Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1240/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 20 grudnia 2018 roku, sygn. akt VIII K 696/11

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. S. (1)

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 9589

2.1.1.2.

A. S. (1)

Karany

Aktualna Karta Karna

k. 9611 - 9613

2.1.1.3.

K. B.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 9590

2.1.1.4.

K. B.

Karany

Aktualna Karta Karna

k. 9618 - 9620

2.1.1.5.

R. B.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 9615 - 9616

2.1.1.6.

R. B.

Karany

Aktualna Karta Karna

k. 9551 - 9552

2.1.1.7.

A. S. (1), K. B.

Uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, kwalifikowanych z art. 148 § 2 pkt. 4 k.k. i inne,

Odpis wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 4 maja 2018 roku, sygn. akt V K 70/09 wraz z uzasadnieniem oraz odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 roku, sygn. akt II AKa 124/19 wraz z uzasadnieniem

k. 9626 - 9633, 9643 - 9855

2.1.1.8.

A. S. (1), K. B., R. B.

Informacje o karalności R. T. (2) (obecnie D.)

Aktualna Karta Karna

k. 9927 - 9931

2.1.1.9.

A. S. (1)

Stan zdrowia oskarżonego oraz jego córki - Z. S.

Kserokopia dokumentacji medycznej

k. 9945 - 9975

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Aktualna Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.3

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.4

Aktualna Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.5

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.6

Aktualna Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.7

Odpis wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 4 maja 2018 roku, sygn. akt V K 70/09 wraz z uzasadnieniem oraz odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 roku, sygn. akt II AKa 124/19 wraz z uzasadnieniem

Załączone dokumenty sporządzone zostały przez państwowe ograny sądowe. Brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności oraz autentyczności.

2.1.1.8

Aktualna Karta Karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.9

Kserokopia dokumentacji medycznej

Załączone dokumenty nie budzą zastrzeżeń co do swojej wiarygodności. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego A. S. (1), obrońca oskarżonych K. B. i R. B., a także oskarżeni K. B. i R. B. zarzucają obrazę przepisów prawa procesowego, polegającą na dokonaniu błędnej oceny materiału dowodowego, skutkującej przede wszystkim przyznaniem waloru wiarygodności depozycjom R. T. (2) (obecnie D.), M. K. (1) , które to depozycje stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie z pominięciem dowodów przemawiających na korzyść oskarżonych. Zarzucono naruszenie przepisów art. 7 kpk i art. 410 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z wywiedzionych w sprawie środków odwoławczych nie zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w opinii Sąd Odwoławczego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 kpk. Zaistniały jedynie podstawy skutkujące koniecznością dokonania zmiany wydanego w sprawie rozstrzygnięcia jak w sentencji wyroku Sądu Okręgowego, których zakres pozostawał poza zarzutami apelacji i nie podważał zasadniczej prawidłowości orzeczenia sądu I instancji.

Sąd Okręgowy po dokonaniu wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął stanowisko, iż ustalenia poczynione przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe, a podniesione w apelacjach zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych, stanowią wobec nich wyłącznie bezzasadną polemikę i jawią się jako całkowicie bezpodstawne.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób rzetelny, gromadząc pełny materiał dowodowy, który pozwalał na wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia. Stwierdzić należy również, iż Sąd Rejonowy podczas wyrokowania w sprawie miał w polu widzenia całokształt zgromadzonych dowodów oraz okoliczności z nich wynikających. Ocena tego materiału jest zaś obszerna , wszechstronna, szczegółowa, nie wykazuje błędów logicznych, ani też sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego oraz nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej dyspozycją art. 7 k.p.k. W związku z powyższym uzasadnione jest twierdzenie, że zaskarżony wyrok został - tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k. - oparty na poprawnie dokonanej ocenie pełnego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy, co doprowadziło do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy słusznie uznał depozycje złożone przez R. T. (2) (D.) złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w zakresie wskazanym w uzasadnieniu za wiarygodne i mogące tym samym stanowić podstawę ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie.

Wskazany powyżej zarzut błędnego uznania za wiarygodne depozycji R. T. (2) (D.) skarżący wiążą przede wszystkim z naruszeniem przez sąd I instancji art. 7 k.p.k., nakazującego dokonywać oceny dowodów w sposób nie dowolny, a swobodny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec tego, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, sygn. akt II KK 12/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 roku, sygn. akt WK 26/03). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptują oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a we wniesionych środkach odwoławczych prezentują własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Sąd II instancji w pełni podziela dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę wiarygodności depozycji złożonych przez R. T. (2) (D.). Dokonana ocena i analiza całości wyjaśnień i zeznań jest skrupulatna, rozbudowana i wszechstronna nie zaś pobieżna, czy wybiórcza jak to zarzucają skarżący . Korzystając z dobrodziejstwa instytucji tzw. małego świadka koronnego, R. T. (2) (D.) złożył wyczerpujące, szczegółowe wyjaśnienia, szczegółowo opisując przebieg inkryminowanych zdarzeń, w których brał udział jako współsprawca. Podkreślenia wymaga, że pomimo obszerności i wielowątkowości depozycji R. T. (2) (D.), składanych podczas wielokrotnych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego, pozostają one ze sobą spójne, a także są konsekwentne oraz logiczne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, podnoszone we wniesionych apelacjach okoliczności, mające zdyskredytować depozycje złożone przez R. T. (2) (D.), nie odbierają wiarygodności owym depozycjom w przedmiotowej sprawie. Zaznaczyć trzeba w pierwszej kolejności, że, wbrew twierdzeniom skarżących, wiarygodności informacji podanych R. T. (2) (D.) na etapie postępowania przygotowawczego nie przekreśla częściowa treść jego depozycji złożonych przed sądem. Wypowiedzi R. T. (2) (D.) z etapu postępowania sądowego istotnie cechują się większą asekuracyjnością, a nawet zdarza im się podawać w wątpliwość depozycje złożone w postępowaniu przygotowawczym. W ocenie jednakże Sądu Okręgowego, z uwagi na ilość czynów objętych treścią depozycji R. T. (2) (D.) oraz czas, który upłynął od chwili ich popełnienia do momentu złożenia zeznań przed Sądem Rejonowym, naturalnym jest, że zeznania takie będą mniej dokładne i bardziej ostrożne. Na etapie postępowania przygotowawczego, wspomnienia R. T. (2) (D.) odnośnie przedmiotowych czynów zabronionych były zdecydowanie mniej odległe czasowo ze zdarzeniami. Składane przez niego w tym czasie depozycje, wielokrotnie uszczegóławiane i połączone z udziałem w eksperymentach procesowych, zasługują na miano rzetelnych i wiarygodnych. Zauważyć należy ponadto, że na etapie postępowania sądowego, R. T. (2) (D.) był już świadomy, że jest on jedynym uczestnikiem inkryminowanych zdarzeń, który zdecydował się składać depozycje obciążające. R. T. (2) (D.) zdawał sobie sprawę z konsekwencji mogących go spotkać ze strony oskarżonych i znajdował się wobec tego pod uzasadnioną presją, a zatem nie powinno dziwić, że jego wypowiedzi przed sądem cechują się asekuracyjnością, próbą umniejszenia wagi zarzucanych oskarżonym czynów, a czasem nawet podważaniem wcześniejszych depozycji. Z uwagi na przytoczone powyżej okoliczności zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że dokonana przed sądem przez R. T. (2) (D.) krytyczna ocena swoich depozycji z etapu postępowania przygotowawczego, nie odbiera owym depozycjom waloru wiarygodności, zwłaszcza że są one pełne, jasne, konsekwentne, rzetelne oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd Rejonowy dokonał trafnej, wnikliwej analizy przyczyn częściowej zmiany wersji na etapie postępowania sądowego i Sąd Okręgowy podziela te zapatrywania.

Nie sposób odmówić racji skarżącym, że wyjaśnienia R. T. (2) (D.) bywały w ramach innych postępowań uznawane za niewiarygodne. Wskazać należy przykładowo na dołączony do akt niniejszej sprawy wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 4 maja 2018 roku, sygn. akt V K 70/09, wraz z uzasadnieniem, oraz utrzymujący go w mocy wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2019 roku, sygn. akt II AKa 124/19, wraz z uzasadnieniem. W powyższych orzeczeniach istotnie uznano obciążające oskarżonych depozycje R. T. (2) (D.) za niewiarygodne oraz niemogące wobec tego stanowić podstawy dokonywania ustaleń faktycznych prowadzących do skazania. Stwierdzić należy jednakże, że składane depozycje zawsze oceniane powinny być w kontekście pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, a kwestia przyznania bądź nie wiarygodności złożonym zeznaniom lub wyjaśnieniom zależy od całokształtu okoliczności danej sprawy. Zauważyć trzeba przede wszystkim, że w przywołanych powyżej orzeczeniach, skutkujących między innymi uniewinnieniem oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu z art. 148 § 2 pkt. 4 k.k., z depozycji R. T. (2) (D.) wynikało, że nie brał on bezpośredniego udziału w przedmiotowym zdarzeniu, a jego rola ograniczać miała się wyłącznie do udzielenia pomocy finansowej. W niniejszej sprawie natomiast R. T. (2) (D.) najczęściej brał czynny udział w popełnianiu zarzucanych przestępstw, będąc bezpośrednim uczestnikiem inkryminowanych zdarzeń, w wyniku czego podane przez niego informacje są tu bardzo szczegółowe. R. T. (2) (D.) precyzyjnie opisał cały proceder kradzieży przedmiotowych samochodów, ze wskazaniem współsprawców oraz dokładnym określeniem ról pełnionych przez każdego z nich. Depozycje R. T. (2) (D.) znajdują także potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w zeznaniach L. B. i M. K. (1), a także w wyjaśnieniach K. B., złożonych na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 10 listopada 2005 roku co do kradzieży T. (...) nr rej (...) (zarzut XVIII) . Depozycje te korespondują także co do zasady z zeznaniami pokrzywdzonych, przy czym ewentualne rozbieżności dotyczą tu kwestii drugorzędnych, aniżeli okoliczności zajścia inkryminowanych zdarzeń co do istoty. Kontekst, w jakim oceniane były wypowiedzi R. T. (2) (D.) w niniejszej sprawie znacznie różnił się zatem od okoliczności, w których wiarygodność złożonych przez niego depozycji przyszło oceniać Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie w sprawie o sygn. akt V K 70/09, zakończonej wyrokiem z dnia 4 maja 2018 roku. Wskazać należy ponadto, że obok wyroków, w których depozycjom R. T. (2) (D.) odmówiono waloru wiarygodności, istnieją również takie orzeczenia, które wiarygodność owego osobowego źródła dowodowego w pełni uznawały. I tak, przykładowo, Sąd Okręgowy w Lublinie, w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 grudnia 2015 roku, sygn. akt IV K 8/12, uznał depozycje R. T. (2) (D.) za w pełni wiarygodne i mogące stanowić podstawę prawidłowych ustaleń faktycznych w przedmiocie, między innymi, dopuszczania się przestępczych zachowań przez A. S. (1) i K. B.. Ustalenia te zostały następnie podzielone przez Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 8 maja 2018 roku, sygn. akt II AKa 154/16. Podobnie Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w wyroku z dnia 11 września 2013 roku, sygn. atk VIII K 1/11, utrzymanym co do istoty w mocy wyrokiem Sądu Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 23 lutego 2015 roku, sygn. akt VI Ka 261/14, dał wiarę wyjaśnieniom R. T. (2) (D.) i między innymi na ich podstawie zrekonstruował stan faktyczny rozpoznawanej sprawy. Sprawa ta dotyczyła również zdarzeń związanych z kradzieżą rozbójniczą samochodu na szkodę S. W. (zarzuty XXIV i XV) i przekupstwa policjantów w celu uniknięcia odpowiedzialności przez schwytanego na gorącym uczynku R. T. (2) . Skazany został również w tym postępowaniu A. S. (1). Depozycje R. T. (2) (D.) w niektórych sprawach uznawane były zatem za wiarygodne, natomiast w innych już nie, w zależności od okoliczności danej sprawy, w szczególności od pozostałego materiału dowodowego oraz charakteru uczestnictwa R. T. (2) (D.) w inkryminowanych zdarzeniach. Podnoszony przez apelujących fakt, że w sprawie o sygn. akt V K 70/09, zawisłej przed Sądem Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie i zakończonej wyrokiem z dnia 4 maja 2018 roku, depozycjom R. T. (2) (D.) odmówiono waloru wiarygodności, nie może wobec tego automatycznie skutkować uznaniem za nieprawidłową ocenę dowodów, dokonaną przez sąd I instancji w sprawie niniejszej. Powyższe rozważania pozostają w zgodzie z treścią art. 8 § 1 k.p.k., zgodnie z którym sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Jak podnosi się w orzecznictwie, "dokonana ocena dowodów w innej sprawie nie może mieć żadnego przełożenia na ocenę dowodów w sprawie" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 października 2020 roku, sygn. akt II AKa 67/20), a zatem "to, że w innej sprawie dowód został uznany za niewiarygodny, nie oznacza, że ten sam dowód nie może być podstawą ustaleń faktycznych w sprawie" (Ibidem).

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska prezentowanego przez apelujących, jakoby istniejący pomiędzy R. T. (2) (D.) a A. S. (1), R. B. i K. B. konflikt podważać miał wiarygodność depozycji złożonych przez R. T. (2) (D.). Raz jeszcze powtórzyć należy, że R. T. (2) (D.) opisał przebieg inkryminowanych zdarzeń w sposób bardzo dokładny, konsekwentny i precyzyjny, a jego depozycje znalazły istotne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, wobec czego brak jest podstaw do przyjęcia, iż bezpodstawnie wskazał on określone osoby jako sprawców przedmiotowych przestępstw jedynie z chęci zemsty. R. T. (2) (D.) motywowała przede wszystkim chęć polepszenia swojej sytuacji procesowej, wynikająca z dobrodziejstwa oferowanego przez instytucję tzw. małego świadka koronnego. Miał on zatem interes w składaniu depozycji zgodnych z prawdą, natomiast jakiekolwiek kłamstwo, jako potencjalnie podważające jego wiarygodność, było z owym interesem niezgodne. Podkreślenia wymaga również, że R. T. (2) (D.) nie starał się w żaden sposób pomijać swojej własnej roli w popełnianiu inkryminowanych czynów, a o udziale innych osób wypowiadał się z dużą ostrożnością. Samo natężenie i skala konfliktu, istniejącego przede wszystkim pomiędzy R. T. (2) (D.) a A. S. (1), zdają się być natomiast mocno wyolbrzymiane przez skarżących, jawiąc się tym samym wyłącznie jako gołosłowna, nieznajdująca poparcia linia obrony obrana w niniejszej sprawie. Zauważyć trzeba ponadto, że R. T. (2) (D.) wielokrotnie popełniał przestępstwa wspólnie i w porozumieniu z podsądnymi, co wymagać musiało wzajemnej współpracy oraz zaufania i nie byłoby możliwe, gdyby konflikt pomiędzy nim a oskarżonymi był tak silny, jak starają się to przedstawić apelujący. W świetle powyższych okoliczności za niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, o których mowa w art. 7 k.p.k., uznać należy sugerowanie, że R. T. (2) (D.) byłby w stanie zaryzykować pogorszenie swojej sytuacji procesowej wyłącznie z chęci dokonania jakiejś bliżej nieokreślonej i słabo umotywowanej "zemsty" na podsądnych.

Dodać należy, że próba podważania przez skarżących wiarygodności depozycji R. T. (2) (D.) poprzez wskazywanie, że jest on przestępcą, który złożył owe depozycje wyłącznie z uwagi na swój własny interes procesowy, jawi się, zdaniem sądu II instancji, jako bezpodstawna. Za powszechnie przyjętą linią orzeczniczą powtórzyć należy, że dążenie do uzyskania korzyści wynikających z instytucji tzw. małego świadka koronnego "samo przez się nie deprecjonuje złożonych depozycji. Przeciwnie-składanie obciążających wyjaśnień w oczekiwaniu osiągnięcia takich korzyści z woli ustawodawcy jest wpisane w istotę tej instytucji. Istotne jest, że sąd I instancji ocenił te depozycje w zgodzie z wymogami art. 7 k.p.k., a zatem dokonane oceny pozostają pod ochroną ustawową" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 stycznia 2020 roku, sygn. akt II AKa 153/18). Jak już wskazano powyżej, Sąd Rejonowy, oceniając wiarygodność depozycji R. T. (2) (D.), nie naruszył dyrektyw płynących z art. 7 k.p.k. Możliwość podważania depozycji wyłącznie z uwagi na to, że zostały one złożone w ramach określonej instytucji prawnej, negowałaby sens takiej instytucji. Stwierdzić trzeba także, że wynikająca z karty karnej R. T. (2) (D.) okoliczność, iż był on uprzednio skazany za składanie fałszywych zeznań, nie może sama w sobie podważyć wiarygodności jego depozycji w sprawie niniejszej, stwierdzonej w oparciu o całokształt materiału dowodowego oraz w zgodzie z dyrektywami płynącymi z art. 7 k.p.k. i 8 § 1 k.p.k. Co należy podkreślić skazanie nastąpiło w związku z tzw. oszustwem ubezpieczeniowym a nie fałszywym obciążaniem sprawstwem czynu zabronionego.

W ocenie Sądu Okręgowego, podnoszona przez obrońcę K. B. i R. B. okoliczność, że czasokres, w którym popełniane były przedmiotowe przestępstwa, został przez R. T. (2) (D.) oraz M. K. wskazany jedynie w latach, w żaden sposób nie podważa wiarygodności i relewantności złożonych depozycji. Biorąc pod uwagę ilość zarzutów, pod którymi stanęli oskarżeni, a także upływ czasu, który minął od zajścia inkryminowanych zdarzeń, trudno oczekiwać, aby ktokolwiek dokładnie pamiętał dzienne, czy nawet miesięczne daty popełnienia poszczególnych czynów.

Wbrew twierdzeniom R. B. oraz jego obrońcy, wiarygodności depozycji R. T. (2) (D.) w zakresie popełnienia przez ww. oskarżonego czynów z pkt II i III zaskarżonego wyroku nie podważają zeznania T. D., złożone na rozprawie w dniu 23 listopada 2018 roku. Przede wszystkim, zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że zeznań tych nie można uznać za wiarygodne. T. D. gubił się w swoich depozycjach, przedstawiał okoliczności pozostające ze sobą w wewnętrznej sprzeczności, po czym na zakończenie stwierdził, że od 18 lat zażywa leki psychotropowe, przez które ma problemy z pamięcią. Tego typu zeznania z pewnością nie są w stanie podważyć konsekwentnych i rzetelnych depozycji złożonych przez R. T. (2) (D.). Na marginesie stwierdzić należy ponadto, że nawet gdyby dać wiarę zeznaniom T. D., że w ferie zimowe 2000 roku, w lutym, był on z R. B. w Z., to jak wynika z dołączonego do akt sprawy dokumentu (k. 9068), ferie zimowe 2000 roku istotnie miały miejsce po części w lutym, ale kończyły się w piątek 4 lutego, natomiast zarzucane R. B. przestępstwa z punktu II i III zaskarżonego wyroku datowane są na dzień 24 lutego 2000 roku oraz 24-26 lutego 2000 roku. Ewentualna obecność podsądnego w Z. w ferie zimowe 2000 roku nie wyklucza zatem możliwości popełnienia przez niego owych przestępstw w Z..

Jako że zarzut oparcia zaskarżonego wyroku o depozycje R. T. (2) (D.) często łączony jest we wniesionych apelacjach z zarzutem naruszenia art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., powtórzyć należy raz jeszcze, że w ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie. Depozycje R. T. (2) (D.) znalazły potwierdzenie także w zeznaniach L. B. i M. K. (1), którzy potwierdzili przestępczą działalność oskarżonych w przedmiocie jak w zarzutach w tamtym okresie oraz w samym wyjaśnieniach K. B. co do kradzieży T. (...) . Nie jest tak zatem jak podkreślają skarżący , że wyjaśnienia R. T. (D.) są jedynym dowodem obciążającym oskarżonych w sprawie. Stwierdzić trzeba ponadto, że, jak podnosi się w orzecznictwie, "zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2021 roku, sygn. akt II AKa 186/21). Zdaniem sądu II instancji, prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy jest kompletny i nie budził żadnych wątpliwości w przedmiocie popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów.

Wniosek

Obrońca A. S. (1) wnosi o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

K. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

R. B. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

Obrońca K. B. i R. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski skarżących uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego A. S. (1) zarzuca naruszenie art. 6 k.p.k., tj. naruszenie prawa do obrony oskarżonego w sytuacji, gdy oskarżony przedstawił zaświadczenie lekarskie od lekarza sądowego o niemożności uczestnictwa w rozprawie i nieuwzględnienie jego wniosku i wniosku obrońcy o odroczenie rozprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut obrońcy oskarżonego A. S. (1) jest niezasadny.

A. S. (1) nie stawił się na rozprawie w dniu 29 września 2015 roku, przy czym jego obrońca oświadczyła, że do akt złożone zostanie zaświadczenie wystawione przez lekarza sądowego, usprawiedliwiające nieobecność oskarżonego. Zaświadczenie te istotnie zostało następnie złożone. Zdaniem jednakże sądu II instancji, pomimo tego, że nieobecność A. S. (1) była usprawiedliwiona, Sąd Rejonowy słusznie nie uwzględnił wniosku obrońcy o odroczenie rozprawy, postanawiając prowadzić ją pod nieobecność oskarżonego.

Zauważyć należy, że czynności dokonywane na rozprawie w dniu 29 i 30 września 2015 i 28 października 2015r. roku sprowadzały się do zadawania pytań świadkowi R. T. (2) (D.) przez sąd oraz przez obrońcę K. B. i R. P. G. i K. B.. Rozprawa ta toczyła się zatem w zakresie niedotyczącym bezpośrednio A. S. (1). W myśl natomiast art. 376 § 3 k.p.k., jeżeli na rozprawę odroczoną lub przerwaną nie stawił się współoskarżony, który usprawiedliwił swoje niestawiennictwo, sąd może prowadzić rozprawę w zakresie niedotyczącym bezpośrednio nieobecnego oskarżonego, jeżeli nie ograniczy to jego prawa do obrony. Co prawda, R. T. (2) (D.) w składanych na rozprawie z dnia 29 września 2015 roku zeznaniach odnosił się również do A. S. (1), jednakże wypowiedzi te czynione były spontanicznie, niejako przy okazji. W ocenie zatem Sądu Okręgowego, złożenie przez R. T. (2) (D.) zeznań na rozprawie w dniu 29 i 30 września 2015 roku oraz 28 października 2015 roku pod nieobecność A. S. (1), z uwagi na treść owych zeznań, podmioty zadające tego dnia pytania świadkowi, a także z uwagi na to, że Sąd Rejonowy oparł swój wyrok na depozycjach R. T. (2) (D.) złożonych w toku postępowania przygotowawczego i częściowo złożonych przed sądem z wyłączeniem jednak tych składanych na wskazanych terminach, nie narusza prawa do obrony A. S. (1) i zastosowanego przez sąd przepisu postępowania. Treść uzasadnienia nie wskazuje by jakiekolwiek ustalenia co do sprawstwa A. S. były dokonane w oparciu o tę część zeznań.

Wniosek

Obrońca A. S. (1) wnosi o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek skarżącego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego A. S. (1), K. B. oraz R. B. zarzucają naruszenie art. 424 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób sprzeczny z wymogami zawartymi w tym przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu II instancji, uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzone przez Sąd Rejonowy jest kompletne i pozostaje w zgodzie z wymogami zawartymi w art. 424 k.p.k. Sąd I instancji w wyczerpujący sposób opisał wszelkie okoliczności, którymi kierował się przy ustalaniu stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach, uznając ich wiarygodność, a także dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Nadto wyjaśnił podstawę prawną wyroku . Przede wszystkim, Sąd Rejonowy rzetelnie i precyzyjnie uzasadnił, dlaczego depozycje R. T. (2) (D.), złożone w toku postępowania przygotowawczego i częściowo z sądowego zasługują na miano wiarygodnych.

Zauważyć należy, że tut. sąd, postanowieniem z dnia 15 października 2020 roku, zwrócił Sądowi Rejonowemu akta niniejszej sprawy celem uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie jednego z czynów zarzucanych A. S. (1) i K. B.. Sąd I instancji swoje rozważania we wskazanym zakresie odpowiednio rozszerzył, wobec czego stwierdzić trzeba, że tam, gdzie w ocenie Sądu Okręgowego istniały ewentualne braki w treści uzasadnienia, to zostały one odpowiednio uzupełnione. Wobec obszerności i dokładności uzasadnienia Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie, przedmiotowe zarzuty jawią się wyłącznie jako gołosłowna, nieudolna , nieprzystająca do nakładu pracy wykonanej przez sąd, próba podważenia prawidłowych i wzorcowych czynności dokonanych przez sąd I instancji.

Wskazać na marginesie należy ponadto, że, jak trafnie podnosi się w orzecznictwie, "obraza przepisu art. 424 k.p.k. nie stanowiła nigdy i nie stanowi obecnie naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, bowiem do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2022 roku, sygn. akt II AKa 21/21).

Wniosek

Obrońca A. S. (1) wnosi o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

K. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

R. B. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski skarżących uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.4.

Oskarżony K. B. zarzuca obrazę art. 85 § 1 i 2 k.p.k. poprzez prowadzenie przez Sąd Rejonowy rozprawy w sytuacji, gdy K. B. oraz R. B. reprezentował jeden obrońca, a ww. oskarżeni pozostawali w konflikcie interesów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut K. B. nie zasługiwał na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie oskarżeni K. B. i R. B. istotnie reprezentowani są przez jednego obrońcę – adw. P. G. (1). Zgodnie z art. 85 § 1 k.p.k., obrońca może bronić kilku oskarżonych, jeżeli ich interesy nie pozostają w sprzeczności, przy czym podkreśla się w orzecznictwie, że ”kolizja interesów współoskarżonych ma miejsce w sytuacji, w której wyjaśnienia jednego z nich lub dowody przez niego powoływane godzą w interes procesowy drugiego oskarżonego, co sprawia, że nie jest możliwe prowadzenie realnej obrony obu tych osób jednocześnie” (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2019 roku, sygn. akt II KK 217/18). Zdaniem sądu II instancji, w niniejszej sprawie pomiędzy K. B. a R. B. nie zaszła kolizja interesów rozumiana w przytoczony powyżej sposób.

K. B. istotnie podczas przesłuchania w dniu 10 listopada 2005 roku, przeprowadzonego w ramach postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie pod sygn. akt VI Ds. 188/04 (VI Ds.28/07), przyznał się do kradzieży w dniu 18 lipca 2000 roku w Z. samochodu marki T. (...) o nr rej. (...). Zauważyć należy jednakże, że w sprawie niniejszej R. B. nie zarzuca się popełnienia jakiegokolwiek czynu powiązanego ze zdarzeniem z dnia 18 lipca 2000 roku, na temat którego wyjaśniał w dniu 10 listopada 2005 roku K. B.. Jako że nazwisko R. B. pojawia się w wyjaśnieniach K. B. z dnia 10 listopada 2005 roku wyłącznie w kontekście zdarzenia mającego miejsce w dniu 18 lipca 2000 roku, które nie jest objęte postawionymi R. B. zarzutami, to stwierdzić należy, że nie mógł nastąpić tu żaden konflikt interesów, uniemożliwiający obronę współoskarżonych przez jednego obrońcę w przedmiotowej sprawie.

Co się natomiast tyczy samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), ukradzionego w dniu 23 maja 2000 roku w Z., to R. B., podczas przesłuchania w dniu 16 czerwca 2009 roku w ramach postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w Warszawie pod sygn. akt Ap V Ds. 12/09, istotnie wskazał, że brał on udział w pośrednictwie w wykupie powyższego pojazdu, co stanowi czyn zabroniony kwalifikowany z art. 286 § 2 k.k. Nie przyznał się on jednak do kradzieży ww. auta, a jako sprawców owej kradzieży wskazał R. T. (2) oraz T. W.. Nieprzyznanie się przez K. B. do kradzieży samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) w dniu 23 maja 2000 roku oraz zaprzeczenie, aby w popełnieniu owego czynu z art. 279 § 1 k.k. brał udział R. B., nie pozostaje zatem w sprzeczności z wyjaśnieniami R. B..

Z przytoczonych powyżej okoliczności wynika, że pomiędzy K. B. a R. B. nie zachodził konflikt interesów, który uniemożliwiałby reprezentowanie ich przez jednego obrońcę. Współoskarżeni nie wyjaśniali przeciwko sobie oraz przyjęli de facto jednolitą linię obrony w przedmiotowej sprawie, polegającą przede wszystkim na negowaniu swojego sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów.

Wniosek

K. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski skarżącego uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.5.

Oskarżony K. B. i jego obrońca zarzucają rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k., poprzez oddalenie zgłaszanych przez nich wniosków dowodowych, w tym między innymi niepoddanie wnikliwej ocenie i niezweryfikowanie podanego przez oskarżonego alibi w postaci nieprzerwanego przebywania przez niego w dniu 17 lutego 2000 roku w Szpitalu (...), w dniach 17 lutego 2000 roku - 5 kwietnia 2000 roku w domu rodzinnym, w dniach 15 - 30 lipca 2000 roku w M. oraz w dniach 10 - 20 sierpnia w S.. Dokładne wyliczenie dowodów, których w ocenie skarżących sąd I instancji błędnie nie przeprowadził oraz omówienie okoliczności, na jakie owe dowody miałyby wskazywać, przedstawione zostało w apelacji K. B. w aktach sprawy na k. 9355 - k. 9361 oraz w apelacji jego obrońcy w aktach sprawy na k. 9412 - k. 9415.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy, oddalając wnioski dowodowe zgłaszane przez K. B. i jego obrońcę, nie naruszył przepisów postępowania. Oddalenie wniosków nastąpiło na słusznych podstawach i zostało poprzedzone trafną analizą ich znaczenia dla postępowania i celu procesowego przedłużenia postępowania. Ponadto, jak to już zostało omówione w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, zdaniem sądu II instancji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, co dotyczy także oceny depozycji K. B. w przedmiocie podnoszonego przez niego alibi.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sąd I instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom K. B., jakoby w chwili kradzieży samochodu marki A. (...) o nr rej. (...), w dniu 17 lutego 2000 roku, przebywał on na terenie Szpitala (...). Z dołączonej do akt dokumentacji medycznej wynika jedynie, że oskarżony przebywał w szpitalu do dnia 17 lutego 2000 roku, przy czym dokładna godzina opuszczenia placówki nie została podana. Twierdzenia zawarte w apelacjach K. B. oraz jego obrońcy, jakoby podsądny został wypisany ze szpitala o godzinie 14:00 (14:30), nie znajdują żadnego potwierdzenia w wystawionej przez Szpital (...) dokumentacji. W owej dokumentacji, godzina 14:00 pojawia się wyłącznie w protokole znieczulenia z dnia 9 lutego 2000 roku, jako czas opuszczenia przez oskarżonego oddziału pooperacyjnego i przeniesienia go do oddziału neurochirurgii. Z uwagi na upływ czasu oraz brak danych w dołączonej do akt dokumentacji medycznej stwierdzić należy zatem, że nie jest możliwe precyzyjne ustalenie, o której godzinie K. B. został wypisany ze szpitala w dniu 17 lutego 2000 roku. Jeżeli wypisanie te miało miejsce w godzinach porannych, to popełnienie przez niego przedmiotowego czynu zabronionego nie jest wykluczone. Nie można wykluczyć także sytuacji, w której oskarżony samoistnie wychodzi ze szpitala w celu popełnienia przestępstwa, po czym wraca tam, by dopiero potem zostać oficjalnie wypisany lub nawet nie wraca a odnotowuje się jedynie datę opuszczenia w dokumentacji . Wreszcie data opuszczenia jednostki szpitalnej nie jest datą pewną w tym rozumieniu, że w sposób absolutny świadczy o prawdziwości wpisu. Na udział K. B. w kradzieży samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) w dniu 17 lutego 2000 roku jednoznacznie wskazują logiczne i precyzyjne depozycje R. T. (2) (D.), słusznie uznane przez sąd I instancji za wiarygodne. Nawet w postępowaniu sądowym świadek podkreślał udział K. B. w tym czynie z uwagi na charakterystyczny sposób działania podjęty w celu zaboru . Jak natomiast wynika z poczynionych ustaleń, wbrew twierdzeniom K. B. i jego obrońcy, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim z dołączonej do akt dokumentacji medycznej, nie wynikają żadne okoliczności, które mogłyby wiarygodność owych depozycji podać w jakąkolwiek wątpliwość. Słowem, niczym niepoparte, gołosłowne twierdzenia strony nie mogą podważać prawdziwości dokonanych ustaleń faktycznych.

W kwestii natomiast podnoszonego przez oskarżonego alibi, zgodnie z którym miał on w dniach 15 - 30 lipca 2000 roku przebywać w M., natomiast w dniach 10 - 20 sierpnia 2000 roku - w S., wobec czego nie mógł popełnić tych z zarzucanych mu czynów, których dokonano w ww. czasokresie, stwierdzić należy, że także w tym przypadku Sąd Rejonowy słusznie nie przyznał waloru wiarygodności obranej przez podsądnego linii obrony. Wskazać należy raz jeszcze, że K. B., podczas przesłuchania w dniu 10 listopada 2005 roku, przeprowadzonego w ramach postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie pod sygn. akt VI Ds. 188/04 (VI Ds.28/07), przyznał się do kradzieży w dniu 18 lipca 2000 roku w Z. samochodu marki T. (...) o nr rej. (...), co znalazło także potwierdzenie w depozycjach R. T. (2) (D.). Linia obrony związana z ww. alibi została obrana przez oskarżonego dopiero wiele lat później, co pozwala na przyjęcie, że w sposób oczywisty służyła wyłącznie do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej. Jednocześnie stwierdzić należy, że podnoszony przez K. B. i jego obrońcę zarzut niesłusznego oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków na okoliczność podnoszonego alibi jest niezasadny. Sąd Okręgowy podziela stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym ww. wnioski dowodowe w sposób oczywisty zmierzały do przedłużenia postępowania, zwłaszcza że w świetle materiału dowodowego już zgromadzonego w momencie składania owych wniosków, kilkunastu świadków, o których przesłuchanie wnoszono, miałoby zeznawać na okoliczność zaistnienia sytuacji, która z uwagi na jasne i niebudzące wątpliwości ustalenia przeciwne nie mogła mieć miejsca. Za Sądem Rejonowym powtórzyć trzeba ponadto, że w dobie internetu uzyskanie informacji o wydarzeniach kulturalnych z roku 2000 nie stanowi większego problemu, wobec czego to, że podsądny podał wiele szczegółowych informacji na temat owych wydarzeń, w których rzekomo brał udział, nie świadczy w żaden sposób o tym, iż rzeczywiście brał w nich udział. Zwrócić należy ponadto uwagę, że świadkowie, na których powołuje się K. B., mieliby wskazać w swoich zeznaniach, czy oskarżony był obecny podczas wieloosobowych wyjazdów towarzyskich, mających miejsce latem 2000 roku. Już sam upływ czasu stanowi tu wystarczającą przesłankę do powzięcia wątpliwości co do wiarygodności i rzetelności takich depozycji.

Odnosząc się z kolei do wniosku o przesłuchanie G. K., P. K., J. B. i innych na okoliczność współsprawstwa tych osób w dokonywaniu zarzucanych oskarżonemu czynów, stwierdzić należy, że sąd I instancji słusznie oddalił ów wniosek z uwagi na nieistotność dowodu z zeznań ww. osób na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy oraz z uwagi na zmierzanie przez wniosek dowodowy w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania (k. 8824). Podnoszona przez obrońcę oskarżonego okoliczność w postaci rzekomego współsprawstwa tych osób w dokonywaniu zarzucanych oskarżonemu czynów nie miała bowiem znaczenia dla ustalenia, czy K. B. dopuścił się popełnienia owych czynów, skoro opis zachowania podsądnego w akcie oskarżenia zakłada działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi współsprawcami a działanie przestępczej grupy wielu osób na tym polu zostało wykazane. Nie sprecyzowano także o jakie konkretne czyny i samochody chodzi a zatem wskazuje się na mającą mieć miejsce jedynie abstrakcyjną wiedzę, co nie może powodować potrzeby wywołania dowodu, w sytuacji oczywistości inicjatywy w kierunku nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, przy niebudzącym wątpliwości materiale dowodowym zgromadzony w niniejszej sprawie.

W ocenie sądu II instancji, Sąd Rejonowy słusznie oddalił także wnioski dowodowe o przesłuchanie w charakterze świadków m.in. W. S., E. M., P. G. (2), A. F., M. K. (2), T. F. i A. S. (3) (k. 8824) na okoliczność konfliktu pomiędzy R. T. (2) (D.) a A. S. (1). Problematyka owego konfliktu pomiędzy R. T. (2) (D.) a A. S. (1), K. B. i R. B., jego intensywności oraz nieistotności dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, została już szczegółowo omówiona w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia. Powyższe uwagi dotyczą również zarzutu nieprzeprowadzenia przez sąd I instancji dowodu z rozmów A. S. (1) z R. T. (2) (D.) i innymi osobami, zarejestrowanych na dyktafon przez A. S. (1) (k. 8823).

Za zasadne uznać należy jednocześnie oddalenie przez sąd I instancji wniosków dowodowych w zakresie przesłuchania A. B., T. B. i S. B. na okoliczność przebywania przez K. B. w domu w okresie od 17 lutego 2000 roku do 5 kwietnia 2000 roku, co wykluczałoby możliwość popełnienia przez niego czynów datowanych na powyższy okres, tj. czynów z pkt. IV, V, XXIV, XXV, XXVIII i XXIX wyroku (k. 9073). Z uwagi na niebudzący wątpliwości materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie, z którego jednoznacznie wynika, że K. B. dopuścił się popełnienia ww. przestępstw, przeprowadzanie dowodu z przesłuchania członków rodziny oskarżonego na okoliczność przeciwną istotnie nie miało znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia. Ponadto, biorąc pod uwagę czas trwania niniejszego postępowania, powyższy wniosek, złożony stosunkowo pod sam koniec owego postępowania, słusznie uznany został za zmierzający w sposób oczywisty do jego przedłużenia. Jak słusznie podnosi się w orzecznictwie, "stosowny wniosek dowodowy winien zostać zgłoszony niezwłocznie po zaistnieniu tego faktu, który skutkuje koniecznością przeprowadzenia określonego - zgłoszonego we wniosku - dowodu. Inaczej można zasadnie stwierdzić, że zgłoszenie wniosku dowodowego na późniejszym etapie postępowania sądowego, w sytuacji, gdy okoliczności, które uzasadniały zgłoszenie takowego wniosku istniały już wcześniej, ma na celu nieuzasadnione przedłużenie postępowania karnego." (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 2020 roku, sygn. akt V KK 89/20). Nie można tracić pola widzenia co podkreślił Sąd Rejonowy, że oskarżony K. B. we wskazanym okresie rzekomej rekonwalescencji i niezdolności do aktywności przestępczej popełnił czyn zabroniony, za co został prawomocnie skazany w innym postępowaniu.

Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącego, zdaniem sądu II instancji, Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wniosek o przesłuchanie świadków A. Ł. oraz D. B. (k. 8823). Sąd I instancji słusznie zauważył, że ustalenie, kto konkretnie odstawiał ukradzione samochody do "dziupli", mieszczącej się w Z. przy ul. (...) II 13c, pozostaje irrelewantne dla ustalenia, czy K. B. dopuszczał się, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, kradzieży owych pojazdów. Słowem, wskazane osoby w tak zakreślonych tezach nie miały żadnej wiedzy w przedmiocie tego, kto dopuszczał się kradzieży pojazdów.

Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że sąd I instancji, oddalając poszczególne wnioski dowodowe, za każdym razem uzasadniał swoje postanowienie. Rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w tym przedmiocie motywowane są konkretnymi okolicznościami, nie mając tym samym charakteru arbitralnego.

Wniosek

K. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów

Obrońca K. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski skarżącego i jego obrońcy uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.6.

R. B. oraz obrońca R. B. i K. B. zarzucają błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżeni R. B. oraz K. B. dopuścili się popełnienia zarzucanych im przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu II instancji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i nie budzą wątpliwości. Sąd Okręgowy w pełni podziela owe ustalenia i przyjmuje je jako własne.

Podkreślenia wymaga, że "błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" (Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt IV Ka 713/13). Dodać przy tym należy, że "zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego." (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku, sygn. akt I KR 197/74). Podnoszone przez skarżących konkretne okoliczności, skutkujące w ich ocenie błędem w ustaleniach faktycznych, polegają na przyznaniu przez Sąd Rejonowy waloru wiarygodności depozycjom R. T. (2) (D.), złożonym na etapie postępowania przygotowawczego, a także na oparciu zaskarżonego rozstrzygnięcia na niepełnym i niepewnym materiale dowodowym. Zauważyć trzeba, że okoliczności te stanowiły już przedmiot rozważań w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, wobec czego za niecelowe uznać należy odnoszenie się do nich po raz kolejny.

Wniosek

R. B. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.

Obrońca K. B. i R. B. wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wnioski skarżącego i jego obrońcy uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3.7.

K. B. zarzuca rażącą niewspółmierność wymierzonych mu kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to , iż apelacje zwrócone były przeciwko całości rozstrzygnięcia należało rozważyć także prawidłowość wymiaru kar wobec oskarżonych . Z uwagi na niekaralność oskarżonego R. T. (1) karę pozbawiania wolności należało złagodzić do roku i 6 miesięcy. Nadto ilość przypisanych przestępczych działań była wyraźnie mniejsza niż pozostałych sprawców co musiało znaleźć odzwierciedlenie w ferowaniu proporcjonalnej kary. W ocenie Sądu Okręgowego, wysokość wymierzonych wobec pozostałych oskarżonych przez sąd I instancji kar jednostkowych oraz kary łącznej nie cechuje się rażącą niewspółmiernością. Tylko długoterminowe kary bezwzględne pozbawiania wolności w tak ukształtowanym rozmiarze spełnią cele kary i są adekwatne do stopienia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów. Podobnie należy przyjąć w zakresie orzeczonych grzywien.

Zaznaczyć należy w pierwszej kolejności, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy sąd I instancji w sposób jaskrawy nie wyważy rodzaju i wysokości wymierzanej kary z okolicznościami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co skutkować będzie nieproporcjonalnością tej kary. Podkreślić należy przy tym, że na gruncie art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć zatem miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wymierzył pozostałym oskarżonym poza dokonaną w instancji odwoławczej korektą kary proporcjonalne i adekwatne do realiów przedmiotowej sprawy, co następnie w należyty i wyczerpujący sposób uzasadnił, bacząc na dyrektywy wymiaru kary. Zarzut K. B. jawi się zatem wyłącznie jako gołosłowna polemika z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z przedstawionymi przez Sąd Rejonowy motywami w zakresie rodzaju i wysokości wymierzonych kar jednostkowych oraz kary łącznej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku zgodnie z podniesionym zarzutem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek skarżącego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 105 § 1 - 3 k.p.k. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w zaskarżonym wyroku w ten sposób, że w komparycji wyroku jako miejsce urodzenia oskarżonego R. B. wskazał (...).

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił zawarte w pkt 13 rozstrzygnięcie w zakresie wymierzenia oskarżonemu R. B. kary grzywny, a także uchylił zawarte w pkt 14 rozstrzygnięcie w zakresie wymierzenia oskarżonemu R. B. kary łącznej grzywny.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wyrok Sądu Rejonowego w sposób oczywiście omyłkowy nie wskazywał w komparycji miejsca urodzenia oskarżonego R. B.. Zgodnie z art. 105 § 2 k.p.k., jeżeli postępowanie toczy się przed instancją odwoławczą, może ona z urzędu sprostować orzeczenie pierwszej instancji. Sąd Okręgowy sprostował wobec tego ww. omyłkę sądu I instancji, wskazując miejsce urodzenia R. B., tj. W..

Sąd Rejonowy w pkt 13 zaskarżonego wyroku, wymierzając oskarżonemu R. B., obok kary 1 roku pozbawienia wolności, karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 400 złotych za każdą stawkę, nie podał, na jakiej podstawie prawnej ową karę grzywny orzekł. Dookreślenie podstawy prawnej przez Sąd Okręgowy ( tu byłby to art. 33 §2 kk) stanowiłoby rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie, z uwagi na kierunek wniesionych apelacji, jest niedopuszczalne. Wyrok sądu I instancji należało zatem w tym zakresie zmienić poprzez uchylenie orzeczonej kary grzywny.

Jako że nieprawidłowo orzeczona kara grzywny została w pkt 14 zaskarżonego wyroku połączona z karą grzywny wymierzoną R. B. w pkt 12 owego wyroku, uchylenie kary grzywny z pkt 13 poniosło za sobą konieczność uchylenia także zawartego w pkt 14 rozstrzygnięcia w zakresie wymierzenia R. B. kary łącznej grzywny. Zaznaczyć należy, że wymierzone oskarżonemu przez Sąd Rejonowy jednostkowe kary grzywny połączone zostały na zasadzie absorpcji, wobec czego uchylenie łagodniejszej z nich nie wpływa na faktyczną dolegliwość kary.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie oskarżonych, których dotyczyły złożone wnioski o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego, w mocy utrzymano całość wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 20 grudnia 2018 roku, sygn. akt VIII K 696/11, z wyjątkiem zmian poczynionych z urzędu, omówionych w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona we wniesionych apelacjach argumentacja nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, zarzuty skarżących uznano za niezasadne, a wyrok w zakresie oskarżonych, których dotyczyły złożone wnioski o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego, utrzymano w mocy, z wyjątkiem zmian omówionych w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W zakresie oskarżonych, których dotyczyły złożone wnioski o uzasadnienie wyroku, Sąd Okręgowy na podstawie art. 105 § 1 - 3 k.p.k. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w zaskarżonym wyroku w ten sposób, że w komparycji wyroku jako miejsce urodzenia oskarżonego R. B. wskazał (...). Ponadto, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił zawarte w pkt 13 rozstrzygnięcie w zakresie wymierzenia oskarżonemu R. B. kary grzywny, a także uchylił zawarte w pkt 14 rozstrzygnięcie w zakresie wymierzenia oskarżonemu R. B. kary łącznej grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny dokonania powyższych zmian omówione zostały w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W zakresie oskarżonych, których dotyczyły złożone wnioski o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego, tj. w zakresie A. S. (1), K. B. oraz R. B., sąd II instancji zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Zgodnie bowiem. z art. 624 § 1 k.p.k., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. W ocenie Sądu Okręgowego, okoliczności przedmiotowej sprawy uzasadniały zwolnienie podsądnych od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

SSO Michał Bukiewicz SSO Sebastian Mazurkiewicz SSO Zenon Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w części dotyczącej A. S. (1) w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony K. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w części dotyczącej K. B. w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony R. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w części dotyczącej R. B. w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych K. B. i R. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w części dotyczącej R. B. i K. B. w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana