Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Stanisław Pilarczyk

Protokolant: sekr.sądowy Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2023 r. w Kaliszu

odwołania J. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 23 września 2022 r. Nr (...)

w sprawie J. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rekompensatę z tytułu pracy w szczególnych warunkach

Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 23 września 2022 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje J. N. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 7 sierpnia 2022 roku.

Sędzia Stanisław Pilarczyk

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 września 2022 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., przyznał J. N. prawo do emerytury po osiągnięciu przez niego powszechnego wieku emerytalnego, to jest 65 lat. Przyznając prawo do emerytury organ rentowy odmówił J. N. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż pracodawca nie wystawił mu świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. N., podnosząc w odwołaniu, iż przez około 20 lat pracował jako kierowca karetki pogotowia, a była to praca w szczególnych warunkach.

Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia.

J. N. urodził się (...).

W dniu 29 sierpnia 2022 roku złożył on wniosek o przyznanie prawa do emerytury z rekompensatą. W dniu 23 września 2022 roku organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do emerytury począwszy od dnia 7 sierpnia 2022 roku, to jest od dnia osiągnięcia przez niego powszechnego wieku emerytalnego 65 lat. Jednocześnie decyzją tą odmówiono mu prawa do rekompensaty.

(okoliczności niesporne)

J. N. od dnia 1 czerwca 1979 roku do dnia 15 listopada 2000 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) w K. jako kierowca karetki pogotowia. Następnie od dnia 16 listopada 2000 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej w O. również jako kierowca karetki, a od dnia 1 stycznia 2004 roku, na podstawie art. 23 ^{( 1)} k.p., został pracownikiem Przedsiębiorstwa (...), gdzie pracował do dnia 8 listopada 2004 roku, nadal jako kierowca karetki pogotowia.

(dowód – świadectwo pracy z Przedsiębiorstwa (...) – akta emerytalne)

Początkowo J. N. w (...) w K., (...) w O., był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu sanitarnego, ale od dnia 1 listopada 1985 roku został przeniesiony na stanowisko kierowcy karetki pogotowia ratunkowego.

(dowód – umowa o pracę odwołującego z dnia 1 czerwca 1979 roku, pismo przeniesieniu odwołującego na stanowisko kierowcy karetki pogotowia ratunkowego z dnia 9 listopada 1985 roku dokumenty osobowo-płacowe – akta osobowe odwołującego)

Od dnia 16 listopada 2000 roku odwołujący, jako kierowca karetki pogotowia ratunkowego, był zatrudniony w Zespole (...) w O..

(dowód – dokumenty osobowo-płacowe odwołującego, zaświadczenie z dnia 10 marca 2003 roku, zakres obowiązków kierowcy pogotowia ratunkowego – akta osobowe odwołującego)

Od dnia 1 stycznia 2003 roku, na podstawie art. 23 ^{( 1)} k.p., J. N. został przejęty, jako kierowca karetki pogotowia ratunkowego przez Przedsiębiorstwo (...), które to przedsiębiorstwo świadczyło usługi w zakresie pogotowia ratunkowego na rzecz (...) w O.. Odwołujący w Przedsiębiorstwie (...), jako kierowca pogotowia ratunkowego w pełnym wymiarze czasu pracy, faktycznie pracował do dnia 12 marca 2005 roku, gdyż od tego dnia do dnia 8 października 2006 roku pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne.

(dowód – pismo (...) w O. z dnia 30 grudnia 2003 roku, świadectwo pracy odwołującego z dnia 8 listopada 2006 roku – akta osobowe odwołującego)

Odwołujący od dnia 1 listopada 1985 roku do dnia 11 marca 2005 roku, jako kierowca karetki pogotowia ratunkowego, dokonywał szybkich przewozów pacjentów z wypadków i nagłych zachorowań do szpitala w O.. Jako kierowca karetki pogotowia pracował w zespole złożonym z kierowcy, sanitariusza i lekarza. Oprócz kierowania karetką pogotowia pomagał on przy transporcie do karetki. Karetka pogotowia, którą jeździł odwołujący, była wyposażona w tlen, nosze, środki opatrunkowe oraz, będąc samochodem uprzywilejowanym, posiadała sygnały świetlne i dźwiękowe. Odwołujący często korzystał z tych sygnałów. Jako kierowca karetki pogotowia pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, w systemie 12-godzinnym.

(dowód – zeznania świadka S. C. [00:24:07][00:35:432]; zeznania świadka A. Z. [00:37:32][00:46:11]; zeznania odwołującego J. N. [00:01:37][00:20:12])

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów, zarówno w postaci dokumentów jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań odwołującego J. N. oraz świadków S. C. i A. Z., który w spornym okresie pracowali z odwołującym, które to dowody nie budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Zeznania świadków nie są wzajemnie ze sobą ani z treścią innych, załączonych do akt sprawy dokumentów, sprzeczne, wzajemnie ze sobą korespondują, ponadto stanowią uzupełnienie dla treści dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych odwołującego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Odwołanie J. N. zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2022 roku poz. 1340) rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl art. 23 ust. 1 i 2 powołanej ustawy, ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1.  nienabycie prawa do emerytury pomostowej;

2.  osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną, zawartą w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych, jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Skoro, zgodnie z art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku, to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 roku.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki – Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, Lex).

Bezspornym jest w rozpoznawanej sprawie, że odwołujący nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnym lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.0.291 t.j.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik, w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy, nie wykonuje czynności pracowniczych niezwiązanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle, wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Świadectwo pracy w warunkach szczególnych, wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych nie wiąże organu rentowego i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku, sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 listopada 2006 roku, sygn. III AUa 466/06; Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 września 2008 roku, sygn. III AUa 795/08, Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60).

Jednocześnie w judykaturze ugruntowane jest stanowisko, iż regulacja § 2 statuująca ograniczenia dowodowe nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku, III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2000 roku, II UKN 446/99, OSNAPiUS 2001, Nr 18, poz. 562).

Natomiast w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 października 2018 roku (III AUa 1040/18, Lex nr 2907194) podkreślono, iż „Treść świadectwa pracy oraz świadectwa pracy w szczególnych warunkach może podlegać weryfikacji. Zatem zarówno brak świadectwa pracy, jak i dokonana przez pracodawcę w takim dokumencie ocena charakteru zatrudnienia pracownika, nie jest dla sądu wiążąca.”.

Przeprowadzone w niniejsze sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że w okresie od dnia 1 listopada 1985 roku do dnia 12 marca 2005 roku odwołujący wykonywał obowiązki kierowcy karetki pogotowia ratunkowego, wyposażonej w sygnały dźwiękowe i świetlne oraz w specjalistyczny sprzęt. Oprócz prowadzenia karetki odwołujący zajmował się również pomocą przy transporcie chorych na noszach. Odwołujący miał przypisanego na stałe sanitariusza, a w karetce znajdował się również lekarz. Wnioskodawca pracował w systemie 12-godzinnym, a jego podstawowym obowiązkiem był jak najszybszy przewóz pacjentów (zarówno w przypadku wypadków jak i zachorowań). Ubezpieczony w spornym okresie kierował pojazdem, który był dysponowany na miejsce nagłego zachorowania lub wypadku, przeznaczonym do udzielania pomocy, przewozu chorych lub rannych z miejsca zdarzenia do szpitala, a także służącym do transportów medycznych i międzyszpitalnych. Pojazdy, które prowadził, obsługiwane były przez specjalnie wyszkolone zespoły ratownicze i stanowiły system udzielania pomocy w nagłych wypadkach.

W ocenie Sądu wskazany okres był okresem pracy w warunkach szczególnych, gdyż zakres wykonywanych przez J. N. obowiązków odpowiada stanowisku wymienionemu w dziale VIII (w transporcie i łączności) poz. 2 wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm), zgodnie z którym do prac w szczególnych warunkach zalicza się prace kierowców samochodów specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych.

Definicję pojazdu uprzywilejowanego zawierała ustawa Prawo o ruchu drogowym z dnia 1 lutego 1983 roku (Dz. U. Nr 6, poz. 35, tekst jednolity z dnia 31 grudnia 1991 roku (Dz. U. z 1992 roku Nr 11, poz. 41), która w art. 4 ust. 1 pkt 18 stanowiła, iż użyte w ustawie określenia oznaczają: pojazd uprzywilejowany – pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie; określenie to obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowany Sił Zbrojnych lub Policji, wysyłające dodatkowo czerwone światło błyskowe.

Z kolei z art. 44 powyższej ustawy wynikał, iż:

1.  kierujący pojazdem uprzywilejowanym może korzystać z ułatwień w ruchu drogowym tylko w razie gdy:

a)  pojazd uczestniczy w akcji związanej z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia lub z koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego;

b)  w pojeździe wyłączone są jednocześnie sygnały świetlne i dźwiękowe, w które pojazd jest wyposażony; jednakże po zatrzymaniu pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego;

c)  włączone są światła mijania również w okresie dostatecznej widoczności;

2.  kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu drogowym, z wyjątkiem sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem.

Przepis § 23 pkt 8 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 8 grudnia 1983 roku w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. Nr 70, poz. 317 z późn. zm.), pozostający w ścisłym związku z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1992 roku Nr 11, poz. 41 z późn. zm.) stanowił zaś, że pojazdami samochodowymi uprzywilejowanymi są pojazdy wymienione w pkt 1-7 (pojazdy straży pożarnej, karetki sanitarne pogotowia ratunkowego, pojazdy górniczego pogotowia ratunkowego, pojazdy jednostek ratownictwa chemicznego, pojazdy organów i jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych, pojazdy Sił Zbrojnych, pojazdy Służby Więziennej) oraz inne pojazdy używane w związku z ratowaniem życia lub mienia albo w celu zmniejszenia skutków katastrofy – na podstawie zezwolenia wydanego przez wojewodę (pkt 8) . Później kwestię tę regulował § 23 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 lutego 1993 roku w sprawie warunków technicznych i badań pojazdów (Dz. U. Nr 21, poz. 91), który w pkt. 8 wprowadza warunek zasięgnięcia przed wydaniem zezwolenia opinii komendanta wojewódzkiego Policji.

Treść przepisu § 23 pkt 8 cytowanego rozporządzenia z dnia 8 grudnia 1983 roku wskazuje jednoznacznie, że takie zezwolenia wydawane są w ramach uznania administracyjnego. Od dnia 1 stycznia 1998 roku kwestie powyższe reguluje ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym.

Kwestię uprzywilejowanych pojazdów na gruncie przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym reguluje art. 53 tej ustawy. W ust. 1 przepis ten stanowi, że pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być pojazd samochodowy:

1.  jednostek ochrony przeciwpożarowej;

2.  pogotowia ratunkowego;

3.  Policji;

4.  jednostki ratowania chemicznego;

5.  Straży Granicznej;

6.  Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

7.  Agencji Wywiadu;

7a. Centralnego Biura Antykorupcyjnego;

7b. Centralnego Służby Kontrwywiadu Wojskowego;

7c. Służby Wywiadu Wojskowego;

8.  Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;

9.  Służby Więziennej;

10.  Biura Ochrony Rządu;

10a. kontroli skarbowej;

10b. Służby Celnej;

11.  Inspekcji Transportu Drogowego;

12.  Jednostki niewymienionej w pkt. 1-11 jeżeli używany w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego, na podstawie zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Powyższe regulacje oznaczają, iż zarówno na gruncie ustawy z 1983 roku jak i obecnie obowiązujących przepisów kierowcy karetek pogotowia są kierowcami pojazdów uprzywilejowanych.

Reasumując, skoro odwołujący wykazał, że począwszy od dnia 1 listopada 1985 roku do dnia 12 marca 2005 roku wykonywał obowiązki kierowcy pogotowia ratunkowego, to okres ten powinien zostać mu doliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych. Tak więc odwołujący J. N. legitymuje się okresem pracy w warunkach szczególnych ponad 15 lat, a więc więcej niż minimalny próg, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych. W tych okolicznościach należało stwierdzić, że ubezpieczony spełnia przesłanki do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.Dlatego Sąd określił prawo do rekompensaty od miesiąca i roku, w którym ubezpieczony złożył wniosek o rekompensatę, czyli od dnia 7 sierpnia 2022 roku.

W konsekwencji odwołanie podlegało uwzględnieniu poprzez zmianę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Sędzia Stanisław Pilarczyk