Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 137/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, V Wydział Karny, z dnia 27 września 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 1123/17 dot. oskarżonych M. K. (1), M. G. (1), G. P. (1), P. P. i D. S. (1)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

____________

______________________________________

________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

______________________________________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego M. K. (1) zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na:

a) uznaniu dokumentacji fotograficznej znajdującej się na kartach 729-737 za wiarygodny dowód mogący służyć do czynienia ustaleń w kwestii ilości zabranej w dniu 13.11.2015 r. przez oskarżonego rynny i jej wartości, a także zakresu i wartości powstałych wskutek tego czynu uszkodzeń oraz strat, podczas gdy nie sposób określić czy którekolwiek ze zdjęć prezentuje efekt zdarzenia z dnia 13.11.21 r., a przy tym nie jest znany dokładny czas, miejsce i okoliczności sporządzenia rzeczonych fotografii;

b) uznaniu opinii głównej i opinii uzupełniających biegłego M. R. za wiarygodny dowód mogący służyć do czynienia ustaleń w kwestii ilości zabranej w dniu 13.11.2015 r. przez oskarżonego rynny i jej wartości, a także zakresu i wartości powstałych wskutek tego czynu uszkodzeń oraz strat, podczas gdy opinie te są ze sobą wzajemnie sprzeczne, a przy tym nie zawierają precyzyjnych obmiarów ani wyliczeń biegłego w tym względzie i opierają się w dużej mierze na domysłach biegłego co do wielkości powstałych na budynku uszkodzeń;

c) uznaniu za wiarygodne zeznań Z. K. (1) i W. S. w zakresie w jakim wypowiadają się na temat wartości skradzionej rynny, wartości powstałych uszkodzeń oraz wysokości poniesionych przez pokrzywdzonego strat, w sytuacji gdy takowe twierdzenia świadków mogą stanowić jedynie wyraz ich prywatnej oceny i osądów nie zaś odzwierciedlenie zaobserwowanego w rzeczywistości stanu faktycznego, przy czym oceny te ulegały dodatkowo zmianom w trakcie trwania postępowania;

d) uznaniu faktury (...) i kosztorysów załączonych na k. 181, 182-189 oraz k. 722-728 za wiarygodny dowód mogący służyć do czynienia ustaleń w kwestii ilości zabranej w dniu 13.11.2015 r. przez oskarżonego rynny i jej wartości, a także wartości powstałych wskutek tego czynu uszkodzeń oraz strat, podczas gdy wskazane w tych dokumentach kwoty dotyczą nowych materiałów zaś kradzieży uległa rynna używana, ponadto nie sposób określić w jakim zakresie dokumenty te odnoszą się do uszkodzeń budynku powstałych tylko i wyłącznie wskutek czynu z dnia 13.11.2015 r. a w jakim odnoszą się do uszkodzeń powstałych w innych okolicznościach, a także w jakim zakresie wskazywane tam roboty były konieczne i niezbędne z uwagi na uszkodzenie budynku a w jakim wynikały z chęci jego renowacji, co więcej pokrzywdzony przedłożył do akt inne jeszcze kosztorysy różniące się kwotami i obmiarami i żaden z nich nie odpowiada kwotowo przedłożonym fakturom.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty stawiane przez obrońcę oskarżonego nie zasługują na uwzględnienie. Nie ma bowiem mowy w przedmiotowej sprawie o naruszeniu przez Sąd I instancji art. 7 k.p.k. Wskazać trzeba, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). Sąd I instancji wskazał z jakich względów dał wiarę poszczególnym dowodom, a dotyczy to także i ustalenia wartości poniesionej w wyniku działań oskarżonego szkody. Przedstawiony w uzasadnieniu tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Okręgowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny.

Przedłożona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna (k. 729-737) nie ma wprawdzie oznaczonej daty jej wykonania, jednakże nie oznacza to, by sam ten fakt był dla niej dyskwalifikujący. Zważyć bowiem należy, że uszkodzenia tam uwidocznione pokrywają się z przedstawionymi dokumentami w postaci kosztorysów czy faktur. Nadto biegły z zakresu budownictwa wskazał, że wedle niego materiał zdjęciowy jest wiarygodny. Znajduje on ponadto potwierdzenie i w zeznaniach świadka Z. K. (1), który podał, iż 13 listopada 2015 r. został poinformowany przez jednego z pracowników, że zauważył on przez okno wiszącą rynnę, a taka rynna wszak uwidoczniona jest na fotografiach. Jasnym jest, że gdy materiał dowodowy obejmuje dokumentację fotograficzną, a na dodatek jeszcze dokładne pomiary szkody wynikające z popełnionego przestępstwa o wiele łatwiej ustalić rzeczywistą wysokość strat. Nie jest jednakże tak, iż w niniejszej sprawie nie jest to niemożliwe. Wszak w sprawie widnieje materiał dowodowy na podstawie którego możliwe jest określenie wysokości poniesionej przez pokrzywdzonego szkody, co przecież uwypuklił Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nie można także uznać, by opinie sporządzone przez biegłego z zakresu budownictwa były niewiarygodne z uwagi na ich wzajemną sprzeczność. Biegły wskazał w nich z jakich powodów wyciągnął określone wnioski. Nie można uznać, by ekspertyzy te pozostawały ze sobą w sprzeczności. W opinii głównej (k. 610-655) biegły wskazał, iż brak jest jakiejkolwiek możliwości wyceny wysokości powstałych szkód. Podał także, że pokrzywdzony przedstawia kilka wariantów wartości szkody – na podstawie kosztorysów – 70090,14 zł, na podstawie sumy trzech faktur – 69064,50 zł i na podstawie sumy trzech faktur – 56150 zł, a kosztorysy nie zgadzają się z wartością podaną na fakturach. Do przedłożonych faktur brak podłączonych zleceń, protokołu odbioru robót w zakresie technicznym i przedmiotowym; brak zdjęć, rysunków, szkiców. „Ewentualne zdjęcia z daty szkody czy jeszcze sprzed wykonania napraw z wskazaniem odnośnikami miejsc uszkodzonych opisem zdjęć itp. W ocenie biegłego przyczyniłyby się do ewentualnej możliwości oszacowania wartości szkody. Z kosztorysów wynikają różne przedmiary szkód dlatego też biegły nie potrafi się do nich ustosunkować w żaden sposób bez rysunku zdjęć szkiców wskazania w których miejscach w budynku wystąpiły uszkodzenia zniszczenia podczas kradzieży” (k. 652-653). Biegły wskazał, iż należy przedłożyć materiał zdjęciowy obrazujący szkodę lub przedłożyć materiał zdjęciowy obrazujący wykonane naprawy i każdorazowo skonfrontować z oskarżonymi. Powyższe zostało uzupełnione przez pokrzywdzonego, a na podstawie fotografii biegły podjął się oszacowania wartości strat. Nie można zatem podawać, że opinie pozostają w sprzeczności skoro biegły w opinii podstawowej wyraźnie wskazał co należy uczynić, by możliwym było określenie wysokości szkody. Nadto w opinii uzupełniającej biegły określił, że różnicę między kosztorysem a kwotą zapłaconą tłumaczyć można tym, że ceny napraw były na bieżąco negocjowane. Nie jest też tak, by wyliczenia biegłego miały charakter dowolny, odniósł się on bowiem, szacując wartość szkody, do materiału dowodowego: zeznań, zdjęć, kosztorysów i innych dowodów. Obrońca miał też okazję zadawać pytania biegłemu na rozprawie, a jego wątpliwości wyrażone w apelacji pokrywają się z tym do czego odnosił się w zarzutach do opinii uzupełniającej.

Nie ma żadnych podstaw do tego, by zeznania świadków Z. K. (1) i W. S. nie uznać za wiarygodne. Ich wypowiedzi odnośnie poniesionej szkody nie są bowiem dowolne, a opierają się na przeprowadzonych wycenach dokonanych przez firmę zewnętrzną. Świadkowie nadto opisali co zostało zniszczone oraz konieczność napraw w tym zakresie. Z. K. podał, między innymi, iż: „W wyniku zachowań opisanych w zarzutach nastąpiła konieczność przeprowadzenia wszystkich prac objętych przedłożonymi przez (...) Sp. z o.o. kosztorysami i wydanymi w następstwie realizacji prac fakturami k. 147 w zakresie zarzutu I i k. 155-156 w zakresie zarzutu II. Prace musiały zostać wykonane w takim właśnie zakresie ponieważ groziło to wystąpieniem zacieków i uszkodzeniami konstrukcji hali. Przedłożona przez oskarżyciela posiłkowego dokumentacja fotograficzna k. 729-736 przedstawia obraz szkód powstałych w następstwie zdarzeń objętych tymi zarzutami” (k. 777v.). Nie ma powodów do kwestionowania zeznań świadków w tej mierze zwłaszcza, że kwota szkody była też przedmiotem analizy biegłego. To natomiast, że oceny świadków ulegały zmianom jest naturalnym procesem wynikającym z działań remontowych podejmowanych przez zewnętrzną firmę i procesu rzeczywistego określenia skutków działań podjętych przez oskarżonego.

Różnice między kosztorysami a fakturami VAT tłumaczyć można bieżącym negocjowaniem cen napraw. Wskazywana uprzednio wypowiedź świadka Z. K. (1) wyjaśnia dlaczego taki zakres remontu podjęto. Zakres mających miejsce prac wynika z przedłożonych faktur i kosztorysów. Zachowanie oskarżonego bowiem nie ograniczało się do prostego zaboru mienia, lecz spowodowało określone konsekwencje również w zakresie trwałości i użyteczności budynku. To natomiast, że ukradziona rynna nie przyniosła oskarżonemu spodziewanego zysku nie oznacza, że taką miarą należy również wyceniać jego działanie. Istotnym jest bowiem, że po jej wyrwaniu naruszył on stabilność całego budynku. Z tego punktu widzenia bez znaczenia jest to, że rynna była już używana. Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania Sąd zobligowany jest na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej, stosując przepisy prawa cywilnego, orzec obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody. Przy czym naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą pokrzywdzony poniósł. Sąd karny musi tu zatem uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie nie pogorszonym mienia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2011 r., III KK 392/10, LEX numer 794151). Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, w tym opinii biegłego z zakresu budownictwa, Sąd Rejonowy w sposób poprawny i trafny przedstawił poniesioną przez pokrzywdzonego szkodę.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie odnoszącym się do oskarżonego M. K. (1) w całości i umorzenie postępowania dotyczącego jego osoby;

ewentualnie zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego M. K. (1) zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

a) przyjęciu, że oskarżony dokonał zaboru 23 mb rynny stalowej ocynkowanej, podczas gdy z wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie z 22.02.19 r. wynika, że zabrał maksymalnie niecałe 5 mb rynny, którą następnie połamał na miejscu i wyniósł w rękach, co byłoby niemożliwe przy ilości 23 metrów bieżących;

b) przyjęciu, że wartość skradzionej rynny stalowej ocynkowanej wynosi 1108,12 zł, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje żadnych ku temu podstaw, przy czym brak możliwości jednoznacznego ustalenia tej kwestii winien skutkować rozstrzygnięciem wątpliwości na korzyść oskarżonego, mianowicie że wartość przedmiotu kradzieży nie przekroczyła granicy obowiązującej dla wykroczenia;

c) przyjęciu, że oskarżony przy okazji czynu z 13.11.15 r. spowodował uszkodzenia o wartości 1669,25 zł i straty na kwotę 7250 zł, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do czynienia nie budzących wątpliwości ustaleń w tym względzie, co skutkować powinno rozstrzygnięciem tychże wątpliwości na korzyść oskarżonego, mianowicie że wartość uszkodzeń i strat poniesionych przez pokrzywdzonego nie przekroczyły granicy obowiązującej dla wykroczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie jest zasadny. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Niezbędnym jest więc wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie może się on natomiast sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II AKa 329/12, LEX nr 1217695).

Wysokość strat czy wartości rynny ustalona przez Sąd Rejonowy została w sposób prawidłowy i oparty na całokształcie materiału dowodowego, o czym była już mowa. Wartość ta wynika z faktury (k. 147) oraz przedłożonych przez pokrzywdzonego kosztorysów. Także opinia biegłego wypowiada się na ten temat, podzielając wyliczenia przedstawione przez oskarżyciela posiłkowego. Nie ma w tym względzie żadnych wątpliwości, które uzasadniałyby tok rozumowania zaprezentowany przez obrońcę oskarżonego. O tym wszystkim była już mowa w poprzednim punkcie uzasadnienia. Nadto błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, a więc jeśli Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji wskazał odpowiednie dowody na podstawie których poczynił ustalenia faktyczne, ocena ich jest natomiast prawidłowa. Stan faktyczny ustalony przez Sąd Orzekający jest zatem trafny i wynika logicznie z materiału dowodowego.

Nie ma racji także skarżący jeżeli idzie o długość ukradzionej rynny. Zważyć należy, że oskarżony wyjaśniając na rozprawie w dniu 22 lutego 2019 r. nie był w stanie podać dokładnej długości rynny, potrafił to uczynić jedynie w przybliżeniu. Stwierdził, że może było to niecałe 5 metrów. Tymczasem z materiału dowodowego wynika co innego. Z. K. (1) wskazał początkowo: „Gdy wyszedłem na zewnątrz zauważyłem brak rynien na budynku. Skradzionych zostało łącznie 22 metrów rynny” (k. 33). Co istotne świadek podał także, że dzień wcześniej rynna jeszcze była na miejscu. W toku dalszych zeznań świadek sprecyzował: „W dniu 18 listopada 2015 r. firma która miała naprawiać powstałe szkody przybyła na miejsce i okazało się że w wyniku kradzieży 23 a nie jak podałem 22 metrów bieżących rynny ocynkowanej z budynku firmy (...) zostały uszkodzone pasy nadrynnowe i podrynnowe na całej długości zerwanej rynny, w wyniku tej kradzieży, sprawcy jak wyrywali tą rynnę z zaczepów poprzerywali pokrycie dachu i koniecznym była jego naprawa, sprawcy także wyrywając te rynny na dachu dokonali zerwania blachy z murków ogniowych które przylegają do dachu, ponadto trzeba było ułożyć nową rynnę na długości 23 mb” (k. 59).Oskarżony natomiast przyznał się do popełnionego czynu, podał okoliczności jego popełnienia. Co więcej miał świadomość długości rynny albowiem taki postawiono mu zarzut, do którego się ustosunkowywał. Mimo to nie odnosił się podczas kolejnych przesłuchań do tej kwestii, także słuchany po raz pierwszy przed Sądem i świadom przecież zarzutów w akcie oskarżenia. Tymczasem w ogóle tego nie negował. W świetle przedstawionych dowodów metraż ukradzionej rynny nie budzi zatem wątpliwości, a tłumaczenia oskarżonego uznać należy za przyjętą linię obrony.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie odnoszącym się do oskarżonego M. K. (1) w całości i umorzenie postępowania dotyczącego jego osoby;

ewentualnie zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego M. K. (1) zarzucił również, z ostrożności procesowej, błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że czyn oskarżonego nacechowany był dużym ładunkiem społecznej szkodliwości, podczas gdy wartość skradzionego mienia oraz spowodowanych szkód nie jest znaczna, oskarżony nie uzyskał istotnych korzyści ze sprzedaży rynny na złomie i nie był jego celem spowodowanie dodatkowych uszkodzeń w budynku pokrzywdzonego, zaś do kradzieży popchnęła go niezwykle trudna sytuacja życiowa;

oraz rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 6 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności jako nieadekwatną do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary, podczas gdy zasadnym byłoby warunkowe zawieszenie jej wykonania albo wymierzenie na podstawie art. 37a § 1 k.k. kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Czyn przypisany oskarżonemu nacechowany był dużym stopniem społecznej szkodliwości. Przesłanki ustalania stopnia społecznej szkodliwości daje art. 115 § 2 k.k. Przepis ten stanowi, iż przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego pod groźbą kary sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sąd Rejonowy w sposób trafny ocenił ładunek społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Wbrew twierdzeniom obrońcy zarówno wartość skradzionego mienia, jak i poczynionych szkód nie należy do małych. Dodatkowo wskazać należy na to, że czyn oskarżonego popełniony został w sposób zuchwały, bo tak należy mówić o kradzieży i zniszczeniu mienia w budynku należącym do działającej aktywnie firmy. Jego czyn pociągnął także daleko idące skutki w postaci zniszczenia mienia, co dla pokrzywdzonej spółki oznaczało niemały wydatek. Choć celem oskarżonego była rynna jako taka to jednak nie stanowiła ona osobnego przedmiotu, leżącego gdzieś na uboczu, lecz była częścią budynku. Musiał zatem mieć na uwadze oskarżony możliwe konsekwencje jego postępowania. To natomiast, że sprawca nie uzyskał spodziewanych korzyści jest rzeczą drugorzędną, wszak jego czyn popełniony był z niskich pobudek – majątkowych. Trudne położenie oskarżonego nie usprawiedliwia przestępczego zachowania, wszak zdecydowana większość ludzi znajdując się w ciężkiej sytuacji bytowej nie dopuszcza się przestępstw. Złom natomiast można zbierać w uczciwy sposób nie wchodząc na drogę przestępstwa.

Przy zarzucie „rażącej niewspółmierności kary nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby nazwać - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować.” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2017, sygn. akt SNO 30/17, Legalis Numer 1695837); „niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (tak m. in. wyr. SN z 1.12.1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138)”.

Istotne znaczenie w kwestii rozpoznania apelacji ma treść przepisu art. 53 § 1 k.k., wskazująca na cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich, to jest współmierność kary do stopnia winy i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, mają zapewnić sprawiedliwość orzekanych kar; dwie następne – cele kary, a mianowicie zapobiegawcze i wychowawcze oddziaływanie na sprawcę przestępstwa (prewencja indywidualna) oraz społeczne oddziaływanie kary (prewencja ogólna).

Sąd I instancji w sposób czytelny wskazał, jakie przesłanki legły u podstaw rozstrzygnięcia o wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary. Przeanalizował i ocenił całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności (obciążających, łagodzących), zaś swoje stanowisko oraz argumentację towarzyszącą mu przy ferowaniu wyżej wymienionego rozstrzygnięcia przedstawił następnie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Obrońca oskarżonego nie przekonał natomiast o niewspółmierności kary. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako słuszna i trafna. Stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu jest bowiem znaczny, o czym była już mowa. Także i stopień winy jawi się jako znaczny. Oskarżony M. K. (1) jest dorosłym mężczyzną, świadomym swoich praw i obowiązków. Z pewnością był w stanie należycie ocenić swoje postępowanie, a także okoliczności i miejsce z którego chciał ukraść rynnę. Nie można także zapominać i o uprzedniej karalności oskarżonego, co stanowi okoliczność obciążającą.

W niniejszej sprawie nie może być mowy o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary. O tej możliwości decyduje bowiem całościowa ocena podstaw kształtowania pozytywnej prognozy co do oskarżonego, określona w art. 69 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z przepisem art. 56 k.k., uregulowania zawarte w art. 53, 54 § 1 i art. 55 k.k. stosuje się odpowiednio do innych środków przewidzianych w Kodeksie karnym, w tym do warunkowego zawieszenia wykonania kary. Konieczne jest zatem uwzględnienie także prewencji ogólnej oraz tych okoliczności, które wymienione są w przepisie art. 53 § 2–3 k.k. (z wyjątkiem tych, które wymienia art. 69 § 2 k.k.), a w przypadku zawieszenia wykonania kary młodocianemu – uwzględnienie wychowawczego oddziaływania (art. 54 § 1 k.k.) oraz zasady indywidualizacji odpowiedzialności (art. 55 k.k.). Sąd Rejonowy w szczególności uwzględnił przy wymiarze kary dotychczasowy tryb życia oskarżonego, motywy jego działania i rozmiar wyrządzonej szkody. Zważyć należy na wartość zagarniętego mienia i dokonanych zniszczeń, a także fakt, iż mimo młodego wieku oskarżony był parokrotnie karany. Wszystko to sprzeciwia się zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Zastosowanie instytucji z art. 37a k.k. jest zaś pozostawione do uznania Sądu i ma charakter fakultatywny. W niniejszej sprawie nie ma uzasadnionych podstaw do zastosowania tego artykułu. Sprzeciwiają się bowiem temu okoliczności przedmiotowej sprawy i elementy obciążające oskarżonego, w tym także i uprzednia karalność.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie odnoszącym się do oskarżonego M. K. (1) w całości i umorzenie postępowania dotyczącego jego osoby;

ewentualnie zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania albo kary o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obrońca oskarżonego G. P. (1) zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez sformułowanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyrażającej się w przyjęciu, przez Sąd I instancji, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego zakres jak i wartość wyrządzonych szkód przez oskarżonych nie budziła żadnych wątpliwości i wyniosła ona 48.900 zł. Podczas, gdy z uzupełniającej opinii biegłego inż. M. R. nie da się w sposób jednoznaczny określić rozmiaru szkody jaką poniósł pokrzywdzony. Dlatego kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w dyspozycji przepisu art. 7 k.p.k. należało uznać, że wartość szkody wynosi mniej niż kwota wskazana w zarzucie oraz nie da się w sposób jednoznaczny oszacować. Tym samym Sąd I instancji, dokonał dowolnej oceny dowodów, oceniając, że wartość szkody przedstawia taką samą wartość, jak ta wskazana w zarzucie. Gdyby Sąd natomiast, prawidłowo, zgodnie z art. 7 k.p.k., ustalił wartość szkody, to doszedłby do przekonania, że oskarżony nie popełnił czynu zabronionego określonego w art. 288 § 1 k.k., a czyn określony w art. 124 § 1 k.w.;

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez sformułowanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyrażającej się w przyjęciu, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego wartość przedmiotu zaboru (metalowych elementów poszycia dachu) wynosi 700 zł. Podczas, gdy z całego materiału dowodowego, zgromadzonego w sprawie nie da się w sposób jednoznaczny określić wartości zabranego przedmiotu, co potwierdziły zeznania świadków Z. K. (1), R. K., Z. D.. Dlatego kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w dyspozycji przepisu art. 7 k.p.k. należało uznać, że wartość przedmiotu zaboru wynosi mniej niż kwota wskazana w zarzucie oraz nie da się w sposób jednoznaczny oszacować. Tym samym Sąd I instancji, dokonał dowolnej oceny dowodów, oceniając, że wartość szkody przedstawia taką samą wartość, jak ta wskazana w zarzucie. Gdyby Sąd natomiast, prawidłowo, zgodnie z art. 7 k.p.k., ustalił wartość szkody, to doszedłby do przekonania, że oskarżony nie popełnił czynu zabronionego określonego w art. 278 § 1 k.k., a czyn zabroniony określony w art. 119 § 1 k.w.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. To, że Sąd I instancji ocenił poszczególne dowody w inny sposób niż życzyłby sobie obrońca nie oznacza, iż doszło do naruszenia art. 7 k.p.k. Odmienna ocena dowodów jest prawem strony, lecz nie wynika z niej bynajmniej, by taka ocena dokonana przez Sąd Orzekający charakteryzowała się dowolnością. W przekonaniu Sądu Odwoławczego ocena materiału dowodowego przez Sąd meriti nie była jednostronna, a zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Tym bardziej jest to uzasadnione tym, że dokładnie rozważono wszystkie dowody, a organ orzekający wskazał którym z nich i z jakich powodów dał wiarę, a jakim odmówił tego przymiotu. Dla uwzględnienia tego zarzutu nie jest zaś wystarczające samo kwestionowanie oceny dowodów przez skarżącego jedynie w aspekcie tego, że ta ocena nie satysfakcjonuje podmiotu wnoszącego apelację, bez wskazania konkretnych uchybień jakich dopuścił się Sąd meriti przy ocenie poszczególnych dowodów i które to uchybienia powodują, że zawarta w pisemnych motywach wyroku nie respektuje treści art. 7 k.p.k. i nosi cechy dowolności ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2018 r., sygn. akt II AKa 45/18, LEX numer 2555162). W apelacji obrońca wskazał również naruszenie art. 4 k.p.k. Wedle tego przepisu na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Oznacza to zarówno nakaz bezstronności w traktowaniu przez organy procesowe stron oraz innych uczestników postępowania, jak i zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy. Tak stawiane wymogi Sąd I instancji niewątpliwie respektował. Badał on bowiem i uwzględniał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Nadto godzi się przypomnieć, iż art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacji, jest to bowiem dyrektywa ogólna i dopiero wskazanie naruszenia konkretnych norm czyni realizację tego zarzutu możliwym. Skoro zatem nie doszło do naruszenia art. 7 k.p.k. to i zarzut obrazy art. 4 k.p.k. jest bezzasadny.

Wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy wskazał co brał pod uwagę obliczając wysokość szkody i z czego to wynikało. Obrońca domaga się sprecyzowania zniszczeń nie biorąc pod uwagę, że przecież jest to określone w przypisanym oskarżonemu czynie. Wartość zabranych metalowych elementów oraz wskutek tego uszkodzeń dachu została oparta na wystawionych fakturach, dokumentacji fotograficznej oraz kosztorysach odpowiadających temu co trzeba było wykonać. Uzupełnieniem tych dokumentów są opinie biegłego z zakresu budownictwa oraz zeznania świadków. Na podstawie tych dowodów można ustalić wysokość szkody, czego dokonał Sąd Rejonowy. Świadek W. S. podał: „Wstępnie sumę strat szacuję na kwotę nie mniejszą niż 700 zł” (k. 6). Zaznaczyć trzeba, że wyliczenie to nie jest dowolne, a opiera się o wyceny firmy, która miała remontować dach. Było to zresztą na bieżąco korygowane. Świadek w kolejnych zeznaniach podał, iż po sprawdzeniu całego dachu przez firmę remontującą okazało się, że straty są poważniejsze. W związku z wyrwaniem elementów metalowych sprawcy uszkodzili większą powierzchnię dachu. Świadek R. K. wskazał zaś, że kradzież dotyczyła nowej części budynku. Skradziona blacha mogła mieć niecały rok. Odniósł się również do wielkości uszkodzeń biegły M. R., który stwierdził, że obmiar 433m² obróbek blacharskich dachu budynku prowadzi do wniosku, że musiałoby dojść do wymiany tych obróbek praktycznie w całości na każdej z siedmiu pasów naw dachowych. Biegły nie był w stanie jednoznacznie odpowiedzieć czy do takich uszkodzeń doszło niemniej jednak wywnioskował, że widoczne są na nich uszkodzenia obróbek blacharskich praktycznie na każdej z wystających naw dachu budynku, co w rezultacie mogłoby wskazywać wskazany przedmiot i wartość kosztorysów. Biegły nie miał uwag co do metodologii sporządzonych kosztorysów. To, że niektórzy świadkowie nie byli w stanie podać wartości szkód nie świadczy o tym, by szkoda była niska lub by nie występowała w ogóle. Zważyć bowiem należy, że dopiero oparcie się na fachowym podmiocie dokonującym naprawy zniszczeń pozwoliło na określenie strat. Z tych powodów wysokość szkody określona przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i zasługującą na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania w stosunku do oskarżonego G. P. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.5.

Obrońca oskarżonego D. S. (1) zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, a to przez odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, w których ten nie przyznaje się do popełnienia przypisanego mu czynu i konsekwentnie podtrzymuje swoje stanowisko przez cały tok postępowania, począwszy od postępowania przygotowawczego;

2. obrazę przepisów postępowania polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, a to przez odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. K. (1), złożonych na rozprawie 10 maja 2018 r., w których oskarżony stwierdza, że dokonał zarzuconego mu przestępstwa w składzie innym, niż opisany w akcie oskarżenia, a także wyjaśnień oskarżonego G. P. (1), złożonych na tej samej rozprawie, w których ten oskarżony stwierdzał wyraźnie, że oskarżonego S. nie było na miejscu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest nietrafny. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpująco i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) – ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2022 r., sygn. akt II AKa 245/21, LEX numer 3321405). Taki charakter ma analiza dokonana przez Sąd I instancji. To, że oskarżony D. S. (1) nie przyznawał się do zarzucanego czynu i to konsekwentnie nie świadczy wcale o tym, by w istocie go nie popełnił. Istnieją bowiem inne dowody wskazujące na jego udział w popełnieniu przestępstwa. Są nimi wyjaśnienia oskarżonych M. K. (1), G. P. (1), M. G. (1). Jednocześnie warto w tym miejscu wskazać, że ocenie podlega całość dowodów a nie tylko ich wybrane fragmenty. Jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonych to ich analiza nie może być wybiórcza i dotyczyć jedynie niektórych fragmentów, ale kompleksowa. Jeśli oskarżeni podawali odmiennie na rozprawie to wcale nie jest tak, że ich wyjaśnienia ustanawiają niebyłymi ich poprzednie wypowiedzi. Należy bowiem odnieść się do całości relacji. Jeżeli obrońca podjął się próby wykazania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów to nie wystarczy, by odniósł się tylko do okoliczności korzystnych dla oskarżonego, przemilczając te niekorzystne. Ocena dowodów nie może być bowiem selektywna, ale ma mieć charakter wszechstronny.

Oskarżony M. K. (1) składając wyjaśnienia po raz pierwszy wskazał „(…) wtedy byłem z kolegami tj. P. K., P. P., D. S. (1), M. G. (2) ksywa M. i z kolega o pseudonimie (...) ale nie pamiętam jak się nazywa (…)” (k. 42). Nie znał bliżej tych osób, ale zgodziły się one dokonać z nim kradzieży. Składając wyjaśnienia po raz drugi, po upływie 1 roku i 6 miesięcy, podtrzymał swoje uprzednie wyjaśnienia. Dopiero na rozprawie podał, że działał sam. Zeznawał do sprawy, nie przeczytał zeznań i je podpisał. Nigdy nie chodził ze współoskarżonymi na żadne kradzieże i w sumie ich nie zna. Składając po raz drugi wyjaśnienia chciał, by je zmieniono, ale funkcjonariusz Policji powiedział, że nie da rady. Zważyć należy, że oskarżony M. K. (1) świadomy był stawianych mu zarzutów. Wyjaśniając po raz pierwszy podał personalia innych osób, nie wskazywał ich pod przymusem a dobrowolnie, nikt nie wymyślił mu imion i nazwisk poszczególnych osób. Co więcej ich wskazanie odpowiada również w ogólnym zarysie liczbie mężczyzn zaobserwowanych przez świadka Z. D.. Oskarżony podpisał swoje wyjaśnienia własnoręcznym podpisem. To, że twierdzi, iż ich nie czytał nie może być uznane za okoliczność usprawiedliwiającą. Oskarżony jest dorosłym mężczyzną świadomym znaczenia wypowiadanych słów. Niewiarygodnie i naiwnie brzmią tłumaczenia oskarżonego o tym, że działał sam, a składając wyjaśnienia po raz drugi chciał je zmienić, lecz funkcjonariusz Policji mu zabronił. Nie jest to pierwszy kontakt oskarżonego z organami ścigania, wie on jakich sytuacji się spodziewać i jak się zachować. Ma również świadomość tego jak istotne są jego wypowiedzi. Tymczasem wiedział jakie zarzuty ma postawione oraz podpisał swoje wyjaśnienia uznając zapisaną tam treść. Co więcej znajdują one potwierdzenie w wyjaśnieniach innych oskarżonych. Działaniu w pojedynkę sprzeciwiają się zaś zeznania naocznego świadka, który zaobserwował kilku mężczyzn.

Oskarżony G. P. (1) w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym również szczegółowo opisał zdarzenie związane z kradzieżą dachu. Wskazał, że oprócz niego w przestępstwo zaangażowani byli M. K. (1), M. G. (1), P. P., D. S. (1) i P. K.. Co więcej miał świadomość tego co mówi, wszak odmówił wyjaśnień dotyczących innych spraw. Na rozprawie zaś przyznał się do popełnienia czynu i podtrzymał treść odczytanych mu wyjaśnień. Dopiero później, odpowiadając na pytania, zreflektował, że oskarżonego S. na miejscu zdarzenia nie było, co w ogóle nie współgra nie tylko z jego wcześniejszą relacją, ale i wypowiedziami M. K. (1) i M. G. (1). Zresztą wyjaśnienia złożone przed Sądem nie przekonują, oskarżony nie pamiętał bowiem za wiele, co wszak artykułował. Wyjaśnienia złożone przez niego w postępowaniu przygotowawczym są natomiast spójne i logiczne, dokładnie opisujące zdarzenie i udział w nim poszczególnych osób.

Oskarżony M. G. (1) z kolei podał, iż „Wtedy w listopadzie ja od kogoś nie pamiętam od kogo usłyszałem że można sobie zarobić zrywając z dachów elementy z blachy cynkowej, ja znam M. K. (1) bo on też zbiera złom, wtedy razem z nim i D. S. (1), P. P. poszliśmy we W. na ul. (...) przy Dworcu Ś. (…)” (k. 82). Oskarżony szczegółowo opisał jakie czynności wykonywali na dachu. Nadto opisuje moment zauważenia przez dwóch pracowników firmy i ucieczkę, co jest przecież zgodne z zeznaniami świadka Z. D.. Nie przekonują natomiast wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu jurysdykcyjnym w którym przekonywał, iż nie wie jakie osoby tam się znajdowały. Przecież wymienił je z imienia i nazwiska w pierwszym przesłuchaniu, a protokół podpisał. Opisuje także jacy mężczyźni gdzie uciekali, gdy zostali dostrzeżeni przez postronną osobę. Wszystkie wymienione dowody przemawiają za udziałem oskarżonego D. S. (2) w popełnieniu zarzucanego mu czynu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.6.

Obrońca oskarżonego D. S. (1) zarzucił również błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, działając do tego wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, pomimo że nie wskazuje na to żaden dowód prócz wyjaśnień, jakie złożyli w postępowaniu przygotowawczym współoskarżeni, a które to wyjaśnienia odwołali następnie przed sądem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warunkiem koniecznym wykazania błędów w ustaleniach faktycznych, jest uprzednie dowiedzenie, że sąd I instancji ustalając fakty, naruszył konkretne zasady procesowe. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem wynikać wyłącznie z wątpliwości strony, czy też z przyjęcia przez nią odmiennej oceny i wersji zdarzeń, ale musi mieć konkretną przyczynę, a przyczyną taką jest właśnie naruszenie reguł procedowania, w tym np. pominięcie przez sąd niektórych dowodów, albo przeciwnie – oparcie się na dowodach niewprowadzonych do procesu, czy też w końcu dokonanie tychże dowodów wadliwej oceny – to jest odbywającej się z przekroczeniem granic swobodnej ich oceny, a zatem np. obrażającej zasady logicznego rozumowania, zasady wiedzy, czy doświadczenia życiowego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt II AKa 110/20, LEX numer 3282451). Z treści zarzutu wynika, że błąd w ustaleniach faktycznych miał być konsekwencją niewłaściwej oceny dowodów. Skoro jednak Sąd Rejonowy dokonał ich analizy zgodnie z art. 7 k.p.k., co uwypuklono w poprzednim punkcie uzasadnienia, to tak stawiany zarzut jest bezprzedmiotowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.7.

Obrońca oskarżonego M. G. (1) zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie że oskarżony dopuścił się czynu opisanego art. 278 § 1 k.k. w sytuacji gdy oskarżony konsekwentnie wyjaśniał, że działał sam, z nikim nie zawarł porozumienia i dokonał w dniu 24.11.2015 r. kradzieży mienia którego wartość skutkuje odpowiedzialnością za wykroczenie, a opinia dopuszczona w sprawie nie może stanowić podstawy niebudzących wątpliwości ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się – jak w przedmiotowej sprawie – tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Nadto błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, a więc jeśli Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji wskazał odpowiednie dowody na podstawie których poczynił ustalenia faktyczne, ocena ich jest natomiast prawidłowa. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są zatem trafne i wynikają logicznie z materiału dowodowego.

Oskarżony podczas pierwszego przesłuchania podawał osoby z jakimi współdziałał w popełnieniu czynu zabronionego. Podał także szczegółowo okoliczności jego popełnienia. Nadto znajduje to potwierdzenie w wyjaśnieniach M. K. (1) i G. P. (1). Nie można także uznać, by wartość dokonanej kradzieży wypełniała li tylko znamiona wykroczenia. Sprzeciwiają się bowiem temu zarówno przedłożone faktury i kosztorysy, poparte wiarygodnymi zeznaniami świadków – przedstawicieli pokrzywdzonej spółki oraz opinią biegłego z zakresu budownictwa. Opinia ta, choć nie daje wyczerpujących wyliczeń, to jednakże stwierdza, że jest możliwe wyliczenie wartości szkody na podstawie przeprowadzonych dowodów. Nie jest w tym zatem dowolna, a opiera się na przedstawionej dokumentacji, w tym zdjęciowej, która pozwoliła biegłemu na weryfikację przedłożonych przez pokrzywdzonego poniesionych kosztów.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.8.

Obrońca oskarżonego M. G. (1) zarzucił także obrazę przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia:

1. art. 7 k.p.k., a polegające na tym, iż Sąd orzekający wydając zaskarżony wyrok ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dowolnie z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w szczególności polegający m.in. na tym, że Sąd wybiórczo ocenił dowody z wyjaśnień oskarżonego i współoskarżonych i powołał się na nie w ograniczonym zakresie tylko we fragmentach służących uzasadnieniu tezy o winie oskarżonego w zakresie działania wspólnie i w porozumieniu w jednym zamiarze popełnienie przestępstwa kradzieży mienia;

2. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego, nasuwających się w sprawie wątpliwości dotyczących zamiaru dokonania wspólnie i w porozumieniu przestępstw kradzieży;

3. art. 4 k.p.k., a polegające na tym, iż sąd orzekający wydając zaskarżony wyrok pominął i nie uwzględnił dowodów i okoliczności korzystnych dla oskarżonego, a to m.in. wyjaśnień oskarżonego w zakresie braku zamiaru popełnienia wspólnie i w porozumieniu przestępstw kradzieży, a realizacji jedynie samodzielnie wykroczenia;

4. art. 424 k.p.k. poprzez niewskazanie jakie fakty Sąd I instancji uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach przeciwnych, a to odnośnie winy i sprawstwa w zakresie przestępstwa kradzieży.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji została w sposób nie urągający treści przepisu art. 7 k.p.k. Organ ten wyprowadził racjonalne i przekonujące wnioski z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności. To natomiast, że poszczególne dowody oceniono w sposób odmienny od tego, co życzyłby sobie apelujący nie oznacza jeszcze, by doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Dowolność tę należy bowiem wykazać. Skarżący w apelacji nie wykazał, by istotnie Sąd Rejonowy dopuścił się uchybienia normie z art. 7 k.p.k. Wskazać bowiem trzeba w pierwszej kolejności, że M. G. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Co więcej czynił to konsekwentnie. W pierwszych swoich wyjaśnieniach szczegółowo podał okoliczności popełnienia przestępstwa i osoby z nim współdziałające. Co więcej określił kto i w jaki sposób uciekał z dachu. Nie mogą to być zeznania powielone albowiem te okoliczności nie powtarzają się w wyjaśnieniach innych oskarżonych. To natomiast co wyjaśniał oskarżony na rozprawie, a to w zakresie tego, że nie znał innych osób stoi w sprzeczności z jego wcześniejszymi wypowiedziami. Co więcej składając wyjaśnienia po raz pierwszy miał świadomość stawianego mu zarzutu i konsekwencji jakie się z tym wiążą, podpisał także protokół przesłuchania. Nie wiadomo też w istocie na czym opiera swoje stwierdzenie o „powieleniu innych zeznań”, wszak nie ma w aktach sprawy informacji, że zapoznawał się z ich treścią. Nie jest też prawdą twierdzenie oskarżonego o tym, że był pijany. Badanie stanu trzeźwości miało bowiem miejsce o godzinie 0:45 a przesłuchanie dopiero o godzinie 17:10 w dniu 17 stycznia 2016 r. Minęło zatem sporo czasu, a treść wyjaśnień nie wskazuje na jakiekolwiek symptomy nieprawidłowości. Jego pierwsze wyjaśnienia znajdują także potwierdzenie w relacji M. K. (1) i G. P. (1) oraz w relacji Z. D., który zaobserwował mężczyzn na dachu budynku. Ocena tychże wyjaśnień zawarta została w punkcie 3.5. uzasadnienia, nie ma zatem potrzeby ponownego ich przytaczania.

Ad 2.

Co do zarzutu naruszenia normy wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k. to należy przypomnieć, iż zasada ta może być skutecznie stosowana, jeśli w sprawie pojawią się wątpliwości co do przebiegu zdarzeń. Wątpliwości te muszą zaś pojawić się po stronie Sądu Orzekającego i koniecznym jest to, iż mimo ich zauważenia Sąd rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Takich wątpliwości zawartych w rozumowaniu Sądu I instancji skarżący w istocie nie przedstawił. Wprost przeciwnie, wszystkie zgłoszone w zarzucie okoliczności Sąd rozstrzygnął na gruncie art. 7 k.p.k., logicznie i zasadnie argumentując swoje stanowisko. Art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy natomiast wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości obrony i skazanych co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten Sąd ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2009 r., sygn. akt V KK 142/09, LEX nr 519641). Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Skoro zatem Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości to zarzut skarżącego jest bezprzedmiotowy.

Ad 3.

Ocena wyjaśnień oskarżonego została dokonana przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy. Także Sąd Odwoławczy w podpunkcie 1 odnosi się do tego zagadnienia. Wedle art. 4 k.p.k. na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Oznacza to zarówno nakaz bezstronności w traktowaniu przez organy procesowe stron oraz innych uczestników postępowania, jak i zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy. Tak stawiane wymogi Sąd I instancji niewątpliwie respektował. Nadto wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt II AKa 559/19, LEX numer 3075387). Tego zaś skarżący nie dopełnił. Skoro bowiem inne zarzuty nie znajdują uwzględnienia to również i ten dotyczący naruszenia art. 4 k.p.k. jest chybiony.

Ad 4.

Obraza przepisu art. 424 k.p.k. nie stanowi nigdy naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia z tego względu, że do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia wyroku jest zatem czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. czy też nie. Ponieważ wady uzasadnienia nie stanowią uchybienia zaliczanego do jakiejkolwiek innej podstawy odwoławczej, same jako takie nie mogą być wyłączną przesłanką orzeczenia kasatoryjnego. Mogą natomiast naprowadzać na inne uchybienia, które de facto spowodują zmianę kontrolowanego orzeczenia albo jego uchylenie. Sąd Rejonowy wskazał szczegółowo i w sposób bardzo konkretny dowody, na jakich się oparł, wydając wyrok. Uzasadnienie wyroku zawiera zaś wszystkie niezbędne elementy, przewidziane w treści omawianego przepisu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.9.

Obrońca oskarżonego P. P. zarzuciła obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, a to:

a) art. 410 k.p.k. w związku z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez lakoniczne uzasadnienie wyroku w części dotyczącej odrzucenia jako niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego i zamknięcie rozważania w tej mierze stwierdzeniem, że złożone przez oskarżonego wyjaśnienia zdaniem Sądu I instancji stanowią przyjętą przez niego linię obrony;

b) art. 7 k.p.k. przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie, a to jest zeznań świadków oraz wyjaśnień pozostałych oskarżonych w sprawie czego następstwem było poczynienie nietrafnego ustalenia, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie doszło w niniejszym postępowaniu do naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z treścią tego przepisu podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, iż wydając wyrok Sąd musi opierać się na dowodach przeprowadzonych na rozprawie i to, że nie może on wydawać orzeczenia na podstawie jedynie części ujawnionego materiału dowodowego. Nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX numer 53912). Wnikliwa analiza akt sprawy oraz uzasadnienia wyroku przekonuje, że Sąd Rejonowy nie pominął żadnej okoliczności. Nie może być także mowy o naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Przepis ten nakazuje, by w uzasadnieniu wyroku wskazano, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wszystkie wymienione elementy zawiera. Obrońca życzyłaby sobie pełniejszego wywodu na ten temat, lecz zważyć należy na to, iż Sąd I instancji wskazał dokładnie na jakich przesłankach oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego, wymienił też dowody w tym zakresie. Już samo to świadczy o tym, że wyjaśnienia oskarżonego nie mogą być uznane za wiarygodne. Nie może być także uznany za skuteczny zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy dokonał bowiem swobodnej oceny materiału dowodowego dokładnie zaznaczając, którym dowodom, w jakiej części i z jakich względów dał wiarę, a którym takowego przymiotu odmówił. Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy nie było bowiem dowolne, ale opierało się na wnikliwej analizie i skonfrontowaniu materiału dowodowego. Choć bowiem oskarżony nie przyznawał się konsekwentnie to słuchany w postępowaniu przygotowawczym wskazał, że był na miejscu zdarzenia razem z innymi oskarżonymi, ale nie wchodził na dach razem z nimi, siedział na rowerze. Pojechał w tym czasie w stronę Dworca Ś.. Nie wie, co inni wówczas robili. Na rozprawie zaś twierdził, że to przesłuchująca go osoba dopisała sobie te osoby. Oskarżony bowiem nikogo nie widział, tylko tamtędy przejeżdżał. Nie mogą wyjaśnienia te zostać uznane za wiarygodne. Na udział oskarżonego wskazują bowiem inni oskarżeni – M. G. (1), G. P. (1), M. K. (1) i to dość jednoznacznie wymieniając go z imienia i nazwiska. O tym, że wypowiedzi te zasługują na wiarę była już mowa w poprzednich punktach uzasadnienia – 3.5. i 3.8. Relacja zaś P. P. złożona w postępowaniu przygotowawczym jest spójna i zgodna z wymienionymi depozycjami w zakresie udziału w zdarzeniu innych osób. W jakim celu oskarżony miałby posądzać inne osoby skoro ich nie widział, po co podpisywał protokół przesłuchania mając świadomość, że niezasadnie obciąża innych. Wskazać także trzeba, że w pierwszych wyjaśnieniach oskarżony opisuje też okoliczności spotkania po popełnieniu przestępstwa. Wyklucza to, by wyjaśnienia te były w jakikolwiek sposób przetwarzane niezgodnie z wolą P. P.. Świadek Z. D. choć nie rozpoznał sprawców zaobserwował wszak grupę mężczyzn, a wyjaśnienia oskarżonych M. K., M. G. i G. P. jej skład osobowy precyzują. Wskazać także trzeba, że zeznania świadka B. P. nie mogą zostać uznane za dowód potwierdzający wersję oskarżonego. Zeznała ona bowiem ogólnie o przyjeżdżaniu syna po obiady dla babci, wskazała godziny, ale oświadczyła także, że miało to miejsce co drugi dzień. Nie podawała żadnych danych związanych ze sprawą ani odnoszących się do dnia zdarzenia. Jej wypowiedzi nie wykluczają zatem udziału oskarżonego w zarzucanym mu czynie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu, a gdyby Sąd Odwoławczy nie podzielił zarzutów apelacji – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary i wymierzenie oskarżonemu kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.10.

Obrońca oskarżonego P. P. zarzuciła również błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na:

a) uznaniu, że oskarżony P. P. w dniu 24 listopada 2015 r. w godzinach popołudniowych wraz z M. G. (1), G. P. (3) i D. S. (1) udali się na nieruchomość, położoną przy ul. (...), na której zlokalizowana jest hala napraw maszyn, gdzie po wejściu na dach działając wspólnie i w porozumieniu, poprzez oderwanie od podłoża zabrali w celu przywłaszczenia elementy metalowe poszycia dachu o wartości 700 zł powodując uszkodzenia dachu na kwotę 48200 zł, powodując straty na łączną kwotę 48900 zł na szkodę (...) Przedsiębiorstwa (...) podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności z zeznań świadków w tym również świadka B. P., nie wynika, że to oskarżony brał jakikolwiek udział w popełnieniu zarzucanego mu czynu. Żaden ze świadków nie rozpoznał, bowiem oskarżonego, jako osoby, która uczestniczyła w demontażu rynien z dachu poszkodowanego lub w jakikolwiek inny sposób uczestniczyła w tym dniu w opisywanym zdarzeniu;

b) przyjęciu – wbrew wyjaśnieniom pozostałych oskarżonych, którzy nie pomawiali P. P. – iż oskarżony P. P. dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego;

c) uznaniu oskarżonego P. P. winnego zarzucanego mu czynu, pomimo, iż nie przyznał się, a zgromadzone dowody w sprawie nie dają wystarczającej podstawy do przyjęcia winy oskarżonego i sprawstwa przestępstwa wobec braku jednoznacznych dowodów wskazujących na jakikolwiek udział oskarżonego w popełnieniu zarzucanego czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może być uznany za trafny. Materiał dowodowy świadczy bowiem o całkowitym przeciwieństwie tego, co usiłuje wywieść obrońca. Wskazać nadto trzeba, że skarżąca wyprowadza swoje ustalenia z dowolnej oceny dowodów wskazując na wielką wagę wyjaśnień współoskarżonych, którzy najpierw pomawiali oskarżonego, a na rozprawie się z tego wycofali. Tymczasem wyjaśnienia oskarżonych należy oceniać całościowo, a nie przyjmować za pewnik tylko wycinek ich relacji. W jakim celu oskarżeni mieliby pomawiać P. P.. Zważyć należy, że wymienia go aż trzech współoskarżonych. Przyczyny dla których odmówiono wiary ich wyjaśnieniom złożonym na rozprawie zostały opisane w punktach 3.5. i 3.8. niniejszego uzasadnienia, nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania zawartej tam argumentacji. Co więcej w pierwszych swoich wyjaśnieniach P. P. wymienia innych oskarżonych jako osoby, które wejść miały na dach budynku. Zeznania świadka B. P. nie mogą być zaś uznane za wykluczające sprawstwo oskarżonego, o czym była wszak mowa w poprzednim punkcie. Wbrew twierdzeniom obrońcy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest w pełni wystarczający do tego, by stwierdzić sprawstwo i winę oskarżonego.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.11.

Obrońca oskarżonego P. P. zarzuciła nadto, z daleko idącej ostrożności procesowej:

1. naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 201 § 1 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku, a polegające na uznaniu, że opinie powołanego w sprawie biegłego z zakresu budownictwa posiadają walor opinii pełnych, podczas gdy opinie te są niejasne, niepełne i sprzeczne między sobą. Treść obu opinii uniemożliwia wyliczenie szkód powstałych w następstwie działań zarzucanych oskarżonemu w szczególności nie ustalono w sposób precyzyjny i jednoznaczny czy w wyniku powyższych zachowań nastąpiła konieczność przeprowadzenia wszystkich prac objętych przez oskarżyciela posiłkowego kosztorysami oraz fakturami przedstawionymi w następstwie zrealizowanych prac. Pomimo sporządzenia dwóch opinii w niniejszym postępowaniu i przesłuchaniu biegłego, rozbieżności w treści kosztorysów oraz niezgodność kwot wskazanych w kosztorysie powykonawczym z fakturami za wykonanie prac przedstawionych przez oskarżyciela posiłkowego nie zostały rzetelnie wyjaśnione. Przy czym wszystkie te okoliczności wskazują na to, iż sporządzone opinie mają charakter niepełnych, i jako takie nie mogły stanowić w zakresie wartości szkody obowiązku jej naprawienia;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym uznaniu, iż oskarżony dopuszczając się zarzucanego mu czynu spowodował stratę na łączną kwotę 48900 zł czym spowodował szkodę na rzecz oskarżyciela posiłkowego i oparciu takiego ustalenia na niepełnych i niejasnych opiniach biegłego z zakresu budownictwa. Opinia (po uzupełnieniu o dane, których wcześniej pokrzywdzona spółka nie przedstawiła) nie realizowała w pełni wymogów rzetelności, adekwatności i wiarygodności. Nie wypełniała tezy dowodowej jaką sformułował Sąd I instancji;

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary wynikającą z wymierzenia kary 10 miesięcy pozbawienia wolności mimo, że uwzględnienie wieku oskarżonego, waga zarzucanego mu czynu tworzyły podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenia jej poniżej dolnego ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazywane zarzuty, złożone z ostrożności procesowej, nie można uznać za trafne. Nie doszło do naruszenia art. 201 k.p.k. Konsekwencją zastosowania tego przepisu. ma być osiągnięcie stanu bez niejasności lub braków opinii. Istotę opinii biegłego stanowi bowiem udzielenie pomocy w zrozumieniu zjawisk i zagadnień specjalistycznych występujących w rozpoznawanej sprawie i mających znaczenie dla oceny zagadnień będących przedmiotem procesu. Opinia biegłego ma dostarczyć zatem sądowi wiedzy i argumentów potrzebnych do dokonania oceny oraz wydania rozstrzygnięcia. Z tego punktu widzenia to Sąd jest organem władnym uznać moment, w którym niejasności opinii zostały usunięte. Opinia jest „niepełna", jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które zgodnie z zakresem wiadomości specjalistycznych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi, lub jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Natomiast opinia „niejasna" to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt II KK 321/06, LEX numer 299187). Opinia biegłego jest niejasna wtedy, gdy jej wnioski końcowe są nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także wówczas, gdy sformułowana jest tak zawile, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Za opinię niepełną uznać należy taką opinię, która nie uwzględnia, względnie pomija niezbędne czynności badawcze, co ma wpływ na jej końcowe wnioski ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. akt II KR 317/80, LEX numer 21883). Stwierdzić trzeba, że opinie biegłego nie były obarczona żadną wadą, są czytelne, jasne i spójne. Ekspert szczegółowo i kompleksowo ustosunkował się do wszystkich zagadnień, w tym i wątpliwości odnośnie poszczególnych dokumentów. Opinia jest rzetelna i kompleksowa, zaś wnioski są logiczne i wolne od wad. Nadto biegły miał na uwadze całokształt zebranych dowodów. Biegły odnosił się także w sposób szczegółowy do pytań zadawanych mu na rozprawie. Nie można też nie zauważyć, że biegły jest specjalistą w dziedzinie, którą się zajmuje. Nie sposób zatem podważać jego ustaleń popartych dodatkowo szczegółową analizą dokumentacji w postaci faktur, kosztorysów i zdjęć. O wiarygodności zdjęć czy wyliczeniach dokonanych przez biegłego, między innymi, na tej podstawie była też mowa w punkcie 3.1. uzasadnienia, gdzie odniesiono się do złożonych opinii w sposób kompleksowy.

Nie może zostać uznany za zasadny także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Rejonowy wskazał bowiem szczegółowo na czym oparł wyliczenie dotyczące powstałej szkody i należycie to uzasadnił. Na to bowiem składały się zarówno zeznania Z. K. (1), jak i przedstawione kosztorysy i faktury oraz dokumentacja fotograficzna. Także opinia biegłego nie sprzeciwia się uznaniu przedstawionych wartości jako zasadnych.

Wskazać należy, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może zatem wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie nadającym się wręcz do zaakceptowania.

Kara 10 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu nie jest wygórowana jeśli zważyć na stopień społecznej szkodliwości. Oskarżony dopuścił się przestępstwa z niskich pobudek, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Doprowadziło ono do niemałych strat w mieniu pokrzywdzonej spółki i spowodowało konieczność gruntownego remontu. Zachowanie swoje oskarżony mógł przewidzieć, wiedział również o tym, że jego działanie jest niezgodne z prawem. Już sama okoliczność współdziałania wielu osób uzasadnia, że przestępstwo było zorganizowane, a celem działania sprawców była jak największa liczba metalowych elementów poszycia dachu. Okoliczności łagodzące, które przedstawia obrońca nie mogą przesłaniać popełnionego przestępstwa. Zważyć również należy na uprzednią karalność oskarżonego.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia. V Wydział Karny, z dnia 27 września 2021 r., sygn. akt V K 1123/17 dot. oskarżonych M. K. (1), M. G. (1), G. P. (1), P. P. i D. S. (1)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonych. Także wysokość wymierzonych oskarżonym kar jest trafna i sprawiedliwa.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

______________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II - VI

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II – IV i VI wyroku Sądu Okręgowego oparto na brzmieniu art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 2 w zw. z § 4 ust. 1, 2 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, a rozstrzygnięcie zawarte w pkt V oparto na brzmieniu art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 2 w zw. z § 4 ust. 1, 2 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7. PODPIS

SSO Dorota Nowińska

ZAŁĄCZNIK NR 1 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego M. K. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu M. K. (1) sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 2 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego G. P. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu G. P. (1) sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 3 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						3
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego D. S. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu D. S. (1) sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 4 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						4
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego M. G. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu M. G. (1) sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

ZAŁĄCZNIK NR 5 DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						5
Podmiot wnoszący apelację						Obrońca oskarżonego P. P.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Przypisanie oskarżonemu P. P. sprawstwa i winy
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒		zmiana

IV Ka 137/22

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE