Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2.09.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 1 ust. 3 art. 2 i art. 4 ust. 3, ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, odmówił H. K. (1) prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji, organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 15.06.2021 r., ustaliła, że H. K. (1) nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/decyzja k.12 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 27.09.2021 r. złożyła H. K. (1) wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego.

W uzasadnieniu ww stanowiska odwołująca wskazała, iż jej stan zdrowia choroba nowotworowa, zaburzenia depresyjne dwukrotnie przebyty (...)19 znacząco wpływające na jej funkcjonowanie, powodujące konieczność opieki ze strony osób trzecich, powodują, iż winna zostać zakwalifikowana do osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/ odwołanie k. 3 -5/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 13/

Ustanowiony w trakcie rozprawy w dniu 23.01.2023 r., pełnomocnik wnioskodawczyni - jej córka A. K., poparł odwołanie, wniósł o uznanie ubezpieczonej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji, z uwagi na stan zdrowia.

/ stanowisko procesowe pełnomocnika wnioskodawczyni protokół z rozprawy z dnia 23.01.2023 r. 00:13:55 -00:17:15/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. K. (1) urodziła się (...)

/bezsporne/

W okresie od 1.03.2020 do 31.05. 2021 r. wnioskodawczyni pobierała świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji oraz dodatek pielęgnacyjny. Od 27.10.2017 r. jest uprawniona do renty rodzinnej po zmarłym mężu.

/ bezsporne/

W dniu 13.05.2021 r. H. K. (1) złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczenia uzupełniającego.

/ bezsporne wniosek k. 9-10 akt ZUS/

Zgodnie z obowiązującym od 31.03.2020 r . art. 15 zc ust. 1 i 3 ustawy z dnia 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 poz 1842) prawo do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji oraz dodatek pielęgnacyjny zostały automatycznie przedłużone na okres kolejnych 3 miesięcy tj. od 1.06.2021 r. do 31.08.2021 r.

/ bezsporne/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznając wniosek z 13.05.2021 r. zaocznie rozpoznał u wnioskodawczyni R. piersi lewej (...) – stan po (...) 02.2020 po radioterapii w trakcie hormonoterapii, obserwację zmiany w piersi prawej, przebyte zakażenie covid -19 , nadciśnienie tętnicze. Orzeczeniem z dnia 25.05.2021 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k. 42 dokumentacji medycznej ZUS /

W dniu 8.06.2021 r. wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, domagając się rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS podnosząc, że z uwagi na stan zdrowia jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/ bezsporne, sprzeciw – k. 43-44 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15.06.2021 r. zaocznie rozpoznając u wnioskodawczyni R. piersi lewej (...) – stan po (...) 02.2020 po radioterapii w trakcie hormonoterapii, obserwację zmiany w piersi prawej, przebyte zakażenie covid -19 , nadciśnienie tętnicze, podtrzymała wnioski lekarza orzecznika uznając, że ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k. 46 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 11 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego /

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15.06.2021 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

/decyzja k.12-13 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/.

Na co dzień, wnioskodawczyni mieszka, z aktywną zawodowo, córką, w domu jednorodzinnym, w S. i 22-letnim wnukiem. Samodzielnie przemieszcza się po mieszkaniu, wychodzi na podwórko. Nie chodzi sama do sklepów, nie przygotowuje samodzielnie posiłków, ale samodzielnie je spożywa, nie wymaga karmienia. Córka pomaga jej przy myciu, korzysta z wanny. Sama korzysta z toalety. Sama się czesze. Bliscy pomagają jej przy ubieraniu w zależności od odzieży, przy wkładaniu butów. Wnioskodawczyni samodzielnie przyjmuje leki. Bliscy wyliczają jej leki i przypominają o wzięciu.

/ zeznania wnioskodawczyni H. K. (1) protokół z rozprawy z dnia 20.03.2023 00:10:47-00:15:58 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 23.01.2023 r. 00:02:07-00:12:31, zeznania świadka A. K. protokół z rozprawy z dnia 23.01.2023 r. 00:21:23-00:29:29/

W sądowym badaniu przez biegłego onkologa, biegły onkolog stwierdził, iż H. K. (2), lat 71, emerytka, w lutym 2020 r. przebyła oszczędną operację usunięcia części piersi lewej z węzłem chłonnym wartowniczym z powodu wczesnego raka o zaawansowaniu (...). W uzupełnieniu leczenia operacyjnego, radioterapia na obszar piersi lewej do 7.05.2020 r. Obecnie -w trakcie hormonoterapii. Przebieg leczenia bez powikłań. Rokowania są dobre.

Leczenie operacyjne i uzupełniająca radioterapia, nie spowodowały długotrwałej niepełnosprawności. Obecnie, w trakcie hormonoterapii, którą znosi dobrze. Sprawność ogólna wnioskodawczyni jest zadawalająca. Nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki osób trzecich.

Ze stanowiska onkologa wnioskodawczyni jest zdolna do samodzielnej egzystencji.

/ pisemna opinia biegłego onkologa S. F. k. 28-30, pisemna opinia uzupełniająca k. 82/

Ze względów internistycznych u wnioskodawczyni rozpoznaje się nadciśnienie tętnicze umiarkowanego stopnia nie leczone systematycznie, bez powikłań ze strony serca, otyłość II st. ( (...) 37,7), raka piersi lewej po leczeniu operacyjnym i radioterapii (02.2020), w trakcie hormonoterapii, bez klinicznych i obrazowych cech wznowy procesu rozrostowego (scyntygrafia, usg piersi).Zmiany zwyrodnieniowe układu kostno-stawowego z objawowym zespołem bólowym. Przebyte zakażenie C. 19. Epizod depresyjny umiarkowany (09.2021).

W tym stanie rzeczy, nie stwierdza się internistycznych przyczyn niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni jest w dobrym kontakcie słowno-logicznym, chodzi samodzielnie po powierzchniach płaskich na dystansie ok.75 m, rozbiera się, ubiera i przemieszcza z fotela na leżankę bez trudności. Ciśnienie tętnicze, choć nie leczone systematycznie, nie powoduje powikłań ze strony układu krążenia. U badanej nie stwierdza się objawów niewydolności serca w postaci obrzęków, zaburzeń rytmu serca czy zastoju w płucach. Pomimo dwukrotnej infekcji C. 19 badaniem lekarskim nie stwierdza się również objawów niewydolności oddechowej. Ubezpieczona nigdy nie wymagała hospitalizacji z przyczyn internistycznych, w tym kardiologicznych. Operowany, w lutym 2020 r., rak piersi prawej nie wykazuje klinicznych i obrazowych cech wznowy procesu rozrostowego. Z internistycznego punktu widzenia, wnioskodawczyni, w aktualnym stanie zdrowia i sprawności nie wymaga długotrwałej, a tym bardziej, stałej, pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

/ pisemna opinia biegłego internisty L. P. k. 33-- 36

Z punktu widzenia ortopedy u wnioskodawczyni rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i szyjnego oraz uogólnione zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, z okresowo nawracającym zespołem bólowym. Stwierdzone schorzenia nie ograniczają, w sposób istotny, ruchomości stawów, ani nie upośledzają mobilności badanej . Badana osiąga 90 na 10 w skali B.. Stopień naruszenia sprawności narządu ruchu wnioskodawczyni nie daje podstaw do orzekania o niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni wymaga troski bliskich, ale nie jest osoba niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/ pisemna opinia biegłego w zakresie (...) k. 61- 62/

Powyższych ustaleń, Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty, w tym dokumentację medyczną, oraz opinię biegłych specjalistów onkologa, internisty i ortopedy.

W ocenie Sądu, opinie biegłych są w pełni wiarygodne, zostały, bowiem, sporządzone przez biegłych o specjalności, właściwych, z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni, w oparciu o analizę, przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz, zawartych w niej, wyników przeprowadzonych badań. Biegli, dysponując, także, bieżącą dokumentacją ubezpieczonej, zgodnie uznali, iż wnioskodawczyni, z uwagi na posiadane naruszenie sprawności organizmu, nie jest na dzień wydania zaskarżonej decyzji, osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw, aby kwestionować opinie biegłych, gdyż są one (opinie) rzetelne, kompleksowe, wnikliwe, a ,wynikające z nich wnioski, są logiczne i, merytorycznie, prawidłowo, uzasadnione. Opinie nie zawierały braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawczyni i sposób jej funkcjonowania.

Sąd ma ,przy tym, na uwadze, że wnioskodawczyni kwestionowała wnioski wynikające z opinii wskazanych biegłych niemniej jednak w ocenie sądu nie przedstawiła do nich żadnych, merytorycznie uzasadnionych, zastrzeżeń, a jedynie prezentowała subiektywne stanowisko, w zakresie własnego stanu zdrowia i sposobu funkcjonowania, uzasadniającego, w jej ocenie, przyznanie prawa do dochodzonych świadczeń. Odwołująca negując poprawność opinii powołała się na brak możliwości samodzielnego funkcjonowania w zakresie podstawowych potrzeb życiowych spowodowanych w jej ocenie naruszeniem sprawności jej organizmu oraz wskazując na konieczność dalszego także specjalistycznego leczenia.

W ocenie Sądu, wskazane okoliczności jak i własna, subiektywna, ocena ubezpieczonej, w zakresie jej stanu zdrowia, nie mogły, jednak, podważyć opinii biegłych lekarzy specjalistów, co do oceny braku niezdolności wnioskodawczyni, do samodzielnej egzystencji. Podnieść należy, iż biegli specjaliści nie kwestionowali, podnoszonego przez wnioskodawczynię, faktu, że cechuje ją stwierdzona dysfunkcja wieloukładowa, naruszającą sprawność organizmu, co znajduje swe odzwierciedlenie w poczynionych rozpoznaniach, jak okoliczności iż wymaga ona dalszego specjalistycznego leczenia celem usprawnienia funkcji organizmu bądź niepogorszenia stanu już istniejącego. Jednakże nawet wystąpienie naruszenia sprawności organizmu w stopniu znacznym, nie jest tożsame- co także podkreślali biegli - z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. W procesie, nie przedstawiono jakichkolwiek dowodów, które opinie biegłych, w tym zakresie, by podważały, a biegli, co wynika z treści opinii, brali pod uwagę wszystkie okoliczności, istotne, ważące na ocenie, w tym zakresie (analizowali dokumentację medyczną także wystawioną już po dacie wydania zaskarżonej decyzji i sposób funkcjonowania wnioskodawczyni) formując wnioski końcowe co do braku niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji. W ocenie Sądu, dalsze, zatem, kwestionowanie opinii biegłych, z tych przyczyn, stanowi, jedynie wyraz niezadowolenia strony powodowej, z wniosków końcowych opinii i ,z tego powodu, nie może wywrzeć, spodziewanych przez stronę, skutków procesowych. Znamiennym jest też, iż wnioskodawczyni nie wnosiła o dopuszczanie dowodu z opinii uzupełniających czy dowodu z opinii innych biegłych specjalistów.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art.1 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1006 t.j.) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 504), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2021 r. poz. 716, z późn. zm.), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 1 i 202), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1750 zł miesięcznie

W myśl art. 4 ust. 1 -3 Świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 1750 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 1750 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy istniejące u wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu, w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji, orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5 lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma przy tym szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji”. /III AUa 322/12 - wyrok SA Katowice z dnia 07-11-2012 III AUa 269/17 - wyrok SA Szczecin z dnia 31-01-2019, III AUa 872/16 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-10-2017/ Jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji / por odpowiednio III AUa 615/12 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-12-2012/.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego, na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, Sąd uznał, iż ustalenia, dokonane w toku postępowania sądowego, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało, bowiem, że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to, w sposób jednoznaczny, z wszystkich, wydanych w sprawie opinii biegłych onkologa , internisty i ortopedy tj biegłych o specjalizacji lekarskiej, odpowiadającej charakterowi schorzeń, występujących u wnioskodawczyni, potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego. Stosownie do treści opinii biegłych uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami: rakiem piersi lewej leczonym operacyjne i uzupełniająco radioterapią i hormonoterapią, nadciśnieniem tętniczym, zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i szyjnego oraz uogólnionymi zmianami zwyrodnieniowymi stawów obwodowych z okresowo nawracającym zespołem bólowym, nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jej podstawowych potrzeb życiowych. Wnioskodawczyni mimo, iż cechuje ją stwierdzona dysfunkcja, naruszająca sprawność organizmu jest zdolna do samodzielnej egzystencji - choć w poszczególnych czynnościach także w zakresie życia codziennego, z uwagi na stan zdrowia niewątpliwie wymaga okresowej pomocy.

Sąd zwraca uwagę na ustawodawczą konkretyzację cytowanego przepisu: konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jej podstawowych potrzeb życiowych. Warunkiem spełnienia ustawowej przesłanki , jest spełnienie - wymogu - ustawowego - opieki i pomocy - czyli koniunkcji . Całokształt podmiotowo-przedmiotowych okoliczności , jednoznacznie wskazuje ,ze wnioskodawczyni wymaga pomocy, ale nie - pomocy i opieki - zatem brak spełnienia - ustawowej przesłanki , a to implikuje uprawnioną tezę - o braku prawa do świadczenia.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest również, iż wnioski wynikające ze wskazanych opinii dotyczące tej zdolności nie zostały merytorycznie skutecznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawczyni, co prawda kwestionowała treść opinii biegłych, odwołując się do bieżącej dokumentacji medycznej, podnosząc odmienny sposób funkcjonowania i konieczność dalszego leczenia, ale te okoliczności – co już wspominano - były objęte przedmiotem analizy biegłych, przy ocenie braku niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji, zatem nie można uznać, iż opinie, wobec pominięcia tych okoliczności, były niekompletne a co za tym idzie nieprawidłowe. Tym samym, powyższe nie podważa waloru dowodowego, wydanej w sprawie opinii. Odwołująca się nie zgłosiła żadnych przekonywujących wniosków dowodowych na poparcie swojego stanowiska, nie podważyła merytorycznej poprawności wniosków opinii biegłych w zakresie oceny jej zdolności do samodzielnej egzystencji, a tym samym nie uczyniła zadość wymogom określonym w art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem, strona w toku procesu, winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy dotyczące stanu zdrowia i własnej sprawności. W konsekwencji , żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji nie mogło zostać zaakceptowane.

Wnioskodawczyni, stosownie do przywołanych opinii biegłych sądowych onkologa, internisty , ortopedy, nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, choć wymaga dalszego leczenia – co nie jest kwestionowane. W związku z powyższym H. K. (1) na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS , a co za tym idzie nie jest uprawniona do świadczenia uzupełniającego.

Jednocześnie, Sąd zauważa, że gdyby wnioskodawczyni, w oparciu o posiadaną dokumentacje medycyną dostępną już po dacie wydania zaskarżonej decyzji – prezentowaną także biegłym w niniejszym procesie - nieznaną wcześniej organowi rentowemu uważała, iż jej stan zdrowia wpływający na sposób jej funkcjonowania uległ zmianie może złożyć kolejny wniosek o ustalenie świadczenia dołączając tę dokumentację. Obecny stan rzeczy, nie może jednak wpływać na ocenę poprawności zaskarżonej decyzji i dysfunkcji cenionych przez biegłych istniejących w dacie jej wydania .

W tym stanie rzeczy, odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc w sentencji wyroku.

J.L.