Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 123/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

T. B.

I. w dniu 30 marca 2020 roku w W. woj. (...)- (...) w miejscu publicznym bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego dokonał umyślnego uszkodzenia mienia w postaci wgniecenia prawych przednich drzwi, oberwania prawego lusterka bocznego oraz uszkodzenia listwy przyszybowej samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) poprzez kopnięcia nogą powodując w ten sposób starty w wysokości łącznej 4650,00 złotych, działając na szkodę D. R. (1)

tj. o przestępstwo określone w art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

II. w dniu 30 marca 2020 roku w W. woj. (...)- (...) w miejscu publicznym bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego dokonał naruszenia nietykalności cielesnej D. R. (1) w ten sposób, że uderzył pokrzywdzonego kilkakrotnie zaciśniętą ręką w twarz

tj. o przestępstwo określone w art. 217 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. T. B. pozostaje w związku małżeńskim z N. B. (1), jednak toczy się między nimi postępowanie o rozwód. Pod koniec marca 2020 roku N. B. (1) wyprowadziła się wraz synem i córką N. B. (2) od T. B. i związała się z nowym partnerem – D. R. (1).

wyjaśnienia oskarżonego T. B. w części

zeznania świadka D. R. (1)

k. 41, k. 67, 00:07:33-00:19:22 na k. 108v-109, 00:07:32-00:14:46 na k. 181v-182v

k. 3, k. 62v, k. 73, 00:20:32-00:39:02 na k. 109v-111, 00:17:08-00:32:58 na k. 182v-183v

2. W dniu 30 marca 2020 roku N. B. (1) poprosiła D. R. (1), by zaprowadził N. B. (2) do jej koleżanki D. P. (1), która mieszka na ul. (...) w W.. D. R. (1) pozostawił swój samochód marki F. (...) o nr rej. (...) na parkingu na ul. (...), naprzeciwko sklepu (...). Z uwagi na to, że D. P. (1) nie było jeszcze w domu, chodzili wzdłuż ulicy (...).

W momencie, gdy znajdowali się w okolicy skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), zauważył ich, poruszający się samochodem (wraz z synem) po ul. (...). T. B. natychmiast zatrzymał swój samochód we wjeździe w ulicę (...) i nie wyłączając silnika, krzycząc, nakazał swojej córce wsiąść do jego samochodu. D. R. (1) powiedział wówczas do N. B. (2), że jeśli nie chce, to nie musi wsiadać. Wówczas T. B. podszedł do D. R. (1) i uderzył go kilkakrotnie zaciśniętą ręką w twarz. D. R. (1) broniąc się, uderzył też w twarz T. B.. Doszło między nimi do szamotaniny.

W tym samym czasie po przeciwnej stronie, na ulicy (...), przy L. stał D. I. – pracownik lombardu oraz jego kolega J. K. i D. P. (2). Gdy zobaczyli te zdarzenie, D. I. zaczął je rejestrować za pomocą telefonu komórkowego, natomiast J. K. i D. P. (2) po chwili podbiegli do T. B. i D. R. (1), żeby ich rozdzielić. Początkowo T. B. oponował, jednak po chwili udało się J. K. i D. P. odciągnąć go od D. R. (1) i nakłonić go, żeby wsiadł do swojego samochodu. Odjeżdżając T. B., wjechał na chodnik, na którym stali między innymi D. R. (1) i J. K.. J. K. odciągnął T. B., dzięki czemu ten uniknął potrącenia.

T. B. działał w miejscu publicznym bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

wyjaśnienia oskarżonego T. B. w części

zeznania świadka D. R. (1)

zeznania świadka D. I.

zeznania świadka J. K.

dokumentacja medyczna

opinia sądowo-lekarska

nagranie wykonane przez D. I.

k. 41, k. 67, 00:07:33-00:19:22 na k. 108v-109,

00:07:32-00:14:46 na k. 181v-182v

k. 3, k. 62v, k. 73, 00:20:32-00:39:02 na k. 109v-111,

00:17:08-00:32:58 na k. 182v-183v

k. 9v, 00:03:15-00:12:36 na k. 120v-121

k. 75-76 w aktach sprawy II K 207/20 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

k. 31, 00:14:09-00:22:36 na k. 121v-122,

00:32:58-00:44:01 na k. 183v-184, k. 76-77 w aktach sprawy II K 207/20 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

k. 16

k. 60-60v

k. 126

3. Poruszają się dalej ulicą (...) zauważył zaparkowany samochód osobowy marki F. (...) należący do D. R. (1). Wówczas zatrzymał się i kopał nogą w w/w pojazd, dokonując jego umyślnego uszkodzenia w postaci wgniecenia prawych przednich drzwi, oberwania prawego lusterka bocznego oraz uszkodzenia listwy przyszybowej.

Do znajdującego się nadal na ul. (...) w okolicach Lombardu D. R. (1) podszedł młody mężczyzna, który powiedział mu, że kierujący A. kopał w jego samochód. Wówczas D. R. (1) wezwał Policję.

T. B. spowodował w ten sposób starty w wysokości łącznej 4650,00 złotych, działając na szkodę D. R. (1).

T. B. działał miejscu publicznym bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

wyjaśnienia oskarżonego T. B. w części

zeznania świadka D. R. (1)

protokół oględzin rzeczy- samochodu osobowego F. (...)

dokumentacja fotograficzna

protokół zatrzymania rzeczy

nagranie z monitoringu

protokół oględzin rzeczy – zapisu z monitoringu zewnętrznego budynku sklepu

kosztorys naprawy

k. 41, k. 67, 00:07:33-00:19:22 na k. 108v-109,
00:07:32-00:14:46 na k. 181v-182v

k. 3, k. 62v, k. 73, 00:20:32-00:39:02 na k. 109v-111,

00:17:08-00:32:58 na k. 182v-183v

k. 7-8v

k. 22-29

k. 34-36

k. 37

k. 52-53

k. 64

4. T. B. był uprzednio karany.

T. B. ma stałą pracę i osiąga dochód w wysokości około 2500 zł. Ma dwoje małoletnich dzieci. Jest współwłaścicielem domu, właścicielem dwóch samochodów: marki A. rok produkcji 1999 roku. Nie leczył się i nie leczy psychiatrycznie.

dane podane przez oskarżonego

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane o podejrzanym

00:03:21-00:06:24 na k. 181v

k. 104

k. 51

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1-.1.1.3

wyjaśnienia oskarżonego T. B. w części

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego T. B. odnośnie czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, złożonym w toku postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał się do uszkodzenia pojazdu należącego do D. R. (1) poprzez kilkukrotne kopnięcie go. Wyjaśnienia w tej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach D. R. (1), jak i uzyskanym nagraniu z monitoringu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego T. B. odnośnie czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, w części w której przyznał, że spotkał D. R. (1) ze swoją córką na ul. (...) w W. i miał z nim „zwadę”, ponieważ nie chciał on oddać mu córki.

Wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie, uznanym za wiarygodny, materiale dowodowym.

1.1.1-1.1.3

zeznania świadka D. R. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. R. (1) w całości. Podkreślić należy, że Sąd do jego zeznań podszedł ze szczególną ostrożnością z uwagi na fakt, że pozostaje on w konflikcie z oskarżonym. Sąd nie podpatrzył się jednak skłonności do konfabulacji, jego zeznania były generalnie spójne w toku całego procesu.

Sąd walorem wiarygodności obdarzył zeznania D. R. (1) dotyczące uszkodzenia jego samochodu przez T. B.. Z uzyskanego nagrania z monitoringu wynika jednoznacznie, że T. B. kilkukrotnie kopie jego pojazd, a następnie oddala się. Także wysokość powstałej szkody nie budzi wątpliwości Sądu, wycena naprawy została bowiem sporządzona przez pracownika autoryzowanego salonu (...) i brak było podstaw, by kwestionować jej wysokość.

Z uznanych za wiarygodne zeznań D. R. (1) - odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia - wynika, że, gdy szedł on z N. B. (2) ulicą 1-M. w W., to nagle przed nimi zatrzymał swój samochód T. B.. Wyskoczył z niego i chciał, by N. B. (2) do niego wsiadła. Gdy powiedział do N. B. (2), że nie musi tego robić, to T. B. uderzył go. Broniąc się, także uderzył z pięści T. B.. W pewnym momencie podbiegło dwóch mężczyzn i odciągnęło T. B.. Relacja D. R. (1) dotycząca przebiegu zdarzenia znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków D. I. i J. K., jak i w uzyskanych nagraniach. Obrażenia, jakich doznał korespondują z dokumentacją medyczną i wnioskami biegłej z zakresu medycyny sądowej zawartymi w sporządzonej w sprawie opinii.

1.1.2

zeznania świadka D. I.

zeznania świadka J. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków D. I. i J. K.. D. I. pracuje w lombardzie przy ul. (...) w W., a w dniu 30 marca 2020 roku przyszedł go odwiedzić w pracy J. K.. Świadkowie ci podali, że stojąc pod lombardem znajdującym się na ul. (...) w W. zauważyli jak T. B. zajechał drogę D. R. (1) i zaczął go uderzać. Znajdujące się tam dzieci zaczęły płakać. Wówczas D. I. został pod lombardem, a J. K. i jego kolega D. P. (2) postanowili ich rozdzielić. Świadkowie ci w pełni obiektywnie opisali w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest im rzeczywiście wiadome w sprawie.

Zeznania ich wzajemnie korelują, znajdują również potwierdzenie w nagraniu zdarzenia wykonanym przez D. I.. Podkreślić, należy że w momencie zdarzenia D. R. (1) był osobą obcą dla J. K. i D. P. (2), a w toku postepowania Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość relacji J. K..

1.1.2

nagranie wykonane przez D. I.

Nagranie te pozwala na częściowe odtworzenie przebiegu zdarzenia. Nie budziło żadnych wątpliwości co do autentyczności.

1.1.3

nagranie z monitoringu

Kamery z monitoringu zarejestrowały uszkodzenie samochodu marki F. należącego do D. R. (1) prze T. B.. Nie budziło żadnych wątpliwości co do autentyczności.

1.1.2

1.1.3

1.1.4

dokumentacja medyczna

protokół oględzin rzeczy- samochodu osobowego F. (...)

dokumentacja fotograficzna

protokół zatrzymania rzeczy

protokół oględzin rzeczy – zapisu z monitoringu zewnętrznego budynku sklepu

kosztorys naprawy

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane o podejrzanym

Dokumenty te nie budziły żadnych wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Treści w nich zawarte korespondowały z pozostałymi uznanymi za wiarygodne dowodami.

1.1.2

opinia sądowo-lekarska

Sąd za w pełni wiarygodny uznał dowód z opinii sądowo-lekarskiej. Opina wydana została na podstawie kompletnej dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia oskarżonego związanego ze zdarzeniem objętym aktem oskarżenia Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości.

Biegła wskazała, że z dokumentacji medycznej wynika, że w dniu 30.03.2020r. u D. R. (1) stwierdzono zaczerwienie śluzówki wargi dolnej. Poza tym pokrzywdzony zgłaszał subiektywne dolegliwości bólowe ucha prawego i stawu skroniowo-żuchwowego prawego, gdzie nie stwierdzono żadnych obrażeń. Biegła wskazała, że tego typu zmiany mogły być następstwem działania narzędzia tępego, w tym nieuzbrojonej pięści. Skutki zdarzenia kwalifikować należy jako nienaruszające czynności narządów ciała i nie powodujące rozstroju zdrowia. Zdarzenie i jego następstwa nie wyczerpują także znamion narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonego T. B. w części

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia, w których zakwestionował wysokość powstałej szkody w samochodzie marki F.. D. R. (1) przedłożył wycenę uszkodzonych elementów samochodu sporządzoną przez pracownika autoryzowanego salon (...). Wycena została zatem sporządzona przez osobę mającą wiedzę dotyczącą napraw samochodów tej marki. Wskazana wysokość szkody nie budzi wątpliwości Sądu również w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Na wiarę nie zasługują wyjaśnienia oskarżonego dotyczące czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, w których opisał on przebieg zdarzenia. T. B. podał, że gdy powiedział swojej córce, że ma wsiąść do samochodu, to D. R. (1) go zaatakował, uderzył go jako pierwszy, a on się tylko bronił. Nagle też pojawiło się dwóch kolegów D. R. (1), którzy pomagali mu w atakowaniu go. Wskazał też, że nie wiedział, kim jest D. R. (2).

Wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne i sprzeczne zarówno wewnętrznie jak i z zasadami doświadczenia życiowego. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że oskarżony składał sprzeczne wyjaśnienia w zakresie tego czy znał pokrzywdzonego, czy też nie. W ocenie Sądu T. B. doskonale zdawał sobie sprawę, że jego córka idzie w towarzystwie obecnego partnera jego żony. Wiedział nawet, jakim samochodem jeździ, skoro dokonał później zniszczenia jego samochodu.

Co więcej, w ocenie Sądu, to T. B. był agresorem i osobą, która pierwsza zaatakowała. To T. B. widząc D. R. (1) ze swoją córką, zatrzymał samochód, właściwie „na środku drogi” i krzycząc zażądał, żeby córka wsiadła do jego samochodu. Gdy D. R. (1) powiedział do N. B. (2), że jeśli nie chce, nie musi tego robić, T. B. wysiadł z samochodu i zaatakował D. R. (1). D. R. (2) odprowadzał jedynie N. B. (2) do koleżanki jej matki D. P. (1), nie miał wiedzy, że tamtędy będzie przejeżdżać T. B.. Zupełnie nieprawdopodobne jest zatem, by zaplanował zaatakowanie oskarżonego, do tego z udziałem obcych wówczas dla niego osób, bowiem w chwili zdarzenia D. R. (1) znał jedynie D. I.. Wskazać należy ponadto, że D. I. pracuje w lombardzie przy tej samej ulicy, na której mieszka D. P. (1). Akurat w tym czasie odwiedził go J. K. z kolegą D. P. (2).

Niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest to, że w momencie pierwszego przesłuchania dotyczącego zarzutu uszkodzenia mienia T. B. nie wskazał, że został zaatakowany przez D. R. (1). Wówczas jedynie wyjaśnił: „miałem zwadę z R., który szedł z moją córką i nie chciał mi jej oddać.”

Zwrócić uwagę należy też na to, że D. R. (1) jest obecnym partnerem żony T. B., z którą, w momencie zdarzenia, ten dopiero co się rozstał . W ocenie Sądu, T. B. zdenerwował się już, gdy zobaczył swoją córką w towarzystwie (...) i chciał, by ta pojechała z nim. Gdy D. R. (1) zakwestionował polecenie, które dał córce, T. B. zezłościł się jeszcze bardziej i wówczas uderzył go kilkakrotnie zaciśniętą ręką w twarz.

Również zachowanie T. B. po tym, gdy J. K. i D. P. udało się go odciągnąć od D. R. (1) wskazuje, że to on był agresorem. T. B. odjeżdżając, wjechał częściowo na chodnik. Gdyby J. K. nie odciągnął D. R. (2), to mogłoby dojść do jego potrącenia. Następnie zaś, T. B. widząc zaparkowany samochód oskarżonego, dokonał jego uszkodzenia. Z postępowania T. B. jednoznacznie wynika, że to on był osobą agresywną, która chciała wyrządzić szkodę D. R. (1). Wobec niemożliwości uczynienia tego z uwagi na interwencje J. K. i D. P. (2), dokonał zniszczenia jego mienia.

---

zeznania świadka P. Ł.

00:02:46-00:13:53 na k. 127v-128, k. 68-69 w aktach sprawy II K 207/20 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

zeznania świadka J. Ł.

00:03:15-00:15:55 na k. 150v-151, k. 101-102 w aktach sprawy II K 207/20 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadków P. Ł. i J. Ł..

Ich zeznania są sprzeczne wewnętrznie i wzajemnie oraz nielogiczne.

P. Ł. zeznała, że stała na ulicy, a jej siostra J. Ł. była w piekarni przy ul. (...), i widziała, że D. R. (1) i dwóch jeszcze mężczyzn zaatakowało jej wujka T. B. oraz że na miejscu zdarzenia była żona oskarżonego N. B. (1),

J. Ł. zeznała, że jak szły z siostrą z miasta i z małym dzieckiem, to zauważyły, że ktoś się bije. Rozpoznała wujka T. B.. Przeszły na drogą stronę ulicy, nie wchodziły, do żadnego sklepu. Widziała, jak trzech mężczyzn, w tym pokrzywdzony, bili jego wujka.

Podane wersje wzajemnie się wykluczają, nie znajdują potwierdzenia w nagraniach z monitoringów, ani w zeznaniach pozostałych świadków. W ocenie Sądu zeznania te miały wspierać wersję przedstawioną przez oskarżonego.

zeznania świadka K. Ł. 00:18:17-00:22:11 na k. 46-46v w aktach sprawy II K 207/20 Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie

Za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd uznał zeznania świadka K. Ł.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1, 3

T. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia:

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 kk podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą 500 zł stanowi wykroczenie z art. 124 kw.

Zachowanie się sprawcy przedmiotowego przestępstwa przybierać może różne formy. Zniszczenie rzeczy polega na jej unicestwieniu. Uszkodzenie łączy się z taką zmianą materii rzeczy, że nie może ona stale lub czasowo służyć w pełni celom, do których była przeznaczona. Czynienie zaś niezdatnym do użytku obejmuje takie wypadki, w których rzecz nie została wprawdzie zniszczona ani uszkodzona, lecz mimo to nie nadaje się do użytku. (W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1989, s. 494; A. Marek, Prawo..., 2001, s. 569).

Przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa jest cudza rzecz, ruchoma i nieruchoma, w rozumieniu art. 45 kc, z uwzględnieniem art. 115 § 9 kk. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy niczyjej, jak i rzeczy stanowiącej własność sprawcy.

Przestępstwo z art. 288 § kk może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim i ewentualnym.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że T. B. kopał nogą w samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...), należący do D. R. (1). Na skutek tego doszło do wgniecenia prawych przednich drzwi, oberwania prawego lusterka bocznego oraz uszkodzenia listwy przyszybowej. T. B. spowodował starty w wysokości łącznej 4650,00 złotych. Oskarżony co prawda kwestionował wysokość powstałej szkody, ale wyjaśnienia w tym zakresie nie zasługiwały na danie im wiary. Kosztorys naprawy został sporządzony przez pracownika autoryzowanego salonu (...) i nie budzi on wątpliwości Sądu.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia:

Art. 217 § 1 kk stanowi, że kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Dobrem chronionym jest nietykalność cielesna – tzn. swoboda dysponowania ciałem i zagwarantowania człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało oraz wolność od niepożądanych doznań. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Jak wynika z treści art. 217 § 1 kk, naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Prawnie relewantne będzie tu zatem w istocie każde oddziaływanie na ciało innej osoby, które nie jest przez nią akceptowane. Forma naruszenia nietykalności nie ma tu większego znaczenia, gdyż ustawodawca wprowadził otwarty katalog (w ramach tzw. znamion wyjaśniających), jedynie przykładowo wyliczając uderzanie człowieka (jako przypadek w praktyce najczęstszy), przez co w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej. (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: WKP 2018)

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652, stwierdził, że: „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny”.

Jest to powszechne i umyślne (w grę wchodzi zamiar bezpośredni i ewentualny) przestępstwo skutkowe, a skutkiem jest doznanie pokrzywdzonego, że jego nietykalność została naruszona. (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, Opublikowano: LEX/el. 2018)

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że T. B. zaatakował D. R. (1) i uderzył go kilkakrotnie zaciśniętą ręką w twarz. T. B. zdenerwował się już, gdy zobaczył swoją córką w towarzystwie (...) i chciał, by ta pojechała z nim. Gdy D. R. (1) zakwestionował polecenie, które dał córce, T. B. zezłościł się jeszcze bardziej i wówczas zaatakowała go. Fakt ten wynika z zeznań D. R. (1), D. I., J. K.. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach także nie kwestionował tego, że naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego, zaprzeczał jedynie by pierwszy zaatakował. W ocenie Sądu D. R. (1) nie miał żadnego powodu, aby zaatakować oskarżonego. To oskarżony nagle zatrzymał przed nimi samochód i zażądał, aby jego córka, nad którą wówczas sprawował opiekę pokrzywdzony, wsiadła do jego samochodu. Oskarżony wzburzył się, że D. R. (1) podważył jego decyzję. To właśnie spowodowało, że oskarżony wysiadł z samochodu i zaatakował D. R. (1). Z całą pewnością nie można uznać, iż w ten sposób pokrzywdzony sprowokował oskarżonego. Z nagrania zarejestrowanego przez D. I. jednoznacznie wynika, że to oskarżony napierał na pokrzywdzonego, który próbował go powstrzymać.

Naruszenie nietykalności D. R. (1) znajduje też potwierdzenie w jego dokumentacji medycznej, jak i opinii sądowo-lekarskiej. Nie ulega zatem wątpliwości, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona czynu z art. 217 § 1 kk.

T. B. zarzucanych mu czynów niewątpliwie dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Niewątpliwie T. B. zarzucanych mu czynów dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Umyślnie uszkodził cudzą rzecz oraz dokonał umyślnego zamachu na nietykalność cielesną. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Zdarzenie miało miejsce w bowiem centrum miasta w godzinach popołudniowych. Zachowanie oskarżonego miało zatem charakter chuligański, tj. działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

T. B.

I, II

- przestępstwo z art. 288 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa

- przy tym Sąd zważył, że ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz.U. 2020 poz. 1086) z dniem 24 czerwca 2020 roku wprowadziła istotne zmiany do treści przepisu art. 37a kk. W myśl art. 4 § 1 kk, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Nowelizacja podwyższyła dolne granice kar ograniczenia wolności (3 miesiące) i grzywny (100 stawek dziennych) jako kar orzekanych zamiennie zamiast kary pozbawienia wolności (art. 37a § 1 k.k.). Wyłączono możliwość takiej zamiany kary wobec sprawców, którzy popełniają przestępstwo działając w zorganizowanej przestępczej grupie albo związku oraz sprawców przestępstw o charakterze terrorystycznym (art. 37a § 2)

- z uwagi na to, w ocenie Sądu, względniejsza dla T. B. była ustawa obowiązująca uprzednio, tj. w dacie popełnienia przez niego czynu

- wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary orzekanej wobec oskarżonego Sąd miał na uwadze w/w art. 37a kk (w brzmieniu sprzed 24 czerwca 2020 roku). Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że nie ma wystarczających przesłanek do orzekania wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, albowiem cele przed nią stawiane w sposób pełny może spełnić kara łagodniejszego rodzaju – kara grzywny.

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 150 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

- ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę, stosownie do treści art. 33 § 3 kk, jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony posiada stała pracę. Ma jednak na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci. W takim stanie rzeczy, adekwatna do jego warunków osobistych i stosunków majątkowych jest stawka dzienna grzywny w wymiarze 20 zł. Orzeczona kara grzywny zdaniem Sądu mieści się zatem w możliwościach majątkowych oskarżonego

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności, zarzucanego mu czynu dopuścił się z premedytacją i z niskich pobudek, w warunkach występku o charakterze chuligańskim, Sąd miał na uwadze także wysokość wyrządzonej szkody

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego

- na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego D. R. (1) tytułem naprawienia szkody w całości kwotę 4650 złotych

- naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

- określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonych i nienaprawionych szkód, która wynikała z przedłożonego przez pokrzywdzonego kosztorysu

- przestępstwo z art. 217 § 1 kk zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku

- w ocenie Sądu kara w wymiarze 200 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu kara ta w pełni zrealizuje wymogi zasad prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie stanowiła dla oskarżonego realnie odczuwalną dolegliwość i jest adekwatną prawnokarną reakcję na jego czyn

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony wystąpił przeciwko dobru prawnie chronionemu, jakim jest nietykalność cielesna człowieka, czynu tego dopuścił się w obecności swoich małoletnich dzieci, w warunkach występku o charakterze chuligańskim

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego

- na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego D. R. (1) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 500 złotych

- Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk Sąd połączył jednostkowe kary grzywny orzeczone pkt. 1 i 3 wyroku i orzekł wobec oskarżonego karę łączną grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 20 złotych

- Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy wymiaru kary i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowy i miejscowy. Czyny oskarżonego skierowane były przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz radcy prawnego M. Ż. kwotę 1859,76 złotych w tym podatek VAT w stawce 23 % za pomoc z urzędu udzieloną pokrzywdzonemu D. R. (1), mając na uwadze stawki przewidziane w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r. poz. 265),, w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 roku (sygn. SK 66/19, OTK-A 2020/13; Dz. U. z 2020 r. poz. 769).

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 600 złotych opłaty oraz kwotę 230 złotych tytułem kosztów postępowania w sprawie. W/w koszty, w ocenie Sądu, nie przekraczają możliwości finansowych T. B..

8. PODPIS

II K 123/20

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE