Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2002 r. oskarżone B. K. (1) i A. C. (1) zawarły umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...).” W dniu 25 czerwca 2002 r. (...) Sp. zoo została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka została utworzona na czas nieoznaczony, każda z oskarżonych posiadała 50% udział w kapitale zakładowym. Organem uprawnionym do reprezentowania spółki był Zarząd, a osobami uprawnionymi do reprezentowania spółki dwaj członkowie Zarządu łącznie lub członek Zarządu łącznie z prokurentem. W skład Zarządu (...) Sp. zoo weszły B. K. (1) jako prezes i A. C. (1) jako wiceprezes. Przedmiotem działalności spółki był handel odzieżą damską.

Działalność gospodarczą spółka prowadziła w wynajętym od (...) Sp. zoo na podstawie umowy z dnia 3 grudnia 2002 r. pawilonie handlowym przy (...) w W. (k. 59-62).

Od początku swojej działalności Spółka (...) miała kłopoty z płynnością finansową i nie płaciła części swoich wymagalnych zobowiązań (o czym szczegółowo poniżej). W celu zmiany tego stanu rzeczy oskarżone bezskutecznie starały się o uzyskanie przez spółkę kredytu bankowego w bankach (...), (...) i (...).

W dniu 14 lutego 2004 r. B. K. (1) i A. C. (1) działając w imieniu (...) Sp. zoo udzieliły R. K. (1) pełnomocnictwa do reprezentowania spółki przed bankami i instytucjami finansowymi, w tym także do prowadzenie negocjacji z bankami, instytucjami finansowymi oraz wierzycielami (k. 212 akt III K 414/06 Sądu Rejonowego w Częstochowie).

W marcu 2004 r. A. C. (1) i B. K. (1) zwróciły się do A. P. (1) o pomoc doradczą w zorganizowaniu finansowania spółki. A. P. (1) był znajomym A. C. (1) z czasu studiów. Po przedstawieniu mu przez oskarżone sytuacji ekonomicznej spółki A. P. zaproponował im zaangażowanie w to przedsięwzięcie firmy consultingowej, z którą już wcześniej współpracował, tj. firmy (...). Na propozycję tę oskarżone przystały.

W dniu 14 kwietnia 2004 r. B. K. (1) i A. C. (1) działając w imieniu spółki (...) udzieliły pełnomocnictwa firmie (...) do reprezentowania spółki (...) przed bankami i innymi instytucjami finansowymi (k. 8). W dniu 21 kwietnia 2004 r. oskarżone działając w imieniu spółki (...) podobnego pełnomocnictwa udzieliły H. C. (1) i A. P. (1) (k. 9). Ponieważ spółka (...) chciała pozyskać kredyt bankowy w kwocie 5.- 6 mln. zł. koniecznym było znalezienie zabezpieczenia, które zaakceptowałby bank udzielający spółce kredytu. B. K. (1) zaproponowała jako ewentualne zabezpieczenie kredytu wartościową nieruchomość należącą do zadłużonej spółki (...) Sp. zoo z siedzibą w C., w posiadanie której mogła wejść spółka (...).” O możliwości pozyskania nieruchomości położonej przy (...) w C., a należącej do (...) Sp. zoo B. K. (1) dowiedziała się od R. K. (1), który planował wspólne przedsięwzięcie gospodarcze z J. C. – udziałowcem (...) Sp. zoo.

W dniu 29 kwietnia 2004 r. pomiędzy Z. J. (1), a (...) Sp. zoo reprezentowaną przez B. K. (1) i A. C. (1) zawarta została umowa sprzedaży udziałów, na podstawie której Z. J. (1) sprzedał spółce (...) przysługujące mu 30.000 udziałów w kapitale zakładowym (...) Sp. zoo, za 1 zł. Wartość nominalna powyższych udziałów wynosiła 3.000.000 zł. Sprzedający poinformował nabywcę o sytuacji prawnej i finansowej spółki (...), w szczególności o jej zadłużeniu oraz o tym, iż będąca własnością spółki nieruchomość położona przy (...) nieruchomośc została oddana w użytkowanie J. C. do dnia 24 listopada 2022 r. Cena sprzedaży udziałów została przez nabywcę zapłacona gotówką (k. 41-45).

W nieustalonym dokładnie czasie przed dniem 18 maja 2004 r. (...) Sp. zoo zleciła rzeczoznawcy majątkowemu – A. K. (1) wykonanie operatu szacunkowego rynkowej wartości praw do nieruchomości położonej w C. przy (...).

Przedmiotowy operat został przez rzeczoznawcę majątkowego – A. K. (1) opracowany w dniu 21 maja 2004 r. Rzeczoznawca rynkową wartość praw do w/w nieruchomości określoną podejściem dochodowym, metodą inwestycyjną, techniką kapitalizacji prostej dochodu netto, według stanu użytkowego i prawnego na dzień 18 maja 2004 r. ustalił na kwotę 1.029.000 zł. (przy istnieniu prawa użytkowania do listopada 2022 r.) oraz na kwotę 10.880.000 zł. (w przypadku wygaszenia prawa użytkowania). Za wykonanie tegoż operatu szacunkowego (...) Sp. zoo zapłaciła kwotę 4.800-5000 zł. (dowód: wyjaśnienia B. K., A. C., k. 185 T. III).

Jednym z wierzycieli (...) Sp. zoo był Bank (...) w J., któremu przysługiwały wobec dłużników solidarnych tj. (...) Sp. zoo z siedzibą w C. oraz (...) Sp. zoo z siedzibą w J., stwierdzone tytułem wykonawczym – nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Okręgowy w Gliwicach z dnia 22 maja 2001 r. sygn. akt X Ng 550/01 wierzytelności w kwocie 870.000 zł. (należność główna) oraz w kwocie 17.290 zł. ( z tytułu należności komisowej i kosztów procesu). Powyższe wierzytelności zabezpieczone były przymusową hipoteką kaucyjną do kwoty 1.300.000 zł na nieruchomości należącej do (...) Sp. zoo przy (...) .

W dniu 12 maja 2004 r. H. C. (1) działając jako pełnomocnik (...) skierował do Banku (...) w J. pismo informujące o rozpoczęciu procedury przekazania przez (...) Sp. zoo firmie (...) zarządzania finansami w celu przeprowadzenie restrukturyzacji aktywów finasowych spółki (...) oraz (...) Sp. zoo (poprzednio (...) Sp. zoo) i organizacji refinansowanie dla tych aktywów (k. 217 akt III K 414/06 Sądu Rejonowegow Częstochowie).

Zmierzając do oddłużenia spółki (...) i przynajmniej częściowego zwolnienia hipoteki nieruchomości do tej spółki należącej, tak aby mogła ona stać się atrakcyjnym zabezpieczeniem kredytu, o który starała się (...) Sp. zoo, B. K. (1) i A. C. (1) w dniu 27 maja 2004 r. działając w imieniu (...) Sp. zoo zawarły z Bankiem (...) w J. umowę o przelew wierzytelności. należącej do (...) Na podstawie tej umowy Bank (...) w J. przelał na rzecz (...) Sp. zoo kwotę 150.000 zł. tytułem przysługującej mu wierzytelności (należności głównej) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 130.000 zł. i w zakresie 20.000 zł. Za powyższą wierzytelność (...) zobowiązała się zapłacić cenę 150.000 zł. w dwóch ratach. Pierwsza rata w wysokości 50.000 zł. płatna w dniu zawarcia umowy, druga rata w wysokości 100.000 zł. płatna do dnia 29 czerwca 2004 r. Bank zobowiązał się również po zapłacie pierwszej ustalonej raty, wystapić do Komornika Sądowego Rewiru III przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie z wnioskiem o umorzenie egzekucji w zakresie dotyczącym nieruchomości należącej do (...) Sp. zoo, a po zapłaceniu drugiej ustalonej raty – wystąpić do właściwego Sądu z wnioskiem o wykreślenie hipoteki (k.47-48).

Tego samego dnia tj. 27 maja 2004 r. (...) Sp. zoo dokonała zapłaty kwoty 50.000 zł. na rzecz Banku (...) w J. (k. 49).

W dniu 27 maja 2004 r. (...) Sp. zoo reprezentowana przez A. C. (1) wydzierżawiła firmie (...) należącą do niej nieruchomość położoną przy (...) w C. (k. 50-53).

Z powodu braku środków (...) Sp. zoo nie zapłaciła na rzecz Banku (...) w J. drugiej raty należności wynikającej z umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2004 r. Spółki (...) nie udało się oskarżonym oddłużyć w efekcie czego (...) Sp. zoo nie wystąpiła do żadnego banku z wnioskiem o udzielenie kredytu, który mógłby zostać zabezpieczony na nieruchomości „(...).”

Będąca własnością (...) Sp. zoo nieruchomość położona przy (...) została następnie w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko spółce sprzedana w drodze przetargu za cenę 2.745.000 zł. (k. 112 akt III K 414/06 Sądu Rejonowego w Częstochowie).

W dniu 30 stycznia 2003 r. B. K. (1) pożyczyła spółce (...) Sp. zoo kwotę 600.000 zł. Kwota pożyczki zgodnie z zawartą umową miała zostać pożyczkodawcy zwrócona wraz z odsetkami do dnia 15 marca 2003 r. W dniu 12 lutego 2003 r. B. K. (1) pożyczyła (...) Sp. zoo kolejną kwotę 200.000 zł. Zgodnie z umową powyższa kwota pożyczki miała zostać zwrócona wraz z odsetkami do dnia 12 lutego 2006 r.

Pieniądze pochodzące z pożyczek udzielonych przez B. K. (1) przeznaczone zostały na zapłatę części należności za pierwszą dostawę odzieży zakupionej przez (...) Sp. zoo, opłacenie należności celnych, kampanię reklamową (dowód: wyjaśnienia B. K., wyjaśnienia A. C.).

W 2003 r. dalej narastała ilość wymagalnych zobowiązań, których (...) Sp. zoo nie wykonywała i począwszy od dnia 12 kwietnia 2003 r. (...) Sp. zoo stała się niewypłacalna. Od tego dnia bowiem spółka nie regulowała swoich wymagalnych zobowiązań wobec B. K. (1) (zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki z dnia 30 stycznia 2003 r. na kwotę 600.000 zł.-wymagalne od dnia 15 marca 2003 r.) oraz wobec (...) Sp. zoo (zobowiązanie wynikające z umowy najmu powierzchni handlowej z dnia 3 grudnia 2002 r. na kwotę 30.124,74 zł. wymagalne od dnia 12 kwietnia 2003 r.). Mimo niepłacenia przez „(...)’ Sp. zoo swoich wymagalnych zobowiązań i powstania w związku z tym przesłanek do ogłoszenia jej upadłości, żadna z oskarżonych nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Skutkowało to tym, iż (...) Sp. zoo w dalszym ciągu nie płaciła (...) Sp. zoo należności z tytułu najmu powierzchni handlowej przy (...) w W.. Należności (...) Sp. zoo z tego tytułu wobec (...) Sp. zoo wymagalne były: od dnia 12-04-2003 r. (na kwotę 30.214,74 zł.); od dnia 13-05-2003 r. (na kwotę 42.864,24 zł.); od dnia 13-06-2003 r. (na kwotę 41.488,70 zł.); od dnia 12-07-2003 r. (na kwotę 43.564,81 zł.); od dnia 12-08-2003 r. (na kwotę 43.290,99 zł.); od dnia 12-10-2003 r. (na kwotę 44.496,17 zł.); od dnia 14-11-2003 r. (na kwotę 44.982,39 zł.); od dnia 16-11-2003 r. (na kwotę 1548,12 zł.); od dnia 02-12-2003 r. (na kwotę 834,48 zł.); od dnia 12-12-2003 r. (na kwotę 43.994,09 zł.). W dniu 3 marca 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XX Gospodarczy na skutek pozwu (...) Sp. zoo wydał wobec „(...)’ Sp. zoo nakaz zapłaty kwoty 339.187,02 zł wraz ustawowymi odsetkami z tytułu powyższych zaległości (k. 141 T. I).

Ponieważ pożyczka udzielona przez B. K. (1) (...) Sp. zoo na podstawie umowy z dnia 30 stycznia 2003 r. nie została zwrócona, na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 4 kwietnia 2004 r. B. K. (1) przeniosła na A. C. (1) wierzytelność wynikającą z w/w umowy pożyczki do wysokości 400.000 zł. (k. 19-20, wyjaśnienia B. K.).

W dniu 26 kwietnia 2004 r. A. C. (1) i B. K. (1) zawarły porozumienie dotyczące restrukturyzacji spółki (...), która miała nastąpić m.in. poprzez: rozszerzenie przedmiotu działalności spółki, podniesienie kapitału zakładowego do 1.200.000 zł. (każdy ze wspólników miał objąć udziały o wartości 400.000 zł. poprzez przeniesienie na spółkę dotychczasowych wierzytelności wspólników tj. 400.000 zł. – wierzytelność A. C. (1) z tytułu umowy przelewu wierzytelności z dnia 04-04-2003 r. oraz 200.000 zł. – wierzytelność B. K. (1) z tytułu umowy pożyczki z dnia 12-02-2003 r. i 200.000 zł – wierzytelność B. K. (1) z tytułu umowy pożyczki z dnia 30-01-2003 r.). Następnego dnia tj. 27 kwietnia 2004 r. odbyło się Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Wspólników (...) Sp. zoo, na którym podjęto uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego spółki z dotychczasowej kwoty 50.000 zł do 1.200.000 zł. w drodze utworzenia 2.300 nowych udziałów o nominalnej wartości 500 zł. każdy. Nominalna wartość nowo utworzonych udziałów miała zostać zgodnie z uchwałą opłacona gotówką przez obie dotychczasowe wspólniczki, do czego nigdy nie doszło. Kwotę 800.000 zł w podwyższonym kapitale zakładowym pokryto bowiem nie gotówką, lecz wierzytelnościami przysługującymi B. K. (1) i A. C. (1) wobec spółki, a wynikającymi z umów pożyczek z dnia 30 stycznia 2003 r. z dnia 12 lutego 2003 r. oraz umowy o przelew wierzytelności z dnia 4 kwietnia 2004 r. (k. 21-23; k. 24-33).

Ponieważ (...) Sp. zoo w dalszym ciągu nie regulowała swoich należności wobec (...) Sp. zoo jej dług narastał i na dzień 21 maja 2004 r. łączna kwota zadłużenia (...) Sp. zoo na rzecz w/w spółki wyniosła 512.339.80 zł. W dniu 15 kwietnia 2004 r. Komornik Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy Rewiru VI dokonał zabezpieczenia przysługujących (...) Sp. zoo roszczeń wynikających z nakazu zapłaty wydanego w sprawie sygn. akt XX GNc 1841/03 poprzez zajęcie ruchomości dłużnika znajdujących się w wynajmowanym przez niego lokalu przy (...) w W. (k. 60 T. I).

Zaistniałą sytuację oskarżone próbowały rozwiązać zawierając w imieniu (...) Sp. zoo z (...) Sp. zoo umowę ugody z dnia 21 maja 2004 r. W umowie tej (...) Sp (...) potwierdziła, iż jest dłużnikiem (...) Sp zoo w kwocie 339.187,02 zł (kwota główna) wraz z należnościami ubocznymi tj. odsetkami ustawowymi, kosztami procesu w kwocie 4.654,80 zł i kosztami adwokackimi w kwocie 7.200 zł., która to wierzytelność wynika z zawartej w dniu 03-12-2002 r. umowy najmu powierzchni handlowych za okres do dnia 31-12-2003 r. Strony potwierdziły też, że zadłużenie czynszowe (...) za okres od dnia 01-01-2004 r. do dnia zawarcia ugody wynosiło 149.097,98 zł. wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 35.555,08 zł., a łączna kwota zadłużenia (...) wobec (...) Sp. zoo wynosiła 512.339,80 zł. Zgodnie z zawartą ugodą dług ten miał zostać zapłacony w trzech ratach do dnia 15 sierpnia 2004 r. B. K. (1) i A. C. (1) poręczyły wykonanie tej umowy swymi osobistymi majątkami. W negocjacjach dotyczących zawarcia tej ugody po stronie spółki (...) uczestniczył oprócz oskarżonych także A. P. (1). Informował on przedstawicieli (...) Sp. zoo o sytuacji finansowej dłużnika oraz o podjętych przez (...) Sp. zoo działaniach w celu pozyskania kredytu bankowego, zapewniając jednocześnie wierzyciela, iż po udzieleniu kredytu zobowiązanie wobec (...) zostanie uregulowane (k. 59-62 T. I, wyjaśnienia B. K. i A. C., zeznania M. F. i G. D.).

W dniu 24 maja 2004 r. wykonując zawartą ugodę „(...),” tytułem zapłaty pierwszej raty należności przelała na rachunek (...) kwotę 200.000 zł. Ponieważ (...) nie miała wówczas własnych środków na zapłatę tej raty, pieniądze spółce pożyczyła B. K. (1) (k.63, wyjaśnienia B. K. i A. C., zeznania J. D. (1)).

W dniu 5 lipca 2004 r. B. K. (1) i A. C. (1) działając w imieniu (...) Sp. zoo zwróciły się do (...) Sp. zoo z prośbą o wydłużenie terminu płatności kolejnej raty zadłużenia, która zgodnie z umową ugody z dnia 21 maja 2004 r. przypadała na dzień 30 czerwca 2004 r. i wynosiła 156.169,90 zł. W piśmie tym oskarżone podniosły, iż opóźnienie w zapłacie kolejnej raty spowodowane jest przedłużającymi się procedurami bankowymi związanymi z uzyskaniem przez spółkę kredytu, jak również powołały się na zapewnienie firmy konsultingowej wynajętej do pozyskania dla spółki środków finansowych, o rychłej finalizacji podjętych działań związanych z pozyskaniem kredytu (k. 59-62, k. 142).

(...) Sp. zoo nie był jedynym podmiotem wobec którego (...) Sp. zoo nie regulowała w tym czasie swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Wierzycielami spółki (...) byli również:

-G. S. - prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P., któremu (...) winna była kwotę 10.980 zł. objętą nakazem zapłaty z dnia 31 sierpnia 2004 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia XII Wydział Gospodarczy sygn. XII GNc 2481/04;

(...) Sp. zoo, której (...) winna była kwotę 26.132,40 zł. objętą nakazem zapłaty z dnia 16 września 2004 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy Wydział XIV Gospodarczy, sygn. akt XIV GNc 4897/04, na podstawie którego Komornik Sądowy Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia wszczął postępowanie egzekucyjne, sygn. IV KM (...);

- (...) Sp. jawna, której (...) winna była kwotę 1.557,52 zł. objęta nakazem zapłaty z dnia 25 października 2004 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Będzinie Wydział VI Gospodarczy sygn. akt VI GNc 2725/04, na podstawie którego Komornik Sądowy Rewiru IV przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Śródmieścia wszczął postępowanie egzekucyjne, sygn. IV KM (...);

- (...) Sp. zoo, której (...) winna byłą kwotę 4.766,78 zł. objętą nakazem zapłaty z dnia 22 listopada 2002 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy XIV Wydział Gospodarczy, sygn. akt XIV GNc 6102/04 (k. 117v-118v T. III);

(...), której „(...)’ winna była winna około 70.000 zł. (zeznania J. D.).

Ponieważ (...) Sp. zoo nie wywiązała się z ugody z dnia 21 maja 2004 r. zawartej z (...) Sp. zoo, właściciel lokalu w dniu 22 października 2004 r. wypowiedział spółce (...) umowę najmu (k. 273). W związku z tym w dniu 29 listopada 2004 r. B. K. (1) złożyła do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych wniosek o ogłoszenie upadłości spółki. W przedmiotowym wniosku oskarżona podała, iż w pierwszych dniach listopada 2004 r. spółka trwale zaprzestała spłaty swoich zobowiązań (k. 273 T. II, k. 2-5 T. III).

Pod koniec 2003 r. (...) Sp. zoo zaczęła współpracować z firmami J. S. tj. z (...) Sp. zoo oraz (...) Sp. zoo. Współpraca ta polegała na tym, iż (...) Sp. zoo sprzedawała firmom J. S. bazy danych swoich klientów, których spółki (...) i (...) pozyskiwały następnie jako klientów jednego z deweloperów, z którym miały zawartą umowę. Za świadczone usługi na rzecz w/w firm, (...) Sp. zoo wystawiła następujące faktury:

1)fakturę z dnia 8 grudnia 2003 r. nr (...), która obciążyła (...) Sp. zoo kwotą 66.612 zł. za konsultacje w zakresie sposobu pozyskania klientów;

2)fakturę z dnia 11 grudnia 2003 r. nr (...), którą obciążyła (...) Sp. zoo kwotą 427.000 zł. za usługę konsultingową;

3)fakturę z dnia 18 grudnia 2003 r. nr (...), która obciążyła (...) Sp. zoo kwotą 63.440 zł. za konsultacje w zakresie działań marketingowych;

4)fakturę z dnia 29 grudnia 2003 r. nr (...), która obciążyła (...) Sp. zoo kwotą 345.748 zł. za usługę konsultingową.

Wszystkie w/w faktury podpisały w imieniu spółki (...) oskarżone B. K. i A. C.. Termin płatności faktur wynosił od 7 do 14 dni, a płatność miała zostać dokonana przelewem. W imieniu spółek (...) i (...) odbioru faktur dokonywał J. S. (1) (k. 169, k. 168, k. 170, k. 171, k. 351).

Faktura nr (...) z dnia 8 grudnia 2003 r. została przez (...) Sp. zoo zapłacona w terminie, tj. do dnia 22 grudnia 2003 r., gotówką, w trzech ratach. Pierwsza rata w kwocie 20.000 zł zapłacona została w dniu 17 grudnia 2003 r., druga w kwocie 20.000 zł. zapłacona w dniu 19 grudnia 2003 r., a trzecia w kwocie 16.612 zł. zapłacona w dniu 22 grudnia 2003 r. Pieniądze za każdym razem przekazywał J. S. (1), zaś odbiór wszystkich rat pokwitowała A. C. (1).

Faktura nr (...) z dnia 11 grudnia 2003 r. została przez (...) Sp. zoo zapłacona w całości do dnia 30 grudnia 2003 r., w piętnastu ratach. Dwie pierwsze raty, każda po 30.000 zł., zapłacone zostały gotówką w dniach 12 i 15 grudnia 2003 r., a odbiór tych pieniędzy pokwitowała A. C. (1). Pozostałe płatności wynikające z faktury nr (...) zostały dokonane:

-w dniu 15-12-2003 r. kwotę 79.000 zł. (przelewem bankowym);

-w dniu 16-12-2003 r. kwotę 5.000 zł. (przelewem bankowym);

-w dniu 17-12-2003 r. na kwotę 30.000 zł. (gotówką);

-w dniu 17-12-2003 r. na kwotę 30.000 zł. (przelewem bankowym);

- -w dniu 18-12-2003 r. na kwotę 25.000 zł. przyjęła C. (gotówką);

-w dniu 19-12-2003 r. na kwotę 25.000 zł. (gotówką)

-w dniu 22-12-2003 r. kwotę 50.000 zł. (przelewem bankowym) ;

-w dniu 22-12-2003 r. na kwotę 25.000 zł. (gotówką);

-w dniu 29-12-2003 r. na kwotę 25.000 zł. (gotówką);

-w dniu 29-12-2003 r. na kwotę 50.000 zł. (przelewem bankowym);

-w dniu 30-12-2003 r. na kwotę 23.000 zł. (gotówką). Dokonując zapłaty gotówką za w/w fakturę J. S. (1) wystawiał dokument księgowy KW, na którym A. C. (1) kwitowała odbiór poszczególnych kwot (k. 1996-2009).

Faktura nr (...) z dnia 18 grudnia 2003 r. została przez (...) Sp. zoo zapłacona w całości, gotówką, do dnia 12 stycznia 2004 r., w trzech ratach. Zapłata pierwszej raty w kwocie 30.000 zł nastąpiła w dniu 7 stycznia 2004 r.; drugiej – w kwocie 20.000 zł., w dniu 8 stycznia 2004 r.; trzeciej - w kwocie 14.400 zł., w dniu 12 stycznia 2004 r. Dokonując zapłaty poszczególnych rat, J. S. (1) wystawiał dokumenty księgowe KW, na których A. C. (1) kwitowała odbiór pieniędzy (k. 1455-1456).

Należność wynikająca z faktury nr (...) z dnia 29 grudnia 2003 r. została przez (...) Sp. zoo zapłacona w całości w terminie do dnia 12 lutego 2004 r. w trzynastu ratach, gotówką. Dokonując zapłaty poszczególnych rat, J. S. (1) wystawiał dokumenty księgowe KW, na których A. C. (1) kwitowała odbiór pieniędzy (k. 1835-1850).

Zapłata gotówką należności wynikających z faktur nr (...) odbywała się w obecności B. K. (1), w siedzibie spółki (...) dokąd J. S. (1) przywoził pieniądze. Uiszczone przez J. S. (1) gotówką należności wynikające z w/w faktur nigdy nie zostały zaksięgowane w spółce (...) poprzez wystawienie stosownego dokumentu KP i nigdy do kasy tej spółki nie wpłynęły (dowód: zeznania świadków J. D. i B. K.).

W dniu 29 grudnia 2003 r. (...) Sp. zoo wystawiła fakturę nr (...) obciążając (...) kwotą 36.600 zł. za rzekomo wykonaną usługę doradczą. W rzeczywistości jednak (...) Sp. zoo nie wykonała żadnej usługi na rzecz (...). Zatem faktura ta dokumentowała nieistniejące zdarzenie gospodarcze. Powyższą fakturę jako osoby uprawnione do jej wystawienia podpisały B. K. (1) i A. C. (1) (k. 376 T. III). Mając świadomość fikcyjności wystawionej faktury B. K. (1) już w dniu 3 stycznia 2004 r. wydała polecenie wystawienia faktury korygującej. Jako powód wystawienia faktury korygującej podała ona, iż faktura nr (...) została mylnie wystawiona i nigdy nie została przyjęta przez odbiorcę. W piśmie tym B. K. (1) zwróciła się o dokonanie korekty pod datą 31 grudnia 2004 r. (k. 174).

W dniu 31 grudnia 2004 r. (...) Sp. zoo wystawiła fakturę korygującą nr (...) do faktury nr (...), obciążając (...) w J. kwotą 0 zł. Fakturę korygująca podpisała B. K. (1) (k. 174).

W dniu 12 maja 2004 r. (...) Sp. zoo wystawiła fakturę nr (...) obciążając nieistniejący podmiot – (...) Sp. zoo obowiązkiem zapłaty kwoty 97.600 zł. z tytułu konsultacji w zakresie działań marketingowych. Fakturę tę podpisały B. K. (1) i A. C. (1). Faktura ta również dokumentowała nieistniejące zdarzenie gospodarcze, gdyż (...) Sp. zoo nie świadczyła żadnej usługi na rzecz podmiotu wskazanego w treści wymienionej faktury jako jej odbiorca.

W dniu 3 stycznia 2005 r. (...) Sp. zoo wystawiła fakturę korygującą nr (...) do faktury nr (...) obciążając (...) Sp. zoo kwotą 0 zł. Fakturę korygującą podpisała B. K. (1) (k. 155).

W sprawozdaniu finansowym za rok 2003 – w bilansie i rachunku wyników w pozycji należności krótkoterminowe (...) Sp. zoo wykazała kwotę należności 987.478,81 zł., która nie przedstawiała stanu rzeczywistego ponieważ obejmowała nieistniejącą kwotę należności 939.400 zł. wynikającą z faktur nr (...) wystawionych na rzecz (...) Sp. zoo i (...) Sp. zoo (które to należności zostały zapłacone) oraz wynikająca z faktury nr (...) wystawionej na rzecz (...) (która dokumentowała nieistniejące zdarzenie gospodarcze). Powyższe sprawozdanie finansowe sporządzone zostało przez doradcę podatkowego B. K. (4) do dnia 30 marca 2004 r. i podpisane przez B. K. (1) i A. C. (1). Uchwałą Zgromadzenia Wspólników (...) Sp. zoo z dnia 21 czerwca 2004 r. zatwierdzono bilans, rachunek zysków i strat oraz sprawozdanie Zarządu z działalności za rok 2003 (k. 2067-2091).

Występując w dniu 29 listopada 2004 r. do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych z wnioskiem o ogłoszenie upadłości spółki (...) dołączyła do niego m.in. bilans (...) Sp. zoo na dzień 31 października 2004 r., w którym w pozycji należności krótkoterminowe wskazano kwotę należności 1.427.796,66 zł. (k.277-278). Sporządzając bilans na dzień 31 grudnia 2004 r. B. K. (1) wykazała w nim w pozycji należności krótkoterminowe 1.275.871,25 zł. (k. 974-976). Kwota wykazanych należności krótkoterminowych nie odzwierciedlała rzeczywistego stanu rzeczy ponieważ obejmowała należności nieistniejące wynikające z zapłaconych faktur nr (...) wystawionych przez spółkę (...) na rzecz spółek (...) oraz „(...).”

Po wypowiedzeniu w dniu 22 października 2004 r. przez (...) Sp. zoo spółce (...) umowy najmu powierzchni handlowej przy (...) w W. i zajęciu znajdującego się tam towaru należącego do spółki (...), B. K. (1) uznała, iż spółka nie jest w stanie dłużej prowadzić działalności gospodarczej i podjęła decyzję o wystąpieniu do Sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości spółki. W związku z tym w dniu 29 listopada 2004 r. B. K. (1) złożyła do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych wniosek o ogłoszenie upadłości spółki. Występując w dniu 29 listopada 2004 r. do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych z wnioskiem o ogłoszenie upadłości spółki (...) podała w nim nieprawdziwe informacje o należnych (...) Sp. zoo wierzytelnościach od:

- (...) Sp. zoo w kwocie 180.000 zł. która to wierzytelność miała wynikać z faktury nr (...). Należność ta została przez spółkę (...) zapłacona w całości do dnia 30 grudnia 2003 r.;

- (...) Sp. zoo w kwocie 97.600 zł., która to wierzytelność miała wynikać z faktury nr (...), a która to wierzytelność nigdy nie istniała;

- (...) Sp. zoo w kwocie 475.800 zł., która to wierzytelność miała wynikać z faktury nr (...) (zapłaconej w całości do dnia 12 lutego 2004 r.) oraz z faktury nr (...) (zapłaconej w całości do dnia 22 grudnia 2003 r.);

-(...) w kwocie 36.600 zł., która to wierzytelność miała wynikać z faktury nr (...) dokumentującej nieistniejące zdarzenie gospodarcze.

Postanowieniem z dnia 6 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy XVII Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych ogłosił upadłość spółki (...) Sp. zoo określając, iż postępowanie obejmować będzie likwidację majątku dłużnika. Syndykiem masy upadłości wyznaczona została E. T. (k. 2-5 T. III).

W spisie inwentarza sporządzonym przez syndyka masy upadłości na dzień otwarcia postępowania upadłościowego wartość majątku „(...)’ Sp. zoo oszacowano na kwotę 876.850 zł. (wartość księgowa – 1.455.763,96 zł.). Największą pozycją w majątku spółki były jej wierzytelności oszacowane na kwotę 876.850 zł. (wartość księgowa – 1.236.830,61 zł. – k. 57-58 T. III). Ruchomości (...) Sp. zoo zostały wycenione na kwotę 32.706 zł., artykuły odzieżowe na kwotę 22.548 zł. zaś obuwie i galanteria skórzana na kwotę 2.822 zł. (k. 64-75 T. III).

Syndyk masy upadłości (...) Sp. zoo w dniu 1 lutego 2005 r. wezwał (...) (do zapłaty kwoty 36.600 zł. wynikającej z faktury nr (...)), (...) Sp. zoo (do zapłaty kwoty 180.000 zł wynikającej z faktury nr (...)), (...) Sp. zoo (do zapłaty kwoty 475.800 zł. wynikającej z faktur (...)) oraz (...) Sp. zoo (do zapłaty kwoty 97.600 zł. wynikającej z faktury nr (...) - k. 175, k. 176, k. 177, k. 159).

Pismem z dnia 6 stycznia 2005 r. A. W. odpowiedział na powyższe wezwanie do zapłaty informując syndyka, że (...) nie posiada faktury nr (...), jak również, że nie zlecał spółce (...) żadnych usług, czy dostawy towaru na podstawie której mogłaby zostać wystawiona taka faktura (k. 161). Z kolei z odpowiedzi nadesłanej na pismo skierowane do spółki (...) wynikało, iż pod wskazanym adresem mieści się (...), natomiast nigdy nie działała tam (...) Sp. zoo (k. 164).

Następnie syndyk wystąpił z pozwem przeciwko spółkom (...) oraz (...) o zapłatę w/w kwot (k. 1234-1237 i k. 1379-1382).

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 26 lutego 2007 r. sygn. akt XVI GC 474/06 oddalił powództwo syndyka masy upadłości (...) Sp. zoo przeciwko (...) Sp. zoo o zapłatę kwoty 180.000 zł. (k. 1344). Powództwo wytoczone przeciwko (...) Sp. zoo o zapłatę kwoty 475.800 zł. zostało również oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 października 2007 r. wydanym w sprawie sygn. akt XXGC 797/05 (k. 1521).

Syndyk masy upadłości (...) Sp. zoo na podstawie umowy z dnia 4 maja 2007 r. sprzedał należące do (...) Sp. zoo wierzytelności należne m.in. od (...) Sp. zoo wynikające z faktur nr (...) w kwocie nominalnej 475.800 zł. za kwotę łączną 502 zł. (k. 775-777).

Postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2008 r. Sąd stwierdził zakończenie postępowania upadłościowego (...) Sp. zoo (k. 744).

Przedstawiony powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień oskarżonej B. K. (1) (k. 1772-1782, k. 1866-1869, k. 1982, k. 2094-2095);

-pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień oskarżonej A. C. (1) (k. 1782-1788, k. 1869-1870, k. 1876, k. 1983, k. 2095-2096);

-zeznań świadka B. K. (4) ( k. 1871-1873, k. 710-714);

-zeznań świadka J. D. (1) (k. 1873-1876, k. 715-719);

-pozytywnie zweryfikowanej części zeznań świadka J. S. (1) (k. 1928-1936, k. 327-328, k. 337-341);

-zeznań świadka A. K. (2) (k. 2094, k. 1852-1853);

-pozytywnie zweryfikowanej części zeznań świadka A. P. (1) (k. 1970-1977, k. 128-133);

-zeznań świadka H. C. (1) (k. 2050-2054, k. 115-117);

-zeznań świadka A. W. (k. 1977-1979, k. 334-335);

-zeznań świadka M. F. (2) (k. 1936-1937, k. 139-140);

-zeznań świadka G. D. (2) (k. 1980-1981, k. 113-114);

-zeznań świadka E. T. (k. 1937-1940, k. 147-149, k. 267-268, k. 704-707, k. 724-729);

-zeznań świadka D. D. (1) (k. 2044-2048, k. 785-789);

-zeznań świadka Z. J. (1) (k. 2048-2050, k. 188-190);

-zeznań świadka J. C. (k. 2061v, k. 677-681 oraz akta sprawy III K 414/06 Sądu Rejonowego w Częstochowie k. 559v-560);

-zeznań świadka I. K. (k. 2071, k. 377-378);

-pozytywnie zweryfikowanej części opinii biegłej z zakresu ekonomii, finansów i systemu podatkowego (k. 1789-1793) oraz dowodów zaliczonych w poczet materiału dowodowego i uznanych za ujawnione na rozprawie głównej (k. 2062v-2064, k. 2071-2073).

Oskarżone B. K. (1) i A. C. (1) nie przyznały się do popełnienia zarzucanych im czynów.

Wyjaśnienia oskarżonych B. K. (1) i A. C. (1) potwierdzają, iż w 2002 r. zawiązały one spółkę (...) Sp. zoo, w której każda z nich posiadała po 50% udziałów i którą wspólnie reprezentowały jako członkowie zarządu. Zgodnie również obie oskarżone wyjaśniły, iż przedmiotem działalności spółki był handel damską odzieżą, a działalność spółka prowadziła na wynajętej od (...) Sp. zoo powierzchni handlowej przy (...) w W.. Zbieżne ze sobą wyjaśnienia oskarżonych w omawianym zakresie znajdują również potwierdzenie w pozostałych dowodach tj. odpisie z rejestru przedsiębiorców (k. 34-40), zeznaniach świadków G. D. (2) i M. F. (2).

Obie oskarżone zgodnie także wyjaśniły, iż od początku swego istnienia spółka (...) miała problemy z płynnością finansową i w związku z tym starały się o pozyskanie kredytu bankowego na działalność spółki. Jednocześnie jak wynika z wyjaśnień B. K. powyższe starania podjęte przez nią i jej wspólniczkę okazały się bezskuteczne, gdyż potencjalni kredytodawcy wymagali przynajmniej dwuletniej działalności na rynku. B. K. i A. C. zgodnie wyjaśniły, iż w pierwszym okresie funkcjonowania spółki (...) jej działalność była finansowana z udzielonych spółce przez B. K. (1) pożyczek na łączną kwotę 800.000 zł. Z powyższymi wyjaśnieniami logicznie korespondują podane przez B. K. okoliczności, iż pieniądze z pożyczki udzielonej (...) przeznaczone zostały na częściową zapłatę za pierwszą dostawę odzieży, uiszczenie należności celnych i kampanię reklamową. Nota bene wyjaśnienia obu oskarżonych potwierdzają, iż (...) Sp. zoo w 2003 r. miała dług wobec (...) , co było przyczyną wystawiania przez obie oskarżone weksli na rzecz J. S. (1), który podawał się za przedstawiciela tej agencji. Podane przez oskarżone okoliczności dotyczące pożyczek udzielonych przez B. K. spółce (...) znajdują potwierdzenie w treści umów tych pożyczek (k. 15-16, k. 17-18).

Nie ulega wątpliwości w świetle zbieżnych w tym zakresie wyjaśnień obu oskarżonych, iż podwyższenie kapitału zakładowego spółki (...), które postanowione zostało uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 27 kwietnia 2004 r. nastąpiło poprzez przeniesienie na spółkę wierzytelności w kwocie 800.000 zł. przysługujących obu oskarżonym. Wspomnieć też należy, iż jak wynika z treści umowy przelewu wierzytelności z dnia 4 kwietnia 2004 r. B. K. (1) przeniosła na A. C. (1) wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki z dnia 30 stycznia 2003 r. do wysokości 400.000 zł. (k. 19-20, k. 24-33). Zatem w czasie podjęcia uchwały z dnia 27 kwietnia 2004 r. o podwyższeniu kapitału zakładowego, każda z oskarżonych posiadała wobec spółki wierzytelności w kwocie 400.000 zł.

Zgodne są wyjaśnienia obu oskarżonych, co do faktu nawiązania współpracy pomiędzy spółką (...), a firmą (...) oraz A. P. (1) w celu uzyskania kredytu bankowego dla spółki (...).” Jednocześnie fakt nawiązania takiej współpracy potwierdzają dokumenty w postaci pełnomocnictw (k. 8-9) i umowy z dnia 21 lipca 2004 r. (k. 10-13) oraz zeznania świadków H. C. (1) i A. P. (1). Jednocześnie z wyjaśnień oskarżonych wynika, iż nabycie przez (...) Sp. zoo udziałów w (...) Sp. zoo było częścią strategii pozyskania kredytu bankowego. Spółka (...) była bowiem właścicielem atrakcyjnej nieruchomości, która mogła stanowić zabezpieczenie przedmiotowego kredytu. Powyższe wyjaśnienia logicznie korespondują z dokonaną przez rzeczoznawcę majątkowego wyceną przedmiotowej nieruchomości położonej w C. przy (...), której wartość według stanu techniczno-użytkowego i prawnego na dzień 18 maja 2004 r. określono na kwotę 1.029.000 zł. (przy istnieniu prawa użytkowania do listopada 2022 r.) oraz na kwotę 10.880.000 zł. (przy wygaszeniu prawa użytkowania – k. 183 T. III).

Z wyjaśnień B. K. i A. C. wynika, iż w momencie zawierania umowy kupna 100% udziałów w (...) Sp. zoo z siedzibą w C. miały one świadomość stanu zadłużenia tej spółki. Nota bene długi (...) Sp. zoo, których spłata została zabezpieczona wpisem do hipoteki należącej do niej nieruchomości przy (...) zostały szczegółowo wymienione w § 5 pkt 3 umowy sprzedaży udziałów z dnia 29 kwietnia 2004 r. (k. 41-44). Nie budzą też wątpliwości w świetle treści powyższej umowy, wyjaśnienia oskarżonych co do faktu, iż (...) Sp. zoo nabyła 100% w spółce (...) za symboliczną złotówkę.

W świetle przedstawionych okoliczności dotyczących stanu zadłużenia spółki (...) w momencie zawierania umowy z dnia 29 kwietnia 2004 r. na wiarę zasługują wyjaśnienia B. K., która podała, iż koszt opracowania operatu szacunkowego dla nieruchomości będącej własnością (...), w kwocie 4.800 – 5.000 zł., pokryła spółka (...).” Podanym przez B. K. faktom nie przeczą wyjaśnienia A. C. (1), która wprawdzie nie pamiętała kto zapłacił za wykonanie operatu szacunkowego dla powyższej nieruchomości (spekulowała, że zapłaty tej mogła dokonać B. K.) ale potwierdziła, że operat ten został opracowany na zlecenie spółki (...).” Oskarżona podobnie określiła też koszt sporządzenia przedmiotowego operatu na kwotę około 5.000 zł.

Zbieżne ze sobą oraz logiczne są wyjaśnienia obu oskarżonych, co do faktu, iż w związku z nabyciem udziałów w spółce (...) podjęto próby restrukturyzacji zadłużenia tej spółki i w tym celu podjęto negocjacje z niektórymi wierzycielami spółki, których wierzytelności zabezpieczone były hipoteką na nieruchomości należącej do (...) Oczywistym jest bowiem, że jeśli nieruchomość położona przy (...) w C. miała być zabezpieczeniem udzielonego spółce (...) kredytu, a tym samym stanowić skuteczny argument przekonujący potencjalnego kredytodawcę do udzielenia tego wsparcia finansowego, to hipoteka ta musiała zostać przynajmniej częściowo zwolniona. Podane w wyjaśnieniach oskarżonych okoliczności dotyczące podjętych prób restrukturyzacji zadłużenia (...) znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach w tym w treści umowy przelewu wierzytelności z dnia 27-05-2004 r. zawartej pomiędzy Bankiem (...) w J. i (...) Sp zoo., na podstawie której bank z posiadanej wierzytelności wobec (...) Sp. zoo w kwocie głównej 870.000 zł. oraz odsetek i kosztów procesu przelał na rzecz (...) wierzytelność w kwocie 150.000 zł., z tytułu należności głównej oraz część należnych odsetek. Za przelaną wierzytelność natomiast (...) zobowiązała się zapłacić kwotę 150.000 zł. Powyższa wierzytelność banku wobec (...) zabezpieczona była hipoteką przymusową ustanowioną na nieruchomości przy ul. (...). Jednocześnie po zapłacie drugiej raty umówionej ceny wierzytelności, co miało nastąpić do dnia 29 czerwca 2004 r., bank zobowiązał się złożyć wniosek o wykreślenie powyższej hipoteki (k. 47-48). W świetle przedstawionych powyżej okoliczności oraz dowodu wpłaty KP (k. 49) nie budzą wątpliwości wyjaśnienia B. K. (1), która potwierdziła, że 27 maja 2004 r. (...) zapłaciła gotówką na rzecz Banku (...) w J. kwotę 50.000 zł. tytułem pierwszej raty wynikającej umowy cesji. Również zeznania świadków A. P. (1) i H. C. (1) potwierdzają fakt podjęcia prób restrukturyzacji zadłużenia (...) Sp. zoo.

Nie budzą wątpliwości wyjaśnienia oskarżonych, co do faktu zawarcia ze spółką (...) Sp. zoo ugody dotyczącej spłaty zadłużenia wynikającego z umowy najmu powierzchni handlowej przy (...) w W.. Obie oskarżone potwierdziły w swoich wyjaśnieniach fakt zawarcia takiej ugody oraz zapłaty na rzecz (...) kwoty 200.000 zł tytułem pierwszej raty należności, które (...) Sp. zoo winna była spółce (...).” Jednocześnie obie oskarżone zgodnie podały, iż kwota 200.000 zł. zapłacona wówczas spółce (...) wyłożona została przez B. K. (1) z jej osobistego majątku. Z kolei wyjaśnienia B. K., w których podała ona, iż konieczność zawarcia powyższej ugody i zapłaty pierwszej uzgodnionej raty na rzecz (...) Sp. zoo wynikała z dokonanej przez komornika sądowego zajęcia ruchomości (...) znajdują potwierdzenie w treści ugody oraz zeznaniach świadków D. i F..

Zbieżne ze sobą są wyjaśnienia obu oskarżonych, co do faktu zamknięcia sklepu prowadzonego przez spółkę (...) przy (...) w W. w październiku 2004 r. w związku z niezapłaceniem kolejnych rat określonych ugodą zawartą z (...) Sp. zoo. Wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie znajdują też potwierdzenie w zeznaniach świadków M. F. (2) i G. D. (2).

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności wyjaśnieniom oskarżonych B. K. (1) i A. C. (1) we wskazanym wyżej zakresie Sąd dał wiarę.

Odnośnie faktur nr (...) oraz faktury nr (...) oskarżone B. K. (1) i A. C. (1) potwierdziły, iż na przedmiotowych fakturach znajdują się ich podpisy w miejscu wystawcy faktury. A. C. (1) w swoich wyjaśnieniach potwierdziła, że usługi doradcze i konsultingowe świadczone na rzecz spółek (...) i (...) polegały na pośrednictwie pomiędzy tymi firmami, a klientami spółki (...).” Oskarżona A. C. wyjaśniła też, że świadczeniem tego rodzaju usług na rzecz spółek J. S. zajmowała się zarówno ona, jak i B. K.. Z kolei oskarżona B. K. potwierdziła fakt świadczenia przez spółkę (...) usług konsultingowych na rzecz spółek (...) i (...), jednak zaprzeczyła aby ona osobiście świadczyła tego rodzaju usługi.

Ponieważ wyjaśnienia oskarżonej A. C. (1) w omawianym zakresie znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka J. S. (1), który podał, iż usługi polegające na przekazaniu bazy klientów spółki (...) świadczyły obie oskarżone, wyjaśnienia A. C. (1) w tym zakresie Sąd uznał za wiarygodne, negatywnie weryfikując wyjaśnienia B. K..

Odmiennie natomiast A. C. (1) wyjaśniła odnośnie usług świadczonych na rzecz (...) w J. oraz (...) Sp. zoo, kategorycznie zaprzeczając aby zajmowała się ona świadczeniem jakichkolwiek usług na rzecz tych firm. Wyjaśniła ona także, iż nie wie w jaki sposób doszło do wystawienia przez (...) Sp. zoo faktur na rzecz tych firm. Z kolei B. K. (1) w swych wyjaśnieniach podała, że określoną fakturą nr (...) usługę na rzecz spółki (...) świadczyła A. C. (1) i ta oskarżona przekazała jej dane tejże spółki niezbędne do wystawienia w/w faktury. B. K. natomiast jak wynika z jej wyjaśnień nie była pewna, czy współoskarżona świadczyła usługę na rzecz firmy (...).” Kategorycznie natomiast zeznała, iż J. S. (1) przekazał jej i współoskarżonej wszystkie dane niezbędne do wystawienia faktury dla firmy (...), zapewniając je jednocześnie, iż firma ta należy do niego.

Wyjaśnieniom A. C. (1) i B. K. (1) we wskazanym powyżej zakresie Sąd nie dał wiary. Po pierwsze bowiem oczywistym jest w świetle informacji uzyskanej z KRS, iż (...) Sp. zoo nigdy nie istniała (k. 157). Zatem żadna z oskarżonych nie mogła świadczyć jakiejkolwiek usługi na rzecz nieistniejącego podmiotu gospodarczego. Nie ulega również wątpliwości w świetle zeznań świadka A. W., iż spółka (...) nie świadczyła żadnej usługi na rzecz prowadzonej przez niego firmy (...).” Nielogiczne są wyjaśnienia B. K. w tej części, w której podała ona, iż to A. C. przekazała jej dane spółki (...), zaś J. S. (1) podał dane (...).” Zważyć bowiem należy, iż okłamanie B. K. przez w/w osoby, co do faktu wykonania usług na rzecz tych podmiotów gospodarczych z jednoczesnym przekazaniem jej informacji niezbędnych do wystawienia faktur obciążających te podmioty obowiązkiem zapłaty za niewykonane usługi, było kłamstwem nadzwyczaj łatwym do wykrycia choćby poprzez podjęcie próby telefonicznego skontaktowania się z którymkolwiek z tych rzekomych usługobiorców. Znamienne jest również i to, że nie wzbudził żadnych podejrzeń B. K. (1) fakt niepodpisania przez J. S. (1) odbioru faktury nr (...) wystawionej dla firmy (...), mimo iż jak podała oskarżona, kwitował on przyjęcie faktur wystawionych na rzecz spółek (...) oraz (...), których był udziałowcem. Pamiętać przy tym należy, iż oskarżona w swych wyjaśnieniach podała, że J. S. zapewniał ją, że jest właścicielem firmy (...).” Zważyć też należy, iż termin płatności każdej z faktur, którymi obciążono (...) oraz (...) Sp. zoo wynosił odpowiednio 14dni i 60 dni, a brak płatności tych faktur w terminie nie zainteresował żadnej z oskarżonych i to mimo niskiego poziomu płynności (...) spółki (...) i związanej z tym niemożności regulowania wszystkich jej zobowiązań. Zdaniem Sądu świadczy to o tym, iż oskarżone wiedziały, że należności na które powyższe faktury opiewały są fikcyjne.

Oskarżone odmiennie wyjaśniały odnośnie zapłaty za faktury nr (...). A. C. (1) podała mianowicie, iż zarówno ona, jak i B. K. (1) odbierały od J. S. (1) pieniądze tytułem zapłaty za w/w faktury, a odbiór pieniędzy kwitowały obie na wystawianych przez spółki J. S. dokumentach księgowych KW. Po okazaniu dokumentów KW potwierdzających odbiór pieniędzy tytułem zapłaty za faktury nr (...) A. C. (1) nie potrafiła wytłumaczyć dlaczego na tych dokumentach widnieje wyłącznie jej podpis. Kategorycznie natomiast A. C. (1) wyjaśniła, że zapłatę za w/w faktury przyjmowała od J. S. (1) w obecności B. K. (1). Oskarżona wyjaśniła również, że odebrane od J. S. (1) pieniądze przekazywała następnie B. K. (1) nie żądając od niej pokwitowania. Wyjaśnienia A. C. (1) potwierdził świadek J. S. (1) . Zeznał on, iż dokonywaną przez niego zapłatę gotówką za świadczone przez (...) Sp. zoo usługi na rzecz spółek (...) i (...) odbierała B. K. (1), zaś odbiór pieniędzy kwitowała A. C. (1). J. S. podał też świadkami przekazywania przez niego pieniędzy byli D. D. (1) i A. K. (2). Nie potwierdziła tych faktów w swoich zeznaniach świadek D. D. (1) podając, iż nie pamięta aby kiedykolwiek zetknęła się z takimi podmiotami gospodarczymi jak. (...) Sp. zoo oraz (...) Sp. zoo. Z kolei A. K. (2) przesłuchiwany w charakterze świadka w sprawie sygn. akt XXGC 797/05 Sądu Okręgowego w Warszawie zeznał, iż dwukrotnie był świadkiem przekazywania pieniędzy przez J. S. (1), B. K. (1) i A. C. (1). Otrzymane wówczas pieniądze przeliczały obie oskarżone, odbierała je B. K. (1), a odbiór pieniędzy kwitowała A. C. (1). Z zeznań świadka nie wynika aby w czasie, gdy był on obecny przy przekazywaniu przez J. S. (1) pieniędzy oskarżonym, obecne były przy tej czynności jeszcze inne osoby. Jednocześnie świadek zeznał, iż wiadomo mu, że J. S. (1) kilkanaście razy zawoził oskarżonym pieniądze (k. 1852-1853, k. ).

Oskarżona B. K. (1) zaprzeczyła natomiast aby miała świadomość, iż należności wynikające z faktur nr (...) wystawionych na rzecz (...) Sp. zoo i (...) Sp. zoo zostały przez J. S. (1) zapłacone gotówką. Wyjaśniła ona również, że o fakcie zapłaty należności wynikających z tych faktur gotówką dowiedziała się dopiero od syndyka masy upadłości (...) Sp. zoo – E. T..

A. C. (1) wyjaśniła, iż nie wie, czy po odbiorze gotówki będącej zapłatą za w/w faktury, pieniądze te trafiły do kasy spółki (...) i czy zostały wystawione dokumenty księgowe KP.

W ocenie Sądu tak ukształtowany materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż zapłata za usługi świadczone przez (...) Sp. zoo na rzecz (...) i (...) Sp. zoo dokonana została do rąk B. K. (1) i A. C. (1). Potwierdzają to zbieżne ze sobą, a zatem wiarygodne dowody z wyjaśnień A. C. i zeznań J. S. i A. K.. Dowody te jednocześnie podważają wiarygodność wyjaśnień oskarżonej B. K., co do braku jej świadomości dokonywania płatności gotówkowych wynikających z faktur, którymi w/w spółki obciążono. Tym co przekonuje o braku wiarygodności powyższych wyjaśnień B. K. jest również ich sprzeczność z doświadczeniem życiowym. Z wyjaśnień B. K. wynika bowiem, iż przez niemal cały 2004 r. pomimo upływu określonych w fakturach nr (...) terminów płatności, nie interesowała się ona kwestią odzyskania należnych spółce (...) pieniędzy od (...) Sp. zoo i (...) Sp. zoo i to w sytuacji, gdy z własnych środków musiała pożyczyć spółce (...) kwotę 1.000.000 zł., a spółka z powodu braku środków nie była w stanie regulować swoich podstawowych zobowiązań choćby za wynajem powierzchni handlowej, na której prowadziła działalność gospodarczą.

Za niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia A. C. (1) w tej części, w której podała ona, iż B. K. (1) również kwitowała odbiór pieniędzy przekazywanych tytułem zapłaty za w/w faktury. Podanym przez w/w okolicznościom przeczą bowiem dokumenty KW, na których odbiór pieniędzy kwitowała wyłącznie A. C. (1). Powyższym wyjaśnieniom oskarżonej przeczą także zeznania świadków J. S. oraz A. K..

Wyjaśnieniom B. K. (1) Sąd nie dał wiary w tej części, w której podała ona, iż udziały w podwyższonym kapitale zakładowym spółki (...) opłacone zostały gotówką. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej pozostają bowiem w sprzeczności z wyjaśnieniami A. C. (1) oraz opinią biegłego z zakresu księgowości. Zważyć też należy, iż powyższym swoim wyjaśnieniom zaprzeczyła sama B. K. (1) podając, iż podwyższenie kapitału zakładowego spółki nastąpiło przez przeksięgowanie udzielonych przez nią spółce pożyczek.

Obie oskarżone potwierdziły w swoich wyjaśnieniach, iż wynajęci doradcy składali zapewnienia o pozyskaniu dla spółki kredytu. B. K. podała nawet, iż wedle składanych przez H. C. i A. P. zapewnień kredyt w kwocie 6 mln. złotych miał zostać pozyskany w ciągu 4-6 tygodni.

Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom B. K. (1) w tej części, w której podała ona, iż na skutek zapewnień H. C. (1) i A. P. (1) była przekonana, iż spółka (...) uzyska kredyt bankowy i odzyska dzięki niemu płynność finansową. Powyższe wyjaśnienia są nielogiczne. Oskarżona jak bowiem podała, sama bezskutecznie starała się uzyskać dla spółki kredyt w bankach (...), (...) i (...). W tym stanie rzeczy B. K. mając świadomość bezskuteczności własnych działań, znając trudną sytuację finansową spółki i wiedząc, iż spółka stosunkowo niedługo działa na rynku, nawet na skutek najbardziej solennych zapewnień przedstawicieli wynajętej firmy konsultungowej, nie miała podstaw by uważać, iż kredyt bankowy zostanie spółce (...) na pewno udzielony. Nadto H. C. (1) i A. P. (1) jako osoby nie działające przecież w imieniu żadnego banku nie mogły składać miarodajnych zapewnień, iż kredyt zostanie spółce (...) udzielony, z czego B. K. (1) jako osoba dorosła, dysponująca doświadczeniem życiowym, uczestnicząca w obrocie gospodarczym musiała przecież zdawać sobie sprawę.

Za niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia A. C. (1), co do faktu, iż problemy finansowe (...) Sp. zoo zaczęły się w grudniu 2003 r. Wyjaśnienia oskarżonej w tej części pozostają bowiem w sprzeczności z faktem udzielania spółce przez B. K. pożyczek w 2003 r. na kwotę 800.000 zł. oraz pożyczki na zapłatę w maju 2004 r. pierwszej raty w wysokości 200.000 zł na zapłatę zaległości za wynajem powierzchni handlowej. Powyższe wyjaśnienia A. C. (1) pozostają też w sprzeczności z niebudzącym wątpliwości faktem, iż spółka (...) począwszy od kwietnia 2003 r. nie płaciła (...) Sp. zoo należności wynikających z umowy najmu powierzchni handlowej przy (...) w W..

B. K. (1) w swoich wyjaśnieniach potwierdziła, iż we wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) wskazała należności przysługujące spółce od” (...) Sp. zoo w kwocie 180.000 zł. (z tytułu faktury nr (...)); (...) Sp. zoo w kwocie 97.600 zł. (z tytułu faktury nr (...)); (...) Sp. zoo w kwocie 475.800 zł., (z tytułu faktur nr (...)); (...) w kwocie 36.600 zł. (z tytułu faktury nr (...)). Jednocześnie oskarżona wyjaśniła, iż według jej ówczesnej wiedzy w/w faktury nie były zapłacone.

Powyższe wyjaśnienia B. K. (1) Sąd uznał za wiarygodne co do faktu, iż powyższe wierzytelności wskazała ona we wniosku o ogłoszenie upadłości (...) Sp. zoo jako należne spółce. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie korespondują bowiem z zeznaniami E. T., która po objęciu funkcji syndyka masy upadłości spółki podejmowała działania zmierzające do odzyskania tych należności. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonej co do faktu, iż w momencie składania wniosku nie wiedziała ona o dokonanej wcześniej zapłacie przez J. S. (1) należności wynikających z faktur nr (...). Jak już bowiem wspomniano wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami A. C. (1) i zeznaniami J. S. (1). Z kolei podana przez B. K. okoliczność, iż w momencie składania wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) traktowała ona należność wynikającą z faktury nr (...) jako niezapłaconą pozostają w sprzeczności z treścią wystawionego przez nią pisemnego polecenia z dnia 3 stycznia 2004 r. dotyczącego wystawienia faktury korygującej fakturę nr (...), z którego wynika, że już pięć dni po wystawieniu faktury nr (...), miała ona świadomość, iż spółce (...) nic się nie należy od firmy (...) (k. 173). Wiarygodność wyjaśnień oskarżonej w omawianym zakresie podważa również fakt ich sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Trudno sobie bowiem wyobrazić aby B. K. pomimo upływu terminów płatności określonych w fakturach nr (...) oraz w fakturze nr (...) nie czyniła żadnych starań o odzyskanie przez spółkę powyższych należności, w sytuacji gdy z powodu braku środków finansowych w spółce i niemożności regulowania przez nią swoich wymagalnych zobowiązań, pożyczyła jej kwotę 1.000.000 zł.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków G. D. (2) i M. F. (2). Rzeczowo i konkretnie przedstawili oni fakty dotyczące współpracy spółki (...) ze spółką (...).” Z zeznań wymienionych świadków wynika też, że we współpracy pomiędzy w/w firmami dość szybko pojawiły się problemy z płatnościami spółki (...) za wynajem powierzchni handlowej. Problemy te jak podali świadkowie starano się rozwiązać w drodze negocjacji oraz zawarcia ugody, co jednak ostatecznie nie przyniosło spodziewanych rezultatów, gdyż spółka (...) w wykonaniu zawartej ugody z dnia 21 maja 2004 r. spłaciła jedynie część swoich zobowiązań w kwocie 200.000 zł. Świadkowie potwierdzili również, iż w trakcie prowadzonych negocjacji zarząd (...) Sp. zoo oraz A. P. (1), który w tych rozmowach uczestniczył, zapewniali o rychłym pozyskaniu finansowania dla spółki umożliwiającego jej spłatę długów. Obaj świadkowie kategorycznie też zeznali, iż A. P. (1) informował ich w trakcie negocjacji, że pozyskanie finansowanie przez spółkę (...) jest jedynie kwestią krótkiego czasu, w związku z rzekomo złożonymi w banku dokumentami. Obaj świadkowie zgodnie ocenili powyższe zapewnienia A. P. jako bezwartościowe. Świadek M. F. zeznał też, że nawet zwrócił się do B. K. (1) z prośbą aby A. P. (1) nie uczestniczył w kolejnych rozmowach. Podane przez świadków G. D. (2) oraz M. F. (2) okoliczności znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, a zwłaszcza w pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień oskarżonych, nakazie zapłaty z dnia 3 marca 2004 r. (k. 141), umowie ugody z dnia 21 maja 2004 r. (k. 59-62), dowodzie wpłaty kwoty 200.000 zł. na rzecz spółki (...) (k.63). Z tych względów zeznania wymienionych świadków Sąd zweryfikował pozytywnie i uznając je za wiarygodne i szczere, czynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków B. K. (4) i J. D. (1). Zgodnie zeznały one, iż od trzeciego kwartału 2003 r., aż do momentu zgłoszenia wniosku o upadłość spółki, prowadziły księgi rachunkowe (...) Sp. zoo. Wskazani świadkowie zgodnie również podali, iż faktury wystawione przez (...) Sp. zoo na rzecz spółek (...), (...) i (...) oraz na rzecz firmy (...) zostały im przedłożone do zaksięgowania. B. K. (4) nie pamiętała przy tym, która z oskarżonych przedłożyła im powyższe faktury podając, iż zawsze były one przekazywane wśród innych dokumentów. Z kolei J. D. (1) zeznała, iż w/w faktury wystawione były na koniec 2003 r. i zostały jej oraz B. K. przekazane wraz z całą dokumentacją księgową spółki za rok 2003, które to okoliczności logicznie korespondują z podanym przez świadków faktem, iż w momencie nawiązania współpracy ze spółką (...) musiały w pierwszej kolejności wyprowadzić zaległości w jej księgach rachunkowych. Z zeznań świadków wynika również, iż nie miały one powodu aby kwestionować wiarygodność i rzetelność przedłożonych im w/w faktur, jak również wymagalność wynikających z nich zobowiązań w momencie sporządzania wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...).” Powyższa okoliczność koresponduje z wynikającym z zeznań świadków faktem, iż żadna z nich nie wiedziała o dokonanych przez J. S. (1) zapłatach gotówkowych z tytułu tych faktur. B. K. (4) zapamiętała jedynie, że spółki J. S. na początku 2004 r. dokonywały przelewu pieniędzy na rachunek bankowy (...), a żadna z księgowych nie pamiętała aby został wystawiony dokument KP potwierdzający wpływ do kasy (...) pieniędzy z tytułu w/w faktur. Z kolei podane przez świadków okoliczności dotyczące sytuacji finansowej spółki (...) w roku 2003, który zamknęła ona niewielkim zyskiem, nieregulowanych zobowiązaniach wobec (...) Sp. zoo, finansowaniu działalności spółki przez B. K. (1) pieniędzmi pochodzącymi z jej majątku, bezskutecznymi staraniami obu oskarżonych o uzyskanie przez spółkę kredytu bankowego oraz przyczynami złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie, a w szczególności w pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień obu oskarżonych, sprawozdaniu finansowym za 2003 r. oraz treści opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów i systemu podatkowego, a także zeznaniami świadków M. F., G. D. oraz w pozytywnie zweryfikowanej części zeznań A. P..

Zeznania świadka J. S. (1) potwierdzające fakt współpracy spółek (...) i (...) polegającej na pozyskiwaniu od (...) Sp. zoo potencjalnych klientów znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach A. C. (3). Okoliczność ta nie pozostaje także w sprzeczności z wyjaśnieniami B. K. (1), która fakt współpracy z firmami J. S. potwierdziła nie precyzując jednak jej charakteru. W tym miejscu podnieść należy, iż J. S. (1) konsekwentnie zeznawał odnośnie faktu, iż powyższa współpraca polegała na pozyskiwaniu przez jego firmy klientów spółki (...).”

Odmiennie natomiast świadek zeznawał co do celu owej współpracy. Przesłuchiwany bowiem w postępowaniu przygotowawczym J. S. zeznał, iż współpraca jego firm ze spółką (...) nawiązana została w celu pozyskania klientów chętnych do zakupu towarów oferowanych przez spółkę (...) (nie precyzując o jakie towary chodzi) oraz w celu pozyskania potencjalnych reklamodawców i darczyńców dla wydawanego przez spółkę (...) pisma. Przesłuchiwany natomiast w postępowaniu jurysdykcyjnym świadek zeznał, że celem współpracy ze spółką (...) było pozyskanie potencjalnych klientów, którym reprezentowane przez niego spółki, działając na zlecenie jednego z developerów, oferowały do sprzedaży mieszkania. W ocenie Sądu przedstawione powyżej rozbieżności nie podważają wiarygodności zeznań świadka J. S. (1). Zważyć bowiem należy, iż jak już wspomniano w postępowaniu przygotowawczym świadek ogólnie zeznał odnośnie pozyskiwania potencjalnych klientów na zakup towarów oferowanych przez (...) Sp. zoo, co nie wyklucza przecież, że towarem takim mogły być mieszkania. Oceniając zeznania świadka S. pamiętać również należy o odległości czasowej pomiędzy zeznaniami składanymi w śledztwie (październik 2005 r.) i w postępowaniu sądowym (luty 2011 r.) i mając na uwadze, iż świadek przed Sądem przesłuchiwany był po ponad pięciu latach od pierwszego przesłuchania i ponad siedmiu latach od zdarzeń na temat których zeznawał oraz potwierdził ujawnione zeznania składane w śledztwie, stwierdzić należy, iż rozbieżności w jego zeznaniach odnośnie charakteru współpracy pomiędzy spółkami (...) i (...) były wyłącznie wynikiem upływu czasu i zatarcia w jego pamięci niektórych szczegółów tej współpracy. Dlatego też Sąd za wiarygodne uznał zarówno te zeznania świadka, w których podał on, iż współpraca ze spółką (...) miała na celu pozyskanie dla (...) Sp. zoo potencjalnych klientów na oferowane przez nią do sprzedaży mieszkania, jak i te zeznania, w których podał on, że celem powyższej współpracy było również pozyskanie potencjalnych reklamodawców oraz darczyńców dla pisma wydawanego przez spółkę (...).”

Z kolei podany przez świadka J. S. fakt dokonanej przez reprezentowane przez niego spółki zapłaty na rzecz (...) należności wynikających z faktur nr (...) do rąk A. C. i B. K. znajduje potwierdzenie zarówno w wyjaśnieniach A. C. (1) i zeznaniach A. K. (2), a także w treści dokumentów KW, na których A. C. kwitowała odbiór pieniędzy tytułem zapłaty za w/w faktury. Podana przez J. S. (1) okoliczność, iż zapłaty gotówkowej na rzecz spółki (...) dokonywał na prośbę B. K. (1), która obawiała się postępowania egzekucyjnego w związku z zaległościami jakiej (...) miała wobec (...) Sp. zoo, logicznie korespondują z dowodami potwierdzającymi zadłużenia spółki (...) z tytułu najmu powierzchni handlowej. Z kolei zeznania świadka J. S. dotyczące wszczętych z powództwa syndyka masy upadłości (...) Sp. zoo postępowań sądowych o zapłatę należności wynikających z faktur nr (...) znajdują potwierdzenie w aktach z tych postępowań.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności zeznania świadka J. S. (1) w omawianym zakresie Sąd uznał za wiarygodne. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka A. K. (2), gdyż podane przez niego okoliczności znajdują potwierdzenie zarówno w zeznaniach J. S. (1), jak i wyjaśnieniach A. C. (1).

Zeznaniom świadka J. S. (1) Sąd nie dał wiary jedynie w tej części, w której podał on, iż dokonując zapłaty gotówkowej na rzecz spółki (...) wystawiał dokumenty księgowe KP. Powyższe zeznania świadka pozostają bowiem w oczywistej sprzeczności z treścią dokumentów potwierdzających dokonane zapłaty, które były dokumentami KW oraz zostały przez świadka sprostowane w trakcie jego przesłuchania na rozprawie głównej.

A. P. (1) i H. C. (1) potwierdzili, iż uczestniczyli w pracach związanych z przygotowaniem restrukturyzacji spółki (...).” Obaj świadkowie zgodnie też zeznali, iż działając w imieniu w/w spółki podejmowali czynności zmierzające do uzyskania przez spółkę kredytu bankowego w kwocie około 5 - 6 mln zł. Świadkowie przyznali również, że do formalnego złożenia wniosku kredytowego nigdy nie doszło. Jedynie A. P. (1) zeznał, iż w rozmowie z jednym z dyrektorów Banku (...) SA uzyskał zapewnienie udzielenia spółce kredytu. Nie potrafił on jednak podać od kogo personalnie zapewnienie takie uzyskał. Z zeznań świadków A. P. (1) i H. C. (1) wynika też, że transakcja nabycia przez spółkę (...) 100% udziałów w (...) Sp. zoo była ściśle związana z prowadzonymi działaniami zmierzającymi do uzyskania kredytu bankowego. Spółka (...) była bowiem właścicielem wartościowej nieruchomości, która miała stanowić zabezpieczenie udzielonego kredytu. A. P. (1) potwierdził też, że (...) Sp. zoo spłaciła część zadłużenia spółki (...) w kwocie około 100-200 tysięcy złotych. Z zeznań świadków A. P. i H. C. wynika, iż pozyskanie kredytu bankowego nie powiodło się, gdyż nie udało się zrestrukturyzować zadłużenia spółki (...).”

Powyższe zeznania świadków są zbieżne ze sobą i znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, a zwłaszcza w pozytywnie zweryfikowanych wyjaśnieniach obu oskarżonych. W świetle znanego stanu zadłużenia (...) Sp. zoo i wielości jej wierzycieli w momencie nabycia jej udziałów przez spółkę (...) za logiczne uznać należy zeznania świadków P. i C., co do przyczyn niepowodzenia zamierzonego przedsięwzięcia w postaci restrukturyzacji zadłużenia (...) i uzyskania kredytu, zabezpieczonego na nieruchomości tej spółki, z którego środki posłużyć miały restrukturyzacji finansowej spółki (...)

Świadkowie A. P. i H. C. podali też, że nie mają żadnej wiedzy na temat współpracy spółki (...) z (...) Sp. zoo, (...) Sp. zoo, (...) Sp. zoo i firmą (...).” Z zeznań obu świadków wynika też, iż kiedy zapoznawali się z sytuacją finansową spółki (...), B. K. (1) informowała ich o zamiarze wystawienia faktury na dużą kwotę, która to faktura miała wyrównać wykazywane przez (...) Sp. zoo straty. H. C. (1) podał też, że faktura taka rzeczywiście się następnie pojawiła. Żaden ze świadków nie potrafił jednak wskazać żadnych bliższych szczegółów dotyczącej tej faktury tzn. podmiotu, który został obciążony obowiązkiem jej zapłaty, ani kwoty na która opiewała. Zeznania świadków w tym zakresie uprawdopodabnia fakt, iż w dniu 12 maja 2004 r. (...) Sp. zoo wystawiła fakturę na (...), którą obciążyła spółkę (...) kwotą 97.600 zł z tytułu „konsultacji w zakresie działań marketingowych.” Zważyć przy tym na fakt, iż jak wynika z zeznań obu świadków z sytuacją finansową spółki (...) zapoznawali się oni dopiero w marcu-kwietniu 2004 r. Powyższa zbieżność czasowa, w powiązaniu z niebudzącym żadnej wątpliwości ustaleniem, iż (...) Sp. zoo nigdy nie istniała, prowadzi do wniosku, że B. K. (1) mówiąc świadkom o fakturze, która poprawi sytuację finansową spółki (...) rzeczywiście mogła mieć na myśli fakturę wystawioną na rzecz (...) Sp. zoo.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności zeznania wyżej wymienionych świadków Sąd uznał za wiarygodne i czynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Nadto A. P. przyznał, iż uczestniczył w rozmowach prowadzonych przez spółkę (...) ze spółką (...), która to okoliczność znajduje potwierdzenie w pozytywnie zweryfikowanych wyjaśnieniach B. K. (1) oraz zeznaniach świadków G. D. (3) i M. F. (2).

A. P. (1) zaprzeczył jednak w swych zeznaniach aby zapewniał biorących udział w tych negocjacjach przedstawicieli (...) o tym, że uzyskanie przez (...) Sp. zoo kredytu bankowego jest pewne. Podał natomiast, iż informował rozmówców, że w przypadku udzielenia spółce (...) kredytu jej długi wobec (...) zostaną uregulowane. W tej części zeznaniom A. P. (1) Sąd nie dał wiary. Pozostają one bowiem w sprzeczności z pozytywnie zweryfikowanymi zeznaniami świadków G. D. i M. F. oraz wyjaśnieniami B. K..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. C., D. D. (1) i Z. J. (1). J. C. – użytkownik nieruchomości położonej przy (...) w C. będącej własnością (...) Sp. zoo potwierdził, iż w okresie wakacyjnym w 2003 r. poznał R. K. (1), z którym planował wspólne przedsięwzięcie gospodarcze. Zeznał też, że za pośrednictwem R. K. poznał oskarżoną B. K. (1) i A. C. (1). Wówczas oskarżone, R. K. oraz ich prawnik – D. D. (1) zaczęli badać sytuację prawną spółki (...) Było to związane z zamiarem pozyskania przez spółkę (...) kredytu w wysokości 5-6 mln. zł., którego zabezpieczniem miała być nieruchomość należąca do (...) Sp. zoo. J. C. zeznał też, że zarząd (...) Sp. zoo odbył szereg rozmów z wierzycielami spółki (...) celem nabycia jej długów. Z niektórymi z wierzycieli jak wynika z zeznań świadka zawarto ugody. Świadek potwierdził też, ze w kwietniu 2004 r. (...) za 1 zł. nabyła udziały w spółce (...) oraz, że (...) zawarła z nim nową umowę dzierżawy dotycząca nieruchomości przy (...), jednakże w maju 2004 r. nieruchomość ta została zlicytowana przez komornika.

D. D. (1) potwierdziła w swych zeznaniach, że to R. K. (1) nawiązał kontakt z J. C., z którym planowali wspólne przedsięwzięcie gospodarcze. Następnie jak zeznała świadek została ona przez R. K. poinformowana, iż B. K. (1) i A. C. (4) podjęły decyzję o nabyciu udziałów w spółce (...) za symboliczną złotówkę. Z zeznań świadka wynika też, że zakup udziałów w spółce (...): był związany z planowanym przez (...) Sp. zoo pozyskaniem kredytu bankowego. D. D. (1) potwierdziła też ona, iż uczestniczyła w rozmowach z przedstawicielami Banku (...) w J., które zakończyły się nabyciem przez (...) wierzytelności banku wobec spółki (...).” Negocjacje zaś z pozostałymi wierzycielami spółki (...) prowadził, jak zeznała świadek, A. P. (1). Świadek D. D. (1) przyznała również, iż nie posiadała rzetelnej informacji o sytuacji finansowej spółki (...), a jedynie po podwyższeniu kapitału zakładowego w spółce dowiedziała się, iż spółka nie reguluje swoich zobowiązań wobec ZUS i uważała wówczas, że spółka znajduje się na granicy bankructwa.

Z kolei świadek Z. J. (1) zeznał, że R. K. (1) poznał za pośrednictwem J. C.. R. K. wedle relacji świadka powiązany był ze spółką (...), która zainteresowana była nabyciem udziałów w (...) Sp. zoo. W dalszym ciągu świadek podał, iż Zarząd spółki (...) znając sytuację finansową (...) Sp. zoo podjął negocjacje z wierzycielami tej spółki, w tym również z Bankiem (...) w J.. Z. J. (2) potwierdził, iż zawarł z (...) Sp. zoo umowę sprzedaży 100% udziałów w spółce (...) za symboliczną złotówkę. Świadek kategorycznie też zeznał, iż Zarząd (...) Sp. zoo znał stan zadłużenia spółki (...) w momencie zawierania w/w umowy.

W ocenie Sąd zeznania świadków J. C., D. D. (1) i Z. J. (1) są spójne, logiczne i konsekwentne. Nadto zeznania w/w świadków zbieżne są co do faktu, iż to R. K. (1) jako pierwszy zainteresował się spółką (...) i to on zainteresował Zarząd spółki (...) nabyciem w niej udziałów. Nie może ulegać również wątpliwości w świetle zgodnych w tym zakresie zeznań J. C. i D. D. (1), iż zakup udziałów w spółce (...) był ściśle związany z zamiarem zaciągnięcia przez (...) Sp. zoo kredytu bankowego, którego zabezpieczeniem miała być nieruchomośc należąca do (...) Sp. zoo. Z kolei podane przez D. D. (1) okoliczności dotyczące trudnej sytuacji finansowej spółki (...) znajdują potwierdzenie w innych dowodach, w szczególności zaś w pozytywnie zweryfikowanych przez Sąd wyjaśnieniach obu oskarżonych, zeznaniach świadków A. P. (1) i H. C. (1), a także M. F. (2) i G. D. (2).

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności zeznania wymienionych świadków Sąd uznał za wiarygodne i czynił na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka A. W.. Z jego zeznań wynika, iż prowadził on w J. działalność gospodarczą pod nazwą „(...).” Świadek kategorycznie zaprzeczył aby (...) Sp. zoo świadczyła na rzecz jego firmy jakąkolwiek usługę. Zeznał też, iż o fakturze nr (...) wystawionej przez w/w spółkę dowiedział się w listopadzie 2004 r., kiedy to został wezwany do zapłaty na rzecz tej spółki kwoty 36.600 zł. Na wezwanie to zareagował odpowiadając, iż jest ono pomyłką. Kategorycznie świadek zeznał też, że na początku 2005 r. skontaktowała się z nim telefonicznie B. K. (1) informując go o zaistniałej pomyłce i prosząc o przyjęcie faktury korygującej, czego świadek nie uczynił.

W ocenie Sądu zeznania świadka A. W. są spójne, logiczne, konsekwentne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Nadto podane przez świadka okoliczności znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Wobec powyższego zeznania wymienionego świadka Sąd uznał za wiarygodne i czyniła na ich podstawie ustalenia faktyczne.

Nie budzą wątpliwości Sądu zeznania świadka E. T.. Podane przez świadka okoliczności dotyczące jej wyznaczenia tymczasowym nadzorcą sądowym spółki (...), a następnie od dnia 6 stycznia 2005 r. syndykiem masy upadłości tej spółki znajdują potwierdzenie w postanowieniu Sądu z dnia 6 stycznia 2005 r. (k. 2-5 T. III). Podane natomiast przez świadka okoliczności dotyczące zakończenia w dniu 16 kwietnia 2008 r. postępowania upadłościowego (...) Sp. zoo znajdują potwierdzenie w treści postanowienia Sądu (k. 744).

Z kolei podany przez świadka fakt, iż z przedstawionych jej dokumentów księgowych wynikało, że spółka (...) posiadała wierzytelności wobec (...) Sp. zoo, (...) Sp. zoo, (...) Sp. oo, (...) znajdują potwierdzeniw w zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach w postaci faktur oraz wykazu wierzycieli (...) Sp. zoo będącego załącznikiem do wniosku o ogłoszenie jej upadłości.

Nie budzą też zastrzeżeń Sądu w świetle pozytywnie zweryfikowanych dowodów z zeznań J. S. (1) i A. W., zeznania E. T. co do faktu, iż podjęła ona starania o odzyskanie powyższych należności od spółek (...) i (...), a także od firmy (...), które jednak okazały się bezskuteczne. Z kolei podana przez świadka okoliczność, iż należące do (...) Sp. zoo wierzytelności wynikające m.in. z faktur nr (...) w kwocie nominalnej 475.800 zł. zostały w dniu 4 maja 2007 r. sprzedane za kwotę 502 zł., znajduje potwierdzenie w umowie dotyczącej tej czynności prawnej (k. 775-777). Bezsporny jest również w świetle poczynionych ustaleń (k. 158), podany przez świadka fakt, iż (...) Sp. zoo nie istnieje.

Nie budzą wątpliwości Sądu zeznania świadka I. K.. Świadek zeznał, iż prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) Potwierdził też, ze na początku 2005 r. otrzymał od syndyka masy upadłości (...) Sp. zoo wezwanie do zapłaty skierowane do (...) Sp. zoo, które adresowane była na adres jego miejsca zamieszkania. Świadek kategorycznie też zaprzeczył aby miał cokolwiek wspólnego ze spółką (...).” Podane przez świadka okoliczności znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, w szczególności zaś w treści korespondencji wymienianej pomiędzy syndykiem masy upadłości (...) Sp. zoo, a świadkiem oraz w treści informacji KRS, z której wynika, że spółka zoo (...) nigdy nie istniała (k. 157).

W toku postępowania dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu ekonomii, finansów i systemu podatkowego. W wydanej przez siebie pisemnej opinii biegła stwierdziła, iż sytuacja finansowa spółki (...) przedstawiona w bilansie i rachunku wyników za rok 2003 i 2004 nie przedstawiała jej rzetelnego obrazu z uwagi na ujęcie w ewidencji księgowej nieistniejących, bądź co najmniej nie objętych odpisem aktualizacyjnym należności w kwocie 939.400 zł. za rok 2003 oraz w kwocie 902.800 zł. za rok 2004, na co miały wpływ wystawione przez Zarząd Spółki (...) faktury dla (...) Sp. zoo, (...) Sp. zoo, (...) Sp. zoo i (...).” Biegła podała również, że stan finansów spółki (...) w 2004 r. uzasadniał ogłoszenie jej upadłości z uwagi na całkowitą utratę płynności finansowej. Decyzję o zakupie 100% udziałów w (...) Sp. zoo biegła oceniła jako nietrafną i nieekonomiczną, gdyż na spółce (...) ciążyły niespłacone zobowiązania w kwotach 1.100.000 Euro i 3.044.704,32 zł., zaś (...) Sp. zoo posiadała własne niespłacone zobowiązania objęte nakazem sądowym w kwocie 1.318.671,44 zł. Biegła wskazała również, że zakup udziałów w (...) Sp. zoo przyczynił się do pogorszenia sytuacji finansowej spółki (...) wyrządzając szkodę w jej mieniu poprzez poniesienia następujących wydatków, tj. 50.000 zł. tytułem pierwszej raty wynikającej z umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2004 r. zawartej z Bankiem (...) w J.; 4.880 zł. z tytułu wykonania operatu szacunkowego dla nieruchomości w C. będącej własnością (...); 4.245,60 zł. z tytułu zawarcia umowy dzierżawy z dnia 27 maja 2004 r. oraz kwot 1.100.000 Euro i 3.044.704,32 zł. z tytułu przyjęcia na siebie odpowiedzialności za przejęte zobowiązania (...) (...).” Do kwoty szkody majątkowej wyrządzonej spółce (...) biegła zaliczyła także kwotę 37.600 zł. z tytuły wypłat dla A. P. (1).

Wydając uzupełniającą opinię na rozprawie głównej biegła z zakresu ekonomii, finansów i systemu podatkowego zmodyfikowała wnioski zawarte w swojej opinii pisemnej podając, iż długi spółki (...) nie stały się zobowiązaniami jej udziałowca, czyli spółki (...), jak również, że koszt zawarcia umowy dzierżawy, tj. 4.245,60 zł. nie obciąża spółki (...).” W konsekwencji biegła stwierdziła, że zakup udziałów w (...) przyczynił się do pogorszenia sytuacji finansowej spółki (...) poprzez poniesienie następujących kosztów: 50 tys. złotych tytułem pierwszej raty wynikającej z umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2004 roku, 4880 zł wynikających z wykonania operatu szacunkowego dla nieruchomości w C., 1 zł z tytułu zakupu udziałów w (...) i 37 600 złotych z tytułu wypłat dla pana P..

Dokonując oceny opinii biegłej z zakresu ekonomii, finansów i systemu podatkowego w pierwszej kolejności podnieść należy, iż koszt zawarcia umowy dzierżawy nieruchomości z dnia zawartej pomiędzy (...) i (4.245,60 zł.) oraz kwoty wypłacone A. P. (1) (37.600 zł.) nie zostały objęte aktem oskarżenia. Z tego względu ta część opinii biegłej pozostać musi poza zakresem rozważań Sądu z uwagi na obowiązującą w procesie karnym zasadę skargowości, zgodnie z którą Sądowi wolno orzekać wyłącznie o tym, co jest przedmiotem skargi uprawnionego oskarżyciela.

Sąd negatywnie zweryfikował tę część opinii biegłej, z której wynika, iż :(...)” Sp. zoo poprzez nabycie 100% udziałów w (...) Sp. zoo stała się zobowiązana do spłaty jej długów w kwotach 1.100.000 Euro i 3.044.704,32 zł. Ta część opinii biegłej pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu 151 § 4 ksh, z treści którego wynika, iż wspólnicy nie odpowiadają za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a spółka (...) po nabyciu 100% udziałów w (...) Sp. zoo była wszak jedynym jej wspólnikiem.

Negatywnie Sąd również zweryfikował tę część opinii biegłej, z której wynika, iż dopiero w 2004 r. stan finansów spółki (...) uzasadniał ogłoszenie jej upadłości z uwagi na całkowitą utratę płynności finansowej. Formułując powyższy wniosek biegła dokonała bowiem oceny prawnej do czego w sposób oczywisty nie była uprawniona. Nadto dokonując powyższej oceny prawnej biegła błędnie utożsamiła pojęcie płynności finansowej rozumianej jako stosunek wielkości majątku obrotowego spółki do wielkości jej zobowiązań krótkoterminowych, ze stanem niewypłacalności określonym w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tj. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 z późn. zm.), który z kolei zgodnie z przepisem art. 10 w/w ustawy stanowi wyłączną podstawę ogłoszenia upadłości. Tymczasem przez niewypłacalność rozumie się nie tylko stan, w którym zobowiązania osoby prawnej przekraczają wartość jej aktywów (art. 11 ust. 2 w/w ustawy) ale również stan, w którym dłużnik nie wykonuje ciążących na nim wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 w/w ustawy).

Negatywnie Sąd zweryfikował opinię biegłej również w tej części, w której podała ona, iż w związku z brakiem płatności należności wynikających z faktur wystawionymi przez spółkę (...) na rzecz spółek (...) i (...), (...) Sp. zoo obowiązana była czynić odpisy aktualizacyjne. Opinie w tym zakresie biegła zmodyfikowała w toku rozprawy, po zapoznaniu się z dokumentami potwierdzającymi dokonanie zapłaty za w/w faktury.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności opinię biegłej w omawianym zakresie Sąd zweryfikował negatywnie.

W pozostałej natomiast części opinię biegłej Sąd zweryfikował pozytywnie. Biegła bowiem prawidłowo ustaliła kondycję (...) spółki (...) w okresie kiedy spółka ta nabyła 100% udziałów w (...) Sp. zoo i kiedy w związku z tym czyniła starania o jej oddłużenie i restrukturyzację i doszła do słusznego wniosku, iż ówczesne zobowiązania spółki (...), w okresie wymagalności do 12 miesięcy (z tytułu dostaw i usług) według bilansu na dzień 31 grudnia 2003 r. wynosiły 1.318.671,44 zł. Dodatkowo na spółce (...) ciążyły wówczas zobowiązania z tytułu podatków, ceł i ubezpieczeń na kwotę 175.284,87 zł. oraz z tytułu wynagrodzeń na kwotę 24.948,51 zł. Łącznie więc (...) zadłużona była na 1.519.404,82 zł. Rezerwa na zobowiązania długoterminowe wynosiła 800.000 zł. W sumie zatem pasywa (...) Sp. zoo na koniec 2003 r. wyniosły 2.636.565,57 zł. Z kolei aktywa (...) Sp. zoo na koniec 2003 r. wyniosły łącznie 2.636.565,57 zł. w tym aktywa trwałe 846.051,94 zł, a aktywa obrotowe 1.790.513,63 zł. Na koniec 2003 r. (...) miała zysk netto 20.808,04 zł., a jej suma przychodów i zysków (2.649.705,12 zł.) przewyższała sumę kosztów i strat (2.613.926,65 zł.). Opinia biegłej w tym zakresie znajduje potwierdzenie w dokumentacji finansowej spółki (k. 278-279, k. 4110). Z kolei podane przez biegłą okoliczności związane ze stanem zadłużenia spółki znajdują również potwierdzenie w treści dokumentów potwierdzających jej zadłużenie wobec (...) Sp. zoo.

Zgodzić się również należy z twierdzeniem biegłej, iż zakup udziałów w (...) Sp. zoo przyczynił się do pogorszenia sytuacji finansowej spółki (...) na skutek zapłaty przez tę spółkę kwoty 50.000 zł. tytułem pierwszej raty wynikającej z umowy zawartej z Bankiem (...) w J. w dniu 27 maja 2004 r. (k. 47, k. 49) oraz z tytułu zapłaty za wykonanie operatu szacunkowego dla nieruchomości położonej przy (...) w C., a także z tytułu ceny zapłaconej za 100% udziałów w (...)” Niewątpliwie bowiem powyższe kwoty wydatkowane z majątku spółki (...) zmniejszały wysokość jej aktywów.

W świetle pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień oskarżonej A. C., zeznań świadków J. S. (1), A. K. (2), A. W. i I. K. nie budzi wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ta część opinii biegłej, z której wynika, iż w bilansie spółki (...) za rok 2003, w pozycji należności krótkoterminowe, deklarowana kwota 987.478,81 zł. nie przedstawia rzeczywistego stanu rzeczy, gdyż zawierająca się w niej kwota 939.400 zł. wynikająca z faktur nr (...) dotyczy należności nieistniejących (tzn. zapłaconych przez kontrahentów jak faktury nr (...) wystawione dla (...) Sp. zoo i (...) Sp. zoo) bądź wystawionych bez żadnej ku temu podstawy (jak faktura nr (...) wystawiona dla (...)). Nie może budzić również zastrzeżeń i ta część opinii biegłej, z treści której wynika, iż wykazana w pozycji należności krótkoterminowe w bilansie za rok 2004 kwota 1.275.871 zł. nie przedstawia rzeczywistego stanu rzeczy, gdyż zawiera się w niej kwota nieistniejących należności 902.880 zł. zł. wynikających z faktur nr (...). Nie wchodzi natomiast w skład należności krótkoterminowych wykazanych w bilansie za 2004 r. kwota 97.600 zł (wynikająca z faktury nr (...) wystawionej dla (...) Sp. zoo skorygowanej fakturą nr (...) z dnia 03-01-2005 r.) oraz kwota 36.600 zł. (wynikająca z faktury nr (...) wystawionej dla (...) skorygowanej fakturą nr (...) z dnia 31-12-2004 r.).

Mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności opinię biegłej w omawianym zakresie Sąd zweryfikował pozytywnie i czynił na jej podstawie ustalenia faktyczne.

Zarzucane oskarżonym B. K. (1) i A. C. (1) przestępstwo z art. 296 kk ma charakter indywidualny i może zostać popełnione wyłącznie przez sprawcę zobowiązanego na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu, bądź umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą m.in. osoby prawnej.

Zachowanie sprawcy omawianego przestępstwa przybrać może formę nadużycia udzielonych mu uprawnień (rozumianej jako przekroczenie przyznanych kompetencji), bądź formę niedopełnienia obowiązków (rozumianej jako niewypełnienie obowiązków, do dokonania których sprawca był zobowiązany).

Przestępstwo z art. 296 kk jest przestępstwem materialnym, gdyż do jego znamion należy skutek w postaci wyrządzenia pokrzywdzonemu szkody majątkowej. Przy czym przez szkodę majątkową będącą skutkiem zachowania się sprawcy rozumieć należy zarówno uszczerbek w majątku obejmujący rzeczywistą stratę (polegającą na zmniejszeniu się aktywów majątku przez ubytek, utratę, bądź zniszczenie jego poszczególnych składników albo na zwiększeniu się pasywów) jak również utracony zysk (wyrażający się w udaremnieniu powiększenia się majątku). Przy czym wyrządzona szkoda musi być znaczna (art. 296 § 1 kk), a więc przekraczać 200.000 zł. (art. 115 § 7 kk), ewentualnie jej rozmiary muszą być wielkie (art. 296 § 3 kk), tzn. muszą przekraczać 1.000.000 zł. (art. 115 § 7 kk).

Zarzucany oskarżonym w pkt I aktu oskarżenia występek ma charakter umyślny, przy czym umyślność ta wystąpić może zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego.

Odnosząc powyższe do ustalonego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż B. K. (1) i A. C. (1) w okresie objętym zarzutem były osobami zobowiązanymi do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki (...).” Obowiązek ten ciążył na oskarżonych z mocy przepisów art. 208 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.).

Nie ulega również wątpliwości, iż swoim działaniem polegającym na zakupie przez (...) Sp. zoo 100% udziałów w (...) Sp. zoo za 1 zł. (umowa z dnia 29 kwietnia 2004 r.), zleceniu przez (...) Sp. zoo wykonania operatu szacunkowego rynkowej wartości praw do nieruchomości położonej przy (...) w C. będącej własnością (...) Sp. zoo (którego koszt wyniósł nie mniej niż 4.800 zł. i nie więcej niż 5.000 zł.), a także zapłatą przez (...) Sp. zoo w dniu 27 maja 2004 r. pierwszej raty należności w kwocie 50.000 zł. wynikającej z zawartej tego samego dnia z Bankiem (...) w J. umowy przelewy wierzytelności, oskarżone zmniejszyły wartość aktywów spółki (...) o kwotę nie większą niż 55.001 zł.

Ponieważ jak już wcześniej wspomniano wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie odpowiada za zobowiązania spółki (art. 151 § 4 ksh), przeto sam fakt nabycia przez (...) Sp. zoo 100% udziałów w (...) Sp. zoo nie czynił jej zobowiązaną do spłaty wszystkich zobowiązań spółki (...).” Nie może więc być w niniejszej sprawie mowy o wyrządzeniu przez oskarżone spółce (...), działaniami opisanymi w pkt I aktu oskarżenia, szkody majątkowej w wielkich rozmiarach (tzn. przekraczającej 1.000.000 zł.). Podobnie nie może być w niniejszej sprawie mowy o wyrządzeniu przez oskarżone spółce (...) znacznej szkody majątkowej, nawet przy przyjęciu, że na podstawie umowy z dnia 27 maja 2004 r. zawartej z Bankiem (...) w J. (...) Sp. zoo zobowiązana była do wydatkowania jeszcze kwoty 100.000 zł. (zwiększenie pasywów). Nawet bowiem w takim przypadku uszczerbek w majątku spółki (...) należy ocenić jako nieprzekraczający kwoty 155.001 zł.

Z tych względów Sąd uniewinnił oskarżone od popełnienia czynów zarzucanych im w punkcie I aktu oskarżenia.

Przestępstwo z art. 586 ksh jest przestępstwem indywidualnym i może być popełnione wyłącznie przez osobę będącą członkiem zarządu spółki albo jej likwidatorem.

Do znamion strony przedmiotowej omawianego typu czynu zabronionego należy czynność sprawcza w postaci niezgłoszenia wniosku o upadłość spółki handlowej pomimo powstania warunków, uzasadniających według przepisów upadłość spółki. Zgodnie z art. 10 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Z kolei przepis art. 11 w/w ustawy definiuje niewypłacalność jako niewykonywanie przez dłużnika jego wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11ust 1) sytuację, w której zobowiązania dłużnika przekraczają wartość jego aktywów (art. 11 ust. 2). Przy czym ta druga postać niewypłacalności dotyczy wyłącznie osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną i jest niezależna od niewypłacalności, o której mowa w art. 11 ust. 1 w/w ustawy.

Dla ustalenia stanu niewypłacalności dłużnika, który nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań, nie jest istotne, czy dłużnik nie reguluje wszystkich swoich zobowiązań, czy tylko niektórych z nich. Bez znaczenia dla ustalenia stanu niewypłacalności jest również przyczyna niewykonywania przez dłużnika jego zobowiązań, jak też ich rozmiar.

Przestępstwo z art. 586 ksh ma charakter trwały. Czas popełnienia tego przestępstwa rozpoczyna się pierwszego dnia po upływie dwutygodniowego terminu od powstania warunków uzasadniających według przepisów ogłoszenie upadłości spółki, a kończy z chwilą złożenia przez zobowiązanego wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, ustania warunków uzasadniających upadłość spółki, ewentualnie utraty przez sprawcę statusu osoby zobowiązanej do zgłoszenia wniosku o upadłość spółki (tak SN postanowienie z dnia 25 marca 2010 r. sygn. IV KK 315/09 pub. Biul. SN 2010, nr 7, poz. 14).

Od strony podmiotowej omawiany występek charakteryzuje się umyślnością w postaci zamiaru bezpośredniego, bądź wynikowego.

Nie ulega wątpliwości w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, że oskarżone od momentu powstania spółki (...), aż do ogłoszenia jej upadłości pełniły funkcję członków zarządu. Zatem każda z oskarżonych w tym okresie była podmiotem zdolnym do popełnienia przestępstwa z art. 586 ksh.

Bezspornym jest w świetle treści umowy pożyczki z dnia 30 stycznia 2003 r. oraz wyjaśnień oskarżonej B. K. (1), że począwszy od dnia 15 marca 2003 r. (...) Sp. zoo nie zapłaciła swojego pierwszego wymagalnego zobowiązania pieniężnego. Na podstawie bowiem w/w umowy pożyczki z dnia 30-01-2003 r. B. K. (1) pożyczyła (...) Sp (...) 600.000 zł., do dnia 15 marca 2003 r. (k. 15-16). Zobowiązanie było zatem wymagalne od dnia 15-03-2003 r. i nie zostało w terminie zapłacone. Nadto niespełna miesiąc później, tj. od dnia 12 kwietnia 2003 r. (...) zaprzestała płacenia swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec (...) Sp. zoo wynikających z tytułu zawartej umowy najmu powierzchni handlowej z dnia 3 grudnia 2002 r.. Łączna kwota niezapłaconych przez spółkę (...) zobowiązań wobec (...) Sp. zoo za okres od dnia 12 kwietnia 2003 r. do dnia 12 grudnia 2003 r. wyniosła 339.187,02 zł. Powyższa kwota objęta została nakazem zapłaty wydanym w dniu 3 marca 2004 r. przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt XX GNc 1841/03. Następnie zadłużenie (...) Sp. zoo wobec spółki (...) począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 21 maja 2004 r. wzrosło o kwotę 149.097,98 zł. i łączna kwota zadłużenia spółki (...) na dzień 21 maja 2004 r. wraz z odsetkami oraz kosztami procesu wynosiła 512.339,80 zł. Zadłużenie to zgodnie z umową ugody z dnia 21-05-2004 r. zawartą pomiędzy (...) Sp (...), a (...) Sp (...) oraz B. K. (1) i A. C. (1), miało zostać zapłacone w trzech ratach do dnia 15 sierpnia 2004 r.(k. 59-62). B. K. (1) i A. C. (1) poręczyły wykonanie tej umowy osobistymi majątkami. W dniu 24-05-2004 r. (...) przelała na rachunek (...) kwotę 200.000 zł tytułem pierwszej raty z umowy ugody z dnia 21-05-2004 r. Ponieważ spółka (...) nie miała środków na wywiązanie się z tego zobowiązanie, pieniądze spółce pożyczyła B. K. (1). Ponieważ B. K. (1) nie pożyczyła spółce już więcej pieniędzy na zapłate kolejnych rat wynikających z ugody z dnia 21 maja 2004 r., (...) Sp. zoo ugody tej nie dotrzymała.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że począwszy od dnia 12 kwietnia 2003 r. powstały warunki uzasadniające ogłoszenie upadłości spółki (...).” Od tego dnia bowiem spółka ta nie wykonywała swoich wymagalnych już zobowiązań wobec B. K. (1) (zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki kwoty 600.000 zł. z dnia 30 stycznia 2003 r.) oraz wobec (...) Sp. zoo (zobowiązanie wynikające z umowy najmu powierzchni handlowych zawartej w dniu 3 grudnia 2002 r.). Zatem najpóźniej w dniu 27 kwietnia 2003 r. oskarżone powinny zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości spółki.

Oskarżone jednak mimo, że miały świadomość, iż (...) Sp. zoo nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (co potwierdzają złożone przez nie wyjaśnienia, nakaz zapłaty-k. 141, treść ugody zawartej z (...)-k. 59-62 oraz treść umowy o przelew wierzytelności z dnia 4 kwietnia 2004 r. –k. 19-20), zwlekały ze zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, aż do dnia 29 listopada 2004 r. kiedy to B. K. (1) złożyła stosowny wniosek. Działały one zatem z zamiarem bezpośrednim.

Odpowiedzialność na podstawie art. 77 ust. 2 ustawy o rachunkowości ponosi nie każda osoba, lecz tylko ta która odpowiedzialna jest za sporządzenie sprawozdania finansowego zgodnie z przepisami o rachunkowości. Zatem omawiane przestępstwo ma charakter indywidualny.

Odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości , w tym z tytułu nadzoru, również w przypadku gdy określone obowiązki w zakresie rachunkowości powierzono innej osobie za jej zgodą, ponosi kierownik jednostki, którym w wypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest zarząd. Jeśli kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, odpowiedzialność tę ponoszą wszyscy członkowie tego organu (art. 4 ust. 5 i art. 3 ust. 3 ustawy o rachunkowości).

Jednym z obowiązków w zakresie rachunkowości jest sporządzanie sprawozdań finansowych wynikających z zapisów dokonywanych w księgach rachunkowych. Sprawozdania finansowe będące elementem rachunkowości sporządza się na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych tj. m.in. na dzień kończący rok obrotowy oraz na dzień poprzedzający dzień postawienia jednostki w stan likwidacji lub ogłoszenia jej upadłości, nie później jednak niż w ciągu trzech miesięcy od zaistnienia tych zdarzeń (art. 4 ust. 3 pkt 5 i art. 45 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 2 pkt 1 i 6 ustawy o rachunkowości).

Do znamion strony przedmiotowej typu czynu zabronionego określonego w art. 77 ust. 2 ustawy o rachunkowości należy czynność sprawcza określona przez ustawę jako dopuszczenie m.in. do zawarcia w sprawozdaniu finansowym nierzetelnych danych. Przez dopuszczenie do zawarcia w sprawozdaniu finansowym nierzetelnych danych rozumieć należy każde zachowanie sprawcy, będące działaniem lub zaniechaniem, które umożliwia zawarcie w sprawozdaniu finansowym danych niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy, w zakresie sytuacji majątkowej, finansowej i wyniku finansowego. Sprawozdanie finansowe składające się z trzech elementów, tj. bilansu, rachunku zysku i strat oraz informacji dodatkowej (art. 45 ust. 2) musi być bowiem rzetelne tzn. odzwierciedlać stan rzeczywisty, w szczególności sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy (art. 24 ust. 2 i art. 4 ust. 1).

Od strony podmiotowej omawiany występek charakteryzuje się umyślnością w postaci zamiaru bezpośredniego, bądź wynikowego.

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż nie ulega wątpliwości, że oskarżone B. K. (1) i A. C. (1) pełniły funkcje członków zarządu (...) Sp. zoo w okresie od 31 grudnia 2003 r. do 6 stycznia 2004 r. (kiedy to ogłoszona została upadłość (...) Sp. zoo obejmująca likwidację majątku upadłego i ustanowiono syndyka masy upadłości. Ponieważ w Zarządzie spółki (...) nie została wskazana osoba odpowiedzialna za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, obowiązki te spoczywały na każdej z oskarżonych. Zatem w omawianym okresie czasu każda z oskarżonych była odpowiedzialna za sporządzanie oraz nadzór nad sporządzaniem sprawozdań finansowych na dzień kończący rok obrotowy oraz na dzień poprzedzający dzień postawienia spółki w stan likwidacji lub ogłoszenia jej upadłości.

Nie ulega również wątpliwości w świetle dowodu z opinii biegłej z zakresu rachunkowości, wyjaśnień oskarżonej A. C. (1), zeznań świadka J. S. (1) oraz dokumentów KP potwierdzających fakt zapłaty za usługi consultingowe , iż w sporządzonym sprawozdaniu finansowym za rok 2003, które to sprawozdanie podpisane zostało przez obie oskarżone, w pozycji należności krótkoterminowe wskazane zostały nieistniejące należności od firm:

- (...) Sp. zoo wynikające z faktury nr (...) wystawionej w dniu 8 grudnia 2002 r., która to faktura została w całości zapłacona do dnia 22 grudnia 2002 r.; z faktury nr (...) wystawionej w dniu 18 grudnia 2002 r., która została w całości zapłacona do dnia 12 stycznia 2004 r.; z faktury nr (...) wystawionej w dniu 29 grudnia 2003 r., która została w całości zapłacona do dnia 12 lutego 2004 r.;

- (...) Sp. zoo wynikające z faktury nr (...) z dnia 11 grudnia 2003 r., która została w całości zapłacona do dnia 30 grudnia 2003 r.,

-(...) wynikające z faktury nr (...) wystawionej w dniu 29 grudnia 2003 r. na podmiot, z którym spółki (...) nie łączyły żadne zdarzenia gospodarcze uzasadniające wystawienie faktury.

Bezspornym jest też w świetle wskazanych powyżej dowodów, że te same nieistniejące należności (za wyjątkiem należności w kwocie 36.600 zł od (...)) zostały wykazane w pozycji należności krótkoterminowe w bilansie i rachunku wyników za rok 2004, sporządzonym przez B. K. (1).

Z pozytywnie zweryfikowanych dowodów w postaci wyjaśnień A. C. (1), zeznań świadków J. S. (1) oraz A. K. (2) wynika, iż oskarżone miały świadomość, iż należności wynikające z faktur nr (...) zostały przez kontrahentów tj. spółki (...) i (...) zapłacone w całości. Natomiast z pisemnego polecenia wystawienia faktury korygującej fakturę na (...) wydanego przez B. K. (1) w dniu 3 stycznia 2004 r., a więc pięć dni po wystawieniu faktury nr (...) wynika jednoznacznie, iż miała ona również świadomość, że faktura nr (...) i wynikająca z niej należność, nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy. Pomimo tego jednak oskarżone dopuściły do wykazania w sporządzonym pomiędzy 31 grudnia 2003 r., a 30 marca 2004 r. sprawozdaniu spółki (...) za rok 2003 (w bilansie i rachunku wyników) powyższych – nieistniejące należności w kwocie łącznej 939.400 zł. Natomiast B. K. (1) dopuściła ponownie do wykazania w sporządzonym pomiędzy 31 grudnia 2004 r., a 5 stycznia 2005 r. sprawozdaniu (...) spółki (...) za rok 2004 (w bilansie i rachunku wyników) nieistniejących należności wynikające z faktur nr (...) wystawionych na rzecz spółek (...) i (...) w łącznej kwocie 902.800 zł.

Przedstawione powyżej okoliczności wskazują, iż oskarżone miały świadomość stanu rzeczy składającego się na desygnaty znamion strony przedmiotowej typu czynu zabronionego określonego w art. 77 ust. 2 ustawy o rachunkowości i chciały ten czyn popełnić. Działały one zatem z zamiarem bezpośrednim.

Zgodnie ze sposobem sporządzania sprawozdań finansowych w bilansie wykazuje się, w osobnych kolumnach, stany aktywów i pasywów na dzień kończący bieżący rok obrotowy, jak i na dzień kończący poprzedni rok obrotowy (art. 46 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Zatem B. K. (1) dopuszczając do wykazania w sprawozdaniu finansowym za rok 2003 nierzetelnych danych poprzez ujęcie w/w nieistniejących należności wiedziała, że taki stan aktywów spółka będzie musiała wykazać również w bilansie dotyczącym roku następnego, co zresztą uczyniła. Oskarżona działała zatem z jednym, z góry powziętym zamiarem przestępnym.

A. C. (1) natomiast jak wynika z poczynionych ustaleń, jeszcze przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, de facto, wycofała się z zarządzania nią. A. C. (1) nie uczestniczyła też w sporządzaniu bilansu i rachunku wyników spółki za rok 2004 i dokumenty te nie zostały przez nią podpisane. Z tych względów Sąd zmienił opis czynu zarzucanego A. C. (1) w punkcie III aktu oskarżenia, przyjmując iż przestępstwo to zostało przez nią popełnione w okresie pomiędzy 31 grudnia 2003 r. (ostatni dzień roku obrotowego, na który sporządzono sprawozdanie finansowe z jej udziałem), a 30 marca 2004 r. (dzień sporządzenia wprowadzenia do sprawozdania finansowego za rok 2003 – k. 2085).

Przestępstwo z art. 522 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jednolity - Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361 z późn. zm.) ma charakter indywidualny i może być popełnione m. in. przez osobę uprawnioną do reprezentowania dłużnika będącego osobą prawną.

Do znamion strony przedmiotowej omawianego występku należy czynność sprawcza w postaci podania we wniosku o ogłoszenie upadłości nieprawdziwych danych.

Od strony podmiotowej omawiane przestępstwo charakteryzuje się umyślnością w postaci zamiaru bezpośredniego, bądź wynikowego.

W ocenie Sądu bezspornym jest, iż B. K. (1) jako Prezes Zarządu (...) Sp. zoo była osobą uprawnioną do reprezentowania tejże spółki, a zatem była również podmiotem zdolnym do popełnienia przestępstwa z art. 522 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze.

W świetle zgromadzonych dowodów, w szczególności pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień oskarżonej B. K. (1), kopii wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...), zeznań świadka E. T., nie ulega wątpliwości, że B. K. (1) w złożonym w dniu… w Sądzie …wniosku o ogłoszenie upadłości (...) Sp. zoo wskazała jako dłużników spółki (...) następujące podmioty: (...) Sp. zoo (której dług miał wynosić 180.000 zł. z tytułu faktury nr (...)); (...) Sp. zoo (której dług miał wynosić 97.600 zł. z tytułu faktury nr (...)); (...) Sp. zoo (której dług miał wynosić 409.188 zł. z tytułu faktury nr (...) oraz 66.612 zł. z tytułu faktury nr (...)); (...) (której dług miał wynosić 36.600 zł. z tytułu faktury nr (...)).

Bezspornym jest również w świetle pozytywnie zweryfikowanej części wyjaśnień A. C. (1), zeznań świadków J. S. (1), A. K. (2), A. W. oraz dokumentów KW (potwierdzających dokonanie przez spółki (...) i (...) zapłaty za w/w faktury), a także pisemnego polecenia B. K. z dnia 3 stycznia 2004 r. (dotyczącego wystawienia faktury korygującej fakturę nr (...)) oraz informacji z KRS (potwierdzającej, że spółka (...), na którą wystawiona była faktura nr (...) nigdy nie istniała), iż składając wniosek o ogłoszenie upadłości i zawierając w nim informację o rzekomych wierzytelnościach należnych spółce (...) od wymienionych podmiotów gospodarczych, B. K. (1) miała świadomość, iż podaje dane nieprawdziwe. Działała ona zatem z zamiarem bezpośrednim.

Wymierzając oskarżonym A. C. (1) i B. K. (1) kary za przypisane im przestępstwa, Sąd wziął pod uwagę jako okoliczność łagodzącą dotychczasową niekaralność oskarżonych (k. 2093 i k. 2094). Okolicznością łagodzącą wobec każdej z oskarzonych jest również i to, że choć nie przyznały się do winy, to jednak przynajmniej częściowo złożyły szczere wyjaśnienia, w których dostarczyły dowodów przeciwko sobie.

Okolicznością łagodzącą, którą Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze B. K. (1) kary za czyn zarzucany jej w punkcie II aktu oskarżenia, był również fakt, iż wprawdzie ze znacznym opóźnieniem, ale jako jedyna spośród członków Zarządu (...) Sp. zoo złożyła ona wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, podczas gdy A. C. (1) konieczności takiej nie widziała, mimo iż spółka od ponad półtora roku nie płaciła swych wymagalnych zobowiązań.

Wymierzając oskarżonym kary jednostkowe za przypisane im przestępstwa Sąd wziął pod uwagę również fakt, iż w ramach przypisanych im czynów A. C. (1) i B. K. (1) działały z zamiarem bezpośrednim, co wskazuje na znaczny stopień zawinienia, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych im czynów. Godzi się też podnieść, iż swoimi czynami oskarżone naruszyły istotne z punktu widzenia prawidłowości obrotu gospodarczego dobra prawne takie jak bezpieczeństwo uczestników w nim występujących (art. 586 ksh), wiarygodność ksiąg rachunkowych i ustalanego na ich podstawie wyniku finansowego (art. 77 ust. 2 ustawy o rachunkowości) i prawidłowość postępowania upadłościowego (art. 522 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze).

Wymierzając B. K. (1) karę za czyn zarzucany jej w punkcie III aktu oskarżenia, Sąd uwzględnił jako okoliczność obciążającą, iż działała ona w ramach tego czynu z jednym, z góry powziętym zamiarem przestępnym.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd wymierzył:

-za czyn z punktu II aktu oskarżenia: A. C. (1) karę 150 stawek dziennych grzywny, a oskarżonej B. K. (1) karę 100 stawek dziennych grzywny;

-za czyn z punktu III aktu oskarżenia: A. C. (1) karę 100 stawek dziennych grzywny, zaś B. K. (1) karę 150 stawek dziennych grzywny.

Mając natomiast na uwadze fakt, iż przestępstwo z art. 522 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze zagrożone jest karę nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, Sąd orzekł wobec oskarżonej B. K. (1) karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych.

Mając na uwadze sytuację rodzinną oskarżonych, z których każda ma na utrzymaniu dziecko oraz uwzględniając ich dochody – A. C. (1) zarabia około 1.000 zł. miesięcznie, zaś B. K. (1) około 2.000 zł. miesięcznie, wysokość jednej stawki dziennej grzywny orzeczonej wobec oskarżonych za przypisane im przestępstwa, Sąd ustalił na kwotę 20 zł.

Orzeczone wobec oskarżonych A. C. (1) i B. K. (1) kary łączne grzywny, Sąd kształtował w oparciu o zasadę aspiracji mając na uwadze przede wszystkim bliskość czasową popełnionych przez nie przestępstw jednostkowych. Mając z kolei na uwadze wskazane powyżej okoliczności dotyczące warunków rodzinnych obu oskarżonych oraz wysokości osiąganych przez nie dochodów, wysokość jednej stawki dziennej kary łącznej grzywny, Sąd określił wobec każdej z oskarżonych na kwotę 20 zł.

Jednocześnie mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności dotyczące sytuacji materialnej oskarżonych, Sąd zasądził od nich wyłącznie opłatę w wysokości stosownej do orzeczonych kar łącznych grzywny, zaś w pozostałej części zwolnił je od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. W części uniewinniającej natomiast kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa, stosownie do treści przepisu art. 632 pkt 2 kpk.