Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 czerwca 2019r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił C. S. przyznania prawa do emerytury pomostowej uznając, że nie udowodnił on okresu pracy w szczególnych warunkach, wynoszącego co najmniej 15 lat (a jedynie 17 dni takiej pracy), przed dniem 1 stycznia 1999r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych lub art. 32 i art. 33 ustawy emerytalnej oraz nie udowodnił rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do tego świadczenia. Podniósł, że w okresach od 6 listopada 1980r. do 31 sierpnia 1991r., od 8 września 1993r. do 2 lutego 1997r. oraz od 3 lutego 1997r. do 24 stycznia 2001r. pracował w warunkach szczególnych jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, a w konsekwencji legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Wyrokiem z 18 lutego 2020r. sygn. XI U 1856/19 Sąd Okręgowy w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej od 1 września 2019r., zasądzając na jego rzecz od organu rentowego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił, że C. S. urodził się (...) W okresie od 9 lipca 1975r. do 14 kwietnia 1977r. był zatrudniony w Spółdzielni Kółek Rolniczych w T. jako mechanik. Od 15 kwietnia 1977r. do 25 października 1978r. pracował jako kierowca ciągnikowy w Spółdzielni Kółek Rolniczych w L.. W okresie od 26 października 1978r. do
6 października 1980r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W okresie od 6 listopada 1980r.
do 31 października 1991r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w R. jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Prowadził samochody skrzyniowe marki Z., J., K. wraz z naczepami, których całkowita ładowność wynosiła 6 albo 10 ton, w zależności od rodzaju pojazdu. Wykonywał pracę kierowcy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, zdarzało mu się także pracować w nadgodzinach.

W okresie od 23 listopada 1992r. do 27 sierpnia 1993r. ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

Następnie od 8 września 1993r. do 24 stycznia 2001r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca-konwojent w (...) S.A. Spółka ta zajmowała się importem bananów. Do jego zadań należało rozwożenie bananów i innych owoców oraz załadowywanie
i rozładowywanie auta. W okresie zatrudnienia w (...) S.A. ubezpieczony kierował samochodami ciężarowymi o masie 8 ton markiJ., S., M. i V.. Pracę kierowcy samochodu ciężarowego w okresie zatrudnienia w (...) S.A. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od 10 kwietnia 2002r. do 9 sierpnia 2004r. C. S. był zatrudniony jako kierowca zestawu ciężarowego w (...) sp. z o.o. Następnie od 2 listopada 2004r. do 7 sierpnia 2010r. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony w P.P.U.H. (...) P. W.. W okresie od 11 sierpnia 2010r. do 6 marca 2017r. był zatrudniony jako kierowca samochodu powyżej 3,5 tony w (...) S.A. Od 13 marca 2017r. do 30 kwietnia 2018r. pracował w (...) sp. z o.o. jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Od 2 maja 2018r. do 18 maja 2018r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca autobusu kursowego miejskiego w PKS (...). Od 27 czerwca 2018r. do 31 sierpnia 2019r. pracował jako operator urządzeń budowlanych w (...) sp. z o.o.

Ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu (...) Dnia 20 maja 2019r. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury pomostowej. Organ rentowy uznał ubezpieczonemu 38 lat, 2 miesiące i 10 dni okresów składkowych i nieskładkowych,
w tym 17 dni pracy wykonywanej w szczególnym charakterze (od 2.05.2018r. do 18.05.2018r.). Stosunek pracy ubezpieczonego rozwiązał się z dniem 31 sierpnia 2019r.

Uznał Sąd I instancji, że powyższe okoliczności nie są przez strony kwestionowane.

Przywołując uregulowania art. 4 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednol. Dz.U. z 2017r. poz. 664) oraz art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 4 w zw. z art. 57, a także art. 3 ust. 7 tej ustawy oraz art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednol. Dz.U. z 2018r. poz. 1270 ze zm.) (ustawy
o FUS), wreszcie § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz. 43 ze zm.) stwierdził Sąd I instancji, że w obejmującym transport dziale VIII wykazu A, stanowiącego załącznik do powołanego rozporządzenia, w pkt 2 wymieniono prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony jako wykonywane w warunkach szczególnych. Skoro ubezpieczony pracował w spornych okresach jako kierowca samochodu powyżej 3,5 tony, więc jego praca winna być zaliczona do wykonywanej w ramach powyższego działu.

Tym samym po zaliczeniu wymienionych wyżej spornych okresów zatrudnienia
w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony przyjąć należy, że ubezpieczony spełnił wymóg osiągnięcia 15 lat takiej pracy i świadczył ją przed dniem
1 stycznia 1999r. Spełnia też pozostałe przesłanki nabycia prawa do emerytury pomostowej, urodził się bowiem po dniu 31 grudnia 1948r., osiągnął 60 lat, ma okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący ponad 25 lat, po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę
w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, uznaną przez organ rentowy, oraz nastąpiło rozwiązanie z nim stosunku pracy.

Stwierdził Sąd Okręgowy, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych prawo do tego świadczenia powstaje z dniem spełnienia warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Na mocy art. 26 ust. 1 tej ustawy w zw. z art. 129 ustawy o FUS świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Po myśli art. 316 § 1 kpc po zamknięciu rozprawy Sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy,
w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.

Jak zaś wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2017r. sygn. II UK 566/15, na podstawie art. 316 § 1 kpc sąd ubezpieczeń społecznych - kierując się względami ekonomii procesowej - może wyjątkowo zmienić decyzję organu rentowego i przyznać prawo do świadczeń z ubezpieczeń społecznych, jeżeli podstawą odmowy przyznania świadczenia
w postępowaniu przed organem rentowym było niespełnienie któregoś z wymaganych prawem warunków, a w toku postępowania sądowego warunek ten został niewątpliwie spełniony.

Podzielając powyższy pogląd stwierdził Sąd I instancji, że ubezpieczony z dniem
1 września 2019r. spełnił wszystkie wymagane art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych przesłanki do nabycia prawa do emerytury pomostowej i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej począwszy od 1 września 2019r.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając go w całości
i zarzucając naruszenie art. 4 pkt 7 ustawy o emeryturach pomostowych przez jego niezastosowanie i uznanie, że C. S. spełnia wszystkie warunki do nabycia prawa do emerytury pomostowej, podczas gdy zarówno w dacie złożenia wniosku o emeryturę,
jak i w dacie wydania zaskarżonej decyzji, jak też w dacie wyrokowania pozostawał w stosunku pracy, a także naruszenie art. 233 kpc, polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności niewzięcie pod uwagę faktu, że ubezpieczony po rozwiązaniu z dniem 31 sierpnia 2019r. stosunku pracy z (...) Sp. z o.o. nawiązał od 1 września 2019r. kolejny stosunek pracy - ze spółką ściśle powiązaną z (...) Sp. z o.o., tj. z (...) Sp. z o.o., nie zachowując nawet jednego dnia przerwy w zatrudnieniu. Powołując się na powyższe organ rentowy wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania w całości, ewentualnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniósł też o przeprowadzenie dowodu z akt osobowych z (...) Sp. z o.o. oraz
z (...) Sp. z o.o. (wskazując na wspólny adres obu spółek) na okoliczność braku rzeczywistego zakończenia zatrudnienia w (...) Sp. z o.o., braku przerwy w zatrudnieniu oraz pozorności rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, dopuszczenie
i przeprowadzenie dowodu z załączonej dokumentacji zgłoszeniowo - rozliczeniowej wnioskodawcy z (...) Sp. z o.o. oraz z (...) Sp. z o.o. oraz (...) (druki ZUS ZUA i ZUS ZWUA) na okoliczność braku przerwy w zatrudnieniu oraz z deklaracji imiennych o należnych składkach ZUS RCA na okoliczność pozostania tych samych warunków wynagrodzenia po „przejściu” wnioskodawcy do (...) Sp. z o.o.

Stwierdził apelujący, że zasadniczo nie kwestionuje ustalenia Sądu co do okresów zatrudnienia i charakteru tej pracy jako pracy w warunkach szczególnych, nie uznaje jednak, aby wnioskodawca spełnił warunek rozwiązania stosunku pracy.

Zarzucił, że Sąd I instancji uznał, jakoby stosunek pracy został rozwiązany z dniem
31 sierpnia 2019r., na dowód czego wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy z (...) Sp. z o.o. (...), z którego wynika m.in., że stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 kp. Z konta ubezpieczonego C. S. wynika jednak, iż od 1 września 2019r. nawiązał on kolejny stosunek pracy - z (...) Sp. z o.o. (...).

Zatem w dniu hipotetycznego nabycia prawa do emerytury pomostowej wnioskodawca miał nawiązany stosunek pracy. Co więcej, wnioskodawca nie posiada ani jednego dnia przerwy w zatrudnieniu, a kolejny zakład pracy wnioskodawcy ( (...) Sp. z o.o.) jest silnie powiązany z (...) Sp. z o.o. - jak wynika z zapisów w KRS wspólnikiem (...)
Sp. z o.o. jest (...) Sp. z o.o., obie spółki mają również ten sam adres siedziby, te same osoby zasiadają we władzach spółki (R. G. - prokura oraz M. G. - zarząd). R. G. jest natomiast prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. Jak wynika z deklaracji imiennych wnioskodawcy, wynagrodzenie po „przejściu” do (...) Sp. z o.o. pozostało na tym samym poziomie.

Powyższe – zdaniem apelującego - świadczy o tym, że rozwiązanie stosunku pracy
z (...) Sp. z o.o. było czynnością pozorną, podjętą z zamiarem uzyskania przez ubezpieczonego emerytury pomostowej, a nie w celu rzeczywistego zakończenia świadczenia przez niego pracy.

Zdaniem apelującego, zawierając porozumienie o rozwiązaniu stosunku pracy ubezpieczony i pracodawca mieli świadomość, że nie dojdzie do faktycznego zaprzestania trwania stosunku pracy. Wydaje się, iż celem połączonych stosunkiem pracy stron było jedynie stworzenie pozoru rozwiązania stosunku pracy - aby ubezpieczony mógł spełnić warunek konieczny do ubiegania się o emeryturę pomostową. Pozorne rozwiązanie stosunku pracy dla celów emerytalnych, który w dalszym ciągu trwa i jest nieprzerwanie realizowany, nie stanowi przesłanki określonej w art. 4 pkt 7 ustawy o emeryturach pomostowych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 sierpnia 2019r. sygn. III AUa 1198/19).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 22 lutego 2012r. sygn. II UK 274/11
„Nie powinno bowiem budzić żadnych wątpliwości, że do rozwiązania stosunku pracy dochodzi wtedy, gdy w stosunku pracy o charakterze ciągłym występuje realna przerwa w świadczeniu pracy, wynosząca co najmniej 1 dzień roboczy. Wykluczone jest deklarowane rozwiązanie stosunku pracy dla celów emerytalnych, który w dalszym ciągu trwa i jest nieprzerwanie realizowany. Bez przerwania ciągłości zatrudnienia nie może być mowy o rozwiązaniu nieprzerwanie trwającego stosunku pracy.”

W niniejszej sprawie również nie nastąpiła żadna przerwa w zatrudnieniu. Dodał organ rentowy, że z konta ubezpieczonego wynika, iż rozwiązał on stosunek pracy z (...) Sp. z o.o. z dniem 30 września 2020r., ale od 1 października 2020r. pozostaje na dzień dzisiejszy
w zatrudnieniu u kolejnego pracodawcy - (...).

Powyższe pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie, w związku
z pozornym rozwiązaniem umowy, nie doszło do ustania zatrudnienia, a więc ubezpieczony nie spełnił wszystkich przesłanek uprawniających do uzyskania emerytury pomostowej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Sąd I instancji przeprowadził obszerne postępowanie dowodowe, w oparciu o które ustalił,
że C. S. wykonywał we wskazanych przez siebie okresach pracę w warunkach szczególnych, w łącznym rozmiarze przekraczającym 15 lat, czego ostatecznie organ rentowy – jak wynika z treści apelacji – nie kwestionuje.

Uznał także Sąd I instancji, że mimo iż w dniu złożenia wniosku o emeryturę (20 maja 2019r.), jak i w dniu wydania zaskarżonej decyzji (19 czerwca 2019r.) ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy, jednak w dniu 31 sierpnia 2019r. doszło do rozwiązania tego stosunku pracy, co skutkuje ustaleniem, że z tym dniem ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania prawa do emerytury pomostowej, wskazane przepisem art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych. Uznając dopuszczalność uwzględnienia tej okoliczności Sąd odwołał się do uregulowania art. 316 § 1 kpc, zgodnie z którym po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne
w toku sprawy.

Zauważyć w tym miejscu wypada, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zastosowanie tego przepisu ma charakter wyjątkowy.

Jak uznał Sąd Najwyższy, a pogląd ten Sąd Apelacyjny w pełni podziela, na podstawie art. 316 § 1 k.p.c. sąd ubezpieczeń społecznych - kierując się względami ekonomii procesowej - może wyjątkowo zmienić decyzję organu rentowego i przyznać prawo do świadczeń
z ubezpieczeń społecznych, jeżeli podstawą odmowy przyznania świadczenia w postępowaniu przed organem rentowym było niespełnienie któregoś z wymaganych prawem warunków,
a w toku postępowania sądowego warunek ten został niewątpliwie spełniony (przykładowo, gdy wnioskodawca ubiegający się o emeryturę osiągnął wiek emerytalny po wniesieniu odwołania do sądu). O naruszeniu art. 316 § 1 k.p.c. w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych można więc mówić tylko wtedy, gdy jest oczywiste, że przy zastosowaniu procedury obowiązującej
w tych sprawach świadczenie bez żadnych wątpliwości zostałoby przyznane. W innych przypadkach obowiązuje zasada oceny prawidłowości decyzji według stanu istniejącego w dacie jej wydania. Mimo że sąd ubezpieczeń społecznych rozpoznaje sprawę merytorycznie na nowo, to jednak jako organ kontrolny wobec organu rentowego ma obowiązek odniesienia się do stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji. Z tej przyczyny obowiązująca w „klasycznym” procesie cywilnym reguła wyrażona w art. 316 § 1 k.p.c., zgodnie z którą sąd bierze pod uwagę stan rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy, doznaje wyjątku w postępowaniu odrębnym
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, ze względu na jego szczególny, odwoławczy charakter. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2017r. sygn. III UK 8/17, LEX
nr 2428769; por. także np. postanowienia Sądu Najwyższego z 26 listopada 2020r.
sygn. I UK 396/19, LEX nr 3191816 oraz z 30 stycznia 2020r. sygn. II UK 390/18,
LEX nr 3220613; wyrok z 9 maja 2019r. sygn. I UK 60/18, LEX nr 2692710 i inne).

Sąd I instancji uznał, że w toku postępowania przed tym Sądem doszło bezspornie do rozwiązania stosunku pracy między ubezpieczonym a jego dotychczasowym pracodawcą - (...) Sp. z o.o. Organ rentowy ustalenie to zakwestionował uznając, że rozwiązanie stosunku pracy jest pozorne i wskazując w tym celu na nieprzerwanie kontynuowanie stosunku pracy, tym razem z (...) Sp. z o.o. oraz na wzajemne powiązania obu spółek.

W oparciu o pełne odpisy z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego
obu w/w spółek oraz akta osobowe ubezpieczonego z tychże spółek, wreszcie przedłożoną
przez apelującego dokumentację zgłoszeniowo – rozliczeniową C. S. z obu
spółek ustalił Sąd Apelacyjny, że jedynym wspólnikiem spółki (...) sp. z o.o. od 3 kwietnia 2019r. jest R. G., który jest równocześnie od powstania tej spółki prezesem jej jednoosobowego zarządu (por. k. 138 – 139 a.s.). Spółka (...) sp. z o.o.
w spornym okresie była jednym ze wspólników spółki (...) sp. z o.o. , której prezesem Zarządu był M. G., zaś R. G. – jej prokurentem (por.
k. 134 – 135 a.s.). Na ścisły związek obu spółek, mających ten sam adres siedziby, wskazuje nawet fakt, że akta osobowe każdej z nich przekazał Sądowi Apelacyjnemu ten sam
pracownik – M. W. (por. k. 113 – 114 a.s.).

C. S. podjął zatrudnienie w (...) sp. z o.o. z dniem 1 sierpnia
2018r. na stanowisku operatora urządzeń budowlanych, pierwotnie na 3 miesiące (por. k. 3B a.os.), następnie na czas określony – do 31 grudnia 2019r. (por. k. 11B), a ostatnia stawka
jego wynagrodzenia wynosiła 25,30 zł/godz. (por. k. 13B). W dniu 30 sierpnia 2019r. strony stosunku pracy zawarły porozumienie o jego rozwiązaniu ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2019r. (por. k. 1C a.os.). Porozumienie to w imieniu pracodawcy zawarł oraz świadectwo
pracy wystawił Prezes Zarządu (...) sp. z o.o. – R. G. (por. k. 1-2 C).

Już w dniu 30 sierpnia 2019r., a zatem jeszcze w trakcie trwania powyższego stosunku pracy, C. S. zawarł kolejny stosunek pracy – z (...) sp. z o.o., na okres
4 miesięcy, na takim samym stanowisku operatora urządzeń budowlanych i z takim samym wynagrodzeniem jak w (...) sp. z o.o. (por. k. 2B a.os.). Umowa o pracę ze strony pracodawcy została podpisana przez Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. – M.
G., natomiast pozostałe dokumenty związane z nawiązaniem kolejnego stosunku pracy (por.
k. 3-4 a.os.) ze strony pracodawcy podpisał R. G., czyli prokurent tej spółki, przy czym –
na co również trzeba zwrócić uwagę - druk Informacji o dodatkowych warunkach
zatrudnienia z 2 września 2019r. został zaopatrzony pieczątką R. G. jako Prezesa
Zarządu (...) sp. z o.o. oraz jej pieczęcią adresową jako pracodawcy, czyli
oznaczeniami dotyczącymi poprzedniego pracodawcy (por. k. 3 a.os.). Okoliczności te
dowodzą w sposób jednoznaczny, że rozwiązanie stosunku pracy z (...) sp. z o.o.
miało jedynie stworzyć pozór rozwiązania stosunku pracy na potrzeby uzyskania prawa do emerytury pomostowej, w praktyce natomiast C. S. zatrudniony był nieprzerwanie przez wprawdzie – formalnie - różne spółki kapitałowe, lecz w praktyce przez te same osoby,
w tym samym miejscu, na tym samym stanowisku i za takim samym wynagrodzeniem, a
kolejny stosunek pracy został nawiązany jeszcze przed rozwiązaniem poprzedniego.

W praktyce zatem ubezpieczony nie zaprzestał świadczenia pracy w tym samym
miejscu pracy.

Dodać należy, że umowę o pracę, zawartą z (...) sp. z o.o. na czas
określony – do 31 grudnia 2020r. – ubezpieczony także rozwiązał przed ustalonym terminem
- na mocy porozumienia stron z dnia 30 września 2020r. (por. część C a.os.) i niezwłocznie, w dniu 1 października 2020r., nawiązał kolejny stosunek pracy – z (...) D.
B. na okres do 31 grudnia 2020r. (por. k. 8 a.os.). Stosunek pracy trwa nadal, jako że
w dniu 31 grudnia 2020r. strony zawarły kolejną umowę o pracę – na czas nieokreślony (por.
k. 11 a.os.).

Dodać wypada, że data wskazanej wyżej kolejnej zmiany pracodawcy z całą
pewnością nie jest przypadkowa, gdyż pozostaje w ścisłej korelacji ze zwróceniem tydzień wcześniej (23 września 2020r.) Sądowi I instancji przez Sąd Rejonowy w Rzeszowie
wykonanej odezwy o przesłuchanie świadków, mających potwierdzić wykonywanie przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach (por. k. 35 a.s.).

Sąd Apelacyjny, zmierzając do wyjaśnienia opisanych wyżej kolejnych zmian pracodawców, wezwał ubezpieczonego do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania
(por. k. 125 a.s.), jednak ubezpieczony (mimo zapewnienia złożonego przez jego
pełnomocnika – por. k. 129 a.s.) na rozprawie się nie stawił, nie wnosząc też o odroczenie rozprawy, dlatego też Sąd dowodu z przesłuchania stron nie dopuszczał.

Opierając się na tak zgromadzonym materiale dowodowym uznał zatem Sąd
Apelacyjny, że w istocie od dnia złożenia wniosku o emeryturę nie tylko do dnia wydania zaskarżonej decyzji, ale do dnia orzekania przez Sąd I instancji, a następnie Sąd Apelacyjny, C. S. pozostaje nieprzerwanie w stosunku pracy, a rozwiązanie każdego poprzedniego nastąpiło wyłącznie w celu natychmiastowego nawiązania kolejnego stosunku pracy, celem wykazania spełnienia przesłanki, określonej przepisem art. 4 pkt 7 ustawy o emeryturach pomostowych. W szczególności powoływane przez ubezpieczonego jako przesłanka do nabycia prawa do świadczenia rozwiązanie stosunku pracy z (...) sp. z o.o. nastąpiło wyłącznie w celu obejścia prawa (por. art. 58 § 1 kc).

Wobec powyższego brak było podstaw do uznania, jakoby w postępowaniu przed
Sądem I instancji ubezpieczony wykazał spełnienie wszystkich przesłanek niezbędnych do przyznania prawa do emerytury pomostowej.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 386 § 1 kpc, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

/-/ SSA Alicja Kolonko