odpraw towarów dla spółek (...) i (...) mimo, iż w soboty urząd celny nie był czynny, zaś on działał na polecenie oskarżonego i P. W. dokonując fikcyjnych odpraw 13 kontenerów dla w/w spółek.

Wobec prawomocnego uniewinnienia oskarżonego od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, Sąd wyeliminował z kwalifikacji art. 65 § 1 k.k. Wprawdzie uniewinnienie nie wyklucza możliwości pozostawienia art. 65 § 1 k.k., jeśli materiał dowodowy sprawy na to pozwala, to należy ustalić czy mamy do czynienia ze źródłem, które przynosi dochód stały z pewną regularnością i stałością (częstotliwością) przez pewien czas. W ocenie Sądu, nie sposób dopatrzeć się w zarzucanych w pkt II i III aktu oskarżenia czynów, stałości dochodu. Zachowania S. W. (1) były jednorazowe i nie prowadziły do regularnego wzbogacania się oskarżonego. Sąd jednak nie miał wątpliwości, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co uprawniało Sąd do orzeczenia kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k.

W ocenie Sądu, wskazane w opisie czynu II i III aktu oskarżenia numery odprawy towarów zawierały oczywiste omyłki pisarskie, bowiem jak wynika z akt sprawy prawidłowe numery odpraw towarów dla spółek (...) sp. z o.o. to E 13 (...) oraz dla (...) sp. z o.o. to E 13 (...) (zob. t. XXXVI, k. 6859 – 6907; t. XXXVI, k. 6935 – 6981), wobec czego w przyjętym opisie czynu wskazano prawidłowe numery odpraw towarów.

☒

3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

II

S. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Mając na względzie treść zeznań B. P., Sąd uznał, że co najmniej czterokrotnie był on u A. S. przewożąc pieniądze, bowiem świadek wskazał, że woził także dokumenty, a był pewien, iż cztery razy były to pieniądze. Przesyłki dla A. S. woził na polecenie S. W. (1). Natomiast wobec tego, iż w przesyłkach było według oświadczenia B. P. od 1.000 do 2.000 dolarów amerykańskich, Sąd przyjął – kierując się zasadą in dubio pro reo – że w przesyłkach było co najmniej po 1.000 dolarów amerykańskich, co daje w sumie co najmniej 4.000 dolarów amerykańskich (4 spotkania po 1.000 dolarów amerykańskich każde), jakie oskarżony przekazał za pośrednictwem B. P. A. S..

A. S. otrzymała od oskarżonego za pośrednictwem B. P. co najmniej czterokrotnie co najmniej kwotę 4.000 dolarów amerykańskich w zamian za dokonanie fikcyjnych odpraw towarów i poświadczenie nieprawdy w dokumentach celno-spedycyjnych dotyczących nieustalonych dotychczas odpraw towarów. A. S., podobnie jak M. K. (1) była funkcjonariuszem celnym, zatem korzystała z ochrony jak funkcjonariusz publiczny, stąd też swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 229 § 3 k.k. Wprawdzie rzeczonych kwot nie przekazywał osobiście, a korzystał w tym zakresie z pomocy B. P., to w orzecznictwie przyjmuje się, że udzielenie korzyści majątkowej lub jej obietnicy może mieć miejsce za pośrednictwem osoby trzeciej. W tej sytuacji do dokonania przestępstwa dochodzi z chwilą udzielenia korzyści przez pośrednika (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 października 2012 roku, sygn. akt II AKa 270/12).

Wobec prawomocnego uniewinnienia oskarżonego od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, Sąd wyeliminował z kwalifikacji art. 65 § 1 k.k. Wprawdzie uniewinnienie nie wyklucza możliwości pozostawienia art. 65 § 1 k.k., jeśli materiał dowodowy sprawy na to pozwala, to należy ustalić czy mamy do czynienia ze źródłem, które przynosi dochód stały z pewną regularnością i stałością (częstotliwością) przez pewien czas. W ocenie Sądu, nie sposób dopatrzeć się w zarzuconym w pkt V aktu oskarżenia czynie (polegającym na wręczeniu określonej korzyści majątkowej osobie pełniącej funkcję publiczną), stałości dochodu. Zachowanie S. W. (1) mimo że było rozłożone w czasie (trwało od września 2001 roku do grudnia 2001 roku) stanowiło jednorazowe zachowanie i nie prowadziło do regularnego wzbogacania się oskarżonego.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

--------------

-----------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---------------------------

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

------------

-------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------------------

☒

3.5.  Uniewinnienie

V

S. W. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Regulacje art. 299 k.k. penalizują wprowadzanie do systemu gospodarczego dóbr pochodzących z przestępstwa, zatem chronią prawidłowe funkcjonowanie gospodarki, jakim jest legalne pochodzenie pieniędzy i innych wartości majątkowych i w związku z tym prawidłowa gospodarkę jako taką.

Dla przypisania sprawstwa popełnienia tego czynu należy wykazać, iż doszło do zamiany środków płatniczych, instrumentów finansowych, papierów wartościowych, wartości dewizowych, praw majątkowych lub innych mienia ruchomego lub nieruchomości, które pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, które następnie sprawca przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku. Wskazać w tym miejscu należy, że orzecznictwo stoi na stanowisku, iż wykazać należy z jakiego konkretnego czynu zabronionego pochodzą te środki, nie wystarczy więc ustalenie, że określone wartości majątkowe pochodzą z jakiejkolwiek czynności bezprawnej czy też nieujawnionego lub „nielegalnego” źródła. Nie jest także wystarczające w tym zakresie ogólne wskazanie, że korzyść majątkowa pochodzi z działalności przestępczej, jakiegoś bliżej nieokreślonego czynu zabronionego czy też pewnej grupy przestępstw (np. przestępstw przeciwko mieniu czy oszustw podatkowych) bez sprecyzowania, o jaki konkretnie typ przestępstwa chodzi" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2011 roku, sygn. akt III KK 28/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2013 roku, sygn. akt III KKN 455/12, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 października 2012 roku, sygn. akt II AKa 148/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 października 2015 roku, sygn. akt II AKa 222/15, J. Giezek, w: Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, 2014, s. 1123–1124). W przedmiotowej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów na to z jakiego przestępstwa miały pochodzić pieniądze, które oskarżony miał dać K. W. na zakup rzeczonej nieruchomości. Wprawdzie świadek wskazała, że „ W 2005 roku W. i W. zaproponowali mi, że jest do kupienia po atrakcyjnej cenie działka, którą można było przekwalifikować na budowlaną, na terenie W., a dokładniej w W. przy ul. (...). […] Ponieważ oni nie mieli udokumentowanych dochodów zaproponowali mi abym ja na siebie za ich pieniądze zakupiła tą działkę i założyła z nimi firmę (...) s o.o., która miała zajmować się działalnością deweloperską. Ja zgodziłam się na to za kwotę ok. 425.000złotych otrzymaną od nich zakupiłam działkę i następnie założyliśmy tą firmę.” i dalej „ W. i W. nie mieli udokumentowanych legalnych dochodów […]” ( t. LXVI, k. 13170v), jednakże nie sposób wskazać z jakiego czynu zabronionego te przestępstwa miały pochodzić, a tym bardziej by pochodziły z czynów zarzucanych oskarżonemu. Wprawdzie S. W. (1) postawiono szereg zarzutów, przy czym Sąd rozpoznając ponownie jego sprawę, uznał go winnym popełnienia dwóch czynów, opisanych w pkt I i II wyroku, to również nie można z ustalonego stanu faktycznego wyliczyć jaką kwotę oskarżony miał uzyskać z ich popełnienia. Zatem należałoby ustalić jakie pieniądze uzyskał oskarżony i czy je uzyskał, bowiem wprawdzie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, lecz należy udowodnić, że taką korzyść osiągnął i w jakiej wysokości. Zważywszy przy tym fakt, iż czynów tych miał dopuścić się we wrześniu 2001 roku oraz w okresie od września 2001 roku do grudnia 2001 roku, zaś czynu zarzucanego mu w pkt VI aktu oskarżenia w okresie 2005 roku to również nie sposób stwierdzić by kwota 425.000 złotych pochodziła z popełniania czynów zabronionych związanych z wprowadzeniem na polski obszar celny towarów pochodzących z K. (...) z uszczupleniem należności celno – podatkowych na szkodę Skarbu Państwa. Świadek w żadnym momencie nie wskazała, że środki te pochodziły z tych przestępstw. Podkreślała natomiast ich „nieudokumentowane pochodzenie”. To nie pozwala, aby przypisać S. W. (1) popełnienie tego czynu. W końcu świadek przyznała, że „[...] j ednakże wprost nie powiedzieli [P. W. i S. W. (1) – przypisek własny Sądu], że nie mieli udokumentowanego pochodzenia pieniędzy na zakup tej działki, to już były moje domniemania.” (t. CIII, k. 636). Podobne zdanie wyraził w swoim wyroku Sądu Apelacyjny we Wrocławiu "przypisywanie realizacji znamion przestępstwa z art. 299 § 1 KK, gdy źródło pochodzenia korzyści nie zostało jednoznacznie ustalone, nie może sprowadzać się do domniemywania jej potencjalnego związku z czynem zabronionym, i to wedle uznania, że skoro brak dowodów pochodzenia korzyści z legalnego źródła, to musi być ono nielegalne" (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2016 roku, sygn. akt II AKa 242/15), które Sąd orzekający w całej rozciągłości popiera. Ponadto, przesłuchany w charakterze świadka P. W. wskazał, że kwota 425.000 złotych przekazana K. W. pochodziła wyłącznie od niego i stanowiła sumę odziedziczonego spadku i pożyczek od rodziny i przyjaciela. K. W. w końcu wskazała, że nie wie od kogo dokładnie pochodziły te środki – czy od W. czy W., czy stanowiły ich wspólną własność. Wskazała, że mówili o sobie „my”, stąd ten podział był trudny do przeprowadzenia. Nadto, nielegalność pochodzenia środków pieniężnych domniemywała z okoliczności sprawy. Samo nieudokumentowanie pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup omawianej nieruchomości nie oznacza także a priori, iż pochodziły one z przestępstwa. Przy czym wszelkie wątpliwości, których nie można było usunąć w toku procedowania należy poczytywać na korzyść oskarżonego, zatem w tym stanie rzeczy, nie sposób przypisać oskarżonemu wypełnienia znamion przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. W. (1)

I

Czyny z pkt I i II (czyny z pkt II i III aktu oskarżenia)

Mając na względzie sposób i okoliczności popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, Sąd wymierzył mu na podstawie art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 20 zł.

Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie znaczny, ze względu na umyślne działanie, okazane lekceważenie porządku prawnego, w tym również z chęci uzyskania korzyści majątkowej. Niewątpliwie czyn ten był społecznie szkodliwy w znacznym stopniu, ze względu na umyślne działanie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony wykorzystał swoją wiedzę i doświadczenie zawodowe, a także kontakty towarzyskie, aby za korzyść majątkową udzieloną później funkcjonariuszowi celnemu M. K. (1) dokonać odprawy celnej towarów z K. (...) po zaniżonych stawkach celnej, co miało wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług i w ten sposób doprowadzając Skarb Państwa do uszczuplenia należności publiczno – prawnych.

S. W. (1)

II

Czyn III (czyn z pkt V aktu oskarżenia)

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Sąd wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.

Mając na względzie ustawowe zagrożenie przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. – karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności, wymierzona kara mieści się zdecydowanie w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Orzekając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze Sąd wziął pod uwagę stosunkowo znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego dopuścił się S. W. (1), wyrażający się przede wszystkim w godzeniu w bezinteresowność i bezstronność funkcjonowania tych instytucji, rzetelność pełnienia funkcji publicznych i dobre imię organów państwowych i samorządowych. Oskarżony w sposób jaskrawy wystąpił przeciwko obowiązującym normom prawnym oraz społecznym, dopuścił się popełnienia czynu działając w sposób przemyślany, zdeterminowany, nacechowany zuchwałością – do przekazywania korzyści majątkowych dochodziło nie tylko w agencji celnej, ale i w prywatnym mieszkaniu A. S., wykorzystując inną osobę do przekazywania łapówek – B. P..

S. W. (1)

III

Kara łączna – kary jednostkowe z pkt I i II wyroku

Kara łączna

Sąd na podstawie przepisu art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności z pkt I i II wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, korzystniejszym było dla oskarżonego zastosowanie przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipca 2015 roku dotyczących kary łącznej. Według art. 4 § 1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę łączną od najwyższej z jednostkowych kar, tj. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do sumy kary, tj. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu, kara łączna powinna być orzeczona przy uwzględnieniu, że przypisane oskarżonemu przestępstwa były popełnione w zbliżonym okresie, były to przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego. Kara łączna 2 lat pozbawienia wolności należycie uwzględnia dopuszczenie się przez oskarżonego przestępstw z art. 229 § 3 k.k.

Kara ta uwzględnia więc zasady prewencji indywidualnej, ale także generalnej. W tym ostatnim aspekcie zawiera walor wychowawczy wskazując jakie skutki niesie za sobą nieprzestrzeganie zasad obowiązującego porządku prawnego doskonale znanego oskarżonemu. W ocenie Sądu, orzeczona kara łączna pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia w sposób całościowy okoliczności popełnienia przestępstw, zaś jej dolegliwość nie przekraczają stopnia winy, zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisie art. 53 k.k.

Sąd miał na względzie, że oskarżony był już karany – wyrokiem Sądu Rejonowego w Prudniku z dnia 4 kwietnia 2016 roku za czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz art. 4 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zawieszoną na okres próby lat 2 oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 40 zł każda. Przy czym kara grzywny została wykonana wobec oskarżonego z dniem 29 stycznia 2020 roku (zob. karta karna).

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. W. (1)

IV

III kara łączna

Analizując właściwości i warunki osobiste oskarżonego, Sąd zastosował wobec niego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata. Sąd miał na uwadze, że od czynów zarzucanych oskarżonemu minęło 19 lat, oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, a nadto istnieje względem S. W. (1) pozytywna prognoza na przyszłość. Z tego powodu Sąd skorzystał z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, ponieważ w ocenie Sądu, jest mało prawdopodobnym, aby S. W. (1) w przyszłości popełnił przestępstwo. W przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary, ustawodawca wskazuje na pierwszeństwo celu zapobiegawczego. Wprawdzie oskarżony był już karany, jednakże poprzednio wymierzona kara również została orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zaś okoliczności popełnienia przypisanych w niniejszym wyroku przestępstw nie wskazują, aby koniecznym było wykonywanie najsurowszego rodzaju kary i izolowanie oskarżonego od społeczeństwa.

Zdaniem Sądu, już sam fakt skazania z możliwością zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności powinien skłonić oskarżonego do przemyślenia swojego postępowania oraz uzmysłowić mu konieczność przestrzegania porządku prawnego, co spełni względem niego cele prewencji indywidualnej, a także zadośćuczyni społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Nadto, tak ukształtowana kara powinna stanowić dostateczną sankcję za popełnione czyny, a jednocześnie, jak już wyżej wspomniano, oddziaływać prewencyjnie na S. W. (1) .

S. W. (1)

VI

I

Wobec S. W. (1) w przedmiotowej sprawie stosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 10 marca 2008 roku godz. 13:00 (t. LXXI, k. 14064) do dnia 23 grudnia 2008 roku (t. LXXVII, k. 15258 – 15260).

W związku z tym, na poczet orzeczonej w pkt I wyroku kary grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 marca 2008 roku do dnia 7 sierpnia 2008 roku, tj. 150 dni, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Uwzględniając sytuację majątkową oraz osobistą S. W. (1), Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym kwotę 300 złotych tytułem opłaty – w zakresie, w którym oskarżonego uznano za winnego, natomiast na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zakresie, w którym oskarżony został uniewinniony koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

6.  1Podpis

Sędzia SO Dorota Radlińska