Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 294/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 20 maja 2021 roku w sprawie III K 66/20 dotyczący E. J. (1), S. B. (1) i E. J. (2):

I.  uznał oskarżoną E. J. (1) w miejsce czynu opisanego w pkt. I. części wstępnej wyroku za winną popełnienia tego, że w okresie od 5 sierpnia 2015 r do 14 października 2015r we W., K., J. i innych miejscowościach na terenie Polski i Wielkiej Brytanii, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, pod kierownictwem nieustalonego mężczyzny, co do którego w dniu 10 października 2018 r wydano prawomocne postanowienie o umorzeniu śledztwa wobec niewykrycia sprawcy, podjęła czynności mające udaremnić i znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia środków płatniczych w łącznej kwocie 196 526,00 euro, pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, tj. oszustw komputerowych dokonanych metodą phishingu na szkodę (...) z siedzibą w Niemczech, (...) z siedzibą w Tunezji oraz (...) z siedzibą z Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wypełniających znamiona przestępstw z art. 286 §1 k.k. uniemożliwiając ich wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku, w ten sposób, że po wpłynięciu ich na swój rachunek bankowy o nr (...), prowadzony w (...) Oddział w J. oraz (...) prowadzony w Banku (...) we W., tj. w dniu 5 sierpnia i 14 sierpnia 2015 r kwoty 107 049,00 euro oraz 37 071,90 euro, w łącznej kwocie 144 120,90 euro pochodzącej z przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. popełnionego na szkodę (...), w dniu 7 sierpnia 2015r kwoty 13 770,00 euro pochodzącej z przestępstwa z art. 286 §1 k.k. popełnionego na szkodę (...), w dniu 14 października 2015 r., kwoty 49.435 USD pochodzącej z przestępstwa oszustwa popełnionego na szkodę (...), dokonała ich ukrycia, transferu, poprzez szereg wypłat bankomatowych, przelewów bankowych i płatności bezgotówkowych w wysokości 157 205,68 euro, a to ze środków uzyskanych z (...), (...) 12 sierpnia 2015 r. przelała na rachunek bankowy (...) w wysokości 27.026,72 euro, 13 sierpnia 2015 r. przelała na rachunek bankowy (...) O. (...) O.w wysokości 14.000,00 euro, 18 sierpnia 2015 r. przelała na rachunek bankowy (...) O. (...) O.w wysokości

II.  17.500,00 euro, 11, 12, 13 sierpnia 2015 r. w oddziale (...) w J. oraz w K. wypłaciła z rachunku środki w wysokości 2.000 euro, 10.000 euro, 10.000 euro, oraz na terenie Wielkiej Brytanii i Polski łącznie 73 wypłat internetowych i płatności bezgotówkowych, realizowanych przy użyciu karty płatniczej oraz bankowych przelewów internetowych na łączną kwotę 157.122,02 euro, a nadto ze środków uzyskanych z (...) 12 października 2015 r. w I Oddziale (...) w K. dokonała przelewu 50 funtów na swój rachunek prowadzony w PLN, a następnie wypłaciła 274,84 zł, 14 października 2015 r. w I Oddziale (...) w K. dokonała przelewu 2.000 funtów na swój rachunek prowadzony w PLN, a następnie wypłaciła 8.316 zł, tj. podejmując czynności, które mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia ww. pieniędzy, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, tj. przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., w zw. z art. 12 §1 k.k w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 299 §1 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. i art. 65 §1 k.k. skazuje ją na karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 230 §2 k.p.k. zwraca (...) w D. jako osobie uprawnionej środki pieniężne w postaci kwoty 38.644,09 EUR (trzydzieści osiem tysięcy sześćset czterdzieści cztery 9/100 euro), zapisanej pod poz. 43 w ks. 900000000318;

IV.  uznał oskarżoną E. J. (1), w miejsce czynu opisanego w pkt. II. części wstępnej wyroku za winną popełnienia tego, że w okresie od 25 sierpnia 2015r do 10 września 2015 r we W. i G. oraz w innych miejscach na terenie Polski i Wielkiej Brytanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wspólnie w porozumieniu z E. J. (2) i S. B. (1), pod kierownictwem nieustalonego mężczyzny, co do którego wydano postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 10 października 2018 r, podjęła czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia środków płatniczych w łącznej kwocie 442 342,85 euro pochodzącej z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, tj. oszustwa komputerowego dokonanego metodą phishingu na szkodę (...), wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. stwierdzonego postanowieniem o umorzeniu śledztwa z dnia 25 kwietnia 2018r uniemożliwiając ich wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku, w ten sposób, że po przyjęciu w dniu 1 września 2015r na rachunek bankowy należący do E. J. (2) o nr (...), założony w (...) Oddział w S., pieniędzy w kwocie 442 342,85 euro, będących własnością spółki (...), po założeniu wspólnie z E. J. (2) 3 września 2015r w (...)/W., rachunku bankowego prowadzonego w funtach brytyjskich o nr (...), dokonała sama oraz wspólnie i w porozumieniu, ich ukrycia, transferu, poprzez łącznie 47 wypłat bankomatowych i płatności bezgotówkowych, realizowanych przy użyciu karty (...) oraz bankowych przelewów internetowych z konta o nr (...), na które wpłynęła pochodząca z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego kwota w wysokości 442 342,85 euro, wykonanych na terenie Wielkiej Brytanii i Polski, m.in. 4 wypłat z bankomatu, każda o wartości 400 funtów, transakcji bezgotówkowej w kwocie 47.875,01 zł, 5 przelewów na rachunek E. J. (2) o wartości 1.000 zł każdy, transakcji bezgotówkowych w sklepach łącznej wartości 13.859,74 zł, wypłat gotówki w bankomatach 9.500 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz Hotelu (...) w wysokości 179 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz (...) Hotel w wysokości 99 euro, 4 transakcji bezgotówkowych na rzecz (...) w wysokościach 1.013,65 zł, 1.159 zł, 2.598 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz (...) Ltd. (...) w wysokości 8.000 funtów, przelewu obciążeniowego na rzecz E. J. (2) na jej rachunek w (...) w wysokości 850.450 zł, a następnie rozdysponowanie ww. kwoty poprzez 8 przelewów na rzecz rożnych podmiotów w Wielkiej Brytanii, Chinach i Polsce, wypłaty gotówki w bankomacie (...) w wysokościach 2.000 zł, 1.000 zł, 2.000 zł, wypłaty gotówki (...) w wysokości 2.260,16 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz S. B. (1) w wysokości 265.350 zł, 3 przelewów obciążeniowych na rzecz: o (...) – 20.000 funtów, (...) – 50.000 euro, (...) LTD (...) – 50.000 USD, tj. podejmując czynności, które mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia ww. pieniędzy, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, tj. przestępstwa z art. 299 §1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k., w zw. z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 299 §5 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. i art. 65 §1 k.k. skazuje ją na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 85 §1 k.k. oraz art. 86 §1 k.k. łączy wymierzone oskarżonej E. J. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza jej łączną karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej E. J. (1) łącznej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie 15 października 2015 r. oraz od 26 listopada 2015 r. godz. 13:40 do 16 maja 2016 r. godz. 13:40;

VII.  uznał oskarżonego S. B. (1), w miejsce czynu opisanego w pkt. III. części wstępnej wyroku za winnego tego, że w okresie od 25 sierpnia 2015r do 10 września 2015 r we W. i G. oraz w innych miejscach na terenie Polski i Wielkiej Brytanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w których odstępach czasu, czyniąc sobie z tego procederu stałe źródło dochodu, wspólnie w porozumieniu z E. J. (2) i E. J. (1), pod kierownictwem nieustalonego mężczyzny, co do którego wydano postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 10 października 2018 r, podjął czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia środków płatniczych w łącznej kwocie 442 342,85 euro pochodzącej z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, tj. oszustwa komputerowego dokonanego metodą phishingu na szkodę (...), wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. stwierdzonego postanowieniem o umorzeniu śledztwa z dnia 25 kwietnia 2018r uniemożliwiając ich wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku, w ten sposób, że po przyjęciu w dniu 1 września 2015r na rachunek bankowy należący do E. J. (2) o nr (...), założony w (...) Oddział w S., pieniędzy w kwocie 442 342,85 euro, będących własnością spółki (...), po założeniu 3 września 2015r, w (...)/W., rachunku bankowego prowadzonego w funtach brytyjskich o nr (...), dokonał wspólnie i w porozumieniu, ich ukrycia, transferu, poprzez łącznie 47 wypłat bankomatowych i płatności bezgotówkowych, realizowanych przy użyciu karty (...) oraz bankowych przelewów internetowych z konta o nr (...), na które wpłynęła pochodząca z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego kwota w wysokości 442 342,85 euro, wykonanych na terenie Wielkiej Brytanii i Polski, m.in. 4 wypłat z bankomatu, każda o wartości 400 funtów, transakcji bezgotówkowej w kwocie 47.875,01 zł, 5 przelewów na rachunek E. J. (2) o wartości 1.000 zł każdy, transakcji bezgotówkowych w sklepach łącznej wartości 13.859,74 zł, wypłat gotówki w bankomatach 9.500 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz Hotelu (...) w wysokości 179 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz (...) Hotel w wysokości 99 euro, 4 transakcji bezgotówkowych na rzecz (...) w wysokościach 1.013,65 zł, 1.159 zł, 2.598 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz (...) w wysokości 8.000 funtów, przelewu obciążeniowego na rzecz E. J. (2) na jej rachunek w (...) w wysokości 850.450 zł, a następnie rozdysponowanie ww. kwoty poprzez 8 przelewów na rzecz rożnych podmiotów w Wielkiej Brytanii, Chinach i Polsce, wypłaty gotówki w bankomacie (...) w wysokościach 2.000 zł, 1.000 zł, 2.000 zł, wypłaty gotówki (...) w wysokości 2.260,16 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz S. B. (1) w wysokości 265.350 zł, 3 przelewów obciążeniowych na rzecz: o (...) – 20.000 funtów, (...) – 50.000 euro, (...)LTD (...) – 50.000 USD, tj. podejmując czynności, które mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia ww. pieniędzy, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, przy czym dopuszczając się wyżej opisanego czynu osiągnął znaczną korzyść majątkową w kwocie 265 350,00 zł, która została przelana w dniu 7 września 2015r na jego prywatne konto bankowe o nr (...), tj. przestępstwa z art. 299 §1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k., w zw. z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 299 §5 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. i art. 65 §1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej S. B. (1) kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 grudnia 2015 r. godz. 16:35 do 24 kwietnia 2016 r. godz. 14:05;

IX.  uznał oskarżoną E. J. (2) , w miejsce czynu opisanego w pkt. IV. części wstępnej wyroku za winną popełnienia tego, że w okresie od 25 sierpnia 2015r do 10 września 2015 r we W. i G. oraz w innych miejscach na terenie Polski i Wielkiej Brytanii, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w których odstępach czasu, wspólnie w porozumieniu z E. J. (1) i S. B. (1), pod kierownictwem nieustalonego mężczyzny, co do którego wydano postanowienie o umorzeniu śledztwa z dnia 10 października 2018 r, podjęła czynności mające udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia środków płatniczych w łącznej kwocie 442 342,85 euro pochodzącej z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, tj. oszustwa komputerowego dokonanego metodą phishingu na szkodę (...), wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 286 §1 k.k. stwierdzonego postanowieniem o umorzeniu śledztwa z dnia 25 kwietnia 2018r. uniemożliwiając ich wykrycie, zajęcie i orzeczenie przepadku, w ten sposób, że po przyjęciu w dniu 1 września 2015r. na własny rachunek bankowy o nr (...), założony w (...) Oddział w S., pieniędzy w kwocie 442 342,85 euro, będących własnością spółki (...), po założeniu wspólnie z E. J. (1) 3 września 2015r w (...)/W., rachunku bankowego prowadzonego w funtach brytyjskich o nr (...), dokonała sama oraz wspólnie i w porozumieniu, ich ukrycia, transferu, poprzez łącznie 47 wypłat bankomatowych i płatności bezgotówkowych, realizowanych przy użyciu karty (...) oraz bankowych przelewów internetowych z konta o nr (...), na które wpłynęła pochodząca z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego kwota w wysokości 442 342,85 euro, wykonanych na terenie Wielkiej Brytanii i Polski, m.in. 4 wypłat z bankomatu, każda o wartości 400 funtów, transakcji bezgotówkowej w kwocie 47.875,01 zł, 5 przelewów na władny rachunek o wartości 1.000 zł każdy, transakcji bezgotówkowych w sklepach łącznej wartości 13.859,74 zł, wypłat gotówki w bankomatach 9.500 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz Hotelu (...) w wysokości 179 zł, transakcji bezgotówkowej na rzecz (...) Hotel w wysokości 99 euro, 4 transakcji bezgotówkowych na rzecz (...) w wysokościach 1.013,65 zł, 1.159 zł, 2.598 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz (...) w wysokości 8.000 funtów, przelewu obciążeniowego na jej rachunek w (...) w wysokości 850.450 zł, a następnie rozdysponowanie ww. kwoty poprzez 8 przelewów na rzecz rożnych podmiotów w Wielkiej Brytanii, Chinach i Polsce, wypłaty gotówki w bankomacie (...) w wysokościach 2.000 zł, 1.000 zł, 2.000 zł, wypłaty gotówki (...) w wysokości 2.260,16 zł, przelewu obciążeniowego na rzecz S. B. (1) w wysokości 265.350 zł, 3 przelewów obciążeniowych na rzecz: (...) – 20.000 funtów, (...) – 50.000 euro, (...) LTD (...) – 50.000 USD, tj. podejmując czynności, które mogły udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia ww. pieniędzy, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, tj. przestępstwa z art. 299 §1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. w brzmieniu do 23 czerwca 2020 r. i za to na podstawie art. 299 §5 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. skazuje ją na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 230 §2 k.p.k. zwraca (...) w H. jako osobie uprawnionej środki pieniężne w postaci kwot:

-

211.201,53 zł (dwieście jedenaście tysięcy dwieście jeden 53/100 złotych), zapisanej pod poz. 856 w ks. 900000000302;

-

675,32 EUR (sześćset siedemdziesiąt pięć 32/100 euro), zapisanej pod poz. 40 w ks. 900000000318;

-

162,09 zł (sto sześćdziesiąt dwa 9/100 złotych), zapisanej pod poz. 884 w ks. 900000000302;

-

1.524,50 zł (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia cztery 50/100 złotych), zapisanej pod poz. 885 w ks. 900000000302;

-

3.292,18 zł (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt dwa 18/100 złotych), zapisanej pod poz. 886 w ks. 900000000302;

XI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. S. kwotę
1.476 zł, w tym 276 zł VAT tytułem kosztów udzielonej oskarżonej E. J. (3) w postępowaniu sądowym obrony z urzędu;

XII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części, w ten sposób, że:

-

od E. J. (1) kwotę 3.000 zł, w tym opłata 400 zł, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalniając ją od obowiązku ponoszenia kosztów ponad 3.000 zł,

-

od S. B. (1) kwotę 2.300 zł, w tym opłata 300 zł, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalniając ją od obowiązku ponoszenia kosztów ponad 2.300 zł,

-

od E. J. (2) kwotę 2.180 zł, w tym opłata 180 zł, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalniając ją od obowiązku ponoszenia kosztów ponad 2.180 zł.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adwokat M. O. i adwokat A. O. oraz adwokat R. G.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do E. J. (1)

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Obrońcy oskarżonej E. J. (1) wnieślio: zmiana kwalifikacji czynów określonych w pkt I i III wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej tychże czynów art. 65 § 1 k.k. oraz zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 299 § 8 k.k. i wymierzenie kary w dolnej ustawowo przewidzianej granicy oraz zmianę pkt XI wyroku poprzez zwolnienie oskarżonej na podstawie art. 624 k.p.k. z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w całości.

Obrońca oskarżonego S. B. (1) wniósł o: uniewinnienie oskarżonego; albo zmianę kwalifikacji prawnej czynu na występek, wymierzenie oskarżonemu odpowiednio łagodniejszej kary co do jej rodzaju oraz wymiaru.

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

. 

Obrońcy oskarżonej E. J. (1) zaskarżyli wyrok w części tj. co do pkt I, III, IV, XI, zarzucając:

1)  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez dokonanie przez Sąd I instancji oceny dowodów z pominięciem wymogu jej wszechstronności, w sposób dowolny i z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego postaci:

- pominięcia spójnych i wiarygodnych wyjaśnień oskarżonej w zakresie przyznania się i intencji jej współpracy z mężczyzną o imieniu (...), faktu pozostawania w związku z tym mężczyzną, urodzenia w roku 2014 dziecka, oddanego następnie do adopcji, które to okoliczności mają bezpośredni wpływ na stronę podmiotową – motywacyjną działań oskarżonej, zwłaszcza w zakresie braku możliwości przyjęcia względem niej kwalifikacji z art. 65 § 1 k.k., a także pominięcie w ocenie jej postawy wyjaśnień zmierzających do ujawnienia informacji i okoliczności popełnienia przestępstwa w zakresie opisania wyglądu partnera o imieniu Tony, wskazania go na zdjęciach, przekazania danych kontaktowych, opisu miejsca poznania, miejscowości spotkań i procederu prowadzonej przez niego działalności oraz roli innych osób;

- pominięcie spójnych i wiarygodnych zeznań świadków (W. B. (1), S. W. (1)) w zakresie braku ustalenia w sprawie faktu otrzymywania przez oskarżoną jakichkolwiek korzyści majątkowych z tytułu podejmowania się udostępniania i transferu środków finansowych na polecenie mężczyzny o imieniu Tony, a także faktu utrzymywania się oskarżonej ze stałego legalnego źródła utrzymania w postaci świadczenia usług fryzjerskich;

- błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego S. B. (1), z których to w sposób wymagany przepisami ustawy karnej, nie wynika pewność błędnie poczynionego przez Sąd Okręgowy ustalenia, że oskarżona uzyskiwała jakiekolwiek korzyści materialne z tytułu udostępniania konta, transferu środków bądź pośredniczenia pozyskiwaniu osób chętnych do przyłączenia się do procederu.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżona E. J. (1) dopuściła się zarzucanego jej czynu, czyniąc sobie z tego tytułu stałe źródło dochodu, tj. w warunkach art. 65 § 1 k.k., podczas gdy:

- w sprawie nie zostało udowodnione, że oskarżona w ogóle uzyskała jakikolwiek dochód z tytułu udostępniania i transferu środków finansowych, o których mowa w przypisanych jej wyrokiem Sądu I instancji czynach, a tym bardziej nie zostało wykazane, że czyniła to w sposób trwały, ciągły, wielokrotny, z pewną regularnością;

- okres przestępczego działania oskarżonych (w okresie 70 dni) nie pozwala na przyjęcie kwalifikacji w zakresie uczynienia sobie przez oskarżoną stałego źródła utrzymania;

- oskarżona nie miała zamiaru uzyskiwać dochodu z tytułu udostępniania i transferu środków, ponieważ w okresie objętym zarzutami oskarżona utrzymywała się z wykonywanej przez siebie pracy fryzjerki co potwierdzają wyjaśnienia oskarżonej i spójne zeznania świadków W. B. (1) (złożone na rozprawie w dniu 17.11.2021 r.) oraz S. W. (1) (złożone na rozprawie w dniu 1.03.2021 r.);

- intencją oskarżonej nie było – wbrew ustaleniom prokuratury powielony następnie w uzasadnieniu Sądu I instancji – uzyskiwanie z opisanego czynami procederu korzyści majątkowych, ani tym bardziej chęć uzyskiwania stałego źródła dochodu, a pomoc i wykonywanie poleceń mężczyzny o imieniu Tony, z którym oskarżona pozostawała w związku, z którego w roku (...)urodziło się dziecko,, oddane przez oskarżoną następnie do adopcji.

3)  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 299 § 8 zd. 2 poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie w sprawie ważkiej okoliczności, że E. J. (1) poprzez wyjaśnienia w zakresie opisu procederu oraz opisu osoby głównego sprawcy czyniła starania zmierzające do ujawnienia informacji i okoliczności popełnienia przestępstwa co skutkowało niezastosowaniem przez Sąd I instancji instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, podczas gdy oskarżona zasadniczo przyznała się do zarzucanych jej czynów i w tym zakresie złożyła przed Sądem spójne obszerne wyjaśnienia, wielokrotnie wyrażała skruchę za zaistniała sytuację oraz już na wstępnym etapie postępowania przygotowawczego dokładnie opisała wygląd partnera, miejsce, w którym się poznali, miejscowość, w której się spotykali w interesach z innymi osobami, sposób i rodzaj prowadzonej przez niego działalności, a także rolę pozostałych osób w procederze transferu środków.

Obrońca oskarżonego S. B. (1) zaskarżył wyrok co do punktów VI, VII, XI, zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczeni poprzez uznanie, że dowody przeprowadzone w sprawie w postaci: zeznań świadków W. B., S. W., wyjaśnień oskarżonych, dokumentów postaci: historii rachunków bankowych, informacji z banków, historii transakcji bankowych pozwalają na przyjęcie winy i sprawstwa oskarżonego co do czynu z art. 299 § 1, § 5, § 6 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a nie innego występku, albo też uniewinnienia oskarżonego, a także pozwalają na przyjęcie, że oskarżony z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

2)  obrazę przepisów postępowania w postaci:

a)  art. 350a k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania na rozprawę świadka J. R., który wprawdzie przebywa za granicą, ale którego zeznania były doniosłe, gdyż dotyczyły podstaw do przyjęcia, że przestępstwo bazowe polegało na oszustwie komputerowym dokonanym metodą phishingu na szkodę (...), wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., co miało wpływ na treść wyroku;

b)  art. 624 k.p.k. poprzez zaniechanie zwolnienia oskarżonego od ponoszenia w całości kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, pomimo tego, że istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów oskarżonego S. B., co miało wpływ na treść wyroku.

3)  rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z zarzutów czynionych w skardze apelacyjnej przez obrońców oskarżonej nie okazał się zasadny.

Na wstępie należy przypomnieć, że postawienie zarzutów obrazy prawa procesowego i jej wpływu na treść orzeczenia wymaga wykazania nie tylko, że do takiej obrazy doszło, ale także jej wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Pierwszym przepisem, który został według skarżących naruszony jest norma art. 7 k.p.k. Aby zarzut naruszenia regulacji swobodnej oceny dowodów był skuteczny na stawiającym tenże ciąży powinność wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej ( wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289).

O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) ( postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277).

Apelujący stawiają także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji obowiązków wynikających z art. 410 k.p.k. Obraza przepisu art. 410 k.p.k. następuje wtedy, gdy Sąd I instancji pominie w toku procesu istotne z punktu widzenia treści rozstrzygnięcia dowody i nie ujawni ich na rozprawie lub też, mimo że wprowadzi je do procesu zignoruje ich znaczenie w toku wyrokowania. Naruszenie komentowanego przepisu stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok SA w Krakowie z 17.01.2013 r., II AKa 256/12, KZS 2013/4, poz. 61). Istotą przepisu art. 410 jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (wyrok SN z 15.12.2011 r., II KK 183/11, LEX nr 1108458). [ K. E. [w:] Kodeks postępowania karnego. T. K. aktualizowany, D. Świecki (red.), LEX/el. 2020, art. 410.]. I znów konieczne jest stwierdzenie, że stawiający taki zarzut winni to w sposób przekonujący uzasadnić.

Podobnie zresztą jak wymaga wykazania w środku odwoławczym nie tylko wymienienie, jako naruszonego w toku procedowania przez Sąd meriti, normy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., ale także wyjaśnienie podstaw takiej tezy, a co więcej uargumentowanie o wpływie tego naruszenia na treść orzeczenia. Przez pryzmat tej normy i twierdzenia o jej obrazie w stopniu, który wpłynął na wynik postępowania konieczne jest zwrócenie uwagi, że postawiony przez apelujących zarzut naruszenia tej normy nie mógł zostać uznany za skuteczny. W żadnym razie błędy formalne związane ze sporządzeniem uzasadnienia nie mogą mieć wpływu na treść wyroku podlegającego zaskarżeniu, gdyż uzasadnienie jest następstwem wydanego orzeczenia i dopuszczenie się uchybień w sporządzeniu dokumentu będącego następczym działaniem w odniesieniu do wydanego już wcześniej orzeczenia nie mogło wpłynąć na treść rozstrzygnięć, które je poprzedzało. ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 kwietnia 2013 roku, II AKa 95/13, LEX nr 1312112). Powiązanie tej reguły z treścią przepisu art. 455a k.p.k. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że wskazywanie na błąd treści uzasadnienia nie mogło być skuteczne i prowadzić do uwzględnienia postulatu skarżących o zmianę wyroku. Jest tak tym bardziej, że mimo twierdzeń o naruszeniu wymogów sporządzenia uzasadnienia i wpływu tego naruszenia na treść orzeczenia skarżący w nie tylko w samym zarzucie, ale także w jego motywacyjnej części takich okoliczności nie wyjawili.

Choć apelujący stawiają zarzuty naruszeń procedury przez wyrokujący Sąd to jednak ich treść i uzasadnienie sprowadzają się to akcentowania części wyjaśnień oskarżonej i nadawania jej rangi zasadniczej dla czynionych ustaleń. A zatem jest to odmienne od ocen Sądu meriti budowanie stanu faktycznego w sprawie na jednym dowodzie, nie zaś na ich całokształcie, jak uczynił to Sąd I instancji.

Z treści zarzutu 1. tiret pierwsze wynika, że apelujący nie kwestionują ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji o sprawstwie i winie oskarżonej. Co więcej wprost stwierdzają, że wyjaśnienia oskarżonej zawierają jej przyznanie się oraz wskazanie intencji współpracy z mężczyzną o imieniu Tony. Jeśli przy tym uwzględni się fakt, że Sąd odtwarzając stan faktyczny w tej sprawie wprost stwierdza, że działała w porozumieniu z kierującym procederem nieustalonym mężczyzną to jasnym jest, że miał na względzie także tę okoliczność. Takie przekonanie ugruntowuje się także jeśli uwzględnić treść motywacyjnej części orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonej. Wszak tenże Sąd stwierdza, że „Oskarżona nie była głównym ośrodkiem dowodzenia w przedmiotowym procederze, a jedynie pośredniczyła w praniu brudnych pieniędzy(…)” (sekcja 4. formularza uzasadnienia).

W tym zarzucie podnosi się także nieprawidłowe przyjęcie względem oskarżonej działania w warunkach art. 65 § 1 k.k. Wobec jednak tego, że ta część zarzutu powiązana jest z podnoszonym zarzutem błędem ustaleń faktycznych (zarzut 2.) kwestia ta zostanie omówiona łącznie w dalszej części uzasadnienia.

W zarzucie 1. tiret drugie skarżący odwołują się do zeznań W. B. (1) i S. W. (1) i podnoszą pominięcie ich zeznań. Tak sformułowany zarzut jest oczywiście chybiony. Wszak z treści uzasadnienia Sądu Okręgowego wynika w sposób jednoznaczny, że ten swe ustalenia o odpowiedzialności oskarżonej oparł m.in. na zeznaniach tych świadków (zob. sekcja 1.1, 1.1.2. i 1.1.3. formularza uzasadnienia Sądu Okręgowego). Sąd ten, czyniąc ustalenia w tej sprawie m.in. co do udziału oskarżonej, wprost odwołuje się do zeznań tychże świadków. Przy czym jest charakterystyczne w treści apelacji, że skarżący nawiązują tylko do części wypowiedzi W. B. (1), a to tych złożonych w toku rozprawy (protokół rozprawy z 17 listopada 2020 roku k. 22948 – 2951, t. XV). Jest jednak wymownym przez pryzmat tego zarzutu, że skarżący pomijają wypowiedzi świadka, na których Sąd ten oparł swej ustalenia. Po pierwsze, W. B. (1) był przesłuchiwany nie tylko w toku rozprawy, lecz także złożył zeznania w czasie śledztwa i w jego toku podał, że „E. powiedziała mi, że jak ktoś otworzy konto to na to konto idą pieniądze z krajów trzeciego świata i ona ma wówczas z tego 20 procent. Pomyślałem, że fajnie zarabia dziewczyna.”(k. 1716, t. IX). Po drugie, świadek tę okoliczność potwierdził w toku rozprawy, do której nawiązuje skarżący. Wszak zeznał, że „Ja odnośnie tych procentów wiedziałem od E.. Nie przypominam sobie okoliczności tej rozmowy, E. mówiła mi o tym, jak napisane w zeznaniach o tych 20%.”(k. 2950, t. XV). Tym samym wypowiedzi te w stopniu oczywistym poważają twierdzenia zarzutu apelacyjnego oraz motywacyjnej jego części. Sąd dysponował jednoznacznymi, stanowczymi i konsekwentnymi zeznaniami tego świadka, co upoważniało do oparcia ustaleń na treści wypowiedzi W. B. (1), a wywody apelacji świadczą o pominięciu istotnych fragmentów wypowiedzi świadka i opierania się na części tych wypowiedzi w przeciwieństwie do postąpienia Sądu Okręgowego.

Podobnie należy ocenić odwoływanie się przez skarżących do zeznań S. W. (1). Wszak świadek ten była przesłuchiwana nie tylko na rozprawie, do czego nawiązują w apelacji skarżący, ale złożyła także zeznania w toku śledztwa i wartości tych zeznań, zwłaszcza w powiązaniu z wyjaśnieniami samej oskarżonej nie sposób przecenić. I tak zeznała ona, że „S. wielokrotnie opowiadał mi, że on to ma kasę, bo przychodzi przelew i on z tego ma 10 procent.”(k. 1771, t. IX). W toku zaś rozprawy i złożonych zeznań podała, że „Jeżeli wcześniej mówiłam o procentach to tak musiało być.” (k. 2986, t. XVI). W stopniu oczywistym korespondują one z wyjaśnieniami samej oskarżonej, która wszak jednoznacznie wskazała, że to Tony, m.in. i jej, powiedział, że za każde udostępnienie konta miało być 15% do 20% sumy, która wpływała na to konto (k. 856, t. V). Jeśli więc połączy się te wypowiedzi oskarżonej z wyjaśnieniami S. B. (1), na których opiera się apelacja, to jasnym się staje, że ustalenie Sądu ma wsparcie w prawidłowo przeprowadzonych i zinterpretowanych dowodach, a zastrzeżenia apelujących nie mogą być uznane za skuteczne, także w tym fragmencie. Podobnie zresztą jak zarzut 1. tiret trzecie w żadnym razie nie jest możliwe ustalenie, że Sąd dokonał błędnej oceny wyjaśnień S. B. (1). Jego wyjaśnienia nie mogą być odczytywane w oderwaniu od pozostałych dowodów, jak zdaje się widzieć to apelacja. To właśnie całokształt dowodów (zeznań W. B. (1), S. W. (1), wyjaśnienia (w części) E. J. (2), S. B. (1) i samej oskarżonej) pozwolił na czynienie ustaleń w tej sprawie. Ich wzajemnie powiązania i wynikające z nich dane doprowadziły Sąd I instancji do odtworzenia przebiegu zdarzeń i roli, którą odegrała w nich oskarżona.

Zarzut 1. okazał się nietrafnym.

Równie nieskuteczny okazał się zarzut 2. Można by podsumować go w następujący sposób. Jeśli nie popełnił wymienionych w apelacji błędów proceduralnych w ocenie dowodów Sąd I instancji to także jego ustalenia poczynione na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów winny być traktowane, jako odpowiadające realiom faktycznym tej sprawy.

Z apelacji wynika, że oskarżona była osobą niemajętną, utrzymującą się z pracy w charakterze fryzjerki. Jeśli jednak uwzględni się przypisany jej czas działania od 5 sierpnia 2015 roku do 14 października 2015 roku oraz przeprowadzane przy jej udziale operacje finansowe na kontach bankowych to nie sposób uznać, że błędnie ustalił Sąd I instancji zamiar, z jakim działała oskarżona. Co więcej, ten wynikał z jej własnych wypowiedzi o poziomie procentowym zysku, jaki otrzymywała z przeprowadzanych operacji. Opis jej wydawania pieniędzy podczas ich pobytu we W. choćby przekazany przez E. J. (2) świadczy o nieprzystawaniu do tezy zarzutu 2. tiret trzecie. To, że oskarżona opowiadała, że środki ma z fryzjerstwa nie dowodzi, iż należy na tych wypowiedziach się oprzeć i uznać, że tak w istocie było. Wynikające z przywołanych wyżej dowodów okoliczności upoważniały do ustalenia, że miała ona określone korzyści ze znalezienia konkretnych osób i udostępnienia przez nie ich kont dla operacji prania brudnych pieniędzy. Jej własne wyjaśnienia dowodzą tego w sposób niedwuznaczny czyniąc zarzut ten nietrafnym. Ich połączenie z zeznaniami innych osób oraz wyjaśnieniami S. B. (1) i E. J. (2) nakazują uznanie nie wykazania błędności ustaleń Sądu Okręgowego, o których mowa w nie tylko w zarzucie 2. tiret trzecie, ale także tiret pierwsze.

Odrębnego omówienia wymaga zarzut 2. tiret drugi.

Po pierwsze, Sąd Okręgowy miał kwestię działania oskarżonej i uczynienia sobie z procederu prania brudnych pieniędzy źródła stałego dochodu na uwadze. Przeprowadził analizę znamion ustawowych tej normy i wskazał, dlaczego odnosi się ona do oskarżonej oraz S. B. (1). Jeśli nawet błędnie ustalił jej wystąpienie wobec tego ostatniego oskarżonego to jego wywody dotyczące oskarżonej są w pełni trafne. Sąd ten podkreślił, że znaczenie ma czas działania oskarżonej, powtarzalność osiągania bezprawnego dochodu, sposób zorganizowania procederu ukierunkowany na uzyskiwanie dochodu. To, że wypłacała środki z własnego konta i przekazywała je T. nie jest jeszcze dowodem na to, że nie miała z tych operacji stałego dochodu, jak zdaje się widzieć to apelacja. Jej własne wyjaśnienia dowodzą czegoś wprost przeciwnego. Z każdej operacji (sześciu takich operacji) przez okres ponad 2 miesięcy, które opisał Sąd Okręgowy otrzymywała ona od 15% do 20% już to samo świadczy o regularności dochodów, które wcale nie musiały być przekazywane na posiadane przez nie konto, a wypłacane w gotówce po jej pobraniu z kont, na które w wyniku przestępstw oszustwa wpływały. Takie działania wydają się zresztą najbardziej w tych warunkach oczywiste. Wszak łatwo byłoby ustalić i powiązać ich wpływ na konto oskarżonej z operacjami innych osób zaangażowanych w ten przestępczy proceder i następnie je zatrzymać. W kontekście tu rozważanym zupełnie niezrozumiałe jest odwoływanie się przez autorów apelacji do faktu urodzenia dziecka osoby o imieniu Tony i oddania tegoż dziecka do adopcji. Dla ustaleń faktów w tej sprawie okoliczność ta nie ma żadnego znaczenia. Po drugie, przywołane przez skarżących judykaty tylko utwierdzają w przekonaniu, że oskarżona z procederu, w jakim uczestniczyła miała stały, regularny dochód i w żadnym razie nie obalają ustaleń Sądu Okręgowego w tym zakresie.

Odrzucono argument apelacji, że oskarżona działała, bo udzielała pomocy osobie, z którą była związana i wykonywała tylko jego polecenia. Nawet jeśli tak było, choć sprzeczne to jest w stopniu oczywistym z doświadczeniem życiowym, to taka motywacja oskarżonej w żadne sposób jej nie ekskulpuje. Jeśli jednak uwzględni się wypowiedzi, przywołane wyżej, osób w sprawie tej mających wiedzę relewantną dla czynionych ustaleń to z pełnym przekonaniem należy stwierdzić, że umniejszanie motywacji, z jaką działała oskarżona i wskazywanie na jej emocjonalne zaangażowanie, które sprawiło włączenie się w ten proceder jest z gruntu fałszywe. Za wysoce naiwne należy ocenić twierdzenie apelacji, że podejmowała ona działania w zaufaniu do swego partnera nie pytając o szczegóły operacji.

W żadnym razie nie można uznać trafności wywodów apelacji uzasadniających zarzut 2. tiret trzecie.

Odnosząc się do zarzutu 3. trzeba już na wstępie stwierdzić jego słabość wynikającą choćby z nieprawidłowego sformułowania. Rzucającym się w oczy jest, że skarżący odwołują się do naruszenia art. 299 § 8 zd. 2 k.k. Treść jednak tej normy nie zawiera wielu zdań, lecz składa się z jednego zdania o treści: Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1 lub 2, kto dobrowolnie ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz okoliczności jego popełnienia, jeżeli zapobiegło to popełnieniu innego przestępstwa; jeżeli sprawca czynił starania zmierzające do ujawnienia tych informacji i okoliczności, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary.

Apelujący zarzucają naruszenie tej części przepisu, która występuje po średniku, skoro wskazują, że oskarżona czyniła starania zmierzające do ujawnienia informacji i okoliczności popełnienia przestępstwa, co według nich winno skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary. Nie można jednak zapominać, że ze względu na cel regulacji tej normy należy przyjąć, że zwrot „ujawnienie tych informacji i okoliczności” odnosi się tylko do takich informacji, dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz okoliczności jego popełnienia, które mogą mieć znaczenie dla zapobieżenia popełnieniu innego przestępstwa. ( W. Wróbel, S. Tarapata [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. A. Zoll, Warszawa 2022, art. 299 – podkreślenie SA).

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami skarżących, że, po pierwsze, czyniła starania zmierzające do ujawnienia informacji i okoliczności popełnienia przestępstwa prania brudnych pieniędzy i po drugie, że jej wyjaśnienia w zakresie przekazanych informacji i okoliczności tego przestępstwa zapobiegły popełnieniu innego przestępstwa. Wbrew wywodom apelacji nie sposób uznać, że E. J. (1) wypełniła wymogi obligatoryjnego złagodzenia kary za przypisane jej przestępstwo. Wszak jedną z zasadniczych okoliczności jego popełnienia było współdziałanie oskarżonej z innym jeszcze sprawcą, z którym przez rok zamieszkiwała i który jest ojcem jej dziecka. Mimo takiej zażyłości, ale przede wszystkim czasu spędzonego razem oskarżona w sposób naiwny próbuje przekonać, że nie pamięta jego danych osobowych poza imieniem Tony. Takie twierdzenie pozostaje w oczywistej sprzeczności z doświadczeniem życiowym i nakazuje odrzucenie go, jako wysoce niewiarygodnego. Konsekwencją takiego wniosku, jest konieczność uznania, że postawa oskarżonej w toku śledztwa nie wypełniła przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia wykonania kary. Czynić starania, starać się to wszak dążyć do otrzymania lub do załatwienia czegoś, usiłować zrobić coś jak najlepiej ( Słownik Języka Polskiego, Tom Trzeci R–Ż, pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, PWN, Warszawa 1981, s.319). Jeśli zaś oskarżona przed organami ścigania dawkowała swą wiedzę o okolicznościach przestępczego działania, wskazywała na początku postępowania, że nie miała świadomości o nielegalnym, przestępczym pochodzeniu pieniędzy, aby następnie uzupełnić szczegóły swego postępowania, trudno mówić o tym, że usiłowała jak najlepiej przekazać informacje i okoliczności przestępczego procederu. Przy czym co znamienne ewoluowanie jej wyjaśnień następowało z uwagi na pojawiające się w toku śledztwa nowe dowody wskazujące na jej rolę i znaczenie w procederze, trudno zatem mówić o dobrowolności starań ujawnienia informacji i okoliczności przestępstwa. To działania organów ścigania i zgromadzone dowody (choćby wyjaśnienia E. J. (2) i częściowo S. B. (1), ale także zeznania W. B. (1) oraz S. W. (1)) niezależne od oskarżonej prowadziły do określonych ustaleń w tym także udziału i znaczenia w przestępstwie E. J. (1). Przesłanka dobrowolności jest spełniona wówczas, gdy sprawca decyduje się na ujawnienie wymaganych w art. 299 § 8 informacji w wyniku swobodnej decyzji, wolnej od wpływu toczącego się przeciwko niemu postępowania (zob. dotyczące art. 243 k.k. z 1969 r.: wyrok SN z 22.04.1971 r., II KR 213/70, OSNKW 1971/9, poz. 129; wyrok SN z 8.11.1974 r., Rw 522/74, OSNKW 1975/2, poz. 31). Dobrowolność zostaje wyłączona, gdy sprawca działa na skutek groźby (choćby to była groźba pociągnięcia do odpowiedzialności karnej).( W. Wróbel, S. Tarapata [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. A. Zoll, Warszawa 2022, art. 299, teza 138).

W tych okolicznościach zrozumiałe jest, że Sąd Okręgowy nie przyjął, aby wypełniły się warunki zobowiązujące do nadzwyczajnego złagodzenia kary orzekanej wobec oskarżonej.

Zarzut obrazy prawa materialnego uznano za chybiony.

Sąd Apelacyjny mimo braku zarzutu błędnego ustalenia faktycznego w zakresie zachowań przypisanych oskarżonej, jako dwóch odrębnych przestępstw oraz braku zarzutu błędnego ustalenia strony podmiotowej jej zachowań i akceptacji, że opisane w pkt I i II części wstępnej wyroku stanowiły dwa odrębne pozostające w zbiegu realnym przestępcze czyny, a w konsekwencji wymierzenie dwóch jednostkowych kar oraz finalnie kary łącznej uznał za swój obowiązek naprawnienie tej niespójności orzeczniczej Sądu Okręgowego, który co znamienne swego stanowiska w tym zakresie nie uzasadnił.

Należy zwrócić uwagę, na okresy działań przestępczych oskarżonej. Zarzucony jej czyn pierwszy, opisany w pkt I. części wstępnej wyroku, według ustaleń Sądu Okręgowego przypisującego to zachowanie w pkt I. części rozstrzygającej, popełniony został od 5 sierpnia 2015 roku do 14 października 2015 roku. Przypisany jej czyn drugi, opisany w pkt III. części dyspozytywnej popełniony został od 25 sierpnia 2015 roku do 10 września 2015 roku. Zestawienie okresów przestępczych zachowań oskarżonej wskazuje, że czas drugiego zachowania mieści się w przedziale czasowym pierwszego z nich. W tych warunkach nie sposób przyjąć, że oskarżona, która według trafnego ustalenia Sądu Okręgowego drugie zachowanie popełniła mając z góry podjęty zamiar, a przy tym poszczególne przestępcze postąpienia dzieliły krótkie odstępy czasowe, pierwszego zachowania nie objęła tym samym z góry powziętym zamiarem. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest wprost przeciwnie. Zgromadzony materiał dowody nie pozostawia wątpliwości, że wszystkie zachowania oskarżonej objęte były takim właśnie przestępczym zamiarem. Pozostając w niemalże rocznym związku z osobą na polecenie, której działała obejmowała swym zamiarem wszystkie postąpienia mające prowadzić do dokonania operacji na własnym koncie bankowym oraz ustalenia osób, które mogły założyć odpowiednie konta bankowe, przekonanie ich do przyjmowania na te konta określonych wpłat, udostępnienie tychże, aby możliwe było wyprowadzenie następnie pieniędzy z tych rachunków bankowych, dokonywanie operacji bankowych wyprowadzania tychże środków z tych kont, w tym także z jej rachunku bankowego. Celem głównym jej zachowań było doprowadzenie do wpłacenia na rachunek bankowy czy to jej czy innych osób środków finansowych pochodzących z przestępstwa, a następnie ich wypłacenie zarówno z własnych jak i innych rachunków bankowych . Tak właśnie postąpiła oskarżona i dzielenie jej zachowania na dwa odrębne czyny, choć mieszczą się one w jednym przedziale czasowym uznano za błędne, korygując to uchybienie i nadając jej zachowaniu opis jednego czynu popełnionego w warunkach art. 12 § 1 k.k.

Konsekwencją tego postąpienia było wymierzenie oskarżonej jednej kary i to w rozmiarze niższym niż uczynił to Sąd Okręgowy orzekając wobec niej karę łączną. Jeśli bowiem Sąd ten ustalił popełnienie dwóch przestępstw to przyjęcie, iż było to jedno przestępstwo niewątpliwie winno w wymiarze kary znaleźć swój wyraz. Znacznie surowiej bowiem winien być potraktowany sprawca popełniający dwa przestępstwa niż ten, który dopuścił się tylko jednego.

Na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonej wpływ miała przede wszystkim okoliczność jej roli w tym procederze. To ona wszak wyszukiwała innych polskich obywateli na Wyspach Brytyjskich i namawiała ich do uczestnictwa w procederze prania pieniędzy. Jej wiodąca rola w tych kontaktach jawi się jako oczywista. Motywacyjny element jej zachowania, chęć osiągnięcia korzyści majątkowej z procederu przestępczego także uwzględniono, jako przemawiający przeciwko oskarżonej.

Miano jednak na względzie, że w chwili czynu była ona osobą młodą, po drugie, po raz pierwszy weszła w kolizję z prawem, co poczytano na jej korzyść. Potraktowano także, jako okoliczność łagodzącą fakt, że finalnie do wielu istotnych okoliczności popełnianego przestępstwa przyznała się, choć początkowo starała się uniknąć odpowiedzialności, a co najmniej zminimalizować ją.

Wniosek

Obrońcy oskarżonej E. J. (1) wnieśli o:

o zmianę kwalifikacji czynów określonych w pkt I i III wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej tychże czynów art. 65 § 1 k.k. oraz zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 299 § 8 k.k. i wymierzenie kary w dolnej ustawowo przewidzianej granicy.

Obrońca oskarżonego S. B. (1) wniósł o:

uniewinnienie oskarżonego; albo o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na występek, wymierzenie oskarżonemu odpowiednio łagodniejszej kary co do jej rodzaju oraz wymiaru.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W żadnym razie apelacja nie przekonała, że dopuszczono się naruszeń proceduralnych i popełniono błędy ustalając stan faktyczny w tej sprawie.

Lp.2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wobec tego, że wnioski apelujących o sporządzenie uzasadnienia dotyczą całości wyroku Sądu Apelacyjnego, konieczne jest przedstawienie powodów zmiany rozstrzygnięcia dotyczącego ustalenia odpowiedzialności oskarżonego S. B. (1) w tej części, która dotyczy oceny prawnej jego zachowania.

Sąd meriti uznał, że oskarżony z procederu, w którym uczestniczył uczynił sobie źródło stałego dochodu. Sąd ten wskazał, po pierwsze, że działanie oskarżonego trwało 12 dni. Wydaje się, że akurat w tym zakresie nastąpił błąd rachunkowy. Wszak przypisano oskarżonemu działanie od 25 sierpnia 2015 roku do 10 września 2015 roku. Zestawienie tych dat pokazuje, że działania oskarżonego trwały 17, a nie 12 dni. 7 dni sierpnia i 10 dni września. Po drugie, tenże Sąd przywołał na poparcie swej oceny prawnej orzeczenia najwyższej instancji sądowej i odwołując się do nich stwierdził, że wpływ na ustalenie działania w warunkach art. 65 § 1 k.k. ma sposób działania sprawcy, ponadto nie musi był to działanie przez dłuższy czas, czas trwania przestępstwa nie warunkuje przyjęcia popełnienia przestępstwa, z którego sprawca uczynił sobie stałe źródło dochodu. Zdaniem Sądu I instancji sposób działania i zamiar sprawcy ma decydujące znaczenie w tym względzie.

Odnosząc się do stanowiska Sądu Okręgowego w zakresie zamiaru sprawcy należy stwierdzić, że to nie zamiar definiuje powinność przyjęcia popełnienia przestępstwa, z którego sprawca uczynił sobie źródło stałego dochodu. Nie można takiego ustalenia czynić odwołując się tylko do zamiaru sprawcy. ( zob. Wyrok SN z 4.03.2021 r., I KK 200/20, LEX nr 3268864). To po pierwsze. Po drugie, aby możliwe było przyjęcie, iż sprawca z popełnienia przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu „stałość” źródła dochodu według powszechnie żywionych intuicji językowych oznacza tyle co jego niezmienność, trwałość oraz ciągłość (Słownik języka polskiego, red. S. Skorupka, H. Auderska, Z. Łempicka, Warszawa 1968). ( G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 65., teza 6).

Sprawca osiąga stały dochód, którego źródłem jest przestępczy proceder, jeśli ten dochód w wyniku przestępczego postępowania uzyskuje z pewną regularnością, czy jak to ujął Sąd Okręgowy powtarzalnością. Sprawca czyni sobie z przyjmowania korzyści majątkowej stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być ani jedyne, ani główne jego źródło. ( postanowienie SN z 13.02.2008 r., III KK 369/07, OSNKW 2008, nr 6, poz. 46, zob. także G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 65, teza 7 i przywołane tam judykaty).

Na kanwie ustaleń faktycznych sprawy S. B. (1) należy podkreślić, że ustalenia Sądu Okręgowego nie wskazują na wypełnienie tego warunku obligatoryjności zastosowania obostrzenia wymierzonej kary w oparciu o normę art. 65 § 1 k.k. i wynikające z niej dalsze następstwa.

Wszak w przypisanym oskarżonemu czynie, w którym decydujące znaczenie dla subsumpcji prawnej zachowania ma jego opis zawarty w wyroku ( wyrok SN z 25.06.2013 r., II KK 90/12, LEX nr 1341268) Sąd I instancji stwierdza, mimo wykazania także wielu operacji na rachunku bankowym w związku z przyjęciem uzyskanej w wyniku przestępstwa znacznej kwoty pieniędzy, że oskarżony osiągnął z tego tytułu korzyść majątkową w wysokości 265.350 złotych, która została przelana na jego prywatne konto.

Tym samym w wyniku przestępczego działania oskarżonego nie nastąpiły powtarzalne, regularne bądź nie, wpłaty na jego konto, czy przekazane mu w gotówce walory w jakimś ustalonym nawet krótkim przedziale czasowym. Była tylko jedna taka operacja. Tylko wtedy gdyby oskarżony przez okres tych 17 dni przestępczego zachowania otrzymywał z jakąś powtarzalnością określone środki finansowe w związku z udostępnieniem swego konta wówczas nawet ten krótki czas jego działania i przyjęte środki mogłyby zostać uznany za stanowiące źródło jego stałego dochodu. Jednokrotne przyjęcie ustalonej, nawet bardzo dużej kwoty nie może być uznane za źródło stałego dochodu. Był to niewątpliwie dochód oskarżonego osiągnięty w związku z przypisanym mu przestępczym procederem, ale jednokrotny a nie powtarzalny noszący cechy stałości, o której mowa w art. 65 § 1 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Wobec tego, że wnioski apelujących o sporządzenie uzasadnienia dotyczą całości wyroku Sądu Apelacyjnego, konieczne jest przedstawienie powodów zmiany rozstrzygnięcia dotyczącego ustalenia odpowiedzialności oskarżonego S. B. (1) w tej części, która dotyczy oceny prawnej jego zachowania.

0.0.2Sąd meriti uznał, że oskarżony z procederu, w którym uczestniczył uczynił sobie źródło stałego dochodu. Sąd ten wskazał, po pierwsze, że działanie oskarżonego trwało 12 dni. Wydaje się, że akurat w tym zakresie nastąpił błąd rachunkowy. Wszak przypisano oskarżonemu działanie od 25 sierpnia 2015 roku do 10 września 2015 roku. Zestawienie tych dat pokazuje, że działania oskarżonego trwały 17, a nie 12 dni. 7 dni sierpnia i 10 dni września. Po drugie, tenże Sąd przywołał na poparcie swej oceny prawnej orzeczenia najwyższej instancji sądowej i w odwołując się do nich stwierdził, że wpływ na ustalenie działania w warunkach art. 65 § 1 k.k. ma sposób działania sprawcy, ponadto nie musi był to działanie przez dłuższy czas, czas trwania przestępstwa nie warunkuje przyjęcia popełnienia przestępstwa, z którego sprawca uczynił sobie stałe źródło dochodu. Zdaniem Sądu I instancji sposób działania i zamiar sprawy ma decydujące znaczenie w tym względzie.

0.0.3Odnosząc się do stanowiska Sądu Okręgowego w zakresie zamiaru sprawcy należy stwierdzić, że to nie zamiar definiuje powinność przyjęcia popełnienia przestępstwa, z którego sprawca uczynił sobie źródło stałego dochodu. Nie można takiego ustalenia czynić odwołując się tylko do zamiaru sprawcy. ( zob. Wyrok SN z 4.03.2021 r., I KK 200/20, LEX nr 3268864). To po pierwsze. Po drugie, aby możliwe było przyjęcie, iż sprawca z popełnienia przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu „stałość” źródła dochodu według powszechnie żywionych intuicji językowych oznacza tyle co jego niezmienność, trwałość oraz ciągłość (Słownik języka polskiego, red. S. Skorupka, H. Auderska, Z. Łempicka, Warszawa 1968). ( G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 65., teza 6).

0.0.4Sprawca osiąga stały dochód, którego źródłem jest przestępczy proceder, jeśli ten dochód w wyniku przestępczego postępowania uzyskuje z pewną regularnością, czy jak to ujął Sąd Okręgowy powtarzalnością. Sprawca czyni sobie z przyjmowania korzyści majątkowej stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być ani jedyne, ani główne jego źródło. ( postanowienie SN z 13.02.2008 r., III KK 369/07, OSNKW 2008, nr 6, poz. 46, zob. także G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 65, teza 7 i przywołane tam judykaty).

0.0.5Na kanwie ustaleń faktycznych sprawy S. B. (1) należy podkreślić, że ustalenia Sądu Okręgowego nie wskazują na wypełnienie tego warunku obligatoryjności zastosowania obostrzenia wymierzonej kary w oparciu o normę art. 65 § 1 k.k. i wynikające z niej dalsze następstwa.

0.0.6Wszak w przypisanym oskarżonemu czynie, w którym decydujące znaczenie dla subsumpcji prawnej zachowania ma jego opis zawarty w wyroku (wyrok SN z 25.06.2013 r., II KK 90/12, LEX nr 1341268) Sąd I instancji stwierdza, mimo wykazania także wielu operacji na rachunku bankowym w związku z przyjęciem uzyskanej w wyniku przestępstwa znacznej kwoty pieniędzy, że oskarżony osiągnął z tego tytułu korzyść majątkową w wysokości 265.350 złotych, która została przelana na jego prywatne konto.

0.0.7Tym samym w wyniku przestępczego działania oskarżonego nie nastąpiły powtarzalne, regularne bądź nie, wpłaty na jego konto, czy przekazane mu w gotówce walory w jakimś ustalonym nawet krótkim przedziale czasowym. Była tylko jedna taka operacja. Tylko wtedy gdyby oskarżony przez okres tych 17 dni przestępczego zachowania otrzymywał z jakąś powtarzalnością określone środki finansowe w związku z udostępnieniem swego konta wówczas nawet ten krótki czas jego działania i przyjęte środki mogłyby zostać uznany za stanowiące źródło jego stałego dochodu. Jednokrotne przyjęcie ustalonej, nawet bardzo dużej kwoty nie może być uznane za źródło stałego dochodu. Był to niewątpliwie dochód oskarżonego osiągnięty w związku z przypisanym mu przestępczym procederem, ale jednokrotny a nie powtarzalny noszący cechy stałości, o której mowa w art. 65 § 1 k.k.

0.0.8Powyższe rozważania odpowiadają także na zarzuty obrońcy oskarżonego S. B. (1) sformułowane częściowo w zarzucie opisanym w pkt 1. oraz w pkt 3 apelacji.

0.0.9Wbrew natomiast wywodom apelującego za oczywiście chybioną uznano tę część zarzutu apelacji opisanego w pkt 1., w której skarżący podnosi brak materiału dowodowego na przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego, co do przypisanego mu przestępstwa prania brudnych pieniędzy, co powinno skutkować uniewinnieniem oskarżonego lub ewentualnie przypisanie mu innego przestępstwa. Odnośnie tej ostatniej alternatywy wypada zauważyć, że choć skarżący nie wyklucza wystąpienia innego przestępstwa popełnionego przez oskarżonego to jednak nie wskazuje, jakie miał na myśli. Nie jest rzeczą Sądu odwoławczego domyślanie się czy zgadywanie bądź domniemywanie intencji autora skargi i poszukiwanie alternatywy dla oceny prawnokarnej zachowania przypisanego oskarżonemu przez Sąd I instancji, bowiem wniosek o uniewinnienie jest w stopniu oczywistym chybiony.

0.0.10Jeśli uwzględni się:

0.0.11– zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (...)t.1 k. 1,

0.0.12– zawiadomienia o blokadzie środków na rachunku bankowym -t. III k. 447-458,

0.0.13– tłumaczenia e-mail w przedmiocie dokonania oszustwa dot. W. M. -t. III k. 467-477,

0.0.14– pismo z banku (...), że przelewy mają znamiona phishingu -t. III k. 487-490

0.0.15– historię rachunku E. J. - przelew (...); (...), (...); M. t. III, k. 528,

0.0.16– historię rachunku E. J. ((...)) - t. IV k. 684,

0.0.17– protokoły oględzin rachunków - t. VI k. 1001-1018,

0.0.18– zawiadomienie o przestępstwie J. R. - t. VI k. 1092-1093,

0.0.19– tłumaczenie konwersacji e-mail między funkcjonariuszami Policji, a przedstawicielami (...) - t. XI k. 2120-2128,

0.0.20– tłumaczenie konwersacji e-mail dot. oszustwa na szkodę (...)-t. XIII k. 2412-2422,

0.0.21– wyjaśnienia E. J. (2) – k. 282, 283, t. II, 958 – 968, t. V,

0.0.22– zeznania W. B. (1) – k. 1715, 1717, 1718 t. IX.

0.0.23– zeznania S. W. (1) – k. 1771, 1773, 1774 t. IX.

0.0.24to jasnym się staje, że zarzut apelacji jest sprzeczny z materiałem dowodowym, który zgromadzono w toku postępowania i który został wprowadzony do procesu i na którym Sąd ten oparł ustalenia faktyczne w sprawie. W żadnym razie nie poczynił błędnych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy i bez wątpliwości prawidłowo ustalił zarówno sprawstwo oskarżonego jak i jego winę w zakresie przypisanego mu zachowania. Treść wypowiedzi zwłaszcza W. B. (1) i S. W. (1), ale i wyjaśnienia powiązanej faktycznie i emocjonalnie z oskarżonym E. J. (2) w żadnym wypadku nie tworzą niepewności, co do poprawności postąpienia Sądu Okręgowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.( wyrok SN z 11.01.2022 r., I KA 10/21, LEX nr 3342243). Tak jednak przecież nie jest w tej sprawie. Wszak Sąd Okręgowy nie tylko wskazał dowody, na których się oparł, lecz także dokonał ich oceny przez prymat wymogów art. 7 k.p.k. i wyjaśnił dlaczego oraz w jakiej części dał im wiarę. Błąd w ustaleniach faktycznych może być wynikiem nieprzestrzegania reguł swobodnej oceny dowodów, np. w zakresie logicznego rozumowania przez wyciąganie niewłaściwych wniosków z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. błąd dowolności), lub następstwem pominięcia faktów bądź źródeł dowodowych o istotnym znaczeniu albo oparcia się na faktach niepotwierdzonych materiałem dowodowym.( postanowienie SN z 12.03.2019 r., VI KZ 3/19, LEX nr 2636180). Obrońca choć podnosi taki zarzut i odwołuje się do wymienionych w nim dowodów w postaci zeznań świadków oraz wyjaśnień współoskarżonych to jednak nie prowadzi analizy mogącej dowieść, że reguły oceny tych dowodów zostały przez tenże Sąd naruszone, a w związku z tym błędne są ustalenia poczynione przez Sąd co do roli, znaczenia i czynności sprawczych oskarżonego w przestępczym procederze.

0.0.25Dane wynikające z akt nie pozostawiają wątpliwości, co do tego, że pieniądze wpływające na konto bankowe E. J. (2) pochodziły z przestępstwa oszustwa, które zostało wymienione jako przestępstwo pierwotne przez Sąd Okręgowy w Opolu przypisujący oskarżonemu dopuszczenie się prania brudnych pieniędzy. Dokumenty z k. 46 – 53 oraz k. 62 – 99, k. 103 – 111 (t. I) i zawarte w nich informacje banków, przez które wyłudzone pieniądze przepływały jednoznacznie dowodzą, iż stało się tak na skutek phishingu. Ich uzupełnieniem są zeznania J. R. (k. 101 – 102, t. I). Nie może być w świetle tych dowodów wątpliwości, na czym polegało i jak przebiegało przestępstwo pierwotne. Sąd Okręgowy prawidłowo je zdefiniował, jako występek z art. 286 § 1 k.k.

0.0.26Zarzut 1. w tym fragmencie, jako niedowiedziony został zdyskwalifikowany.

0.0.27Nie został także uwzględniony zarzut 2) a) błędu proceduralnego poprzez zaniechanie wezwania na rozprawę i przesłuchania w jej toku J. R.. Podnoszone przez skarżącego okoliczności, na jakie miałby zeznawać świadek dla odpowiedzialności oskarżonego nie miały żadnego znaczenia. Wszak oskarżonemu nie zarzucono dopuszczenia się oszustwa z art. 286 § 1 k.k., na które wskazują zeznania tego świadka. Co więcej, nie było przedmiotem postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Opolu ustalenie, kto, kiedy i w jakich okolicznościach czynu takiego się dopuścił. Zeznania tego świadka w połączeniu z przebiegiem transakcji na kontach bankowych, w tym pokrzywdzonej firmy, ale przede wszystkim E. J. (2) nie pozostawiały wątpliwości, co do popełnienia oszustwa metodą phishingu. Jednak jego zeznania dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego nie miały zasadniczego znaczenia, bowiem oskarżony brał udział tylko w następnym etapie przestępczego procederu, dopuszczając się kolejnego, odrębnego przestępstwa niepowiązanego bezpośrednio z samym oszustem. Trafnie zatem prokurator uznał, że wystarczające jest przeprowadzenie tego dowodu poprzez jego odczytanie na rozprawie i prawidłowo zdecydował przewodniczący składu orzekającego o niewzywaniu tego świadka oraz o odczytaniu jego zeznań. Wymownym w tej sprawie jest także i to, że Sąd Okręgowy, choć dowód ten przeprowadził uznając za ujawnione bez odczytywania zeznania tego świadka (art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 405 § 2 k.p.k.), to jednak w żadnym razie nie opierał się na nich ustalając odpowiedzialność oskarżonego za zarzucony mu czyn. Skoro więc świadek przebywał za granicą, a przy tym nie przysługiwało mu prawo do odmowy zeznań, to nawet jeśli możliwe było jego wezwanie i przesłuchanie, lecz nie było ono konieczne, dopuszczalne było postąpienie zgodnie z trybem określonym w art. 350a k.p.k.

0.0.28Zarzut apelującego został odrzucony, bo w żaden sposób nie wykazał skarżący, że nieprzesłuchanie tego świadka na rozprawie w istotny sposób wpłynęło na treść wyroku wobec S. B. (1).

0.0.29Podobnie nie uznano słuszności zarzutu 2) b).

0.0.30Wszak Sąd Okręgowy okoliczności, które podnosi na poparcie swej tezy apelujący miał na względzie, skoro jedynie częściowo obciążył oskarżonego kosztami postępowania, choć zasadą jest, iż od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego zasądza się na rzecz Skarbu Państwa całość wyłożonych od chwili wszczęcia postępowania wydatków.

0.0.31Konsekwencją dopuszczenia się przez oskarżonego przestępczego zachowania jest prowadzenie postępowania śledczego oraz sądowego, skoro oskarżony popełnił zarzucony mu czyn to winien także ponieść wydatki, które związane były z tym postępowaniem. Uwzględnił jego sytuację majątkową Sąd I instancji i tylko częściowo obciążył go ta powinnością. Nie przekonał wywód obrońcy, że oskarżony nie będzie w stanie uiścić części należności, którą został obciążony.

Zwięźle o powodach zmiany

Skoro odstąpiono od instytucji zaostrzającej sankcję karną, o której mowa w art. 65 § 1 k.k. naturalnym stało się wymierzenie oskarżonemu kary na poziomie niższym niż uczynił to Sąd Okręgowy. Uwzględniono okoliczności, które jako obciążające i łagodzące przywołał tenże Sąd i określono wymiar kary wobec tego oskarżonego, a co więcej spełniono także postulat obrońcy oskarżonego z jego wniosków zawartych w apelacji.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd I instancji nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonej E. J. (1) z obowiązku poniesienia w całości kosztów sądowych związanych z prowadzoną sprawą i takich nie dostrzegł także Sąd odwoławczy. Jeśli przy tym mieć na względzie, że poza sformułowaniem wniosku o zwolnienie oskarżonej z powinności pokrycia tych wydatków obrońcy oskarżonej nie przedstawili żadnego argumentu na jego poparcie tym bardziej należy stanowisko Sądu Okręgowego w tej części zaakceptować.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV. i V.

Orzeczenie o kosztach pomocy prawnej świadczonej E. J. (2) znajduje swoje oparcie w art. 29 ustawy z 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (tekst jednolity z 2009 roku Dz. U. Nr 146, poz. 1188 z p. zm.) i w zw. z § 2 i § 4 ust. 2 pkt. 1 i 4 i ust. 3 oraz § 17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2016, poz. 1714).

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 624 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 636 k.p.k., a także art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jarosław Mazurek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy oskarżonej E. J. (1) adwokat M. O. i adwokat A. O..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

☒

zmiana kwalifikacji czynów określonych w pkt I i III wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej tychże czynów art. 65 § 1 k.k. oraz zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 299 § 8 k.k. i wymierzenie kary w dolnej ustawowo przewidzianej granicy oraz zmianę pkt XI wyroku poprzez zwolnienie oskarżonej na podstawie art. 624 k.p.k. z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w całości.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. B. (1) adwokat R. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana - poprzez uniewinnienie oskarżonego albo zmiana kwalifikacji prawnej czynu na występek i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary co do jej rodzaju oraz wymiaru.