Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 248/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22.11.2021 r. w sprawie II K 185/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.,

wynikające z apelacji oskarżonego R. W. (1) i jego obrońcy zarzuty:

1. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, poprzez dokonanie jednostronnej i dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, w tym w szczególności wyjaśnień R. W., oskarżonego A. P., oskarżonych J. W., D. M., E Ś., M. B., E L., E. B., opinii R. R., jak również notatki sporządzonej przez K. M. z 10.10.2018r. (k.88) oraz zeznań świadków zeznań świadków A. G., I. O. i G. P., z pominięciem faktu ujawnienia u oskarżonego jedynie umowy najmu lokalu użytkowego z 2015r., gdzie załączone do akt dokumenty jasno wskazują, kto w dacie czynów wynajmował sporne lokale, a określone osoby przyznają swoją własność, co do zatrzymanych automatów;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż R. W. (1) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z organizowania zbiorowego uczestnictwa w grze hazardowej, urządzał i prowadził gry hazardowe w postaci gier na automatach w lokalach w T. przy ul. (...), przy Pl. (...), przy ul. (...) i przy ul. (...), kierując wykonaniem czynów polegających na urządzaniu i prowadzeniu gier hazardowych przez inne osoby tj. E. B. (2), J. W. (2), H. R., D. M. (2), E. Ś. (1), A. P. (2), E. L. (1) i M. B. (2); a ponadto poprzez zaniechanie dokonania ustaleń, co do konkretnych czynności przedsiębranych przez R. W. (1) podczas rzekomego kierowania przez niego wykonaniem zabronionych czynów przez inne wskazane osoby;

3.obrazy art. 33 § 1 kks poprzez orzeczenie środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej pomimo braku poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych, że oskarżony R. W. (1) osiągnął z popełnienia przestępstw korzyść majątkową, w tym nie ustalono, jaka miałaby to być kwota, w jakiej wysokości, o jakiej wartości, w jakich okolicznościach i kiedy miały ja osiągnąć;

wynikające z apelacji oskarżonego R. W. (1) zarzuty

4. obrazy przepisów postępowania tj. art. 201 kpk , poprzez oparcie się na opiach biegłego R. R., które nie są pełne i jasne i zaniechanie wywołania uzupełniającej opinii innego biegłego, w sytuacji gdy opinie R. R. nie precyzują należycie kryteriów, w oparciu o jakie zostały opracowane, nie wyjaśniają sposobu i mechanizmu dokonywania odczytów z automatów, jak również nie pozwalają na przyjęcie istnienia tożsamości automatów w opiniach i automatach opisanych w pkt A wyroku z uwagi na rozbieżności nazw poszczególnych przedmiotów, a nadto opinie nie wskazują przyczyn i początkowego okresu braku możliwości zakredytowania niektórych automatów (jak wskazano w punkcie 56 na str. 18 uzasadnienia wyroku) tj. od kiedy nie można ich było zakredytować, jak również pomijają wpływ na niemożliwości zakredytowania automatu na możliwość przyjęcia, iż zdatny jest on do prowadzenia gier hazardowych;

5. obrazy przepisów postępowania tj.art. 424 § 1 i 2 kpk , poprzez brak wyjaśnienia w oparciu o jakie dane przyjęto w wyroku, że urządzenia opisane w nim są tożsame z urządzeniami zatrzymanymi przez funkcjonariuszy w lokalach położonych w T. przy ul. (...), przy Pl. (...), przy ul. (...) i przy ul. (...), brak należytego odniesienia się do treści wyjaśnień współoskarżonych, które stanowią jedynie pomówienie innej osoby, brak należytego wyjaśnienia przesłanek zastosowania art. 33 § 1 kks w sytuacji, gdy sąd rejonowy nie dokonał ustaleń faktycznych związanych z osiągnięciem korzyści majątkowej oraz dlaczego zastosowano ściągnięcie równowartości pieniężnej korzyści majątkowej;

6. zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 9§1 kks w zw. z art. 107§ 1 i 3 kks w zw. z art. 37§ 1 pkt 2 i 3 kks i w zw. z art. 2 ust. 3 oraz 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych poprzez przyjęcie, iż R. W. (1) urządzał i prowadził gry hazardowe poprzez grę na automacie mającym w nazwie słowo: (...), wskazanym w opisie czynu IV z aktu oskarżenia, pomimo, że zgodnie z opinia przywołaną przez sąd na str. 16 uzasadnienia wyroku (pkt 52) gra na tym automacie nie spełnia kryteriów gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych;

☒ zasadny- 6,

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne - 1, 2, 3, 4, 5,

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1, 2, 4, 5, 6

Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych związany miał być w ocenie skarżących przede wszystkim z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, a ta miała zostać nieprawidłowo przedstawiona/uzasadniona w wydanym orzeczeniu, powyższe zostaną omówione łącznie.

Wbrew twierdzeniom obrońcy i samego oskarżonego R. W. nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść (poza ustaleniem dotyczącym automatu o nazwie (...), a dokładnie wnioskiem końcowym sądu I instancji dotyczącym tego urządzenia - o czym poniżej), albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych.

Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane. Wbrew twierdzeniom skarżących, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają bowiem pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przypisanych mu czynów zabronionych. Przyjęta przez oskarżonego linia obrony nie może się więc ostać, gdyż zebrany i jednoznaczny materiał dowodowy prowadzi do odmiennych wniosków. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić fakt braku możliwości uruchomienia przez powołanego w sprawie biegłego R. R. jednego z wielu zatrzymanych automatów, co przecież zostało ujawnione i ustalone przez Sąd Rejonowym.

Nie sposób zgodzić się z obrońcą, a także z oskarżonym, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do dokonanych przez sąd ustaleń w zakresie dopuszczenia się przestępstwa bezprawnego urządzania gier hazardowych w rozumieniu art. 107§ 1 i 3 kks i inne. Brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanej przez sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zakresie.

Sąd zasadnie dał wiarę zeznaniom wskazanych świadków, wyjaśnieniom wskazanych współoskarżonych (D. M., J. W. i M. B. i inne), a także opiniom biegłego R. R.. W żadnym wypadku nie jest tak, jak twierdzi R. W. (1), iż depozycje wymienionych na wstępie kobiet mają jedynie charakter bezpodstawnych pomówień jego osoby. Materiał ten został bowiem bardzo wnikliwie i starannie oceniony przez prymat przesłanek, o jakich mowa w art. 7 kpk. Ich treści są logiczne, jasne i wzajemnie się uzupełniają, przy czym powyższe tworzą bardzo wyraźny i czytelny obraz funkcjonowania czterech lokali, w których urządzano i prowadzono gry hazardowe wbrew ustawie. Nawet jeśli przyjąć, że kobiety ujawnione każdorazowo w lokalach, mogą mieć interes w tym, by odsunąć od siebie jakiekolwiek podejrzenie co do udziału w nielegalnym urządzaniu gier hazardowych, to już ich depozycje czytelne i analizowane łącznie nie pozwalają na jakikolwiek odmienny wniosek, aniżeli postawiony przez sąd meriti. Otóż kilka kobiet – i nie tylko - wyjaśnia, że to R. W. był osoba wszystkim kierująca - tym, który urządził cały interes i nim „zawiadowiał” za pomocą innych, sobie podległych osób. To nie słowa jednej osoby zatrzymanej na fizycznej obecności w lokalu z automatami, na których prowadzone są gry hazardowe, lecz słowa wielu osób tam ujawnionych wskazują bardzo jednoznacznie na osobę oskarżonego (którego bądź to wskazują z imienia i nazwiska, bądź z samego imienia, bądź rozpoznają). Jakby tego było mało, w przedmiotowej sprawie, jak w żadnej (praktycznie) innej – co jest sądowi wiadomo w racji zawodowego doświadczenia, organa ścigania poszły o krok dalej i pokusiły się o dodatkowe czynności wykrywcze związane z zatrzymanie u osób ujawnionych w lokalach, czy też z nimi powiązanych, telefonów komórkowych. To natomiast co wynika z analizy kontaktów, a przede wszystkim z niewykasowanych sms-ów zawartych w zatrzymanych telefonach, stanowi swoistą „wisienkę na torcie”. Otóż z zapisów tych, można rzec „czarno na białym” wynika, które kontakty odpowiadają określonym oskarżonym, a ponadto kim jest osoba „pana R.”, (...). Nie budzi także wątpliwości, że osoby wymieniające się korespondencją zajmują się fizycznie obsługą klientów lokali, że wszystkie lokale są ze sobą powiązane (często wymienia się poszczególne ulice, że określone osoby są „pracownikami”: itd.), a nawet znajduje się w nich zapis o „spisaniu” konkretnej osoby w lokalu, czy odwiedzinach „celnej” oraz o tym, co w tym wypadku nakazał robić (...). Informacje przekazane przez osobowy materiał dowodowy znajduje więc potwierdzenie w materiale nieosobowym, w postaci nie tylko ujawnionych i zatrzymanych automatów i opinii biegłego analizującego rodzaj gier, na nich prowadzonych, lecz także w zapisach wiadomości tekstowych w zatrzymanych telefonach.

Wbrew twierdzeniom apelantów, słusznie uznano, że R. W. urządzał i prowadził gry hazardowe w postaci gier na automatach o wymienionych nazwach w wymienionych lokalach użytkowych. Opis przypisanego czynu musi jego znamiona, przy czym może to być powtórzenie znamion czasownikowych danego przepisu karno-materialnego. Przypisane oskarżonemu czyny zawierają w swoim opisie wystarczająco zrozumiale wymienione znamiona czasownikowe „urządzał i prowadził” i choć są to sformułowanie wzajemnie się krzyżujące, to w odniesieniu do osoby R. W. ich użycie jest uzasadnione. Opisy czynów wskazują także, że owo urządzanie i prowadzenie miało miejsce „bez wymaganej koncesji poza kasynem gry oraz wbrew jakim przepisom z ustawy o grach hazardowym. Tak więc, blankietowy przepis art. 107 kks został dostatecznie wyraźnie uszczegółowiony. Oskarżony także urządzał i prowadził owe gry kierując wykonaniem czynu przez wymienione w imienia i nazwiska osoby. To natomiast pisemne uzasadnienie wydanego w sprawie wyroku precyzuje, jakich konkretnych czynności dokonywał oskarżony, w szczególności w tej także części, gdzie sąd rejonowy bardzo obszernie wskazuje na ustalone przez siebie fakty takie jak: założenie firmy, gdzie jednym z dodatkowych miejsc jej prowadzenia był jeden z lokali, w jakim ujawniono automaty, podpisanie umowy najmu takiego lokalu, a potem jego wynajęcie innej spółce, a przede wszystkim kierowaniem pracy E. B. (2), J. W. (2), E. L. (2) i D. M. (2), gdzie ostatnia w zamian za wynagrodzenie otrzymywane od R. W.: „wpuszczała graczy do zamkniętego lokalu, sprawdzała kwoty wygranych na automatach”, stwierdzała wygraną, „wypłacała graczom pieniądze”, czy też kierowaniem pracy współoskarżonego A. P. (2), który „przywoził pieniądze przeznaczone na wypłatę wygranych z gier na określonych automatach i na wynagrodzenia dla pracowników, wypłacał pieniądze z automatów do gier, dokonywał rozliczeń kwot przeznaczonych na wygrane, sprawował piecze nad automatami” itd. Obaj skarżący upatrują swej szansy w forsowaniu stanowiska, że sąd rejonowy nie ustalił konkretnych czynności przedsiębranych przez R. W., gdy tymczasem pisemne uzasadnienie wydanego wyroku jednoznacznie wskazuje co konkretnego robiły wymienione osoby pod jego kierownictwem, w różnych lokalach, także za wynagrodzenie wypłacane im przez R. W. (1). Nie jest więc tak, jak podnosi to oskarżony, czy jego obrońca, by nie ustalono, a potem nie wskazano jakich konkretnych czynności dopuszczał się R. W. (1), a które to stanowiły urządzanie i prowadzenie spornych gier.

Nie ma racji oskarżony, gdy wywodzi, że brak jest w sporządzonych pisemnych motywach wyroku wyjaśnienia, w oparciu, o jakie dane przyjęto że urządzenia opisane w zarzutach są tożsame z urządzeniami zatrzymanymi przez funkcjonariuszy w lokalach położonych w T. przy ul. (...), przy Pl. (...), przy ul. (...) i przy ul. (...) oraz brak jest należytego odniesienia się do treści wyjaśnień współoskarżonych, które stanowią jedynie pomówienie innej osoby. Nie przekonuje obrońca, gdy podnosi, że nie ustalono wcale „prowadzenia” spornych gier – bo R. W. nie wynajmował lokali, nie był właścicielem automatów i nikogo nie zatrudniał w datach czynów. Tylko pobieżna lektura, bardzo obszernego i dostatecznie czytelnego uzasadnienia wydanego w sprawie orzeczenia pozwala bowiem, by wymienione w opisach przypisanych oskarżonemu czynów znamiona „urządzał” i „prowadził”– wbrew wskazanym przepisom z ustawy o grach hazardowych, wypełnić szeregiem konkretnych czynności nakazanych przez oskarżonego określonym osobom, które to osoby je wykonywały, bo „kierował” nimi – w sensie nakazywał, zarządzał, podejmował za nich decyzje - właśnie R. W..

Sąd odwoławczy zważył także, że akurat o tym, iż R. W. kierował prowadzeniem działalności związanej z obsługą zatrzymanych w sprawie automatów na których urządzano nielegalne gry hazardowe, w sposób przekonywujący i konsekwentny zeznawały i wyjaśniały, zgodnie ze sobą, liczne osoby. Sąd rejonowy w sposób szczegółowy i drobiazgowo odniósł się do zeznań każdego ze świadków i wyjaśnień każdej ze współoskarżonych osób, odnosząc je każdorazowo do konkretnych lokali i konkretnych ujawnionych automatów, a także do wiadomości tekstowych z zatrzymanych telefonów, konfrontując poszczególne okoliczności podawane i opisywane przez w/w w toku procesu, a Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z tą oceną.

Skarżący nie przekonał sądu odwoławczego, że nieprawidłowym są opinie biegłego R. R., co do elementu losowości gier prowadzonych na zatrzymanych automatach i wnioskach o urządzaniu na nich gier – w rozumieniu o grach hazardowych. Wywód apelanta (R. W.) o braku wskazania początkowego okresu braku zakredytowania niektórych automatów jest pozbawiony racji, bo wyrwany z całego kontekstu opinii. Biegły tymczasem dostatecznie jasno wskazał swoje metody badawcze i przekonał o hazardowej cesze prowadzony gier. Nie jest wcale tak, iż nie można przypisać konkretnego automatu zatrzymanego w konkretnym lokalu do automatu, jaki badał i w danym miejscu swojej opinii ocenił biegły. Możliwości identyfikacji nie niweluje fakt, że zatrzymane automaty nie mają numerów seryjnych, w znaczeniu numerów niepowtarzalnych, osobniczych. Ich bark to przecież – co wiadomo z życiowego i zawodowego doświadczenia – dodatkowe utrudnienie dla ewentualnego ustalenia źródeł przestępczego utworzenia przedmiotu przeznaczonego do nielegalnej gry hazardowej, do jakich dochodzi poza kasynami gier, wbrew ustawie o grach hazardowych. Zdaniem także sądu odwoławczego zatrzymane każdorazowo automaty zostały dostatecznie jednoznacznie opisane tak w chwili ich zatrzymania, jak i potem w opisach przypisanych czynów karalnych (fakt, iż niekiedy nazewnictwo ich się różni wynika tylko z dokonanego uproszczenia samej nazwy – pominiecie jakiś elementów opisowych np. „w kolorze…” itp.). Dodatkowe wskazanie numerów plomb, jakimi oklejono konkretny automat, wzmacnia natomiast dokonana identyfikację przedmiotu. Wreszcie, apelanci w żaden sposób nie przekonali, czy choćby uprawdopodobnili, by osoby będące funkcjonariuszami publicznymi (policjanci, pracownicy IC), przekazały biegłemu do badań, inne przedmioty, aniżeli faktycznie zatrzymane.

Prawidłową jest także kwalifikacja prawno-karna przypisanych czynów, natomiast zarzut postawiony przez oskarżonego R. W. w punkcie 6 tj. co do automatu o nazwie I (...) bez plomb” jest słuszny – choć należy go uznać za uzasadniony w kategorii błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd meriti, bo przecież ostatecznie o takim ustaleniu decyduje opis przypisanego oskarżonemu czynu (punkt IV aktu oskarżenia, punkt A.1 wyroku). W aktach, a dokładnie w pisemnych motywach wyroku, brak jest dodatkowego odniesienia się sądu do faktu braku możliwości uruchomienia w/w z automatu, ujawnionego przy ul (...) w T. o nazwie „. (...) bez plomb”. Opinia biegłego R. R. stwierdza tylko brak możliwości jego uruchomienia i jednocześnie biegły w żaden sposób nie ocenia tego, jaki charakter miała prowadzona na nim ewentualna gra. Wydaje się, że wniosek o hazardowym jej charakterze sąd rejonowy wysnuł z całokształtu ustalonych w sprawie okoliczności – prawdopodobnie stąd, że skoro wszystkie inne automaty, w specjalnie do tego otworzonych punktach w mieście, do takiej właśnie gry były przeznaczone, to i ów „(...) bez plomb” taka sama oferował graczom. W ocenie jednak sądu odwoławczego wniosek taki nie przekonuje, niezależnie bowiem powyższych, faktycznie ten konkretny automat miał inna nazwę , dodatkowo sugerującą powiązanie gry z działaniem sieci internetowej, co w sytuacji braku jego fizycznego zbadania, nie pozwalało już na uznanie, iż na automacie tym prowadzono gry w sposób, o jakim mowa w art. 107 kks. Powyższe nie spowodowało jednak i nie uzasadniało uniewinnienia R. W. (od jakiegokolwiek czynu), lecz jedynie dokonana zmianę opisu tego czynu przypisanego w punkcie A. 1.

Reasumując: sąd meriti rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych (poza oceną prawnokarną zachowań związanych z automatem o nazwie (...) bez plomb). Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 kpk, dostatecznie wyczerpująco i szczegółowo, w sposób pozwalający na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku (bardzo obszernego i sporządzonego – zgodnie z przepisami – na formularzu, co akurat przy wielości zarzutów i osób oskarżonych mogło powodować trudności w jego analizie, ale z przyczyn czysto technicznych).

Ad.5

Wysokość korzyści majątkowej, jaką - co najmniej - R. W. uzyskał z prowadzonej działalności gospodarczej – jako osoba urządzająca i prowadząca gry hazardowe, a kierująca konkretnymi działaniami konkretnych osób, wynika z opinii biegłego informatyka. Biegły przeanalizował bowiem i zsumował kwoty, jakie w określonym czasie (przypisanych przestępstw), najpierw wpłacono do poszczególnych badanych przez biegłego automatów do gier, a następnie po skasowaniu i wypłacono z automatów (graczowi). Pisemne uzasadnienie wyroku (k. 17, 17v, pkt 54 i 55 ) wyraźnie wskazuje, skąd akurat kwota taka, a nie inna ustalona jako korzyść. Nie jest także tak, iż owe ustalenie nastąpiło na podstawie notatki funkcjonariusza z k.881 (kwestionowanej przez oskarżonego), lecz na podstawie w/w opinii, gdzie matematyczna wiedza każdego przeciętnego człowieka pozwalała na obliczenie sumy, jaka musiała pozostać we wszystkich automatach, dla nadzorującego prowadzony tak interes gospodarczy. Uznanie argumentów oskarżonego (tj.:, że nie ustalono, by R. W. wypłacał sobie jakieś pieniądze), całkowicie pomija ustalone sprawstwo kierownicze w/w i de facto oznaczałoby, iż R. W. prowadził swoją działalność charytatywnie. Ustalona przez sąd rejonowy kwota stanowi porównanie kwot wpłaconych do automatów (przez graczy) i wypłaconych zeń po skasowaniu urządzeń, obliczona na przestrzeni ustalonego i badanego okresu czasu. Choć więc fzycznie zawsze były to jakieś pieniądze, to niemożliwym jest zwrot tych samych bilonów, czy banknotów, stąd za uzasadnione uznano także przyjęcie orzeczenia ściągnięcia od oskarżonego równowartości pieniężnej osiągniętej korzyści majątkowej z popełnionych przestępstw.

Wniosek

- o uniewinnienie go od przypisanych mu czynów, alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- tylko jeden z zarzutów podniesionych przez R. W. okazał się zasadny tj. co do ustaleń faktycznych związanych z grą prowadzoną na automacie o nazwie „. (...) bez plomb” zatrzymanym w T. przy ul. (...), jego uwzględnienie nie uzasadniało jednak zgłoszonych wniosków o uniewinnienie oskarżonego, czy uchylenie wydanego wyroku, a jedynie zmianę orzeczenia poprzez zmianę jednego z opisów przypisanych oskarżonemu czynów (wyeliminowanie z opisu spornego automatu), a w konsekwencji także jego zwrot osobie ustalonej jako sprawca kierowniczy;

3.2.

wynikający z apelacji obrońcy oskarżonej D. M. (2) zarzut:

7. rażąco niewspółmiernie surowej kary 5 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na okres próby wynoszący 2 lata - przy której wymiarze Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, takich jak: nieznaczną wartość osiągniętej korzyści majątkowej przez D. M. (2), incydentalnego zachowania oskarżonej, warunków osobistych oskarżonej, a w szczególności zachowania oskarżonej po popełnieniu czynu postaci wyrażenia szczerej skruchy;

wynikające z apelacji prokuratora zarzuty:

8.rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym R. W. (1) i A. P. (2) kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania oraz orzeczonych wobec w/w grzywien, w sensie ich łagodności, wynikających z niedostatecznego uwzględnienia wielości popełnionych przestępstw, stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, sposobu ich popełnienia, działania w warunkach nadzwyczajnego obostrzenia, uczynienia sobie z popełnianych przestępstw stałego źródła dochodu, a także ról w przestępczym procederze, w szczególności roli R. W. (1), która miała charakter kierowniczej i który osiągnął z popełnionych czynów korzyść majątkową rzędu „blisko miliona złotych” (mienia dużej wartości);

9.zarzut obrazy przepisów postępowania, który miał wpływ na treść wyroku tj. art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks , poprzez niesłuszne częściowe zwolnienie R. W. (1) od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sytuacji, gdy na etapie postępowania przygotowawczego dokonano zabezpieczenia majątkowego na mieniu na poczet m.inn. kosztów sądowych poprzez ustanowienie hipoteki przymusowej do kwoty 150.000 zł. na wskazanej nieruchomości;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne - 7, 8, 9;

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary { vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Sąd odwoławczy zważył, że D. M. (2) została oskarżona o popełnienie trzech przestępstw skarbowych wyczerpujących dyspozycję art. 107 § 1 i 3 kks w zb. z art 109 kks w zw. z art 7 §1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 3 kks. W sytuacji R. W. (1) oskarżonego łącznie o pięć przestępstw, w postawie prawnej skazania znalazły się art. 9 § 1 kks w zw. z art. 107 § 1 i 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks, a więc dodatkowo przepis art. 9 § 1 kks, jako że w/w przypisano kierowanie wykonaniem czynu przez cztery oskarżone kobiety( w tym D. M. (2)) oraz dodatkowa podstawa nadzwyczajnego obostrzenia kary związana z uczynieniem sobie stałego źródła dochodu z popełnionych czynów (art. 37 § 1 pkt 2 kks). Co do A. P. (2) oskarżonego łącznie o trzy przestępstwa, w postawie prawnej skazania znalazły się art. 107 § 1 i 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks. Za tak przypisane w sprawie II K 185/19 czyny przy przyjęciu, że stanowią ciąg przestępstw, wobec D. M. (2) orzeczono oskarżonej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, R. W. (1) kare 1 roku pozbawienia wolności, a A. piwowarskiego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, których wykonanie wobec wszystkich oskarżonych warunków zawieszono, a gdzie okres warunkowego zwieszenia określono wobec R. W. (1) jako maksymalny tj. 5 lat, wobec A. P. (2) określono go na 1 rok krócej, a wobec D. M. (2) wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do oskarżonej D. M. (2) ( a dokładnie do apelacji jej dotyczącej) co istotne, a co przemilcza już w swej apelacji obrońca w/w, w przypadku kumulatywnego zbiegu przepisów, jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów - zachowanie oskarżonej zostało natomiast prawidłowo zakwalifikowane jako ciąg trzech czynów, wypełniających dodatkowo kumulatywnie kwalifikację prawno-karne dwóch odrębnych przestępstw skarbowych. W sytuacji oskarżonych R. W. i A. P. w podstawie prawnej skazania znalazł się tylko jeden przepis karno-materialny z części szczególnej.

Przestępstwo prowadzenia gier hazardowych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia, o jakim mowa w art. 107 § 3 kks, a który to przepis był podstawą wymiaru kary wobec wszystkich trzech w/w oskarżonych osób, zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności (do lat 5 pozbawienia wolności – art. 27 § 1 kks), albo obu tym karom łącznie. Ponadto na podstawie art. 37 § 1 kks, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonej D. M. (2) wypełniało dodatkowo znamiona określone w art. 37 § 1 pkt 3 kks tj. zostało podjęte zanim zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z czynów, przy niewielkich odstępstwach czasowych, a zachowanie R. W. i A. P. dodatkowo przepis art. 37 § 1 pkt 2 i 3 kks - sąd był zobowiązany do zastosowania względem oskarżonych nadzwyczajnego obostrzenia kary, o jakim mowa w art. 38 § 1 pkt 3 kks , gdzie wymierza się karę pozbawienia wolności w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 3 miesiące do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego podwójnie.

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok sądu rejonowego w części dotyczącej kar wymierzonych D. M. (2), R. W. (1) i A. P. (2). Tym samym nie uwzględnił apelacji w zakresie kar wniesionych: na korzyść D. M. i na niekorzyść dwóch pozostałych oskarżonych (apelacja prokuratora).

W ocenie sądu odwoławczego istnieje także uzasadnienie, by zarzuty dotyczące wymierzonych kar, wobec wszystkich w/w oskarżonych, rozważać łącznie.

Co do apelacji dotyczącej D. M. (2) - istotnie oskarżona nie była dotychczas karana, a od dnia popełnienia zarzuconych jej czynów upłynął okres ponad 4 lat, ale też - choć kara pozbawienia wolności jest najcięższą rodzajowo karą przewidzianą za popełnienie przestępstwa z art 107 kks i inne – to sąd rejonowy zawiesił jej wykonanie na okres 2 lat próby – bez jakiegokolwiek orzekania o karze grzywny, obok kary pozbawienia wolności, zobowiązując oskarżoną w okresie próby do informowania kuratora o jej przebiegu raz na 6 miesięcy.

O uznaniu także, iż kara jest „rażąco” za surowa, czy za łagodna decyduje natomiast w istocie całościowa ocena zastosowanej represji prano-karnej, a ta zastosowana w przedmiotowej sprawie wobec D. M. (2) nie może już zostać uznana za „rażąco surową”.

Wbrew twierdzeniu obrońcy D. M. (sąd rejonowy podobnie mylnie wprost powoływał się na ten przepis), kara orzeczona za popełnienie przestępstwa skarbowego powinna spełniać dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 12 § 2 kks oraz art. 13 § 1 kks, bowiem do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej kodeksu karnego z zastrzeżeniem przepisów uwzględnionych w art 20 § 2 kks. Przepis art. 13 § 1 kks zawiera otwarty katalog okoliczności wpływających na wymiar kary lub innego środka, których uwzględnienie warunkuje właściwą realizację ogólnych dyrektyw ujętych w przepisie poprzednim. Są to okoliczności zarówno natury przedmiotowej, jak i podmiotowej mogące oddziaływać na korzyść, jak i na niekorzyść sprawcy. Komentowany przepis nawiązuje do art. 53 § 2 oraz art. 56 KK. Różnice pomiędzy kodeksem karnym a Kodeksem karno skarbowym w tym zakresie polegają po pierwsze na tym, że art. 53 § 2 KK wymienia najpierw okoliczności podmiotowe (motywację), natomiast art. 13 § 1 kks eksponuje przedmiotowe, tj. rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego.

W ocenie sądu odwoławczego, dokonując ustaleń co do warunków osobistych i właściwości oskarżonej oraz okoliczności popełnienia czynów, sąd rejonowy nie pominął także żadnych istotnych i mogących mieć wpływ na treść wyroku okoliczności zarówno łagodzących, jak i obciążających dla D. M. (2) (takich jak przyznanie się, czy złożenie wyjaśnień, w tym potwierdzających ustalenia dokonane przez sąd rejonowy). Wbrew stanowisku apelanta sąd meriti poprawnie zbadał dotychczasową linię życia oskarżonej. Nie trafne jest powoływanie się na wiek oskarżonej, jej niską emeryturę oraz uprzednią niekaralność, bowiem nie można gratyfikować tej okoliczności, gdy przestrzeganie norm prawnych jest powszechną powinnością. Sąd odwoławczy podzielając zdanie sądu meriti w kontekście okoliczności obciążających oskarżoną i mających wpływ na sądowy wymiar kary, w których znalazły się wielość przypisanych jej przestępstw, czasookres przestępstw, powtarzalność procederu, ilość automatów wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów - którego z całą pewnością nie można ocenić jako nieznaczny.

Sąd odwoławczy zauważa, iż w przypadku oskarżonych R. W. (1) i A. P. (2) warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności mogło nastąpić tylko przy spełnieniu przesłanek, o jakich mowa w art. 41a §1 kks (tj. przy ustaleniu, iż zachodzi „wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami”), a dodatkowo, że obostrzenie tam przewidziane jest podwójne, na co wskazuje łączne użycie w przepisie dwóch sformułowań: „wyjątkowo”oraz „szczególne”. Apelacja prokuratora kładzie nacisk właśnie na owo podwójne obostrzenie i zdaniem oskarżyciela brak jest spełnienia przesłanek z art. 41a § 1 kks przez oskarżonych R. W. i A. P..

Sąd odwoławczy rozważał zasadność udzielonego warunkowego zawieszenia wykonania kary, a głownie to, czy argumenty apelanta przekonują bardziej, aniżeli argumenty sądu rejonowego. Sąd Rejonowy dostrzegł bowiem wymóg zaistnienia dodatkowych, szczególnych podstaw do zastosowania wobec oskarżonych instytucji probacji i wskazał, jakie argumenty oraz dlaczego miały tu dla niego znaczenie. Ostatecznie przeważyły argumenty sądu meriti. Ustawodawca nie wyklucza bowiem możliwości warunkowego zawieszenia kary wobec sprawców, o jakich mowa w art. 37 § 1 pkt 2 kks, a jedynie zaostrza podstawy zastosowania owej instytucji. Choć także przekonująco brzmią argumenty prokuratora, co do wyjątkowo dużej korzyści majątkowej uzyskanej z popełnionych przez oskarżonych czynów, to przecież chodzi o przestępstwa związane głównie de facto z ochroną majątku Skarbu Państwa, popełnione w związku z określoną działalnością gospodarczą, nie przeciwko życiu, zdrowiu, czy ludzkiej wolności, lecz uderzające przede wszystkim w ową sferę majątkowych interesów obywateli i Państwa (dobro związane ze zdrowiem osób uzależnionych od hazardu ma charakter mocno poboczny). Na przestrzeni wielu także lat, właśnie ta szczególna działalność gospodarcza związana z urządzaniem gier hazardowych, była oceniana różnie w polskim sądownictwie i całkiem licznie zapadały wyroki uniewinniające osoby urządzające gry – takie, jak oskarżeni. Dopiero w istocie orzeczenie Sądu Najwyższego , a potem zmiana ustawy, dotyczące tego, który z przepisów ustawy o grach hazardowych uzupełniających blankietowy przepis art. 107 kks ma, a który nie ma, charakteru technicznego, pozwolił na ostateczne wyjście z tej prawniczej „przepychanki”. Zachowania obu oskarżonych mężczyzn dotyczą lat 2017- 2018, a więc okresu, gdy w orzecznictwie sądów powszechnych widać już jedną i spójną linię orzeczniczą, ale też nie sposób jest pomijać istniejące wcześniej „zamieszanie”, jej chwiejność mogąca skłaniać kolejnych sprawców do podejmowania ryzyka prowadzenia gier bez koncesji itd., a przede wszystkim majątkowy charakter wyrządzanej w ten sposób szkody.

Ważkim argumentem prokuratorskiej apelacji są okoliczności popełnienia czynów przez oskarżonych, a przede wszystkim to, iż R. W. (1) przypisano sprawstwo polegające na „kierowaniu” innymi osobami, gdzie „prawą ręką” był mu A. P. (2), a dodatkowo rozmiary dochodu osiągniętego z przestępstw - co niewątpliwie znacząco podwyższa stopień winy i społecznej szkodliwości jego zachowania. Po drugiej jednak stronie znajdują się argumenty związane z charakterem samego czynu i długotrwałym brakiem jednoznacznej, wcześniejszej oceny przepisów wypełniających normę blankietową – o czym powyżej. Właśnie dlatego ostatecznie uznano, iż sąd meriti mógł przyjąć spełnienie ocennych przesłanek, o jakich mowa w art. 41 a § 1 kks, także wobec R. W. (1) i A. P..

Zawieszając warunkowo wykonanie kary należało także postawić pytanie, czy pomimo takiego rozwiązania cele kary wobec sprawcy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie zostaną osiągnięte. W ocenie sądu odwoławczego orzeczona wobec R. W. kara ma szanse je spełnić, podobnie jak wobec A. P.. Obaj oskarżeni są osobami niekaranymi dotychczas, pomimo tego, że nie są to osoby młode, lecz „w sile wieku”. Oskarżony R. W. na etapie postępowania przygotowawczego był tymczasowo aresztowany i przebywając przez ponad miesiąc czasu w izolacji, co z pewnością dodatkowo wpłynęło na ocenę własnego zachowania i działało wychowawczo na sprawcę. Wreszcie, oceniając całościowo kary orzeczone wobec R. W. i A. P. (w kategoriach zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk), także i tu należy całościowo spojrzeć na zastosowana wobec nich represję karą. Obok bowiem orzeczonych z warunkowym zawieszeniem wykonania kar pozbawienia wolności, na długie okresy próby (wobec R. W. maksymalny) z oddaniem sprawców pod dozór kuratora sądowego, wobec obu oskarżonych orzeczono wysokie kary grzywny, a ponadto wobec R. W. orzeczono o ściągnięciu równowartości pieniężnej osiągniętej korzyści majątkowej z popełnionych przestępstw w bardzo wysokiej kwocie, wynikających z uznanych za przekonujące wyliczeń biegłego rzędu blisko 1.000.000 zł. Pozostawienie oskarżonego na wolności stwarza także dużo bardziej korzystne warunki do podjęcia zatrudnienia i wykonania wyroku dotyczącego uzyskanych z popełnienia przestępstw korzyści.

Reasumując: całościowa analiza zachowania oskarżonych pozwalała na postawienie wniosku, iż represja karna określona w zaskarżonym wyroku, czyni zadość wszystkim postulatom i wskazaniom, o których mowa w art. 13 § 1 kks i jakie takie dają wystarczającą gwarancję na wszechstronne ukształtowanie świadomości prawnej oskarżonych, a przy tym nie zaburzają przekonania o istnieniu sprawiedliwości społecznej. Wspomniane kary (zastosowane represje karne) nie rażą niewspółmierną łagodnością, czy surowością, a co za tym idzie nie są one dotknięte uchybieniem wymienionym w art. 438 pkt 4 kpk.

Ad. 3.

Podstawą dla przyjęcia przez prokuratora, iż doszło do rażącej obrazy przepisu art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez obciążenie go jedynie części wydatków poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa było to, że w toku postępowania przygotowawczego dokonano zabezpieczenia na mieniu oskarżonego tj. ustanowiono na jego nieruchomości hipotekę przymusowa do kwoty 150.000 zł. Choć argument ten jest ważki, to nie decydował sam w sobie o ostatecznym rozstrzygnięciu o kosztach procesu. Idąc tym tokiem rozumowania nie sposób jest pominąć, że przecież wobec R. W. orzeczono obok kosztów sądowych, także inne obciążenia natury majątkowej (grzywna, ściągnięcie równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstw). Sama także zasądzona kwota kosztów sądowych za pierwsza instancję to łącznie 32.180 zł., a przy uwzględnieniu wydatków i opłaty zasądzonych dodatkowo w drugiej instancji, nawet kwota blisko 50.000 zł. Idąc dalej „matematycznym” wyliczeniem oskarżyciela, do powyższego dochodzi orzeczona grzywna, która - nawet po zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania, pozostaje oskarżonemu do zapłaty w wysokości około 68.000 zł. (przyjmując w zaokrągleniu, że tymczasowe aresztowanie R. W. trwało równy 1 miesiąc). Obok tych obciążeń istnieje środek karny, o jakim mowa w art. 33§1 kks.

Apelacja prokuratora pomija także całkowicie to, ile faktycznie wynosiła całość należnych w I – szej instancji od R. W. (1) wydatków poniesionych w sprawie, a związanych z jego osobą (uzasadnienie I-szo instancyjne także milczy w tym przedmiocie). Tak więc skarżący zdaje się nie mieć do końca wiedzy, od jakiej ewentualnie części wydatków oskarżonego R. W. (1) faktycznie zwolniono. Tymczasem analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że po odliczeniu kosztów związanych z wynagrodzeniem biegłych psychiatrów (opinia nie dotycząca osoby T. W.), czy kosztami informacji z K. co do innych współoskarżonych osób oraz procentu od sumy 20 zł. stanowiącej ryczałt za doręczenie pism wobec wszystkich oskarżonych - zasądzona od T. W. suma 16.0000 zł, to kwota niemal 100% wszystkich wydatków, na które złożyło się przede wszystkim wynagrodzenie biegłego R. R. - a którą to zasądzoną tak kwotę, jedynie z powodu uznania, iż rola R. W. miała charakter „kierowniczy” i decydujący wobec pozostałych osób, można było uznać za uzasadnienia.

Wniosek

1. zawarty w apelacji obrońcy D. M. (2) - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej na roczny okres próby na podstawie art 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji;

2. zawarty w apelacji prokuratora - o zmianę wyroku i orzeczenie wobec R. W. (1) kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 500 stawek po 200 złotych każda, a wobec A. P. (2) kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 200 stawek dziennych po 100 złotych każda;

- dorozumiany wniosek o obciążenie oskarżonego R. W. całością kosztów postępowania powstałych przed sądem I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok wodany wobec D. M., R. W. i A. P. jest słuszny, także w zakresie rozstrzygnięć o karze, apelacje zmierzające do zmiany (czy uchylenia) wyroku nie zasługują na uwzględnienie z przyczyn wymienionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- ustalony jednoznacznie przez sąd rejonowy (ustalenie zawarte w punkcie 36 str. 12 uzasadnienia, k. 2221v akt), fakt braku możliwości uruchomienia automatu, a co za tym idzie faktycznego sprawdzenia przez powołanego w sprawie biegłego, zasad gry na automacie do gier hazardowych koloru żółtego o nazwie „. (...) z 4 kuczami bez plomby”, ujawnionego w dniu 30 maja 2018r. w lokalu przy ul. (...) w T.;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Oskarżonej D. M. (2), a ponadto innym osobom zarówno skarżącym przedmiotowy wyrok sądu rejonowego tj. R. W. (1) i A. P. (2) oraz osobom, które nie zaskarżyły wydanego wobec siebie tego wyroku tj. J. W., M. B., E. Ś., E. L., P. D., R. K., M. G., T. P., przypisano sprawstwo polegające m. inn. na urządzaniu gier na automacie ujawnionym w dniu 30 maja 2018r. w lokalu przy ul. (...) w T., w kolorze żółtym, o nazwie „. (...) z 4 kuczami bez plomby, którego nie badał biegły powołany w sprawie, albowiem automatu tego nie udało mu się w ogóle uruchomić. W ocenie sądu odwoławczego samo przebywanie w/w automatu w lokalu, w którym prowadzono nielegalne gry hazardowe, czy nawet fakt, iż wszystkie pozostałe automaty tam ujawnione, po ich zbadaniu przez biegłego – uznano za służące do popełnienia czynów, o jakich mowa w art. 107 kks i art. 109 kks, to za mało, by uznać, że także na niesprawdzonym, bo nieuruchomionym automacie noszącym w nazwie słowo (...) urządzano nielegalne gry hazardowe - szersze rozważania zamieszczono także powyżej w punkcie 3.1, odnośnie zarzutu apelacyjnego numer 6.

W tej natomiast sytuacji, przedmiotowy wyrok sądu rejonowego podlegał zmianie także z urzędu:

- wobec treści art. 435 kpk co do oskarżonych tj. J. W., M. B., E. Ś., E. L., P. D., R. K., M. G., T. P.,

- wobec treści art. 440 kpk co do oskarżonych A. P. i D. M.,

- poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanych im czynów urządzania gry na w/w automacie, co do wszystkich wskazanych na wstępie oskarżonych.

Jednocześnie z uwagi na fakt, iż w lokalu przy ul. (...), urządzano gry na szeregu innych urządzeniach, w/w zmiana nie stanowiła zdaniem sądu odwoławczego podstawy do korygowania z tego powodu orzeczonych wobec oskarżonych kar.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- poza zmianą, wynikającą w faktu opisanego w punkcie 4.1., w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do wszystkich oskarżonych, został utrzymany w mocy;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacje obrońcy D. M. i prokuratora nie zasługują na uwzględnienie; brak podstaw do dalszej zmiany wyroku z urzędu;

- apelacja oskarżonego R. W. i jego obrońca zasługuje na uwzględnienie jedynie, co do ustaleń w zakresie urządzania i prowadzenia gry na automacie o nazwie „. (...) bez plomb”;

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych R. W. (1) oraz z urzędu wobec A. P. (2) i D. M. (2), J. W. (2), M. B. (2), E. Ś. (1), E. K., P. D. (2), R. K., M. G. (2) i T. P. w ten sposób, że

- wyeliminowano sformułowanie "(...) bez plomb" z opisu przypisanych im czynów, popełnionych każdorazowo w T. woj. (...) w lokalu położonym przy ul. (...),

- w konsekwencji czego - z rozstrzygnięcia zawartego w punkcie A7 wyeliminowano dowód rzeczowy ujęty w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 1405 pod pozycją 7 opisany jako: "Automat do gier hazardowych koloru żółtego o nazwie (...), z 4 kluczami bez plomby", a na podstawie art 230 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks nakazano zwrócić oskarżonemu R. W. (1) (albowiem godnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi, podzielonymi przez sąd odwoławczy R. W. kierował wykonaniem przestępstw przez osoby wymienione w przypisanym mu zarzucie, co dotyczyło m.inn spornego automatu) dowód rzeczowy ujęty w Wykazie dowodów rzeczowych na karcie 1405 pod pozycją 7 opisany jako: "Automat do gier hazardowych koloru żółtego o nazwie (...), z 4 kluczami bez plomby";

Zwięźle o powodach zmiany

Brak możliwości uruchomienia urządzenia przez biegłego musiało skutkować wyeliminowanie sformułowania, którym określano automat do gry "(...) bez plomb” z opisu przypisanych oskarżonym czynów, szerzej w punkcie 4.1. oraz w punkcie 3.1 zarzut 6;

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oskarżonej D. M. i A. P. orzeczono na podstawie § 2 ust. 1 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Wynagrodzenie dla obrońców przyznano w wysokości minimalnej, jako należycie odzwierciedlającej nakład pracy i wkład w ostateczne rozstrzygnięcie sprawy. W odniesieniu do adw. T. R. dodatkowo uwzględniono udział w dwóch rozprawach apelacyjnych.

Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonej D. M. okazała się niezasadna, przez co stosownie do art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Dz. U nr 49 póz. 223 z 1983 roku, koszty procesu za postępowanie odwoławcze powinna ponieść oskarżona. Sąd odwoławczy dostrzegł jednak, że sytuacja materialna i bytowa oskarżonej, uzasadnia zastosowanie instytucji zwolnienia od obowiązku ich pokrycia. Oskarżona to osoba starsza, osiągająca niewielkie dochody z emerytury. Tym samym sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżoną od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym. Oskarżony A. P. (2) to osoba bez majątku i ustalonych dochodów, niewiele przed emeryturą, na date 20.07.2020r. obciążona obowiązkiem alimentacyjnym, którą także reprezentował w sprawie obrońca przyznany już w toku postępowania z uwagi na tzw. prawo ubogiego (powyższe potwierdza oświadczenie o stanie majątkowym i treść zarządzenia k.1738, 1739).

Inaczej wyglądała natomiast sytuacja, co do osoby oskarżonego R. W. (1), co do którego także wniesiona w jego imieniu apelacja, skarżąca wyrok w całości, okazała się być bezskuteczna, a który jest osobą posiadającą wykształcenie i wyuczony zawód, a przy tym w wieku produkcyjnym (rocznik 1975r.), zdecydowanie młodszą od D. M. (rocznik 1954) i A. P. (rocznik 1959). Wobec tej osoby, w oparciu o art. 636 § 1 kpk i art. 633 kpk oraz art. 8 art. ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zasądzono całość wydatków za postępowanie odwoławcze związane z jego osobą i należna opłatę za druga instancję (o ryczałcie za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym orzeczono po uprzednim „podzieleniu” go na części, wobec apelacji wniesionych w sprawie, co do czterech osób).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca D. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22.11.2021r. w sprawie II K 185/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22.11.2021r. w sprawie II K 185/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca R. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22.11.2021r. w sprawie II K 185/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony R. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22.11.2021r. w sprawie II K 185/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana