Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2022r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący Sędzia Maja Snopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2022r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15 zzs ² ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko (...) sp. z o.o. w W.

o odszkodowanie za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę, odprawę i wynagrodzenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) sp. z o.o. w W. na rzecz powoda G. S. następujące kwoty:

- 12.381,60 zł (dwanaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 lipca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę,

- 1.487,60 zł (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt groszy) brutto z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 5 lipca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w niedzielę;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 4.319,20 zł;

IV.  koszty procesu wzajemnie znosi;

V.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sąd Rejonowy w (...) kwotę 750,00 zł tytułem częściowej opłaty od pozwu, od której powód był ustawowo zwolniony.

UZASADNIENIE

Powód G. S. - po ostatecznym sprecyzowaniu żądania - wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w W. następujących kwot wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty:

- 12.381,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę,

- 8.254,40 zł tytułem odprawy z tytułu zwolnień grupowych,

- 5.950,40 zł tytułem dodatku za pracę w niedzielę i skapitalizowanych odsetek.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pracował u strony pozwanej, strony zawarły w dniu 19 lutego 2014 roku umowę na czas określony na 5 lat, a następnie w dniu 4 lutego 2016 roku strony zawarły nową umowę na czas określony do 21 listopada 2018 roku; zdaniem powoda działanie pracodawcy było obejściem prawa i wobec tego wobec powoda powinien być zastosowany trzymiesięczny okres wypowiedzenia, dodatkowo powód wskazał, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z powodów spełniających przesłanki do wypłaty odprawy z ustawy z 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników; ponadto powód pracował w systemie 3 zmianowym, w regulaminie pozwanej widniał zapis, iż za pracę w niedzielę i święto uważa się pracę wykonaną między godziną 22:00 w dniu poprzednim a godziną 22:00 w tym dniu, natomiast III zmianą niedzielną jest okres pracy od 22:00 w niedzielę do godz. 6:00 w poniedziałek i wobec tego zapisu osoba pracująca w porze nocnej w niedzielę na III zmianie nie będzie traktowana jako świadcząca pracę w niedzielę, co skutkowało nieprzyznaniem dodatku za pracę w niedzielę.

Strona pozwana (...) Sp. z o.o. w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, że rozwiązanie umowy o pracę z powodem było zgodne z przepisami i nie nastąpiło w ramach zwolnień grupowych, strona pozwana wręcz poszukuje pracowników, powód nie udowodnił w żaden sposób swojego stanowiska, ponadto zaprzeczyła jakoby nakazywała pracownikom i stosowała wobec nich reprymendy w przypadku podpisywania list obecności za niedzielę.

Wskazać należy, że sprawa prowadzona obecnie pod sygn. IV P 106/21 (sygn. akt SR w (...)V P 121/20), pierwotnie była prowadzona pod sygn. V P 184/18 i po wyłączeniu w dniu 15 lipca 2020 roku sprawy powoda do odrębnego rozpoznania, do nowej sprawy dołączono jedynie część dokumentów. W związku z tym na rozprawie w dniu 4 listopada 2021 roku zarządzono dołączenie do akt niniejszej sprawy dokumenty dotyczące powoda – k. 1-223 akt V P 184/18, dlatego też w ustaleniach stanu faktycznego przy części dowodów znajduje się adnotacja, że dowód znajduje się w aktach akt V P 184/18 SR w (...)

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powód był zatrudniony w pozwanej spółce na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń przemysłowych.

Początkowo powód zatrudniony był na podstawie umowy na okres próbny na 3 miesiące od 1 grudnia 2013 roku, następnie w dniu 19 lutego 2014 roku strony zawarły umowę na czas określony 5 lat.

W dniu 4 lutego 2016 roku strony podpisały porozumienie zmieniające umowę o pracę, na mocy którego zmieniono rodzaj umowy o pracę na umowę na czas określony do 21 listopada 2018 roku (okres wypowiedzenia zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu Pracy). Nastąpiło to z inicjatywy pracodawcy, gdyż z uwagi na nowelizację przepisów kodeksu prawa pracy zmieniano pracownikom umowy o pracę, tak żeby terminowe trwały 33 miesiące.

Pismem z dnia 25 czerwca 2018 roku rozwiązano z powodem umowę o pracę za 1 miesięcznym wypowiedzeniem.

Dowód: akta osobowe – w załączeniu

zeznania świadków D. S. k. 90-91, płyta CD k. 91A akt V P 184/18 SR w (...)

M. M. k. 175, płyta Cd k. 177 akt V P 184/18 SR w (...)

powoda k.79-80, płyta CD k. 82

za stronę pozwaną M. P. k. 80-81, płyta CD k. 82

W okresie rozwiązania umowy o pracę z powodem strona prowadziła nabór pracowników, w tym do działu utrzymania ruchu.

W czerwcu 2018 roku M. P. dokonał wraz z brygadzistą oceny pracy powoda i była ona negatywna. Nie było planowanej likwidacji działu utrzymania ruchu, nie jest to możliwe ze względu na specyfikę wykonywanej działalności.

Dowód: zeznania świadków A. W. k. 111-112, płyta Cd k. 115 akt V P 184/18 SR w (...)

T. M. k. 113 Płyta Cd 115 akt V P 184/18 SR w (...)

W. K. k. 113, płyta Cd k.115 akt V P 184/18 SR w (...)

M. M. k. 175, płyta Cd k. 177 akt V P 184/18 SR w (...)

W. P. k.31-32 płyta Cd k. 35

Powoda k.79-80, płyta CD k. 82

Słuchanego za stronę pozwaną M. P. k. 80-81, płyta CD k. 82

W okresie V – IX 2018 roku strona pozwana zgłosiła do ubezpieczeń 320 osób, wyrejestrowano 32 osoby z kodem 100 i 1 osobę z kodem 600.

Stan zatrudnienia na 1 maja 2018 roku wynosił 310 osób, na 29 czerwca 2018r 307 osób. W okresie maj – lipiec 2018 roku rozwiązano umowy o pracę z 11 pracownikami, w tym 3 za porozumieniem stron. W 2018 roku strona powodowa ogłosiła o poszukiwaniu pracowników na stanowiska mechanika maszyn i urządzeń przemysłowych – 5 osób, tokarz-frezer – 2 osoby, elektryk-automatyk 2 osoby.

Dowód: zgłoszenie oferty pracy k. 50-52 akt V P 184/18 SR w (...)

informacja dot. zatrudnienia k. 53 akt V P 184/18 SR w (...)

zaświadczenie ZUS z 27 II 2020 roku k. 87

Powód świadczył pracę w systemie 3 zmianowym, na wszystkich zmianach w godzinach: zmiana 1 od godz. 6:00 do 14:00, zmiana 2 od godz. 14:00 do 22:00, zmiana 3 od godz. 22:00 do 6:00.

Bezsporne

W Spółce obowiązywał Regulamin Pracy z którego wynikało, iż za pracę w niedzielę i święto uważa się pracę wykonaną między godziną 22:00 w dniu poprzednim a godziną 22:00 w tym dniu oraz że doba pracownicza rozpoczyna się w niedzielę od godziny 22:00.

Dowód: regulamin pracy spółki (...) Sp. z o.o. k. 202-207 akt VP 184/18 SR w (...)

Pozwana prowadziła ewidencję czasu pracy pracowników w formie papierowej, pomocniczo stosowany był również (...), który polegał na odbiciu karty na czytniku umiejscowionym przy wejściu do zakładu; pracownicy wychodząc odbijają tę samą kartę na czytniku umiejscowionym przy wyjściu.

Pracownicy, wykonujący pracę o godzinie 22.00 na trzeciej zmianie przypadającej w kalendarzową niedzielę byli zobowiązani podpisywać listę obecności w rubryce poniedziałkowej. Jeżeli podpis został umieszczony w rubryce niedzielnej, pracownicy pozwanej otrzymywali słowne reprymendy oraz nakaz podpisu we właściwej rubryce.

Za przepracowaną niedzielę pracownicy zmiany I i II otrzymywali dodatek, którego nie otrzymywali pracownicy III zmiany niedzielnej.

Dowód: zeznania świadków A. W. k. 111-113, płyta CD k. 115 akt V P 184/18 SR w (...)

W. P. k.31-32 płyta Cd k. 35

P. T. k.53-55

M. M. k. 175, płyta Cd k. 177 V P 184/18 SR w (...)

zeznania powoda k.79-80, płyta CD k. 82

Powód wykonywał pracę w niedzielę (lub święto) w terminach: (...) w tych też okresach stawką godzinową była kwota 15,66 zł. Powód w tym okresie nie otrzymał dodatku za pracę w niedzielę.

Od 10 kwietnia 2016 roku stawka godzinowa uległa zmianie i wynosiła 19,94 zł za każdą przepracowaną godzinę, powód przepracował niedziele (lub święta) w terminach: (...) Powód w tym okresie nie otrzymał dodatku za pracę w niedzielę.

Od 7 maja 2017 roku stawka godzinowa uległa zmianie i wynosiła 20,95 zł za każdą przepracowaną godzinę, powód przepracował niedziele (lub święta) w terminach: (...) Powód w tym okresie nie otrzymał dodatku za pracę w niedzielę.

Od 8 kwietnia 2017 roku stawka godzinowa uległa zmianie i wynosiła 21,58 zł za każdą przepracowaną godzinę, powód przepracował niedziele (lub święta) w terminach: (...) Powód w tym okresie nie otrzymał dodatku za pracę w niedzielę.

Bezsporne, ponadto wynikające z ewidencji czasu pracy k. 131-161 akt V P 184/18 SR w (...)

Wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi (...)

Dowód: zaświadczenie k. 30 akt V P 184/18 SR w (...)

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Ustalając stan faktyczny Sąd opierał się na dokumentach przedłożonych do akt sprawy w tym ewidencji czasu pracy, aktach osobowych powoda, oraz zeznaniach świadków: D. S., M. M., A. W., T. M., W. K., W. P., P. T., oraz stron. Sąd dał wiarę powyższym dowodom w takim zakresie w jakim każdy z nich stanowił podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Strony łączył stosunek pracy i powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania za nieprawidłowe wypowiedzenie umowy o pracę, odprawy i dodatku za pracę w niedzielę.

Powód wniósł o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za sprzeczne z przepisami prawa i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 12.381,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi, natomiast strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W oparciu o przedłożone w sprawie dokumenty, dokumenty znajdujące się w aktach osobowych oraz zeznania wskazanych poniżej świadków oraz stron, Sąd doszedł do przekonania, że umowa o pracę została wypowiedziana z naruszeniem przepisów kodeksu pracy, w szczególności mając na uwadze, że łączący strony stosunek pracy powstał już w 2014 roku i należało uznać go za umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony. Słusznie powód podnosił, że zawarcie umowy na czas określony na 5 lat było nadużyciem prawa szczególnie w sytuacji gdy większość pracowników, z tego działu była zatrudniona na czas nieokreślony i zasadnie podnosił, że w takiej sytuacji należy uznać, że strony faktycznie łączyła umowa na czas nieokreślony.

Zgodnie z treścią art. 22 kp przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przy ustalaniu rodzaju umowy wiążącej strony sąd powinien kierować się zarówno nazwą umowy określoną przez strony1, brzmieniem jej postanowień oraz zgodnym zamiarem stron wyrażonym w oświadczeniu woli2.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że powód zatrudniony był na podstawie terminowej umowy o pracę. Podkreślić należy, że podstawowa i preferowana przez przepisy Kodeksu pracy jest (i była w czasie zawierania umowy przez strony) umowa o pracę na czas nieokreślony. Umowa terminowa jest wyjątkiem, który wynika ze szczególnych okoliczności np. po stronie pracodawcy. Kolejne nowelizacje kodeksu pracy eliminują zawieranie kolejnych umów na czas określony, tak aby nie dopuścić do sytuacji, że pracownik przez cały okres aktywności zawodowej zatrudniony jest na podstawie umowy, która może być rozwiązana za wypowiedzeniem bez uzasadnienia, co powoduje brak stabilizacji zawodowej pracownika.

Jedną z zasad prawa cywilnego jest zasada swobody umów. Jednakże w prawie pracy prawodawca mając na względzie słabszą pozycję pracownika jako strony umowy i minimalną możliwość wpływania na treść zawieranej umowy wprowadził w Kodeksie pracy przepisy, które ograniczają pełną swobodę zawierania umów, tak aby pracownik miał zagwarantowane pewne minimum uprawnień. Jednym z takich przepisów jest art. 25 ¹ kp, który – w treści obowiązującej w dacie zawarcia umowy - wskazywał, że trzecia umowa zawarta na czas określony jest umową zawartą na czas nieokreślony. Obecna treść tego przepisu stanowi, że łączny okres zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony nie może przekraczać 33 miesięcy, a liczba umów – przekraczać trzech; dalsze zatrudnienie powoduje przekształcenie się stosunku pracy w zawarty na czas nieokreślony. Z interpretacji takich zapisów wynika, że prawodawca jako zasadę uznaje umowy o prace na czas nieokreślony, zaś umowy terminowe zawierane mogą być wyjątkowo – np. na czas zastępstwa, na próbę, czy w związku z innymi okolicznościami. Jednak tutaj istnieje pewne ograniczenie wynikające z treści art. 25 ¹ kp i kontynuowanie zatrudnienia powoduje przekształcenie się stosunku pracy w zawarty na czas nieokreślony. Spowodowane to jest ochroną pracownika i umożliwieniem mu skorzystania z przywilejów, które wiążą się z umowami na czas nieokreślony (jak np. uzasadnienie wypowiedzenia i możliwość odwołania się, a wcześniej także dłuższy okres wypowiedzenia).

Zawarcie umowy na okres 5 lat, bez wyraźnego uzasadnienia takiego długiego okresu umowy terminowej, stanowi naruszenie przepisów o zawieraniu umów o pracę i ma na celu obejście wspomnianych wyżej przepisów chroniących interes pracownika. Na podobnym stanowisku stanął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 IX 2005 roku3wskazując, że „Zawarcie długoterminowej umowy o pracę na czas określony (9 lat) z dopuszczalnością jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem może być kwalifikowane jako obejście przepisów prawa pracy, ich społeczno-gospodarczego przeznaczenia lub zasad współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.)”.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że powód pracował u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej początkowo na okres próbny na 3 miesiące od 1 grudnia 2013 roku, następnie w dniu 19 lutego 2014 roku strony zawarły umowę na czas określony na 5 lat. W dniu 4 lutego 2016 roku strony podpisały porozumienie zmieniające umowę o pracę, na mocy którego zmieniono rodzaj umowy o pracę na umowę na czas określony do 21 listopada 2018 roku (okres wypowiedzenia zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu Pracy). Wskazać należy, że z zeznań świadków wynika, że porozumienie zmieniające było zawierane w większością pracowników, którzy mieli zawarte umowy o pracę na czas określony i niewątpliwie miało na celu obejście przepisów ograniczających możliwość zawierania terminowych umów o pracę. Świadek D. S. zeznał, że z powodem zawarto nową umowę na czas określony i powód sam nie wiedział dlaczego, wtedy następowały zmiany przepisów prawa pracy i to było tym podyktowane, powód chciał pracować to się zgodził. Natomiast świadek M. M. (pracownik kadr) zeznała, że aneksy do umowy z 22 lutego 2016r to była decyzja dyrekcji, to był okres kiedy zmieniały się przepisy w kodeksie pracy, niektórzy pracownicy dostali umowy na czas nieokreślony, inni na okres 33 miesięcy, umowy te miały trwać do 22 listopada czyli te 33 miesiące. Natomiast z zeznań powoda wynika, że umowę zmieniono na niekorzyść powoda, uważa że powinien mieć 3 miesięczny okres wypowiedzenia, zaś pracownicy podpisali aneks, bo chcieli zachować pracę. Stanowisko strony pozwanej wynika z zeznań słuchanego za pracodawcę M. P., który zeznał że powód był zatrudniony na czas określony, na podstawie zmiany przepisów w 2016 roku firma zaproponowała powodowi podpisanie nowej umowy wynikającej ze zmian ustawowych; zaś aneks do umowy był po to by skrócić okres zatrudnienia, żeby nie przekraczało 33 miesięcy.

Tym samym brak jest uzasadnienia dla zawarcia z powodem w dniu 19 lutego 2014 roku umowy na czas określony trwający 5 lat. Nie wynika to ani z potrzeb pracodawcy, ani nie jest uzasadnione np. procesem produkcyjnym. Powołane zeznania potwierdzają, że działania pracodawcy ukierunkowane były na zawieranie umów terminowych w miejsce umów na czas nieokreślony. Tym samym zawarta z powodem w dniu 19 lutego 2014 roku umowa w części dotyczącej okresu, na który została zawarta i możliwości jej wypowiedzenia ma na celu obejście przepisów prawa pracy i tym samym jest w tej części nieważna. Zatem zapisy o określonym czasie trwania umowy należało uznać za nieważne, a umowę z 19 lutego 2014 roku należy uważać za zawartą na czas nieokreślony.4

Skoro stosunek pracy łączący strony był zawarty na czas nieokreślony, to do rozwiązania umowy należało stosować przepisy dotyczące wypowiadania umów zawartych na czas nieokreślony.

Zgodnie z treścią art. 32 kp każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony za wypowiedzeniem; zaś okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony zależy od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy (art. 36 kp) i w przypadku kiedy pracownik jest zatrudniony powyżej 3 lat wynosi trzy miesiące. Art. 45 §1 kp stanowi zaś, że jeżeli pracownik odwoła się od wypowiedzenia i sąd ustali, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, to stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu do pracy albo o odszkodowaniu. Przyczyna wypowiedzenia podana pracownikowi musi być konkretna i rzeczywista, a ciężar udowodnienia zasadności wypowiedzenia spoczywa na pracodawcy.

Pismem z dnia 25 czerwca 2018 roku rozwiązano z powodem umowę o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, bez wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy. Brak przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę przesądza o jej nieprawidłowym wypowiedzeniu. Ponadto, strona pozwana zastosowała nieprawidłowy okres wypowiedzenia – zgodnie bowiem z powyższymi ustaleniami powinien znaleźć zastosowanie trzymiesięczny termin wypowiedzenia.

W związku z powyższym należało uznać, że wypowiedzenie umowy o pracę z powodem nastąpiło z naruszeniem przepisów, czego konsekwencją jest zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania.

Wysokość wynagrodzenia powoda będąca podstawą do wyliczenia odszkodowania była pomiędzy stronami bezsporna.

Ustalając wysokość odszkodowania, Sąd miał na względzie dyspozycje art. 47 ¹ kp , zgodnie z którym odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 kp, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Powód żądał odszkodowania w kwocie 12.381,60 zł, i kwota taka jako nieprzekraczająca trzymiesięcznego wynagrodzenia została zasądzona tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

Powód wniósł także o zasądzenie na jego rzecz dodatku za pracę w niedzielę. Pozwana nie kwestionowała, że powód nie otrzymywał dodatku za pracę w niedzielę, ani tego, że pracownicy pracujący w niedzielę na III zmianie wpisywali się na listę obecności w rubryce poniedziałkowej, jednak podniosła, że wynagrodzenie należne powodowi zostało wypłacone zgodnie z zakładowym regulaminem pracy, zaś powód bezzasadnie wywodzi swoje żądanie.

Zgodnie z art. 22 i 94 pkt. 5 oraz 78 kp za wykonaną pracę pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, które powinno być wypłacane terminowo, zaś za pracę w niedziele i święta przysługuje dzień wolny lub dodatek ustalony w art. 151 ¹¹ kp. Zgodnie z art. 151 ⁹ §2 kp za pracę w niedzielę lub święto uważa się pracę wykonywaną między godziną 6:00 w tym dniu a godziną 6:00 w następnym dniu, chyba że u danego pracodawcy została ustalona inna godzina. Wysokość dodatku za pracę w niedzielę i święto określają przepisy art. 151 ¹¹ § 2 i 3 kp wskazując, że za każdą godzinę pracy w niedzielę i święto przysługuje dodatek do wynagrodzenia w wysokości określonej w art. 151 ¹ §1 pkt 1 kp za każdą godzinę pracy w niedzielę (święto), czyli dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia.

W niniejszej sprawie w zasadzie bezspornym był fakt, że kiedy powód pracował na trzecią zmianę zaczynał prace w niedziele o godzinie 22, a kończył w poniedziałek o 6 rano. Okoliczność ta wynika zarówno z zeznań świadków A. W., W. P., P. T., M. M. i powoda, potwierdzają to także zapisy ewidencji czasu pracy. Sporną była natomiast interpretacja zapisów art. 151 ⁹ §2 kp w szczególności czy w regulaminie można było określić, że za pracę w niedzielę i święto uważa się pracę wykonaną między godziną 22:00 w dniu poprzednim, a godziną 22:00 w tym dniu. Zdaniem Sądu praca wykonywana w niedzielę od godziny 22:00 do godziny 0:00 powinna zostać zaliczona jako zmiana niedzielna, bowiem nie można przyjąć stwierdzenia, że jest to zmiana poniedziałkowa poranna. Zauważyć należy, że art. 151 ⁹ §2 kp wskazuje, że za pracę w niedzielę lub święto uważa się pracę wykonywaną między godziną 6:00 w tym dniu (czyli w niedzielę lub święto) a godziną 6:00 w następnym dniu, chyba że u danego pracodawcy została ustalona inna godzina. Tym samym ustawodawca wskazał, że pracodawca może ustalić inną godzinę rozpoczęcia pracy w niedzielę, nie zaś inny dzień.

Wskazać należy, iż w analogicznym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w (...) w sprawie sygn. akt VII Pa 17/21 zajął stanowisko, iż praca od godz. 22:00 do godz. 0:00 w niedzielę zostać winna zakwalifikowana do niedzielnej doby czasu pracy, w związku z czym za dwie godziny pracy w niedzielę przysługiwać powinno wynagrodzenie powiększone o 100% dodatku w związku z art. 151 ¹¹kp lub dzień wolny od pracy.

Tym samym mając na uwadze niekwestionowaną przez stronę pozwaną ilość godzin i stawkę wynagrodzenia z 1 godzinę wskazanych w piśmie powoda z dnia 4 lipca 2021r roku (k. 163-165 akt V P 184/18) należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1487,60 zł. Należną powodowi kwotę dodatku wyliczono mnożąc ilość dni razy stawkę zasadniczą za 1 godzinę i razy 2 godziny - czas pracy wg kalendarzowej niedzieli w godzinach 22:00 do 0:00 (15,66zł x 2 godz. x 8 dni + 19,94zł x 2 godz. x 13 dni + 20,95zł x 2 godz. x 12 dni + 21,58zł x 2 godz. x 5 dni).

Natomiast w zakresie żądania zasądzenia odprawy zastosowanie ma ustawa z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, bowiem zgodnie z jej art. 1 ust. 1 przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,

3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników-

zwanego dalej "grupowym zwolnieniem". Ust. 2 stanowi, że liczby odnoszące się do pracowników, o których mowa w ust. 1, obejmują pracowników, z którymi w ramach grupowego zwolnienia następuje rozwiązanie stosunków pracy z inicjatywy pracodawcy na mocy porozumienia stron, jeżeli dotyczy to co najmniej 5 pracowników. Natomiast z art. 8 ust. 1 pkt 3 cytowanej Ustawy pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna.

Tym samym powód powinien wykazać, że u strony pozwanej przeprowadzono zwolnienia grupowe w rozumieniu ustawy i że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w ramach takiego zwolnienia.

Z zeznań świadka A. W. wynika, że powód został zwolniony za niską jakość pracy, nie radził sobie ze skomplikowanymi naprawami. Także świadek W. K. - obecnie mistrz utrzymania ruchu – zeznał, że zdaniem świadka powód został zwolniony ze względu na słabą jakość pracy. Natomiast świadek T. M. wskazał, że nie ma możliwości likwidacji działu w którym pracował powód, że względu na specyfikę prowadzonej działalności i nie było takich planów. Pracownik działu kadr świadek M. M. zeznała, że przygotowywała rozwiązanie umowy, otrzymała polecenie, żeby rozwiązać umowę za słabe osiągnięcia, potwierdziła także, że ostatnio został przyjęty pracownik do działu utrzymania ruchu, nie świadkowi nie wiadomo na temat likwidacji działu utrzymania ruchu. Świadek W. P. zeznał, że współpracował z powodem, był zdziwiony jego zwolnieniem, bo L. cały czas poszukiwał pracowników, a starzy zostawali zwolnieni. Pozostali świadkowie zeznawali o jakości pracy powoda, o premiach co nie jest to przedmiotem niniejszej sprawy – rozważaniom podległy bowiem jedynie przyczyny rozwiązania umowy o prace w aspekcie spełnienia przesłanek uzasadniających zasądzenie odprawy. Natomiast z zeznań powoda wynika, że była mowa, że jak nie zmieni się wydajność pracowników, to przyjdzie firma zewnętrzna. Tym samym nawet sam powód z zeznaniach wskazywał, że podstawą ewentualnego zatrudnienia firmy zewnętrznej - która to okoliczność nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym - miała być niska wydajność pracowników. Natomiast słuchany za stronę pozwaną M. P. zeznał, że w czerwcu 2018 roku dokonał oceny pracy powoda z brygadzistą i była ona bardzo negatywna. Podkreślił także, że powierzenie utrzymania ruchu firmie zewnętrznej jest nierealistyczne, że od kilku lat jest niedobór wykwalifikowanych pracowników, w 2018 roku ogłaszali, że potrzebują pracowników i to trwa nadal, nie było likwidacji działu utrzymania ruchu. Także z dokumentów - zgłoszenie oferty pracy, informacji dotyczącej zatrudnienia i zaświadczenie ZUS z 27 II 2020 roku – nie wynika, aby u strony pozwanej przeprowadzono zwolnienia grupowe.

Tym samym nie można uznać, że u strony pozwanej nastąpiły zwolnienia grupowe w rozumieniu powołanej ustawy co skutkowało oddaleniem powództwa w zakresie odprawy.

Za zwłokę w zapłacie należności zgodnie z treścią art. 481 kc wierzycielowi przysługują odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej (przy braku - jak w niniejszej sprawie – innej umowy stron). Odsetki za opóźnienie zasądzono zgodnie z żądaniem powoda.

Mając powyższe na uwadze zasądzono od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.381,60 wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za opóźnienie od dnia 16 lipca 2018 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nieprawidłowe wypowiedzenie umowy o pracę i 1487,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za opóźnienie od dnia 5 lipca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem dodatku za pracę w niedzielę, zaś dalej idące powództwo oddalono (pkt I i II wyroku).

Sąd z urzędu, na podstawie art. 477 ² kpc nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności (pkt III wyroku).

Na podstawie art. 100 kpc koszty wzajemnie zniesiono mając na uwadze wynik procesu.

Na podstawie art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w (...) kwotę 750,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych - opłaty od pozwu, od której uiszczenia której powód był ustawowo zwolniony w części w której strona pozwana proces przegrała (punkt V wyroku).

1wyrok SN z 6 X 1998r, I PKN 389/98, OSNAP 1999/22/718

2wyroki SN z 4 III 1999r, I PKN 616/98, OSNAP 2000/8/312, z 18 VI 1998r, I PKN 191/98, OSNAP 1999/14/449

3II PK 294/04, OSNP 2006/13-14/207

4 Tak SN w wyroku z 26 VIII 1999r, I PKN 215/99, OSNP 2000/24/890