Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 30 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia – SO Elżbieta Majewska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Alina Darul

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2014 r. w Koninie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o podleganie ubezpieczeniom

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

z dnia 12.09.2013r. nr (...)

przy udziale zainteresowanej J. M.

1.  Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż M. M. podlega od dnia 14.05.2013r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu, chorobowemu jako pracownik (...) J. M..

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz odwołującej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 1185 / 13

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 12 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. stwierdził, że M. M. (2) nie podlega od dnia 14 maja 2013 r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik (...) J. M. w T.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że M. M. (2) została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych jako pracownik od 14.05.2013 r. i w tym czasie była w ciąży. Od dnia 26.06.2013 r. przebywa na zwolnieniu lekarskim. M. M. (2) miała podjąć pracę w nowo otwartym zakładzie fryzjerskim od 14.05.2013 r. w tym jednak czasie właścicielka zakładu J. M. przebywała na zwolnieniu lekarskim co wskazuje na to, że nie miał kto wprowadzić ubezpieczonej do zakładu, wskazać jej miejsce pracy, przeprowadzić wstępne szkolenie na stanowisku pracy i nie miał kto nadzorować pracownika, szczególnie w początkowym okresie zatrudnienia. Powierzenie jej obowiązków bez nadzoru jest tym bardziej niemożliwe, że ubezpieczona miała pracować w nowo otwartym zakładzie fryzjerskim. Nie można za racjonalne uznać , że zakład w tak ważnym okresie miałby pozostać w rękach nowej, niesprawdzonej pracownicy i to bez nadzoru oraz bez bieżącej pomocy i instruktażu. W tych okolicznościach można więc zasadnie uznać, że w rzeczywistości nie doszło do zatrudnienia M. M.. Kolejną przesłanką wskazującą na fikcyjne zatrudnienie jest fakt, że po przejściu M. M. na zwolnienie lekarskie nie została zatrudniona inna pracownica co sugeruje , że zakład ten w ogóle nie został otwarty. Także porównanie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej z wynagrodzeniem innych pracowników wskazuje na fikcyjność zatrudnienia bowiem inni pracownicy byli zgłaszani z minimalnym wynagrodzeniem , proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy (w tym także pracownicy z kilkuletnim stażem pracy) natomiast odwołująca jako jedyna została zgłoszona z podstawą wymiaru składek wyższą od minimalnego wynagrodzenia pomimo braku stażu i doświadczenia zawodowego. Te dysproporcje w kontekście tego, że ubezpieczona była w ciąży i już po okresie około miesiąca stała się niezdolna do pracy wskazują dodatkowo na to, że zatrudnienie miało charakter fikcyjny.

Z decyzją tą nie zgodziła się M. M. (2) wnosząc odwołanie. Odwołująca domagała się zmiany decyzji i stwierdzenia, że podlega od dnia 14.05.2013 r. ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu jako pracownica zakładu (...). Podniosła, iż w dniu przyjęcia do pracy została przeszkolona przez właścicielkę zakładu w ramach wstępnego szkolenia stanowiskowego , w tym też dniu J. M. miała zaplanowaną wizytę lekarską, która zakończyła się wypisaniem zwolnienia lekarskiego jednakże miało to miejsce już po przeprowadzeniu instruktażu. Aby jednak odwołująca mogła rozpocząć pracę J. M. dokończyła wstępne szkolenie stanowiskowe w dniu 15.05.2013 r. natomiast szkolenie bhp przeprowadziła inna osoba M. L. (1). Nowo otwarty zakład fryzjerski mieści się naprzeciwko lokalu, w którym prowadzona jest działalność kosmetyczna i nie jest prawdą, że nie było nadzoru nad nowo przyjętą pracownicą bowiem przez cały czas zatrudnienia pozostawała ona pod nadzorem innego pracownika M. K. (1) , która na bieżąco informowała pracodawcę o postępach w pracy odwołującej. Ponadto fakt wykonywania przez nią pracy mogą potwierdzić klientki zakładu fryzjerskiego. Także zarzuty dotyczące zawyżenia wysokości wynagrodzenia są bezpodstawne ponieważ pensja odwołującej przekraczała tylko o 300 zł wynagrodzenie minimalne i jest to uzasadnione sytuacją na rynku pracy gdzie niedostatek fryzjerów dyktuje konieczność zapewnienia im wyższych wynagrodzeń.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując się na argumenty zawarte wcześniej w decyzji.

J. M. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) w T. popierała odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

J. M. prowadzi działalność gospodarczą od 1.08.2007 r. pod nazwą (...) (...) – J. M. w T. przy ul. (...). Przedmiotem działalności jest fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne, sprzedaż detaliczna kosmetyków i artykułów toaletowych oraz działalność obiektów służących poprawie kondycji fizycznej. W ramach tej działalności zatrudniała pracowników oraz sama wykonywała prace jako kosmetyczka, ostatnio w Gabinecie była zatrudniona M. K. (1) w niepełnym wymiarze czasu pracy i L. C. , która pracowała do grudnia 2012 r. Pomieszczenie na Gabinet zainteresowana wynajmowała w budynku w T. przy ul. (...). W dniu 15.05.2012 r. J. M. wynajęła kolejny lokal użytkowy w tym budynku o powierzchni 40 m2 znajdujący się naprzeciwko prowadzonego wcześniej Gabinetu w celu rozszerzenia zakresu działalności i świadczenia także usług fryzjerskich. Zainteresowana przeprowadziła remont tego pomieszczenia, wyposażyła w niezbędny sprzęt do prowadzenia takich usług oraz poszukiwała pracownicy posiadającej kwalifikacje fryzjerskie. W tym celu w dniu 4.01.2012 r. J. M. zgłosiła zapotrzebowanie na pracownika na stanowisko fryzjerki do Powiatowego Urzędu Pracy w T.. Urząd Pracy skierował 3 osoby bezrobotne spełniające wymogi zawarte w ofercie jednak z żadną z tych osób zainteresowana nie zawarła umowy o pracę , gdyż nie odpowiadały im godziny pracy, warunki finansowe lub miały inne zobowiązania. W związku z tym, że nie doszło do zatrudnienia pracownika na stanowisku fryzjera zainteresowana nadal poszukiwała osoby na to stanowisko jednak z uwagi na trudności z zatrudnieniem obniżyła wymagania wobec kandydatów na pracownika i nie wymagała by pracownica miała doświadczenie w prowadzeniu zakładu fryzjerskiego.

W maju 2013 r. do zainteresowanej zgłosiła się M. P. , która o ofercie pracy dowiedziała się w Urzędzie Pracy gdzie była zarejestrowana jako bezrobotna. Wcześniej M. P. odbywała naukę w zawodzie fryzjera w Zespole Szkół (...) w K. w latach 2007 – 2010, w tym też czasie w okresie od 1.09.2007 r. do 31.08.2010 r. była zatrudniona w ramach praktycznej nauki zawodu w Zakładzie (...) w R..

W dniu 16 września 2010 r. uzyskała tytuł czeladnika w zawodzie fryzjer. Następnie przez okres 6 miesięcy od listopada 2010 r. do kwietnia 2011 r. odbywała staż w Zakładzie (...) w T. jako stażystka skierowana przez Urząd Pracy. Odwołująca była zarejestrowana jako bezrobotna jednak nie otrzymywała ofert pracy w swoim zawodzie, w szczególności nie była skierowana do pracy w związku z zapotrzebowaniem zgłoszonym przez zainteresowaną w styczniu 2013 r. bowiem nie spełniała wówczas kryteriów posiadania doświadczenia w zawodzie. Od pracownika Powiatowego Urzędu Pracy w T. otrzymała adres zakładu zainteresowanej z informacją, że być może nikt nie został zatrudniony na stanowisku fryzjera. W związku z tym odwołująca zgłosiła się do J. M. w maju 2013 r. Zainteresowana ustaliła, że odwołująca odbywała wcześniej staż w zakładzie fryzjerskim prowadzonym przez znajomą fryzjerkę i zadzwoniła do niej by uzyskać informacje o pracowniku. Po zapoznaniu się dokumentami potwierdzającymi kwalifikacje odwołującej J. M. postanowiła zatrudnić odwołującą w nowo otwartym zakładzie fryzjerskim na stanowisku fryzjera z wynagrodzeniem 1910 zł.

Zakład (...) już wcześniej częściowo funkcjonował bowiem wykonywane tam były zabiegi koloryzacji przez pracowników (...) (...) i L. C., które przeszły przeszkolenie w tym zakresie przez firmę (...) Sp. z.o.o. w B.. Z chwilą zatrudnienia odwołującej miała ona wykonywać wszystkie usługi fryzjerskie w tym strzyżenie, modelowanie, zabiegi pielęgnacyjne, koloryzacja. Umowa o pracę została zawarta w dniu 14.05.2013 r. , w tym też dniu odwołująca została skierowana na badanie lekarskie oraz przeszła przeszkolenie z zakresu bhp i przeszkolenie stanowiskowe. W tym dniu zainteresowana , po przeprowadzeniu powyższego szkolenia, udała się do lekarza, a efektem tej wizyty było wystawione zwolnienie lekarskie, na którym przebywała przez dłuższy okres czasu. Odwołująca wykonywała pracę w ramach zawartej umowy, a podczas nieobecności pracodawcy jej praca była nadzorowana przez zatrudnioną w sąsiednim (...) – K. , która zapoznawała odwołującą z obowiązkami organizacyjnymi, z obsługą kasy fiskalnej, umawiała klientów. Odwołująca wykonywała pracę w godzinach otwarcia zakładu fryzjerskiego tj. w poniedziałek od 12.00 do 18.00, a w pozostałe dni od 8.00 do 16.00. w czwartki i piątki zostawała w pracy godzinę dłużej by umożliwić klientom skorzystanie z usług.

W dniu 16.05.2013 r. M. P. udała się do Przychodni Lekarza (...) w G. gdzie korzystała z porady lekarza ginekologa. Lekarz ten w czasie badania w dniu 29.05.2013 r. stwierdził, że odwołująca jest w 10 tygodniu ciąży, o tym fakcie ubezpieczona poinformowała pracodawcę. Odwołująca świadczyła pracę w zakładzie fryzjerskim do dnia 25 czerwca 2013 r. W tym czasie wykonywała usługi fryzjerskie m.in. na rzecz J. Z. (1), L. C., A. N. (1).

Od dnia 26.06.2013 r. M. P. (później M.) stała się niezdolna do pracy i przedłożyła pracodawcy zwolnienie lekarskie. Niezdolność do pracy trwała nieprzerwanie do dnia porodu tj. do(...)

Zainteresowana w tym czasie także przebywała na zwolnieniu lekarskim jednak w dniu 2.09.2013 r. zgłosiła zapotrzebowanie do Powiatowego Urzędu Pracy w T. na zatrudnienie 1 osoby na stanowisko fryzjera. Wówczas Urząd Pracy skierował na tą ofertę 8 osób bezrobotnych , pomimo tego nie doszło jednak do zawarcia umowy o pracę z żądną ze skierowanych osób. W związku z tym J. M. postanowiła zrezygnować z prowadzenia zakładu fryzjerskiego i za zgodą stron rozwiązała umowę najmu lokalu użytkowanego , który był wykorzystywany na zakład fryzjerski z dniem 1.10.2013 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się aktach ZUS, dokumentów znajdujących się w aktach osobowych pracownika M. P. (po mężu M.) , z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, zeznań świadków M. K. (1), J. C. (1), M. L. (1), J. Z. (1), A. N. (1) oraz z zeznań odwołującej i zainteresowanej J. M..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków bowiem są one spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie M. K. była zatrudniona w tym samym czasie co odwołująca i z uwagi na nieobecność pracodawcy była upoważniona do nadzorowania pracy odwołującej w godzinach swojej pracy, wprawdzie świadek pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy jednak godziny jej pracy pokrywały się z godzinami pracy odwołującej, a świadek przychodziła do pracy codziennie. Potwierdziła fakt wykonywania pracy przez odwołującą do chwili uzyskania przez nią zwolnienia lekarskiego. Świadek M. L. dokonywała przeszkolenia odwołującej z zakresu BHP natomiast świadkowie J. Z., J. C., A. N. korzystały z usług zakładu fryzjerskiego w okresie kiedy odwołująca tam pracowała i potwierdzili fakt wykonywania przez nią zabiegów farbowania, strzyżenia, modelowania i zabiegów pielęgnacyjnych na włosy. Świadkowie są dla stron osobami obcymi, ich zeznania są spójne, logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym i Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności tym zeznaniom.

Sąd dał wiarę także zeznaniom odwołującej i zainteresowanej bowiem uzupełniają się wzajemnie i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Zainteresowana przedłożyła także do akt sprawy rolkę z kasy fiskalnej za okres zatrudnienia odwołującej tj. miesiące maj czerwiec 2013 r. i z informacji tam zawartych można wywnioskować, że należności z tytułu wykonanych usług fryzjerskich były księgowane w kasie fiskalnej od dnia 16 maja 2013 r. i praktycznie prawie codziennie taka usługa była wykonywana. Potwierdza to dodatkowo, iż w tym czasie zakład fryzjerski był prowadzony przez firmę (...) i jak najbardziej uzasadnione było zatrudnienie na stanowisku fryzjera.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2013. 1442 j.t.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają m. in. osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 powołanej ustawy osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, a więc pracownicy, podlegają także obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu. Natomiast osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu podlegają także obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu - art. 12 ust. 1.

Definicja pracownika zawarta została w art. 8 ust. 1 ustawy, w którym za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a. Jeśli jednak pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 - dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca – art. 8 ust. 2.

Ponadto w świetle ust. 2a za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie czy odwołująca w spornym okresie była pracownikiem i czy z tego tytułu podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym.

Nie ulega wątpliwości, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest organem upoważnionym do oceny ważności umowy o pracę, która stanowi podstawę ubezpieczenia. W świetle bowiem przepisu art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy „systemowej” do zakresu działania Zakładu należy między innymi realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych.

Zawarcie umowy o pracę , jej skuteczność i ważność oceniać należy zgodnie z przepisami kodeksu pracy. W myśl przepisu art. 22 KP przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy , a pracodawca zobowiązuje się do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Oczywiste jest, że zawarcie umowy o pracę w celu wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy odpowiada prawu pracy, a naturalnym - całkowicie zgodnym z porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego - jest dążenie stron umowy o pracę do tego, ażeby pracownik z tytułu pracowniczego statusu uzyskiwał przewidziane w prawie o ubezpieczeniach społecznych prawa i świadczenia. Są to, można powiedzieć, elementarne i niebudzące żadnych wątpliwości relacje między stosunkami pracy i stosunkami ubezpieczenia społecznego. Sam jednak fakt złożenia przez strony oświadczeń zawierających formalne elementy określone w art. 22 KP nie oznacza jednak, że taka umowa jest ważna.

Organ rentowy wywodził, że umowa o pracę jaką zawarła odwołująca z zainteresowanym była umowa nieważną, zawartą dla pozoru w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Czynność prawna jest pozorna w rozumieniu art. 83 k.c. wówczas, gdy oświadczenia jej stron ukrywają rzeczywistą treść tej czynności, uzewnętrzniają natomiast - dla pozoru - czynność, której w istocie rzeczy nie obejmują swymi oświadczeniami.

Przepis art. 58 § 1 k.c. stanowi w swojej początkowej części, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna. O czynności prawnej (także zawarciu umowy) mającej na celu obejście ustawy można mówić wówczas, gdy czynność taka pozwala na uniknięcie zakazów, nakazów lub obciążeń wynikających z przepisu ustawy i tylko z takim zamiarem została dokonana. Nie jest natomiast obejściem prawa dokonanie czynności prawnej w celu osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością prawną. Skoro z zawarciem umowy o pracę ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie jest obejściem prawa. Taki pogląd wypowiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 kwietnia 2005 r., I UK 236/04 (OSNP 2006, nr 1-2, poz. 28) stwierdzając, że sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania. Takie samo stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r., II UK 141/04 (OSNP 2005, nr 15, poz. 235) uznając, że stronom umowy o pracę, na podstawie której rzeczywiście były wykonywane obowiązki i prawa płynące z tej umowy, nie można przypisać działania w celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Stanowisko to można uznać za ugruntowane, gdyż zostało powtórzone w innych jeszcze orzeczeniach, na przykład w wyroku z dnia 2 czerwca 2006 r., I UK 337/05. W wyroku z dnia 14 lutego 2006 r., III UK 150/05, Sąd Najwyższy stwierdził, że dążenie kobiety ciężarnej do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być uznane za zmierzające do dokonania czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy. W innym wyroku z dnia 24 stycznia 2006 r., I UK 105/05, został zaprezentowany pogląd, że wykonywanie wynikających z umowy o pracę obowiązków po to, aby uzyskać dopełnienie wymaganych warunków prawa do wcześniejszej emerytury, nie może być kwestionowane jako czynność dokonana w celu obejścia ustawy w rozumieniu art. 58 § 1 k.c. Na tle tych orzeczeń należy uznać, że w sytuacji, gdy wolą stron zawierających umowę było faktyczne nawiązanie stosunku pracy i doszło do świadczenia pracy za wynagrodzeniem, sama świadomość jednej ze stron umowy, a nawet obu stron, co do wystąpienia w przyszłości zdarzenia uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie daje podstawy do uznania, że umowa miała na celu obejście prawa.

Trudno zatem uznać, że dążenie do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym może być uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Przeciwnie jest to zachowanie rozsądne i uzasadnione zarówno z osobistego, jak i społecznego punktu widzenia.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że Zainteresowana J. M. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług kosmetycznych i fryzjerskich. Od 15.05.2012 r. wynajęła lokal użytkowy sąsiadujący z lokalem, w którym prowadzi (...) i chciała rozszerzyć zakres prowadzonej dotychczas działalności. Przeprowadziła remont lokalu, wyposażyła go w niezbędne urządzenia do prowadzenia usług fryzjerskich. Zgłaszała też zapotrzebowanie do Urzędu Pracy na osobę na stanowisku fryzjera. Wszystko to świadczy o tym, że miała zamiar zatrudnienia pracownika na stanowisku fryzjera i do zawarcia takiej umowy doszło z odwołującą. Wprawdzie ubezpieczona nie miała zbyt dużego doświadczenia w prowadzeniu samodzielnie zakładu fryzjerskiego jednak sama ta okoliczność nie może przesądzać o tym, że nie doszło do wykonania umowy. Także fakt, że po jej zawarciu zainteresowana stała się niezdolna do pracy i nie mogła osobiście i codziennie nadzorować nowo przyjętego pracownika nie świadczy o tym, że praca nie była przez odwołującą wykonywana. Fakt świadczenia takiej pracy w zakładzie fryzjerskim potwierdzili bowiem świadkowie – klienci zakładu. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że od dnia zawarcia umowy ubezpieczona świadczyła pracę u płatnika składek i podlegała nadzorowi i kierownictwu innej osoby upoważnionej przez pracodawcę. Odwołująca działała w określonych ramach organizacyjnych, za wykonane usługi pobierała zapłatę zgodnie z ustalonym przez pracodawcę cennikiem a należności te rejestrowała na kasie fiskalnej. Była to więc praca podporządkowana. W związku z niezdolnością do pracy odwołującej, której czas trwania trudno było początkowo przewidzieć pracodawca podjął próby poszukiwania w to miejsce inne pracownika jednak z uwagi na to, że zawarcia umowy z inną osobą nie doszło ostatecznie zainteresowana zakończyła tą działalność.

Podkreślić należy, że ocena tego czy zatrudnienie pracownika było uzasadnione i zgodne z interesem pracodawcy nie jest konieczna w sytuacji gdy pracownik ten rzeczywiście pracę świadczył, a taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Skoro więc M. M. (2) wykonywała pracę na rzecz zainteresowanej od dnia 14.05.2013 r. na podstawie zawartej umowy o pracę to brak było podstaw do kwestionowania podstawy podlegania z tego tytułu obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

W świetle powyższych ustaleń stwierdzić więc należy, że odwołująca podlegała ubezpieczeniom społecznym ( emerytalnemu i rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu ) z tytułu zatrudnienia bowiem umowa o pracę , która stanowiła podstawę zgłoszenia jej do ubezpieczenia nie była fikcyjna, a praca była faktycznie świadczona przez odwołującą.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd , na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 108 kpc w związku z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013. 490- j.t.)

SSO E. Majewska