Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

31 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 31 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołań B. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 31 maja 2019 r., 12 stycznia 2021 r. oraz 9 lutego 2021 r. znak (...)

oraz z 13 grudnia 2019 r., znak (...)

o wysokość emerytury i kapitału początkowego oraz o wyrównanie świadczenia i odsetki

I.  zmienia decyzję z 31 maja 2019 r. i z 12 stycznia 2021 r. w ten sposób, że przyznaje B. F. prawo do odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 204,93 zł od 1.04. 2019 r. do 10.02.2021 r., a w pozostałym zakresie umarza postępowanie dotyczące odwołania od decyzji z 31 maja 2019 r. oraz oddala w pozostałym zakresie odwołanie od decyzji z 12 stycznia 2021 r.;

II.  oddala odwołanie od decyzji z 13 grudnia 2019 r.;

III.  oddala odwołanie od decyzji z 9 lutego 2021 r.

Sygn. akt VII U 3894/19

UZASADNIENIE

B. F. 15 lipca 2019 r. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 31 maja 2019 r. znak: (...), wnosząc o zmianę decyzji poprzez przeliczenie przysługującego jej świadczenia oraz ponowne przeliczenie kapitału początkowego zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami. W uzasadnieniu decyzji odwołująca wskazała, że w grudniu 2008 r. ukończyła 55 lat, w związku z czym w 2009 r. złożyła wniosek o wcześniejszą emeryturę, która została jej przyznana decyzją ZUS z 3 września 2009 r. Pomimo pobierania świadczenia, odwołująca wykonywała pracę na rzecz różnych podmiotów i podlegała ubezpieczeniom społecznym. W grudniu 2013 r. ubezpieczona osiągnęła powszechny wiek emerytalny (60 lat), zaś decyzją z 2 czerwca 2015 r. organ rentowy przyznał jej emeryturę powszechną, wyliczając jej wysokość na podstawie obowiązujących wówczas przepisów ustawy emerytalnej w taki sposób, że podstawę obliczenia emerytury obniżono o kwotę świadczeń pobranych uprzednio w ramach wcześniejszej emerytury, a wyliczony kapitał początkowy nie uwzględniał w ocenie ubezpieczonej wszystkich okresów składkowych i nieskładkowych. W piśmie procesowym z 21 października 2020 r. odwołująca wyszczególniła okresy składkowe, które jej zdaniem. organ rentowy nieprawidłowo zliczył do wyliczenia kapitału początkowego, a także okresy nieskładkowe w latach 1977-1991, które ZUS pominął ( odwołanie k. 3-5 a.s., pismo z 21.10.2020 r. k. 40-41 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając stanowisko w sprawie organ rentowy wskazał, że odwołująca 17 kwietnia 2019 r. złożyła pismo potraktowane jako skarga o wznowienie postępowania w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16. W związku z powyższym na podstawie art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury B. F. od 1 kwietnia 2019 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym została złożona skarga. Brak bowiem w przedmiotowej sprawie błędu organu rentowego, który uzasadniałby dokonanie przeliczenia świadczenia z datą wcześniejszą niż 1 kwietnia 2017r. ZUS podał również, że decyzją z 25 maja 2018 r. kapitał początkowy odwołującej został ustalony w prawidłowej wysokości, w szczególności została uwzględniona regulacja zawarta w art. 174 ust. 2a ustawy emerytalnej ( odpowiedź na odwołanie k. 6 a.s.).

29 stycznia 2020 r. B. F. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 13 grudnia 2019 r. znak: (...) (...), wnosząc o ponowne przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem zmian w zasadach obliczania kapitału początkowego, które miały miejsce w 2013 r., tj. poprzez porównanie okresu sześciomiesięcznego pracy w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia w okresie 6 miesięcy, a nadto z uwzględnieniem przepisów, zgodnie z którymi kobiety przebywające na urlopach wychowawczych i bezpłatnych z powodu opieki nad dzieckiem przed 1 stycznia 1999 r. mają prawo do wyższego kapitału początkowego. Odwołująca wniosła również o doliczenie do kapitału początkowego 5-letniego okresu podlegania ubezpieczeniom społecznym po przejściu na emeryturę ( odwołanie k. 3-4 akt o sygn. VII U 259/20).

W odpowiedzi na powyższe odwołanie od decyzji z 13 grudnia 2019 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że unormowania zawarte w art. 174 ust. 2a i 3b ustawy emerytalnej zostały już uwzględnione przy obliczeniu kapitału początkowego. Podkreślono również, że stosownie do art. 173 ust. 3 i art. 196 ustawy emerytalnej, wartość kapitału początkowego ustala się na dzień 1 stycznia 1999 r. ( odpowiedź na odwołanie k. 6 akt o sygn. VII U 259/20). Zarządzeniem z 28 lutego 2020 r. postępowanie o sygn. akt VII U 259/20 zostało połączone do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VII U 3894/19 ( zarządzenie z 28.02.2020 r. k. 8 akt o sygn. VII U 259/20).

B. F. 23 lutego 2021 r. za pośrednictwem organu rentowego wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 12 stycznia 2021 r. (...), wnosząc o: 1) ponowne przeliczenie kapitału początkowego zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami, 2) zmianę decyzji poprzez przeliczenie przysługującego jej świadczenia, 3) doliczenie brakujących składek emerytalnych za lata: 2002 i 2014-2019 wraz z waloryzacją, 4) doliczenie do zarobków pominiętych premii, nagród z zysku, czternastek, rekompensaty z tytułu nowych cen żywności, energii, nagrody jubileuszowej, dodatku za godziny nadliczbowe, 5) wyrównanie przysługującego świadczenia od dnia jego przyznania wraz z odsetkami.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podniosła, że do obliczenia kapitału początkowego przyjętego za 10 lat kalendarzowych, tj. 1985-1994 nie zostały uwzględnione nowe przepisy z 2013 r., które mówią, że zarobki – dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne powinien być porównywany proporcjonalnie do przepracowanych miesięcy. Odwołująca przedstawiła ponadto zestawienie kwot, które w jej ocenie nie zostały uwzględnione przez organ rentowy do obliczenia kapitału początkowego, tj. w 1986 r. – czternastkę, nagrodę z zysku, rekompensatę z tytułu nowych cen energii, żywności i opału, w 1987 r. – czternastki, bilansówki, premii kwartalnych, wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i nagrody z zysku, w 1990 r. – premii za I i II kwartał, w 1991 r. – premii za I i II kwartał, w 1992 r. – nagrody jubileuszowej, a także wyliczenie nieuwzględnionych przez organ rentowy składek emerytalnych za okres od 2002 r. do 2019 r. Ubezpieczona wskazała, że ZUS dokonując przeliczenia emerytury nie uwzględnił wszystkich składników do obliczenia prawidłowej wysokości świadczenia, nie uwzględnił wyrównania od dnia przyznania świadczenia wraz z odsetkami ( odwołanie k. 3-6 akt o sygn. VII U 473/21).

W odpowiedzi na odwołanie od decyzji wydanej 12 stycznia 2021 r. organ rentowy wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu stanowiska, ZUS wskazał, że 10 lipca 2020 r. weszła w życie ustawa z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z dodanymi wówczas art. 194i i art. 194j ustawy emerytalnej, kwotę świadczenia (a nie prawo do świadczenia) ustala się ponownie na dzień przyznania emerytury i następnie uwzględnia kolejne zmiany wysokości świadczenia. Skarżoną decyzją dokonano ponownego ustalenia wysokości emerytury od 1 kwietnia 2015 r. oraz wypłacono wyrównanie emerytury za okresy od 1 maja 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. i od 1 maja 2018 r. do 31 marca 2019 r., zaś wyrównanie za późniejszy okres zostało dokonane decyzją z 31 maja 2019 r. W związku z powyższym, zdaniem ZUS skarżona decyzja została wydana prawidłowo ( k.28 akt o sygn. VII U 473/21).

Zarządzeniem z 1 kwietnia 2021 r. postępowanie o sygn. akt VII U 473/21 zostało połączone do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VII U 3894/19 ( zarządzenie z 1.04.2021 r. k. 30 akt o sygn. VII U 473/21).

Odwołująca ponadto 22 marca 2021 r. zaskarżyła decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 9 lutego 2021 r. (...), wnosząc o: 1) ponowne przeliczenie kapitału początkowego zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami, 2) zmianę decyzji poprzez przeliczenie przysługującego jej świadczenia, 3) ustalenie nowej wysokości emerytury z zastosowaniem właściwego dalszego trwania życia, 4) doliczenie brakujących składek emerytalnych za lata 2002 i 2014-2019 wraz z waloryzacją, 5) doliczenie do zarobków pominiętych premii, nagród z zysku, czternastek, rekompensaty z tytułu nowych cen żywności, energii, nagrody jubileuszowej, dodatku za godziny nadliczbowe, 6) wyrównanie przysługującego świadczenia od dnia jego przyznania wraz z odsetkami. W uzasadnieniu odwołania B. F. przywołała argumentację tożsamą jak w odwołaniu od decyzji z 12 stycznia 2021 r., wskazując dodatkowo, że w decyzji z 9 lutego 2021 r. organ rentowy zaniżył wysokość średniego dalszego trwania życia poprzez podanie wartości 249,40 miesięcy, zamiast 199,7 miesięcy, ponieważ w trakcie wydawania decyzji miała 67 lat i 2 miesiące ( odwołanie k. 3-6 akt o sygn. VII U 677/21).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wydanie decyzji z 9 lutego 2021 r. wynikało ze stwierdzenia, że wcześniejsza decyzja, z 12 stycznia 2021 r. została wydana z błędem organu rentowego popełnionego podczas przeliczania świadczenia za maj 2018 r. W związku ze stwierdzeniem tego błędu, zostało wszczęte postępowanie mające na celu obniżenie świadczenia z powodu nieupłynięcia okresu przedawnienia (powyżej 3 lat). Odwołująca została poinformowana o wszczęciu postępowania i wobec niezłożenia przez nią zażalenia organ rentowy 9 lutego 2021 r. wydał skarżoną decyzję, w której ustalono wysokość świadczenia w kwocie niższej niż poprzednio począwszy od maja 2018 r., co skutkowało stwierdzeniem, że emerytura powszechna była świadczeniem wyższym od emerytury wcześniejszej jedynie w okresach od 1 maja 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. i od 1 maja 2018 r. do 28 lutego 2019 r. W związku z powyższym kontynuowana jest wypłata B. F. emerytury wcześniejszej, jako świadczenia korzystniejszego od emerytury powszechnej ( odpowiedź na odwołanie k. 7 akt VII U 677/21).

Zarządzeniem z 5 lipca 2021 r. postępowanie o sygn. akt VII U 677/21 zostało połączone do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VII U 3894/19 ( zarządzenie z 5.07.2021 r. k. 30 akt o sygn. VII U 677/21).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. F. urodziła się (...) Od 1 kwietnia 2009 r. była uprawniona do emerytury na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej ( decyzja z 8.06.2009 r. k.53-54 – tom I a.e.).

Ubezpieczona 22 kwietnia 2015 r. wniosła o przyznanie emerytury z tytułu osiągniecia wieku 60 lat. Prawo do tego świadczenia zostało odwołującej przyznane decyzją organu rentowego z 2 czerwca 2015 r. znak: E/10/055059404, począwszy od 1 kwietnia 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, w kwocie zaliczkowej. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 218 720,31 zł (suma kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 27 306,58 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 269 820,56 zł, pomniejszona o sumę kwot pobranych emerytur 78 406,83 zł). Emerytura obliczona jako iloraz podstawy wymiaru przez średnie dalsze trwanie życia (249,40 miesięcy) wyniosła 876,99 zł. Emerytura ta była niższa od dotychczas wypłacanej, wobec czego organ rentowy zadecydował o dalszym wypłacaniu emerytury wcześniejszej w kwocie 1330,11 zł brutto.

5 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję znak: E/10/055059404, w której przeliczył emeryturę B. F. od 1 kwietnia 2015 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, ustalając jej wysokości na kwotę 930,09 zł, zaś zwiększenie rolne wyniosło 28,61 zł. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 231 965,32 zł (suma kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 27 306,58 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 283 065,57 zł, pomniejszona o sumę kwot pobranych emerytur 78 406,83 zł) i została podzielona przez średnie dalsze trwanie życia – 249,40 miesięcy. Emeryturę przyznaną tą decyzją zawieszono z uwagi na to, że była świadczeniem mniej korzystnym i kontynuowano wypłatę emerytury wcześniejszej w wysokości 1330,11 zł ( wniosek z 22.04.2015 r. k.1-3 – tom II a.e., decyzja z 2.06.2015 r., decyzja z 5.08.2015 r. – nienumerowane karty tomu II a.e.).

Decyzja dotycząca emerytury zaliczkowej z 2 czerwca 2015 r. została wydana w oparciu o decyzję z 28 maja 2015 r. znak: (...) (...), w której ustalono wysokość kapitału początkowego B. F. na 1 stycznia 1999 r. na kwotę 84 684,71 zł. Organ rentowy zmienił decyzję z 28 maja 2015 r. wydając 3 sierpnia 2015 r. decyzję znak: (...) (...), w której ustalono wysokość kapitału początkowego B. F. na 1 stycznia 1999 r. na kwotę 84 684,71 zł. Do obliczenia kapitału w obu powyższych decyzjach za okres od 1 kwietnia do 31 sierpnia 1978 r. przyjęto wynagrodzenie minimalne, a nadto nie uwzględniono okresów, gdy odwołująca przebywała na urlopie bezpłatnym: 1-4 lipca 1977 r., 1-6 grudnia 1978 r., 1-4 listopada 1980 r. ( decyzja z 28.05.2015 r., decyzja z 3.08.2015 r. – nienumerowane karty a.k.p. ).

W kolejnej decyzji z 10 sierpnia 2015 r. doliczono do okresów składkowych okresy wykonywania umowy zlecenia od 28.10.2014 r. do 28.02.2015 r., od 16.03.2015 r. do 31.03.2015 r. i 18.05.2015 r. – okresy składkowe wyniosły 20 lat 6 miesięcy i 4 dni.

Na wniosek odwołującej się o doliczenie okresu zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w T. od 1 kwietnia do 31 sierpnia 1974 r. w decyzji z 22 lutego 2016 r. doliczono do okresów składkowych 3 miesiące i 16 dni, co dało 20 lat 9 miesięcy i 20 dni okresów składkowych.

Do wniosku o emeryturę w wieku powszechnym odwołująca dołączyła informację o dodatkowym zatrudnieniu od 1.10.2014 r. do 31.03.2015 r. w (...) Agencji w W. i od 10.04.2015 r. do 29.12.2015 r. i od 2.01.2016 r. w (...).

Decyzją z 25 maja 2018 r. znak: (...) (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. ponownie ustalił kapitał początkowy B. F.. Jako podstawę wymiaru kapitału początkowego w której przyjęto kwotę 845,83 zł, okresy składkowe w wymiarze 14 lat, 4 miesięcy i 18 dni, tj. 172 miesiące oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 5 lat, 6 miesięcy i 12 dni, tj. 66 miesięcy oraz współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. wieku i okresu składkowego i nieskładkowego – 80,18%. Kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. wyniósł 92 977,83 zł. W decyzji nie uwzględniono okresów, gdy odwołująca przebywała na urlopie bezpłatnym: 1-4 lipca 1977 r., 1-6 grudnia 1978 r., 1-4 listopada 1980 r. ( decyzja z 25.05.2018 r. – nienumerowane karty a.k.p. ).

B. F. 17 kwietnia 2019 r. złożyła pismo zatytułowane „odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 2 czerwca 2015 r. znak: (...), wnosząc o wznowienie postępowania, o zmianę skarżonej decyzji poprzez ponowne przeliczenie przysługującego świadczenia, o ponowne przeliczenie kapitału początkowego zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami oraz o wyrównanie przysługującego świadczenia od dnia jego przyznania wraz z odsetkami. Postanowieniem z 31 maja 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wznowił postępowanie w sprawie emerytury przyznanej decyzją z 5 sierpnia 2015 r. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że organ rentowy potraktował pismo z 17 kwietnia 2019 r. jako skargę o wznowienie postępowania, ponieważ decyzja z 2 czerwca 2015 r. została już uchylona.

Zaskarżoną decyzją z 31 maja 2019 r. znak: (...) dnia organ rentowy uchylił decyzję z 5 sierpnia 2015 r. znak: E/10/055059404 i podjął wypłatę emerytury od 1 kwietnia 2019 r. Wysokość emerytury obliczono od podstawy obliczenia niepomniejszonej o kwoty pobranej wcześniejszej emerytury przysługującej na podstawie art. 46 w zw. z art. 29 ustawy emerytalnej. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 324 161,56 zł (suma kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 27 917,64 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 269 243,92 zł). Wysokość emerytury od 1 kwietnia 2019 r. wyniosła 1 519,85 zł, zaś zwiększenie rolne wyniosło 28,61 zł. Tak ustalona emerytura była świadczeniem korzystniejszym od dotychczas pobieranej emerytury, przyznanej decyzją z 8 czerwca 2009 r., a kwoty wypłacone z tego tytułu po dniu 31 marca 2019 r. do 30 czerwca 2019 r. zaliczono na poczet emerytury ustalonej w decyzji. W decyzji równocześnie poinformowano odwołującą, że decyzją z 25 maja 2018 r. obliczono kapitał początkowy w prawidłowej wysokości ( odwołanie z 17.04.2019 r., postanowienie z 31.05.2019 r., decyzja z 31.05.2019 – nienumerowane karty tomu II a.e.).

Z uwagi na żądanie zawarte w piśmie B. F. z 10 października 2019 r. skierowane do sądu, dot. uwzględnienia do kapitału początkowego składek opłacanych z tytułu umowy o pracę po przejściu na emeryturę, organ rentowy 13 grudnia 2019 r. wydał decyzję znak: (...), w której dokonał przeliczenia emerytury odwołującej od 1 października 2019 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, zwiększając dotychczas przyznaną emeryturę (1488,67 zł) o kwotę wynikającą z podzielenia składek zewidencjonowanych na koncie po dniu ponownego ustalenia emerytury do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury, z uwzględnieniem ich waloryzacji, przez średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku odwołującej w dniu złożenia wniosku, tj. 10 października 2019 r. Świadczenie wyniosło 1499,98 zł, a zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenia społeczne rolników – 31,18 zł ( decyzja z 13.12.2019 r. znak: ENP/10/055059404- nienumerowane karty tomu II a.e.).

Zaskarżoną decyzją z 13 grudnia 2019 r. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ponownego ustalenia kapitału początkowego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że po weryfikacji dokumentacji mającej wpływ na wysokość kapitału początkowego, ustalono, że wysokość ustalona poprzednimi decyzjami jest prawidłowa. Do wniosku z 10 października 2019 r. odwołująca nie złożyła dodatkowej dokumentacji, wobec czego wartość kapitału początkowego pozostaje bez zmian ( decyzja z 13.12.2019 r. – nienumerowane karty a.k.p. ).

Do obliczenia kapitału początkowego dla odwołującej, organ rentowy przyjął jako okresy składkowe:

-

od 1 kwietnia do 31 sierpnia 1974 r.;

-

od 7 września 1976 r. do 30 czerwca 1977 r.;

-

od 5 lipca 1977 r. do 30 listopada 1978 r.;

-

od 7 grudnia 1978 r. do 31 października 1980 r.;

-

od 5 listopada 1980 r. do 13 września 1981 r.;

-

od 11 października 1985 r. do 30 kwietnia 1994 r.;

-

od 5 sierpnia 1997 r. do 9 czerwca 1998 r.;

-

11 czerwca 1998 r.;

-

od 13 do 16 czerwca 1998 r.;

-

od 23 do 30 czerwca 1998 r.;

oraz jako okresy nieskładkowe: urlop wychowawczy od 14 września 1981 r. do 10 października 1985 r. oraz okresy zasiłków chorobowych: od 31 grudnia 1991 r. do 6 stycznia 1992 r., od 17 sierpnia do 15 września 1992 r., od 9 do 16 stycznia 1993 r., od 17 do 28 lutego 1993 r., od 1 marca do 13 kwietnia 1993 r., od 28 czerwca do 23 lipca 1993 r., od 24 września do 4 października 1993 r., od 4 maja 1994 r. do 28 czerwca 1994 r., od 29 czerwca do 30 października 1994 r., od 28 listopada do 31 grudnia 1997 r. i od 30 czerwca do 26 grudnia 1998 r. ( pismo ZUS z 23.09.2020 r. k. 34 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z urzędu wydał zaskarżoną decyzję z 12 stycznia 2021 r. znak: (...), na podstawie ustawy emerytalnej i ustawy z19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1222), w której ponownie ustalił wysokość emerytury przyznanej B. F. na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej od 1 kwietnia 2015 r. Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego (z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, tj. suma kwot 27 917,64 zł i 283 065,57 zł. Świadczenie obliczone od 1 kwietnia 2015 r. wyniosło 1246,93 zł, a ze zwiększeniem rolnym – 1275,54 zł, a po przeliczeniu kapitału początkowego od 1 maja 2015 r. wyniosło 1324,73 zł, zaś ze zwiększeniem rolnym – 1353,34 zł. Przy ustalaniu wysokości emerytury Zakład uwzględnił wszystkie zmiany wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do 31 marca 2019 r., w tym zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury od 1 lutego 2021 r. wyniosła 1568,55 zł, a ze zwiększeniem rolnym – 1601,05 zł. Organ rentowy przyznał ubezpieczonej wyrównanie za okres od 1 maja 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. i od 1 maja 2018 r. do 31 marca 2019 r., które wyniosło 204,93 zł – wyrównanie to zostało B. F. wypłacone 10 lutego 2021 r. ( decyzja z 12.01.2021 r. – nienumerowane karty akt ZUS dołączonych do akt VII U 473/21).

Pismem z 12 stycznia 2021 r. organ rentowy zawiadomił B. F. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie ustalenia prawidłowej wysokości jej emerytury. Przeliczenie bowiem zgodnie z ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222) poskutkowało ustaleniem nowej, niższej wysokości świadczenia. W związku z powyższym ZUS poinformował odwołującą, że zgodnie z art. 10 k.p.a. przysługuje jej uprawnienie do czynnego udziału w każdym stadium postępowania, poprzez możliwość przeglądania akt sprawy, składania wniosków i uwag w sprawie w terminie 7 dni od zawiadomienia, a po upływie tego terminu zostanie wydana decyzja ustalająca prawidłową wysokość emerytury. ZUS poinformował odwołującą również o uprawnieniu do złożenia wniosku o ponowne obliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem składek zapisanych na jej koncie po przyznaniu świadczenia. Ubezpieczona odebrała zawiadomienie 22 stycznia 2021 r. ( pismo z 12.01.2021 r. – nienumerowane karty akt ZUS dołączonych do akt VII U 473/21).

Decyzją z 9 lutego 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dokonał przeliczenia emerytury B. F. od 1 marca 2021 r., tj. od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wydano decyzję. Podstawa obliczenia emerytury wyniosła 310 983,21 zł (suma kwoty składek zewidencjowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 27 917,64 zł i kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego 283 65,57,92 zł). Wysokość emerytury od 1 kwietnia 2015 r. wyniosła 1 246,93 zł, zaś zwiększenie rolne wyniosło 28,61 zł. Przy ustalaniu wysokości emerytury Zakład uwzględnił wszystkie zmiany w wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do 28 lutego 2021 r., w tym zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury od 1 marca 2021 r. wynosi 1535,09 zł, zaś zwiększenie rolne po waloryzacji od 1 marca 2021 r. wynosi 32,35 zł. Emerytura ze zwiększeniem rolnym po waloryzacji wyniosła 1567,64 zł, w związku z tym została zawieszona jako świadczenie mniej korzystne. Ubezpieczonej wypłacana jest emerytura wcześniejsza w kwocie netto 1335,32 zł (wraz ze zwiększeniem rolnym w kwocie 32,55 zł). Od 1 marca 2021 r. świadczenie podlegało waloryzacji ( decyzja z 9.02.2021 r. – nienumerowane karty akt ZUS dołączonych do akt VII U 473/21).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie ww. dowodów, mając
na uwadze, że stan faktyczny nie był sporny między stronami niniejszego postępowania. Nadto, żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dowodów z dokumentów, a sąd z urzędu nie znalazł podstaw do tego, aby odmówić im mocy dowodowej.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Z uwagi na fakt przeprowadzenia rozprawy, a następnie poinformowaniu B. F. na rozprawie 20 listopada 2020 r. o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne, sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołania były uzasadnione w części w zakresie, w jakim zmierzały do zmiany zaskarżonych decyzji z 31 maja 2019 r. i z 12 stycznia 2021 r. poprzez przyznanie B. F. prawa do odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 204,93 zł od 1 kwietnia 2019 r. do 10 lutego 2021 r., ze względu na niedokonanie przez organ rentowy wypłaty wyrównania emerytury. Zgodnie bowiem z art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ( ustawa systemowa), jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W odniesieniu zaś do decyzji z 13 grudnia 2019 r. i z 9 lutego 2021 r. odwołania podlegały oddaleniu.

Sąd zważył, że kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2022 r., poz. 504) zwanej dalej ,,ustawą’’, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku.

Powyższe przepisy powodują bezzasadność żądania B. F. zawartego w odwołaniu do decyzji z 13 grudnia 2019 r. znak: (...), dotyczące zaliczenia do kapitału początkowego okresów składkowych, które nastąpiły po przejściu na emeryturę. Podkreślenia bowiem należy, że kapitał początkowy ustala się na dzień 1 stycznia 1999 r. i ma on stanowić odtworzenie kwoty uiszczonych za ubezpieczonego składek na ubezpieczenia społeczne. Oznacza to, że nie jest możliwe zaliczenie do kapitału początkowego ani okresów składkowych i nieskładkowych ani opłaconych składek, które nastąpiły po 1 stycznia 1999 r. Tymczasem odwołująca przeszła na emeryturę w 2015 r., czyli niemożliwym do uwzględnienia w decyzji o ustaleniu kapitału początkowego.

Oceniając żądanie odwołującej dotyczące zaliczenia okresu urlopu wychowawczego oraz okresów wymienionych przez nią w piśmie procesowym 21 października 2020 r. okresów nieskładkowych, przypadających w okresie od 1977 r. do września 1991 r. wskazać należy, że zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy emerytalnej za okresy składkowe uważa się przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. okresy zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową. Ocena materiału dowodowego przeprowadzonego w niniejszym postępowaniu prowadzi do wniosku, że wszystkie okresy wymienione przez odwołującą zostały uwzględnione przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do obliczenia kapitału początkowego jako okresy składkowe, a zatem doliczenie ich jako okresów nieskładkowych byłoby albo niekorzystne dla odwołującej, albo spowodowałoby podwójne naliczenie tych samych okresów.

B. F. wnosiła ponadto o przeliczenie kapitału początkowego w oparciu o wynagrodzenie otrzymywane w latach 1985-1994 z uwzględnieniem obowiązującej od 2013 r. zasady porównania dochodów z ubezpieczonego z kwotą przeciętnego wynagrodzenia proporcjonalnie do przepracowanych miesięcy. W ocenie sądu, organ rentowy w decyzji z 13 grudnia 2019 r. prawidłowo przyjął sumy kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok prawidłowo na podstawie art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej, który to przepis obowiązywał w dacie wydania ostatniej – wciąż obowiązującej decyzji dotyczącej ustalenia dla B. F. kapitału początkowego, tj. decyzji z 25 maja 2018 r. znak: (...) (...). Zgodnie z przepisem art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej, jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu. Organ rentowy do obliczenia kapitału początkowego odwołującej przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych: 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994. Uwzględnienie przez organ rentowy powyższej zasady widoczne jest, np. na przykładzie roku 1985, gdzie stosunek podstawy wymiaru składek (32 012 zł) do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (240 060 zł) wyniósł 53,34%. Bez uwzględnienia zasady wyrażonej w art. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej, stosunek ten wyniósłby jedynie 13,33%. Ze względu na treść art. 6 ust. 2 pkt 1a ustawy emerytalnej niezasadne było również żądanie odwołującej, aby uwzględniać proporcjonalnie okres przepracowany przez nią w latach 1985-1991 poprzez odjęcie od okresu faktycznie przepracowanego okresów zasiłku chorobowego, skoro okresy te zostały przez ZUS uwzględnione jako składkowe.

Sąd zaznacza, że opisane w piśmie procesowym odwołującej się (k. 119) żądanie doliczenia premii, nagród z zysku i innych świadczeń do wysokości wynagrodzenia od którego zależy wysokość emerytury oraz uwzględnienia składek za 2002 i kolejne lata zostało uwzględnione przez ZUS (wyliczenie kapitału na k. 34 i nast. akt VII U 3894/19) na podstawie list płac, które odwołująca się złożyła do ZUS już w 2016 r. Skoro do tego wyliczenia nie wskazała ona konkretnych zarzutów, brak było podstaw do ponownego przeliczania tych sum.

W odniesieniu do zarzutów B. F. co do decyzji z 12 stycznia 2021 r. i z 9 lutego 2021 r. należy przypomnieć, że spór w przedmiotowej sprawie powstał w związku z tym, że Trybunał Konstytucyjny 6 marca 2019 r. wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w (...) r., które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy.

Konsekwencją każdego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, wynikającą z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, jest to, że takie orzeczenie stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 2020r., poz. 53), zwana dalej ustawą emerytalną, nie zawiera odpowiedniej regulacji określającej wprost zasady i tryb postępowania w omawianym przypadku. Jednak orzeczenie, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji, stanowi samodzielną i szczególną podstawę wznowienia postępowania wymienioną expressis verbis w przepisach regulujących postępowanie zarówno sądowe (art. 401 ¹ k.p.c. i art. 540 § 2 k.p.k.), jak i administracyjne (art. 145a k.p.a.). W myśl art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w niej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Za przepis, na podstawie którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją, należy zatem uznać art. 145a k.p.a., zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja (§ 1). We wskazanej sytuacji skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

W rozpatrywanym przypadku wobec faktu, że 6 marca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie w sprawie o sygn. P 20/16, a ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie i przeliczenie emerytury powszechnej w zw. z powyższym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, organ rentowy wydał skarżoną decyzję z 12 stycznia 2021 r.

W rozpatrywanym przypadku skuteczność ex tunc wskazanego wyżej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie narusza zasady ochrony praw nabytych ubezpieczonej jak i pozostałych kobiet urodzonych w (...) r., a wręcz pozwala na chronienie tych praw, bo prowadzi do reaktywacji przyznania prawa do wypłacenia emerytury w wysokości, w jakiej ubezpieczona powinna ją otrzymywać w sytuacji, gdyby nigdy nie istniał art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Ponadto z sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, aby przedmiotowe orzeczenie miało działać jedynie na przyszłość.

Organ rentowy zaskarżoną decyzją z 12 stycznia 2021 r. ustalił ponownie wysokość emerytury powszechnej B. F. od 1 kwietnia 2015 r. Organ rentowy tym samym uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r., czyli obliczył emeryturę powszechną bez pomniejszania o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych oraz wypłacił wyrównanie.

Zgodnie bowiem z art. 194i ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 291), zwaną dalej ustawą, do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), zwaną dalej ustawą zmieniającą, która wprowadziła do porządku prawnego powołany przepis, pod warunkiem że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r. Stosownie zaś do art. 194j cytowanej ustawy emerytalnej:

1)  kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w (...) r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1b na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i;

2)  przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury;

3)  do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia;

4)  emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone – od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata;

5)  jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

W ocenie sądu, treść przywołanych wyżej przepisów art. 194i oraz art. 194j ust. 1 ustawy jest jednoznaczna i nie budzi żadnych wątpliwości. Zostały one wprowadzone do ustawy emerytalnej w wykonaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, w którym stwierdzono, że art. 25 ust. 1b ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści art. 194i ustawy emerytalnej wynika, że do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w (...) r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), która wprowadziła do porządku prawnego powołany przepis, pod warunkiem że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r. Przepis art. 25b zobowiązuje ZUS do odliczenia od podstawy obliczenia emerytury sumy kwot pobranych emerytur wcześniejszych – w obniżonym wieku.

Jak wynika z analizy akt sprawy, odwołująca pobierała wcześniejszą emeryturę przyznaną jej decyzją z 8 czerwca 2009 r. na podstawie art. 46 w zw. z art. 29 ustawy emerytalnej. W oparciu o cytowane wyżej przepisy, ZUS z urzędu dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury odwołującej bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych z uwzględnieniem wszystkich zmian w wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania, tj. zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikającej z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury została zgodnie z art. 194j ust. 4, przeliczona na dzień, od którego przysługiwała emerytura przyznana na podstawie art. 24 czyli emerytura powszechna, tj. na 1 kwietnia 2015 r. Wysokość świadczenia obliczonego na ten dzień wyniosła 1246,93 zł. Tak ustalona wysokość emerytury powszechnej była zatem wciąż niższa niż przysługująca odwołującej emerytura wcześniejsza, za wyjątkiem okresów od 1 maja 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. i od 1 maja 2018 r. do 31 marca 2019 r. W związku z powyższym doszło do różnicy pomiędzy pobraną, a ponownie obliczoną emeryturą, która podlegałaby wypłacie na rzecz odwołującej w formie wyrównania, o którym mowa w art. 194j ust. 5 ustawy emerytalnej, w wysokości 204,93 zł, która została odwołującej wypłacona 10 lutego 2021 r.

Reasumując, decyzją z 31 maja 2019 r. przeliczono emeryturę od 1 kwietnia 2019 r., tj. od miesiąca w którym wpłynęła skarga o wznowienie postępowania w zw. z wyrokiem TK z 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16. ZSU uwzględnił odwołanie i decyzją z 12 stycznia 2021 r. wypłacił wyrównanie za okres od 1 maja 2015 r. z tym, że potrącił wartość wypłaconej emerytury wcześniejszej (27 612,34 zł minus 27 407,41 zł). Odwołująca zachowała zatem prawo do odsetek od 204,93 zł w/w różnicy, ale ZUS pozostawał w zwłoce dopiero w dacie wypłacenia po raz ostatni wcześniejszej emerytury. Emeryturę z wieku powszechnego wypłacono bowiem po raz pierwszy 1 kwietnia 2019 r., jednak na jej poczet zaliczono część świadczenia wypłaconego tytułem emerytury wcześniejszej. Odsetki biegły więc od 1 kwietnia 2019 r. do wypłacenia wyrównania decyzją z 12 stycznia 2021 r. (wypłata miała miejsce 10 lutego 2021 r. - k. 110 akt VII U 3894/19). W pozostałym zakresie ZUS nie pozostawał w zwłoce, skoro wypłacał odwołującej się emeryturę wcześniejszą, pokrywając tym samym należność do wartości 27 407,41 zł.

Okoliczność ta doprowadziła sąd do uznania, że decyzja z 31 maja 2019 r. i z 12 stycznia 2021 r. powinna zostać zmieniona w ten sposób, że przyznano odwołującej się prawo do odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 204,93 zł od 1.04.2019 r. do 10.02.2021 r., a w pozostałym zakresie postępowanie dotyczące odwołania od decyzji z 31 maja 2019 r. umorzono, z uwagi na treść decyzji z 12 stycznia 2021 r., w której uwzględniono stanowisko odwołującej co do wyrównania emerytury. Natomiast w zakresie pozostałych odsetek objętych odwołaniem od decyzji z 12 stycznia 2021 r. roszczenie podlegało oddaleniu, ponieważ brak było podstaw do uznania zwłoki w wypłaceniu świadczenia (jakkolwiek było to świadczenie „zastępcze”, tj. emerytura wcześniejsza).

Dlatego też orzeczono na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c oraz art. 477 ¹³ o§ 1 k.p.c. orzeczono jak w pkt I wyroku.

Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie prezentowanego wyżej, ponownego obliczenia przysługującej B. F. emerytury powszechnej. W szczególności organ prawidłowo przyjął do obliczenia podstawy emerytury parametr w postaci średniego dalszego trwania życia aktualne na dzień przyznania odwołującej emerytury powszechnej, tj. 249,40 miesięcy, zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 26 marca 2013 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (M.P. 2013 poz. 193). Przyjęcie tożsamego parametru średniego dalszego życia jak przyjęto w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury wynika wprost z art. 194j ust. 3 ustawy emerytalnej, tym samym organ rentowy nie miał możliwości przyjęcia innej jego wartości, w tym wartości aktualnej na dzień ponownego obliczenia emerytury.

Nie znajdując podstaw do zmiany tych zaskarżonych decyzji, sąd pkt II i III wyroku oddalił odwołania od decyzji ZUS z 13 grudnia 2019 r. i z 9 lutego 2021 r. - na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c.